To test the model, valid measures o

To test the model, valid measures of time management behaviors and perceived control over time were necessary. Several researchers have developed time-related scales. For example, the Time Structure Questionnaire (Bond & Feather, 1988) globally assesses the structure and purpose of time use (e.g., "Do you often feel that your life is aimless, with no definite purpose?"). On the other hand, the Future Perspective Scale (Bird & Jordan, 1987) measures a person's thoughts and feelings about future events (e.g., "My future will be an extremely busy time"). Recently, Landy et al. (1991) developed the Time Urgency Scale, a component of the Type A behavior pattern. None of these measures was developed to assess time management behaviors specifically. Although the Time Urgency Scale does incorporate some dimensions of time management (e.g., scheduling and list making), other key dimensions of time management (i.e., time saving and tolerance for tardiness) were deleted during the scale's development. The Time Management Behavior Scale (TMB; Macan et al., 1990), a self-report instrument, however, was designed to measure the extent to which people used various time management behaviors in their work situation and perceived themselves to have control over their time. The TMB was used in the present research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการทดสอบรูปแบบมาตรการที่ถูกต้องของพฤติกรรมการจัดการเวลาและการควบคุมการรับรู้เมื่อเวลาผ่านไปมีความจำเป็น นักวิจัยหลายคนได้รับการพัฒนาเครื่องชั่งที่เกี่ยวกับเวลา ตัวอย่างเช่นแบบสอบถามโครงสร้างเวลา (พันธบัตรขน&, 1988) ทั่วโลกประเมินโครงสร้างและวัตถุประสงค์ของการใช้เวลา (เช่น "ที่คุณมักจะรู้สึกว่าชีวิตของคุณเป็นอย่างไร้จุดหมายโดยไม่มีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน?") ในทางกลับกันขนาดมุมมองในอนาคต (นก&จอร์แดน, 1987) มาตรการความคิดของบุคคลและความรู้สึกเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคต (เช่น "อนาคตของฉันจะเป็นเวลาที่ยุ่งมาก") เมื่อเร็ว ๆ นี้ Landy และอัล (1991) การพัฒนาในระดับเร่งด่วนเวลาองค์ประกอบของรูปแบบพฤติกรรม ไม่มีมาตรการเหล่านี้ได้รับการพัฒนาในการประเมินพฤติกรรมการบริหารเวลาโดยเฉพาะแม้ว่าระดับเร่งด่วนเวลาไม่รวมขนาดบางส่วนของการจัดการเวลา (เช่นเวลาและการทำรายการ) มิติสำคัญอื่น ๆ ของการจัดการเวลา (เช่นการออมและความอดทนสำหรับเชื่องช้าเวลา) ถูกลบในระหว่างการพัฒนาในระดับที่ ระดับการจัดการเวลาการทำงาน (TMB. Macan et al, 1990) ซึ่งเป็นเครื่องมือรายงานด้วยตนเอง แต่ได้รับการออกแบบมาเพื่อวัดขอบเขตที่คนที่ใช้พฤติกรรมการบริหารเวลาที่แตกต่างกันในสถานการณ์ทำงานของพวกเขาและการรับรู้ของตัวเองที่จะมีการควบคุมเวลาของพวกเขา ทหารไทยถูกนำมาใช้ในการวิจัยในปัจจุบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การทดสอบแบบจำลอง วัดพฤติกรรมจัดการเวลาและควบคุมเวลาการรับรู้ถูกต้องจำเป็น มีพัฒนานักวิจัยหลายระดับที่เกี่ยวข้องกับเวลา ตัวอย่าง เวลาโครงสร้างถาม (พันธบัตร&ขน 1988) ดำรงชีวิตโครงสร้างและวัตถุประสงค์ของการใช้เวลาทั่วโลก (เช่น, "มักบ้างว่าชีวิตของคุณ aimless มีวัตถุประสงค์ไม่แน่นอน") ในทางตรงข้าม ขนาดมุมมองในอนาคต (นก&จอร์แดน 1987) ประเมินบุคคลความคิดและความรู้สึกเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคต (เช่น, "อนาคตของผมจะมีเวลาว่างมาก") ล่าสุด Landy และ al. (1991) พัฒนามาตราส่วนเวลาเร่งด่วน ส่วนประกอบของรูปแบบพฤติกรรมชนิด A ไม่มีมาตรการเหล่านี้ถูกพัฒนาเพื่อประเมินพฤติกรรมการบริหารเวลาโดยเฉพาะ แม้ว่ามาตราส่วนเวลาเร่งด่วนรวมบางมิติของการบริหารเวลา (เช่น วางแผนและทำรายการ), มิติสำคัญของการบริหารเวลา (เช่น ประหยัดเวลาและการยอมรับสำหรับเชื่อง) ถูกลบในระหว่างการพัฒนาของเครื่องชั่ง พฤติกรรมการบริหารเวลา (ทหารไทย ขนาด Macan et al., 1990), แบบรายงานตนเองตรา อย่างไรก็ตาม ถูกออกแบบมาเพื่อวัดขนาดที่คนใช้พฤติกรรมการจัดการเวลาต่าง ๆ ในสถานการณ์การทำงานของพวกเขา และถือว่าตัวเองสามารถควบคุมเวลา ทหารไทยถูกใช้ในการวิจัยปัจจุบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการทดสอบรุ่นที่ใช้มาตรการที่มีผลบังคับใช้ของลักษณะการทำงานการบริหารเวลาและการควบคุมการรับรู้มากกว่าเวลาเป็นสิ่งจำเป็น นักวิจัยหลายแห่งมีการพัฒนาเครื่องชั่งน้ำหนักครั้งที่เกี่ยวข้อง ตัวอย่างเช่นช่วงเวลาโครงสร้างแบบสอบถาม(พันธบัตร&ขนนก 1988 )ที่จะประเมินในระดับโลกตามวัตถุประสงค์และโครงสร้างของการใช้เวลา(เช่น"คุณมักรู้สึกว่าชีวิตของคุณคือไร้จุดหมายที่ไม่มีวัตถุประสงค์ชัดเจนหรือไม่?") ในอีกด้านหนึ่งได้มุมมองของ ภาพ ในอนาคต(จอร์แดนนก& 1987 )มาตรการความคิดของบุคคลและความรู้สึกเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคต(เช่น"ในอนาคตจะได้มีเวลาไม่ว่างเป็นอย่างมากที่") เมื่อไม่นานมานี้ landy et al . ( 1991 )ได้พัฒนาช่วงเวลาเร่งด่วนขนาดใหญ่ซึ่งเป็นคอมโพเนนต์ของ ประเภท ที่รูปแบบการทำงาน ไม่มีมาตรการเหล่านี้ได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อประเมินพฤติกรรมการบริหารเวลาได้แม้ว่าช่วงเวลาเร่งด่วนขนาดที่ไม่มีขนาดบางอย่างของการบริหารเวลา(เช่นการทำรายการและการกำหนดเวลา)ขนาดอื่นๆที่สำคัญของการบริหารเวลา(เช่นการประหยัดเวลาและป้องกันสำหรับเฉื่อยชา)ถูกลบออกไปในระหว่างการพัฒนาของตะกรัน เวลาที่ใช้ในการบริหารจัดการระบบการทำงาน( TMB macan et al . 1990 )หน้าปัดแบบบริการตัวเองแต่ถึงอย่างไรก็ตามรายงานได้รับการออกแบบมาเพื่อวัดระดับการให้ผู้คนใช้ลักษณะการทำงานการบริหารเวลาที่หลากหลายในสถานการณ์งานของตนและเห็นด้วยตนเองให้มีการควบคุมมากกว่าช่วงเวลาของพวกเขา ทหารไทยนั้นถูกใช้ในการวิจัยนี้