This dissertation reviews the conte

This dissertation reviews the contemporary cultural heritage management system in Malaysia
with a special focus on three archaeological cave sites – Gua Gunung Runtuh, Gua Kajang
and Gua Harimau—that form part of the World Heritage Listed site, the Archaeological
Heritage of the Lenggong Valley. The study first synthesizes the archaeological data of these
caves and presents a regional synthesis of the cave occupation of the Lenggong Valley during
the Late Pleistocene-Holocene periods in Southeast Asia. The project also investigates the
contemporary heritage management planning for the Lenggong Valley and further explores
the social significances of these caves from a community perspective by adopting a Burra
Charter-inspired heritage assessment process, on the assumption that this significance is the
key to determining management priorities. Results of this study reveal that the cave sites of
the Lenggong Valley were continuously occupied by prehistoric humans from 14,000 to
1,500 years ago. Investigations into the recent use of the caves surprisingly revealed that the
local community associated these caves with several important social and historical episodes,
and these caves are still being used by the local community on a daily basis. However, it is
ironic to discover that contemporary conservation and management of the Lenggong Valley
tend only to emphasize the archaeological values of the area and disregard the other heritage
values associated with the local community. Examination of the contemporary heritage
management plan for the valley showed that the rate of consultation with, and inclusion of,
the local community in management planning is fairly low. The social significance
assessment of the caves has shed new light on the interpretation of the cultural heritage of the
valley, as well as reflected the divergences between the official values ascribed by
professionals, such as archaeologists, to the site and the non-official values. As the present
practice solely relies on heritage professionals ascribing meaning to the sites, the
discrepancies between how such professionals and other officials and local stakeholders
perceive their heritage reflects the domination by professional groups of the cultural heritage
assessment process in Malaysia. This study addresses a need to rethink the old heritage
management approach and urges the need for a greater recognition of the social significance
of the caves of the Lenggong Valley. It also argues that the successfulness of heritage
conservation in the Lenggong Valley is highly dependent on local conservation efforts, and
this can only be achieved if heritage officials acknowledge the importance of local values and
actively incorporate local ideas into the future management planning of the valley.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิทยานิพนธ์นี้ความคิดเห็นระบบการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมร่วมสมัยในประเทศมาเลเซียเน้นพิเศษสามโบราณคดีถ้ำไซต์ – กัวนี่ Runtuh คาจาง Guaและ Gua Harimau — ที่เป็นส่วนหนึ่งของมรดกโลกไซต์ โบราณคดีมรดกของหุบเขาเลงกอง การศึกษาสังเคราะห์ข้อมูลทางโบราณคดีเหล่านี้ก่อนถ้ำ และนำเสนอการสังเคราะห์ระดับภูมิภาคของการยึดครองถ้ำของหุบเขาในเลงกองช่วงปลายไพลสโตซีน-ปัจจุบันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นอกจากนี้ยังมีการตรวจสอบโครงการสำรวจการจัดการมรดกร่วมสมัยเพิ่มเติม และวางแผนสำหรับวัลเลงกองsignificances สังคมของถ้ำเหล่านี้จากมุมมองของชุมชนโดยการนำ Burra การกระบวนการประเมินกฎบัตรแรงบันดาลใจจากมรดก สมมติฐานที่สำคัญนี้เป็นการปุ่มเพื่อกำหนดระดับความสำคัญของการจัดการ เปิดเผยผลการศึกษานี้ที่เว็บไซต์ของถ้ำวัลเลงกองอย่างต่อเนื่องถูกยึดครอง โดยมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์จาก 14,000 เพื่อ1,500 ปีที่ผ่านมา สอบสวนการใช้ล่าสุดของถ้ำจู่ ๆ เปิดเผยที่นี้ชุมชนถ้ำเหล่านี้เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งสำคัญทางประวัติศาสตร์ และสังคมตอนและถ้ำเหล่านี้จะยังคงถูกใช้ โดยชุมชนท้องถิ่นในแต่ละวัน อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องน่าขันไปเยือนอนุรักษ์ที่ร่วมสมัย และการจัดการของหุบเขาเลงกองมักจะ เน้นค่าทางโบราณคดีของพื้นที่ และไม่สนใจมรดกเท่านั้นค่าที่เกี่ยวข้องกับชุมชนท้องถิ่น การตรวจสอบมรดกร่วมสมัยแผนการจัดการสำหรับหุบเขาแสดงให้เห็นว่าอัตราการปรึกษากับ และรวมชุมชนท้องถิ่นในการวางแผนการจัดการค่อนข้างต่ำ ความสำคัญทางสังคมการประเมินของถ้ำได้หลั่งน้ำตาแสงใหม่การตีความของมรดกทางวัฒนธรรมของการวัลเลย์ เช่นเดียวกับการสะท้อน divergences ระหว่างค่าอย่างเป็นทางการที่กำหนดโดยผู้เชี่ยวชาญ นักโบราณคดี เว็บไซต์และค่าไม่เป็นทางการเช่น เป็นปัจจุบันปฏิบัติเพียงอาศัยผู้เชี่ยวชาญด้านมรดก ascribing ไซต์ ความหมายการความขัดแย้งระหว่างผู้เชี่ยวชาญวิธีดังกล่าวและอื่น ๆ เจ้าหน้าที่และมีส่วนได้เสียในท้องถิ่นรับรู้มรดกของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงการปกครอง โดยมืออาชีพกลุ่มมรดกทางวัฒนธรรมกระบวนการประเมินในประเทศมาเลเซีย การศึกษานี้ต้องคิดใหม่มรดกเก่าอยู่แนวทางการจัดการ และเรียกร้องให้ต้องเป็นที่ยอมรับมากขึ้นมีความสำคัญทางสังคมของถ้ำของหุบเขาเลงกอง นอกจากนี้ยังระบุว่า ความสำเร็จของมรดกอนุรักษ์ในเลงกองเป็นสูงพึ่งอนุรักษ์ท้องถิ่น และนี้สามารถทำได้ถ้าเจ้าหน้าที่วัฒนธรรมยอมรับความสำคัญของค่าภายใน และอย่างแข็งขันรวมท้องถิ่นแนวคิดในการวางแผนการจัดการในอนาคตของหุบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ทบทวนระบบการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมร่วมสมัยในมาเลเซีย
ที่มีความสำคัญเป็นพิเศษในสามเว็บไซต์โบราณคดีถ้ำ - Gua Gunung Runtuh, Gua ธัญพืช
และ Gua Harimau ที่เป็นส่วนหนึ่งของเว็บไซต์จดทะเบียนมรดกโลกโบราณคดี
มรดกของ Lenggong วัลเลย์ การศึกษาครั้งแรกสังเคราะห์ข้อมูลทางโบราณคดีเหล่านี้
ถ้ำและนำเสนอการสังเคราะห์ในระดับภูมิภาคของการยึดครองของถ้ำ Lenggong วัลเลย์ในระหว่าง
งวด Pleistocene-โฮโลซีนในช่วงปลายเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โครงการนี้ยังสำรวจ
การวางแผนการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมร่วมสมัยสำหรับ Lenggong Valley และไกลออกไปสำรวจ
ความสำคัญทางสังคมของถ้ำเหล่านี้จากมุมมองของชุมชนโดยการใช้บู
กระบวนการประเมินมรดกกฎบัตรแรงบันดาลใจบนสมมติฐานที่ว่ามีนัยสำคัญนี้เป็น
กุญแจสำคัญในการกำหนดลำดับความสำคัญของการจัดการ . ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าเว็บไซต์ถ้ำ
Lenggong หุบเขามีอยู่อย่างต่อเนื่องโดยมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์จาก 14,000 ไป
1,500 ปีที่ผ่านมา เข้ามาสอบสวนการใช้งานที่ผ่านมาของถ้ำน่าแปลกใจที่พบว่า
ชุมชนท้องถิ่นที่เกี่ยวข้องถ้ำเหล่านี้กับสังคมและประวัติศาสตร์ที่สำคัญหลายตอน
และถ้ำเหล่านี้ยังคงถูกใช้โดยชุมชนท้องถิ่นในชีวิตประจำวัน แต่ก็เป็น
เรื่องน่าขันที่จะพบว่าการอนุรักษ์ร่วมสมัยและการจัดการของ Lenggong หุบเขา
มีแนวโน้มที่เดียวที่จะเน้นคุณค่าทางโบราณคดีของพื้นที่และมองข้ามมรดกอื่น ๆ
ค่าที่เกี่ยวข้องกับชุมชนท้องถิ่น การตรวจสอบของมรดกทางวัฒนธรรมร่วมสมัย
แผนบริหารจัดการสำหรับหุบเขาแสดงให้เห็นว่าอัตราการให้คำปรึกษาด้วยและรวมของที่
ชุมชนท้องถิ่นในการวางแผนการจัดการค่อนข้างต่ำ อย่างมีนัยสำคัญทางสังคม
การประเมินของถ้ำได้หลั่งน้ำตาแสงใหม่เกี่ยวกับการแปลความหมายของมรดกทางวัฒนธรรมของ
หุบเขาเช่นเดียวกับการสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างค่าอย่างเป็นทางการตามที่กำหนดโดย
มืออาชีพเช่นนักโบราณคดีไปยังเว็บไซต์และค่าที่ไม่ใช่อย่างเป็นทางการ ในฐานะที่เป็นปัจจุบัน
ปฏิบัติ แต่เพียงผู้เดียวต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญด้านมรดกโทษความหมายไปยังเว็บไซต์ที่
แตกต่างระหว่างวิธีการดังกล่าวและเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญด้านอื่น ๆ และผู้มีส่วนได้เสียในท้องถิ่น
รับรู้มรดกของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงการปกครองโดยกลุ่มระดับมืออาชีพของมรดกทางวัฒนธรรม
กระบวนการประเมินในประเทศมาเลเซีย การศึกษาครั้งนี้อยู่ในความต้องการที่จะคิดใหม่มรดกเก่า
แนวทางการจัดการและความจำเป็นในการเรียกร้องให้ได้รับการยอมรับมากขึ้นของความสำคัญทางสังคม
ของถ้ำของ Lenggong วัลเลย์ นอกจากนี้ยังระบุว่าความสำเร็จของมรดกทางวัฒนธรรม
ในการอนุรักษ์ Lenggong หุบเขาสูงขึ้นอยู่กับความพยายามในการอนุรักษ์และ
นี้สามารถทำได้ถ้าเจ้าหน้าที่มรดกยอมรับความสำคัญของค่านิยมในท้องถิ่นและ
แข็งขันนำแนวคิดท้องถิ่นเข้าไปในการวางแผนการจัดการในอนาคตของหุบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิทยานิพนธ์นี้บทวิจารณ์ร่วมสมัยระบบการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมในมาเลเซียด้วยการเน้นเป็นพิเศษใน 3 แหล่งโบราณคดีถ้ำ–กัวกูนุง runtuh , Gua กะจังและ กัว harimau ที่เป็นส่วนหนึ่งของมรดกโลกระบุเว็บไซต์ , โบราณคดีมรดกของ Lenggong Valley การศึกษาแรกสังเคราะห์ข้อมูลทางโบราณคดีเหล่านี้ถ้ำและนำเสนอการสังเคราะห์ในถ้ำของหุบเขาในช่วงอาชีพ Lenggongช่วงปลายยุคโฮโลซีนช่วงเวลาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โครงการศึกษาการวางแผนการจัดการมรดกร่วมสมัยสำหรับ Lenggong Valley และสำรวจเพิ่มเติมสังคม ความสำคัญของถ้ำเหล่านี้จากมุมมองของชุมชนโดยการลากฎบัตรแรงบันดาลใจกระบวนการประเมินมรดกบนสมมติฐานที่สำคัญนี้คือคีย์การกำหนดลำดับความสำคัญของการจัดการ ผลการศึกษาพบว่า เว็บไซต์ของถ้ำที่ Lenggong Valley อย่างต่อเนื่องครอบครองโดยมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์จาก 9 ,1500 ปีมาแล้ว การเข้าใช้ล่าสุดของถ้ำที่จู่ ๆพบว่าชุมชนท้องถิ่นที่เกี่ยวข้องกับถ้ำเอพและสังคมที่สำคัญทางประวัติศาสตร์หลายถ้ำเหล่านี้จะยังคงถูกใช้โดยชุมชนท้องถิ่นบนพื้นฐานทุกวัน แต่มันคือแดกดันค้นพบที่ร่วมสมัย การอนุรักษ์ และการจัดการของ Lenggong Valleyมีแนวโน้มที่จะเน้นคุณค่าทางโบราณคดีเฉพาะของพื้นที่และไม่สนใจวัฒนธรรมอื่น ๆคุณค่าที่เกี่ยวข้องกับชุมชนท้องถิ่น การตรวจสอบของมรดกร่วมสมัยแผนแม่บทการจัดการหุบเขา พบว่าอัตราของการปรึกษาหารือ และการรวมของชุมชนท้องถิ่นในการวางแผนการจัดการต่ำอย่างเป็นธรรม ความสำคัญทางสังคมการประเมินของถ้ำมีเพิงไฟใหม่ในการตีความของมรดกทางวัฒนธรรมของหุบเขาเช่นเดียวกับสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างค่าที่ดีโดยอย่างเป็นทางการผู้เชี่ยวชาญ เช่น นักโบราณคดีไปยังเว็บไซต์และไม่อย่างเป็นทางการค่า เป็นปัจจุบันการปฏิบัติเพียงอาศัยมรดกผู้เชี่ยวชาญจำความหมายใน เว็บไซต์ที่ความแตกต่างระหว่างวิธีผู้เชี่ยวชาญและเจ้าหน้าที่อื่น ๆ และผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย เช่นรับรู้มรดกทางวัฒนธรรมของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงการครอบงำโดยกลุ่มมืออาชีพของมรดกทางวัฒนธรรมกระบวนการประเมินในมาเลเซีย การศึกษานี้เน้นต้องคิดใหม่มรดกเก่าแนวทางการบริหารและเรียกร้องต้องการให้มีการยอมรับมากขึ้นในสังคม .ถ้ำของ Lenggong Valley นอกจากนี้ยังระบุว่าความสำเร็จของมรดกอนุรักษ์ใน Lenggong Valley เป็นอย่างมากขึ้นอยู่กับความพยายามอนุรักษ์ท้องถิ่นนี้สามารถเกิดขึ้นได้หากเจ้าหน้าที่มรดกยอมรับความสำคัญของค่านิยมท้องถิ่นและงานรวมความคิดเห็นท้องถิ่นในอนาคต การวางแผนงาน การจัดการ ของหุบเขา