From Poetry to Piano:Liszt’s Innova

From Poetry to Piano:

Liszt’s Innovative Style in Liebesträume, no. 3

By Ellen S. Christensen







“The inner and poetic sense of things, that ideality which exists in everything, seems to manifest itself pre-eminently in those artistic creations that arouse feelings and ideas within the soul by the beauty of their form.”

– Franz Liszt





The Romantic era in music brought forth a newfound desire to compose and perform music that enticed the emotions of listeners. Hungarian composer, Franz Liszt played virtuously in a way that was previously unimaginable. The energetic arpeggiations and dynamic expression with which he played became monumental in piano performance. Liszt brought back the importance of performing for an enraptured audience rather than a distracted salon. In modernizing the approach to piano performance and composition, Liszt made new developments in the imaginative realization of the emotional content of lieder poetic texts, which became a stylistic trademark of the Romantic era. Upon careful research, one discovers that the structures of Liszt’s compositions were not based on the poetry alone, but rather its form is created to deliver the emotion of the poetry. Liszt’s musical structure in his piano nocturne, Liebesträume, no. 3 in A-flat Major, no longer followed the old Classical form, but was driven by the emotions of the German lieder. This new style is indicative of the advancement towards twentieth century compositions.



Franz Liszt is regarded as one of the most virtuosic pianists and innovative composers of the nineteenth century. But how does one separate the virtuosic from the talented? The virtuoso was one who sets themselves apart from those who came before. The musical virtuoso would thwart the expectations of the audience, and present a performance unlike any other. Music historian, Dana Gooley defines virtuosity as, “shifting borders. The musician, the athlete, and the magician are potentially virtuosos as soon as they cross a limit – the limit of what seems possible, or what the spectator can imagine”[1] Many thought that Liszt had the revolutionary ability to perform evocative concerts in both large and small halls. He varied his concerts from audience to audience depending on the location and size of the venue.[2] Not many of his predecessors had thought so deeply to perform with such intent. Where once, it was normal for audience members to carry on conversations during a performance, now audiences sat on the edges of their seats with rapt attention.



It is important to note, that Liszt’s personal life affected these performances and his compositions. His relationship with the mother of his three children, Marie d’Agoult, was something of great anguish to him. He tried, for years, to strengthen their relationship, but his months of travel and performances kept him from fully committing himself to her. In 1844, three years prior to his move to Weimar, he broke off his relationship with Madame d’Agoult. Now, Liszt could focus on his growing career and his future in Weimar, where he would no longer have the duties and pressures of virtuoso. In Weimar, Liszt would be able to compose at his own leisure and take complete control of his musical life.[3] During Liszt’s final concert series in Kiev, he made the acquaintance of Princess Carolyne of Sayn-Wittgenstein, and soon they fell in love and began planning their future together at Weimar.



During his years in Weimar, Liszt published some of his most reputable works, including his twelve symphonic poems and the Hungarian Rhapsodies. He was finally able to write music, not merely for an audience, but music that reflected his life and emotions. In the fall of 1849, the renowned Frédéric Chopin died prematurely at the age of thirty-nine, which was a great loss for Franz Liszt, who admired Chopin as both a close friend and a source of inspiration for his compositions. Following Chopin’s death, Liszt composed many piano works that reflected the works of Chopin, in both style and titles. The works that are the most reminiscent of Chopin’s work are Liszt’s Études, Ballades, and Liebesträume.[4] These pieces are described as being rich with emotional drama portraying narratives, with and without words. When Liszt wrote Liebesträume, no. 3, in 1850 he was fully committed to his serious romance with the Princess Carolyne, while still grieving the loss of his colleague, Chopin. These two very opposite emotions of love and death are prominent themes in the Liebesträume. As discovered through his nocturnes, Liszt’s works can be interpreted as profoundly autobiographical, in the sense that they conveyed his emotions through poetry.



Some of Liszt’s music was very personal, but he intended for his work to be universal, which is to say that he wrote music to be consumed and enjoyed by the people. Music historians labeled Liszt’s music as “program” music, which was the music of the “radical” Romantic Movement. The “radical” romantic composers, including Richard Wagner, Hector Berlioz, wrote music to convey specific stories, poems, or political beliefs.[5] Liszt’s piano nocturnes, Liebesträume (German for Dreams of Love) published while he lived in Weimar in 1850, are great examples of program music. The text of Liebesträume, no. 3, “O lieb, so lang du lieben kannst” by poet Ferdinand Freiligrath, talks of a mature love and the death of the significant other. The opening refrain, which returns throughout the poem, is indicative of the expressivity of his piano nocturne:

O love, love as long as you can!

O love, love as long as you will!

The time will come, the time will come,

When you will stand grieving at the grave.[6]

The hopefulness in the first two lines represent a mature love, but in the last two lines of the refrain, it’s obvious the promise of this love has dissipated with the death of the loved one. Through large arpeggiations in the opening phrases of Liszt’s Liebesträume, the poet’s anguish is audible. The poetry, which served as the basis for Liszt’s Liebesträume, is comprised of a refrain and the first three stanzas of Freiligrath’s poem, and then the repetition of the refrain. The emotion in the poetry is what shaped the form of Liszt’s piano nocturne. The form is as follows:



mm. 1-6

mm. 7-12

mm. 13-24

mm. 25

mm. 26-31

mm. 32-37

mm. 38-49

A

(PAC)

A

(PAC)

B

modal mixture

CADENZA

(B Major)

A’

(IAC)

A’’

HC in C Major

B’

modal mix. into A-flat Major



mm. 50-58

mm. 59-60

mm. 61-66

mm. 67-76

mm. 77-85

Retransition into A

CADENZA

A

(PAC)

A

(PAC)

CODA



The refrain, A, repeats twice in mm. 1-12, the simple melody, is accompanied by grand arpeggiations and harmonic progressions. The A theme returns after the first cadenza, but in a different key, B major. B major does not function within the key of A-flat major, which is representative of the juxtaposing feelings of love and death. Within the return of A, the key changes to C major, and then back to A-flat major again in B’. This severe shift in key signatures is representative of the emotional turmoil the poet finds himself in after the death of his love. The cadenzas in m. 25 and mm. 59-60 represent liebesträume, which is German for “dreams of love.” The first cadenza represents the poet’s ascension into a dream-like state, where he can be with his love once more. Liszt does this through the ascending notes that reach beyond the staff. The second cadenza in mm. 59-60, with its descending motion back onto the staff, represents the “coming-out” of the dream. The poet succumbs to reality in measure 61 with the return of A, and realizes he can only be with his love in his dreams. The poet lost his love and warns others that love is fragile but worth the risk. In the end, the poet is faced with the reality of death, and he sorrowfully urges one last time “O love, love as long as you can!” Liszt’s ability to convey stories through music alone, without words, became the trademark of his success as a composer of the Romantic era. This left a lasting impression on the music world, as composers left behind the early conventions of classical form, opening the doors for more freedom in composing innovative music.



Liszt wrote music that spoke not only to his own emotions, but also to the emotions of others. His music was graspable to listeners, yet complex enough to leave audiences awestruck. “Music was for him a mediator among all the forms of artistic expression, translating them all into the universal language of feeling.”[7] Liszt’s compositions didn’t follow the typical conventions of the phrase model or any specific form. Unlike his classical predecessors, Liszt’s music took its shape in order to convey feelings. Liszt helped pave the way for Franz Brendel’s term Neudeutsche Schule, or New German School. Liszt was determined to write meaningful music, and that meant abandoning the old classical forms, which displeased many classicists. Liebesträume is the epitome of this abandonment of old musical practices.



After Liszt’s years in Weimar, he and Carolyne moved to Rome. The Pope would not grant the Princess her divorce, so their plans to marry were not made possible. Nonetheless, Liszt’s desire to share music and art with an audience prevailed. He sought to give art to the world in order to make others feel. Liszt wrote thirteen years prior to his death: “If possible, let them take me to my last home in the evening; two or three men paid for this will be enough to carry me. I do not wish to trouble others to follow me to the cemetery, when I can no longer serve them in any way.”[8] Liszt was first and foremost a performer. He made it his life’s mission to give to others through his music. Even as he aged and fell ill, he continued to create music. Interestingly, the last word Liszt uttered before dying was “Tristan.” Tristan, of Wagner’s Tristan

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากบทกวีสู่เปียโน:ลักษณะนวัตกรรมของลิสท์อพาร์ต Liebesträume หมายเลข 3โดยเอลเลน S. คริสเตนเซน "ความรู้สึกภายใน และบทกวีของสิ่ง ideality นั้นซึ่งมีอยู่ในทุกสิ่ง ดูเหมือนว่า รายการเองก่อนคนในผู้สร้างสรรค์ศิลปะที่กระตุ้นความรู้สึกและความคิดภายในจิตใจที่งดงามของฟอร์มของพวกเขา"– ลิสท์อพาร์ตฟรานซ์ ยุคโรแมนติกในเพลงนำมาปรารถนา newfound ในการเขียน และทำเพลงที่ได้ล่ออารมณ์ของผู้ฟัง ผู้ประพันธ์ฮังการี ลิสท์อพาร์ต Franz เล่น virtuously ที่ถูกก่อนหน้านี้คับขัน Arpeggiations ที่มีพลังและนิพจน์แบบไดนามิกที่เขาเล่นเป็นอนุสาวรีย์ในประสิทธิภาพเปียโน ลิสท์อพาร์ตกลับนำความสำคัญของการดำเนินการสำหรับผู้ชม ๒๐ มากกว่าร้านต้องคอยกังวล ในการปรับวิธีการประสิทธิภาพเปียโนและองค์ประกอบ ลิสท์อพาร์ตได้พัฒนาใหม่ในจินตนาการกระทั่งเนื้อหาอารมณ์ของ lieder ข้อความบทกวี ซึ่งเป็นเครื่องหมายการค้าเป็นสำนวนของยุคโรแมนติก เมื่อวิจัยระวัง หนึ่งพบว่า โครงสร้างขององค์ของลิสท์อพาร์ตถูกไม่ใช้บทกวีคนเดียว แต่แทนที่จะ สร้างรูปแบบส่งอารมณ์ของบทกวี โครงสร้างดนตรีของลิสท์อพาร์ต nocturne เปียโน Liebesträume เขาเลข 3 ใน A-แบนใหญ่ ไม่ตามแบบคลาสสิกเก่า แต่ถูกขับเคลื่อน โดยอารมณ์ของ lieder เยอรมัน ลักษณะใหม่นี้เป็นตัวชี้ให้เห็นการก้าวหน้าสู่ศตวรรษที่ยี่สิบองค์ ลิสท์อพาร์ต Franz ถือเป็นหนึ่งในที่สุด virtuosic pianists และคีตกวีนวัตกรรมของศตวรรษ แต่ว่าไม่หนึ่งแยกกัน virtuosic มีความสามารถ Virtuoso มีผู้ตั้งค่าเองจากคนที่มาก่อน Virtuoso ดนตรีจะป้องกันความคาดหวังของผู้ชม และนำเสนอประสิทธิภาพที่แตกต่างกัน นักประวัติศาสตร์ดนตรี ดา Gooley กำหนด virtuosity เป็น "ขยับเส้นขอบ นักดนตรี นักกีฬา และนักเล่นกลไม่อาจ virtuosos ทันทีที่จะข้ามขีดจำกัด-ขีดจำกัดที่ดูเหมือนว่าได้ หรือสิ่งที่ยังสามารถจินตนาการ " [1] มากคิดว่า ลิสท์อพาร์ตมีปฏิวัติความสามารถในการทำคอนเสิร์ตต่าง ๆ ในห้องโถงขนาดใหญ่ และขนาดเล็ก เขาหลากหลายคอนเสิร์ตของเขาจากผู้ชมให้ผู้ชมขึ้นอยู่กับตำแหน่งและขนาดของสถาน [2] ไม่มากของบรรดาลูกหลานของเขามีความคิดลึกดังนั้นการ มีเจตนาดังกล่าว ที่หนึ่ง ได้ปกติสำหรับสมาชิกผู้ชมเพื่อสนทนาระหว่างประสิทธิภาพ ตอนนี้ผู้ชมนั่งบนขอบของที่นั่งของพวกเขามีความสนใจการ rapt โปรดทราบ ชีวิตส่วนตัวของลิสท์อพาร์ตผลประทับและองค์พระได้ ความสัมพันธ์ของเขากับแม่ของเด็กเขาสาม มารี d'Agoult มีบางสิ่งบางอย่างของความปวดร้าวมากเขา เขา พยายาม ปี เพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่เดือนเดินทางและการแสดงของเขาเก็บเขาจากทั้งหมดยอมรับตัวเองกับเธอ ใน 1844 สามปีก่อนของเขาย้ายไปไวมาร์ เขาขาดออกจากความสัมพันธ์ของเขากับมาดาม d'Agoult ตอนนี้ ลิสท์อพาร์ตสามารถโฟกัสบนอาชีพของเขาเติบโตและอนาคตของเขาในไวมาร์ ซึ่งเขาจะไม่มีหน้าที่และความดันของ virtuoso ในไวมาร์ ลิสท์อพาร์ตจะสามารถสร้างที่พักของเขาเอง และควบคุมชีวิตดนตรี [3] ระหว่างชุดคอนเสิร์ตสุดท้ายของลิสท์อพาร์ตในเคียฟ เขาทำความใกล้ชิดของเจ้าหญิง Carolyne ของ Sayn Wittgenstein และเร็ว ๆ นี้พวกเขารัก และเริ่มวางแผนอนาคตร่วมกันที่ไวมาร์ ในช่วงปีของเขาในไวมาร์ ลิสท์อพาร์ตเผยแพร่บางผลงานของเขามีชื่อเสียงมากที่สุด รวมบทกวีของเขา symphonic 12 และ Rhapsodies ฮังการี เขาก็ได้เขียนเพลง ไม่เพียงแต่สำหรับผู้ชม แต่เพลงที่สะท้อนชีวิตและอารมณ์ของเขา ในฤดูใบไม้ร่วงของ 1849 โชแปง Frédéric แหล่งตายก่อนกำหนดอายุสามสิบเก้า ซึ่งขาดทุนมากสำหรับลิสท์อพาร์ตฟรานซ์ ที่ชื่นชมโชแปงเป็นเพื่อนที่สนิทและแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจในองค์พระ ลิสท์อพาร์ตประกอบด้วยผลงานเปียโนหลายชิ้นที่สะท้อนผลงานของโชแปง ลักษณะและตำแหน่ง ดังต่อไปนี้ความตายของโชแปง ผลงานที่เป็นที่สุดเตือนความทรงจำของโชแปงงานมีของลิสท์อพาร์ต Études, Ballades และ Liebesträume [4] อธิบายชิ้นส่วนเหล่านี้เป็นอุดมไปด้วยด้วยอารมณ์ดราม่าขัด narratives มี และไม่ มีคำ เมื่อลิสท์อพาร์ตเขียน Liebesträume หมายเลข 3 ใน 1850 เขาได้เต็มให้โรแมนติกของเขาจริงจังกับหญิง Carolyne ในขณะที่ยังคง grieving การสูญเสียของการร่วมงานของเขา โชแปง ทั้งสองตรงข้ามกับอารมณ์ของความรักและความตายมากเป็นชุดรูปแบบที่โดดเด่นในการ Liebesträume เท่าที่ค้นพบผ่าน nocturnes ของเขา งานของลิสท์อพาร์ตสามารถตีความเป็นซึ้งอัตชีวประวัติ ในแง่ที่ว่า พวกเขาใช้ความรู้สึกผ่านบทกวี ลิสท์อพาร์ตของเพลงบางอย่างไม่ส่วนตัวมาก แต่เขาตั้งใจทำงานของเขาเป็นสากล ซึ่งเขาเขียนเพลงที่จะใช้ และชอบคน นักประวัติศาสตร์เพลงที่ชื่อเพลงของลิสท์อพาร์ตเป็นเพลง "โปรแกรม" ซึ่งเป็นเพลงของการเคลื่อนไหวโรแมนติก "รุนแรง" ที่ "รุนแรง" โรแมนติกคีตกวี ริชาร์ดวากเนอร์ Hector Berlioz รวมทั้งเขียนเพลงที่จะถ่ายทอดเฉพาะเรื่องราว บทกวี หรือความเชื่อทางการเมือง [5] ลิสท์อพาร์ตของเปียโน nocturnes, Liebesträume (เยอรมันฝันรัก) เผยแพร่ในขณะที่เขาอาศัยอยู่ในไวมาร์ใน 1850 เป็นตัวอย่างที่ดีของโปรแกรมเพลง ข้อความของ Liebesträume หมายเลข 3, "O lieb ดังนั้นลังดู lieben kannst" โดยกวี Freiligrath เฟอร์ดินานด์ พูดความรักเติบโตและการตายของ other นัยสำคัญ ละเว้นการเปิด ซึ่งส่งกลับตลอดกลอน เป็นส่อ expressivity ของ nocturne เปียโนของเขา:O รัก รักตราบเท่าที่คุณสามารถO รัก รักตราบใดที่คุณจะเวลาจะมาถึง เวลาจะ มาเมื่อคุณจะยืน grieving ไม้ใกล้ฝั่ง [6]Hopefulness ในบรรทัดสองแสดงถึงความรักที่ผู้ใหญ่ แต่ในบรรทัดที่สองครั้งล่าสุดของการละเว้น ก็ชัดสัญญารักนี้มี dissipated กับความตายของคนรัก ผ่าน arpeggiations ใหญ่ในวลีเปิดของ Liebesträume ของลิสท์อพาร์ต ความปวดร้าวของกวีเป็นเสียง บทกวี ซึ่งทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับของลิสท์อพาร์ต Liebesträume ประกอบด้วยการละเว้นและ stanzas สามแรกของบทกวีของ Freiligrath และการซ้ำซ้อนของการละเว้น อารมณ์ในบทกวีเป็นที่รูปแบบของ nocturne เปียโนของลิสท์อพาร์ต แบบฟอร์มมีดังนี้: มม. 1-6มม. 7-12มม. 13-2425 mmมม. 26-31มม. 32-37มม. 38-49A(PAC)A(PAC)บีส่วนผสมจนCADENZA(B ใหญ่)A'(IAC)A''HC ใน C เมเจอร์บีคละแบบ ในวิชา A-แบน 58 mm. 50mm. 59-60มม. 61-6676 mm. 67mm. 77-85Retransition เป็น ACADENZAA(PAC)A(PAC)CODA ทำซ้ำสองครั้งใน mm. 1-12 เมโลดี้ที่เรียบง่าย ละเว้น A มาพร้อมกับ arpeggiations แกรนด์และ harmonic ก้าวหน้า รูป A กลับ หลัง cadenza แรก แต่ ใน คีย์แตกต่าง หลัก B B ที่สำคัญไม่สามารถทำงานภายในสำคัญของ A-แบนใหญ่ ซึ่งเป็นตัวแทนของความรู้สึก juxtaposing ของความรักและความตาย ในการกลับมาของ A คีย์เปลี่ยน C ที่สำคัญ และวิชาแล้วไปแบน A อีกครั้งใน B' กะนี้รุนแรงในคีย์ลายเซ็นเป็นตัวแทนของความวุ่นวายทางอารมณ์กวีพบตัวเองอยู่ในความรักของเขาเสียชีวิต Cadenzas ในม. 25 mm. 59-60 แสดง liebesträume ซึ่งเป็นภาษาเยอรมันสำหรับ "ความฝันของความรัก" Cadenza แรกแทนแอสเซนชันของกวีเข้าสู่สถานะเหมือนฝัน ที่เขาสามารถอยู่กับความรักของเขาอีกครั้ง ลิสท์อพาร์ตไม่นี้ผ่านบันทึกน้อยที่เข้าถึงนอกเหนือจากพนักงาน Cadenza สองใน mm. 59-60 มีความเคลื่อนไหวเรียงกลับไปยังพนักงาน แทน "coming-out" ของความฝัน กวี succumbs กับความเป็นจริงในวัด 61 กับการกลับมาของ A และตระหนักว่าเขาสามารถ มีความรักของเขาในความฝันของเขา กวีสูญเสียคนรักของเขา และเตือนคนอื่นว่ารักเปราะบาง แต่ มูลค่าความเสี่ยง ในสุด กวีจะประสบกับความตายจริง และเขาด้วยพยายามหนึ่งสุดท้ายเวลา "O รัก รักตราบเท่าที่คุณสามารถ" ลิสท์อพาร์ตของความสามารถในการถ่ายทอดเรื่องราวผ่านคนเดียว ไม่ มีคำ เพลงกลายเป็น เครื่องหมายการค้าของเขาเป็นนักประพันธ์ของยุคโรแมนติก นี้ทิ้งความประทับใจที่ยั่งยืนในโลกดนตรี เป็นคีตกวีทิ้งแบบแผนเริ่มต้นของฟอร์มคลาสสิก เปิดประตูเสรีภาพมากขึ้นในการเขียนเพลงใหม่ ๆ ลิสท์อพาร์ตเขียนเพลงพูดที่ไม่ ให้อารมณ์ของเขาเอง แต่อารมณ์ของผู้อื่น เพลงของเขาถูก graspable การฟัง แต่ซับซ้อนพอจะปล่อยให้ผู้ชมตระการ "เพลงนั้นเขาเป็นสื่อกลางระหว่างทุกรูปแบบของศิลป์ แปลให้เป็นภาษาสากลของความรู้สึกทั้งหมด" [7] ลิสท์อพาร์ตขององค์ไม่ได้ทำตามแบบแผนทั่วไปของรูปวลีหรือรูปแบบเฉพาะใด ๆ ซึ่งแตกต่างจากรุ่นก่อนเขาคลาสสิก เพลงของลิสท์อพาร์ตเอารูปเพื่อสื่อความรู้สึก ลิสท์อพาร์ตช่วยเดินทางสำหรับระยะ Franz Brendel Neudeutsche Schule หรือโรงเรียนสอนภาษาเยอรมันของใหม่ ลิสท์อพาร์ตกำหนดเขียนเพลงมีความหมาย และที่หมายถึง ทิ้งเก่าคลาสสิกแบบ ที่ displeased classicists มาก Liebesträume แห่งนี้ abandonment ปฏิบัติดนตรีเก่าได้ หลังจากปีของลิสท์อพาร์ตในไวมาร์ และ Carolyne ย้ายไปโรม สมเด็จพระสันตะปาปาจะไม่ให้เจ้าหญิงของเธอหย่า เพื่อให้แผนของพวกเขาจะแต่งงานกับไม่ทำได้ กระนั้น ลิสท์อพาร์ตของความปรารถนาที่จะแบ่งปันเพลงและศิลปะกับผู้ชมตระหนัก เขาพยายามที่จะให้ศิลปะไปทั่วโลกเพื่อให้คนอื่นรู้สึก ลิสท์อพาร์ตเขียนปีสิบสามลักษณะก่อนตาย: "ถ้าไป ปล่อยให้พวกเขาพาฉันไปบ้านของฉันสุดท้ายในช่วงเย็น สอง หรือสามคนจ่ายนี้จะเพียงพอที่จะมีฉัน ฉันไม่ต้องการปัญหาอื่น ๆ ทำตามฉันไปสุสาน เมื่อฉันไม่สามารถใช้วิธีใด ๆ " [8] อันดับแรกลิสท์อพาร์ตถูกแสดง เขาทำให้ภารกิจของชีวิตให้กับคนอื่น ๆ ผ่านทางดนตรีของเขา แม้ในขณะที่เขาอายุ และล้มป่วย เขาต่อการสร้างเพลง เป็นเรื่องน่าสนใจ คำสุดท้ายลิสท์อพาร์ตพูดก่อนตายถูก "ตริ" ตริ ของตริของวากเนอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากบทกวีเปียโน :

ครูนวัตกรรมและสไตล์ใน liebestr อุเมะ หมายเลข 3

โดยเอลเลนเอส. Christensen







" ภายในและความรู้สึกเกี่ยวกับบทกวีของสิ่งที่ ideality แบบซึ่งมีอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่าง ดูเหมือนว่าจะประจักษ์เองก่อนอย่างเห็นได้ชัดในศิลปะสร้างสรรค์ที่กระตุ้นความรู้สึกและความคิดภายใน วิญญาณโดยความงามของรูปแบบของพวกเขา . "

- วลาดิเมียร์ คอซลอฟ





ยุคโรแมนติกดนตรีคลอดใหม่ต้องการที่จะเขียนและแสดงดนตรีที่ดึงดูดอารมณ์ของผู้ฟัง คีตกวีชาวฮังการี , Franz Liszt เล่นอย่างมีศีลธรรมในทางที่เคยเป็นไปไม่ได้ ชีวิตชีวาและแบบไดนามิก arpeggiations ท่าทางที่เขาเล่นเป็นอนุสาวรีย์ในการแสดงเปียโนครูเอาความสำคัญของการแสดงที่มีผู้ชมมากกว่าฟุ้งซ่านังร้าน ในการปรับวิธีการเล่นเปียโนและองค์ประกอบ ลิทซ์ ทำให้การพัฒนาใหม่ในการก่อให้เกิดจินตนาการของเนื้อหาทางอารมณ์ของ Lieder บทกวีข้อความ ซึ่งกลายเป็นเครื่องหมายการค้าโวหารของยุคโรแมนติค เมื่องานวิจัยระมัดระวังพบว่า โครงสร้าง องค์ประกอบของครู ไม่ได้ขึ้นอยู่กับบทกวีเพียงลำพัง แต่รูปแบบที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้อารมณ์ของบทกวี ครูดนตรีเปียโน Nocturne โครงสร้างของเขา , และ liebestr อุเมะ หมายเลข 3 ใน a-flat หลัก ไม่ตามรูปแบบคลาสสิกเก่า แต่ถูกผลักดันโดยความรู้สึกของ Lieder ภาษาเยอรมันรูปแบบใหม่นี้จะแสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าสู่ศตวรรษที่ 20 องค์ประกอบ .



Franz Liszt ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในนักเปียโนส่วนใหญ่เกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะและนวัตกรรมคีตกวีของศตวรรษที่สิบเก้า . แต่วิธีหนึ่งแยกเกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะจากพรสวรรค์ ? โดย virtuoso เป็นหนึ่งที่ชุดตัวเองนอกเหนือจากบรรดาผู้ที่มาก่อนโดย virtuoso ดนตรีจะขัดขวางความต้องการของผู้ชม และแสดงแตกต่างอื่น ๆ นักประวัติศาสตร์ดนตรี เดน่า gooley ่กําหนดเป็น " ขยับขอบ นักดนตรี , นักกีฬา และนักเล่นกลจะซ่อนเร้น virtuosos ทันทีที่พวกเขาข้ามขีด จำกัด และขีด จำกัด ของสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปได้หรือสิ่งที่ผู้ชมสามารถจินตนาการ " [ 1 ] คิดว่าหลายคนที่ครู มีความสามารถในการทำการปฏิวัติคอนเสิร์ตนี้ทั้งใหญ่และห้องโถงขนาดเล็ก เขามีคอนเสิร์ตของเขาจากผู้ชมผู้ฟังขึ้นอยู่กับที่ตั้งและขนาดของสถานที่ [ 2 ] ไม่กี่ของรุ่นก่อนของเขามีความคิดลึกซึ้งแสดงด้วยเจตนา ที่ครั้งหนึ่งมันเป็นปกติสำหรับผู้ชมที่จะสานต่อการสนทนาระหว่างการแสดง ตอนนี้ผู้ชมนั่งบนขอบของที่นั่งของพวกเขาด้วยความตั้งใจจดจ่อ



มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าชีวิตส่วนตัวของครูส่งผลต่อการแสดงเหล่านี้และการประพันธ์ของเขา ความสัมพันธ์ของเขากับแม่ของเด็กทั้งสามของเขามารี d'agoult เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับเขา เขาพยายามสำหรับปีเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่การแสดงของเขาเดือนเดินทางและรักษาเขาอย่างเต็มที่ ยืนยันจากตัวเธอ ในแคนาดา สามปี ก่อนเขาย้ายไปยังไวมาร์ เขาตัดขาดความสัมพันธ์ของเขากับมาดาม d'agoult . ตอนนี้ ครูจะเน้นการเติบโตของอาชีพและอนาคตของเขาใน ไวมาร์ ที่ซึ่งเขาจะไม่มีภาระและความกดดันจาก virtuoso . ใน ไวมาร์ครูจะเขียนในยามว่างของเขาเองและใช้การควบคุมที่สมบูรณ์ของชีวิตดนตรีของเขา . [ 3 ] ระหว่างครู คอนเสิร์ตสุดท้ายในเคียฟ , เขาได้รู้จักกับเจ้าหญิง carolyne ของ sayn วิทเก้นสไตน์ และในไม่ช้าพวกเขาตกหลุมรักและเริ่มวางแผนอนาคตร่วมกันใน Weimar .



ระหว่างปี ใน Weimar , Liszt เผยแพร่บางส่วนของผลงานที่มีชื่อเสียงมากที่สุดรวมบทกวีของเขาสิบสอง ซิมโฟนี่ และทำมือฮังการี เขาได้เขียนเพลง , ไม่เพียง แต่สำหรับผู้ชม แต่เพลงที่สะท้อนให้เห็นชีวิตและอารมณ์ ในฤดูใบไม้ร่วงของ 1 , 849 , ที่มีชื่อเสียง เฟรเดริก โชแปงเสียชีวิตก่อนกำหนดวัย 39 ซึ่งเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ของ Franz Liszt ,ใครชื่นชมโชแปงเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเป็นแหล่งของแรงบันดาลใจสำหรับองค์ประกอบของเขา ต่อไปนี้ของโชแปงเสียชีวิต ครู ประกอบด้วยหลายงานเปียโนที่สะท้อนผลงานของโชแปงในทั้งสไตล์และชื่อเรื่อง งานที่เหมือนกับที่สุดของโชแปงทำงานเป็นครูอยู่É tudes บัลลาด และ liebestr , และ อุเมะ[ 4 ] ชิ้นเหล่านี้เรียกว่ารวยด้วยอารมณ์ละครจิตร ) ที่มีและไม่มีคำพูด เมื่อครูเขียน liebestr และอุเมะ อันดับที่ 3 ใน 1850 เขามุ่งมั่นอย่างเต็มที่ที่จะโรแมนติกร้ายแรงของเขากับเจ้าหญิง carolyne ในขณะที่ยังคงโศกเศร้าสูญเสียของเพื่อนร่วมงานของเขา โชแปง อารมณ์เหล่านี้มากตรงข้ามสองแห่งความรัก และความตายคือธีมที่โดดเด่นใน liebestr และอุเมะเท่าที่ค้นพบ nocturnes ของเขา ผลงานครู ก็สามารถตีความเป็นอัตชีวประวัติที่ลึกซึ้งในความรู้สึกที่เขาถ่ายทอดอารมณ์ผ่านบทกวี .



บางเพลงของครูมาก ส่วนตัว แต่เขามีงานของเขาเป็นสากล ซึ่งเป็นการพูดที่เขาเขียนเพลงเพื่อการบริโภคและมีความสุขโดย คน นักประวัติศาสตร์ระบุว่าครูเพลงเพลงเป็น " รายการเพลง "ซึ่งเป็นเพลงของ " ขบวนการโรแมนติกหัวรุนแรง " " ราก " โรแมนติกคีตกวี ได้แก่ ริชาร์ด วากเนอร์ แอ็กตอร์ แบร์ลีโยซ , เขียนเพลงที่จะสื่อเฉพาะเรื่อง , บทกวีหรือความเชื่อทางการเมือง . [ 5 ] ครูเปียโน nocturnes liebestr อุเมะ ( เยอรมัน , และเพื่อความฝันของความรัก ) ตีพิมพ์ในขณะที่เขาอยู่ใน Weimar ใน 1850 , เป็นตัวอย่างที่ดีของเพลงโปรแกรม ข้อความของ liebestr และอุเมะ หมายเลข 3 " ลีป o ,ดังนั้น Lang Du เลเบน kannst " โดยกวี เฟอร์ดินานด์ freiligrath พูดคุยของผู้ใหญ่ ความรัก และความตายของสำคัญอื่น ๆ ละเว้นการเปิดซึ่งผลตอบแทนตลอดบทกลอน เป็นข้อบ่งชี้ของ expressivity ของเขาเปียโน Nocturne :

o ความรักตราบใดที่คุณสามารถ !

o ความรักตราบใดที่คุณจะ !

เวลาจะมาถึง เวลาที่จะมา

เมื่อคุณจะยืนไว้อาลัยที่หลุมศพ [ 6 ]

ส่วนความหวังใน 2 บรรทัดแรกเป็นผู้ใหญ่รัก แต่ในช่วงสองบรรทัดของละเว้น เห็นได้ชัดว่าสัญญาของความรักนี้จะต่อเนื่องกับความตายของคนที่รัก ผ่าน arpeggiations ขนาดใหญ่ในประโยคเปิดของ Liszt และ liebestr อุเมะ ความปวดร้าวของกวีคือเสียง บทกวี ซึ่งทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับครู และเป็น liebestr อุเมะประกอบด้วยว่างเว้นและสาม stanzas แรกของบทกวี freiligrath หลังจากนั้นคำละเว้น . อารมณ์ในบทกวีเป็นสิ่งที่รูปร่างรูปแบบของเปียโน Nocturne Liszt . รูปแบบจะเป็นดังนี้ :



อืม 1-6

อืม 7-12

อืม 13-24

อืม 25

อืม 26-31

อืม 32-37

อืม 38-49



( PAC )



( PAC )

B





การผสม Cadenza ( B สาขา )

'

( IAC )

' '

HC ในซีเมเจอร์

b '

การผสม เป็น a-flat หลัก



อืม 50-58

อืม 59-60

อืม 61-66

อืม 67-76

อืม 77-85

retransition Cadenza เป็น





( PAC )



( PAC )





หางละเว้น , ทำซ้ำสองครั้งในมม. 1-12 ทำนองง่าย มาพร้อมกับ แกรนด์ arpeggiations และฮาร์คอร์ด . ส่วนธีมส่งกลับหลังคาเดนซาก่อน แต่ในคีย์ที่แตกต่างกัน b ใหญ่B สาขาไม่ฟังก์ชันภายในที่สำคัญของ a-flat รายใหญ่ ซึ่งเป็นตัวแทนของการแสดงความรู้สึกของความรักและความตาย ในคืนของ , การเปลี่ยนแปลงที่คีย์ซีเมเจอร์ แล้วกลับมา a-flat หลักอีกครั้งใน B ' นี้รุนแรงเปลี่ยนลายมือชื่อกุญแจคือตัวแทนของทางอารมณ์ความวุ่นวาย กวี ก็พบว่าตัวเองอยู่หลังความตายของความรักของเขา การ cadenzas 25 เมตรและมิลลิเมตร59-60 เป็นตัวแทน liebestr และอุเมะซึ่งเป็นภาษาเยอรมันสำหรับ " ฝันรัก " Cadenza แรกแทนของกวีขึ้นในความฝัน เหมือนรัฐ ที่ซึ่งเขาสามารถอยู่กับความรักของเขาอีกครั้ง ครู ไม่นี้ผ่านจากบันทึกที่เข้าถึงเกินกว่าที่พนักงาน ที่ยว 2 มิลลิเมตร 59-60 ที่มีการเคลื่อนไหวน้อยกลับสู่พนักงาน เป็น " ที่มา " ของฝันกวีแพ้ความจริงในวัด 61 กับการกลับมาของ และตระหนักว่าเขาสามารถอยู่กับความรักในความฝันของเขา กวีความรักที่หายไปของเขา และเตือนผู้อื่นที่ความรักเปราะบางแต่ก็คุ้มที่จะเสี่ยง ในที่สุดกวีจะเผชิญกับความเป็นจริงของความตาย และเศร้าโศกให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย " o ความรักตราบใดที่คุณสามารถ ! " ครู ความสามารถในการถ่ายทอดเรื่องราวผ่านเพลงคนเดียวไม่ต้องมีคำพูด เป็นเครื่องหมายของความสำเร็จของเขาในฐานะนักแต่งเพลงในยุคโรแมนติค นี้ไปประทับบนโลก เพลงที่แต่งทิ้งไว้ก่อนการประชุมแบบคลาสสิก ที่เปิดประตูให้เสรีภาพมากขึ้นในการแต่งเพลงใหม่


ครูเขียนเพลงที่พูดไม่เพียง แต่ให้อารมณ์ของเขาเอง แต่ก็ให้อารมณ์ของผู้อื่นดนตรีของเขา graspable ต่อผู้ฟัง แต่ซับซ้อนพอที่จะปล่อยให้ผู้ชมประหม่า . " เพลงที่เขาเป็นคนกลางระหว่างทุกรูปแบบของการแสดงออกทางศิลปะ และแปลพวกเขาทั้งหมดเป็นภาษาสากลของความรู้สึก . " [ 7 ] ลิซท์ องค์ประกอบของไม่ได้ตามการประชุมทั่วไปของวลีโมเดลหรือรูปแบบเฉพาะใด ๆ ซึ่งแตกต่างจากรุ่นก่อนคลาสสิกของเขาครูเพลงใช้รูปร่างของในการถ่ายทอดความรู้สึก ครูจะช่วยปูทางให้ฟรานซ์ เบรนเดลในระยะ neudeutsche โรงเรียนหรือเยอรมันใหม่โรงเรียน ครู ตั้งใจจะเขียนความหมายเพลง และนั่นหมายถึง ละทิ้งรูปแบบเก่าคลาสสิก ซึ่งไม่พอใจมาก classicists . liebestr และอุเมะเป็นข้อสรุปนี้ละทิ้งการปฏิบัติดนตรีเก่า



หลังจากครู ปี ใน ไวมาร์เขาและ carolyne ย้ายไปโรม สมเด็จพระสันตะปาปาจะไม่อนุญาตให้เจ้าหญิงหย่า ดังนั้น แผนการของพวกเขาที่จะแต่งงานไม่ได้ทำให้เป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม ครูดนตรีและศิลปะของความปรารถนาที่จะแบ่งปันกับผู้ชมมากกว่า เขาพยายามที่จะให้ศิลปะของโลก เพื่อทำให้คนอื่นรู้สึกยังไง ครูเขียนสิบสามปี ก่อนที่จะตายของเขา : " ถ้าเป็นไปได้ ให้เขาพาฉันกลับบ้านครั้งสุดท้ายของฉันในตอนเย็นสองหรือสามคนจ่าย นี้จะเพียงพอที่จะแบกฉัน ผมไม่ได้ต้องการจะรบกวนคนอื่นให้ตามมาที่สุสานเมื่อผมไม่สามารถให้บริการได้ในทางใด ๆ . " [ 8 ] ครู เป็นสิ่งแรกและสำคัญที่สุดเป็นนักแสดง เขาทำให้ชีวิตของภารกิจให้กับผู้อื่นผ่านทางดนตรีของเขา แม้ในขณะที่เขาอายุ และล้มป่วยลง เขายังคงสร้างเพลง น่าสนใจคำสุดท้ายที่ครูพูดก่อนตายคือ " ทริส " ทริสตัน ของวากเนอร์ ทริสตัน