A Child of the Rainby Elia W. Peatt

A Child of the Rain

by Elia W. Peattie



--------------------------------------------------------------------------------

IT was the night that Mona Meeks, the dressmaker, told him she didn't love him. He couldn't believe it at first, because he had so long been accustomed to the idea that she did, and no matter how rough the weather or how irascible the passengers, he felt a song in his heart as he punched transfers, and rang his bell punch, and signalled the driver when to let people off and on.

Now, suddenly, with no reason except a woman's, she had changed her mind. He dropped in to see her at five o'clock, just before time for the night shift, and to give her two red apples he had been saving for her. She looked at the apples as if they were invisible and she could not see them, and standing in her disorderly little dressmaking parlor, with its cuttings and scraps and litter of fabrics, she said:

"It is no use, John. I shall have to work here like this all my life -- work here alone. For I don't love you, John. No, I don't. I thought I did, but it is a mistake."

"You mean it?" asked John, bringing up the words in a great gasp.

"Yes," she said, white and trembling and putting out her hands as if to beg for his mercy. And then -- big, lumbering fool -- he turned around and strode down the stairs and stood at the corner in the beating rain waiting for his car. It came along at length, spluttering on the wet rails and spitting out blue fire, and he took his shift after a gruff "Good night" to Johnson, the man he relieved.

He was glad the rain was bitter cold and drove in his face fiercely. He rejoiced at the cruelty of the wind, and when it hustled pedestrians before it, lashing them, twisting their clothes, and threatening their equilibrium, he felt amused. He was pleased at the chill in his bones and at the hunger that tortured him. At least, at first he thought it was hunger till he remembered that he had just eaten. The hours passed confusedly. He had no consciousness of time. But it must have been late, -- near midnight, -- judging by the fact that there were few persons visible anywhere in the black storm, when he noticed a little figure sitting at the far end of the car. He had not seen the child when she got on, but all was so curious and wild to him that evening -- he himself seemed to himself the most curious and the wildest of all things -- that it was not surprising that he should not have observed the little creature.

She was wrapped in a coat so much too large that it had become frayed at the bottom from dragging on the pavement. Her hair hung in unkempt stringiness about her bent shoulders, and her feet were covered with old arctics, many sizes too big, from which the soles hung loose.

Beside the little figure was a chest of dark wood, with curiously wrought hasps. From this depended a stout strap by which it could be carried over the shoulders. John Billings stared in, fascinated by the poor little thing with its head sadly drooping upon its breast, its thin blue hands relaxed upon its lap, and its whole attitude so suggestive of hunger, loneliness, and fatigue, that he made up his mind he would collect no fare from it.

"It will need its nickel for breakfast," he said to himself. "The company can stand this for once. Or, come to think of it, I might celebrate my hard luck. Here's to the brotherhood of failures!" And he took a nickel from one pocket of his great-coat and dropped it in another, ringing his bell punch to record the transfer.

The car plunged along in the darkness, and the rain beat more viciously than ever in his face. The night was full of the rushing sound of the storm. Owing to some change of temperature the glass of the car became obscured so that the young conductor could no longer see the little figure distinctly, and he grew anxious about the child.

"I wonder if it's all right," he said to himself. I never saw living creature sit so still."

He opened the car door, intending to speak with the child, but just then something went wrong with the lights. There was a blue and green flickering, then darkness, a sudden halting of the car, and a great sweep of wind and rain in at the door. When, after a moment, light and motion reasserted themselves, and Billings had got the door together, he turned to look at the little passenger. But the car was empty.

It was a fact. There was no child there -- not even moisture on the seat where she had been sitting.

"Bill," said he, going to the front door and addressing the driver, "what became of that little kid in the old cloak?"

"I didn't see no kid," said Bill, crossly. "For Gawd's sake, close the door, John, and git that draught off my back."

"Draught!" said John, indignantly, "where's the draught?"

"You've left the hind door open," growled Bill, and John saw him shivering as a blast struck him and ruffled the fur on his bear-skin coat. But the door was not open, and yet John had to admit to himself that the car seemed filled with wind and a strange coldness.

However, it didn't matter. Nothing mattered! Still, it was as well no doubt to look under the seats just to make sure no little crouching figure was there, and so he did. But there was nothing. In fact, John said to himself, he seemed to be getting expert in finding nothing where there ought to be something.

He might have stayed in the car, for there was no likelihood of more passengers that evening, but somehow he preferred going out where the rain could drench him and the wind pommel him. How horribly tired he was! If there were only some still place away from the blare of the city where a man could lie down and listen to the sound of the sea or the storm -- or if one could grow suddenly old and get through with the bother of living -- or if --

The car gave a sudden lurch as it rounded a curve, and for a moment it seemed to be a mere chance whether Conductor Billings would stay on his platform or go off under those fire-spitting wheels. He caught instinctively at his brake, saved himself, and stood still for a moment, panting.

"I must have dozed," he said to himself.

Just then, dimly, through the blurred window, he saw again the little figure of the child, its head on its breast as before, its blue hands lying in its lap and the curious box beside it. John Billings felt a coldness beyond the coldness of the night run through his blood. Then, with a half-stifled cry, he threw back the door, and made a desperate spring at the corner where the eerie thing sat.

And he touched the green carpeting on the seat, which was quite dry and warm, as if no dripping, miserable little wretch had ever crouched there.

He rushed to the front door.

"Bill," he roared, "I want to know about that kid."

"What kid?"

"The same kid! The wet one with the old coat and the box with iron hasps! The one that's been sitting here in the car!"

Bill turned his surly face to confront the young conductor.

"You've been drinking, you fool," said he. "Fust thing you know you'll be reported."

The conductor said not a word. He went slowly and weakly back to his post and stood there the rest of the way leaning against the end of the car for support. Once or twice he muttered:

"The poor little brat!" And again he said, "So you didn't love me after all!"

He never knew how he reached home, but he sank to sleep as dying men sink to death. All the same, being a hearty young man, he was on duty again next day but one, and again the night was rainy and cold.

It was the last run, and the car was spinning along at its limit, when there came a sudden soft shock. John Billings knew what that meant. He had felt something of the kind once before. He turned sick for a moment, and held on to the brake. Then he summoned his courage and went around to the side of the car, which had stopped. Bill, the driver, was before him, and had a limp little figure in his arms, and was carrying it to the gaslight. John gave one look and cried:

"It's the same kid, Bill! The one I told you of!"

True as truth were the ragged coat dangling from the pitiful body, the little blue hands, the thin shoulders, the stringy hair, the big arctics on the feet. And in the road not far off was the curious chest of dark wood with iron hasps.

"She ran under the car deliberate!" cried Bill. "I yelled to her, but she looked at me and ran straight on!"

He was white in spite of his weather-beaten skin.

"I guess you wasn't drunk last night after all, John," said he.

"You -- you are sure the kid is -- is there?" gasped John.

"Not so damned sure!" said Bill.

But a few minutes later it was taken away in a patrol wagon, and with it the little box with iron hasps.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็กของฝน

โดย Elia W. Peattie


--

มันเป็นคืนที่ Mona Meeks, dressmaker บอกเขาว่า เธอไม่ได้รักเขา เขาไม่เชื่อในตอนแรก เนื่องจากตราบได้คุ้นเคยกับความคิดที่ว่า เธอไม่ได้ และไม่ว่าสภาพอากาศว่าหยาบหรือวิธี irascible ผู้โดยสาร เขารู้สึกว่าเพลงเขาทั้งเป็นเขาเจาะรู การโอนย้ายรังหมัดระฆังของเขา และ signalled โปรแกรมควบคุมเมื่อปล่อยให้คนเข้า

ขณะนี้ ทันที มีเหตุผลยกเว้นผู้หญิง เธอก็เปลี่ยนใจเธอ เขาหลุดในดูเธอที่ห้าโมง ก่อนเวลากะกลางคืน การให้แอปเปิ้ลสีแดงของเธอสองเขามีบันทึกสำหรับเธอ เธอมองที่แอปเปิ้ลเป็นถ้าพวกเขามองไม่เห็นเธอสามารถดู และเธอยืนอยู่ในเธอทุลักทุเลเล็กน้อย dressmaking ห้องนั่งเล่น มี cuttings และเศษอาหาร และทิ้งผ้า กล่าวว่า:

"ก็ไม่ใช้ จอห์น ฉันจะต้องทำงานที่นี่เช่นนี้ทุกชีวิต - ทำงานที่นี่คนเดียว สำหรับฉันไม่รักเธอ จอห์น ไม่ ฉันไม่ ฉันคิดว่า ฉันไม่ได้ แต่มันเป็นความผิดพลาด"

"คุณหมายความ ว่า ถามจอห์น นำคำในหายใจเร็ว ๆ ดี

"Yes เธอกล่าวว่า ขาว และตะลึงงัน และวางออกเธอมือเป็นการวอนขอความเมตตาของเขา และ -ใหญ่ lumbering โง่เขาหันไปรอบ ๆ และ strode ลงบันได แล้วยืนที่มุมในฝนเต้นรอรถของเขา มาตามแนวยาว spluttering ใหญ่เปียก และคายออกไฟสีน้ำเงิน และเขาเอากะเขาหลังมีลักษณะ "สวัสดี" กับจอห์นสัน ผู้ชายที่เขาปลดปล่อย

กำลังดีใจฝนถูกเย็นขม และขับรถหน้าเขาถึงพริกถึงขิง เขา rejoiced ที่โหดลม และเมื่อมัน hustled โชคดีก่อนที่จะ เฆี่ยนพวกเขา บิดเสื้อผ้าของพวกเขา และคุกคามสมดุลของพวกเขา เขารู้สึกเพลิดเพลิน เขาก็พอใจ ที่เย็นในกระดูกของเขา และ ที่หิวที่ทรมานเขา น้อย ที่แรกเขาคิดว่า มันหิวจนเขาจำได้ว่า มีเพียงกิน ชั่วโมงผ่าน confusedly เขาไม่มีสติเวลา แต่ก็ต้องได้รับสาย, -ใกล้เที่ยง, - ตัดสินความจริงว่า มีบางคนเห็นที่ใดก็ได้ในพายุสีดำ เมื่อเขาสังเกตเห็นตัวเลขน้อยนั่งชิว ๆ รถ เขาได้เห็นเด็กไม่ได้เมื่อเธอบน แต่ทุกเวลาดังนั้นอยากรู้อยากเห็น และป่าเขาที่เย็น — เขาเองดูเหมือนตัวเองอยากรู้มากที่สุดและ wildest ของสิ่ง - ที่ไม่น่าแปลกใจว่า เขาจะไม่ได้สังเกตสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ

เธอถูกห่อในเสื้อมากเกินว่า มันได้กลายเป็นหลุดขาดที่ด้านล่างจากลากในช่วง ผมแขวนใน stringiness ไว้เกี่ยวกับไหล่ของเธอโค้ง และเท้าของเธอถูกปกคลุม ด้วย arctics เก่า ซึ่งมีขนาดใหญ่เกินไป มากมายที่นิยมแขวน loose

ข้างตัวเลขน้อยหน้าอกของดำไม้ curiously wrought hasps จากนี้ขึ้นอยู่กับสายรัด stout ซึ่งมันสามารถคล้องไหล่ เรียกเก็บเงินตามจอห์น stared ใน ตื่นตาตื่นใจ โดยสิ่งเล็กน้อยไม่ดีกับ drooping เศร้าตามเต้านมใหญ่ ของมือสีฟ้าบางผ่อนคลายตักของ และทัศนคติของทั้งหมดเพื่อชี้นำ ความหิว ความเหงา ล้า ที่เขาสร้างขึ้นจิตใจของเขา เขาจะเก็บค่าโดยสารไม่จากกัน

"มันจะเป็นนิกเกิลสำหรับอาหารเช้า เขากล่าวว่า ตนเอง "บริษัทสามารถยืนนี้สำหรับครั้ง หรือ มาถึงคิดดูของมัน ฉันอาจฉลองโชคของฉันยาก นี่คือพี่น้องของความล้มเหลว" และเขาเอานิกเกิลจากกระเป๋าหนึ่งของตราดีของเขา และปล่อยลงในอีก ringing หมัดระฆังของเขาบันทึกการโอนย้าย

รถลดลงไปในความมืด และฝนชนะ viciously กว่าที่เคยในหน้าที่ ยามค่ำคืนเต็มไปด้วยเสียงท่ามกลางพายุ เนื่องจากอุณหภูมิเปลี่ยนบาง แก้วของรถกลายเป็นเห็นคนหนุ่มอาจไม่เห็นตัวเลขน้อยอย่างเห็นได้ชัด และเขาโตวิตกกังวลเด็ก

"ฉันสงสัยว่า ถ้า มันเป็น," เขากล่าวว่า ตนเอง ผมไม่เคยเห็นก้นเพื่อให้สิ่งมีชีวิตอยู่"

เขาเปิดประตูรถยนต์ ตั้งใจจะพูดกับเด็ก แต่เพียงแล้ว สิ่งที่ผิดพลาดไป ด้วยไฟ มีเป็นสีน้ำเงิน และสีเขียวกระพริบ แล้วความมืด ความฉับพลันยุติการทำงานของรถ และกวาดดีของฝนในที่ประตู เมื่อ หลังจากช่วงเวลา แสง และเคลื่อนไหวตัวเอง reasserted และเรียกเก็บเงินได้มีประตูกัน เขาหันไปมองผู้โดยสารน้อย แต่รถไม่ว่าง

มันเป็นความจริง มีเด็กไม่มี - แม้แต่ความชื้นบนนั่งซึ่งเธอก็ได้นั่งไม่

"ตั๋ว กล่าวว่า เขา ไปประตูด้านหน้า และแก้ปัญหาไดรเวอร์ "อะไรเป็นของที่เด็กน้อยในเสื้อคลุมเก่า "

"ฉันไม่ดูไม่เด็ก กล่าวว่า ตั๋ว crossly "สำหรับ Gawd ของสาเก ปิดประตู จอห์น และ git ที่กินน้ำลึกปิดหลัง"

"สด" กล่าวว่า จอห์น indignantly "ซึ่งเป็นการกินน้ำลึกหรือไม่"

"คุณได้ซ้ายประตูหลังเปิด growled ตั๋ว และจอห์นเห็นเขาสั่นเป็นการระเบิดที่หลงเขา ruffled ขนบนตราหมีผิวเขา แต่ประตูไม่เปิด และจอห์นยัง ได้การยอมรับตนเองว่า รถดูเหมือนเต็มไป ด้วยลมและแปลกทั้งนั้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ได้เรื่อง อะไร mattered ยังคง ได้เช่นมีข้อสงสัยไปดูใต้ที่นั่งเพื่อให้แน่ใจว่ารูป crouching ไม่น้อยคือมี และดังนั้น เขาไม่ได้ แต่ไม่มีอะไร ในความเป็นจริง จอห์นกล่าวว่า ตนเอง เขาดูเหมือนจะได้รับผู้เชี่ยวชาญในการค้นหาอะไรควรจะเป็นสิ่งที่มีได้

เขาอาจมีอยู่ในรถ ไม่มีความเป็นไปได้ของผู้โดยสารมากกว่าที่เย็น แต่อย่างใด เขาต้องไปออกที่ฝนสามารถ drench เขา และลม pommel เขา อย่างไรน่ากลัวเหนื่อยเขา ถ้ามีเพียงบางส่วนยังคงเกิดจากเสียงของการที่มนุษย์สามารถนอน และฟังเสียงทะเลหรือพายุ - หรือ ถ้าสามารถเติบโตเก่าทันที และได้รับผ่านกับสิ่งที่น่ารำคาญของที่อยู่อาศัย - หรือ -

รถให้ lurch ฉับพลันมันปัดเส้นโค้ง และครู่ เหมือนจะ มีโอกาสเพียงว่าเรียกเก็บเงินนำจะอยู่บนแพลตฟอร์มของเขา หรือไปใต้ล้อที่คายไฟออก เขาจับที่เบรกเขา instinctively บันทึกเอง และยืนยังอึด panting

"ฉันต้องมี dozed เขากล่าวว่า พระองค์

แล้ว มี แค่ผ่านหน้าต่างมัว เขาเห็นอีกรูปเล็ก ๆ ของลูก หัวของมันในเต้านมเป็นก่อน มือของสีฟ้าที่นอนอยู่บนตักของและกล่องอยากรู้อยากเห็นอยู่ด้านข้าง เรียกเก็บเงินตามจอห์นรู้สึกทั้งเหนือทั้งของรันผ่านเลือดของเขา กับร้องแบบครึ่ง stifled เขากลับโยนประตู แล้วทำสปริงหมดหวังที่มุมซึ่งสิ่งที่น่าขนลุกนั่ง

และแตะพรมสีเขียวในเบาะ ซึ่งค่อนข้างแห้ง และ อบอุ่น ถ้าเคยมี crouched ไม่ขจี อนาถเล็กน้อยเจ้าสารเลวที่ถูกมีการ

เขาวิ่งไปประตูหน้า

"ตั๋ว เขา roared "อยากจะรู้ว่าเด็ก "

"อะไรเด็ก"

"เด็กเดียวกัน หนึ่งเปียกเสื้อเดิมและกล่อง มีเหล็ก hasps ที่ได้นั่งรถที่นี่! "

รายการเปิดหน้า surly เผชิญหน้าคนหนุ่ม

"คุณได้รับดื่ม คุณคนโง่ กล่าวว่า เขา "Fust สิ่งที่คุณรู้ว่าคุณจะมีรายงาน"

คนกล่าวคำไม่ เขาไปช้า และ weakly ลง และยืนมีเหลือแบบพิงกับท้ายรถสำหรับการสนับสนุน ครั้งหรือสองครั้งเขา muttered:

"ยากจนน้อย brat " และอีกครั้ง เขา กล่าว "ดังนั้นคุณไม่ได้รักฉันจาก"

เขาไม่เคยรู้ว่าเขาถึงบ้าน แต่เขาจมนอนหลับตาย อ่างคนตาย เดียวกัน เป็นหนุ่มแสนอร่อย เขาเป็นหน้าที่อีกวันถัดไปแต่หนึ่ง และอีก คืนฝนตก และเย็น

ก็ทำสุดท้าย และรถปั่นตามที่ขีด เมื่อมีช็อตนุ่มอย่างฉับพลัน เรียกเก็บเงินตามจอห์นรู้ว่าสิ่งที่ตั้งใจ เขามีรู้สึกบางชนิดเมื่อก่อน เขาเปิดป่วยช่วง และจัดขึ้นในการเบรค แล้วเขาเฝ้าดาวิด และไปรอบ ๆ ด้านของรถ การหยุด ตั๋ว ไดรเวอร์ เดิมเขา และมีตัวเลขน้อย limp ในอ้อมแขนของเขา และถูกแบกมันไป gaslight จอห์นให้ดูหนึ่ง และร้อง:

"ก็เหมือนกันเด็ก เก็บเงิน หนึ่งฉันบอกคุณ"

จริงเป็นความจริงอยู่เสื้อลองทางที่ห้อยอยู่จากตัวน่าสงสาร มือเล็กน้อยสีน้ำเงิน ไหล่บาง ผม stringy, arctics ใหญ่ที่เท้า และไม่ไกลจากถนนหน้าอกอยากรู้ hasps เหล็กไม้เข้ม

"เธอวิ่งใต้รถกระทำ" ร้องเรียกเก็บเงิน "ฉัน yelled เธอ แต่เธอมองที่ฉัน และวิ่งตรง"

ถูกเขาขาวแม้ว่าผิวของเขา weather-beaten.

"ผมคิดว่า คุณไม่เมาเมื่อคืนหลังจากที่ทุก จอห์น, " กล่าวว่า เขา

"คุณ -แน่ใจว่าเป็นเด็ก - มีไหม" gasped จอห์น

กล่าวว่า "ไม่ให้คนแน่" ตั๋ว.

แต่ไม่กี่นาทีต่อมามันถูกตัดออกไปตระเวนแหล่ง และด้วยกล่องเล็ก มีเหล็ก hasps

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูกของฝน

โดย Elia W . peattie



--------------------------------------------------------------------------------

มันเป็นคืน ที่โมนา มีค ช่างตัดเสื้อ บอกเขาว่า เธอไม่ได้รักเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ที่แรก เพราะเขาได้นานถูกคุ้นเคยกับความคิดที่ว่าเธอไม่ได้ และไม่ว่าหยาบสภาพอากาศหรือว่าหงุดหงิด ผู้โดยสารเขารู้สึกว่าเสียงเพลงในใจของเขาที่เขาชกโอน , และรังระฆังของเขา หมัด และส่งสัญญาณควบคุมเมื่อให้คนอื่นต่อ

ตอนนี้โดยไม่มีเหตุผล ยกเว้นผู้หญิง เธอเปลี่ยนความคิดของเธอ เขาแวะมาเจอเธอตอนห้าโมง ก่อนเวลา สำหรับกะกลางคืน และให้เธอสองแอปเปิ้ลแดง เขาได้ช่วยเธอเธอมองไปที่แอปเปิ้ลเป็นถ้าพวกเขามองไม่เห็นเธอไม่สามารถเห็นพวกเขา และยืนอยู่ในร้านของเธอตัดระเนระนาด เล็กน้อย กับการตัดและเศษผ้า และเศษซากพืช , เธอบอกว่า :

" มันไม่ใช้ จอห์น ฉันจะต้องทำงานที่นี่ทั้งชีวิต ทำงานอยู่คนเดียว สำหรับผม ไม่ รัก คุณ จอห์น ไม่ฉันไม่คิดว่าฉันทำได้ แต่มันเป็นความผิดพลาด "

" คุณหมายความว่าไง ? " ถามจอห์นยกคำพูดในหอบมาก

" ค่ะ " เธอกล่าว ขาว และ สั่น และใส่มือของเธอออกราวกับจะขอความเมตตาของเขา และจากนั้น . . . ใหญ่ การทำป่าไม้โง่ . . . เขาหันไปรอบ ๆและสโทร์ดี้ลงบันไดมายืนอยู่ที่มุมในการตีฝนรอในรถของเขา มันก็มาหมดที่ยาวในรางที่เปียกและคายออกมา ไฟสีฟ้าและเขาก็เอากะเขาหลังจากที่เสียงแหบ " ราตรีสวัสดิ์ " จอห์นสัน เขาโล่งใจ

เขาดีใจฝนตกเย็นขมและขับรถในใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง เขาก็ชื่นชมยินดีที่ความโหดร้ายของสายลม และเมื่อมันไล่ต้อนคนก่อน , การโบย , เสื้อผ้าของพวกเขาบิดและข่มขู่สมดุลของพวกเขา เขารู้สึกขบขันเขายินดีที่เย็นในกระดูกของเขาและที่ความหิวที่ทรมานเขา อย่างน้อย ตอนแรกเขาคิดว่ามันคือความหิวจนเขาจำได้ว่าเขาเพิ่งจะกิน หลายชั่วโมงผ่านไป นัว . เขาไม่มีสติแล้ว แต่มันคงช้า -- ใกล้เที่ยงคืน -- ตัดสินด้วยข้อเท็จจริงที่ว่ามีไม่กี่คนปรากฏที่ใดก็ได้ในพายุดำเมื่อเขาสังเกตเห็นรูปเล็กนั่งที่ไกลสุดของรถ เขาไม่ได้เจอเด็กคนนั้น เมื่อเธอได้ แต่ก็อยากรู้ และป่าเขาในเย็นวันนั้น . . . เขาตัวเองเหมือนตัวเองมากที่สุดอยากรู้อยากเห็นและ wildest ของทุกสิ่ง . . . . ว่ามันไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ควรจะสังเกตสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆน้อย ๆ .

เธอถูกห่อหุ้มมากมากว่ามันได้กลายเป็นฝอยที่ด้านล่างจากการลากบนทางเท้า ผมห้อยรุงรัง stringiness บ่าของเธองอ และขาของเธอถูกปกคลุมด้วย arctics เก่า ขนาดมันใหญ่มาก จากที่พื้น แขวนหลวม

ข้างรูปเล็ก ๆน้อย ๆเป็นตู้ไม้สีเข้มกับซอกแซกหงุดหงิดใส่บานพับ .จากป้อมนี้ ขึ้นอยู่กับสายที่สามารถดำเนินการบนไหล่ จอห์น บิลลิ่งส์จ้องใน หลงใหลจนเล็กน้อยกับหัวเศร้าหลบตาเมื่อเต้านมของ ของสีฟ้าบางมือผ่อนคลายบนตักของมัน ทั้งทัศนคติ ดังนั้นข้อเสนอของความหิว ความเหงา ความเหนื่อยล้า ที่เขาตัดสินใจเขาจะเก็บค่าโดยสารไม่

จาก" มันต้องมีนิกเกิลสำหรับอาหารเช้า , " เขากล่าวกับตัวเอง บริษัทสามารถยืนนี้สักครั้ง หรือ มาคิดดูแล้ว ผมอาจจะฉลองหนัก โชคของฉัน ที่นี่ของภราดรภาพของความล้มเหลว ! และเขาก็เอาเหรียญจากกระเป๋าของเสื้อที่ดีของเขาและโยนมันในอื่น เสียงระฆังชกมวยของเขาเพื่อบันทึกการโอน

รถพุ่งไปในความมืดและฝนกระหน่ำหนักกว่าเดิมอีกในใบหน้าของเขา คืนที่เต็มไปด้วยเสียงกระหึ่มของพายุ เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิกระจกของรถก็ถูกบดบังให้คอนดักเตอร์ ยังไม่สามารถเห็นรูปเล็ก ๆน้อย ๆอย่างเห็นได้ชัด และเขาก็กังวลเกี่ยวกับเด็ก

" ฉันสงสัยว่าถ้ามันถูกต้อง " เขากล่าวกับตัวเอง ผมไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตนั่งแล้วยัง "

เขาเปิดประตูรถ ตั้งใจจะพูดกับลูก แต่แล้วสิ่งที่ผิดพลาดกับไฟ มีสีฟ้าและสีเขียวกระพริบ แล้วความมืดก็ลังเลของรถ และที่ดีกวาดของลมและฝนที่ประตู เมื่อหลังจากสักครู่ , แสงและการเคลื่อนไหว reasserted ตัวเองและบิลได้ประตูด้วยกัน เขาหันไปมองผู้โดยสารน้อยแต่รถก็ว่าง

มันคือความจริง ไม่มีเด็กมัน . . . แม้แต่ความชื้นบนที่นั่งที่เธอเคยนั่ง

" บิล " กล่าวว่า เขา จะ ไปที่หน้าประตูและที่อยู่ของคนขับ ว่าเป็นเด็กเล็กอยู่ในเสื้อคลุมเก่า ?

" ผมไม่เห็นเด็กไม่มี " บิล crossly ” เพื่อเห็นแก่พระเจ้า ปิดประตู จอห์น และ ไปที่ร่างออกมา . . . "

" เบียร์สด " กล่าวว่า จอห์นเกรี้ยวกราด " อยู่ร่าง ?

" คุณออกจากประตูด้านหลังเปิด " คำราม บิล และ จอห์น เห็นเขาสั่นเป็นระเบิดหลงเขา และย่น ขนหมีบนผิวเคลือบ แต่ประตูยังไม่เปิด และยัง จอห์น ต้องยอมรับกับตัวเองว่า รถที่ดูเหมือนเต็มไปด้วยลมและความเย็นแปลกๆ

แต่มันก็ไม่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ! ยังคงมันเป็นข้อสงสัยดูใต้ที่นั่งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรูปเล็ก ๆน้อย ๆหมอบอยู่ตรงนั้น เขาก็ทำ แต่ก็ไม่มีอะไร ในความเป็นจริง , จอห์นพูดกับตัวเอง เขาดูเหมือนจะได้รับผู้เชี่ยวชาญในการหาอะไรที่มันควรจะมีอะไร

เขาอาจอยู่ในรถ ไม่มีโอกาสของผู้โดยสารในตอนเย็นแต่เขาชอบไปเที่ยวที่ฝนอาจตกหนักและลมทุบตีเขา เค้าว่า . . เหนื่อย ถ้ามันมียังสถานที่ห่างจากเสียงดังของเมืองที่ผู้ชายสามารถนอนฟังเสียงทะเลหรือพายุ . . . หรือถ้าจะแก่ก็ให้ผ่านด้วยรบกวนอยู่ ถ้า . . . . .

. . .รถให้ฉับพลันทันทีเป็นมนโค้ง และในตอนนี้ มันเหมือนเป็นโอกาสเพียงว่าคอนดักเตอร์ บิลลิ่งจะอยู่บนแพลตฟอร์มของเขา หรือไปปิดพวกไฟพ่นใต้ล้อ เขาถูกจับโดยสัญชาตญาณที่เบรคของเขาช่วยชีวิตตัวเอง ยืนนิ่งอยู่สักครู่ . . .

" ฉันต้องตื่น " เขากล่าวกับตัวเอง

แค่รางๆ ผ่านเลือนหน้าต่างเขาเห็นอีกรูปเล็ก ๆน้อย ๆของลูก หัวของมันบนหน้าอกของมันเช่นเดิม มือของบลูนอนตักและขี้สงสัยกล่องด้านข้าง จอห์น บิลรู้สึกหนาวเกินความเย็นของคืนที่วิ่งผ่านเลือดของเขา แล้ว กับครึ่งอึดอัดร้องไห้ เขาก็โยนกลับมาที่ประตู และทำให้สปริงหมดหวังที่มุมที่น่าขนลุกที่เสาร์

และเขาได้ปูพรมสีเขียวบนที่นั่งที่ค่อนข้างแห้ง และอบอุ่น ถ้าไม่หยด ทุกข์ยากเด็วชั่วร้ายเคยหมอบมี

เขารีบวิ่งไปที่หน้าประตู

" บิล " เขาคำราม ผมอยากรู้เรื่องที่ลูก "

" เด็กอะไร ? "

" เด็กเหมือนกัน เปียกกับเสื้อเก่าและกล่องใส่บานพับเหล็ก หนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ในรถ !

บิลเปิดใบหน้าบูดบึ้งของเขาที่จะเผชิญหน้ากับวาทยากรหนุ่ม

" คุณได้รับการดื่ม เจ้าโง่ " บอกว่า " . fust สิ่งที่คุณรู้ว่าคุณต้องรายงาน "

เขาพูดไม่ได้สักคำ เขาเดินช้าๆ อย่างอ่อนกลับไปโพสต์ของเขาและยืนอยู่ตรงนั้นเองพิงกับส่วนท้ายของรถที่ให้การสนับสนุน ครั้งหรือสองครั้ง เขาพึมพำ :

" ไอ้บ้า น้อยที่น่าสงสาร ! และอีกครั้งเขากล่าวว่า" คุณไม่รักฉัน ! "

เขาไม่เคยรู้ว่าเขาถึงบ้าน แต่เขาก็หลับเป็นตาย ผู้ชายจมตาย ทั้งหมดเดียวกันเป็นสหายหนุ่ม เขาก็ทำงานอีกวันถัดไป แต่หนึ่งและอีกคืนที่ฝนตก และหนาว

มันวิ่งสุดท้าย รถก็หมุนไปถึงขีดจำกัด เมื่อมันมากระทันหันนุ่มตกใจ จอห์น บิลลิ่ง รู้ว่ามันคืออะไรเขารู้สึกบางอย่างเหมือนเมื่อก่อน เขาก็ป่วยอยู่ครู่หนึ่ง และจัดขึ้นเพื่อเบรก แล้วเขาเรียกความกล้า และเดินอ้อมไปทางด้านข้างของรถซึ่งหยุด บิล คนขับรถ ก่อนที่เขาและมีรูปน้อยปวกเปียกในแขนของเขาและถือมันกับประเทศปานามา . จอห์นให้หนึ่งดูแล้วร้องไห้ :

" มันเหมือนลูกบิล ที่ผมบอกคุณ !

ที่แท้จริงคือ มอมแมมเสื้อห้อยจากร่างกายน่าสงสารเล็กๆ สีฟ้า มือ ไหล่บาง เส้นผมหยาบ , arctics ใหญ่บนเท้า และในถนนไม่ไกลคือหน้าอกสงสัยไม้สีเข้มกับใส่บานพับเหล็ก

" เธอวิ่งตามรถโดยเจตนา " ร้องบิล” ผมตะโกนเรียกเธอ แต่เธอมองฉันแล้วก็วิ่งตรงไป !

เขาเป็นสีขาว ทั้งๆที่เขาทำร้ายผิว

อากาศ ." ฉันเดาว่าคุณไม่ได้เมาเมื่อคืน หลังจากทั้งหมด , จอห์น , " เขากล่าว

" คุณ . . . คุณแน่ใจว่าเด็กมี ? " อ้าปากค้าง จอห์น

" มันแน่นอน ! บอกว่าบิล

แต่ไม่กี่นาทีต่อมามันถูกยึดไปในการลาดตระเวนเกวียน พร้อมกับกล่องเล็กๆใส่บานพับเหล็ก