Honeybee CommunicationThe domestic

Honeybee Communication

The domestic honeybee, Apis mellifera, is a colonial insect living in hives containing
one queen — a fertile female
a few drones (males)
thousands of workers (infertile females)
The workers are responsible for:
keeping the hive clean
building the wax combs of the hive
tending the young and, when they get older (and when their for gene gets turned on — Link),
foraging for food: nectar and pollen
Link to a page describing the anatomy and life of the bee. This page will examine how foragers communicate the distance and direction of food.
Some 5–25% of the workers in the hive are scouts. Their job is to search for new sources of food for the other workers, the foragers, to harvest. While both scouts and foragers look alike, recent research suggests that they represent stable subpopulations with distinctive patterns of gene expression in their brains. (See Liang, Z. S., et al., in the 9 March 2012 issue of Science.)

When food is discovered by scouts, they return to the hive. Shortly after their return, many foragers leave the hive and fly directly to the food. The remarkable thing about this is that the foragers do not follow the scouts back. The scouts may remain in the hive for hours and those that leave continue to hunt for new sources of food even though the foragers are continuing to bring back ample supplies of food from the sites the scouts discovered earlier. So the scout bees have communicated to the foragers the necessary information for them to find the food on their own.

It turns out that the scouts can convey to the foragers information about

the odor of the food
its direction from the hive
its distance from the hive
Distance

When food is within 50–75 meters of the hive, the scouts dance the "round dance" on the surface of the comb (left).
But when the food is farther than 75 meters from the hive, the scouts dance the "waggle dance" (right).

The waggle dance has two components:
a straight run — the direction of which conveys information about the direction of the food
the speed at which the dance is repeated which indicates how far away the food is.

The graph shows the relationship between the speed of the dance and the distance to the food. It is based on data collected by the German ethologist Karl von Frisch. It was he who discovered much of what we know today about honeybee communication (and was honored with a Nobel Prize in 1973).

How do the bees calculate distance?

von Frisch thought they measured the distance by assessing the amount of energy it took to get there. But the mechanism turns out to be quite different.

The bees measure distance by the motion of images received by their eyes as they fly.

Honeybees, like all insects, have compound eyes. These give little information about depth but are very sensitive to "flicker effect".

It has long been known to bee keepers that honeybees respond better to flowers
moving in the breeze
with complex petals

The importance of flicker effect can be demonstrated by training honeybees to visit food placed on cards with patterns. For example, the bees can distinguish any figure in the top row from any figure in the bottom row more easily than they can distinguish between any of the figures in either row.

Some Evidence

Working at the University of Notre Dame (Indiana), Esch and Burns found that when the hive and food were placed on top of tall (50 m) buildings, the speed of the waggle dance indicated a distance only half of the distance indicated by bees travelling the same distance (230 m) at ground level. Features of the scenery pass the retina faster when near than when far (compare the changes in your view from an airliner at cruising altitude and as it approaches the runway).


Tests of Searching Behavior

Working at the Australian National University, Srinivasan and his colleagues built tunnels decorating the interior walls with patterns to create flicker.
In these three experiments, the bees were first fed in the middle of the tunnel of standard diameter. Then the food was removed.

1. Using the same tunnel, foragers came to same spot in the tunnel.

2. Using a narrower tunnel, foragers began searching for food near its entrance. Forced to fly closer to the vertical stripes, the images moved by faster.

3. Using a tunnel with a larger diameter, foragers searched for food at its far end. Flying farther from the stripes, the images moved by more slowly.

Tests of Dancing Behavior

All tunnels were 6 meters long and located 35 meters from the hive — well within the distance (50–75 m) that normally elicits the round dance.

1. Bees were fed at the entrance. Back at the hive, they danced the round dance as you would expect.

2. Bees fed at end of tunnel. Back at the hive, they danced the waggle dance. Even though the total distance from the hive (41 m) was still well within the "round" range, the complexity of the scenery passed in the last 6 m, elicited the waggle dance.

3. Bees fed at end of tunnel decorated with horizontal stripes. These created no flicker as the bees flew, and on their return to the hive they danced the round dance.

You can read about this second set of experiments in Srinivasan, et. al., Science, 4 February 2000.
Recruits respond to the misinformation given by returning scouts.

More recently, the Esch and Srinivasan groups have teamed up to show that naive foragers are fooled by the misinformation that the returning scouts give them. When scouts were fed only 11 m from the hive but at the far end of a striped tunnel, they danced the waggle dance back at the hive as though the food had been 70 m away. Most of the workers they recruited flew out (bypassing the tunnel) 70 m looking for food.

You can read about these experiments in Ungless, et. al., Nature, 31 May 2001.

Direction

By itself, the knowledge that food is 6 kilometers (3.7 miles) away is not very useful. But von Frisch also noted that the direction of the straight portion of the waggle dance varied with the direction of the food source from the hive and the time of day.
At any one time, the direction changes with the location of the food.
With a fixed source of food, the direction changes by the same angle as the sun during its passage through the sky.
But
The sun is not visible within the hive.
The scouts dance on the vertical surface of the combs.
How, then, do they translate flight angles in the darkened hive?
The figure shows how.


Relationship between the angle of the dance on the vertical comb and the bearing of the sun with respect to the location of food.
When the food and sun are in the same direction, the straight portion of the waggle dance is directed upward.

When the food is at some angle to the right (blue) or left (red) of the sun, the bee orients the straight portion of her dance at the same angle to the right or left of the vertical.

Using radar to track individual bees recruited by the waggle dance, Riley, J. R., et al., (Nature, 12 May 2005) have shown that the recruits do fly in the indicated direction. They even adjust their flight path to compensate for being blown off course by the wind. However, their course is seldom so precise that they can find the food without the aid of vision and/or smell as they neared it.

Other features:

Time Sense

When scouts remain in the hive for a long period, they shift the direction of the straight portion of the waggle dance as the day wears on (and the direction of the sun shifts). But they cannot see the sun in the darkened hive. Evidently, they are "aware" of the passing time and make the necessary corrections.


The time sense of honeybees has long been known to people who have sweet snacks in their garden at a set time every day. Within minutes of the regular time, foraging bees arrive for their share of the jam.

The speed of the bee's clock seems to be related to its metabolic rate. If normally punctual bees are
chilled (to lower their metabolic rate) or
exposed to an anesthetizing concentration of carbon dioxide
they arrive late to the picnic table (graph at right).
Polarized light

von Frisch also discovered that scouts (and foragers) don't actually have to see the sun to navigate. As long as they can see a small patch of clear blue sky, they get along fine. This is because sky light is partially polarized, and the plane of polarization in any part of the sky is determined by the location of the sun. Try it by rotating a pair of polaroid® sun glasses!
Swarming

Before a new queen emerges, the old queen leaves the hive, taking many of the workers with her. The swarm usually settles somewhere, e.g., on a tree branch, while scouts go searching for a new home.
Each scout that finds a promising site, returns to the swarm and dances on it just as though she had found food. Eventually, the swarm departs for the location promoted most vigorously. Once the new hive is established, many of the scouts that found the site will become food scouts.

Grooming

Workers have another type of dance — rapidly vibrating from side to side — that tells other workers that she needs help removing dust, pollen, etc. from hard-to-reach places on her body.

Welcome&Next Search
17 April 2014

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

น้ำผึ้งอิลอกสื่อสารน้ำผึ้งอิลอกในประเทศ Apis mellifera เป็นแบบโคโลเนียลแมลงอาศัยอยู่ในที่ประกอบด้วยลมพิษควีน — หญิงที่อุดมสมบูรณ์บาง drones (ชาย)พันคน (หญิงช่วง)ผู้ปฏิบัติงานรับผิดชอบ:รักษากลุ่มการสะอาดสร้างรวงผึ้งขี้ผึ้งของกลุ่มแนวหนุ่มสาว และ เมื่อพวกเขาได้รับเก่า (และเมื่อพวกเขาสำหรับยีนได้รับเปิด — เชื่อมโยง),พวกอาหาร: น้ำหวานและละอองเกสรเชื่อมโยงไปยังหน้าคำอธิบายกายวิภาคและชีวิตของผึ้ง หน้านี้จะตรวจสอบว่า foragers สื่อสารระยะทางและทิศทางของอาหารบาง 5-25% ของแรงงานในกลุ่มลูกเสือได้ งานของพวกเขาจะค้นหาแหล่งใหม่ของอาหารอื่น ๆ ผู้ปฏิบัติงาน foragers การเก็บเกี่ยว ในขณะที่ลูกเสือและ foragers ที่เหมือน การวิจัยล่าสุดแนะนำว่า แทน subpopulations มั่นคง ด้วยรูปแบบที่โดดเด่นของยีนในสมองของพวกเขา (ดูเหลียง z. S., et al. ในเรื่องวิทยาศาสตร์ 9 2555 มีนาคม)เมื่ออาหารถูกค้นพบ โดยลูกเสือ พวกเขากลับไปยังรัง หลังจากแทน foragers มากออกจากกลุ่ม และบินกับอาหารโดยตรง สิ่งโดดเด่นเรื่องนี้คือ ว่า foragers ที่ไม่ทำตามลูกเสือกลับ ลูกเสืออาจยังคงอยู่ในกลุ่มชั่วโมงและผู้ที่ฝากต่อไปหาแหล่งใหม่ของอาหารแม้ว่า foragers ที่มีอย่างต่อเนื่องเพื่อให้อุปกรณ์ที่เพียงพอของอาหารจากไซต์ให้ลูกเสือค้นพบก่อนหน้านี้ ดังนั้น ลูกเสือผึ้งได้สื่อสารกับ foragers ที่ข้อมูลที่จำเป็นต้องหาอาหารเองมันเปิดออกให้ลูกเสือสามารถถ่ายทอดข้อมูล foragers โดยเกี่ยวกับกลิ่นของอาหารทิศทางของตนจากกลุ่มจากกลุ่มห่างจากที่พักเมื่ออาหารอยู่ 50-75 เมตรของกลุ่ม ลูกเสือเต้น "เต้นรอบ" บนพื้นผิวของหวี (ซ้าย)แต่เมื่อเป็น farther than จากกลุ่ม 75 เมตร ลูกเสือฟ้อน "waggle " (ขวา)เต้น waggle มีส่วนประกอบที่สอง:ใช้ตรงกันทิศทางที่ต้องสื่อข้อมูลเกี่ยวกับทิศทางของอาหารความเร็วในการเต้นรำเป็นซ้ำซึ่งบ่งชี้ว่า ห่างอาหารกราฟแสดงความสัมพันธ์ระหว่างความเร็วของการเต้นรำและที่พักอาหาร ตั้งอยู่บนข้อมูลที่รวบรวม โดย ethologist เยอรมันคาร์ลฟอน Frisch มันเป็นผู้ค้นพบมากว่าเรารู้วันนี้น้ำผึ้งอิลอกสื่อสาร (และได้รับรางวัลโนเบลด้วย 1973)ผึ้งทำคำนวณระยะทางอย่างไรFrisch ฟอนคิดจะวัดระยะห่าง โดยการประเมินปริมาณพลังงานที่ใช้ในการเดินทาง แต่กลไกที่จะออกมาค่อนข้างแตกต่างผึ้งวัดระยะทาง โดยการเคลื่อนไหวของภาพที่รับ ด้วยตาของพวกเขาพวกเขาบินHoneybees เช่นแมลงทั้งหมด บริเวณตาได้ เหล่านี้ให้ข้อมูลเล็กน้อยเกี่ยวกับความลึก แต่มีความสำคัญมากในการ "ผลกะพริบ"ยาวนานที่รู้จักกับใครที่ผึ้งได้ที่ honeybees ตอบสนองดีกว่าดอกไม้ในสายลมมีกลีบซับซ้อนสามารถแสดงให้เห็นว่าความสำคัญของผลกะพริบ โดยฝึก honeybees ชมอาหารที่วางอยู่บนบัตรด้วยรูปแบบ ตัวอย่าง ผึ้งสามารถแยกแยะรูปใด ๆ ในแถวบนสุดจากรูปใด ๆ ในแถวด้านล่างได้ง่ายกว่าที่พวกเขาสามารถแยกแยะระหว่างของตัวเลขในแถวใดหลักฐานบางอย่างทำงานที่มหาวิทยาลัยน๊อทเทรอะดาม (Indiana), Esch และไหม้พบว่า เมื่อกลุ่มและอาหารถูกวางบนสูง (50 เมตร) อาคาร ความเร็วของการเต้น waggle ระบุระยะห่างเป็นครึ่งเดียวของระยะทางที่ระบุ โดยผึ้งเดินทางระยะทางเดียวกัน (230 เมตร) ชั้นล่าง ลักษณะของฉากผ่านจอตาได้เร็วขึ้นเมื่อใกล้กว่าเมื่อไกล (เปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของคุณจากที่สายการบินที่ระดับความสูงล่องเรือ และเมื่อใกล้ถึงรันเวย์)ทดสอบการค้นหาพฤติกรรมทำงานที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลีย Srinivasan และอุโมงค์สร้างเพื่อนร่วมงานของเขาตกแต่งผนังภายใน ด้วยรูปแบบการสร้างสั่นในการทดลองเหล่านี้สาม ผึ้งได้รับอาหารกลางอุโมงค์ของเส้นผ่าศูนย์กลางมาตรฐานก่อน จากนั้น อาหารจะถูกเอาออก1. ใช้อุโมงค์เดียวกัน foragers มายังจุดเดียวกันในอุโมงค์2. ใช้อุโมงค์แคบลง foragers เริ่มหาอาหารใกล้เข้า บังคับให้บินใกล้กับลายเส้นแนวตั้ง ภาพย้ายโดยเร็ว3. ด้วยอุโมงค์ขนาดใหญ่ foragers ค้นหาอาหารที่จุดสิ้นสุดไกล Farther from ลายการบิน ภาพย้ายโดยช้าทดสอบลักษณะการเต้นรำได้ยาว 6 เมตรอุโมงค์ทั้งหมด และตั้งอยู่ห่างจากกลุ่ม 35 เมตร — ดีภายในระยะห่าง (50-75 เมตร) ที่ elicits เต้นรอบปกติ1. ผึ้งถูกเลี้ยงที่ทางเข้า ที่กลุ่ม พวกเขาเต้นรำรอบคุณจะคาดหวัง2. ผึ้งเลี้ยงที่ปลายอุโมงค์ กลับมาที่กลุ่ม พวกเขาเต้นรำ waggle แม้ว่าระยะทางรวมจากกลุ่ม (ม. 41) ถูกดียังอยู่ในช่วง "รอบ" ความซับซ้อนของฉากผ่านใน 6 เมตรสุดท้าย elicited เต้น waggle3. ผึ้งเลี้ยงที่ปลายอุโมงค์ที่ตกแต่ง ด้วยลายเส้นแนวนอน เหล่านี้สร้างไม่กะพริบเป็นผึ้งบิน และการกลับมาของพวกเขาไปยังรัง พวกเขาเต้นรำรอบคุณสามารถอ่านเกี่ยวกับชุดที่สองนี้ทดลองใน Srinivasan ร้อยเอ็ด al. วิทยาศาสตร์ 4 2000 กุมภาพันธ์ทหารเกณฑ์ตอบการ misinformation โดยความลูกเสือเมื่อเร็ว ๆ นี้ กลุ่ม Esch และ Srinivasan มี teamed ขึ้นแสดงว่า foragers ขำน่าจะถูกหลอก โดย misinformation ที่ลูกเสือกลับมาให้ เมื่อลูกเสือได้รับเพียง 11 เมตร จากกลุ่ม แต่ ชิว ๆ อุโมงค์ลาย พวกเขาเต้นเต้น waggle ที่กลุ่มเหมือนอาหารเคยไป 70 m ส่วนใหญ่คนที่พวกเขาพิจารณาบินออก (ข้ามอุโมงค์) m 70 ที่หาอาหารคุณสามารถอ่านเกี่ยวกับการทดลองเหล่านี้ใน Ungless ร้อยเอ็ด al. ธรรมชาติ 31 2544 พฤษภาคมทิศทางด้วยตัวเอง รู้ว่าอาหาร 6 กิโลเมตร (3.7 ไมล์) ไม่ได้มีประโยชน์มาก แต่ฟอน Frisch ยังกล่าวว่า ทิศทางของส่วนตรงการเต้น waggle แตกต่างกันกับทิศทางของแหล่งอาหารจากกลุ่มและเวลาของวันตลอดเวลาหนึ่ง ทิศทางเปลี่ยนแปลงสถานที่อาหารมีแหล่งอาหาร เปลี่ยนทิศทางเป็นมุมเดียวกันเป็นดวงอาทิตย์ในระหว่างเส้นทางที่ผ่านฟ้าถาวรแต่ดวงอาทิตย์ไม่เห็นภายในกลุ่มเต้นรำลูกเสือบนพื้นผิวแนวตั้งของรวงผึ้งอย่างไร แล้ว ทำพวกเขาแปลมุมบินในกลุ่มภาพที่มืดลงหรือไม่รูปแสดงวิธีการความสัมพันธ์ระหว่างมุมของเต้นบนหวีตามแนวตั้งและเรืองของดวงอาทิตย์กับตำแหน่งของอาหารเมื่ออาหารและดวงอาทิตย์ในทิศทางเดียวกัน ส่วนตรงการเต้น waggle คือตรงขึ้นเมื่ออาหารเป็นบางมุมทางด้านขวา (สีน้ำเงิน) หรือซ้าย (สีแดง) ของดวงอาทิตย์ ผึ้งวางเอกสารเพื่อส่วนตรงการเต้นของเธอในมุมเดียวกันไปทางขวาหรือซ้ายในแนวตั้งใช้เรดาร์ติดตามผึ้งแต่ละพิจารณา โดยเต้น waggle, Riley, et, J. R. al., (ธรรมชาติ 12 2005 พ.ค.) ได้แสดงให้เห็นว่า ทหารเกณฑ์ที่บินไปในทิศทางที่ระบุ แม้จะปรับเส้นทางการบินของพวกเขาเพื่อชดเชยสำหรับการเป่าออกด้วยลม อย่างไรก็ตาม หลักสูตรความไม่แม่นยำดังนั้นพวกเขาสามารถหาอาหารได้โดยไม่ต้องการความช่วยเหลือของวิสัยทัศน์และ/หรือกลิ่นพวกเขา neared ได้คุณสมบัติอื่น ๆ:ความรู้สึกเวลาเมื่อลูกเสืออยู่ในกลุ่มเป็นเวลานาน พวกเขาเปลี่ยนทิศทางของส่วนตรงการเต้น waggle วันสวมบน (และเปลี่ยนแปลงทิศทางของดวงอาทิตย์) แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ในกลุ่มภาพที่มืดลง กรีซ พวกเขาจะ "ทราบ" เวลาผ่าน และทำการแก้ไขที่จำเป็นความรู้สึกเวลา honeybees ได้นานถูกเรียกกับคนมีขนมหวานในสวนของพวกเขาในเวลาที่กำหนดทุกวัน นาทีเวลาปกติ ผึ้งอกมาถึงที่กันของติดขัดความเร็วของนาฬิกาของผึ้งที่ดูเหมือนเกี่ยวข้องกับอัตราการเผาผลาญของ ถ้าผึ้งปกติช้าเย็น (เพื่อลดอัตราการเผาผลาญ) หรือสัมผัสกับความเข้มข้นการ anesthetizing ของคาร์บอนไดออกไซด์มาถึงสายตารางปิกนิก (กราฟขวา) แสงโพลาไรซ์ฟอน Frisch พบว่า ลูกเสือ (และ foragers) ไม่จริงต้องดูซันไป ตราบใดที่พวกเขาสามารถดูแพทช์เล็ก ๆ ของฟ้าใส พวกเขาได้รับไปปรับ ทั้งนี้เนื่องจากไฟฟ้าเป็นบางส่วนโพลาไรซ์ และเครื่องบินของโพลาไรซ์ในส่วนใดส่วนหนึ่งของท้องฟ้าจะถูกกำหนด โดยตำแหน่งของดวงอาทิตย์ ลอง ด้วยการหมุนคู่ของ polaroid ® แว่นกันแดดSwarmingก่อนที่พระราชินีใหม่ขึ้น ควีนเก่าใบรัง ทำงานกับเธอมากมาย ฝูงมักจะชำระข้าง เช่น บนต้นไม้ ในขณะที่ลูกเสือไปค้นหาบ้านใหม่ลูกเสือแต่ละที่ค้นหาเว็บไซต์สัญญา กลับไปฝูงและเต้นมันเหมือนกับว่าเธอได้พบอาหาร ในที่สุด บินว่อนออกสำหรับส่งเสริมมากที่สุดดั่งที่ตั้ง เมื่อก่อตั้งกลุ่มใหม่ ลูกเสือที่พบเว็บไซต์มากมายจะกลายเป็นอาหารลูกเสือกรูมมิ่งผู้ปฏิบัติงานมีชนิดอื่นเต้น — สั่นสะเทือนจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว — ที่บอกคนอื่นว่า เธอต้องการให้ช่วยเอาฝุ่นละออง ละอองเกสร ฯลฯ จากสถานยากจะเข้าถึงบนร่างกายของเธอยินดีต้อนรับ และค้นหาต่อไป17 2014 เมษายน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสื่อสารผึ้งผึ้งประเทศ Apis mellifera เป็นที่อยู่อาศัยของแมลงอาณานิคมในลมพิษมีควีนไซส์ - หญิงอุดมสมบูรณ์เจ้าหน้าที่ไม่กี่ (ชาย) จำนวนคนงาน (เพศหญิงที่มีบุตรยาก) คนงานที่มีความรับผิดชอบ: การรักษาความสะอาดรังสร้างรวงผึ้งขี้ผึ้ง ของกลุ่มพุ่งหนุ่มสาวและเมื่อพวกเขาได้รับเก่า (และเมื่อพวกเขาได้รับยีนเปิด - เชื่อมโยง) หาอาหาร: น้ำหวานและเกสรเชื่อมโยงไปยังหน้าอธิบายลักษณะทางกายวิภาคและการใช้ชีวิตของผึ้ง หน้านี้จะตรวจสอบวิธีการสื่อสารพรานระยะทางและทิศทางของอาหาร. บาง 5-25% ของแรงงานในกลุ่มที่มีลูกเสือ งานของพวกเขาคือการค้นหาแหล่งใหม่ของอาหารสำหรับคนงานอื่น ๆ พรานที่จะเก็บเกี่ยว ขณะที่ทั้งสองลูกเสือและหญ้ามีลักษณะเหมือนกันงานวิจัยล่าสุดแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นตัวแทนประชากรที่มีเสถียรภาพที่มีรูปแบบที่โดดเด่นของการแสดงออกของยีนในสมองของพวกเขา (ดูเหลียง ZS, et al., ใน 9 มีนาคม 2012 ปัญหาของวิทยาศาสตร์.) เมื่ออาหารถูกค้นพบโดยลูกเสือพวกเขากลับไปที่รัง ไม่นานหลังจากที่การกลับมาของพวกเขาเก็บเกี่ยวจำนวนมากออกจากรังและบินตรงไปยังอาหาร สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือว่าหญ้าไม่ปฏิบัติตามลูกเสือกลับ ลูกเสืออาจยังคงอยู่ในรังชั่วโมงและผู้ที่ยังคงออกตามล่าหาแหล่งใหม่ของอาหารแม้ว่าหญ้าอย่างต่อเนื่องเพื่อนำกลับเสบียงเพียงพอของอาหารจากเว็บไซต์ลูกเสือค้นพบก่อนหน้านี้ ดังนั้นผึ้งลูกเสือมีการสื่อสารที่จะเก็บเกี่ยวข้อมูลที่จำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะหาอาหารได้ด้วยตัวเอง. ปรากฎว่าลูกเสือสามารถถ่ายทอดข้อมูลเกี่ยวกับหญ้ากลิ่นของอาหารทิศทางจากรังระยะทางจากรังระยะทางเมื่ออาหารอยู่ภายใน 50-75 เมตรกลุ่มลูกเสือเต้น "เต้นรำรอบ" บนพื้นผิวของหวี (ซ้าย). แต่เมื่ออาหารเป็นสิ่งที่ไกลกว่า 75 เมตรจากรังลูกเสือเต้น "โยกตัว . เต้น "(ขวา) เต้นโยกตัวมีสององค์ประกอบ: วิ่งตรง - ทิศทางที่บ่งบอกถึงข้อมูลเกี่ยวกับทิศทางของอาหาร. ความเร็วที่เต้นซ้ำแล้วซ้ำอีกซึ่งแสดงให้เห็นวิธีการที่อยู่ห่างไกลอาหารเป็นกราฟแสดง ความสัมพันธ์ระหว่างความเร็วของการเต้นรำและระยะทางอาหาร มันขึ้นอยู่กับข้อมูลที่เก็บรวบรวมโดยเยอรมัน ethologist Karl von Frisch เขาเป็นคนที่ค้นพบมากในสิ่งที่เรารู้ว่าวันนี้เกี่ยวกับการสื่อสารผึ้ง (และเป็นเกียรติกับรางวัลโนเบลในปี 1973). วิธีทำผึ้งคำนวณระยะทาง? ฟอน Frisch คิดว่าพวกเขาวัดระยะโดยการประเมินปริมาณของพลังงานที่มันต้องใช้เวลาที่จะได้รับ ที่นั่น แต่กลไกที่จะเปิดออกจะแตกต่างกันมาก. ระยะทางวัดผึ้งโดยการเคลื่อนไหวของภาพที่ได้รับจากสายตาของพวกเขาที่พวกเขาบิน. ผึ้งเช่นแมลงทั้งหมดที่มีตาสารประกอบ เหล่านี้ให้ข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับความลึก แต่มีความสำคัญมากที่จะ "สั่นไหวผล". มันมีมานานรู้จักกันในการเฝ้าผึ้งผึ้งที่ตอบสนองดีกว่าดอกไม้ไปในสายลมด้วยกลีบซับซ้อนความสำคัญของผลการสั่นไหวที่สามารถแสดงให้เห็นโดยผึ้งที่จะเยี่ยมชมการฝึกอบรม อาหารที่วางอยู่บนบัตรที่มีรูปแบบ ตัวอย่างเช่นผึ้งสามารถแยกร่างใด ๆ ในแถวบนจากตัวเลขใด ๆ ในแถวด้านล่างได้ง่ายขึ้นกว่าที่พวกเขาสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างตัวเลขใด ๆ ในแถวอย่างใดอย่างหนึ่ง. บางหลักฐานการทำงานที่มหาวิทยาลัยเดม (อินดีแอนา) และ Esch เบิร์นส์พบว่าเมื่อกลุ่มและอาหารถูกวางไว้ที่ด้านบนของสูง (50 เมตร) อาคาร, ความเร็วของการเต้นโยกตัวชี้ระยะทางเพียงครึ่งหนึ่งของระยะทางที่ระบุโดยผึ้งเดินทางระยะเดียวกัน (230 เมตร) ที่ระดับพื้นดิน คุณสมบัติของทิวทัศน์ที่ผ่านม่านตาเร็วขึ้นเมื่ออยู่ใกล้กว่าเมื่อไกล (เปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของคุณจากสายการบินที่ระดับความสูงและการล่องเรือตามแนวทางรันเวย์). การทดสอบของการค้นหาพฤติกรรมการทำงานที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลีย Srinivasan และเพื่อนร่วมงานของเขาสร้างขึ้น อุโมงค์ตกแต่งผนังภายในที่มีรูปแบบในการสร้างการสั่นไหว. ในการทดลองทั้งสามผึ้งได้รับการเลี้ยงดูเป็นครั้งแรกในช่วงกลางของอุโมงค์ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางมาตรฐาน แล้วอาหารจะถูกลบออก. 1 ใช้อุโมงค์เดียวกันพรานมาถึงจุดเดียวกันในอุโมงค์. 2 ใช้อุโมงค์แคบพรานเริ่มมองหาอาหารที่อยู่ใกล้ทางเข้า บังคับให้บินที่ใกล้ชิดกับลายเส้นแนวตั้งภาพเคลื่อนย้ายโดยเร็วขึ้น. 3 ใช้อุโมงค์ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดใหญ่พรานหาอาหารที่ปลายสุดของ บินไกลออกไปจากลายเส้นภาพย้ายโดยช้ากว่า. การทดสอบพฤติกรรมการเต้นรำอุโมงค์ทั้งหมด 6 เมตรและยาว 35 เมตรตั้งอยู่จากรัง - ดีอยู่ในระยะที่ (50-75 เมตร) ที่ปกติองค์เต้นรำรอบ. 1 ผึ้งได้รับการเลี้ยงดูที่ทางเข้า กลับไปที่รังที่พวกเขาเต้นเต้นรอบที่คุณคาดหวัง. 2 ผึ้งที่เลี้ยงที่ปลายอุโมงค์ กลับไปที่รังที่พวกเขาเต้นเต้นโยกตัว แม้ว่ารวมระยะทางจากรัง (41 เมตร) ก็ยังคงดีใน "รอบ" ช่วงที่ซับซ้อนของทิวทัศน์ที่ผ่านในช่วง 6 เมตรออกมาเต้นโยกตัว. 3 ผึ้งที่เลี้ยงที่ปลายอุโมงค์ตกแต่งด้วยลายเส้นแนวนอน เหล่านี้สร้างการสั่นไหวไม่เป็นผึ้งบินและเมื่อพวกเขากลับไปที่รังที่พวกเขาเต้นเต้นรอบ. คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับชุดที่สองของการทดลองใน Srinivasan, และ al., วิทยาศาสตร์ 4 กุมภาพันธ์ 2000 แนวร่วมตอบสนองต่อข้อมูลที่ผิดที่ได้รับจากการกลับลูกเสือ. เมื่อเร็ว ๆ นี้ Esch และกลุ่ม Srinivasan ได้ร่วมขึ้นแสดงให้เห็นว่าหญ้าที่ไร้เดียงสาจะหลงกลด้วยข้อมูลที่ผิดว่าลูกเสือกลับมาให้พวกเขา เมื่อลูกเสือได้รับการเลี้ยงดูเพียง 11 เมตรจากรัง แต่ที่ปลายสุดของอุโมงค์ลายพวกเขาเต้นเต้นโยกตัวกลับมาที่รัง แต่เป็นอาหารที่ได้รับ 70 เมตร ส่วนใหญ่ของคนที่พวกเขาได้รับคัดเลือกบินออก (ผ่านอุโมงค์) 70 เมตรกำลังมองหาอาหาร. คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับการทดลองเหล่านี้ใน Ungless, et al., ธรรมชาติ, 31 พฤษภาคม 2001 ทิศทางด้วยตัวเองรู้ว่าอาหารคือ 6 กิโลเมตร (3.7 ไมล์) ไม่เป็นประโยชน์มาก แต่ฟอน Frisch ยังตั้งข้อสังเกตว่าทิศทางของส่วนตรงของการเต้นโยกตัวที่แตกต่างกันกับทิศทางของแหล่งอาหารจากรังและเวลาของวัน. ที่ใดเวลาหนึ่งทิศทางการเปลี่ยนแปลงที่มีสถานที่ตั้งของอาหาร. ด้วย แหล่งที่มาของอาหารคงทิศทางการเปลี่ยนแปลงจากมุมเดียวกับดวงอาทิตย์ในช่วงที่ผ่านผ่านฟ้า. แต่ดวงอาทิตย์ไม่สามารถมองเห็นภายในรัง. ลูกเสือเต้นบนพื้นผิวในแนวตั้งของหวี. วิธีการนั้นพวกเขาแปล มุมการบินในกลุ่มมืด? ตัวเลขแสดงให้เห็นว่า. ความสัมพันธ์ระหว่างมุมของการเต้นรำบนหวีแนวตั้งและแบริ่งของดวงอาทิตย์ที่เกี่ยวกับสถานที่ตั้งของอาหาร. เมื่ออาหารและดวงอาทิตย์อยู่ในทิศทางเดียวกันตรง ส่วนหนึ่งของการเต้นโยกตัวเป็นผู้กำกับขึ้น. เมื่ออาหารอยู่ที่มุมด้านขวาบาง (สีฟ้า) หรือซ้าย (สีแดง) ของดวงอาทิตย์, ผึ้ง orients ตรงส่วนของการเต้นของเธอที่มุมเดียวกันไปทางขวาหรือด้านซ้ายของ แนวตั้ง. การใช้เรดาร์ในการติดตามผึ้งของแต่ละบุคคลได้รับคัดเลือกจากการเต้นโยกตัวไรลีย์จูเนียร์, et al., (ธรรมชาติ, 12 พฤษภาคม 2005) แสดงให้เห็นว่าการรับสมัครจะบินไปในทิศทางที่ระบุ พวกเขายังปรับเส้นทางการบินของพวกเขาเพื่อชดเชยการถูกพัดออกนอกเส้นทางไปตามลม แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่ค่อยแม่นยำเพื่อให้พวกเขาสามารถหาอาหารโดยความช่วยเหลือของวิสัยทัศน์และ / หรือกลิ่นที่พวกเขาเข้าใกล้มัน. คุณสมบัติอื่น ๆ : ความรู้สึกเวลาเมื่อลูกเสือยังคงอยู่ในรังเป็นเวลานานที่พวกเขาเปลี่ยนทิศทางของ ส่วนตรงของการเต้นโยกตัวเป็นวันที่สวมบน (และทิศทางของการเปลี่ยนแปลงดวงอาทิตย์) แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ในรังมืด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะ "ตระหนัก" เวลาผ่านไปและทำการแก้ไขที่จำเป็น. ความรู้สึกช่วงเวลาของผึ้งที่รู้จักมานานกับผู้ที่มีขนมหวานในสวนของพวกเขาในเวลาที่กำหนดทุกวัน ภายในไม่กี่นาทีของเวลาปกติผึ้งจับเหยื่อมาถึงส่วนแบ่งของแยม. ความเร็วของนาฬิกาผึ้งดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับอัตราการเผาผลาญของ ถ้าผึ้งตรงเวลาปกติจะแช่เย็น (เพื่อลดอัตราการเผาผลาญของพวกเขา) หรือสัมผัสกับความเข้มข้น anesthetizing ของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่พวกเขามาถึงช้าไปที่โต๊ะปิกนิก (กราฟขวา). Polarized แสงฟอน Frisch ยังพบว่าลูกเสือ (และพราน) ทำไม่ได้ จริงต้องเห็นดวงอาทิตย์ที่จะนำทาง ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถมองเห็นแพทช์เล็ก ๆ ของท้องฟ้าสีฟ้าใสที่พวกเขาได้รับพร้อมที่ดี นี้เป็นเพราะแสงท้องฟ้าเป็นขั้วบางส่วนและระนาบของโพลาไรซ์ในส่วนของท้องฟ้าใด ๆ จะถูกกำหนดโดยสถานที่ตั้งของดวงอาทิตย์ ลองโดยการหมุนแว่นอาทิตย์polaroid®! จับกลุ่มก่อนที่จะโผล่ออกมาใหม่ราชินีราชินีเก่าออกจากรังพาจำนวนมากของคนงานกับเธอ ฝูงมักจะเกาะอยู่ที่ไหนสักแห่งเช่นบนต้นไม้ขณะที่ลูกเสือไปหาบ้านใหม่. ลูกเสือที่พบเว็บไซต์ที่มีแนวโน้มในแต่ละกลับไปที่ฝูงและเต้นรำกับมันเหมือนกับว่าเธอได้พบอาหาร ในที่สุดฝูงออกสำหรับสถานที่การส่งเสริมการลงทุนมากที่สุดอย่างจริงจัง . เมื่อกลุ่มใหม่ที่จะจัดตั้งขึ้นหลายลูกเสือพบว่าเว็บไซต์จะกลายเป็นลูกเสืออาหารสุนัขแรงงานมีประเภทของการเต้นรำอื่น - การสั่นสะเทือนอย่างรวดเร็วจากทางด้านข้าง - ที่บอกว่าคนงานอื่น ๆ ที่เธอต้องการความช่วยเหลือเอาฝุ่นละอองเกสร ฯลฯ จากที่ยากต่อการเข้าถึงสถานที่บนร่างกายของเธอ. ยินดีต้อนรับและถัดไป17 เมษายน 2014

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการสื่อสารผึ้งผึ้งผึ้งพันธุ์ เป็นแมลงที่อาศัยอยู่ในอาณานิคมรังประกอบด้วย
ควีน - ที่หญิงไม่กี่เครื่อง ( ตัวผู้ )

หลายพันคน ( ผู้หญิงเป็นหมัน )
คนงานที่รับผิดชอบ :

อาคารสะอาดรักษารังผึ้งขี้ผึ้งรวงผึ้งของรังผึ้ง
พุ่งหนุ่ม และเมื่อพวกเขาได้รับเก่า ( และเมื่อพวกเขาได้รับยีนเปิดลิงค์
- )หาอาหาร : น้ำหวานและเกสร
ลิงค์ไปยังหน้าอธิบายกายวิภาคศาสตร์และชีวิตของผึ้ง หน้านี้จะตรวจสอบว่าชนิดสื่อสารระยะทางและทิศทางของอาหาร
บาง 5 – 25 % ของพนักงานในกลุ่มที่เป็นลูกเสือ งานของพวกเขาคือเพื่อค้นหาแหล่งที่มาของอาหารใหม่สำหรับคนงานอื่น ๆ ชนิด เพื่อเก็บเกี่ยว ในขณะที่ทั้งลูกเสือและชนิดที่คล้ายกันงานวิจัยล่าสุดแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของแต่ละคอก ด้วยลวดลายที่โดดเด่นของการแสดงออกของยีนในสมอง ( เห็นเหลียง , Z . S . , et al . , ใน 9 มีนาคม 2012 ปัญหาของวิทยาศาสตร์ )

เมื่ออาหารถูกค้นพบโดยลูกเสือ พวกเขากลับรัง ไม่นานหลังจากที่พวกเขากลับมาหลายชนิดที่ทิ้งรัง และบินตรงสู่อาหารสิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้คือว่า ชนิดที่ไม่ปฏิบัติตามลูกเสือกลับมา ลูกเสืออาจจะยังคงอยู่ในรังสำหรับชั่วโมงและผู้ที่จากไป ยังคงตามล่าหาแหล่งใหม่ของอาหารแม้ว่าชนิดต่อเนื่อง เพื่อนำกลับวัสดุเพียงพอของอาหารจากเว็บไซต์ลูกเสือค้นพบก่อนหน้านี้ดังนั้นพรานผึ้งได้ติดต่อไปยังชนิดข้อมูลที่จำเป็นสำหรับพวกเขาเพื่อค้นหาอาหารด้วยตนเอง

แต่กลับกลายเป็นว่า ลูกเสือ สามารถถ่ายทอดให้กับชนิดข้อมูล

กลิ่นอาหาร

ของทิศทางจากรังของระยะทางจากรัง

เมื่ออาหารอยู่ภายในระยะทาง 50 - 75 เมตร รังไหมเต้นรอบ " เต้น " บนพื้นผิวของหวี
( ซ้าย )