While the Golden Jubilee of Elizabe

While the Golden Jubilee of Elizabeth II has been in full swing since the summer, another anniversary of unhappier events that occurred in the year of her accession remains largely unsung. From December 1952 to March 1953 in Greater London 12,000 residents more than usual perished in what was modern London’s most massive civilian disaster. Smoke from a million chimneys ran like water and pumped clotted, coal-fumes into cooler stilled air. Unable to disperse upwards through the heavier chillier air, hot, smoky fumes fell to the ground and did not visibly diminish for a solid week.

During the unprecedented 1952 smog, the sun remained unseen. Dark days became murky shadowed nights. Because more people lived closer together in London at that time than in any other modern city, the city’s residents suffered a colossal health toll.

The historian Peter Brimblecombe reports that for centuries, the city had the world’s greatest concentration of coal stoves, most inhospitable airs and regularly foggy weather. In the Middle Ages, mountains of coal piled up in London as a result of sea trade. From its large port, London regularly sent out vessels laden with animal hides, whale oil, tallow, dried fish and meats, fertiliser and wools. Ships often returned from the less-populated northern British Isles empty, except for the crew. To weather the rough seas around the coast, mariners filled their holds with what became known as sea-coale, carbonem marus.

By the thirteenth century, mounds of dusty black rock clogged city streets, docks and alleys. In an effort to rid themselves of the black heaps that filled the city, Londoners began to char coal, which lasted longer and burned hotter than wood. Not all were enthralled with its smoke. Queen Eleanor, fleeing the fumes created by heavy use of sea-coale in Nottingham Castle in 1257, issued one of many fruitless royal bans on coal burning. By the fifteenth century, London’s skies were regularly blackened with coal smoke. Many residents blamed the region’s foggy weather for the persistent greyed airs.

The debate about whether coal smoke affected human health ended the winter of 1952-53 in London. On December 8th, cool air from across the English Channel settled over the Thames Valley and did not move. Within a week more than 3,000 deaths than usual had occurred. The medical essayist David Bates, then a young physician experienced in wartime medicine, recalls that officials could not imagine that the environment could produce more civilian casualties in London than any single incident of the war. In sheer scale this disaster could not be ignored. In one week alone 4,703 people died, compared with 1,852 during the same week the previous year.

Bates recounts the reluctance of officials to accept that so many people had suddenly dropped dead merely from breathing dirty air. He adds: ‘The public realised this earlier than the government of the day.’

One Member of Parliament put this episode into context when he asked Harold Macmillan, then Minister of Housing: ‘Does the Minister not appreciate that last month, in Greater London alone, there were literally more people choked to death by air pollution than were killed on the roads in the whole country in 1952?’

Eager to put off demands that measures be taken to reduce use of dirtier coal, and focus on the nation’s grim economic realities, the British Government sprang into inaction. But Macmillan understood the need for officials to look like they were doing something in the face of this massive civilian catastrophe. In a cynical move, he authorised the issuance of smog masks, known to be useless. And in a respected government tradition, he found it easier to set up a committee to study the problem, rather than come up with ways to keep lethal smogs from recurring. By 1954, the committee report noted that deaths and illnesses remained higher than usual until the end of February 1953. By 1956 major legislation to require reductions in coal burning became the law of the land.

Fears that England could not afford the extra expense of burning cleaner coal may well explain why the official version attributed these persisting deaths to a widespread outbreak of flu, not to any lingering effects of the pea-souper. In post-war London, sweets were still being rationed, and horse meat was being sold for food. But, as to the notion that London was rife with flu, my colleague Michelle Bell and I have shown conclusively that there was no such epidemic.

Today the public faces newer challenges. While air pollution from coal no longer plagues urban areas, that from diesel vehicles and other aspects of modern life, including precursor chemicals, which give rise to photochemical oxidants, exact a major avoidable price on our health. Just as the impact of the London smog did not end in a single week but extended over several months, regular exposure to much lower levels of soiled air today produces a broad array of human hea

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่กาญจนาภิเษกชอฟได้รับในเต็มแกว่งตั้งแต่ฤดูร้อน ครบรอบอื่น unhappier เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปีภาคยานุวัติของเธอยังคง unsung ส่วนใหญ่ จาก 1952 ธันวาคมถึง 1953 มีนาคมในลอนดอนมากกว่า 12,000 คนมากกว่าปกติเสียชีวิตในภัยพิบัติพลเรือนที่ยิ่งใหญ่ของลอนดอนสมัย ควันจากปล่องไฟล้านวิ่งเหมือนน้ำ และสูบ clotted ถ่านหินควันสู่อากาศ stilled เย็น ไม่สามารถกระจายขึ้นไปผ่านเครื่อง chillier หนัก ร้อน ควันควันล้มลงกับพื้น และไม่ไม่อย่างเห็นได้ชัดลดสัปดาห์ไม้ระหว่างหมอกควัน 1952 ประวัติการณ์ ดวงอาทิตย์ยังคงอยู่เป็นเพื่อน วันมืดกลายเป็น ดาวเงามืด เนื่องจากคนอาศัยอยู่ใกล้กันในลอนดอนในเวลานั้นมากกว่าในเมืองอื่น ๆ ชาวเมืองประสบมหึมาสุขภาพโทรนักประวัติศาสตร์ปีเตอร์ Brimblecombe รายงานว่า ศตวรรษ เมืองมีความเข้มข้นมากที่สุดในโลกของเตาถ่านหิน ออกอากาศไม่เอื้ออำนวยมากที่สุด และสภาพอากาศหมอกเป็นประจำ ในยุคกลาง ภูเขาถ่านหินที่คั่งในลอนดอนเป็นผลมาจากการค้าในทะเล จากพอร์ตใหญ่ ลอนดอนเป็นประจำส่งออกเรือไปด้วยสัตว์ซ่อน วาฬน้ำมัน ไข ปลาแห้ง และเนื้อสัตว์ ปุ๋ย และธรรมชาติ เรือมักจะกลับมาจากมีประชากรน้อยกว่าภาคเหนือเกาะอังกฤษว่าง ยกเว้นลูกเรือ สภาพอากาศในทะเลใกล้ชายฝั่ง เนอร์สไปถือของพวกเขา ด้วยเป็นทะเล-coale, carbonem marus โดยศตวรรษที่สิบสาม กองหินดำฝุ่นอุดตันถนนในเมือง ท่าเรือ และตรอกซอกซอย ในความพยายามในการกำจัดของกองดำที่เมือง ลอนดอนลี้ภัยเริ่มถ่านถ่านหิน ที่นาน และเผาร้อนกว่าไม้ ไม่ได้ติดใจกับควันของ เอ หนีควันโดยใช้หนักทะเล coale ในปราสาทน็อตติงแฮมใน 1257 รอยัล fruitless หลายออกหนึ่งห้ามบนการเผาไหม้ โดยศตวรรษสิบห้า ท้องฟ้าของกรุงลอนดอนเป็นประจำถูกมืด ด้วยควันถ่านหิน หลายคนตำหนิสภาพอากาศหมอกของภูมิภาคสำหรับถาวร greyed ออกที่อากาศการอภิปรายเกี่ยวกับว่าควันถ่านหินได้รับผลกระทบสุขภาพของมนุษย์สิ้นสุดฤดูหนาวของปี 1952-53 ในลอนดอน บน 8 ธันวาคม อากาศเย็นจากข้ามช่องแคบอังกฤษชำระข้ามหุบเขาแม่น้ำเทมส์ และไม่ย้าย เสียชีวิตมากกว่า 3,000 กว่าปกติได้เกิดขึ้นภายในสัปดาห์ Essayist แพทย์วิดเบตส์ แล้วเป็นแพทย์หนุ่มที่มีประสบการณ์ในยามสงครามยา เรียกคืนที่ เจ้าหน้าที่อาจนึกไม่ถึงว่า สิ่งแวดล้อมสามารถผลิตพลเรือนนันสนุนในลอนดอนกว่าทุกเหตุการณ์ของสงคราม ในขนาด ภัยพิบัตินี้อาจไม่ถูกละเว้น ในหนึ่งสัปดาห์ 4,703 คนเดียวคนตาย เมื่อเทียบกับ 1,852 ระหว่างสัปดาห์เดียวกันของปีก่อน เบตส์ recounts ไม่เต็มใจของเจ้าหน้าที่จะยอมรับว่า ผู้คนจำนวนมากได้ลดลงอย่างกระทันหันเพียงตายจากการหายใจอากาศที่สกปรก เขาเพิ่ม: 'ประชาชนตระหนักนี้ก่อนหน้ารัฐบาลวันนั้น'สมาชิกรัฐสภาใส่ตอนนี้บริบทเมื่อเขาถามแฮโรลด์แมคมิลลาน จากนั้นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงที่อยู่อาศัย: 'ไม่รัฐมนตรีไม่ชื่นชมว่า เดือนสุดท้าย ในปริมณฑลเพียงอย่างเดียว มีอักษรคนสำลักตาย ด้วยมลพิษทางอากาศมากกว่าเสียชีวิตบนถนนในประเทศทั้งหมดใน 1952 ' กระตือรือร้นที่จะทำให้ความต้องการที่จะดำเนินมาตรการเพื่อลดการใช้ถ่านหินสกปรก และมุ่งเน้นเป็นจริงทางเศรษฐกิจของประเทศที่น่ากลัว ออก รัฐบาลอังกฤษผุดมาไม่ทำการใด ๆ แต่แมคมิลลานเข้าใจความต้องการเจ้าหน้าที่ให้มีลักษณะเหมือนพวกเขากำลังทำบางสิ่งบางอย่างในหน้าแผ่นดินไหวพลเรือนขนาดใหญ่นี้ ในการย้ายขี้ระแวง เขาได้รับอนุญาตออกหมอกควันหน้ากาก ที่รู้จักกันจะไม่มีประโยชน์ ในประเพณีเคารพรัฐบาล เขาพบว่ามันง่ายที่จะตั้งคณะกรรมการเพื่อศึกษาปัญหา แทนที่มา ด้วยวิธีการเก็บ smogs ตายเกิดซ้ำแล้ว โดย 1954 รายงานคณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่า ความเจ็บป่วยและเสียชีวิตยังคงสูงกว่าปกติถึงสิ้น 1953 กุมภาพันธ์ โดย 1956 กฎหมายสำคัญที่ต้องลดการเผาไหม้ถ่านหินกลายเป็น กฎหมายของแผ่นดินความกลัวที่ว่า อังกฤษไม่สามารถค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมของการเผาไหม้ถ่านหินสะอาดดีอาจอธิบายทำไมรุ่นอย่างเป็นทางการมาประกอบเสียชีวิตเหล่านี้คง จะระบาดการแพร่กระจายของไข้หวัด ไม่ ให้ผลใด ๆ ตกค้างถั่ว-souper ในหลังสงครามลอนดอน ขนมก็ยังคงมีการ rationed และเนื้อม้าถูกขายอาหาร แต่ เป็นความคิดที่ว่า ลอนดอนเป็นด้วยไข้หวัดใหญ่ มิเชลเบลล์เพื่อนผมและผมได้แสดงให้เห็นแน่ชัดว่า เป็นโรคระบาดดังกล่าวไม่วันนี้ประชาชนเผชิญความท้าทายใหม่ ในขณะที่มลพิษจากถ่านหินอีกต่อไปภัยพิบัติพื้นที่เขตเมือง ที่มาจากยานพาหนะดีเซลและด้านอื่น ๆ ของชีวิตที่ทันสมัย รวมทั้งเคมีภัณฑ์สารตั้งต้น ซึ่งก่อให้เกิดการ photochemical อนุมูลอิสระ ที่แน่นอนในราคาโรคสำคัญต่อสุขภาพของเรา ผลกระทบจากหมอกควันลอนดอนไม่จบในสัปดาห์เดียว แต่ขยายช่วงหลายเดือน แสงปกติที่ต่ำระดับของอากาศสกปรกวันนี้ผลิตหลากหลายของมนุษย์ปีน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขณะที่กาญจนาภิเษกของ Elizabeth II ได้รับในเต็มแกว่ง ตั้งแต่หน้าร้อน อีก unhappier ครบรอบปีของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปีที่เพิ่มขึ้นของเธอส่วนใหญ่ยังคงไม่ได้ร้อง . จากธันวาคม 1952 มีนาคม 2496 ในลอนดอน , 000 ผู้อยู่อาศัยมากขึ้นกว่าปกติไปในสิ่งที่ใหญ่ที่สุดที่ทันสมัยของกรุงลอนดอนพลเรือน ภัยพิบัติ ควันจากปล่องวิ่งเหมือนน้ำกับปั๊มและแข็งตัว ถ่านหินเป็น stilled ควันเย็นอากาศ ไม่สามารถกระจายขึ้นไปถึงหนัก chillier อากาศร้อน ควันควันล้มลงกับพื้น และไม่ได้มองเห็นลดลงเป็นสัปดาห์ที่เป็นของแข็งระหว่างประวัติการณ์ 1952 หมอกควัน ดวงอาทิตย์ยังคงมองไม่เห็น มืดวันกลายเป็นขุ่นเงาคืน เนื่องจากมีผู้ที่อาศัยอยู่ใกล้กันในลอนดอนในเวลาที่มากกว่าในเมืองที่ทันสมัยใด ๆ อื่น ๆ , ที่อยู่อาศัยของเมืองได้รับความเดือดร้อนเสียสุขภาพมหึมานักประวัติศาสตร์ปีเตอร์ brimblecombe รายงานว่าสำหรับหลายศตวรรษ , เมืองมีความเข้มข้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกของเตาถ่าน ออกอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยและสภาพอากาศเป็นประจำ หมอก ในยุคกลาง ภูเขาถ่านหินซ้อนขึ้นในลอนดอนเป็นผลของการค้าทางทะเล จากท่าเรือขนาดใหญ่ของกรุงลอนดอนเป็นประจำ ส่งเรือบรรทุกซ่อนสัตว์ปลาวาฬ น้ำมัน ไขมัน ปลา และเนื้อสัตว์อบแห้ง , ปุ๋ย และ wools . เรือมักจะกลับมาจากน้อยกว่าประชากรตอนเหนือของเกาะอังกฤษว่างเปล่ายกเว้นสำหรับลูกเรือ อากาศทะเลหยาบรอบชายฝั่ง เรือเต็มถือของสิ่งที่กลายเป็นที่รู้จักกันเป็น ซี โคล carbonem , marus .โดยศตวรรษที่สิบสามกองของแบล็คร็อค , ฝุ่นอุดตันถนนเมือง ท่าเรือ ตรอก ซอก ซอย ในความพยายามที่จะกำจัดตัวเองของสีดำที่เต็มไปด้วยกองเมืองลอนดอนเริ่มถ่านถ่านหินซึ่งกินเวลานานและเผาร้อนกว่าไม้ ทั้งหมดไม่ได้ติดใจกับควัน พระราชินีเอเลเนอร์ , หนีควันพิษที่สร้างโดยการใช้งานหนักของทะเลโคลในน็อตติงแฮมปราสาทในเรื่องออกหนึ่งในหลายไร้ผลหลวงห้ามเล่นในการเผาไหม้ถ่านหิน โดยศตวรรษที่สิบห้าของลอนดอนท้องฟ้าอยู่เป็นประจำดำคล้ำด้วยควันถ่านหิน ชาวบ้านโทษสภาพอากาศมีหมอกของภูมิภาคสำหรับถาวรสีเทามีมาดการอภิปรายเกี่ยวกับว่าถ่านหินต่อสุขภาพมนุษย์ควันสิ้นสุดฤดูหนาวของ 1952-53 ในลอนดอน ในวันที่ 8 ธันวาคม อากาศเย็นจากข้ามช่องแคบอังกฤษตัดสินมากกว่าหุบเขาเทมส์และไม่ได้ย้าย ภายใน 1 สัปดาห์มากกว่า 3000 กว่าปกติมีการตายเกิดขึ้น แพทย์นักเขียนเดวิดเบตส์แล้วหนุ่มแพทย์มีประสบการณ์ในยาสงครามเล่าว่า เจ้าหน้าที่ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าสภาพแวดล้อมสามารถผลิตพลเรือนบาดเจ็บล้มตายมากขึ้นในลอนดอนกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใด ๆเดียวของสงคราม ขนาดเลี่ยงภัยพิบัตินี้จะไม่ละเว้น ในหนึ่งอาทิตย์เดียวตาย 4703 1852 คน เทียบกับในช่วงสัปดาห์เดียวกันในปีก่อนหน้าเบทาต่อต้านของเจ้าหน้าที่ยอมรับว่าหลายคนเพิ่งตายไปแค่หายใจอากาศที่สกปรก เขาเพิ่ม : " ประชาชนตระหนักนี้เร็วกว่ารัฐบาลของวัน .หนึ่งในสมาชิกของรัฐสภาใส่ตอนในบริบทนี้เมื่อเขาถาม Harold Macmillan , รัฐมนตรีกระทรวงการเคหะ : " ทำไมรัฐมนตรีไม่ขอบคุณที่เดือนสุดท้ายในลอนดอนคนเดียว มีนคนสำลักตายโดยมลพิษทางอากาศมากกว่าถูกฆ่าตายบนถนนในประเทศทั้งหมดในปี 1952 ? "อยากเอาความต้องการที่มาตรการถูกลดการใช้ถ่านหินที่สกปรก และมุ่งเน้นความเป็นจริงทางเศรษฐกิจของประเทศที่น่ากลัว รัฐบาลอังกฤษจึงกระโดดลงไปในความเฉื่อยชา . แต่ฉบับเข้าใจความต้องการเจ้าหน้าที่ดูเหมือนพวกเขากำลังทำอะไรบางอย่างในหน้าของพลเรือนนี้หายนะครั้งใหญ่ ในการย้ายถากถางเขาอนุญาตการออกรูปแบบหมอกควันที่รู้จักกันจะไร้ประโยชน์ และในรัฐบาลที่เคารพประเพณี เขาพบว่ามันง่ายที่จะตั้งคณะกรรมการเพื่อศึกษาปัญหา แทนที่จะมาด้วยวิธีรักษาพิษจากหมอกควันที่เกิดขึ้น . โดย 1954 , รายงานคณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่า การตายและการเจ็บป่วยที่ยังคงสูงกว่าปกติจนถึงสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ 2496 โดย 1956 สาขากฎหมายต้องลดลงในการเผาไหม้ถ่านหินกลายเป็นกฎหมายของแผ่นดินกลัวว่าอังกฤษไม่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายพิเศษจากการเผาไหม้ถ่านหินสะอาด อาจอธิบายได้ว่าทำไมรุ่นอย่างเป็นทางการประกอบเหล่านี้จะระบาดแพร่หลาย persisting เสียชีวิตจากไข้หวัด ไม่เอ้อระเหยใด ๆผลของถั่ว souper . สงครามกรุงลอนดอน ขนมยังถูกแบ่งส่วน และเนื้อม้า จะขายอาหาร แต่สำหรับความคิดที่ลอนดอนคือ rife กับไข้หวัด เพื่อนร่วมงาน มิเชล เบลและฉันแสดงให้ข้อสรุปว่า ไม่มีโรคระบาดวันนี้ประชาชนเผชิญความท้าทายใหม่ ในขณะที่อากาศมลพิษจากถ่านหิน ไม่มีโรคระบาดในพื้นที่เมืองที่จากรถยนต์ดีเซล และด้านอื่น ๆของชีวิตที่ทันสมัย รวมทั้งสารเคมี ซึ่งก่อให้เกิดอนุมูลอิสระ เป็นสาขาที่ 2 แน่นอน ราคาต่อสุขภาพของเรา เช่นเดียวกับผลกระทบของหมอกลอนดอนไม่ได้จบในสัปดาห์เดียว แต่ขยายไปหลายเดือน ปกติ การลดระดับของสกปรก อากาศวันนี้สร้างอาร์เรย์กว้างของสุขภาพของมนุษย์