Approximately 60–80% of the world’s

Approximately 60–80% of the world’s population still
depends on traditional medicines for the treatment of common
ailments and diseases (Farnsworth et al., 1985; World Health
Organization, 2002; Zhang, 2004). A country where this statistic
is apparent is The People’s Democratic Republic of Laos (Lao
P.D.R. or Laos), which has a population of 6.2 million people
(World Fact Book, 2005). Inadequate medical facilities that are
often too far from communities living in isolated villages, and
insufficient access to the most current pharmaceuticals on the
market or to most current disease therapies, make it difficult to
successfully treat certain health conditions in Laos (WHO,1993;
Country Strategy Note, 1996). Malaria, viral infections, and a
high infant mortality rate are relatively common throughout the
country (WHO, 1993; Chape, 1996; World Fact Book, 2005).
Traditional remedies have a long-standing history in many Lao
communities, and continue to provide useful tools for treating
diseases (Baird, 1995; Southavong, 1997; Condominas, 1998).The government of Lao P.D.R. has been working to learn
about the medicinal plant knowledge that is held by the people
throughout the country (Southavong, 1997). In 1976, the Traditional
Medicine Research Center (TMRC) was established by
the Ministry of Health in order to study and incorporate the use of
medicinal plants and Traditional Lao Medicines into current and
more modern healthcare systems of Laos. Among its activities,
TMRC is involved in ethnobotanical field study, plant collection
and identification, and the cataloging of medicinal plants used in
various parts of the country, as well as working with pharmaceutical
factories in the development of drugs based on traditional
Lao medicines (Southavong, 1997; Soejarto et al., 1999, 2002).
Through the mandate of the Ministry of Health,TMRCestablished
12 Traditional Medicine Stations (TMSs) located in 13
different provinces throughout the country, all of which maintain
a close working relationship with the TMRC. The TMS is
a place where local people can go to seek treatment of certain
health complaints, to receive advice on disease treatment, and to
purchase formulated plant remedies for a variety of conditions.
Each TMS usually consists of one or more buildings, including
a sauna and clinic, which may or may not be associated with a
local hospital, or the pharmacy and food division of the Provincial
Health Department, and is generally composed of a staff ofthree to five. The head of each TMS is a college graduate either
in the field of Pharmacy or some related medical area, and many
TMSs also employ a doctor and or a traditional healer (Soejarto
et al., 1999, 2002).
Until recently, research on the important resource of medicinal
plants in Laos has been limited. Thus, the aim of the current
paper is not only to fill a gap in the overall research of
ethnomedicine by providing information on a previously overlooked
area of the world, but also to provide some evidence
on the continuing importance of medicinal plant therapy in this
country. The study was also intended to assist the already active
members of the Ministry of Health in Laos to further enrich their
record of documented and identified plants that are commonly
used in traditional medical practices throughout the country, as
part of the broader study on the medicinal plants of Laos under
the University of Illinois at Chicago (UIC)-based International
Cooperative Biodiversity Group (ICBG) Project (Soejarto et al.,
1999, 2002).about 200m in elevation. The area receives an annual rainfall of
between 2600 and 3000 mm, the majority of which comes during
the rainy season, from May through late September (Eliot
and Bickersteth, 1999; Cummings, 2002).
The population of this city is 35,000, and the major cultural
group is the Lao Loum. This region has been culturally influenced
by the Tai linguistic family, most notably the Lao, Phutai,
Phuan, and Tai Meuy ethnic groups. The Austroasiatic linguistic
family is also commonly represented throughout the province
(Chazee, 1999; Sisouphanthong and Taillard, 2000; Cummings,
2002).
This study focused on areas (villages) which are relatively
close in proximity to the Paksan TMS, and all within the district
of Paksan, namely, Nong Bua Village, Somsavath Village,
Nong Sao Man Village, Na Som Mo Village, Na Kao Lom Village,
Kham Phai Village, Phon Gnam Village, and Sene Oudom
Village. Each village was within 20–30 km distance from Paksan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประมาณ 60 – 80% ของประชากรโลกยังคงขึ้นอยู่กับยาโบราณสำหรับการจัดการทั่วไปอาการและโรค (ฟาร์นสเวิร์ธ et al., 1985 สุขภาพโลกองค์กร 2002 เตียว 2004) ประเทศซึ่งสถิตินี้มีชัดเจนเป็นผู้ของประชาธิปไตยสาธารณรัฐลาว (ลาวสถานหรือลาว), ซึ่งมีประชากรประมาณ 6.2 ล้านคน(โลกความจริงสมุด 2005) อำนวยความสะดวกทางการแพทย์ไม่เพียงพอที่จะมักจะไกลจากชุมชนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแยก และไม่เพียงพอในการเข้าถึงยาล่าสุดในการตลาด หรือเพื่อรักษาโรคปัจจุบัน ทำให้ยากที่จะรักษาโรคบางอย่างในลาวผู้ 1993 เรียบร้อยแล้วประเทศกลยุทธ์ตั๋ว 1996) มาลาเรีย เชื้อไวรัส และอัตราการตายทารกสูงจะค่อนข้างทั่วประเทศผู้ 1993 Chape, 1996 โลกความจริงสมุด 2005)วิธีแก้แบบดั้งเดิมมีประวัติยาวนานในลาวมากชุมชน และยังให้เครื่องมือมีประโยชน์สำหรับการรักษาโรค (Baird, 1995 Southavong, 1997 Condominas, 1998) รัฐบาลลาวสถานได้ทำงานการเรียนเกี่ยวกับความรู้พืชสมุนไพรที่ถูกถือครอง โดยคนทั่วประเทศ (Southavong, 1997) ในปี 1976 แบบดั้งเดิมศูนย์วิจัยการแพทย์ (TMRC) ก่อตั้งขึ้นโดยกระทรวงสุขภาพการศึกษา และรวบรวมการใช้พืชสมุนไพรและยาลาวโบราณในปัจจุบัน และระบบสุขภาพสมัยใหม่ของลาว ในหมู่ของกิจกรรมTMRC เกี่ยวข้องในฟิลด์ ethnobotanical ศึกษา ชุดโรงงานและรหัส และการจัดแค็ตตาล็อกของพืชสมุนไพรที่ใช้ในส่วนต่าง ๆ ของประเทศ ทำงานกับยาโรงงานในการพัฒนายาเสพติดตามแบบดั้งเดิมลาวยา (Southavong, 1997 Soejarto et al., 1999, 2002)ผ่านข้อบังคับของกระทรวงสุขภาพ TMRCestablished12 แบบยาสถานี (TMSs) ตั้งอยู่ใน 13จังหวัดต่าง ๆ ทั่วประเทศ ที่รักษาปิดการทำงานความสัมพันธ์กับ TMRC TMS เป็นสถานที่ที่ประชาชนสามารถไปแสวงหาการรักษาของบางสุขภาพการร้องทุกข์ ได้รับคำแนะนำ ในการรักษาโรค และการซื้อโรงงานสูตรเยียวยาสำหรับความหลากหลายของเงื่อนไขแต่ละ TMS จะประกอบด้วยอาคารอย่าง น้อยหนึ่ง รวมถึงซาวน่าและคลินิก ซึ่งอาจ หรืออาจไม่เกี่ยวข้องกับการโรงพยาบาลท้องถิ่น หรือฝ่ายเภสัชกรรมและอาหารของจังหวัดแผนกสุขภาพ และโดยทั่วไปประกอบด้วย ofthree พนักงานที่ห้า หัวละ TMS เป็นบัณฑิตวิทยาลัยโดยในร้านขายยาหรือบางที่เกี่ยวข้องทางการแพทย์ที่ตั้ง และหลายTMSs จ้างแพทย์และหรือมาระโกดั้งเดิม (Soejartoร้อยเอ็ด al., 1999, 2002)จนล่าสุด งานวิจัยทรัพยากรสำคัญของยาพืชในลาวถูกจำกัด ดังนั้น จุดมุ่งหมายของปัจจุบันกระดาษไม่ใช่เพียงเพื่อ เติมช่องว่างในการวิจัยโดยรวมของethnomedicine โดยให้ข้อมูลข้ามที่ก่อนหน้านี้พื้นที่ ของโลก แต่ยังให้หลักฐานบางอย่างในความสำคัญต่อพืชสมุนไพรบำบัดนี้ประเทศ การศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยให้ใช้งานอยู่แล้วสมาชิกของกระทรวงสุขภาพในลาวต่อ กายของพวกเขาบันทึกเอกสาร และระบุพืชที่โดยทั่วไปใช้ในปฏิบัติการทางการแพทย์แบบดั้งเดิมทั่วประเทศส่วนหนึ่งของการศึกษากว้างพืชสมุนไพรของลาวใต้มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ชิคาโก (UIC) -จากนานาชาติโครงการสหกรณ์ความหลากหลายทางชีวภาพกลุ่ม (ICBG) (Soejarto et al.,1999, 2002) ดึกยก 200 m พื้นที่ได้รับมีปริมาณน้ำฝนรายปีของระหว่าง 2600 3000 มม. ส่วนใหญ่ที่มาในระหว่างฝน พฤษภาคมถึงปลายเดือนกันยายน (เอเลียตBickersteth, 1999 และ Cummings, 2002)ประชากรของเมืองนี้มา 35000 วิชาวัฒนธรรมกลุ่มคือ Loum ลาว ภูมิภาคนี้ได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรมโดยไทภาษาศาสตร์ครอบครัว ส่วนใหญ่ลาว ภาษาผู้ไทพวน และกลุ่มชาติพันธ์ไท Meuy Austroasiatic ภาษาศาสตร์โดยทั่วไปยังมีแสดงครอบครัวทั่วทั้งจังหวัด(Chazee, 1999 Sisouphanthong และ Taillard, 2000 Cummings2002)การศึกษานี้เน้นพื้นที่ (หมู่บ้าน) ซึ่งค่อนข้างปิดใน Paksan TMS และภายในอำเภอหมู่บ้าน Paksan ได้แก่ หนองบัววิลเลจ Somsavathหนองเซาแมนวิลเลจ หมู่บ้านนาสม Mo นาข้าวลมวิลเลจคำไผ่วิลเลจ หมู่ บ้านโพน Gnam และ Sene อูดหมู่บ้าน แต่ละหมู่บ้านภายใน 20 – 30 กิโลเมตรห่างจาก Paksan ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประมาณ 60-80%
ของประชากรโลกยังคงขึ้นอยู่กับยาแผนโบราณในการรักษาทั่วไปโรคภัยไข้เจ็บและโรค
(เทน et al, 1985;.
อนามัยโลกองค์การ2002; Zhang, 2004) ประเทศที่สถิตินี้ก็เห็นได้ชัดคือสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (ลาว P.DR หรือลาว) ซึ่งมีประชากร 6.2 ล้านคน(โลกจริงหนังสือ, 2005) สิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ไม่เพียงพอที่มักจะไกลจากชุมชนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่แยกและการเข้าถึงไม่เพียงพอที่จะยาในปัจจุบันมากที่สุดในตลาดหรือในที่สุดการรักษาโรคในปัจจุบันทำให้ยากต่อการรักษาประสบความสำเร็จในสภาวะสุขภาพบางอย่างในประเทศลาว(WHO, 1993; ประเทศ หมายเหตุกลยุทธ์, 1996) มาลาเรียการติดเชื้อไวรัสและอัตราการตายของทารกสูงมีความร่วมกันทั่วประเทศ(WHO, 1993; Chape 1996; โลกจริงหนังสือ, 2005). การเยียวยาแบบดั้งเดิมมีประวัติศาสตร์อันยาวนานในลาวหลายชุมชนและยังคงให้เครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับการรักษาโรค (แบร์ด 1995; Southavong, 1997; Condominas, 1998) รัฐบาลสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวได้โดยเริ่มต้นได้รับการทำงานที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับความรู้พืชสมุนไพรที่จะจัดขึ้นโดยคนทั่วประเทศ(Southavong, 1997) ในปี 1976 แผนศูนย์วิจัยการแพทย์(TMRC) ก่อตั้งขึ้นโดยกระทรวงสาธารณสุขเพื่อการศึกษาและรวมการใช้พืชสมุนไพรและยาแผนปัจจุบันเข้ามาในลาวและระบบการดูแลสุขภาพที่ทันสมัยมากขึ้นของประเทศลาว ในกิจกรรมของTMRC มีส่วนร่วมในการศึกษาเขตแนวทางการเก็บรวบรวมพืชและบัตรประจำตัวและแคตตาล็อกของพืชสมุนไพรที่ใช้ในส่วนต่างๆของประเทศเช่นเดียวกับการทำงานร่วมกับยาโรงงานในการพัฒนาของยาเสพติดขึ้นอยู่กับแบบดั้งเดิมยาลาว(Southavong 1997.. Soejarto et al, 1999, 2002) ผ่านคำสั่งของกระทรวงสาธารณสุขที่ TMRCestablished 12 สถานีการแพทย์แผน ​​(TMSs) ตั้งอยู่ใน 13 จังหวัดต่างๆทั่วประเทศทั้งหมดที่รักษาความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับการทำงานกับ TMRC . TMS เป็นสถานที่ที่คนในท้องถิ่นสามารถไปที่จะแสวงหาการรักษาบางอย่างร้องเรียนสุขภาพเพื่อรับคำแนะนำเกี่ยวกับการรักษาโรคและการซื้อการเยียวยาพืชสูตรสำหรับความหลากหลายของเงื่อนไข. แต่ละ TMS มักจะประกอบด้วยหนึ่งหรือมากกว่าอาคารรวมทั้งซาวน่าและคลินิกซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่ได้รับการเชื่อมโยงกับโรงพยาบาลท้องถิ่นหรือร้านขายยาและอาหารส่วนของจังหวัดกรมอนามัยและโดยทั่วไปจะประกอบด้วยพนักงานofthree ถึงห้า หัวของแต่ละ TMS เป็นวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาทั้งในด้านการขายยาหรือบางพื้นที่ทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องและหลายTMSs ยังจ้างแพทย์หรือหมอแบบดั้งเดิม (Soejarto et al., 1999, 2002). จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ การวิจัยเกี่ยวกับ ทรัพยากรที่สำคัญของสมุนไพรพืชในประเทศลาวได้รับการจำกัด ดังนั้นจุดมุ่งหมายของปัจจุบันกระดาษไม่ได้เป็นเพียงเพื่อเติมช่องว่างในการวิจัยโดยรวมของethnomedicine โดยการให้ข้อมูลเกี่ยวกับการมองข้ามก่อนหน้านี้พื้นที่ของโลกแต่ยังเพื่อให้มีหลักฐานบางอย่างที่มีความสำคัญอย่างต่อเนื่องของการรักษาด้วยพืชสมุนไพรในประเทศ. การศึกษาได้ตั้งใจที่จะช่วยให้ใช้งานแล้วสมาชิกของกระทรวงสาธารณสุขในประเทศลาวเพื่อเสริมสร้างของพวกเขาบันทึกของพืชเอกสารและมีการระบุว่ามักจะถูกนำมาใช้ในการปฏิบัติทางการแพทย์แบบดั้งเดิมทั่วประเทศที่เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาในวงกว้างเกี่ยวกับพืชสมุนไพรลาวภายใต้มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ชิคาโก (UIC) -based นานาชาติสหกรณ์กลุ่มความหลากหลายทางชีวภาพ(ICBG) โครงการ (Soejarto et al., 1999, 2002) .about ในระดับความสูง 200 เมตร พื้นที่ที่ได้รับปริมาณน้ำฝนประจำปีของระหว่าง 2,600 และ 3,000 มมส่วนใหญ่ที่มาในช่วงฤดูฝนตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงปลายเดือนกันยายน(เอเลียตและ Bickersteth 1999; คัมมิ่งส์, 2002). ประชากรของเมืองนี้คือ 35,000 และ ทางวัฒนธรรมที่สำคัญกลุ่มลาวLoum ภาคนี้ได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรมจากครอบครัวภาษาไทที่สะดุดตาที่สุดลาวผู้ไท, พวนและกลุ่มชาติพันธุ์ไท Meuy ภาษา Austroasiatic ครอบครัวยังเป็นตัวแทนทั่วไปทั่วทั้งจังหวัด(Chazee 1999; Sisouphanthong และ Taillard 2000; คัมมิ่งส์, 2002). การศึกษาครั้งนี้มุ่งเน้นไปที่พื้นที่ (หมู่บ้าน) ซึ่งมีความใกล้ชิดในใกล้กับPaksan TMS และทั้งหมดภายใน อำเภอของPaksan คือหนองบัวหมู่บ้าน Somsavath หมู่บ้านหนองเซาชายวิลเลจ, โมนา Som หมู่บ้านนาหล่มเก่าหมู่บ้านขามไผ่หมู่บ้านโพนGNAM วิลเลจและ Sene Oudom วิลเลจ แต่ละหมู่บ้านอยู่ใน 20-30 กม. ระยะทางจาก Paksan

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประมาณ 60 - 80 % ของประชากรของโลกยังคง
ขึ้นอยู่กับยาแผนโบราณสำหรับรักษา โรคทั่วไปและโรค
( เว่อ et al . , 1985 ; โลกสุขภาพ
องค์กร , 2002 ; Zhang , 2004 ) เป็นประเทศที่มีสถิตินี้
เห็นได้ชัดคือสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ( ลาว
) หรือลาว ) ซึ่งมีประชากร 7.2 ล้านคน
( 2005 หนังสือความจริงของโลก )สิ่งอำนวยความสะดวกทางการแพทย์ไม่เพียงพอที่
มักจะไกลจากชุมชนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่แยก และขาดการเข้าถึงยา

ปัจจุบันมากที่สุดในตลาด หรือการบำบัดโรคมากที่สุดในปัจจุบัน ทำให้ยากที่จะ
เรียบร้อยแล้วถือว่าเงื่อนไขสุขภาพบางอย่างในประเทศลาว ( ใคร , 1993 ;
ประเทศกลยุทธ์หมายเหตุ , 1996 ) มาลาเรีย เชื้อไวรัส และ
อัตราตายของทารกสูงทั่วไปค่อนข้างตลอด
ประเทศ ( ใคร , 1993 ; chape , 1996 ; 2005 หนังสือความจริงของโลก )
วิธีแก้แบบดั้งเดิมมีประวัติอันยาวนานในชุมชนลาว
มากมาย และยังคงให้เครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับการรักษา
โรค ( Baird , 1995 ; southavong , 1997 ; condominas , 1998 ) รัฐบาลลาวได้พยายามที่จะเรียนรู้
เกี่ยวกับพืชสมุนไพร ความรู้ที่จัดขึ้นโดยคน
ทั่วประเทศ ( southavong , 1997 ) ในปี 1976 , ศูนย์วิจัยการแพทย์ดั้งเดิม

tmrc ) ก่อตั้งขึ้นโดยกระทรวงสาธารณสุข เพื่อศึกษา และรวมการใช้พืชสมุนไพรและยาลาว

แบบดั้งเดิมเป็นปัจจุบันและทันสมัยมากขึ้นการดูแลสุขภาพระบบของลาว ระหว่างกิจกรรมของ
tmrc มีส่วนร่วมในการศึกษาด้านพฤกษศาสตร์พื้นบ้านและพืชการจำแนก
คอลเลกชัน , และการทำพืชสมุนไพรใช้ใน
ส่วนต่างๆของประเทศ ตลอดจนทำงานร่วมกับเภสัชกรรม
โรงงานในการพัฒนายาจากยาแบบดั้งเดิมลาว
( southavong , 1997 ; soejarto et al . , 1999 , 2002 ) .
ผ่านคำสั่งกระทรวงสาธารณสุข tmrcestablished
12 สถานี ยาแผนโบราณ ( tmss ) ตั้งอยู่ใน 13
จังหวัดต่าง ๆทั่วประเทศ ซึ่งรักษา
ปิดการทำงานความสัมพันธ์กับ tmrc . โดย TMS คือ
สถานที่ที่ประชาชนสามารถไปแสวงหาการรักษาของการร้องเรียนสุขภาพบางอย่าง
, จะได้รับคำแนะนำในการรักษาโรค และ

ซื้อสูตรแก้พืชเพื่อความหลากหลายของเงื่อนไข .
แต่ละงานมักจะประกอบด้วยหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งอาคาร รวมทั้งการซาวน่าและคลินิก ซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับ
โรงพยาบาลท้องถิ่นหรือร้านขายยา และอาหาร ส่วนกรมสาธารณสุข
และโดยทั่วไปจะประกอบด้วยบุคลากร 3 ถึง 5 หัวของแต่ละงานจะจบมหาลัยเหมือนกัน
ในสาขาเภสัชศาสตร์ หรือบางพื้นที่ที่เกี่ยวข้องทางการแพทย์ และอีกมากมาย
tmss ยังจ้างแพทย์หรือผู้รักษาประเพณี ( soejarto
et al . , 1999 , 2002 ) .
จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆนี้ , การวิจัยเกี่ยวกับทรัพยากรที่สำคัญของพืชสมุนไพร
ในลาวได้ถูก จำกัด ดังนั้น เป้าหมายของกระดาษในปัจจุบัน
คือไม่เพียง แต่จะเติมช่องว่างในการวิจัยโดยรวมของ
ethnomedicine โดยการให้ข้อมูลที่เคยมองข้าม
พื้นที่ของโลก แต่ยังให้หลักฐาน
ในความสำคัญอย่างต่อเนื่องของการรักษาพืชสมุนไพรในประเทศนี้

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยเหลือสมาชิก
แล้ว ของกระทรวงสาธารณสุขในลาวเพิ่มเติม เพิ่มระเบียนของพวกเขา
ของเอกสารและระบุพืชที่นิยมใช้ในการปฏิบัติทางการแพทย์แบบดั้งเดิม

ทั่วประเทศ เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาพืชสมุนไพรของลาวใต้
มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ ชิคาโก ( UIC ) ซึ่งความหลากหลายทางชีวภาพ กลุ่มสหกรณ์ระหว่างประเทศ
( icbg ) โครงการ ( soejarto et al . ,
1999 , 2002 ) ประมาณ 200 เมตร ในระดับความสูง พื้นที่ได้รับปริมาณน้ำฝนของ
ระหว่าง 2600 และ 3 , 000 มิลลิเมตร ส่วนใหญ่ที่เข้ามาในระหว่าง
ฤดูฝนจากพฤษภาคมถึงปลายเดือนกันยายน ( อีเลียต
และ bickersteth , 1999 ; Cummings , 2002 ) .
ประชากรของเมืองนี้คือ 35000 , และกลุ่มวัฒนธรรม
ที่สำคัญ คือ ลาวลุ่ม . ภูมิภาคนี้ได้รับอิทธิพลทางวัฒนธรรม
โดยไทภาษาครอบครัวส่วนใหญ่ยวด ลาว , ผู้ไท
พวน , ไท meuy กลุ่มชาติพันธุ์ . ครอบครัวภาษาออสโตรเอเชียติก
โดยทั่วไปยังแสดงทั่วจังหวัด
( chazee , 1999 ; sisouphanthong และ taillard , 2000 ; คัมมิ่งส์

, 2002 )การศึกษานี้มุ่งเน้นในพื้นที่ ( หมู่บ้าน ) ซึ่งจะปิดค่อนข้าง
ในความใกล้ชิดกับปากซัน TMS และทั้งหมดภายในเขต
ของปากซัน ได้แก่ หนองบัว หมู่บ้าน หมู่บ้านหนองเสามนุษย์
somsavath , หมู่บ้าน , หมู่บ้านนาโสม โม นา เข้าล้อมหมู่บ้าน
คำไผ่ หมู่บ้านโพนงาม บ้านและ หมู่บ้านแสนสุข ดม
. แต่ละหมู่บ้านภายใน 20 - 30 กิโลเมตร ระยะทางจากปากซัน .