One of These Days by Gabriel Garcia

One of These Days by Gabriel Garcia Marquez
Monday dawned warm and rainless. Aurelio Escovar, a dentist without a degree, and a very early riser, opened his office at six. He took some false teeth, still mounted in their plaster mold, out of the glass case and put on the table a fistful of instruments which he arranged in size order, as if they were on display. He wore a collarless striped shirt, closed at the neck with a golden stud, and pants held up by suspenders He was erect and skinny, with a look that rarely corresponded to the situation, the way deaf people have of looking.
When he had things arranged on the table, he pulled the drill toward the dental chair and sat down to polish the false teeth. He seemed not to be thinking about what he was doing, but worked steadily, pumping the drill with his feet, even when he didn't need it.
After eight he stopped for a while to look at the sky through the window, and he saw two pensive buzzards who were drying themselves in the sun on the ridgepole of the house next door. He went on working with the idea that before lunch it would rain again. The shrill voice of his eleven year-old son interrupted his concentration.
"Papa."
"What?"
"The Mayor wants to know if you'll pull his tooth."
"Tell him I'm not here."
He was polishing a gold tooth. He held it at arm's length, and examined it with his eyes half closed. His son shouted again from the little waiting room.
"He says you are, too, because he can hear you."
The dentist kept examining the tooth. Only when he had put it on the table with the finished work did he say:
"So much the better."
He operated the drill again. He took several pieces of a bridge out of a cardboard box where he kept the things he still had to do and began to polish the gold.
"Papa."
"What?"
He still hadn't changed his expression.
"He says if you don't take out his tooth, he'll shoot you."
Without hurrying, with an extremely tranquil movement, he stopped pedaling the drill, pushed it away from the chair, and pulled the lower drawer of the table all the way out. There was a revolver. "O.K.," he said. "Tell him to come and shoot me."
He rolled the chair over opposite the door, his hand resting on the edge of the drawer. The Mayor appeared at the door. He had shaved the left side of his face, but the other side, swollen and in pain, had a five-day-old beard. The dentist saw many nights of desperation in his dull eyes. He closed the drawer with his fingertips and said softly:
"Sit down."
"Good morning," said the Mayor.
"Morning," said the dentist.
While the instruments were boiling, the Mayor leaned his skull on the headrest of the chair and felt better. His breath was icy. It was a poor office: an old wooden chair, the pedal drill, a glass case with ceramic bottles. Opposite the chair was a window with a shoulder-high cloth curtain. When he felt the dentist approach, the Mayor braced his heels and opened his mouth.
Aurelio Escovar turned his head toward the light. After inspecting the infected tooth, he closed the Mayor's jaw with a cautious pressure of his fingers.
"It has to be without anesthesia," he said.
"Why?"
"Because you have an abscess."
The Mayor looked him in the eye. "All right," he said, and tried to smile. The dentist did not return the smile. He brought the basin of sterilized instruments to the worktable and took them out of the water with a pair of cold tweezers, still without hurrying. Then he pushed the spittoon with the tip of his shoe, and went to wash his hands in the washbasin. He did all this without looking at the Mayor. But the Mayor didn't take his eyes off him.
It was a lower wisdom tooth. The dentist spread his feet and grasped the tooth with the hot forceps. The Mayor seized the arms of the chair, braced his feet with all his strength, and felt an icy void in his kidneys, but didn't make a sound. The dentist moved only his wrist. Without rancor, rather with a bitter tenderness, he said:
"Now you'll pay for our twenty dead men."
The Mayor felt the crunch of bones in his jaw, and his eyes filled with tears. But he didn't breathe until he felt the tooth come out. Then he saw it through his tears. It seemed so foreign to his pain that he failed to understand his torture of the five previous nights.
Bent over the spittoon, sweating, panting, he unbuttoned his tunic and reached for the handkerchief in his pants pocket. The dentist gave him a clean cloth.
"Dry your tears," he said.
The Mayor did. He was trembling. While the dentist washed his hands, he saw the crumbling ceiling and a dusty spider web with spider's eggs and dead insects. The dentist returned, drying his hands. "Go to bed," he said, "and gargle with salt water." The Mayor stood up, said goodbye with a casual military salute, and walked toward the door, stretching his legs, without buttoning up his tunic.
"Send the bill," he said.
"To you or the town?"
The Mayor didn't look at him. He closed the door and said through the screen:
"It's the same damn thing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งในวันนี้โดย Gabriel มาร์การ์เซียวันจันทร์เริ่มขึ้นอบอุ่น และ rainless อ Escovar ทันตแพทย์ โดยตัว riser เนิ่น ๆ เปิดสำนักงานของเขาที่หก เขาเอาฟันปลอมบาง ยังคง ติดในแม่พิมพ์การปั้น จากกรณีกระจก และใส่ในตารางก้าวของเครื่องมือที่เขาจัดเรียงตามลำดับขนาด ว่าพวกเขาบนจอแสดงผล เขาสวมเป็น collarless ลายเสื้อ ปิดที่คอกับสตั๊ดทองคำ และกางเกงจัดขึ้น โดย suspenders เขาตรง และ ผอม มีลักษณะที่ไม่ค่อย corresponded กับสถานการณ์ วิถีคนหูหนวกได้มองเมื่อเขามีสิ่งที่จัดเรียงในตาราง เขาดึงลงรายละเอียดไปยังเก้าอี้ทันตกรรม และนั่งลงขัดฟันปลอม เขาดูเหมือนไม่สามารถคิดเกี่ยวกับสิ่งเขาทำ แต่ทำงานอย่างต่อเนื่อง ปั๊มน้ำสว่านกับเท้า แม้เมื่อเขาไม่ต้องการหลังจากแปด เขาหยุดในขณะที่ท้องฟ้าผ่านหน้าต่าง และเขาเห็นอีแร้งมี pensive สองที่ได้แห้งเองในแสงแดด ridgepole บ้านประตูถัดไป เมื่อเขาไปทำงาน ด้วยความคิดว่า ก่อนเที่ยง จะฝนตกอีก เสียงใด ๆ ของบุตรปี 11 จังหวะสมาธิของเขา"ปาป้า""อะไร""นายกเทศมนตรีต้องการทราบว่าถ้าคุณจะดึงฟันของเขา""บอกเขาฉันไม่ที่นี่"เขาถูกขัดฟันทอง เขาจัดขึ้นที่ความยาวของแขน และตรวจสอบ ด้วยตาครึ่งปิด ลูกชายของเขาตะโกนจากห้องเล็ก ๆ อีก"He says you are, too, because he can hear you."The dentist kept examining the tooth. Only when he had put it on the table with the finished work did he say:"So much the better."He operated the drill again. He took several pieces of a bridge out of a cardboard box where he kept the things he still had to do and began to polish the gold."Papa.""What?"He still hadn't changed his expression."He says if you don't take out his tooth, he'll shoot you."Without hurrying, with an extremely tranquil movement, he stopped pedaling the drill, pushed it away from the chair, and pulled the lower drawer of the table all the way out. There was a revolver. "O.K.," he said. "Tell him to come and shoot me."He rolled the chair over opposite the door, his hand resting on the edge of the drawer. The Mayor appeared at the door. He had shaved the left side of his face, but the other side, swollen and in pain, had a five-day-old beard. The dentist saw many nights of desperation in his dull eyes. He closed the drawer with his fingertips and said softly:"Sit down.""Good morning," said the Mayor."Morning," said the dentist.While the instruments were boiling, the Mayor leaned his skull on the headrest of the chair and felt better. His breath was icy. It was a poor office: an old wooden chair, the pedal drill, a glass case with ceramic bottles. Opposite the chair was a window with a shoulder-high cloth curtain. When he felt the dentist approach, the Mayor braced his heels and opened his mouth.Aurelio Escovar turned his head toward the light. After inspecting the infected tooth, he closed the Mayor's jaw with a cautious pressure of his fingers."It has to be without anesthesia," he said."Why?""Because you have an abscess."The Mayor looked him in the eye. "All right," he said, and tried to smile. The dentist did not return the smile. He brought the basin of sterilized instruments to the worktable and took them out of the water with a pair of cold tweezers, still without hurrying. Then he pushed the spittoon with the tip of his shoe, and went to wash his hands in the washbasin. He did all this without looking at the Mayor. But the Mayor didn't take his eyes off him.It was a lower wisdom tooth. The dentist spread his feet and grasped the tooth with the hot forceps. The Mayor seized the arms of the chair, braced his feet with all his strength, and felt an icy void in his kidneys, but didn't make a sound. The dentist moved only his wrist. Without rancor, rather with a bitter tenderness, he said:"Now you'll pay for our twenty dead men."The Mayor felt the crunch of bones in his jaw, and his eyes filled with tears. But he didn't breathe until he felt the tooth come out. Then he saw it through his tears. It seemed so foreign to his pain that he failed to understand his torture of the five previous nights.Bent over the spittoon, sweating, panting, he unbuttoned his tunic and reached for the handkerchief in his pants pocket. The dentist gave him a clean cloth."Dry your tears," he said.The Mayor did. He was trembling. While the dentist washed his hands, he saw the crumbling ceiling and a dusty spider web with spider's eggs and dead insects. The dentist returned, drying his hands. "Go to bed," he said, "and gargle with salt water." The Mayor stood up, said goodbye with a casual military salute, and walked toward the door, stretching his legs, without buttoning up his tunic."Send the bill," he said."To you or the town?"The Mayor didn't look at him. He closed the door and said through the screen:"It's the same damn thing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในวันนี้โดยกาเบรียลการ์เซียมาร์เควจันทร์ dawned อบอุ่นและแห้งแล้ง
ออเรลิโอ Escovar ทันตแพทย์โดยไม่ต้องศึกษาระดับปริญญาตรีและไรเซอร์มากในช่วงต้นเปิดสำนักงานของเขาที่หก เขาเอาฟันปลอมบางส่วนที่ติดตั้งยังคงอยู่ในแม่พิมพ์พลาสเตอร์ของพวกเขาออกมาจากตู้กระจกและวางบนโต๊ะกำมือของเครื่องมือที่เขาจัดอยู่ในลำดับขนาดราวกับว่าพวกเขาบนจอแสดงผล เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายคอจีนที่ปิดที่ลำคอด้วยสตั๊ดสีทองและกางเกงจัดขึ้นโดย suspenders เขาเป็นคนตรงและผอมด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่ค่อยตรงกับสถานการณ์ที่เป็นวิธีที่ผู้คนหูหนวกมีการมอง.
เมื่อเขามีสิ่ง จัดวางอยู่บนโต๊ะเขาดึงเจาะไปยังเก้าอี้ทันตกรรมและนั่งลงเพื่อขัดฟันปลอม ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ แต่ทำงานอย่างต่อเนื่องสูบน้ำเจาะกับเท้าของเขาแม้ในขณะที่เขาไม่ได้ต้องการมัน.
หลังจากแปดเขาหยุดในขณะที่มองไปที่ท้องฟ้าผ่านหน้าต่างและเขา เห็นสองอีแร้งหม่นที่ถูกอบแห้งตัวเองในดวงอาทิตย์บนอกไก่ของประตูบ้านต่อไป เขาเดินไปที่การทำงานร่วมกับความคิดที่ว่าก่อนอาหารกลางวันก็จะมีฝนตกอีกครั้ง เสียงโหยหวนของลูกชายสิบเอ็ดปีของเขาถูกขัดจังหวะความสนใจของเขา.
"พ่อ."
"คืออะไร"
"นายกเทศมนตรีต้องการที่จะรู้ว่าถ้าคุณจะดึงฟันของเขา."
"เขาบอกฉันไม่ได้ที่นี่."
เขาได้รับการขัด ฟันทอง เขาถือมันไว้ที่ความยาวของแขนและตรวจสอบด้วยตาของเขาปิดครึ่ง ลูกชายของเขาตะโกนอีกครั้งจากห้องพักเล็ก ๆ น้อย ๆ .
"เขาบอกว่าคุณเป็นเหมือนกันเพราะเขาสามารถได้ยินคุณ."
ทันตแพทย์เก็บไว้ตรวจสอบฟัน เมื่อเขาได้วางไว้บนโต๊ะกับการทำงานเสร็จแล้วเขาก็บอกว่า:
". มากดีกว่า"
เขาดำเนินการเจาะอีกครั้ง เขาใช้เวลาหลายชิ้นของสะพานออกจากกล่องกระดาษแข็งที่เขาเก็บไว้ในสิ่งที่เขามียังคงที่จะทำและเริ่มที่จะขัดทอง.
"พ่อ."
"คืออะไร"
เขายังไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงการแสดงออกของเขา.
"เขาบอกว่าถ้า คุณไม่ได้ที่จะออกจากฟันของเขาเขาจะยิงคุณ.
"โดยไม่ต้องรีบมีการเคลื่อนไหวที่เงียบสงบมากเขาหยุดถีบเจาะผลักมันออกไปจากเก้าอี้และดึงลิ้นชักล่างของตารางทุกอย่างออก. มีปืนเป็น "OK" เขากล่าว "บอกให้เขามาและยิงฉัน."
เขารีดเก้าอี้มากกว่าตรงข้ามประตูมือของเขาที่วางอยู่บนขอบของลิ้นชัก นายกเทศมนตรีปรากฏตัวขึ้นที่ประตู เขาได้โกนด้านซ้ายของใบหน้าของเขา แต่ด้านอื่น ๆ บวมและเจ็บปวดมีเคราห้าวันเก่า ทันตแพทย์เห็นหลายคืนแห่งความสิ้นหวังในสายตาของเขาที่น่าเบื่อ เขาปิดลิ้นชักด้วยปลายนิ้วของเขาและพูดเบา ๆ :
". นั่งลง"
"อรุณสวัสดิ์" กล่าวว่านายกเทศมนตรี.
"อรุณ" กล่าวว่าทันตแพทย์.
ในขณะที่ตราสารที่ถูกเดือดนายกเทศมนตรีโน้มกะโหลกศีรษะของเขาบนศีรษะของเก้าอี้ และรู้สึกดีขึ้น ลมหายใจของเขาเป็นน้ำแข็ง มันเป็นที่น่าสงสารสำนักงาน: เก้าอี้ไม้เก่าเจาะเหยียบกรณีแก้วที่มีขวดเซรามิก ตรงข้ามเก้าอี้เป็นหน้าต่างที่มีม่านผ้าไหล่สูง เมื่อเขารู้สึกว่าวิธีการที่หมอฟันนายกเทศมนตรียันส้นเท้าของเขาและเปิดปากของเขา.
Aurelio Escovar หันหัวของเขาที่มีต่อแสง หลังจากการตรวจสอบฟันที่ติดเชื้อเขาปิดขากรรไกรของนายกเทศมนตรีที่มีความดันยำเกรงของนิ้วมือของเขา.
"มันจะต้องมีโดยไม่ต้องดมยาสลบ" เขากล่าว.
"ทำไม?"
"เพราะคุณมีฝี."
นายกเทศมนตรีมองเขาในสายตา . "สิทธิทั้งหมด" เขากล่าวและพยายามที่จะยิ้ม ทันตแพทย์ไม่ได้กลับรอยยิ้ม เขานำลุ่มน้ำของเครื่องมือฆ่าเชื้อเพื่อโต๊ะทำงานและเอาพวกเขาออกจากน้ำที่มีคู่ของแหนบเย็นยังไม่มีรีบ แล้วเขาก็ผลักปากแตรด้วยปลายของรองเท้าของเขาและเดินไปล้างมือของเขาในอ่างล้างหน้า เขาทำทั้งหมดนี้ได้โดยไม่ต้องมองหาที่นายกเทศมนตรี แต่นายกเทศมนตรีไม่ได้ใช้สายตาจากเขา.
มันเป็นฟันภูมิปัญญาที่ต่ำกว่า ทันตแพทย์แพร่กระจายเท้าของเขาและลงโทษฟันกับคีมร้อน นายกเทศมนตรีคว้าแขนของเก้าอี้ที่ยันเท้าของเขามีความแข็งแรงของเขาทั้งหมดและรู้สึกเป็นโมฆะน้ำแข็งในไตของเขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียง ทันตแพทย์ย้ายเพียงข้อมือของเขา โดยไม่มีความเคียดแค้นค่อนข้างมีความอ่อนโยนขมเขากล่าวว่า
"ตอนนี้คุณจะจ่ายสำหรับยี่สิบคนตายของเรา."
นายกเทศมนตรีรู้สึกกระทืบกระดูกขากรรไกรของเขาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เขาไม่ได้หายใจจนเขารู้สึกว่าฟันออกมา จากนั้นเขาก็เห็นว่ามันผ่านน้ำตาของเขา มันดูเหมือนต่างประเทศเพื่อที่จะเจ็บปวดของเขาว่าเขาไม่เข้าใจทรมานของเขาห้าคืนก่อนหน้านี้.
ก้มมากกว่าปากแตรที่เหงื่อออกหอบเขา unbuttoned เสื้อคลุมของเขาและเข้าถึงได้สำหรับผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของเขา ทันตแพทย์ให้เขาใช้ผ้าสะอาด.
"แห้งน้ำตาของคุณ" เขากล่าว.
นายกเทศมนตรีได้ เขาได้รับการสั่น ในขณะที่หมอฟันล้างมือของเขาเขาเห็นเพดานบี้และเต็มไปด้วยฝุ่นใยแมงมุมกับไข่แมงมุมและแมลงที่ตายแล้ว ทันตแพทย์กลับแห้งมือของเขา "ไปนอน" เขากล่าวว่า "และบ้วนปากด้วยน้ำเกลือ." นายกเทศมนตรียืนขึ้นบอกลากับบรรยากาศสบาย ๆ ทักทายทหารและเดินไปยังประตูยืดขาของเขาโดยไม่ต้องติดกระดุมถึงเสื้อคลุมของเขา.
"ส่งใบเรียกเก็บเงิน" เขากล่าว.
"เพื่อให้คุณหรือเมือง?"
นายกเทศมนตรี didn ' ดูเสื้อที่เขา เขาปิดประตูและกล่าวผ่านหน้าจอ:
"มันเป็นสิ่งที่แช่งเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สักวันหนึ่งโดย Gabriel Garcia Marquez
เช้าวันจันทร์ที่อบอุ่นและไม่มีฝน . เอาเรลิโอ เอสโกวาร์ หมอฟัน โดยไม่มีปริญญา และตื่นแต่เช้าเปิดออฟฟิศตอนหกโมง เขาหยิบฟันปลอมที่ยังติดในแม่พิมพ์ปูนปลาสเตอร์ออกจากตู้กระจก แล้ววางไว้บนโต๊ะเป็นกำมือของเครื่องมือซึ่งเขาจัดในขนาดสั่งราวกับว่าพวกเขาบนจอแสดงผล เขาสวม collarless ลายเสื้อที่ปิดคอด้วยกระดุมทองและกางเกงจัดขึ้นโดย suspenders เขาตรงและผอม ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ เหมือนคนหูหนวกดู .
เมื่อเขามีสิ่งที่จัดเรียงบนโต๊ะ เขาดึงเจาะต่อเก้าอี้ทันตกรรมและนั่งฟันปลอม โปแลนด์ ดูเหมือนเขาจะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ แต่ทำงานเรื่อยๆปั๊มเจาะด้วยเท้าของเขาแม้เมื่อเขาไม่ได้ต้องการมัน
หลังจากแปดเขาหยุดสักครู่เพื่อมองท้องฟ้าที่หน้าต่าง เขาเห็นอีแร้งหม่นสองที่แห้งออกในดวงอาทิตย์บนแกนหลังคาของข้างบ้าน เขาไปทำงานกับความคิดนั้นก่อนเที่ยง ฝนตกอีก เสียงแหลมของลูกชายของเขา 11 ปีรบกวนสมาธิของเขา
" ป๊ะป๋า "
" อะไร "
" นายกเทศมนตรี อยากรู้ว่าเธอจะถอนฟัน "
" บอกว่าฉันไม่อยู่ที่นี่ . "
เขากำลังขัดฟันทอง เขาเก็บไว้ที่ความยาวของแขน และตรวจสอบมันด้วยตาของเขาครึ่งหนึ่งปิด ลูกชายตะโกนมาอีกครั้งจากห้องนั่งรอเล็กๆ
" เขาบอกว่าคุณจะ เกินไป เพราะเขาได้ยินนะ "
หมอฟันเก็บไว้ตรวจฟันแต่เมื่อเขาวางมันลงบนโต๊ะด้วยเสร็จงานเขาพูด :
" ดีมาก "
เขาดำเนินการเจาะอีก เขาเอาของสะพานหลายชิ้นจากกล่องกระดาษเก็บของที่ยังต้องทำ และเริ่มขัดทอง .
" พ่อ "
" อะไร "
สีหน้าเขายังไม่เปลี่ยนแปลง .
" เขากล่าวว่า ถ้าไม่ถอนฟันให้ เขาจะยิงคุณ ไม่เร่งไม่รีบ "
,ด้วยท่าทางสงบอย่างยิ่ง เขาหยุดถีบเจาะ , ผลักมันออกไปจากเก้าอี้ และดึงลิ้นชักล่างของโต๊ะออกมาทั้งหมด มันคือปืน . มัน " เขากล่าว บอกให้เขามายิงผม "
เขาหมุนเก้าอี้ไปตรงข้ามประตู มือวางอยู่บนขอบลิ้นชัก นายกเทศมนตรีโผล่มาที่ประตู เขาโกนเคราด้านซ้ายของหน้าแต่อีกข้างบวมและปวด ได้ 5 วัน เก่า ไว้เครา หมอฟันที่เห็นความทรมานนานหลายคืนในดวงตาหม่นหมองคู่นั้น เขาปิดลิ้นชักด้วยปลายนิ้วของเขา และพูดเบาๆ :
" นั่งลง "
" อรุณสวัสดิ์ " นายกเทศมนตรีพูด .
" อรุณสวัสดิ์ " หมอฟันว่า
ในขณะที่ต้มเครื่องมืออยู่ นายกเทศมนตรีเอนศีรษะบน headrest ของเก้าอี้ และรู้สึกดี ลมหายใจของเขาเย็นเยือกมันเป็นสำนักงานที่ยากจน มีเก้าอี้ไม้เก่า , เหยียบเจาะ ตู้กระจกใส่ขวดเซรามิค ตรงข้ามกับเก้าอี้เป็นหน้าต่างกับไหล่สูง ผ้าม่าน เมื่อรู้สึกว่าหมอฟันเข้าหา นายกฯยันส้นเท้าของเขาและเปิดปากของเขา .
เอาเรลิโอ เอสโกวาร์หันศีรษะเขาเข้าหาแสงไฟ หลังจากตรวจสอบฟันติดเชื้อเขาปิดกรามของนายกเทศมนตรีกับความดันที่ระมัดระวังของนิ้วมือของเขา .
" มันต้องไม่มียาชา , " เขากล่าว .
" ทำไม ? "
" เพราะคุณมีฝี "
นายกเทศมนตรีมองตาเขา " ทั้งหมด , " เขากล่าวว่า , และพยายามที่จะยิ้ม ทันตแพทย์ไม่ได้ยิ้มตอบ เขานำอ่างฆ่าเชื้อเครื่องมือกับโต๊ะทำงานและเอาพวกเขาออกจากน้ำกับคู่ของแหนบหนาวยังไม่มีรีบ แล้วเขาก็ผลักกระโถนปลายรองเท้าและเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า เขาทำทั้งหมดนี้โดยไม่ต้องมองหาที่นายกเทศมนตรี แต่นายกเทศมนตรีจ้องเขาไม่วางตา .
มันเป็นฟันกรามซี่ล่าง หมอฟันถ่างขาปักหลักแล้วฟันกับคีมร้อน นายกเทศมนตรีจับที่แขนของเก้าอี้ ยันเท้าของเขาด้วยแรงทั้งหมดของเขาและรู้สึกเป็นโมฆะน้ําแข็งในไตของเขา แต่ไม่ได้ส่งเสียง หมอฟันเพียงขยับข้อมือ ไม่มีความขมขื่น แต่กับความนุ่ม ขม เขากล่าวว่า :
" ตอนนี้คุณจะจ่ายสำหรับพวกเราที่ตายไปยี่สิบคน "
นายกเทศมนตรีรู้สึกเคี้ยวกระดูกในขากรรไกรของเขา และดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่เขาไม่หายใจ จนกระทั่งเขารู้สึกว่าฟันออกมา แล้วเขาก็เห็นมันทั้งน้ำตามันช่างต่างกับความเจ็บปวดของเขาที่เขาล้มเหลวที่จะเข้าใจความทรมานของเขาในห้าคืนที่แล้ว .
ก้มลงกระโถน เหงื่อออก หายใจหอบ เขาปลดกระดุมเสื้อของเขา และเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของเขา หมอฟันให้ผ้าสะอาด .
" แห้งน้ำตาของคุณ " เขากล่าว .
นายกเทศมนตรีได้ เขากำลังสั่น ขณะที่หมอฟันล้างมืออยู่เขาเห็นบี้เพดานและแมงมุมเว็บฝุ่นกับไข่แมงมุมและแมลงตาย หมอฟันกลับมาแห้งมือของเขา . " ไปนอนไป " เขากล่าว " และกลั้วคอด้วยน้ำเกลือ " นายกเทศมนตรีลุกขึ้น กล่าวลากับแบบทหารทำความเคารพและเดินตรงไปยังประตู ยืดขา ไม่มีการติดกระดุมขึ้นเสื้อของเขา .
" ส่งเงิน " เขากล่าว .
" กับคุณหรือในเมือง ?
นายกเทศมนตรีไม่ได้มองหน้าเขา เขาปิดประตูและกล่าวผ่านจอ :
" นี่มันบ้าอะไรกัน