In a country where most communicati

In a country where most communication is in Japanese, exposure to English
is very limited and it is not possible to expect the students to master basic oral
communication skills by using what they have learned outside the classroom.
Traditionally, English was taught by teaching sentence structure and vocabulary,
and students later developed conversational skills when given a chance to
practice them. Yoshifumi Saito (Saito, 2001) still seems to believe that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในประเทศที่การสื่อสารส่วนใหญ่อยู่ในอังกฤษญี่ปุ่น แสง มีจำกัด และไม่สามารถคาดหวังนักหลักพื้นฐานทางปาก ทักษะการสื่อสาร โดยใช้สิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้นอกห้องเรียน ประเพณี ภาษาอังกฤษถูกสอน โดยการสอนโครงสร้างประโยคและคำศัพท์ และนักเรียนพัฒนาทักษะด้านการสนทนาเมื่อโอกาสที่จะในภายหลัง ปฏิบัติได้ ไซโต Yoshifumi (ไซโต 2001) ยังคงดูเหมือนจะ เชื่อว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเทศที่การสื่อสารส่วนใหญ่อยู่ในญี่ปุ่นสัมผัสกับภาษาอังกฤษ
จะถูก จำกัด มากและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดหวังให้นักเรียนต้นแบบในช่องปากพื้นฐาน
ทักษะการสื่อสารโดยใช้สิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้นอกห้องเรียน.
ตามเนื้อผ้าภาษาอังกฤษสอนโดยโครงสร้างประโยคการเรียนการสอน และคำศัพท์
และนักเรียนภายหลังการพัฒนาทักษะการสนทนาเมื่อได้รับโอกาสที่จะ
ปฏิบัติได้ โยชิฟูมิโตะ (Saito, 2001) ยังดูเหมือนว่าจะเชื่อว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในประเทศที่สื่อสารมากที่สุด คือ ญี่ปุ่น เปิดรับ ภาษาอังกฤษมีค่อนข้างจำกัด และไม่สามารถคาดหวังให้นักเรียนอาจารย์ช่องปากขั้นพื้นฐานทักษะการสื่อสารโดยการใช้สิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้นอกห้องเรียนผ้า ภาษาอังกฤษ สอนโดย การสอนโครงสร้างประโยคและคำศัพท์และนักเรียน ต่อมาได้พัฒนาทักษะการสนทนาเมื่อได้รับโอกาสฝึกพวกเขา โยชิฟูมิ ไซโตะ ( ไซโตะ , 2001 ) ก็ยังคงเชื่อว่า