“[Name], wake up,” Steven called ge

“[Name], wake up,” Steven called gently, breaking through your morning haze. Weak daylight streamed through the round windows. The sun still hadn’t ascended the crest of Mossdeep’s highest peak, and the sky was a rosy palette of pastel colors, streaked with stray white strata. The smell of breakfast wafted around the living room. Becoming aware of your surroundings, you lay tranquil on the couch; a soft quilt was draped over your body, and the copper-plated clock ticked noisily on the wall.

You found him dicing berries in the kitchen with skill and ease, placing two toasted sandwiches and other vegetables as a side onto porcelain plates. Naturally, he was often well off with the fortune he made with his former career as Champion and the wealth from Devon. It was almost unnerving sometimes, even though he had asked you a number of times to try and not to consider money as one of his defining characteristics.

“I decided to go with a simpler dish today.” He courteously placed the plates onto the table, pulling out a chair for you.

“I’m so sore,” you yawned, stretching. “But it looks enticing, thanks. You’re quite the chef.”

He laughed lightly, blue eyes flashing sagaciously. “You must’ve been absolutely exhausted yesterday. Once we went back to work and I came back to check on you, you were sound asleep against the wall with the stone in your hand. I must thank you for assisting me.”

Avoiding his eyes, you sat down. “It wasn’t bad. I enjoyed it.” He sat across the table and lifted his silverware, cutting into the cinnamon roll. Hesitating, he reached into his pocket and pulled a ticket out.

“You dropped this yesterday.” He offered it, and you gingerly accepted, reminding yourself to be more cautious with your belongings. He knows Brendan offered to take me to the Litleonid Star Show in three days, then.

“Thanks.”

The only sounds came from the faint clink of silverware on porcelain and the mournful cries of shorebird Pokémon looping lazy circles in the sky as the sun rose. The lack of conversation was overwhelming.

***

“I’m planning on traveling to Sinnoh once this month is over.”

You snapped around, alarmed. “What do you mean? You know I’ve got my Champion duties over here, right? I can’t just leave.”

Silence.

“[Name], Sinnoh researchers recently published a number of fascinating papers on the Orbs found within Mt. Coronet in relation to the strange time-space discontinuities that have reappeared in the cave systems as of late. Cynthia called in and requested my assistance as well. I simply can’t give it up.”

“How long will you be gone?”

“[Name], I can guarantee you that it will not be more than a few months at most.”

“Steven…” A lump rose in your throat, and you resumed stacking the paperwork in neat piles across the desk. You knew he was contemplating the situation like a game of chess – strategic, as always.

Regaining your composure, you finished organizing and stood up without facing him.

“Fine. Go do your own thing. I don’t care!”

***

Night fell.

Bright, cold pinpricks dotted the sky haphazardly. A gentle summer breeze carried the scent of sea salt and bonfires down at shore up to the cottage, a somewhat soothing combination as you carried a tarp out back and lay down, staring at the stars and mentally mapping out all the constellations you could see. You’d gone diving for an entire day, getting up from the table with a short “thanks” to escape the seaside cottage as quickly as you could. It felt suffocating, with all the pent-up pressure between you and Steven – and yet, you could feel his dejection when you stepped out the door, only catching a swift glance of his despondent expression as both of you avoided making eye contact. The chilly waters acted as your diversion.

“Do you remember the nights we would sit here until midnight and the both of us were half-asleep, waiting for the annual meteor shower?”

You sat without looking back, pretending that he hadn’t spoken.

“May I sit with you?” Steven’s footsteps got closer, swishing through the grass until he was directly juxtaposed behind your figure.

“Go ahead. I’m not stopping you.”

He complied, legs outstretched and leaning back on his arms as he settled close to you. A few rowdy kids on their bird Pokémon shrieked and laughed as they danced across the dark sky, roughing around. You could make out the crude feathers of a Fearow and a Skarmory outlined against the starlight, disappearing into the distance. They bore a resemblance to you and the Devon heir on a good day, where the both of you took a day off of work and chased each other in flight, high over the island city. Cumulus clouds strewn like patchwork covered the stars in tufts.

“I used to be immensely preoccupied with the stars when I was little,” he began, a note of remembrance nestled within his undertone. “My dad would always take us on trips to faraway islands around Hoenn that they called ‘mirage spots’ that would change on a day to day basis.” A small pause. “We would stay until dusk and the first glimmers would rise across the dimming sunset, and pull out a telescope to explore the skies.” You looked straight at him, and he was staring up with the melancholy reflected in his eyes. You could see Ursa Major, the Big Dipper, everything… everything shone brightly in the mirror of his pupils, a small, sad smile.

“The stars always seemed to have something in store for me,” he murmured, tearing his gaze away. “Who knows? It all seems like nonsense, doesn’t it?”

“Of course not,” you replied quietly, engrossed in his story. He blinked once, and the eventide faded from his eyes, the mirror gone. Instead, you could see yourself reflected within his deep, intelligent irises. An expression of concern, admiration, amity…

He laughed. “We’re all bound here. Although the stars are seemingly simple entities I’ll never get to know, I’ve really found myself here in Hoenn. What I’ve discovered here in minerals and people alike astounds me to no end.” There was a momentary stillness. “I’m incredibly lucky to have found someone like you, [Name]. And I sincerely apologize if I haven’t properly expressed my gratitude to you…” He gave you the same, sad smile from earlier when he was still admiring the constellations. “You deserve someone better.”

You were about to interrupt when he got up and dusted his dress pants off, turning away and staring at the coastline. “I’ll be going to bed early, but the front will be unlocked whenever you want to come in.” His muffled footsteps padded away and you heard the door shut.

Blankly staring at the assemblage of faraway glimmers until you were sure it was past midnight, the rest of Mossdeep was sound asleep in a contented hush. You wiped your eyes quickly and gathered up the tarp, carefully entering the house as to not disturb him.

“[Name], wake up,” Steven called gently, breaking through your morning haze. Weak daylight streamed through the round windows. The sun still hadn’t ascended the crest of Mossdeep’s highest peak, and the sky was a rosy palette of pastel colors, streaked with stray white strata. The smell of breakfast wafted around the living room. Becoming aware of your surroundings, you lay tranquil on the couch; a soft quilt was draped over your body, and the copper-plated clock ticked noisily on the wall.
 
 You found him dicing berries in the kitchen with skill and ease, placing two toasted sandwiches and other vegetables as a side onto porcelain plates. Naturally, he was often well off with the fortune he made with his former career as Champion and the wealth from Devon. It was almost unnerving sometimes, even though he had asked you a number of times to try and not to consider money as one of his defining characteristics.
 
 “I decided to go with a simpler dish today.” He courteously placed the plates onto the table, pulling out a chair for you.
 
 “I’m so sore,” you yawned, stretching. “But it looks enticing, thanks. You’re quite the chef.”
 
 He laughed lightly, blue eyes flashing sagaciously. “You must’ve been absolutely exhausted yesterday. Once we went back to work and I came back to check on you, you were sound asleep against the wall with the stone in your hand. I must thank you for assisting me.”
 
 Avoiding his eyes, you sat down. “It wasn’t bad. I enjoyed it.” He sat across the table and lifted his silverware, cutting into the cinnamon roll. Hesitating, he reached into his pocket and pulled a ticket out.
 
 “You dropped this yesterday.” He offered it, and you gingerly accepted, reminding yourself to be more cautious with your belongings. He knows Brendan offered to take me to the Litleonid Star Show in three days, then.
 
 “Thanks.”
 
 The only sounds came from the faint clink of silverware on porcelain and the mournful cries of shorebird Pokémon looping lazy circles in the sky as the sun rose. The lack of conversation was overwhelming.
 
 ***
 
 “I’m planning on traveling to Sinnoh once this month is over.”
 
 You snapped around, alarmed. “What do you mean? You know I’ve got my Champion duties over here, right? I can’t just leave.”
 
 Silence.
 
 “[Name], Sinnoh researchers recently published a number of fascinating papers on the Orbs found within Mt. Coronet in relation to the strange time-space discontinuities that have reappeared in the cave systems as of late. Cynthia called in and requested my assistance as well. I simply can’t give it up.”
 
 “How long will you be gone?”
 
 “[Name], I can guarantee you that it will not be more than a few months at most.”
 
 “Steven…” A lump rose in your throat, and you resumed stacking the paperwork in neat piles across the desk. You knew he was contemplating the situation like a game of chess – strategic, as always.
 
 Regaining your composure, you finished organizing and stood up without facing him.
 
 “Fine. Go do your own thing. I don’t care!”
 
 ***
 
 Night fell.
 
 Bright, cold pinpricks dotted the sky haphazardly. A gentle summer breeze carried the scent of sea salt and bonfires down at shore up to the cottage, a somewhat soothing combination as you carried a tarp out back and lay down, staring at the stars and mentally mapping out all the constellations you could see. You’d gone diving for an entire day, getting up from the table with a short “thanks” to escape the seaside cottage as quickly as you could. It felt suffocating, with all the pent-up pressure between you and Steven – and yet, you could feel his dejection when you stepped out the door, only catching a swift glance of his despondent expression as both of you avoided making eye contact. The chilly waters acted as your diversion.
 
 “Do you remember the nights we would sit here until midnight and the both of us were half-asleep, waiting for the annual meteor shower?”
 
 You sat without looking back, pretending that he hadn’t spoken.
 
 “May I sit with you?” Steven’s footsteps got closer, swishing through the grass until he was directly juxtaposed behind your figure.
 
 “Go ahead. I’m not stopping you.”
 
 He complied, legs outstretched and leaning back on his arms as he settled close to you. A few rowdy kids on their bird Pokémon shrieked and laughed as they danced across the dark sky, roughing around. You could make out the crude feathers of a Fearow and a Skarmory outlined against the starlight, disappearing into the distance. They bore a resemblance to you and the Devon heir on a good day, where the both of you took a day off of work and chased each other in flight, high over the island city. Cumulus clouds strewn like patchwork covered the stars in tufts.
 
 “I used to be immensely preoccupied with the stars when I was little,” he began, a note of remembrance nestled within his undertone. “My dad would always take us on trips to faraway islands around Hoenn that they called ‘mirage spots’ that would change on a day to day basis.” A small pause. “We would stay until dusk and the first glimmers would rise across the dimming sunset, and pull out a telescope to explore the skies.” You looked straight at him, and he was staring up with the melancholy reflected in his eyes. You could see Ursa Major, the Big Dipper, everything… everything shone brightly in the mirror of his pupils, a small, sad smile.
 
 “The stars always seemed to have something in store for me,” he murmured, tearing his gaze away. “Who knows? It all seems like nonsense, doesn’t it?”
 
 “Of course not,” you replied quietly, engrossed in his story. He blinked once, and the eventide faded from his eyes, the mirror gone. Instead, you could see yourself reflected within his deep, intelligent irises. An expression of concern, admiration, amity… 
 
 He laughed. “We’re all bound here. Although the stars are seemingly simple entities I’ll never get to know, I’ve really found myself here in Hoenn. What I’ve discovered here in minerals and people alike astounds me to no end.” There was a momentary stillness. “I’m incredibly lucky to have found someone like you, [Name]. And I sincerely apologize if I haven’t properly expressed my gratitude to you…” He gave you the same, sad smile from earlier when he was still admiring the constellations. “You deserve someone better.”
 
 You were about to interrupt when he got up and dusted his dress pants off, turning away and staring at the coastline. “I’ll be going to bed early, but the front will be unlocked whenever you want to come in.” His muffled footsteps padded away and you heard the door shut.
 
 Blankly staring at the assemblage of faraway glimmers until you were sure it was past midnight, the rest of Mossdeep was sound asleep in a contented hush. You wiped your eyes quickly and gathered up the tarp, carefully entering the house as to not disturb him.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

“[Name], wake up,” Steven called gently, breaking through your morning haze. Weak daylight streamed through the round windows. The sun still hadn’t ascended the crest of Mossdeep’s highest peak, and the sky was a rosy palette of pastel colors, streaked with stray white strata. The smell of breakfast wafted around the living room. Becoming aware of your surroundings, you lay tranquil on the couch; a soft quilt was draped over your body, and the copper-plated clock ticked noisily on the wall. You found him dicing berries in the kitchen with skill and ease, placing two toasted sandwiches and other vegetables as a side onto porcelain plates. Naturally, he was often well off with the fortune he made with his former career as Champion and the wealth from Devon. It was almost unnerving sometimes, even though he had asked you a number of times to try and not to consider money as one of his defining characteristics. “I decided to go with a simpler dish today.” He courteously placed the plates onto the table, pulling out a chair for you. “I’m so sore,” you yawned, stretching. “But it looks enticing, thanks. You’re quite the chef.” He laughed lightly, blue eyes flashing sagaciously. “You must’ve been absolutely exhausted yesterday. Once we went back to work and I came back to check on you, you were sound asleep against the wall with the stone in your hand. I must thank you for assisting me.” Avoiding his eyes, you sat down. “It wasn’t bad. I enjoyed it.” He sat across the table and lifted his silverware, cutting into the cinnamon roll. Hesitating, he reached into his pocket and pulled a ticket out. “You dropped this yesterday.” He offered it, and you gingerly accepted, reminding yourself to be more cautious with your belongings. He knows Brendan offered to take me to the Litleonid Star Show in three days, then. “Thanks.” The only sounds came from the faint clink of silverware on porcelain and the mournful cries of shorebird Pokémon looping lazy circles in the sky as the sun rose. The lack of conversation was overwhelming. *** “I’m planning on traveling to Sinnoh once this month is over.” You snapped around, alarmed. “What do you mean? You know I’ve got my Champion duties over here, right? I can’t just leave.” Silence. “[Name], Sinnoh researchers recently published a number of fascinating papers on the Orbs found within Mt. Coronet in relation to the strange time-space discontinuities that have reappeared in the cave systems as of late. Cynthia called in and requested my assistance as well. I simply can’t give it up.” “How long will you be gone?” “[Name], I can guarantee you that it will not be more than a few months at most.” “Steven…” A lump rose in your throat, and you resumed stacking the paperwork in neat piles across the desk. You knew he was contemplating the situation like a game of chess – strategic, as always. Regaining your composure, you finished organizing and stood up without facing him. “Fine. Go do your own thing. I don’t care!” *** Night fell. Bright, cold pinpricks dotted the sky haphazardly. A gentle summer breeze carried the scent of sea salt and bonfires down at shore up to the cottage, a somewhat soothing combination as you carried a tarp out back and lay down, staring at the stars and mentally mapping out all the constellations you could see. You’d gone diving for an entire day, getting up from the table with a short “thanks” to escape the seaside cottage as quickly as you could. It felt suffocating, with all the pent-up pressure between you and Steven – and yet, you could feel his dejection when you stepped out the door, only catching a swift glance of his despondent expression as both of you avoided making eye contact. The chilly waters acted as your diversion. “Do you remember the nights we would sit here until midnight and the both of us were half-asleep, waiting for the annual meteor shower?” You sat without looking back, pretending that he hadn’t spoken. “May I sit with you?” Steven’s footsteps got closer, swishing through the grass until he was directly juxtaposed behind your figure. “Go ahead. I’m not stopping you.” He complied, legs outstretched and leaning back on his arms as he settled close to you. A few rowdy kids on their bird Pokémon shrieked and laughed as they danced across the dark sky, roughing around. You could make out the crude feathers of a Fearow and a Skarmory outlined against the starlight, disappearing into the distance. They bore a resemblance to you and the Devon heir on a good day, where the both of you took a day off of work and chased each other in flight, high over the island city. Cumulus clouds strewn like patchwork covered the stars in tufts. “I used to be immensely preoccupied with the stars when I was little,” he began, a note of remembrance nestled within his undertone. “My dad would always take us on trips to faraway islands around Hoenn that they called ‘mirage spots’ that would change on a day to day basis.” A small pause. “We would stay until dusk and the first glimmers would rise across the dimming sunset, and pull out a telescope to explore the skies.” You looked straight at him, and he was staring up with the melancholy reflected in his eyes. You could see Ursa Major, the Big Dipper, everything… everything shone brightly in the mirror of his pupils, a small, sad smile. “The stars always seemed to have something in store for me,” he murmured, tearing his gaze away. “Who knows? It all seems like nonsense, doesn’t it?” “Of course not,” you replied quietly, engrossed in his story. He blinked once, and the eventide faded from his eyes, the mirror gone. Instead, you could see yourself reflected within his deep, intelligent irises. An expression of concern, admiration, amity… He laughed. “We’re all bound here. Although the stars are seemingly simple entities I’ll never get to know, I’ve really found myself here in Hoenn. What I’ve discovered here in minerals and people alike astounds me to no end.” There was a momentary stillness. “I’m incredibly lucky to have found someone like you, [Name]. And I sincerely apologize if I haven’t properly expressed my gratitude to you…” He gave you the same, sad smile from earlier when he was still admiring the constellations. “You deserve someone better.” You were about to interrupt when he got up and dusted his dress pants off, turning away and staring at the coastline. “I’ll be going to bed early, but the front will be unlocked whenever you want to come in.” His muffled footsteps padded away and you heard the door shut. Blankly staring at the assemblage of faraway glimmers until you were sure it was past midnight, the rest of Mossdeep was sound asleep in a contented hush. You wiped your eyes quickly and gathered up the tarp, carefully entering the house as to not disturb him.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

"[ชื่อ] ตื่นขึ้นมา" สตีเว่นที่เรียกว่าเบา ๆ ฝ่าหมอกควันตอนเช้าของคุณ กลางวันอ่อนแอสตรีมมิ่งผ่านหน้าต่างรอบ ดวงอาทิตย์ยังไม่ได้ขึ้นครองยอดยอดเขาสูงสุดของ Mossdeep และท้องฟ้าเป็นสีดอกกุหลาบจานสีของสีพาสเทลที่มีลายสีขาวชั้นจรจัด กลิ่นของอาหารเช้า wafted ไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น กลายเป็นตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของคุณคุณวางที่เงียบสงบบนโซฟา; ผ้าห่มนุ่มถูกพาดอยู่บนร่างกายของคุณและนาฬิกาทองแดงชุบ ticked ดังอยู่บนผนัง. คุณพบว่าเขา dicing ผลเบอร์รี่ในห้องครัวที่มีทักษะและความสะดวกในการวางสอง toasted แซนวิชและผักอื่น ๆ เช่นด้านบนแผ่นพอร์ซเลน ธรรมชาติเขาก็มักจะดีออกที่มีโชคลาภที่เขาทำกับอาชีพของเขาในฐานะอดีตแชมป์และความมั่งคั่งจากเดวอน มันก็ทำให้ตกใจเกือบบางครั้งแม้เขาจะขอให้คุณหลายครั้งและพยายามที่จะไม่พิจารณารายได้เป็นหนึ่งในลักษณะที่กำหนดของเขา. "ฉันตัดสินใจที่จะไปกับอาหารจานง่ายวันนี้." สุภาพเขาวางจานลงบนโต๊ะ ดึงเก้าอี้ออกมาให้คุณ. "ผมเจ็บมาก" คุณหาวยืด "แต่มันก็ดูน่าหลงใหลขอบคุณ คุณค่อนข้างพ่อครัว. "เขาหัวเราะเบาๆ ตาสีฟ้ากระพริบอย่างเฉลียวฉลาด "คุณคงจะหมดอย่างเมื่อวานนี้ เมื่อเราเดินกลับไปทำงานและฉันกลับมาเพื่อตรวจสอบกับคุณคุณก็หลับปุ๋ยไปกับผนังด้วยหินในมือของคุณ ผมต้องขอขอบคุณสำหรับการให้ความช่วยเหลือฉัน. "หลีกเลี่ยงสายตาของเขาที่คุณนั่งลง "มันไม่ได้เลวร้าย ผมมีความสุขกับมัน. "เขานั่งอยู่บนโต๊ะและยกเครื่องเงินของเขาตัดเป็นม้วนอบเชย ลังเลเขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเขาและดึงออกตั๋ว. "คุณปรับตัวลดลงเมื่อวานนี้." เขาเสนอนั้นและคุณได้รับการยอมรับระมัดระวังเตือนตัวเองจะต้องระมัดระวังมากขึ้นกับทรัพย์สินของคุณ เขารู้ว่าเบรนแดนร็เสนอที่จะพาฉันไปที่ Litleonid ดาวแสดงในสามวันแล้ว. "ขอบคุณ." เสียงเดียวที่มาจากเสียงกริ๊กลมของเครื่องเงินในพอร์ซเลนและเสียงร้องเศร้าของโปเกมอน shorebird บ่วงวงการขี้เกียจในท้องฟ้าขณะที่ดวงอาทิตย์ ดอกกุหลาบ. ขาดการสนทนาถูกครอบงำ. *** "ฉันวางแผนในการเดินทางไปยัง Sinnoh เดือนละครั้งนี้มีมากกว่า." คุณ snapped รอบตื่นตระหนก "คุณหมายถึงอะไร? คุณจะรู้ว่าฉันมีหน้าที่แชมป์ของฉันมากกว่าที่นี่ใช่มั้ย? ฉันไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้. "เงียบ." [ชื่อ] นักวิจัยที่ตีพิมพ์เมื่อเร็ว ๆ นี้ Sinnoh จำนวนเอกสารที่น่าสนใจเกี่ยว Orbs ที่พบภายในภูเขา มงกุฎในความสัมพันธ์กับนัเวลาพื้นที่แปลก ๆ ที่ได้กลับมาอยู่ในระบบถ้ำเป็นของสาย ซินเทียและเรียกร้องขอความช่วยเหลือของฉันเช่นกัน ผมก็ไม่สามารถให้มันขึ้น. "" ระยะเวลาที่คุณจะหายไป? "" [ชื่อ] ผมสามารถรับประกันได้ว่ามันจะไม่เป็นมากกว่าไม่กี่เดือนที่มากที่สุด. "" สตีเว่น ... "กุหลาบก้อน ลำคอของคุณและคุณกลับมาซ้อนในกองเอกสารเรียบร้อยทั่วโต๊ะ คุณรู้ว่าเขาได้รับการใคร่ครวญสถานการณ์เหมือนเกมหมากรุก -. เชิงกลยุทธ์เช่นเคย. กลับคืนความสงบของคุณคุณเสร็จสิ้นการจัดระเบียบและลุกขึ้นยืนโดยไม่ต้องเผชิญเขา"วิจิตร ไปทำอะไรของคุณเอง ฉันไม่สนใจ! "*** กลางคืนลดลง. สดใส pinpricks เย็นจุดที่ท้องฟ้าส่งเดช สายลมฤดูร้อนอ่อนโยนดำเนินกลิ่นของเกลือทะเลและกองลงที่ฝั่งถึงกระท่อมรวมกันค่อนข้างผ่อนคลายในขณะที่คุณดำเนินผ้าใบกันน้ำออกไปนอนจ้องมองที่ดาวและจิตใจทำแผนที่ออกกลุ่มดาวทั้งหมดที่คุณจะได้เห็น คุณจะไปดำน้ำตลอดทั้งวันที่ได้รับเพิ่มขึ้นจากตารางที่มีระยะสั้น "ขอบคุณ" ที่จะหลบหนีกระท่อมริมทะเลเป็นอย่างที่คุณสามารถทำได้ มันให้ความรู้สึกสำลักกับทุกความดันถูกกักระหว่างคุณและสตีเว่น - และยังคุณอาจรู้สึกเศร้าสลดของเขาเมื่อคุณก้าวออกจากประตูเท่านั้นที่จับได้อย่างรวดเร็วรวดเร็วในการแสดงออกของเขาเป็นกำลังใจทั้งสองของคุณหลีกเลี่ยงการติดต่อตา น้ำเย็นทำหน้าที่เป็นที่ผันของคุณ. "คุณจำคืนที่เราจะนั่งอยู่ที่นี่จนถึงเที่ยงคืนและทั้งสองของเราเป็นครึ่งหลับรอให้ฝนดาวตกประจำปี?" คุณนั่งอยู่โดยไม่ได้มองกลับแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ พูด. "ฉันขอนั่งกับคุณ?" เสียงฝีเท้าของสตีเฟนได้ใกล้ชิด, swishing ผ่านหญ้าจนกว่าเขาจะถูกวางอยู่ด้านหลังรูปของคุณ. the "ไปข้างหน้า ฉันไม่ได้หยุดคุณ. "เขาปฏิบัติขายื่นออกมาและที่พิงหลังในอ้อมแขนของเขาในขณะที่เขาตั้งรกรากอยู่ใกล้ชิดกับคุณ เด็กเกเรไม่กี่โปเกมอนนกร้องของพวกเขาและหัวเราะที่พวกเขาเต้นทั่วท้องฟ้ามืดหยาบรอบ คุณสามารถทำให้ออกมาขนน้ำมันดิบของ Fearow และ Skarmory ระบุไว้กับแสงดาวที่หายไปในระยะทาง พวกเขาคล้ายคลึงกับคุณและทายาทเดวอนในวันที่ดีที่คุณทั้งสองใช้เวลาวันหยุดของการทำงานและไล่กันในการบินสูงเหนือเมืองเกาะ กลุ่มเมฆเกลื่อนเช่นการเย็บปะติดปะต่อกันปกคลุมดาวในกระจุก. "ผมเคยเป็นอย่างมากหมกมุ่นอยู่กับดาวตอนที่ผมเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ " เขาเริ่มบันทึกแห่งความทรงจำตั้งอยู่ภายในแผ่วของเขา "พ่อของฉันมักจะพาเราไปในการเดินทางไปยังเกาะที่ห่างไกลทั่วโฮเอ็นที่พวกเขาเรียกว่า 'จุดภาพลวงตา' ที่จะเปลี่ยนในวันที่ตามวัน." เป็นหยุดเล็ก ๆ "เราจะอยู่จนค่ำและ glimmers แรกจะเพิ่มขึ้นทั่วพระอาทิตย์ตกมืดลงและดึงออกมาจากกล้องโทรทรรศน์ในการสำรวจท้องฟ้า." คุณมองตรงไปที่เขาและเขาถูกจ้องมองด้วยความเศร้าโศกสะท้อนให้เห็นในสายตาของเขา คุณจะได้เห็นกลุ่มดาวหมีใหญ่, บิ๊กดาวไถทุกอย่าง ... ทุกอย่างที่ส่องสว่างในกระจกของนักเรียนของเขาเล็ก ๆ รอยยิ้มเศร้า. "ดาวเสมอดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างในร้านสำหรับผม" เขาบ่นฉีกสายตาของเขาออกไป "ใครจะรู้? ทุกอย่างดูเหมือนว่าเรื่องไร้สาระไม่ได้หรือไม่ "" ไม่แน่นอน "คุณตอบอย่างเงียบ ๆ หมกมุ่นในเรื่องของเขา เขากระพริบตาครั้งเดียวและเย็นจางหายไปจากสายตาของเขา, กระจกหายไป แต่คุณจะได้เห็นตัวเองสะท้อนให้เห็นภายในลึกของเขาฉลาดดอกไอริส การแสดงออกของความกังวลชื่นชมมิตรภาพ ... เขาหัวเราะ "เรากำลังมุ่งหน้าไปยังทุกคนที่นี่ แม้ว่าดาวเป็นหน่วยงานที่ดูเหมือนง่ายๆฉันไม่เคยจะได้รับรู้ว่าฉันได้พบตัวเองจริงๆที่นี่ในโฮเอ็น สิ่งที่ฉันได้ค้นพบที่นี่ในแร่ธาตุและคนเหมือนกัน astounds ฉันไปไม่มีที่สิ้นสุด. "มีความนิ่งชั่วขณะเป็น "ผมโชคดีอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะได้พบใครบางคนเช่นคุณ [ชื่อ] และผมขอแสดงความนับถือต้องขออภัยถ้าผมยังไม่ได้แสดงความถูกต้องความกตัญญูของฉันกับคุณ ... "เขาให้คุณเดียวกันรอยยิ้มเศร้าจากก่อนหน้านี้เมื่อเขายังคงชื่นชมกลุ่มดาว "คนที่คุณสมควรได้รับดีกว่า." คุณกำลังจะขัดจังหวะเมื่อเขาลุกขึ้นและปัดฝุ่นกางเกงของเขาออกและหันไปจ้องมองที่ชายฝั่ง "ผมจะไปนอน แต่หัวค่ำ แต่ด้านหน้าจะถูกปลดล็อคเมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการที่จะมา." รอยเท้าของเขาอู้อี้เบาะไปและคุณได้ยินเสียงปิดประตู. Blankly จ้องมองที่การชุมนุมของ glimmers ห่างไกลจนกว่าคุณจะได้แน่ใจว่ามันเป็น เที่ยงคืนที่ผ่านมาส่วนที่เหลือของ Mossdeep เป็นเสียงนอนหลับอยู่ในความเงียบที่พึงพอใจ คุณเช็ดตาของคุณได้อย่างรวดเร็วและรวบรวมผ้าใบกันน้ำอย่างเข้ามาในบ้านที่จะไม่รบกวนเขา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

" [ ชื่อ ] , ตื่น , " สตีเว่น เรียกเบาๆ ทำลายผ่านหมอกในตอนเช้า แสงแดดอ่อนสตรีมผ่านรอบหน้าต่าง พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นยอดสูงสุดของ mossdeep ท้องฟ้าเป็นสีกุหลาบของพาสเทลสี ขาวลายกับหลงชั้น กลิ่นอาหารเช้าผ่านมารอบห้องนั่งเล่น กลายเป็นตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของคุณ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.