When I first went to college (it wa

When I first went to college (it was in 1944, while the war was still on), I spent a fair amount of time trying to figure out what I wanted to do, and even more time trying to guess if I could do it. Some people say I’m a quick study, but it took me a good fifteen years to work up the answers. If you are in your sophomore year and don’t have your own solutions yet, I’d encourage you to reflect that it doesn’t always pay to be too fast in replying to important problems. The kids who sit at their desks with their hands in the air often don’t know what the question is all about.

“What is success?” That’s one of the questions that I asked people in the first linguistic interviews I put together. One man told me that it’s figuring out what you want to do, and then getting someone to pay you to do it. Another man said it’s making use of everything that ever happened to you. I like both ways of defining it, but I usually look at it another way: if you get to be 70 years old, and you can look back without feeling that you've wasted your time, you’ve been successful. Reflecting on how I got into the field of linguistics, and what I’ve been doing since, I seem to have been following all three ideas the same time, so they may turn out to be the same idea after all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกที่ผมเดินไปโรงเรียน (มันเป็นในปี 1944 ในขณะที่สงครามยังคงอยู่ใน) ผมใช้เวลาจำนวนเงินที่ยุติธรรมของเวลาพยายามคิดสิ่งที่ฉันอยากจะทำและเวลามากขึ้นพยายามที่จะคิดว่าถ้าฉันจะทำมัน บางคนบอกว่าฉันมีการศึกษาอย่างรวดเร็ว แต่มันเอาฉันดีสิบห้าปีในการทำงานขึ้นตอบ ถ้าคุณอยู่ในปีของคุณและไม่ได้มีการแก้ปัญหาของคุณเองยังฉันขอแนะนำให้คุณเพื่อสะท้อนให้เห็นว่ามันไม่ได้เสมอจ่ายจะเร็วเกินไปในการตอบปัญหาที่สำคัญ เด็กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของพวกเขาด้วยมือของพวกเขาในอากาศมักจะไม่ทราบว่าคำถามคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับ.

"คือความสำเร็จอะไร?" นั่นคือหนึ่งในคำถามที่ผมถามคนในการสัมภาษณ์ภาษาแรกที่ผมใส่กัน ชายคนหนึ่งบอกผมว่ามันหาสิ่งที่คุณต้องการจะทำแล้วได้รับคนที่จะจ่ายเงินให้คุณที่จะทำมัน ชายอีกคนหนึ่งกล่าวว่าการใช้ของทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับคุณ ผมชอบทั้งสองวิธีของการกำหนด แต่ฉันมักจะมองไปที่มันวิธีอื่น: ถ้าคุณได้รับที่จะอายุ 70 ปีและคุณสามารถมองย้อนกลับไปโดยไม่รู้สึกว่าคุณได้สูญเสียเวลาของคุณคุณจะได้รับความสำเร็จ สะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่ผมได้เข้าไปในเขตของภาษาศาสตร์และสิ่งที่ฉันได้ทำตั้งแต่ผมดูเหมือนจะได้รับต่อไปนี้ทั้งสามความคิดในเวลาเดียวกันดังนั้นพวกเขาอาจกลายเป็นความคิดเดียวกันหลังจากทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันแรกไปมหาลัย ( มันอยู่ใน 2487 ขณะที่สงครามยัง ) ผมใช้เวลาเป็นจำนวนเงินที่ยุติธรรมของเวลาพยายามที่จะคิดออกว่าผมต้องการอะไร และยิ่งเวลาพยายามที่จะคิดว่าฉันสามารถทำมันได้ บางคนบอกว่าฉันเรียนรู้เร็ว แต่มันเอาฉันปีที่ดีที่จะได้คำตอบ ถ้าคุณในปีสองและไม่มีโซลูชั่นของคุณเอง แต่ฉันต้องการให้คุณเพื่อสะท้อนให้เห็น ว่า มันไม่เสมอจ่ายได้เร็วในการตอบปัญหาที่สำคัญ เด็กคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของพวกเขาด้วยมือของพวกเขาในอากาศมักจะไม่รู้ว่าคำตอบคืออะไรทั้งหมดเกี่ยวกับ" อะไรคือความสำเร็จ ? " นั่นเป็นหนึ่งในคำถามที่ผมถามในการสัมภาษณ์ภาษาแรกที่ผมใส่กัน คนหนึ่งบอกผมว่า มันคือการหาสิ่งที่คุณต้องการและจากนั้นได้รับคนที่จะจ่ายให้คุณทำมัน คนอื่นบอกว่ามันทำให้การใช้ของทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับคุณ ผมชอบทั้งสองวิธีของการกำหนด แต่ผมมักจะมองอีกทาง : ถ้าคุณได้เป็น 70 ปี และคุณสามารถมองย้อนกลับไปโดยไม่รู้สึกว่าเสียเวลาเปล่าๆ คุณได้ประสบความสำเร็จ สะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่ฉันได้รับในด้านภาษาศาสตร์ และสิ่งที่ผมทำเพราะผมดูเหมือนจะได้รับต่อไปนี้ทั้งหมดสามความคิด เวลาเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาอาจเปิดออกเพื่อจะเหมือนกันทั้งหมด