INTRODUCTION
Despite all social and economic policies that have been
implemented by successive administrations, Nigeria has
remained a laggard in social, economic and political
developments. Subsequently, political instability, abject
poverty, acute youth unemployment, heightened crime
rate, poor health prospects, widespread malnourishment
have been the main features of Nigeria’s political
economy. One of the major explanations for the failure of
all development programmes in Nigeria has been the
absence of democracy and the intermittent military
intervention in politics. However, with the benefit of
hindsight and as demonstrated by the current experience,
even the periods of civil rule (1960-1966, 1979-1983 and
1999 to date) failed to produce any positive or better
results. This assertion is vindicated by the report of a
survey conducted by Simbine (2000) which showed that,
in term of performance, respondents in her study gave
higher ranks to three military regimes (General Murtala
Muhammed 1975-1976, General Muhammad Buhari
1983-1985 and General Yakubu Gowon, respectively),
even though the two civilian administrations of Sir
Abubakar Tafawa Balewa, 1960-1966 and Alhaji Shehu
Shagari, 1979-1983 were included. This shows that there
is no automatic connection between democracy and
development. Secondly, though discussable, the result
implies, in the context of the Nigerian experience, that the
record of the military is a bit better than that of their
civilian counterpart. Nevertheless, over generalisation
may be dangerous in this regard, every indicators pointed
to the fact that Nigerians were worse off during Shagari’s
administrations. Meanwhile, it is not an overstatement to
contend that the return of the country to electoral
democracy in 1999 has not made significant impact on
the economic and social well-being of the people. Several
other factors explain the development tragedy in Nigeria.
These are: the colonial legacy, bureaucratic and political
corruption, poor labour disciplines, globalisation and
unfavourable international environment, unpatriotic
followers and bad leadership to mention a few. This
paper examines the nexus of democracy and good
governance. It also provides explanations on why
democracy has not engendered good governance in
Nigeria. It is argued that democracy cannot engender
good governance in a state where it is yet to make sense
of, most especially the contending political elites.
Therefore, the major point of this thesis is that the failure
of governance in Nigeria is a function of the nature and
character of the political elite.
บทนำ
แม้นโยบายด้านเศรษฐกิจและสังคมทั้งหมดที่ได้รับ
ดำเนินการโดยการบริหารต่อเนื่อง ไนจีเรียได้
ยังคงล้าหลังในการพัฒนาทางสังคมเศรษฐกิจและการเมือง
ต่อมา , เสถียรภาพทางการเมือง , ความยากจนอย่าง
, การว่างงานของเยาวชนสูงเฉียบพลัน อัตราอาชญากรรม
, แนวโน้มสุขภาพไม่ดี , อย่างกว้างขวาง malnourishment
ได้รับคุณสมบัติหลักของ
การเมืองไนจีเรียส์เศรษฐกิจ หนึ่งในคำอธิบายที่สำคัญสำหรับความล้มเหลวของ
โปรแกรมการพัฒนาทั้งหมดในไนจีเรียได้รับ
ไม่มีประชาธิปไตย และการแทรกแซงทางทหาร
เป็นพักๆการเมือง อย่างไรก็ตาม กับผลประโยชน์ของ hindsight และเห็นจากประสบการณ์
แม้ช่วงปัจจุบัน การปกครองของพลเรือน ( 1960-1966 1979-1983
1999 , และวันที่ ) ล้มเหลวในการผลิตบวกใด ๆหรือดีกว่า
ผลลัพธ์การยืนยันนี้คือแก้แค้น โดยรายงานของ
การสำรวจโดย simbine ( 2000 ) ซึ่งพบว่า ในแง่ของประสิทธิภาพ
, ผู้ตอบแบบสอบถามในการศึกษาของเธอให้
อันดับสูงสามระบอบการปกครองทหารทั่วไป ( murtala
พลเรือเอก 1975-1976 นายพลมูฮัมหมัด buhari
เสมือนทั่วไป ยาคูบู gowon ตามลำดับ ) ,
ถึงแม้ว่าทั้งสอง การบริหารพลเรือนครับ
balewa บู บาการ์ tafawa ,และ 1960-1966 alhaji shehu
shagari 1979-1983 , จำนวนรวม นี้แสดงให้เห็นว่ามี
ไม่อัตโนมัติการเชื่อมต่อระหว่างประชาธิปไตยและการพัฒนา . ประการที่สองแม้ว่า discussable ผล
หมายถึงในบริบทของประสบการณ์ไนจีเรียที่
บันทึกของทหารเป็นบิตที่ดีกว่าคู่ของพวกเขาที่พลเรือน
อย่างไรก็ตาม ในช่วง generalisation
อาจเป็นอันตราย ในเรื่องนี้
การแปล กรุณารอสักครู่..