Chu Jingtian just stood there, an e

Chu Jingtian just stood there, an embarrassed grin on his face. “Sorry for being late. I fell into a ditch and it took a really long time to get back out. Now come here. There’s some for everyone, and it’s no less than usual.

The old man watched the scene in front of him with. This was one of Da Niu’s daily requirements. It practiced his agility and endurance, and cultivated a sense of responsibility. The next generation did not have to be the kindest, but it could not be allowed to be evil.

Grabbing two with each hand, Chu Jingtian continued to fill each child’s basket with fruit. He was obviously satisfied to see the kids leave with excited faces. Ye Wuchen watched quietly from the side. He was pondering his own life when he suddenly became aware of an acute tingling sensation that felt like he was being watched. It came from a nearby tree, and when he turned his head to face it, his gaze met a pair of bright, glittering, and almost translucent eyes that belonged to the white shadow hiding there, which suddenly shifted a little, perhaps surprised at being discovered. The shadow seemed scared, and immediately ran. But instead of running away, it hid behind the tree as if waiting for something.

Eventually, the last kid cheerfully shouted “Bye brother Da Niu!” and disappeared. Chu Jingtian rubbed his hands together, almost as if he was sad not to have anyone left to give fruit to. He had taken this task as a sort of daily pleasure a long time ago. Brought here as a five year old by his grandfather, Chu Jingtian had not experienced the harshness of the outside world. As a result, he was very innocent and kind; almost annoyingly so.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชูโรงแรมจิ่งเถียนเพียงยืน มีรอยยิ้มความอายบนใบหน้าของเขา "ขอโทษที่มาสาย ผมตกลงไปในคู และใช้เวลานานจริง ๆ กลับออก ตอนนี้ มาที่นี่ มีบางอย่างสำหรับทุกคน และมีไม่น้อยกว่าปกติคนดูฉากหน้าของเขาด้วย นี่คือดานิววันต้องอย่างใดอย่างหนึ่ง ฝึกฝนความอดทนและความคล่องตัวของเขา และปลูกฝังความรับผิดชอบ ไม่มีรุ่นต่อไปจะ ใจดี แต่ไม่ได้รับอนุญาตจะชั่วร้ายโลภ สองกับแต่ละมือชูโรงแรมจิ่งเถียนยังคงเติมของเด็กแต่ละตะกร้าผลไม้ เขาก็พอใจเพื่อดูเด็กด้วยใบหน้าตื่นเต้นเห็นได้ชัด เย Wuchen ดูอย่างเงียบ ๆ จากด้านข้าง เขาได้ขบคิดชีวิตของเขาเองเมื่อเขาก็เป็นทราบที่เฉียบพลันชา ๆ ที่รู้สึกว่าเขาก็กำลังเฝ้าดู มันมาจากต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียง และเมื่อเขาหันหัวของเขาจะเผชิญกับมัน สายตาของเขาได้พบกับคู่ของสว่าง แวววาว และตาเกือบโปร่งแสงที่เป็นเงาสีขาวที่ซ่อนอยู่ ซึ่งก็เลื่อนขึ้นเล็กน้อย อาจจะแปลกใจที่ถูกค้นพบ เงาดูเหมือนกลัว และวิ่งทันที แต่แทนที่จะวิ่งออกไป มันซ่อนอยู่หลังต้นไม้ว่ารออะไรบางอย่างในที่สุด สุดท้ายเด็กงสดตะโกน "ลาก่อนพี่ชายดานิว" และหายไป โรงแรมจิ่งเถียนชูลูบมือของเขา เกือบเป็นถ้าเขาก็เศร้าไม่ให้มีใครเหลือจะให้ผลไม้ที่จะ เขาได้นำงานนี้เป็นการเรียงลำดับของความสุขทุกวันเป็นเวลานาน มาถึงที่นี่เป็นห้าปีโดยปู่ของเขา ชูโรงแรมจิ่งเถียนมีประสบการณ์ถ่ายของโลกภายนอก เป็นผล เขาเป็นผู้บริสุทธิ์มาก และ ชนิด ดังนั้นเกือบ annoyingly

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชู Jingtian เพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นยิ้มอายบนใบหน้าของเขา "ขอโทษที่มาสาย. ฉันตกลงไปในคูน้ำและมันต้องใช้เวลานานที่จะได้รับกลับออกมา ตอนนี้มาที่นี่ มีบางอย่างสำหรับทุกคนและก็ไม่น้อยกว่าปกติ.

ชายชราดูฉากในด้านหน้าของเขาด้วย นี่คือหนึ่งในความต้องการในชีวิตประจำวันของดา Niu มันได้รับการฝึกฝนความคล่องตัวและความอดทนของเขาและได้รับการปลูกฝังความรับผิดชอบ รุ่นต่อไปไม่ได้ที่จะใจดี แต่มันอาจจะไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นความชั่วร้าย.

คว้าสองกับแต่ละมือชู Jingtian อย่างต่อเนื่องเพื่อกรอกตะกร้าของเด็กแต่ละคนด้วยผลไม้ เขาเป็นที่น่าพอใจอย่างเห็นได้ชัดที่จะเห็นเด็กปล่อยให้กับใบหน้าตื่นเต้น Ye Wuchen ดูเงียบ ๆ จากด้านข้าง เขาได้รับการขบคิดชีวิตของเขาเองเมื่อจู่ ๆ เขาก็เริ่มตระหนักถึงความรู้สึกเสียวซ่าเฉียบพลันที่รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังถูกจับตามอง มันมาจากต้นไม้บริเวณใกล้เคียงและเมื่อเขาหันหัวของเขาที่จะเผชิญกับมันจ้องมองเขาได้พบกับคู่ของสดใสระยิบระยับและตาโปร่งแสงเกือบที่เป็นเงาสีขาวหลบซ่อนตัวอยู่ที่นั่นซึ่งจู่ ๆ ก็ขยับตัวเล็กน้อยประหลาดใจบางทีอาจเป็น ค้นพบ เงาดูเหมือนกลัวและรีบวิ่ง แต่แทนที่จะวิ่งหนีมันซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้เช่นถ้ารออะไรบางอย่าง.

ในที่สุดเด็กที่ผ่านมามีความสุขตะโกนว่า "พี่ชายลาดา Niu!" และหายไป ชู Jingtian ลูบมือของเขาด้วยกันเกือบจะเป็นถ้าเขาเป็นเรื่องน่าเศร้าที่จะไม่เหลือใครที่จะให้ผลไม้ เขาได้รับงานนี้เป็นจัดเรียงของความสุขในชีวิตประจำวันเป็นเวลานานที่ผ่านมา พามาที่นี่เป็นวัยห้าขวบโดยคุณปู่ของเขาชู Jingtian ไม่เคยมีประสบการณ์ความรุนแรงของโลกภายนอก เป็นผลให้เขาเป็นอย่างผู้บริสุทธิ์และชนิด; เกือบรำคาญดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชู jingtian ก็ยืนยิ้มอายบนใบหน้าของเขา " ขอโทษที่มาสาย ฉันตกลงไปในคูน้ำ และมันใช้เวลานานมากที่จะกลับออกไป แล้วมาที่นี่ มีบางอย่างสำหรับทุกคนและมันน้อยกว่าปกติชายชราที่ดูฉากในด้านหน้าของเขา นี้เป็นหนึ่งใน ต้าหนิวทุกวัน ความต้องการ มันฝึกความคล่องตัวของเขาและความอดทน และมีความรับผิดชอบ รุ่นต่อไปไม่ต้องเป็นคนใจดี แต่อาจไม่ได้รับอนุญาตให้มีความชั่วร้ายคว้าสองกับแต่ละมือ ชู jingtian ยังคงกรอกตะกร้าของเด็กแต่ละคน กับผลไม้ เขาก็ต้องพอใจที่เห็นเด็กออกไปด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น ท่าน wuchen ดูอย่างเงียบ ๆจากด้านข้าง เขาขบคิด ชีวิตของเขาเอง เมื่อจู่ๆ เขาก็เริ่มตระหนักถึงของแหลมเหน็บเพทนาที่รู้สึกว่าเขากำลังถูกจับตามองอยู่ มันมาจากต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียง และเมื่อเขาหันศีรษะของเขาที่หน้ามัน สายตาของเขาได้พบกับคู่ของ สดใส แวววาว และเกือบจะโปร่งแสง ดวงตาที่เป็นเงาสีขาวซ่อนอยู่ซึ่งก็ขยับเล็กน้อย บางทีตกใจที่ถูกจับได้ เงาเหมือนกลัวและทันที รัน แต่แทนที่จะวิ่งหนีมันซ่อนหลังต้นไม้เหมือนรออะไรบางอย่างในที่สุด ลูกสุดท้ายพี่ดาร่าตะโกน " บายเ ียว ! " และหายตัวไป ชู jingtian ถูมือเข้าด้วยกัน เกือบจะเป็นถ้าเขาเศร้า ไม่ต้องมีใครไปเอาผลไม้ไป เขาได้รับงานนี้เหมือนกับทุกวัน สุข นานแล้ว ทำให้ที่นี่เป็นห้าปีเก่าจากปู่ของเขา ชู jingtian ได้มีประสบการณ์ความรุนแรงของโลกภายนอก ผลคือ เขาไร้เดียงสามากและชนิด ; เกือบจะน่ารำคาญมาก