twas about 3.15 in the morning and

twas about 3.15 in the morning and I could just not fall asleep.
Until I finally felt the heaviness in my eyes sink in and I could feel that easily recognizable felling in my chest that I was about to doze..
when I suddenly heard something. Not a person, not an animal, it was a noise I could not remember hearing before.
It wasn't like foot steps, neither was it something hitting the floor tiles in my bedroom, it was more of a presence, a sonic presence.
Still half asleep I didn't put too much thought into it. but suddenly I felt the pressure of, not a body but rather a spirit. My eyes still heavy I could not clearly see what was happening
but I could feel, feel the pressure of enamel onto skin. Of nails being buried in the bends of my arm, a blue substance seeping out of them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนที่เกี่ยวกับ 3.15 ในตอนเช้าและฉันก็ไม่สามารถนอนหลับ.
จนกระทั่งในที่สุดผมก็รู้สึกว่าหนักเบาในสายตาของฉันจมอยู่ในและฉันจะรู้สึกว่าการตัดโค่นจำได้ง่ายเข้าที่หน้าอกของฉันที่ฉันกำลังจะหลับใน ..
เมื่อผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ไม่ใช่คนไม่ใช่สัตว์มันเป็นเสียงที่ผมจำไม่ได้ว่าก่อนที่จะได้ยิน.
มันไม่ได้เหมือนขั้นตอนการเดินเท้าไม่เป็นมันเป็นสิ่งที่ตีกระเบื้องปูพื้นในห้องนอนของฉันมันก็มากขึ้นจากการปรากฏตัวต่อหน้าโซนิค
ยังครึ่งหลับผมไม่ได้ใส่ความคิดที่มากเกินไปเป็นมัน แต่จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าแรงกดดันจากการที่ไม่ได้ร่างกาย แต่จิตวิญญาณ ดวงตาของฉันยังคงหนักฉันไม่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ฉันจะรู้สึกรู้สึกกดดันของเคลือบฟันลงบนผิว ของเล็บที่ถูกฝังอยู่ในโค้งของแขนของฉันซึ่งเป็นสารสีฟ้าไหลออกจากพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โครงการประมาณ 3.15 ในตอนเช้า และฉันก็ไม่ได้หลับ จนในที่สุดผมก็รู้สึก
ความหนักเบาในสายตาของฉัน อ่างล้างหน้า และผมรู้สึกว่ารู้จักได้อย่างง่ายดายรู้สึกที่หน้าอกของฉัน ที่ฉันกำลังจะเคลิ้ม . . . . . . .
เมื่อฉันพลันได้ยินเสียงบางอย่าง ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ มันเป็นเสียงที่ผมไม่สามารถจำได้ว่าเคยได้ยินมาก่อน .
มันไม่เหมือนขั้นตอนฟุตหรือมันมีอะไรตีพื้นกระเบื้องในห้องนอนของฉัน มันเป็นมากกว่าการแสดงตน , ตนโซนิค .
ยังงัวเงียอยู่ผมไม่ได้ใส่มากเกินไป คิดว่ามัน แต่ฉันรู้สึกกดดัน ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ ตาฉันยังคงไม่สามารถเห็นหนักเกิด
แต่ฉันก็รู้สึก กดดัน เคลือบลงบนผิวของเล็บที่ถูกฝังอยู่ในโค้งของแขนสีฟ้าสาร seeping จากพวกเขา .