In the 0.30 m deep pits, in the sam

In the 0.30 m deep pits, in the same layers (i, ii, and iii), disturbed
samples were collected. In the laboratory, these samples were dried in
shade until they reached the humidity corresponding to the friability
point. Next, they were sieved in a 9.52mmmesh sieve, breaking aggregates
larger than 9.52 mm in their weak plans. Later on, a part of the
sample was sieved in a 2 mm mesh sieve to determine particle size,
water dispersed clay (Gee and Or, 2002) and the soil organic carbon
through the Walkley–Black method. The remaining sample was used
to quantify the water stability of aggregates, adapted from the method
described by Kemper and Chepil (1965), using the Yoder (1936) vertical
oscillationmachine. Each sample of air dried soil was homogenized and
then divided into four subsamples uniformly distributed aggregates.
Three of these were used for wet stability measurements and one for
water content assessment. Thus, the wet stability tests had three replicates
per plot depth

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในหลุมลึก 0.30 เมตร ในเดียวกันชั้น (i, ii และ iii), รบกวนตัวอย่างถูกเก็บรวบรวม ในห้องปฏิบัติการ ตัวอย่างเหล่านี้ถูกอบแห้งในแรเงาจนพวกเขาถึงความชื้นที่สอดคล้องกับที่ friabilityจุด ถัดไป พวกเขาถูก sieved ใน 9.52mmmesh แบบตะแกรง ทำลายผลมีขนาดใหญ่กว่า 9.52 มม.ในแผนของพวกเขาอ่อนแอ ในภายหลัง ส่วนหนึ่งของการตัวอย่างที่ sieved ในตัวตะแกรงตาข่าย 2 มม.เพื่อกำหนดขนาดอนุภาคน้ำกระจายดิน (Gee และ หรือ 2002) และคาร์บอนอินทรีย์ของดินโดยวิธี Walkley-ดำ ตัวอย่างที่เหลือใช้วัดปริมาณน้ำความมั่นคงของผล การดัดแปลงจากวิธีการโดย Kemper และ Chepil (1965), ใช้แนว Yoder (ค.ศ. 1936)oscillationmachine แต่ละอย่างของอากาศแห้งดินถูก homogenized เป็นกลุ่ม และแล้ว แบ่งออกเป็นสี่ subsamples ผลกระจายสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงกันสามเหล่านี้ใช้สำหรับวัดความมั่นคงเปียกและหนึ่งสำหรับน้ำประเมินเนื้อหา ดังนั้น การทดสอบเสถียรภาพเปียกได้เหมือนกับสามต่อความลึกของแผน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน 0.30 ม. ลึกหลุม ในเลเยอร์เดียวกัน ( I , II และ III ) รบกวน
ตัวอย่าง . ในห้องปฏิบัติการวิเคราะห์แห้งในร่มเงา
จนกว่าพวกเขาจะถึงความชื้นที่จุดยา

ต่อมา พวกเขาอีกครั้งในตะแกรง 9.52mmmesh ทำลายมวลขนาดใหญ่กว่า 9.52 mm
ในแผนการที่อ่อนแอของพวกเขา ต่อมาในส่วนของ
ตัวอย่างขนาด 2 มม. เป็นตาข่ายตะแกรงเพื่อกำหนดขนาดของอนุภาคดิน ( น้ำกระจาย
Gee และหรือ , 2002 ) และดินอินทรีย์คาร์บอน
ผ่านหนังสือนิยาย - ( ดำ ) . ตัวอย่างที่เหลือใช้
ที่มีความเสถียรของมวลน้ำ ดัดแปลงจากวิธี
อธิบายโดยเคมเปอร์ chepil ( 1965 ) และ ใช้ โยเดอร์ ( 1936 ) oscillationmachine แนวตั้ง

แต่ละตัวอย่างของดินและอากาศแห้งบด
แล้วแบ่งออกเป็นสี่ subsamples กระจายอย่างสม่ำเสมอมวลรวม .
สามเหล่านี้ถูกใช้สำหรับการวัดความเปียกและหนึ่งสำหรับ
การประเมินปริมาณน้ำ . ดังนั้นการทดสอบเสถียรภาพเปียกมี 3 ซ้ำ
ต่อความลึกของพล็อต