Cubism began between 1907 and 1911.

Cubism began between 1907 and 1911. Pablo Picasso's 1907 painting Les Demoiselles d'Avignon has often been considered a proto-Cubist work. Georges Braque's 1908 Houses at L’Estaque (and related works) prompted the critic Louis Vauxcelles to refer to bizarreries cubiques (cubic oddities). Gertrude Stein referred to landscapes made by Picasso in 1909, such as Reservoir at Horta de Ebro, as the first Cubist paintings. The first organized group exhibition by Cubists took place at the Salon des Indépendants in Paris during the spring of 1911 in a room called 'Salle 41'; it included works by Jean Metzinger, Albert Gleizes, Fernand Léger, Robert Delaunay and Henri Le Fauconnier, yet no works by Picasso and Braque were exhibited.[4]

By 1911 Picasso was recognized as the inventor of Cubism, while Braque’s importance and precedence was argued later, with respect to his treatment of space, volume and mass in the L’Estaque landscapes. But "this view of Cubism is associated with a distinctly restrictive definition of which artists are properly to be called Cubists," wrote the art historian Christopher Green: "Marginalizing the contribution of the artists who exhibited at the Salon des Indépendants in 1911 [...]"[4]

Historians have divided the history of Cubism into phases. In one scheme, the first phase of Cubism, known as Analytic Cubism, a phrase coined by Juan Gris a posteriori,[13] was both radical and influential as a short but highly significant art movement between 1910 and 1912 in France. A second phase, Synthetic Cubism, remained vital until around 1919, when the Surrealist movement gained popularity. English art historian Douglas Cooper proposed another scheme, describing three phases of Cubism in his book, The Cubist Epoch. According to Cooper there was "Early Cubism", (from 1906 to 1908) when the movement was initially developed in the studios of Picasso and Braque; the second phase being called "High Cubism", (from 1909 to 1914) during which time Juan Gris emerged as an important exponent (after 1911); and finally Cooper referred to "Late Cubism" (from 1914 to 1921) as the last phase of Cubism as a radical avant-garde movement.[14] Douglas Cooper's restrictive use of these terms to distinguish the work of Braque, Picasso, Gris (from 1911) and Léger (to a lesser extent) implied an intentional value judgement.[4]

The assertion that the Cubist depiction of space, mass, time, and volume supports (rather than contradicts) the flatness of the canvas was made by Daniel-Henry Kahnweiler as early as 1920,[15] but it was subject to criticism in the 1950s and 1960s, especially by Clement Greenberg.[16] Contemporary views of Cubism are complex, formed to some extent in response to the "Salle 41" Cubists, whose methods were too distinct from those of Picasso and Braque to be considered merely secondary to them. Alternative interpretations of Cubism have therefore developed. Wider views of Cubism include artists who were later associated with the "Salle 41" artists, e.g., Francis Picabia; the brothers Jacques Villon, Raymond Duchamp-Villon and Marcel Duchamp, who beginning in late 1911 formed the core of the Section d'Or (or the Puteaux Group); the sculptors Alexander Archipenko, Joseph Csaky and Ossip Zadkine as well as Jacques Lipchitz and Henri Laurens; and painters such as Louis Marcoussis, Roger de La Fresnaye, František Kupka, Diego Rivera, Léopold Survage, Auguste Herbin, André Lhote, Gino Severini (after 1916), María Blanchard (after 1916) and Georges Valmier (after 1918). More fundamentally, Christopher Green argues that Douglas Cooper's terms were "later undermined by interpretations of the work of Picasso, Braque, Gris and Léger that stress iconographic and ideological questions rather than methods of representation."[4]

John Berger identifies the essence of Cubism with the mechanical diagram. "The metaphorical model of Cubism is the diagram: The diagram being a visible symbolic representation of invisible processes, forces, structures. A diagram need not eschew certain aspects of appearance but these too will be treated as signs not as imitations or recreations."[17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่ม cubism เศษ ๆ และ 1911 ปาโบลปีกัสโซเศษ ๆ วาดภาพ Les Demoiselles d'Avignon ได้มักถูกพิจารณางานโปรโตทาวน์ บ้าน 1908 Braque จอร์จ L'Estaque (และงานที่เกี่ยวข้อง) ให้วิจารณ์ Louis Vauxcelles อ้างถึง bizarreries cubiques (ลูกบาศก์แสตมป์ตลก) Gertrude สไตน์เรียกว่าภูมิทัศน์ที่ทำ โดยปิกัสโซในปี 1909 เช่นอ่างเก็บน้ำที่ Horta เด Ebro เป็นภาพทาวน์แรก นิทรรศการจัดกลุ่มแรก โดย Cubists เอา Indépendants เดร้านในปารีสในช่วงฤดูใบไม้ผลิของ 1911 ในห้องเรียกว่า "Salle 41' มันรวมโดยฌอง Metzinger อัลเบิร์ต Gleizes, Fernand Léger โรเบิร์ต Delaunay และ Henri Le Fauconnier ได้มีการจัดแสดงงานไม่ โดย Picasso และ Braque [4]โดย 1911 Picasso ได้รู้จักเป็นนักประดิษฐ์ของ Cubism ความสำคัญและความสำคัญของ Braque ถูกโต้เถียงต่อ กับเขารักษาพื้นที่ ปริมาตร และมวลในภูมิประเทศ L'Estaque แต่ "มุมมองของ Cubism คือเกี่ยวข้องกับคำจำกัดความที่เข้มงวดอย่างเห็นได้ชัดซึ่งศิลปินจะถูกเรียก Cubists เขียนให้นักประวัติศาสตร์ศิลปะกรีนคริสโตเฟอร์: "Marginalizing ของศิลปินที่จัดแสดงที่ Indépendants เดร้านพ.ศ. 2454 [...]" [4]Historians have divided the history of Cubism into phases. In one scheme, the first phase of Cubism, known as Analytic Cubism, a phrase coined by Juan Gris a posteriori,[13] was both radical and influential as a short but highly significant art movement between 1910 and 1912 in France. A second phase, Synthetic Cubism, remained vital until around 1919, when the Surrealist movement gained popularity. English art historian Douglas Cooper proposed another scheme, describing three phases of Cubism in his book, The Cubist Epoch. According to Cooper there was "Early Cubism", (from 1906 to 1908) when the movement was initially developed in the studios of Picasso and Braque; the second phase being called "High Cubism", (from 1909 to 1914) during which time Juan Gris emerged as an important exponent (after 1911); and finally Cooper referred to "Late Cubism" (from 1914 to 1921) as the last phase of Cubism as a radical avant-garde movement.[14] Douglas Cooper's restrictive use of these terms to distinguish the work of Braque, Picasso, Gris (from 1911) and Léger (to a lesser extent) implied an intentional value judgement.[4]ยืนยันที่แสดงให้เห็นการทาวน์พื้นที่ มวล เวลา และเสียงสนับสนุน (มากกว่าทุก) ทำความเรียบของผืนผ้าใบ โดย Daniel Henry Kahnweiler ก่อนเป็น 1920, [15] แต่ก็อาจ มีการวิจารณ์ในช่วงทศวรรษ 1950 และ 1960s โดยเฉพาะอย่างยิ่งผลงานตะปาปาเคลเมนต์ [16] ร่วมสมัยของ Cubism เป็นคอมเพล็กซ์ เกิดขึ้นบ้างในการตอบสนอง " Salle Cubists วิธีได้แตกต่างไปจากของ Picasso และ Braque เป็นรองเพียงไป 41" จึงมีพัฒนาทางเลือกการตีความของ Cubism มุมมองที่กว้างขึ้นของ Cubism รวมศิลปินที่ถูกเชื่อมโยงในภายหลังกับการ " Salle 41" ศิลปิน เช่น Francis Picabia พี่ Jacques Villon เรย์มอนด์ Duchamp Villon และ Marcel Duchamp ผู้เริ่มต้นในปลาย 1911 รูปแบบหลักของดอร์ส่วน (กลุ่ม Puteaux); นี้ Archipenko อเล็กซานเดอร์ โจเซฟ Csaky และ Ossip Zadkine เป็น Jacques Lipchitz และ Henri Laurens และชื่อจิตรกรเช่น Louis Marcoussis ซิตี้ โบวล์ Roger de La, Kupka แห่งความตายอัน Diego ริเวอรา Léopold Survage, Herbin เซฟ André Lhote, Severini จิ (หลัง 1916), María Blanchard (หลัง 1916) และจอร์จ Valmier (หลังปีค.ศ. 1918) เพิ่มเติมพื้นฐาน คริสโตเฟอร์เขียวจนว่า เงื่อนไขดักลาสคูเปอร์ได้ "ภายหลังละเลย โดยตีความงานของ Picasso, Braque, Gris และ Léger ที่ถาม iconographic และอุดมการณ์ความเครียดแทนที่เป็นวิธีการนำเสนอ" [4]John Berger identifies the essence of Cubism with the mechanical diagram. "The metaphorical model of Cubism is the diagram: The diagram being a visible symbolic representation of invisible processes, forces, structures. A diagram need not eschew certain aspects of appearance but these too will be treated as signs not as imitations or recreations."[17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Cubism เริ่มระหว่าง 1907 และ 1911 ของ Pablo Picasso 1907 ภาพวาด Les Demoiselles d'Avignon มักจะได้รับการพิจารณาเป็นงานโปร Cubist Georges Braque 1908 ของบ้านที่ L'Estaque (และผลงานที่เกี่ยวข้อง) เตือนนักวิจารณ์หลุยส์ Vauxcelles ในการอ้างถึง bizarreries cubiques (แปลกประหลาดลูกบาศก์) เกอร์ทรูดสไตน์เรียกว่าภูมิทัศน์ที่ทำโดยปิกัสโซในปี 1909 เช่นอ่างเก็บน้ำที่ Horta เดอเอ็บเป็นภาพวาด Cubist แรก นิทรรศการจัดกลุ่มเป็นครั้งแรกโดย Cubists เกิดขึ้นที่ร้าน des Indépendantsในกรุงปารีสในช่วงฤดูใบไม้ผลิของ 1911 ในห้องที่เรียกว่า 'ลาซาล 41'; รวมผลงานของฌอง Metzinger อัลเบิร์ Gleizes, Fernand Légerโรเบิร์ตเนย์และอองรีเลอ Fauconnier ยังไม่ทำงานโดยปิกัสโซและ Braque ถูกจัดแสดง. [4] โดย 1911 ปีกัสโซได้รับการยอมรับว่าเป็นนักประดิษฐ์ของ Cubism ในขณะที่ความสำคัญ Braque และมีความสำคัญคือ เป็นที่ถกเถียงกันต่อมาส่วนที่เกี่ยวกับการรักษาของเขาของพื้นที่ปริมาตรและมวลในภูมิทัศน์ Estaque L' แต่ "มุมมองของ Cubism นี้มีความเกี่ยวข้องกับความหมายที่เข้มงวดอย่างเห็นได้ชัดจากการที่ศิลปินอย่างถูกต้องจะถูกเรียกว่า Cubists" เขียนประวัติศาสตร์ศิลป์คริสกรีน: "marginalizing ผลงานของศิลปินที่แสดงที่ Salon des Indépendantsในปี 1911 [ว .. .] "[4] ประวัติศาสตร์ได้มีการแบ่งประวัติศาสตร์ของ Cubism เข้าสู่ขั้นตอน หนึ่งในโครงการระยะแรกของ Cubism ที่เรียกว่าการวิเคราะห์ Cubism วลีประกาศเกียรติคุณจาก Juan Gris posteriori ที่ [13] ได้ทั้งที่รุนแรงและมีอิทธิพลเป็นศิลปะการเคลื่อนไหวในระยะสั้น แต่มีความหมายอย่างมากระหว่าง 1910 และ 1912 ในประเทศฝรั่งเศส ระยะที่สอง Cubism สังเคราะห์ยังคงความสำคัญจนถึงประมาณปี 1919 เมื่อการเคลื่อนไหว Surrealist ได้รับความนิยม นักประวัติศาสตร์ศิลป์ภาษาอังกฤษดักลาสคูเปอร์เสนอโครงการอื่นอธิบายสามขั้นตอนของ Cubism ในหนังสือของเขา Epoch Cubist ตามที่คูเปอร์มี "Cubism ต้น", (1906-1908) เมื่อการเคลื่อนไหวได้รับการพัฒนาครั้งแรกในสตูดิโอของปิกัสโซและ Braque; ระยะที่สองถูกเรียกว่า "Cubism สูง" (1909-1914) ในช่วงเวลาที่ Juan Gris กลายเป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญ (หลัง 1911); และในที่สุดก็คูเปอร์ที่เรียกว่า "Cubism ปลาย" (1914-1921) เป็นขั้นตอนสุดท้ายของ Cubism เป็นขบวนการหัวรุนแรงเปรี้ยวจี๊ด. [14] ดักลาสคูเปอร์ใช้ที่เข้มงวดของคำเหล่านี้ที่จะแยกการทำงานของ Braque, ปิกัสโซ Gris ( จาก 1911) และLéger (ระดับที่น้อยกว่า) โดยนัยคำพิพากษาค่าเจตนา. [4] ยืนยันว่าภาพเขียนภาพแบบเหลี่ยมของพื้นที่มวลเวลาและรองรับปริมาณ (มากกว่าตรงกันข้าม) ความเรียบของผืนผ้าใบที่ถูกสร้างขึ้นโดยแดเนียล -Henry Kahnweiler เป็นช่วงต้นปี 1920 [15] แต่มันก็เป็นเรื่องที่วิจารณ์ในปี 1950 และ 1960 โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่อนผันกรีนเบิร์ก. [16] มุมมองร่วมสมัยของ Cubism ที่มีความซับซ้อนที่เกิดขึ้นที่มีขอบเขตในการตอบสนองต่อ "ลาซาล 41" Cubists ซึ่งมีวิธีการที่แตกต่างกันอยู่มากเกินไปจากบรรดาปิกัสโซและ Braque ได้รับการพิจารณาเพียงรองกับพวกเขา การตีความทางเลือกของ Cubism จึงได้มีการพัฒนา มุมมองที่กว้างของ Cubism รวมถึงศิลปินที่มีความสัมพันธ์ต่อมากับ "ลาซาล 41" ศิลปินเช่นฟรานซิส Picabia; พี่น้องฌาค Villon เรย์มอนด์ Duchamp-Villon และคลื่น Duchamp ที่เริ่มต้นในช่วงปลายปี 1911 ที่เกิดขึ้นหลักของมาตรา d'Or (หรือกลุ่ม Puteaux); อเล็กซานเดประติมากร Archipenko โจเซฟ Csaky และ Ossip Zadkine เช่นเดียวกับฌาคส์ Lipchitz อองรีและลอเรน; และจิตรกรเช่นหลุยส์ Marcoussis โรเจอร์เดอลา Fresnaye, František Kupka, ดิเอโกริเวร่าLéopold Survage, ออ Herbin, André Lhote จีโน่ Severini (หลัง 1916) María Blanchard (หลัง 1916) และจอร์ Valmier (หลัง 1918) เพิ่มเติมพื้นฐาน, คริสกรีนระบุว่าคำดักลาสคูเปอร์เป็น "ทำลายในภายหลังโดยการตีความงานของปิกัสโซที่ Braque, Gris และLégerที่เน้นคำถามเข้มข้นและอุดมการณ์มากกว่าวิธีการของการเป็นตัวแทน." [4] จอห์นเบอร์เกอร์ระบุสาระสำคัญของ Cubism กับแผนภาพกล "แบบจำลองเชิงเปรียบเทียบของ Cubism เป็นแผนภาพ: แผนภาพเป็นสัญลักษณ์แทนการมองเห็นของกระบวนการที่มองไม่เห็นกองกำลังโครงสร้างแผนภาพไม่จำเป็นต้องหลบหนีบางแง่มุมของการปรากฏตัว แต่เหล่านี้มากเกินไปจะถือว่าเป็นสัญญาณที่ไม่เป็นที่เลียนแบบหรือการพักผ่อนหย่อนใจ.." [ 17]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เริ่มและระหว่างและหลังค.ศ. 1911 ของ Pablo Picasso วาด Les demoiselles 1907 d'avignon มักจะได้รับการพิจารณาลูกบาศก์ก่อนทำงาน จอร์จ บราค ของ บ้าน ที่ l'estaque 1900 ( และทำงาน ) ทำให้นักวิจารณ์ลุย โวแซลอ้างถึง bizarreries cubiques ( ลูกบาศก์แปลกประหลาด ) เกอร์ทรูด Stein เรียกว่าภูมิทัศน์โดยปีกัสโซในปี 1909 , เช่นอ่างเก็บน้ำใน Horta de Ebro ,เป็นรูปลูกบาศก์ก่อน การจัดนิทรรศการโดย cubists แรกเกิดขึ้นที่ร้านทำผม des Ind éจี้ในปารีสในช่วงฤดูใบไม้ผลิของ 1911 ในห้องที่เรียกว่า " ซาล 41 ' ; มันรวมงานจีน เมตซิงเกอร์ลเบิร์ต เกลซิส Fernand L é , , เยอรมัน , โรเบิร์ตเนย์และ เฮนรี่ เลอ fauconnier ยังไม่ทำงานโดยปีกัสโซและบราคถูกจัดแสดง . [ 4 ]

โดย 1911 ซได้รับการยอมรับเป็นนักประดิษฐ์ของบาศกนิยม ในขณะที่ความสำคัญ บราคและความสำคัญคือถกเถียงกันภายหลัง ส่วนการรักษาพื้นที่ปริมาตรและมวลใน l'estaque ทัศนียภาพ แต่นี้ " มุมมองของบาศกนิยมนั้นเกี่ยวข้องกับความหมายอย่างชัดเจน จำกัด ซึ่งศิลปินจะถูกเรียกว่า cubists " เขียนศิลปะนักประวัติศาสตร์คริสโตเฟอร์สีเขียว" marginalizing ผลงานของศิลปินที่แสดงที่ร้าน des Ind éจี้ใน 1911 [ . . . ] " [ 4 ]

นักประวัติศาสตร์ได้แบ่งประวัติศาสตร์ของอารยธรรมในช่วง หนึ่งในโครงการเฟสแรกของบาศกนิยม , ที่รู้จักกันเป็นแบบในภาพนะ วลี coined โดยยวน กริซจากผลไปสู่เหตุ [ 13 ] ทั้งรุนแรงและมีอิทธิพลเป็นสั้นแต่ศิลปะและการเคลื่อนไหวที่สำคัญอย่างมากระหว่าง 1910 1912 ในฝรั่งเศส