Plantlets, obtained via different p

Plantlets, obtained via different propagation methods were
established in the field to compare their field performance in
order to identify the best method of propagation. Bamboo
de novo shoot (culm) development in micropropagated plants
was detected within six months in comparison with
6–8 months in culm-regenerated or rhizome-derived plants. It
was observed for two consecutive years in the present study
that in case of plantlets originated from in vitro culture, the
plant height, the shoot (culm) number per plant, circumference
of the main culm (at the second internode), and length of the
internode were significantly higher than those of the plants
derived from the other two propagation methods (Table 4
and Fig. 4), which corroborates the former statement of
Mascarenhas et al. (1989) in Dendrocalamus strictus, another
important bamboo species. However, there was no flowering
recorded, since bamboo rarely flowers, occasionally following
an interval of 12–120 years. Plants obtained by the way of
splitting of rhizome, showed severe lodging and once lodged
in the field the plant growth stunted in some instances. Uniformity
in plants derived from in vitro propagation was higher
than the others especially during juvenile stage. Presumably,
this can attribute to diversity among propagules during
in vivo propagation compared with the single micropropagated
clone (Gupta et al., 1991). During field trial, plants propagated
via culm cutting or rhizome-splitting (other than in vitro culture)
grew significantly slower which might be attributed to
the fact that saplings derived through any extended propagation
system grew in a slow pace, similarly (McCown and
McCown, 1987).
The methods of propagation described in the current study
are simple in comparison with the methods stated by earlier
reports. Furthermore, in no case the performance of the plants,
produced through in vivo or in vitro approach, in field was
reported earlier. Also, a comparative study as stated in this
article provides the opportunity to select proper methodology
of propagation and subsequent large-scale field trials.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Plantlets ได้ผ่านวิธีการเผยแพร่ที่แตกต่างกันได้ในฟิลด์การเปรียบเทียบผลฟิลด์ในสั่งระบุวิธีการที่ดีที่สุดของการเผยแพร่ ไม้ไผ่de novo ยิง(ว่าหน่อไม้) พัฒนาในพืช micropropagatedตรวจพบภายในหกเดือนเทียบกับ6-8 เดือนในพืชสร้าง ใหม่ว่าหน่อไม้ หรือเหง้ามา มันพบว่า สองปีในการศึกษากรณีมาจากเพาะ plantlets ที่การพืชสูง หมายเลขยิง(ว่าหน่อไม้) ต่อพืช เส้นรอบวงหลักว่าหน่อไม้ที่ internode สอง), และความยาวของการinternode ได้สูงกว่าของพืชมาจากสองเผยแพร่วิธีอื่น ๆ (ตารางที่ 4และรูปที่ 4), ซึ่ง corroborates งบอดีตMascarenhas et al. (1989) ในไผ่ strictus อื่นพันธุ์ไผ่ที่สำคัญ อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ออกดอกบันทึก เนื่องจากไม้ไผ่ไม่ค่อยดอกไม้ ต่อไปนี้เป็นบางครั้งช่วง 12 – 120 ปี พืชได้ โดยวิธีการแบ่งเหง้า แสดงสิ่งที่รุนแรง และยื่นครั้งเดียวในฟิลด์การเจริญเติบโตพืชแคระในบางกรณี ความสม่ำเสมอในพืชที่ได้มาจากการขยายพันธุ์ในหลอดทดลองเป็นสูงกว่าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะในเวทีเยาวชน ,นี้สามารถกำหนดให้กับความหลากหลายในหมู่ propagules ระหว่างการเผยแพร่ในร่างกายเมื่อเทียบกับ micropropagated เดียวโคลน (คุปตะ et al. 1991) ในระหว่างการใช้งาน พืชแพร่กระจายผ่านว่าหน่อไม้ตัด หรือ แบ่งเหง้า (อื่น ๆ กว่าเพาะ)เติบโตช้าลงอย่างมีนัยสำคัญซึ่งอาจเกิดจากการความจริงที่ว่า กล้าไม้ที่ได้มาผ่านการเผยแพร่ใด ๆ เพิ่มเติมระบบเติบโตก้าวช้า ในทำนองเดียวกัน (McCown และMcCown, 1987)วิธีการเผยแผ่ที่อธิบายไว้ในการศึกษาปัจจุบันเมื่อเปรียบเทียบกับวิธีการตามก่อนหน้านี้รายงานการ นอกจากนี้ ในกรณีที่ไม่มีประสิทธิภาพของโรงงานผลิตโดยในสัตว์ทดลอง หรือในหลอดทดลอง ในฟิลด์เป็นรายงานก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ การศึกษาเปรียบเทียบตามที่ระบุไว้ในนี้บทความแสดงโอกาสที่จะเลือกวิธีที่เหมาะสมการเผยแพร่และทดลองขนาดใหญ่ต่อมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกล้าที่ได้รับผ่านทางวิธีการขยายพันธุ์ที่แตกต่างกัน
ก่อตั้งขึ้นในสนามเพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพของพวกเขาในสนาม
เพื่อที่จะระบุวิธีที่ดีที่สุดของการขยายพันธุ์ ไม้ไผ่
เดอโนโวยิง (ลำ) การพัฒนาในพืชเนื้อเยื่อของ
ที่ตรวจพบภายในหกเดือนในการเปรียบเทียบกับ
6-8 เดือนในพืชลำต้น-สร้างใหม่หรือเหง้าที่ได้มาจาก มัน
เป็นข้อสังเกตสองปีติดต่อกันในการศึกษาในปัจจุบัน
ว่าในกรณีของต้นมาจากการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อที่
ความสูงของพืชที่ยิง (ลำ) จำนวนต่อต้นเส้นรอบวง
ของลำต้นหลัก (ที่ปล้องที่สอง) และความยาวของ
ปล้องสูงกว่าของพืชอย่างมีนัยสำคัญ
มาจากอีกสองวิธีการขยายพันธุ์ (ตารางที่ 4
และรูปที่. 4) ซึ่งยืนยันคำสั่งเดิมของ
คา et al, (1989) ใน Dendrocalamus strictus อีก
ที่สำคัญชนิดไม้ไผ่ อย่างไรก็ตามไม่มีการออกดอก
บันทึกไว้ตั้งแต่ไม้ไผ่ไม่ค่อยดอกไม้บางครั้งต่อไป
ช่วง 12-120 ปี พืชที่ได้รับโดยวิธีการ
แยกเหง้าพบที่พักรุนแรงและเมื่อติดอยู่
ในสนามเจริญเติบโตของพืชแคระในบางกรณี ความสม่ำเสมอ
ในพืชที่ได้มาจากการขยายพันธุ์ในหลอดทดลองสูง
กว่าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างขั้นตอนของเด็กและเยาวชน สมมุติ
นี้สามารถแสดงที่มากับความหลากหลายในหมู่ propagules ในระหว่างการ
ทดลองในการขยายพันธุ์เมื่อเทียบกับเนื้อเยื่อของเดียว
โคลน (Gupta et al., 1991) ในระหว่างการทดลองภาคสนามพืชที่แพร่กระจาย
ผ่านทางตัดลำต้นหรือเหง้าแยก (นอกเหนือจากการเพาะเลี้ยงในหลอดทดลอง)
ขยายตัวช้าลงอย่างมากซึ่งอาจนำมาประกอบกับ
ความจริงที่ว่ากล้าไม้ที่ได้มาผ่านการขยายพันธุ์ใด ๆ ขยาย
ระบบขยายตัวในอัตราที่ช้าในทำนองเดียวกัน (McCown และ
McCown, 1987).
วิธีการขยายพันธุ์ที่อธิบายไว้ในการศึกษาในปัจจุบัน
มีความเรียบง่ายในการเปรียบเทียบกับวิธีการที่ระบุไว้โดยก่อนหน้านี้
รายงาน นอกจากนี้ในกรณีที่ไม่มีประสิทธิภาพของพืชที่
ผลิตผ่านในร่างกายหรือในวิธีการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อในฟิลด์ได้รับการ
รายงานก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ยังมีการศึกษาเปรียบเทียบตามที่ระบุไว้ในนี้
บทความมีโอกาสที่จะเลือกวิธีการที่เหมาะสม
ในการขยายพันธุ์และขนาดใหญ่การทดลองภาคสนามตามมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นได้ โดยวิธีการต่าง ๆก่อตั้งขึ้นในเขตข้อมูลเพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพของฟิลด์ในเพื่อกำหนดวิธีการที่ดีที่สุดของการขยายพันธุ์ . ไม้ไผ่เดอโนโวยิง ( ลำ ) ในการพัฒนา micropropagated พืชที่ตรวจพบภายในหกเดือนในการเปรียบเทียบกับ6 – 8 เดือนในลำต้นหรือเหง้าที่ได้มาจากพืช มันเป็นสังเกตสำหรับสองปีติดต่อกันในปีการศึกษาปัจจุบันในกรณีของต้นกำเนิดจากการเพาะเลี้ยงในที่ความสูง , ยิง ( ลำ ) จำนวนใบต่อต้น เส้นรอบวงของลำต้นหลัก ( ที่ปล้องที่สอง ) และความยาวของปล้องมีค่าสูงกว่าพืชที่ได้มาจากการขยายพันธุ์วิธี ( ตารางที่ 4 อีก 2 คนแล้วรูปที่ 4 ) ซึ่ง HUB อดีตงบMascarenhas et al . ( 1989 ) ไผ่ตงในพื้นที่อื่นไผ่ชนิดที่สำคัญ แต่ไม่มีดอกบันทึก เนื่องจากไผ่ไม่ค่อยมีดอกไม้ บางครั้งดังต่อไปนี้ช่วง 12 - 120 ปี พืชที่ได้จากวิธีของการแยกเหง้า พบที่รุนแรง และเมื่อยื่นในด้านการเจริญเติบโตของพืชแคระ ในบางกรณี สามัคคีในพืชที่ได้มาจากการเพาะขยายพันธุ์ได้สูงกว่ากว่าคนอื่น ๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวทีเยาวชน สันนิษฐานว่านี้สามารถแอตทริบิวต์เพื่อความหลากหลายของอาหารระหว่างโดยเมื่อเทียบกับช่วงเดียว micropropagated เผยแผ่โคลน ( Gupta et al . , 1991 ) ในระหว่างการทดลองภาคสนาม พืชที่ขยายพันธุ์ผ่านลำต้นหรือเหง้า ( นอกจากตัดแบ่งมาเพาะเลี้ยงใน )เติบโตช้าลงอย่างมีนัยสำคัญ ซึ่งอาจจะเกิดจากความจริงที่ว่า ลูกไม้ที่ได้มาผ่านใด ๆขยาย การขยายพันธุ์ระบบการเติบโตในก้าวช้าลง ในทำนองเดียวกัน ( เมิ่กเคาน์และเมิ่กเคาน์ , 1987 )วิธีการขยายพันธุ์ที่อธิบายไว้ในการศึกษาปัจจุบันจะง่ายในการเปรียบเทียบกับวิธีการที่ระบุไว้ โดยก่อนหน้านี้รายงาน นอกจากนี้ ในกรณีที่ไม่มีประสิทธิภาพของพืชผลิตโดยโดยวิธีการหรือในหลอดทดลองในเขตคือรายงานว่า ก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ การเปรียบเทียบตามที่ระบุไว้ในนี้บทความที่ให้โอกาสที่จะเลือกวิธีการที่เหมาะสมของการขยายพันธุ์และการทดลองภาคสนามขนาดใหญ่ที่ตามมา