The first eight lines of this very

The first eight lines of this very difficult sonnet are devoted to the description of a certain kind of impressive, restrained person: “They that have pow’r to hurt” and do not use that power. These people seem not to do the thing they are most apparently able to do—they “do not do the thing they most do show”—and while they may move others, they remain themselves “as stone,” cold and slow to feel temptation. People such as this, the speaker says, inherit “heaven’s graces” and protect the riches of nature from expenditure. They are “the lords and owners of their faces,” completely in control of themselves, and others can only hope to steward a part of their “excellence.”

The next four lines undergo a remarkable shift, as the speaker turns from his description of those that “have pow’r to hurt and will do none” to a look at a flower in the summer. He says that the summer may treasure its flower (it is “to the summer sweet”) even if the flower itself does not feel terribly cognizant of its own importance (“to itself it only live and die”). But if the flower becomes sick—if it meets with a “base infection”—then it becomes more repulsive and less dignified than the “basest weed.” In the couplet, the speaker observes that it is behavior that determines the worth of a person or a thing: sweet things which behave badly turn sour, just as a flower that festers smells worse than a weed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกที่แปดเส้นของโคลงนี้ยากมากที่จะอุทิศให้กับคำอธิบายของบางชนิดของที่น่าประทับใจยับยั้งคน: "พวกเขาที่มีห้วยจระเข้จะทำร้าย" และไม่ได้ใช้อำนาจนั้น คนเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ทำสิ่งที่พวกเขาจะเห็นได้ชัดมากที่สุดสามารถที่จะทำพวกเขา "ไม่ได้ทำสิ่งที่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่แสดง" และอื่นในขณะที่พวกเขาอาจจะย้ายคนอื่น ๆ พวกเขายังคงตัวเองว่า "หิน" ที่หนาวเย็นและช้าที่จะรู้สึกว่าสิ่งล่อใจ . คนเช่นนี้ลำโพงกล่าวว่าได้รับมรดก "พระหรรษทานของสวรรค์" และปกป้องความมั่งคั่งของธรรมชาติจากค่าใช้จ่าย พวกเขาเป็น "เจ้านายและเจ้าของใบหน้าของพวกเขา" อย่างสมบูรณ์ในการควบคุมของตัวเองและคนอื่น ๆ สามารถเพียงหวังว่าจะสจ๊วตส่วนหนึ่งของพวกเขา "เป็นเลิศ." ต่อไปสี่สายได้รับการเปลี่ยนแปลงที่โดดเด่นเป็นลำโพงเปลี่ยนจากคำอธิบายของเขา ผู้ที่ "มีห้วยจระเข้จะทำร้ายและจะทำไม่มี" ไปดูที่ดอกไม้ในฤดูร้อน เขาบอกว่าในช่วงฤดูร้อนอาจสมบัติดอกไม้ (มันเป็น "ฤดูร้อนหวาน") แม้ว่าดอกไม้ที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกรู้ชะมัดความสำคัญของตัวเอง ("กับตัวเองเพียงชีวิตอยู่และตาย") แต่ถ้าดอกไม้จะกลายเป็นป่วยถ้าเป็นไปตามที่มี "ฐานการติดเชื้อ" -then มันจะกลายเป็นที่น่ารังเกียจมากขึ้นและสง่างามน้อยกว่า "วัชพืช basest." ในคู่ที่ลำโพงตั้งข้อสังเกตว่ามันเป็นพฤติกรรมที่กำหนดมูลค่าของบุคคล หรือเป็นสิ่งที่สิ่งหวานที่ประพฤติมิชอบพลิกผันเช่นเดียวกับดอกไม้ที่จั่กลิ่นเลวร้ายยิ่งกว่าวัชพืช

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แปดบรรทัดแรกของโคลงยากทุ่มเทเพื่ออธิบายชนิดของที่น่าประทับใจ , ยับยั้งบุคคล : " พวกเขามีฤทธิ์เดชที่จะเจ็บ " และไม่ใช้อำนาจนั้น คนพวกนี้ดูเหมือนจะไม่ทำสิ่งที่พวกเขาส่วนใหญ่เห็นได้ชัดว่าสามารถทำพวกเขาไม่ได้ทำสิ่งที่พวกเขาส่วนใหญ่แสดง " - และในขณะที่พวกเขาอาจจะย้ายคนอื่น พวกเขาอยู่ในตัวเอง " เป็นหิน" เย็นช้า และรู้สึกสิ่งล่อใจ คนเช่นนี้ ผู้บรรยายบอกว่า เป็น " สวรรค์ของพระหรรษทาน " และปกป้องความมั่งคั่งของธรรมชาติจากรายจ่าย พวกเขาเป็นขุนนาง และเจ้าของ ใบหน้าของพวกเขา , " อย่างสมบูรณ์ในการควบคุมตนเอง และคนอื่น ๆ ได้แต่หวังว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นเลิศ " "

อีกสี่เส้นผ่านการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งเป็นลำโพงที่เปลี่ยนจากคำอธิบายของผู้ที่ " มีฤทธิ์เดช เจ็บ และจะไม่มี " จะดูดอกไม้ในฤดูร้อน เขากล่าวว่า ฤดูร้อนอาจสมบัติดอก ( มันคือ " ฤดูร้อนหวาน " ) แม้ว่าดอกไม้ที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกมากตระหนักถึงความสำคัญของมันเอง ( ตัวมันเท่านั้นที่อาศัยอยู่และตาย " )แต่ถ้าเป็นดอกไม้ก็จะป่วยถ้ามันตรงกับฐาน " ติดเชื้อ " แล้วมันกลายเป็นที่น่ารังเกียจและน้อยกว่าหรือมากกว่า " basest วัชพืช ในโคลง ผู้พูดสังเกตว่ามันเป็นพฤติกรรมที่กำหนดคุณค่าของบุคคลหรือสิ่งหวานๆที่ใฝ่ต่ำเปิดเปรี้ยว ก็เป็น ดอกไม้ที่เน่าเฟะอยู่แย่กว่าวัชพืช