Buddhism acknowledges that we all s

Buddhism acknowledges that we all seek happiness. But is this the only thing
that matters to us? Clearly, there are things other than “feeling good” that are
important to us, and are important to us independently of their connection to this
affective state. People do sometimes sacrifice their happiness for the sake of other
values. For example, I might feel better if I abandoned my family and lived the
life of a single man, and yet I might choose to remain with my wife and children.
I might devote time to a certain humanitarian cause even though I would be
happier if I lived an uninvolved, academic life. It seems clear that there are things
other than happiness that matter to us, and matter to us greatly, and may well
matter to us more than happiness. Happiness is important, but it’s not the only
thing that it is important to us, and given that we would sometimes sacrifice our
own happiness for the sake of other values, it’s clear that other things don’t matter
to us only because they lead to happiness.
And yet we might wonder whether happiness is all that really does matter in
life. I might sacrifice my happiness for the sake of other values. But if I do this,
is my life as good as it otherwise would have been? I might choose to remain
with my wife and children even though I would be happier as a single man. If I
do this, then remaining with my family is more important to me than being
happy. Still this doesn’t mean that by staying with my family I have a good life,
or even a better life than I otherwise would have had. It makes perfect sense to
say that even though I have the things that matter to me most in life, my life is
not as good as it would have been if I had made different choices, because I am
not as happy as I otherwise would have been.
Some activities or projects are more worthwhile than others. If we think of life
itself as a project, as something we undertake, then it makes sense to say that our
lives are worthwhile to the extent that we spend our time engaged in worthwhile
activities. Studying history is a more worthwhile activity than watching game
shows on television. Creative work is more worthwhile than repetitive,
assembly-line work. Discussing philosophy is more worthwhile than gossiping.
Moreover, these activities are worthwhile independently of their connection to
happiness. Suppose one person spends her time studying history while another
person spends her time watching television game shows. Then, other things being
equal, the first person has a more worthwhile life, a better life, than the second.
This is true even if the second person is happier. If only happiness matters, then
we would have to say that what makes an activity worthwhile is simply that it is a means to happiness, and that if two activities are equally a means to happiness,
then they are equally worthwhile.
But this clashes with common sense. Happiness is important, and so some
activities are worthwhile because they lead to happiness. But there are other
reasons why an activity may be important. Understanding the nature of things is
important, and so time devoted to intellectual pursuits is time well spent. Having
good character is important, and so time dedicated to moral development is time
well spent. Great art is important, and so time devoted to the production of great
art is time well spent.
If this is correct, then it is not at all clear that happiness is even essential to
having a good life. If a worthwhile life is a life devoted to worthwhile activities,
and if a worthwhile activity need not be one that leads to happiness, then a
worthwhile life need not be a happy one. Even if Einstein, Mother Teresa, and
Picasso were miserable people, they nonetheless had good lives because they
devoted their time to worthwhile projects.
At the same time, that one is unhappy seems to be a conclusive reason for
saying that one does not have a good life. When people are depressed, we
sometimes try to convince them that they have reasons to be happy. And they may
have such reasons, but if they are nevertheless unhappy, then clearly something
important, something essential to having a good life, is missing. Einstein had
good reasons to be happy. But if, despite this, he was miserable, he did not have a
good life.
Thus, a complex and somewhat confusing picture takes shape concerning the
relationship between happiness and the good life. Clearly, happiness (as a
psychological state) is a good thing (just as depression is a bad thing), but one
might well question whether it is the only important thing, or the most important
thing, in life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระพุทธศาสนายอมรับว่า การที่ เราแสวงหาความสุข แต่นี่คือสิ่งเดียว ที่สำคัญให้เรา อย่างชัดเจน มีสิ่งที่เป็น "รู้สึกดี" ที่มี สำคัญเรา และสำคัญเราเป็นอิสระจากการเชื่อมต่อนี้ สถานะผล บางคนเสียสละความสุขเพื่อประโยชน์อื่น ๆ ค่า ตัวอย่าง ฉันอาจรู้สึกดีกว่าถ้าฉันถูกทอดทิ้งครอบครัว และอาศัยอยู่ ชีวิตของคนเดียว และยัง ฉันอาจเลือกที่จะอยู่กับภรรยาและลูกของฉัน ฉันอาจอุทิศเวลาสาเหตุด้านมนุษยธรรมบางแม้ว่าฉันจะ มีความสุขถ้าได้อาศัยมีชีวิต uninvolved วิชาการ ดูเหมือนว่าชัดเจนว่า มีกิจกรรม ไม่ใช่ความสุข ที่สำคัญเรา สำคัญกับเราอย่างมาก และอาจดี สำคัญกับเรามากกว่าความสุข ความสุขเป็นสำคัญ แต่ไม่เฉพาะ สิ่งที่เป็นเรา และที่สำคัญเราต้องบางครั้งการเสียสละของเรา ความสุขของตัวเองเพื่อค่าอื่น ๆ เป็นที่ชัดเจนว่า สิ่งอื่น ๆ ไม่สำคัญ เรา เพราะจะนำไปสู่ความสุข และยัง เราอาจสงสัยว่า ความสุขคือสิ่งที่จริง ๆ เรื่องใน ชีวิต ผมอาจเสียสละความสุขของฉันเพื่อค่าอื่น ๆ แต่ ถ้าทำเช่นนี้ คือชีวิตของฉันดีเท่านั้นมิฉะนั้นจะได้รับ ผมอาจเลือกที่จะอยู่ มีภรรยาและบุตรของฉัน แม้ฉันจะมีความสุขเป็นคนเดียว ถ้าฉัน ทำเช่นนี้ แล้วที่เหลืออยู่กับครอบครัวเป็นสำคัญกับฉันมากกว่าการ มีความสุข ยัง ไม่ได้หมายความ ว่า โดยพักอยู่กับครอบครัว มีชีวิตที่ดี หรือแม้แต่ชีวิตดีกว่ามิฉะนั้นจะมี ทำให้เหมาะสมกับ กล่าวว่า แม้สิ่งที่สำคัญกับผมมากที่สุดในชีวิต ชีวิต ไม่ดีเท่าก็จะได้รับถ้าผมมีตัวเลือกอื่น เพราะฉัน ไม่มีความสุขกับฉันมิฉะนั้นจะได้รับการ บางกิจกรรมหรือโครงการคุ้มค่ามากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ ถ้าเราคิดว่า ชีวิต ตัวเองเป็นโครงการ เป็นสิ่งที่ เรารู้ แล้วมันทำให้รู้สึกว่า ของเรา ชีวิตคุ้มค่าที่เราใช้เวลาของเราในการคุ้มค่า กิจกรรม ศึกษาประวัติศาสตร์มีกิจกรรมที่คุ้มค่ายิ่งกว่าดูเกม การแสดงทางโทรทัศน์ สร้างสรรค์งานได้คุ้มค่ามากขึ้นกว่าซ้ำ งานสายการประกอบ คุยปรัชญาได้คุ้มค่ามากขึ้นกว่า gossiping นอกจากนี้ กิจกรรมเหล่านี้จะคุ้มค่าที่เป็นอิสระจากการเชื่อมต่อ ความสุข สมมติว่าคนใช้เวลาของเธอเรียนประวัติศาสตร์ในขณะที่อีก คนใช้เวลาของเธอดูโทรทัศน์เกม แล้ว สิ่งอื่น ๆ ได้ เท่า คนหนึ่งมีชีวิตคุ้มค่ามากขึ้น ชีวิตที่ดีขึ้น กว่าที่สอง นี้เป็นจริงแม้ว่าบุคคลสองท่าน ถ้าเฉพาะเรื่องความสุข แล้ว เราจะมีการกล่าวว่า สิ่งที่ทำให้กิจกรรมที่คุ้มค่าเพียงแค่ ว่า มันเป็นวิธีการเพื่อความสุข และที่ถ้าสองกิจกรรมเท่า ๆ กัน วิธีการเพื่อความสุข แล้วจะคุ้มค่าเท่ากัน แต่นี้ clashes ด้วยสามัญสำนึก ความสุขเป็นสิ่งสำคัญ และดังนั้นบางกิจกรรมคุ้มค่า เพราะจะนำไปสู่ความสุข แต่มีอีก เหตุผลที่ทำไมกิจกรรมอาจสำคัญ เข้าใจธรรมชาติของสิ่งมี ความสำคัญ และเวลาเพื่ออุทิศให้กับทางปัญญาชั้นเป็นเวลาดี มี อัชฌาสัยสำคัญ และเพื่อทุ่มเทเวลาให้กับ การพัฒนาคุณธรรมเป็นเวลา ดีใช้ ดีเป็นสิ่งสำคัญ และให้ เวลาทุ่มเทเพื่อการผลิตดี ศิลปะเป็นเวลาดี นี้จะถูกต้อง แล้วมันก็ไม่ชัดเจนว่าความสุขที่จำเป็นเพื่อ มีชีวิตดี ถ้าชีวิตคุ้มค่า ชีวิตที่ทุ่มเทเพื่อกิจกรรมที่คุ้มค่า, และ ถ้ากิจกรรมที่คุ้มค่าไม่ต้องที่นำไปสู่ความสุข แล้วเป็น ชีวิตที่คุ้มค่าไม่จำเป็นหนึ่งที่มีความสุข แม้ว่าไอน์สไตน์ แม่ชีเทเรซา และ ปิอนาถคน กระนั้นมีชีวิตที่ดีเนื่องจากพวกเขา ทุ่มเทเวลาเพื่อโครงการคุ้มค่า ในเวลาเดียวกัน หนึ่งว่าไม่มีความสุขน่าจะ เป็นเหตุผลข้อสรุป บอกว่า ไม่มีชีวิตที่ดี เมื่อมีผู้อื่นซึมเศร้า เรา บางครั้งพยายามที่จะโน้มน้าวพวกเขาให้ว่า พวกเขามีเหตุผลที่จะมีความสุข พวกเขาอาจ มีสาเหตุดังกล่าว แต่ถ้าพวกเขามีแต่ความสุข แล้วอย่างชัดเจน สำคัญ สิ่งที่จำเป็นต่อการมีชีวิตที่ดี หายไป ไอน์สไตน์ได้ เหตุผลที่ดีจะมีความสุข แต่ถ้า แม้นี้ เขาอนาถ เขาไม่ได้มีการ ชีวิตที่ดี ดังนั้น ซับซ้อน และค่อนข้างสับสนภาพใช้รูปร่างเกี่ยวกับการ ความสัมพันธ์ระหว่างความสุขและชีวิตที่ดี อย่างชัดเจน ความสุข (เป็นการ สภาพจิตใจ) ไม่ดี (แค่เป็นโรคซึมเศร้าเป็นสิ่งเลวร้าย) สิ่ง แต่หนึ่ง อาจดีคำถามไม่ว่าจะเป็นสิ่งสำคัญเท่านั้น หรือสำคัญสุด สิ่ง ในชีวิต