In 1948, Jerry Wexler of Billboard

In 1948, Jerry Wexler of Billboard magazine coined the term "rhythm and blues" as a musical term in the United States.[10] It replaced the term "race music", which originally came from within the black community, but was deemed offensive in the postwar world.[11][12] The term "rhythm and blues" was used by Billboard in its chart listings from June 1949 until August 1969, when its "Hot Rhythm & Blues Singles" chart was renamed as "Best Selling Soul Singles".[13] Before the "Rhythm and Blues" name was instated, various record companies had already begun replacing the term "race music" with "sepia series". [14]

Writer and producer Robert Palmer defined rhythm & blues as "a catchall term referring to any music that was made by and for black Americans".[15] He has used the term "R&B" as a synonym for jump blues.[16] However, AllMusic separates it from jump blues because of its stronger, gospel-esque backbeat.[17] Lawrence Cohn, author of Nothing but the Blues, writes that "rhythm and blues" was an umbrella term invented for industry convenience. According to him, the term embraced all black music except classical music and religious music, unless a gospel song sold enough to break into the charts.[11] Well into the 21st century, the term R&B continues in use (in some contexts) to categorize music made by black musicians, as distinct from styles of music made by other musicians.

In the commercial rhythm and blues music typical of the 1950s through the 1970s, the bands usually consisted of piano, one or two guitars, bass, drums, and saxophone. Arrangements were rehearsed to the point of effortlessness and were sometimes accompanied by background vocalists. Simple repetitive parts mesh, creating momentum and rhythmic interplay producing mellow, lilting, and often hypnotic textures while calling attention to no individual sound. While singers are emotionally engaged with the lyrics, often intensely so, they remain cool, relaxed, and in control. The bands dressed in suits, and even uniforms, a practice associated with the modern popular music that rhythm and blues performers aspired to dominate. Lyrics often seemed fatalistic, and the music typically followed predictable patterns of chords and structure.[18]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในค.ศ. 1948, Jerry Wexler ของนิตยสารบิลบอร์ดเป็นคำว่า "จังหวะและ blues" เป็นคำดนตรีในสหรัฐอเมริกา[10] ให้แทนคำว่า "เพลงแข่งขัน" ซึ่งเดิมมาจากภายในชุมชนสีดำ แต่ถูกถือว่าไม่เหมาะสมในโลกพ้น[11][12] คำว่า "จังหวะและ blues" ถูกใช้ โดยป้ายโฆษณาในรายการของแผนภูมิจาก 1949 มิถุนายนจนถึงเดือน 1969 สิงหาคม เมื่อความ "ร้อนจังหวะและ Blues " ชาร์ตได้เปลี่ยนชื่อเป็น "ดีที่สุดขายชีวิตโสด"[13] ก่อนชื่อ "จังหวะและ Blues" ถูก instated บริษัทระเบียนต่าง ๆ ได้เริ่มขึ้นแล้วแทนคำว่า "การแข่งขันเพลง" กับ "ชุดสีซีเปีย" [14]นักเขียนและโปรดิวเซอร์โรเบิร์ตพาล์มเมอร์กำหนดจังหวะและบลูส์เป็น "catchall คำอ้างถึงเพลงใด ๆ ที่ทำโดย และ สำหรับชาวอเมริกันดำ"[15] เขาได้ใช้คำว่า "อาร์แอนด์บี" เป็นคำเหมือนสำหรับกระโดดบลูส์[16] อย่างไรก็ตาม ออลมิวสิกแยกมันจากบลูส์กระโดดเนื่องจากความแข็งแกร่ง กิตติคุณ-esque backbeat[17] ลอว์เรนซ์คอห์น ผู้เขียนของอะไรแต่บลูส์ เขียนว่า "จังหวะและ blues" เป็นคำว่าร่มที่คิดค้นเพื่อความสะดวกในอุตสาหกรรม ตามเขา คำกอดเพลงสีดำทั้งหมดยกเว้นดนตรีคลาสสิกและดนตรีศาสนา ยกเว้นเพลงพระกิตติคุณขายเพียงพอที่จะแบ่งแผนภูมิ[11] เป็นศตวรรษ คำ R & B ยังคงใช้ (ในบริบทบางส่วน) เพื่อจัดประเภทดนตรีโดยนักดนตรีสีดำ as distinct from ดนตรีโดยนักดนตรีIn the commercial rhythm and blues music typical of the 1950s through the 1970s, the bands usually consisted of piano, one or two guitars, bass, drums, and saxophone. Arrangements were rehearsed to the point of effortlessness and were sometimes accompanied by background vocalists. Simple repetitive parts mesh, creating momentum and rhythmic interplay producing mellow, lilting, and often hypnotic textures while calling attention to no individual sound. While singers are emotionally engaged with the lyrics, often intensely so, they remain cool, relaxed, and in control. The bands dressed in suits, and even uniforms, a practice associated with the modern popular music that rhythm and blues performers aspired to dominate. Lyrics often seemed fatalistic, and the music typically followed predictable patterns of chords and structure.[18]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1948 , Jerry ซิ่งของนิตยสารบิลบอร์ด coined คำว่าริทึมแอนด์บลูส์ " เป็นศัพท์ทางดนตรีในสหรัฐอเมริกา [ 10 ] มันถูกแทนที่ด้วยคำว่า " แข่งดนตรี " ซึ่งแต่เดิมมาจากภายในชุมชนดำ แต่ไม่ถือว่าก้าวร้าวในโลกหลังสงคราม [ 11 ] [ 12 ] " ระยะ จังหวะและบลูส์ " ถูกใช้ โดยป้ายโฆษณาในรายการของแผนภูมิจากมิถุนายน 2492 จนถึงเดือนสิงหาคมปี 1969เมื่อมันร้อน " จังหวะเดี่ยวแผนภูมิ&บลูส์ " ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น " ขายดีที่สุด ชีวิตโสด " [ 13 ] ก่อนที่ " จังหวะและบลูส์ " ชื่อแต่งตั้ง บริษัท บันทึกต่าง ๆได้เริ่มแทนที่คำว่า " แข่งดนตรี " กับ " ซีเปียชุด " [ 14 ]

นักเขียนและโปรดิวเซอร์โรเบิร์ตปาล์มเมอร์กำหนดจังหวะ&บลูส์เป็น " ไทเบรกในระยะหมายถึงเพลงที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนอเมริกันและสีดำ "[ 15 ] เขาใช้คำว่า " R & B " เป็นไวพจน์ของบลูส์กระโดด [ 16 ] อย่างไรก็ตาม อลัน ฮัตตันที่แยกจากบลูส์กระโดด เพราะความแข็งแกร่ง , พระกิตติคุณรูปแบบ backbeat [ 17 ] ลอว์เรนซ์ โคน เขียนอะไรแต่บลูส์ ที่เขียนว่า " จังหวะและบลูส์ " เป็นคำที่ร่มสร้างความสะดวกสบายสำหรับอุตสาหกรรม ตามเขา โอบกอดทุกเพลงยกเว้นระยะดำดนตรีคลาสสิกและดนตรีศาสนานอกจากพระกิตติคุณเพลงขายพอแตกลงในแผนภูมิ [ 11 ] ในศตวรรษที่ 21 , ที่ระยะ R & B ยังคงใช้อยู่ ( ในบางบริบท ) ประเภทดนตรีโดยนักดนตรีสีดำ แตกต่างจากรูปแบบของดนตรีโดยนักดนตรีอื่น ๆ .

ในจังหวะและบลูส์ดนตรีเชิงพาณิชย์โดยทั่วไปของ 1950 ถึง 1970 วงมักจะมีหนึ่งหรือสองเปียโน , กีต้าร์ , เบส , กลอง ,และ แซกโซโฟน การจัดเรียงซ้อมไปยังจุดของความและบางครั้งโดยมาพร้อมกับนักร้องพื้นหลัง ง่าย ๆส่วนตาข่ายสร้างโมเมนตัมและจังหวะทางการผลิตกลมกล่อมจังหวะและพื้นผิวมักจะสะกดจิตในขณะที่ไม่มีบุคคลเรียกความสนใจไปยังเสียง ในขณะที่นักร้องอารมณ์ร่วมกับเนื้อเพลงมักจะอย่างเข้มข้นเพื่อให้พวกเขายังคงเย็นผ่อนคลาย และควบคุมได้ วง ในชุดสูท และชุดปฏิบัติการ ที่เกี่ยวข้องกับเพลงสมัยใหม่ที่จังหวะและบลูส์แสดง aspired ไปครอง . เนื้อเพลงมักจะดูเหมือนเชื่อโชคชะตา และดนตรีโดยทั่วไปตามลวดลายแบบฉบับของคอร์ดและโครงสร้าง [ 18 ]