5 May.—I must have been asleep, for

5 May.—I must have been asleep, for certainly if I had been fully awake I must have noticed the approach of such a remarkable place. In the gloom the courtyard looked of considerable size, and as several dark ways led from it under great round arches, it perhaps seemed bigger than it really is. I have not yet been able to see it by daylight.
When the calèche stopped, the driver jumped down and held out his hand to assist me to alight. Again I could not but notice his prodigious strength. His hand actually seemed like a steel vice that could have crushed mine if he had chosen. Then he took out my traps, and placed them on the ground beside me as I stood close to a great door, old and studded with large iron nails, and set in a projecting doorway of massive stone. I could see even in the dim light that the stone was massively carved, but that the carving had been much worn by time and weather. As I stood, the driver jumped again into his seat and shook the reins; the horses started forward, and trap and all disappeared down one of the dark openings.
I stood in silence where I was, for I did not know what to do. Of bell or knocker there was no sign; through these frowning walls and dark window openings it was not likely that my voice could penetrate. The time I waited seemed endless, and I felt doubts and fears crowding upon me. What sort of place had I come to, and among what kind of people? What sort of grim adventure was it on which I had embarked? Was this a customary incident in the life of a solicitor’s clerk sent out to explain the purchase of a London estate to a foreigner? Solicitor’s clerk! Mina would not like that. Solicitor—for just before leaving London I got word that my examination was successful; and I am now a full-blown solicitor! I began to rub my eyes and pinch myself to see if I were awake. It all seemed like a horrible nightmare to me, and I expected that I should suddenly awake, and find myself at home, with the dawn struggling in through the windows, as I had now and again felt in the morning after a day of overwork. But my flesh answered the pinching test, and my eyes were not to be deceived. I was indeed awake and among the Carpathians. All I could do now was to be patient, and to wait the coming of the morning.
Just as I had come to this conclusion I heard a heavy step approaching behind the great door, and saw through the chinks the gleam of a coming light. Then there was the sound of rattling chains and the clanking of massive bolts drawn back. A key was turned with the loud grating noise of long disuse, and the great door swung back.
Within, stood a tall old man, clean shaven save for a long white moustache, and clad in black from head to foot, without a single speck of colour about him anywhere. He held in his hand an antique silver lamp, in which the flame burned without chimney or globe of any kind, throwing long quivering shadows as it flickered in the draught of the open door. The old man motioned me in with his right hand with a courtly gesture, saying in excellent English, but with a strange intonation:—
“Welcome to my house! Enter freely and of your own will!” He made no motion of stepping to meet me, but stood like a statue, as though his gesture of welcome had fixed him into stone. The instant, however, that I had stepped over the threshold, he moved impulsively forward, and holding out his hand grasped mine with a strength which made me wince, an effect which was not lessened by the fact that it seemed as cold as ice—more like the hand of a dead than a living man. Again he said:—
“Welcome to my house. Come freely. Go safely; and leave something of the happiness you bring!” The strength of the handshake was so much akin to that which I had noticed in the driver, whose face I had not seen, that for a moment I doubted if it were not the same person to whom I was speaking; so to make sure, I said interrogatively:—
“Count Dracula?” He bowed in a courtly way as he replied:—
“I am Dracula; and I bid you welcome, Mr. Harker, to my house. Come in; the night air is chill, and you must need to eat and rest.” As he was speaking, he put the lamp on a bracket on the wall, and stepping out, took my luggage; he had carried it in before I could forestall him. I protested but he insisted:—
“Nay, sir, you are my guest. It is late, and my people are not available. Let me see to your comfort myself.” He insisted on carrying my traps along the passage, and then up a great winding stair, and along another great passage, on whose stone floor our steps rang heavily. At the end of this he threw open a heavy door, and I rejoiced to see within a well-lit room in which a table was spread for supper, and on whose mighty hearth a great fire of logs, freshly replenished, flamed and flared.
The Count halted, putting down my bags, closed the door, and crossing the room, opened another door, which led into a small octagonal room lit by a single lamp, and seemingly without a window of any sort. Passing through this, he opened another door, and motioned me to enter. It was a welcome sight; for here was a great bedroom well lighted and warmed with another log fire,—also added to but lately, for the top logs were fresh—which sent a hollow roar up the wide chimney. The Count himself left my luggage inside and withdrew, saying, before he closed the door:—
“You will need, after your journey, to refresh yourself by making your toilet. I trust you will find all you wish. When you are ready, come into the other room, where you will find your supper prepared.”
The light and warmth and the Count’s courteous welcome seemed to have dissipated all my doubts and fears. Having then reached my normal state, I discovered that I was half famished with hunger; so making a hasty toilet, I went into the other room.
I found supper already laid out. My host, who stood on one side of the great fireplace, leaning against the stonework, made a graceful wave of his hand to the table, and said:—
“I pray you, be seated and sup how you please. You will, I trust, excuse me that I do not join you; but I have dined already, and I do not sup.”
I handed to him the sealed letter which Mr. Hawkins had entrusted to me. He opened it and read it gravely; then, with a charming smile, he handed it to me to read. One passage of it, at least, gave me a thrill of pleasure.
“I must regret that an attack of gout, from which malady I am a constant sufferer, forbids absolutely any travelling on my part for some time to come; but I am happy to say I can send a sufficient substitute, one in whom I have every possible confidence. He is a young man, full of energy and talent in his own way, and of a very faithful disposition. He is discreet and silent, and has grown into manhood in my service. He shall be ready to attend on you when you will during his stay, and shall take your instructions in all matters.”
The Count himself came forward and took off the cover of a dish, and I fell to at once on an excellent roast chicken. This, with some cheese and a salad and a bottle of old Tokay, of which I had two glasses, was my supper. During the time I was eating it the Count asked me many questions as to my journey, and I told him by degrees all I had experienced.
By this time I had finished my supper, and by my host’s desire had drawn up a chair by the fire and begun to smoke a cigar which he offered me, at the same time excusing himself that he did not smoke. I had now an opportunity of observing him, and found him of a very marked physiognomy.
His face was a strong—a very strong—aquiline, with high bridge of the thin nose and peculiarly arched nostrils; with lofty domed forehead, and hair growing scantily round the temples but profusely elsewhere. His eyebrows were very massive, almost meeting over the nose, and with bushy hair that seemed to curl in its own profusion. The mouth, so far as I could see it under the heavy moustache, was fixed and rather cruel-looking, with peculiarly sharp white teeth; these protruded over the lips, whose remarkable ruddiness showed astonishing vitality in a man of his years. For the rest, his ears were pale, and at the tops extremely pointed; the chin was broad and strong, and the cheeks firm though thin. The general effect was one of extraordinary pallor.
Hitherto I had noticed the backs of his hands as they lay on his knees in the firelight, and they had seemed rather white and fine; but seeing them now close to me, I could not but notice that they were rather coarse—broad, with squat fingers. Strange to say, there were hairs in the centre of the palm. The nails were long and fine, and cut to a sharp point. As the Count leaned over me and his hands touched me, I could not repress a shudder. It may have been that his breath was rank, but a horrible feeling of nausea came over me, which, do what I would, I could not conceal. The Count, evidently noticing it, drew back; and with a grim sort of smile, which showed more than he had yet done his protuberant teeth, sat himself down again on his own side of the fireplace. We were both silent for a while; and as I looked towards the window I saw the first dim streak of the coming dawn. There seemed a strange stillness over everything; but as I listened I heard as if from down below in the valley the howling of many wolves. The Count’s eyes gleamed, and he said:—
“Listen to them—the children of the night. What music they make!” Seeing, I suppose, some expression in my face strange to him, he added:—
“Ah, sir, you dwellers in the city cannot enter into the feelings of the hunter.” Then he rose and said:—
“But you must be tired. Your bedroom is all ready, and to-morrow you shall sleep as late as you will. I have to be away till the afternoon; so sleep well and dream well!” With a courteous bow, he opened for me himself the door to the octagonal room, and I entered my bedroom....
I am all in a sea of wonders. I doubt; I fear; I think strange thing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5 พฤษภาคม — ฉันต้องได้สลี แน่นอนถ้าผมเคยทำงานทั้งหมด ต้องมีข้อสังเกตการโดดเด่น หยีคอร์ตยาร์ดมองขนาดมาก และเป็นหลายวิธีที่มืด led จากใต้ดีปัดอาร์เชส บางทีเหมือนใหญ่กว่าจริง ๆ ผมยังไม่ได้เห็น ด้วยตามฤดูกาลเมื่อหยุดการ calèche ไดรเวอร์ไปลง และจัดหามือของเขาช่วยเหลือผมลง อีกผมไม่ ได้สังเกตเห็นความมหัศจรรย์ของเขา มือของเขาดูเหมือนจริงเช่นรองเหล็กที่ไม่ได้บดฉันถ้าเขาได้เลือก เขาเอาออกกับดักของฉัน แล้ววางไว้บนพื้นดินข้างฉันขณะที่ฉันยืนอยู่ใกล้ประตูมาก เก่า studded มีเล็บเหล็กขนาดใหญ่ และในประตูประเมินของหินขนาดใหญ่ ฉันได้เห็นแม้ในแสงที่อย่างหนาแน่นมีการแกะสลักหิน แต่ว่าแกะสลักที่ได้รับมากสวมใส่ โดยเวลาและสภาพอากาศ ยืน โปรแกรมควบคุมไปเป็นที่นั่งของเขาอีกครั้ง และจับสายบังเหียน ม้าเริ่มต้นไปข้าง หน้า และกับดัก และหายตัวไปทั้งหมดลงหนึ่งช่องดำยืนเงียบที่ได้ สำหรับผมไม่รู้จะทำอย่างไร ระฆังหรือ knocker มีไม่มีเครื่องหมาย บึ้งผนังและช่องหน้าต่างมืดเหล่านี้ ไม่มีแนวโน้มว่า เสียงของฉันสามารถเจาะ เวลาที่ผมรอประจักษ์สิ้นสุด และรู้สึกความสงสัยและความกลัวกครั้งเมื่อฉัน เรียงลำดับสิ่งที่ฉันมาให้ และ ระหว่างชนิดของคน นั้นฉันได้เริ่มต้นเป็นการเรียงลำดับสิ่งของการผจญภัยที่น่ากลัว นี้คือเหตุการณ์ที่จารีตประเพณีในชีวิตของพนักงานเป็น solicitor ที่ส่งออกไปจะอธิบายการซื้ออสังหาริมทรัพย์ลอนดอนให้ชาวต่างชาติ เจ้าหน้าที่ของ solicitor Mina จะไม่ชอบที่ Solicitor — สำหรับก่อนออกจากลอนดอน ได้ word ที่ ฉันสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ฉันมี full-blown solicitor เริ่มถูตา และหยิกตัวเองว่าฉันถูกทำงาน มันเหมือนฝันร้ายที่น่ากลัวกับฉัน และฉันคาดว่า ฉันควรก็ตื่น และค้นหาตัวเองที่บ้าน มีรุ่งอรุณดิ้นรนในผ่าน windows เป็นผมมีรู้สึกตอนนี้และอีกครั้งในตอนเช้าจาก overwork แต่เนื้อของฉันตอบทดสอบหยิก และตาของฉันได้ไม่ถูกหลอก ผมตื่นแน่นอน และ ผู้ Carpathians ทั้งหมดที่ฉันสามารถทำตอนนี้มีผู้ป่วย และรอการมาของตอนเช้าเหมือนมากับบทสรุปนี้ ผมได้ยินหนักขั้นตอนกำลังอยู่เบื้องหลังประตูดี และเห็นผ่าน chinks คล้ายปีศาจแสงมา แล้ว มีเสียงโซ่แสนยานุภาพและ clanking ของสลักเกลียวขนาดใหญ่ออกไป คีย์เปิด มีเสียงดัง grating ของ disuse ยาว และประตูดี swung กลับภายใน ยืนชราสูง shaven บันทึก moustache ขาวทำความสะอาด และห่มดำตั้งแต่หัวถึงเท้า โดย speck เดียวสีเกี่ยวกับเขาเลย เขาจัดในหลอดเงินโบราณ เปลวไฟที่เผาไม่ มีปล่องไฟหรือโลกใด โยนยาวสั่นเครือเงาเป็นมัน flickered ในกินน้ำลึกของเปิดประตู คน motioned ผม ด้วยมือขวาของเขา มีการเสนอรูป แบบ พูดในภาษาอังกฤษได้ดี แต่ มีสำเนียงแปลก ๆ: -"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน ใส่ได้อย่างอิสระ และจะของคุณเอง" เขาทำไม่เคลื่อนไหวการก้าวกับฉัน ได้ยืนเหมือนรูปปั้น เหมือนรูปแบบลายเส้นของเขาน่ารักก็คงเขาเป็นหิน ทันที อย่างไรก็ตาม ที่ฉันได้ก้าวผ่านขีดจำกัด เขาย้าย impulsively ไปข้างหน้า และกดออกมือ grasped เหมืองกับแรงที่ทำให้ฉัน wince ลักษณะพิเศษซึ่งมีน้อยไม่ความจริงที่ว่า เหมือนน้ำเย็นที่น้ำแข็ง ตัวมากขึ้นเช่นมือของความตายมากกว่าคนนั่งเล่น อีกครั้ง เขากล่าวว่า: -"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน มาได้อย่างอิสระ ไปอย่างปลอดภัย และสิ่งที่มีความสุขที่คุณนำ" มีความแข็งแรงของ handshake มากเหมือนกับที่ผมได้สังเกตเห็นในไดรเวอร์ หน้าซึ่งผมไม่เห็น ที่ครู่ ฉัน doubted ถ้าไม่ได้คนเดียวซึ่งผมได้พูดสิ่ง เพื่อให้แน่ใจว่า ผมพูด interrogatively: —"เคานต์แดรคคิวล่า" เขาลงในวิธีการเสนอเขาตอบ: —"ผมแดรกคูลา และเสนอคุณยินดีต้อนรับ นาย Harker บ้านของฉัน มา กลางคืนอากาศจะเย็น และคุณต้องจำเป็นต้องกิน และพักผ่อน" เขาได้พูด เขาใส่โคมไฟในวงเล็บบนผนัง และก้าวออก เอาครับ เขาก็ดำเนินการได้ก่อนสามารถคลุมเขา ฉันปฏิเสธจ่าย แต่เขายืนยัน: —"นาย ที่รัก คุณเป็นแขกของฉัน มันจะสาย และไม่มีคนของฉัน ผมเห็นความสะดวกสบายของตัวเอง" เขายืนยันในการถือครองของฉันดักเส้นทาง แล้ว บันไดคดเคี้ยวดี และ ตามอีกทางดี บนพื้นหินมีขั้นตอนของเรารังมาก ท้ายนี้เขาโยน เปิดประตูหนัก และ rejoiced เพื่อดูภายในห้องพักดีที่ตารางถูกแพร่กระจายในซุปเปอร์ และบนพื้นเตายิ่งใหญ่ดีไฟของล็อก สดเติม ทอดราด และปะทุขึ้นการตรวจนับ หยุดใส่ลงกระเป๋า ปิดประตู และข้ามห้อง เปิดประตูอื่น ที่เป็นห้องแปดเหลี่ยมขนาดเล็กสว่าง โดยหลอดเดียว และดูเหมือนว่าจะไม่ มีหน้าต่างเรียงลำดับใด ๆ ผ่านนี้ เขาเปิดประตูอื่น แล้ว motioned ฉันป้อน เรื่องการต้อนรับเรือ สำหรับที่นี่คือ ห้องนอนดีดีไฟส่องสว่าง และ warmed กับอีกล็อกไฟ, — ยัง เพิ่มไป แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ สำหรับล็อกด้านบนถูกสด — ที่ส่งเสียงคำรามกลวงขึ้นปล่องไฟกว้าง นับตัวเองไปทางซ้ายครับภายใน และต้อง ถอน การพูด ก่อนเขาปิดประตู: —"คุณจะได้ หลังจากการเดินทาง การฟื้นฟูตัวเอง โดยการทำให้ห้องน้ำของคุณ เชื่อถือคุณจะค้นหาทั้งหมดที่คุณต้องการ เมื่อคุณพร้อมที่ มาอื่น ๆ ห้องพัก ที่คุณจะค้นหาซุปเปอร์ของคุณเตรียมการ"แสง และความอบอุ่น และยินดีต้อนรับสุภาพการนับดูเหมือนจะ มี dissipated ทั้งหมดข้อสงสัยและความกลัวของฉัน แล้วถึงสถานะของฉันปกติ พบว่า ผมครึ่ง famished ด้วยหิว จึง ทำให้เข้าห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปในห้องอื่น ๆพบซุปเปอร์แล้วแอร์ โฮสต์ของฉัน ซึ่งยืนอยู่บนด้านหนึ่งของเตาผิงดี พิงกับ stonework ทำคลื่นสง่ามือของเขาไปยังตาราง และกล่าวว่า: -"ฉันอธิษฐานคุณ ได้นั่ง และทรัพย์วิธีที่คุณต้องการ คุณจะ ฉันใจ ขอโทษที่ฉันเข้าร่วมกับคุณ แต่ผมมีร้านอยู่แล้ว และฉันไม่ทรัพย์"ผมมอบให้เขาจดหมายปิดผนึกที่นายฮอว์กินส์ได้มอบหมายให้ฉัน เขาเปิดมัน และอ่านใกล้ แล้ว ดีน่า เขามอบมันให้ฉันอ่าน กาลหนึ่งของ น้อย ให้ฉันตื่นเต้นของความสุข"ฉันต้องเสียใจที่การโจมตีของ จาก malady ซึ่งฉัน sufferer คงที่ ห้ามปรามใด ๆ อย่างการเดินทางในส่วนของฉันบางครั้งมา แต่ความสุขว่าจะสามารถส่งพอทดแทน หนึ่งในผู้ที่มีความมั่นใจได้ เขาเป็นชายหนุ่ม เต็มรูปแบบ ของพลังงานและความสามารถในทางของเขาเอง และการจัดการที่ซื่อสัตย์มาก เขารอบคอบ และเงียบ และได้เติบโตขึ้นเป็นกล้าหาญในบริการของฉัน เขาจะได้พร้อมที่จะเข้าร่วมกับคุณเมื่อคุณจะเดินเขา และจะมีคำแนะนำของคุณในทุกเรื่อง"The Count himself came forward and took off the cover of a dish, and I fell to at once on an excellent roast chicken. This, with some cheese and a salad and a bottle of old Tokay, of which I had two glasses, was my supper. During the time I was eating it the Count asked me many questions as to my journey, and I told him by degrees all I had experienced.By this time I had finished my supper, and by my host’s desire had drawn up a chair by the fire and begun to smoke a cigar which he offered me, at the same time excusing himself that he did not smoke. I had now an opportunity of observing him, and found him of a very marked physiognomy.His face was a strong—a very strong—aquiline, with high bridge of the thin nose and peculiarly arched nostrils; with lofty domed forehead, and hair growing scantily round the temples but profusely elsewhere. His eyebrows were very massive, almost meeting over the nose, and with bushy hair that seemed to curl in its own profusion. The mouth, so far as I could see it under the heavy moustache, was fixed and rather cruel-looking, with peculiarly sharp white teeth; these protruded over the lips, whose remarkable ruddiness showed astonishing vitality in a man of his years. For the rest, his ears were pale, and at the tops extremely pointed; the chin was broad and strong, and the cheeks firm though thin. The general effect was one of extraordinary pallor.Hitherto I had noticed the backs of his hands as they lay on his knees in the firelight, and they had seemed rather white and fine; but seeing them now close to me, I could not but notice that they were rather coarse—broad, with squat fingers. Strange to say, there were hairs in the centre of the palm. The nails were long and fine, and cut to a sharp point. As the Count leaned over me and his hands touched me, I could not repress a shudder. It may have been that his breath was rank, but a horrible feeling of nausea came over me, which, do what I would, I could not conceal. The Count, evidently noticing it, drew back; and with a grim sort of smile, which showed more than he had yet done his protuberant teeth, sat himself down again on his own side of the fireplace. We were both silent for a while; and as I looked towards the window I saw the first dim streak of the coming dawn. There seemed a strange stillness over everything; but as I listened I heard as if from down below in the valley the howling of many wolves. The Count’s eyes gleamed, and he said:—“Listen to them—the children of the night. What music they make!” Seeing, I suppose, some expression in my face strange to him, he added:—“Ah, sir, you dwellers in the city cannot enter into the feelings of the hunter.” Then he rose and said:—“But you must be tired. Your bedroom is all ready, and to-morrow you shall sleep as late as you will. I have to be away till the afternoon; so sleep well and dream well!” With a courteous bow, he opened for me himself the door to the octagonal room, and I entered my bedroom....I am all in a sea of wonders. I doubt; I fear; I think strange thing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5 May. ฉันจะต้องได้รับการนอนหลับสำหรับแน่นอนถ้าฉันได้รับการตื่นตัวอย่างเต็มที่ผมต้องได้สังเกตเห็นวิธีการดังกล่าวเป็นสถานที่ที่น่าทึ่ง ในความเศร้าโศกลานดูขนาดมากและเป็นวิธีที่มืดหลายนำมาจากภายใต้โค้งที่ดีก็อาจจะดูเหมือนมีขนาดใหญ่กว่ามันคือเรื่องจริง ผมยังไม่ได้รับสามารถที่จะเห็นมันในเวลากลางวันโดย.
เมื่อcalècheหยุดขับกระโดดลงและถือมือของเขาออกมาเพื่อช่วยให้ผมที่จะลง อีกครั้งฉันไม่สามารถสังเกตเห็น แต่ความแรงมหาศาลของเขา มือของเขาจริงดูเหมือนรองเหล็กที่อาจมีเหมืองบดถ้าเขาได้รับการแต่งตั้ง จากนั้นเขาก็เอาออกกับดักของฉันและวางไว้บนพื้นดินที่อยู่ข้างฉันเป็นฉันยืนอยู่ใกล้กับประตูเก่าและเรียงรายด้วยตะปูเหล็กขนาดใหญ่และตั้งอยู่ในประตูฉายของหินขนาดใหญ่ ฉันจะได้เห็นแม้ในแสงสลัวที่หินแกะสลักขนาดใหญ่ แต่ที่แกะสลักได้รับการสวมใส่มากตามเวลาและสภาพอากาศ ขณะที่ผมยืนอยู่คนขับรถเพิ่มขึ้นอีกครั้งในที่นั่งของเขาและจับสายบังเหียน; ม้าเริ่มต้นไปข้างหน้าและกับดักและหายไปลงเป็นหนึ่งในช่องที่มืด.
ฉันยืนอยู่ในความเงียบที่ผมสำหรับผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร กระดิ่งหรือเคาะไม่มีวี่แวว; ผ่านผนังหน้ามุ่ยเหล่านี้และช่องหน้าต่างที่มืดมันก็ไม่ได้มีโอกาสที่เสียงของฉันจะมองทะลุ เวลาที่ฉันรอดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดและผมก็รู้สึกสงสัยและความกลัว crowding เมื่อฉัน สิ่งที่ประเภทของสถานที่มีผมมาและในสิ่งที่ชนิดของคน? สิ่งที่จัดเรียงของการผจญภัยที่น่ากลัวคือมันเกี่ยวกับการที่ผมได้ลงมือ? นี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประเพณีของเสมียนทนายความส่งออกไปอธิบายการซื้ออสังหาริมทรัพย์ในกรุงลอนดอนเพื่อชาวต่างชาติหรือไม่? เสมียนทนายความ! น่าจะไม่ชอบที่ ทนายความสำหรับก่อนที่จะออกจากลอนดอนที่ผมได้ข่าวว่าการตรวจสอบของฉันคือการประสบความสำเร็จ และตอนนี้ฉันทนายความเต็มเป่า! ผมเริ่มที่จะขยี้ตาของฉันและหยิกตัวเองเพื่อดูว่าผมตื่น ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวกับผมและผมคาดว่าผมควรจะตื่นขึ้นมาอย่างกระทันหันและพบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านกับรุ่งอรุณดิ้นรนผ่านหน้าต่างในขณะที่ผมมีในขณะนี้และอีกครั้งความรู้สึกในตอนเช้าหลังจากวันที่มีการทำงานมากเกินไป แต่เนื้อของเราตอบการทดสอบการจับและตาของฉันได้ไม่ถูกหลอก ฉันเป็นจริงตื่นตัวและหมู่คาร์พาเทียน ทั้งหมดที่ฉันสามารถทำตอนนี้จะเป็นผู้ป่วยและรอการมาถึงของตอนเช้า.
ขณะที่ผมได้มาถึงข้อสรุปนี้ผมได้ยินเป็นขั้นตอนที่หนักใกล้ที่อยู่เบื้องหลังประตูที่ดีและเห็นผ่าน Chinks ประกายของแสงที่มา จากนั้นก็มีเสียงโซ่แสนยานุภาพและส่งเสียงลากโซ่ของสลักเกลียวขนาดใหญ่ดึงกลับ ที่สำคัญก็หันกับเสียงดังของตะแกรงเลิกนานและประตูเหวี่ยงกลับ.
ภายในยืนชายชราสูงเกลี้ยงเกลาสะอาดประหยัดสำหรับหนวดยาวสีขาวและสีดำในชุดจากหัวถึงเท้าโดยไม่ต้องจุดเดียว สีเกี่ยวกับเขาได้ทุกที่ เขาถืออยู่ในมือของเขาโคมไฟสีเงินโบราณซึ่งอยู่ในเปลวไฟเผาโดยไม่ต้องปล่องไฟหรือโลกทุกชนิดขว้างเงาสั่นตราบเท่าที่มัน flickered ในร่างของประตูเปิด ชายชรา motioned ฉันในด้วยมือข้างขวาของเขาด้วยท่าทางสง่างาม, คำพูดในภาษาอังกฤษที่ดีเยี่ยม แต่ด้วยน้ำเสียงแปลก -
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน! ใส่ได้อย่างอิสระและจะของคุณเอง! "เขาทำเคลื่อนที่ของก้าวที่จะตอบสนองฉันไม่ได้ แต่ยืนอยู่เช่นรูปปั้นราวกับว่าท่าทางของเขาได้รับการต้อนรับเขาคงกลายเป็นหิน ทันที แต่ที่ฉันได้ก้าวข้ามธรณีประตูเขาย้ายไปข้างหน้าคึกและถือเอามือของเขาลงโทษเหมืองที่มีความแข็งแรงซึ่งทำให้ผมสะดุ้ง, ผลกระทบที่ไม่ได้ลดลงจากความจริงที่ว่ามันดูราวกับเย็นเป็นน้ำแข็ง มากขึ้นเช่นในมือของคนตายมากกว่าคนที่อาศัยอยู่ อีกครั้งเขากล่าวว่า: -
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน มาได้อย่างอิสระ ไปอย่างปลอดภัย และปล่อยให้บางสิ่งบางอย่างของความสุขที่คุณนำมา! "ความแข็งแรงของการจับมือกันได้มากคล้ายกับสิ่งที่เราได้สังเกตเห็นในไดร์เวอร์ที่มีใบหน้าของผมไม่ได้เห็นว่าสำหรับช่วงเวลาที่ผมสงสัยว่ามันเป็นไม่ได้เป็นคนเดียวกันกับ ซึ่งผมกำลังพูด; เพื่อที่จะให้แน่ใจว่าผมบอกว่า interrogatively: -
"Count Dracula" เขาโค้งคำนับในทางที่สง่างามในขณะที่เขาตอบว่า: -
"ผมแดรกคิวลา; และผมเสนอราคาที่คุณยินดีต้อนรับนายฮาร์เกอร์, ที่บ้านของฉัน เข้ามา; อากาศคืนเป็นเย็นและคุณต้องจำเป็นต้องกินและส่วนที่เหลือ "ในฐานะที่เขาเป็นที่พูดเขาใส่หลอดไฟในวงเล็บบนผนังและก้าวออกเอากระเป๋าเดินทางของฉัน. เขาได้ดำเนินการในก่อนที่ฉันจะขัดขวางเขา ฉันมาประท้วง แต่เขายืนยันว่า: -
"เปล่าครับคุณเป็นแขกของฉัน ที่มันจะสายและประชาชนของเราจะไม่สามารถใช้ได้ ให้ฉันเห็นตัวเองสะดวกสบายของคุณ. "เขายืนยันที่จะดำเนินการกับดักของฉันพร้อมทางเดินและจากนั้นขึ้นบันไดที่คดเคี้ยวที่ดีและพร้อมทางอื่นที่ดีในชั้นหินที่มีขั้นตอนของเราดังขึ้นอย่างมาก ในตอนท้ายของเรื่องนี้เขาโยนเปิดประตูหนักและข้าพเจ้ามีความยินดีที่จะเห็นภายในห้องที่มีแสงสว่างเพียงพอในตารางกระจายสำหรับอาหารมื้อเย็นและมีครอบครัวอันยิ่งใหญ่ไฟที่ดีของการบันทึกเติมสด flamed และบาน
จำนวนหยุดวางลงถุงของฉันปิดประตูและข้ามห้องที่เปิดประตูอีกซึ่งนำเข้ามาในห้องแปดเหลี่ยมเล็ก ๆ แสงไฟจากโคมไฟเดียวและดูเหมือนโดยไม่ต้องหน้าต่างของประเภทใด ผ่านนี้เขาเปิดประตูอีกและ motioned ผมที่จะใส่ มันเป็นสายตาต้อนรับ ที่นี่เป็นห้องนอนที่ดีสว่างดีและอบอุ่นด้วยไฟเข้าสู่ระบบอีก -also เพิ่ม แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้สำหรับบันทึกด้านบนเป็นสดที่ส่งแผดเสียงกลวงปล่องกว้างขึ้น นับตัวเองซ้ายกระเป๋าเดินทางของฉันภายในและถอนตัวออกว่าก่อนที่เขาจะปิดประตูไปนี้: -
"คุณจะต้องหลังจากการเดินทางของคุณที่จะฟื้นฟูตัวเองโดยการทำให้ห้องน้ำของคุณ ผมเชื่อว่าท่านจะได้พบกับสิ่งที่คุณต้องการ เมื่อคุณพร้อมที่เข้ามาในห้องอื่น ๆ ที่คุณจะได้พบกับอาหารมื้อเย็นของคุณเตรียม. "
แสงและความอบอุ่นและยินดีต้อนรับที่สุภาพจำนวนที่ดูเหมือนจะมีการกระจายไปทุกข้อสงสัยและความกลัวของฉัน มีแล้วถึงสภาพปกติของฉันฉันค้นพบว่าผมหิวช่วงครึ่งปีกับความหิว; เพื่อให้การทำห้องน้ำรีบร้อนฉันเดินเข้าไปในห้องอื่น ๆ .
ผมพบว่าอาหารมื้อเย็นวางแล้วออก โฮสต์ของฉันที่ยืนอยู่บนด้านหนึ่งของเตาผิงที่ดีพิงหินทำให้คลื่นที่สง่างามจากมือของเขาไปที่โต๊ะและพูดว่า: -
"ผมขออธิษฐานคุณจะนั่งรับประทานอาหารและวิธีการที่คุณโปรด คุณจะผมเชื่อขอโทษที่ฉันไม่เข้าร่วมคุณ; แต่ฉันได้รับประทานอาหารค่ำแล้วและผมไม่ได้จีบ. "
ฉันมอบให้เขาจดหมายปิดผนึกที่นายฮอว์กินได้รับความไว้วางใจให้ฉัน เขาเปิดมันและอ่านมันหนัก; แล้วด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เขาส่งมาให้ผมอ่าน ทางหนึ่งของมันอย่างน้อยให้ฉันตื่นเต้นของความสุข.
"ฉันจะต้องเสียใจที่การโจมตีของโรคเกาต์, โรคภัยจากการที่ผมได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องอย่างใดห้ามเดินทางในส่วนของฉันบางเวลาที่จะมา; แต่ผมมีความสุขที่จะบอกว่าผมสามารถส่งตัวแทนที่เพียงพอซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่ฉันมีทุกความเชื่อมั่นที่เป็นไปได้ เขาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยพลังและความสามารถในทางของเขาเองและจำหน่ายซื่อสัตย์มาก เขาเป็นคนที่รอบคอบและเงียบและได้เติบโตขึ้นเป็นความกล้าหาญในการให้บริการของฉัน เขาจะมีความพร้อมที่จะเข้าร่วมกับคุณเมื่อคุณจะระหว่างการเข้าพักของเขาและนำเอาคำแนะนำของคุณในทุกเรื่อง. "
นับตัวเองออกมาข้างหน้าและถอดฝาครอบจานและฉันล้มลงไปในครั้งเดียวในไก่ย่างที่ดีเยี่ยม . นี้ด้วยชีสและสลัดและขวดตุ๊กแกเก่าซึ่งผมมีสองแก้วเป็นอาหารมื้อเย็นของฉัน ในช่วงเวลาที่ผมกินมันนับถามฉันคำถามมากมายกับการเดินทางของฉันและฉันบอกเขาโดยองศาทั้งหมดที่ฉันเคยมีประสบการณ์.
โดยขณะนี้ผมได้ดำเนินการเสร็จสิ้นอาหารมื้อเย็นของฉันและด้วยความปรารถนาโฮสต์ของฉันได้วาดขึ้นเก้าอี้โดย ยิงและเริ่มที่จะสูบบุหรี่ซิการ์ที่เขาเสนอให้ฉันในเวลาเดียวกันอภัยตัวเองว่าเขาไม่ได้สูบบุหรี่ ตอนนี้ผมมีโอกาสในการสังเกตเขาและพบว่าเขาโหงวเฮ้งที่ทำเครื่องหมายไว้มาก.
ใบหน้าของเขาเป็นที่แข็งแกร่งมากที่แข็งแกร่งงุ้มกับสะพานสูงของจมูกบางและจมูกโค้งอย่างยิ่ง; หน้าผากมีโดมสูงและการเจริญเติบโตของเส้นผมน้อยห่มน้อยรอบวัด แต่อย่างล้นเหลือที่อื่น คิ้วของเขาก็ใหญ่มากเกือบประชุมจมูกและมีผมดกที่ดูเหมือนจะขดตัวในความสมบูรณ์ของตัวเอง ปากไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะได้เห็นภายใต้หนวดหนักได้รับการแก้ไขและค่อนข้างโหดร้ายมองที่มีฟันสีขาวที่คมชัดยิ่ง; ยื่นออกมาเหล่านี้มากกว่าริมฝีปากที่มีความแดงที่โดดเด่นแสดงให้เห็นพลังที่น่าอัศจรรย์ในมนุษย์ของปีที่ผ่านมา สำหรับส่วนที่เหลือหูของเขาเป็นสีซีดและท็อปส์ซูมากชี้; คางเป็นวงกว้างและแข็งแรงและแก้มแม้ว่าบาง บริษัท ผลทั่วไปเป็นหนึ่งในซีดพิเศษ.
จนบัดนี้ผมได้สังเกตเห็นหลังของมือของเขาขณะที่พวกเขานอนอยู่บนหัวเข่าของเขาในแสงไฟ, และพวกเขาก็ดูเหมือนค่อนข้างขาวและปรับ; แต่ตอนนี้เห็นพวกเขาใกล้ชิดกับฉันฉันไม่สามารถ แต่แจ้งให้ทราบว่าพวกเขาค่อนข้างหยาบกว้างด้วยมือหมอบ แปลกที่จะบอกว่ามีขนอยู่ในใจกลางของปาล์ม เล็บยาวและปรับและตัดไปยังจุดที่คมชัด ในฐานะที่เป็นจำนวนโน้มตัวไปข้างฉันและมือของเขาสัมผัสฉันฉันไม่สามารถระงับความสั่น มันอาจจะเป็นที่ลมหายใจของเขาเป็นอันดับ แต่เป็นความรู้สึกที่น่ากลัวของอาการคลื่นไส้มามากกว่าผมซึ่งทำในสิ่งที่ฉันจะฉันไม่สามารถปกปิด จำนวนอย่างเห็นได้ชัดสังเกตเห็นมันดึงกลับ และมีการจัดเรียงที่น่ากลัวของรอยยิ้มซึ่งแสดงให้เห็นมากกว่าที่เขาเคยทำมาเลยฟันโหนกของตัวเองนั่งลงอีกครั้งที่ด้านข้างของตัวเองของเตาผิง เราทั้งคู่เงียบในขณะที่; และในขณะที่ผมมองไปทางหน้าต่างที่ผมเห็นแนวสลัวแรกของรุ่งอรุณมา ดูเหมือนมีความเงียบสงบที่แปลกกว่าทุกอย่าง แต่ที่ผมฟังผมได้ยินเช่นถ้าจากลงมาด้านล่างในหุบเขาหอนของหมาป่าหลาย ตานับเป็น gleamed และเขากล่าวว่า: -
"ฟังให้กับเด็กพวกของคืน สิ่งที่เพลงที่พวกเขาทำ "เห็นผมคิดว่าการแสดงออกในใบหน้าของฉันแปลกที่เขาบางอย่างที่เขาเพิ่ม: -
"อาครับคุณอาศัยอยู่ในเมืองไม่สามารถใส่ลงไปในความรู้สึกของนักล่า" จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและกล่าวว่า. -
"แต่คุณจะต้องเหนื่อย ห้องนอนของคุณพร้อมแล้วทั้งหมดและพรุ่งนี้คุณจะนอนหลับเป็นปลายคุณจะ ฉันมีที่จะออกไปจนถึงช่วงบ่าย; เพื่อให้นอนหลับฝันดีและดี! "ด้วยโบว์สุภาพเขาเปิดตัวเองสำหรับผมประตูไปที่ห้องแปดเหลี่ยมและฉันเดินเข้าไปในห้องนอนของฉัน ....
ฉันทั้งหมดในทะเลของสิ่งมหัศจรรย์ ฉันสงสัย; ฉันกลัว; ผมคิดว่าสิ่งที่แปลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5 พฤษภาคม - ฉันต้องหลับ เพราะแน่นอนว่า ถ้าผมตื่นผมต้องสังเกตวิธีการดังกล่าวที่น่าทึ่ง ความมืดมนในลานดูขนาดใหญ่และหลายวิธีมืด LED จากใต้โค้งกลมดี มันอาจจะดูใหญ่กว่านั้นจริง ๆ ผมยังไม่ได้รับสามารถที่จะเห็นมัน โดยกลางวัน .
เมื่อเช . แคลหยุดคนขับกระโดดลงและยื่นมือมาช่วยผมลง อีกครั้งฉันอาจไม่ได้ แต่สังเกตุแรงมหาศาลของเขา มือของเขาจริง ๆ เหมือนเหล็กรองที่สามารถบดของฉัน เขาได้เลือก จากนั้นเขาก็หยิบกับดักของฉันและวางไว้บนพื้นข้างๆผมขณะที่ผมยืนอยู่ใกล้ประตูมากเก่าและ studded กับตะปูเหล็กขนาดใหญ่และการตั้งค่าในการประตูขนาดใหญ่หิน ฉันสามารถเห็นได้แม้ในแสงสลัวที่หินและแกะสลัก , แกะสลักมีมากแต่ที่สวมใส่โดยเวลาและสภาพอากาศ ขณะที่ผมยืนอยู่ คนขับกระโดดอีกครั้งเข้าไปในที่นั่งของเขาและกระตุกบังเหียน ; ม้าเริ่มไปข้างหน้าและกับดักทั้งหมดลงและหายไปหนึ่งช่องมืด .
ผมยืนอยู่ในความเงียบ ฉันอยู่ที่ไหนสำหรับผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ ของระฆัง หรือเสียงเคาะไม่มีสัญญาณ ผ่านผนังและช่องหน้าต่างมืดเหล่านี้ มุ่ยก็ไม่ได้ว่าเสียงของฉันสามารถเจาะ เวลาที่ฉันรอดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดและผมรู้สึกสงสัยและความกลัวที่อยู่บนชั้น สิ่งที่ประเภทของสถานที่ที่ฉันมา และระหว่างคนแบบไหน ? สิ่งที่จัดเรียงของการผจญภัยที่น่ากลัวคือมันที่ฉันเริ่มต้น ?เป็นเหตุการณ์ปกติในชีวิตของเสมียนของทนายส่งออกเพื่ออธิบายการซื้ออสังหาริมทรัพย์ในลอนดอนกับชาวต่างชาติ ? เสมียนทนาย ! มินาจะไม่ใช่แบบนั้น ทนายสำหรับก่อนออกจากลอนดอน ข้าได้รับข่าวว่า ข้อสอบเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ผมเป็นทนายเต็มเป่า ! ฉันเริ่มที่จะถูตาและหยิกตัวเองเพื่อดูว่าผมตื่นแล้วมันเหมือนกับฝันร้ายที่น่ากลัวสำหรับฉัน และฉันคิดว่าฉันควรตื่นทันที และพบว่าตัวเองอยู่บ้าน กับ รุ่งอรุณ ดิ้นรน ผ่านทางหน้าต่าง และผมก็รู้สึกว่าตอนนี้และอีกครั้งในตอนเช้าหลังจากวันของการทำงานมากเกินไป แต่เนื้อของฉันตอบหยิกทดสอบ ตาก็ไม่โดนหลอก ฉันมันก็ตื่น และในเรื่องฉิบหายแล้ว ทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้ คือ อดทนและจะรอถึงเช้า
ฉันได้มาถึงข้อสรุปนี้ผมได้ยินหนักก้าวเข้าใกล้หลังประตูใหญ่ และทางจีนเห็นแววของกำลังไฟ จากนั้นก็มีเสียงสั่นและเขย่าโซ่ขนาดใหญ่สลักดึงกลับ . คีย์หันกับตะแกรงดังเสียงยาว เลิก และประตูใหญ่เหวี่ยงกลับ
ภายในยืนชายชราสูงสะอาดโกนช่วยให้หนวดยาวสีขาวคลุมสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีจุดเดียวของสีเกี่ยวกับเขาเลย เขาจัดขึ้นในโคมไฟสีเงินแบบโบราณมือของเขาซึ่งในเปลวไฟเผาไหม้ไม่มีปล่องไฟหรือโลกใด ๆ ขว้างยาวสั่นเงามันริบหรี่ลงในร่างของประตูเปิดเฒ่าผายผมด้วยมือขวาของเขาด้วยท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย พูดภาษาอังกฤษที่ดีเยี่ยม แต่ด้วยน้ำเสียงแปลกๆ : -
" ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน ระบุได้อย่างอิสระ และจะของคุณเอง " เขาทำให้ไม่มีการเคลื่อนไหวของก้าวจะเจอฉัน แต่ก็เหมือนรูปปั้น ราวกับท่าทางของเขาไว้ต้อนรับเขาเป็นหิน ทันที อย่างไรก็ตาม ที่ฉันได้ก้าวข้ามธรณีประตูเขาได้ย้ายไปข้างหน้าและจับออกมือของเขาคว้าผมด้วยแรงที่ทำให้ผมสะดุ้งหนี , ผลที่ไม่จืดจาง โดยข้อเท็จจริงที่ว่า มันรู้สึกเย็นเหมือนน้ำแข็งเหมือนมือของคนตายมากกว่าคนเป็น อีกครั้ง เขากล่าวว่า : -
" ยินดีต้อนรับค่ะ มาได้อย่างอิสระ เดินทางปลอดภัย และปล่อยให้เรื่องของความสุขที่คุณนำมา