On Page 1 of ''Mind Wide Open,'' St

On Page 1 of ''Mind Wide Open,'' Steven Johnson quotes Franz Kafka: ''How pathetically scanty my self-knowledge is compared with, say, my knowledge of my room. . . . There is no such thing as observation of the inner world, as there is of the outer world.''

On the facing page, Johnson shows us an image of his own brain, as seen in an M.R.I. scan.

Until recently, introspective people could lie on a couch and free-associate, or sit at a desk and write ''The Metamorphosis.'' People couldn't look into themselves directly to explore what Gerard Manley Hopkins called, wistfully, our ''inscapes.'' But now we can. With M.R.I.'s, PET scans and many other high-tech mirrors that neuroscientists are holding up in front of us, we can see right through our own foreheads and begin to watch our mental apparatus in action.

In ''Mind Wide Open,'' Johnson makes himself his own test subject to see what the neuroscientists can show us about our attention spans, talents, moods, thoughts and drives -- our selves. He got the idea for this voyage of self-discovery a few years ago while he was hooked up to a biofeedback machine. Lying on a couch with sensors attached to his palms, fingertips and forehead made him feel nervous, and he started cracking jokes with the biofeedback guy. The machine was designed to monitor adrenaline levels, like a lie detector. With each joke he made, the monitor displayed a huge spike of adrenaline: ''I found myself wondering how many of these little chemical subroutines are running in my brain on any given day? At any given moment? And what would it tell me about myself if I could see them, the way I could see those adrenaline spikes on the printout?''

Johnson writes the monthly Emerging Technology column for Discover magazine, and is a contributing editor at Wired. He knows how to make complicated science clear and easy to follow, and his style is cheerful, honest, friendly, self-deprecating -- and laced with those nervous jokes. He also knows how to find what he calls ''long-decay ideas,'' ideas that will stay with us a long time before the last traces vanish from our minds. In his last book, ''Emergence,'' he explored the ways in which the complicated behavior of brains, software, cities and ant heaps can emerge from the vastly simpler behavior of their smallest working parts -- from collections of nerve cells, bits and bytes, citizens and ants. Here he writes about some of the ways that the behavior of what we like to call our selves emerges moment by moment from all kinds of separate tools and workshops in the brain, which neuroscientists call modules.

Johnson begins with a gift that most of us take for granted: mind reading. Even before we can talk, almost all of us know how to read subtle hints in the faces, voices and gestures of the people who hover around our cribs. That is, we can do by instinct what neuroscientists are just learning to do with scanners and monitors. Normally we're aware of this gift only when we meet people who don't have it -- those who are severely or partly autistic and may be more or less mind-blind.

Advertisement

Continue reading the main story
Advertisement

Continue reading the main story

To learn about his own mindreading abilities, Johnson takes a famous test devised by the British psychologist Simon Baron-Cohen. In the test, you are shown a series of 36 different pairs of eyes on a computer screen. Each pair has a distinctive expression. For each, you have to choose one adjective from a set of four that Baron-Cohen provides. Multiple choice: is this pair of eyes despondent, preoccupied, cautious or regretful? Johnson finds that he has an instant gut reaction to each pair of eyes. But when he looks harder, he feels less and less sure what he sees. (''I am going to flunk this test,'' he writes. He decides to go with his hunches and gets an A.)

Our innate ability to read people's faces is outside conscious thought. As with breathing or swallowing, we can't explain how we do it. Baron-Cohen and others believe that the skill depends partly on the amygdala, one of the brain's emotional centers. He has made brain scans of people taking his reading-the-eyes test using functional M.R.I., which reveals which parts of the brain are working hardest from moment to moment. When most people try to decode the emotion in a pair of eyes, their amygdalae light up. When autistic patients do it, their amygdalae are much dimmer.

In other chapters, Johnson explores some of the fear messages that are controlled by his amygdala: traumatic fears that were triggered by a near catastrophe when a storm blew in the picture window of his apartment above the Hudson River. He explores our brain chemistry, describing some of the natural drugs with which we dose ourselves without knowing it: adrenaline, oxytocin, serotonin, dopamine, cortisol. He learns how to recognize which natural high he is riding, or which bad trip he is enduring, hour by hour, along with some useful lessons about the ways our brains' drugs affect our memories. There's also a chapter about his sojourn in a $2 million functional M.R.I. machine, in which he reads a passage by the Nobel Prize-winning neuroscientist Eric Kandel, and then a passage of his own. The test proves that nothing makes a writer's brain light up like reading his own words.

Johnson's preoccupations, the weather systems of his own inner life, keep cycling back chapter after chapter: his horror when that window blew in and almost killed his wife; his moments of tenderness gazing at their sleeping newborn son. As he explores his inner world and the mental modules that help to shape it, we begin to feel that we are right in there with him -- and we have a new sense of what it means to be human.

The best chapter is the last, when Johnson takes stock of the current view of the mind. It is obvious now that Freud's most basic insight was correct -- there is more going on in there than we are aware of. There is much more going on than even Freud guessed, with his simple schematics of ego, superego, id. This is not new news, but Johnson brings it all alive. He concludes, ''Even the sanest among us have so many voices in our heads, all of them competing for attention, that it's a miracle we ever get anything done.''

This is an entertaining and instructive ride inward to a place that looks less familiar the better we get to know it. As Johnson says, ''It's a jungle in there.'' ''If a lion could talk we would not understand him,'' Wittgenstein said. ''Mind Wide Open'' takes the point closer to home. If every part of our brain could talk, we would not understand ourselves.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บนหน้า 1 ของ ''ใจกว้างเปิด '', Steven Johnson อ้างอิง Franz Kafka: '' วิธีสะดวก scanty ตระหนักฉันเปรียบเทียบกับ พูด ฉันรู้ค่ะ. ... ไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นการสังเกตโลกภายใน เป็นของโลกภายนอก ''หน้าหัน Johnson แสดงให้เราเห็นภาพของสมองของตัวเอง เห็นในสแกน M.R.I.จนล่าสุด คน introspective สามารถนอนบนโซฟานอน และ free-associate หรือนั่งที่โต๊ะ และเขียน ''กลายได้ '' คนไม่สามารถมองเข้าไปในตัวเองโดยตรงเพื่อสำรวจ Gerard Manley ฮ็อปกินส์เรียกอะไร wistfully ของเรา '' inscapes'' แต่ตอนนี้ เราสามารถ กับ M.R.I. ของ PET สแกนและหลายอื่น ๆ สูงกระจกที่ neuroscientists จะถือขึ้นหน้าเรา เราสามารถดูถึงหน้าผากของเราเอง และเริ่มดูเครื่องมือของจิตในการดำเนินการได้ใน ''ใจกว้างเปิด Johnson ทำเองทดสอบเองขึ้นไปดูอะไร neuroscientists ที่สามารถแสดงให้เห็นเกี่ยวกับเราสนใจครอบคลุม พรสวรรค์ อารมณ์ ความคิด และ ไดรฟ์ - selves ของเรา เขาได้แนวคิดสำหรับการเดินทางนี้ของ self-discovery กี่ปีที่ผ่านมาในขณะที่เขามีต่อเครื่อง biofeedback นอนอยู่บนโซฟานอนกับเซนเซอร์กับปาล์มของเขา ปลายนิ้ว และหน้าผากที่ทำให้เขารู้สึกประสาท และเขาเริ่มแตกเรื่องตลกกับผู้ชาย biofeedback เครื่องถูกออกแบบมาเพื่อตรวจสอบระดับความตื่นเต้น เช่นจับโกหก ตลกละเขาทำ จอภาพแสดงแกนใหญ่ของตื่นเต้น: '' พบฉันสงสัยว่า จำนวนเหล่านี้ subroutines เคมีเล็กน้อยอยู่ในสมองของฉันในวันที่กำหนดใด ๆ ตลอดเวลาที่กำหนดหรือไม่ และอะไรจะได้บอกเกี่ยวกับตัวเองถ้า สามารถเห็นพวกเขา ตามที่สามารถเห็นเหล่า spikes ตื่นเต้นบนงานพิมพ์?''Johnson เขียนคอลัมน์เทคโนโลยีเกิดใหม่รายเดือนสำหรับนิตยสารค้นพบ และเป็นบรรณาธิการในสายกับเรา เขารู้วิธีการทำซับซ้อนวิทยาศาสตร์ชัดเจน และง่ายต่อการทำตาม และสไตล์ของเขาร่าเริง ซื่อสัตย์ เป็นมิตร deprecating ตนเอง — และ laced กับตลกประสาทเหล่านั้น นอกจากนี้เขายังรู้วิธีการค้นหาสิ่งที่เขาเรียก ''ลองผุความคิด ความคิดที่จะอยู่กับเราเป็นเวลานานก่อนที่กลีบร่องรอยล่าสุดจากเรา ในหนังสือของเขาสุดท้าย, ''เกิดขึ้น เขาสำรวจวิธีการในการทำงานที่ซับซ้อนของสมอง ซอฟต์แวร์ เมือง และมด heaps สามารถเกิดจากลักษณะการทำงานเสมือนง่ายกว่าส่วนทำงานของพวกเขาน้อย - จากคอลเลกชันของเซลล์ประสาท บิต และไบต์ ประชาชน และมด ที่นี่เขาเขียนบางอย่างของวิธีการที่พฤติกรรมของสิ่งที่เราชอบเรียก selves ของเราบ่งบอกช่วงเวลาโดยช่วงจากทุกชนิดของเครื่องมือที่แยกต่างหากและในสมอง ที่ neuroscientists เรียกโมดูลJohnson เริ่มต้น ด้วยของขวัญที่ส่วนใหญ่เราจะได้รับ: อ่านใจ ก่อนที่เราสามารถพูดคุย เกือบทั้งหมดของเราทราบวิธีการอ่านคำแนะนำรายละเอียดในหน้า เสียง และท่าทางของคนที่วางรอบ ๆ เปลนอนของเรา นั่นคือ เราสามารถทำได้ โดยสัญชาตญาณอะไร neuroscientists มีแค่เรียนกับสแกนเนอร์และจอภาพ ปกติเราทราบนี้เมื่อเราพบคนที่ไม่มี--ผู้ ที่เป็นรุนแรง หรือบางส่วน autistic อาจน้อยใจบอด เท่านั้นโฆษณาเรื่องหลักการอ่านต่อโฆษณาเรื่องหลักการอ่านต่อการเรียนรู้เกี่ยวกับความสามารถของตัวเอง mindreading, Johnson ใช้ทดสอบมีชื่อเสียงที่คิดค้น โดยจิตวิทยาอังกฤษ Simon รอน ในการทดสอบ คุณจะแสดงชุดของตา 36 คู่ที่แตกต่างกันบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ละคู่มีนิพจน์ที่มีความโดดเด่น สำหรับแต่ละ คุณจะต้องเลือกคำคุณศัพท์หนึ่งจากสี่ที่บารอนโคเฮน หลากหลายทางเลือก: เป็นตาคู่นี้ despondent หวั่นใจ ระมัดระวัง หรือเศร้าเสียใจต่อ Johnson พบว่า เขามีปฏิกิริยาทันทีลำไส้การให้แต่ละคู่ของสายตา แต่ เมื่อเขามองหนัก เขารู้สึกน้อยใจอะไรที่เขาเห็น (''ฉันจะ flunk นี้ทดสอบ เขาเขียน เขาตัดสินใจจะไปกับเขา hunches และอ.ได้รับ)ข้อสอบสามารถอ่านใบหน้าของคนมีสติคิดอยู่นอก เช่นเดียวกับการหายใจ หรือกลืน เราไม่สามารถอธิบายวิธีที่เราทำ บารอนโคเฮนและคนอื่น ๆ เชื่อว่า ทักษะขึ้นบางส่วนกับ amygdala หนึ่งสมองของอารมณ์ศูนย์ เขาได้ทำการสแกนสมองของผู้ทดสอบอ่านเดอะตาของเขาโดยใช้การ M.R.I. ฟังก์ชัน แสดงถึงการที่ส่วนของสมองมีงาน hardest จากช่วงขณะ เมื่อคนส่วนใหญ่พยายามที่จะถอดรหัสออกในคู่ของตา amygdalae ความสว่างขึ้น เมื่อผู้ป่วย autistic, amygdalae ของพวกเขาจะหรี่มากในบทอื่น ๆ Johnson สำรวจความบางข้อความกลัวที่จะถูกควบคุม โดย amygdala ของเขา: ความกลัวเจ็บปวดที่ถูกทริกเกอร์ โดยแผ่นดินไหวใกล้เมื่อพายุ ได้พัดในหน้าต่างรูปภาพอพาร์ทเมนท์ของเขาเหนือแม่น้ำฮัดสัน เขาสำรวจเคมีของสมอง อธิบายบางส่วนของยาธรรมชาติที่เรายาตนเองโดยไม่ทราบว่า: ตื่นเต้น oxytocin, serotonin โดพามีน cortisol เขาเรียนรู้วิธีการจดจำสูงที่ธรรมชาติเขาจะขี่ หรือที่เดินไม่ดีเขาจะยืนยง ชั่วโมงชั่วโมง กับบางบทเรียนที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับวิธีการ ของสมองของยามีผลต่อความทรงจำของเรา นอกจากนี้ยังมีบทที่เกี่ยวกับโซจวนของเขาในราคา $2 ล้านทำงาน M.R.I. เครื่อง ซึ่งเขาอ่านข้อพระคัมภีร์ โดย neuroscientist ชนะรางวัลโนเบล Eric Kandel และเส้นทางของตนเอง การทดสอบพิสูจน์ว่า ไม่มีอะไรทำให้สมองของผู้เขียนแสงไฟเช่นอ่านคำพูดของเขาเองของ Johnson preoccupations ระบบอากาศของชีวิตของเขาเองภายใน ให้ขี่หลังบทหลังจากบท: สยองขวัญของเขาเมื่อหน้าต่างนั้นได้พัดใน และเกือบฆ่าภรรยา ช่วงเวลาที่เขาเจ็บพร้อมที่บุตรทารกของพวกเขานอนหลับ ตามที่เขาสำรวจโลกภายในของเขาและโมดูจิตที่ช่วยให้รูปร่างมัน เราเริ่มรู้สึกว่า เรามีขวา มีมีเธอ และเรามีความรู้สึกใหม่ความหมาย ของการเป็นมนุษย์The best chapter is the last, when Johnson takes stock of the current view of the mind. It is obvious now that Freud's most basic insight was correct -- there is more going on in there than we are aware of. There is much more going on than even Freud guessed, with his simple schematics of ego, superego, id. This is not new news, but Johnson brings it all alive. He concludes, ''Even the sanest among us have so many voices in our heads, all of them competing for attention, that it's a miracle we ever get anything done.''This is an entertaining and instructive ride inward to a place that looks less familiar the better we get to know it. As Johnson says, ''It's a jungle in there.'' ''If a lion could talk we would not understand him,'' Wittgenstein said. ''Mind Wide Open'' takes the point closer to home. If every part of our brain could talk, we would not understand ourselves.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บนหน้า 1 ของ '' ใจเปิดกว้าง '' สตีเว่นจอห์นสันพูด Franz Kafka: '' วิธีน่าสงสารขาดแคลนความรู้ด้วยตนเองของฉันคือเมื่อเทียบกับการพูดความรู้ของฉันของห้องของฉัน . . . ไม่มีสิ่งเช่นการสังเกตของโลกภายในเป็นมีของโลกภายนอกเป็น. '' ในหน้าหันหน้าไปทางจอห์นสันแสดงให้เราเห็นภาพของสมองของตัวเองของเขาเท่าที่เห็นใน MRI สแกน. จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ คนครุ่นคิดที่จะทำได้ นอนบนที่นอนและฟรีร่วมหรือนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและเขียน '' การเปลี่ยนแปลง. '' คนไม่สามารถมองเข้าไปในตัวเองโดยตรงกับการสำรวจสิ่งที่เจอราร์ดลีย์ฮอปกินส์ที่เรียกว่าละห้อยของเรา '' inscapes. '' แต่ตอนนี้ เราทำได้. ด้วย MRI ของสแกน PET และหลายกระจกที่มีเทคโนโลยีสูงอื่น ๆ ที่นักประสาทวิทยาจะถือขึ้นในหน้าของเราเราจะเห็นขวาผ่านหน้าผากของเราเองและเริ่มที่จะดูอุปกรณ์จิตของเราในการดำเนินการ. ใน '' ใจเปิดกว้าง, '' จอห์นสัน ทำให้ตัวเองเรื่องการทดสอบของตัวเองจะเห็นสิ่งที่นักประสาทวิทยาได้แสดงให้เราเห็นเกี่ยวกับความสนใจของเราครอบคลุมความสามารถอารมณ์ความคิดและไดรฟ์ - ตัวของเรา เขามีความคิดสำหรับการเดินทางของการค้นพบตัวเองนี้ไม่กี่ปีที่ผ่านมาขณะที่เขากำลังติดยาเสพติดไปยังเครื่อง biofeedback นอนอยู่บนที่นอนด้วยเซ็นเซอร์ที่ติดอยู่กับฝ่ามือของเขาและหน้าผากปลายนิ้วทำให้เขารู้สึกประสาทและเขาก็เริ่มแตกเรื่องตลกกับผู้ชาย biofeedback เครื่องถูกออกแบบมาเพื่อตรวจสอบระดับตื่นเต้นเช่นเครื่องตรวจจับโกหก ด้วยเรื่องตลกที่เขาทำในแต่ละจอภาพแสดงเข็มขนาดใหญ่ของ adrenaline: '' ฉันพบตัวเองสงสัยว่าหลายซับรูทีนสารเคมีที่เล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้จะทำงานในสมองของฉันในวันที่กำหนดหรือไม่ ในขณะใดก็ตาม? และสิ่งที่จะบอกฉันเกี่ยวกับตัวเองว่าฉันจะเห็นพวกเขาในแบบที่ฉันจะได้เห็นแหลมตื่นเต้นผู้ที่อยู่ในงานพิมพ์? '' จอห์นสันเขียนคอลัมน์รายเดือนสำหรับเทคโนโลยีที่เกิดขึ้นใหม่ค้นพบนิตยสารและเป็นบรรณาธิการรับเชิญที่มีสาย เขารู้วิธีที่จะทำให้วิทยาศาสตร์ที่ซับซ้อนชัดเจนและง่ายที่จะปฏิบัติตามและสไตล์ของเขาร่าเริง, เที่ยงตรง, เป็นกันเอง, ตัวลง - และเจือด้วยเรื่องตลกประสาทเหล่านั้น นอกจากนี้เขายังรู้วิธีที่จะหาสิ่งที่เขาเรียกว่า '' ความคิดการสลายตัวยาว '' ความคิดที่จะอยู่กับเราเป็นเวลานานก่อนที่จะร่องรอยที่ผ่านมาหายไปจากจิตใจของเรา ในหนังสือเล่มสุดท้ายของเขา '' เกิดขึ้น '' เขาสำรวจวิธีการที่พฤติกรรมที่ซับซ้อนของสมองซอฟต์แวร์เมืองและกองมดสามารถโผล่ออกมาจากพฤติกรรมที่เรียบง่ายอย่างมากมายของชิ้นส่วนการทำงานที่มีขนาดเล็กที่สุดของพวกเขา - จากคอลเลกชันของเซลล์ประสาทบิต และไบต์ประชาชนและมด ที่นี่เขาเขียนเกี่ยวกับบางส่วนของวิธีการที่พฤติกรรมของสิ่งที่เราชอบที่จะเรียกตัวของเราโผล่ออกมาช่วงเวลาโดยช่วงเวลาจากทุกชนิดของเครื่องมือที่แยกต่างหากและการประชุมเชิงปฏิบัติการในสมองซึ่งนักประสาทวิทยาโทรโมดูล. จอห์นสันเริ่มต้นด้วยของขวัญที่ส่วนใหญ่ของเราจะใช้ สำหรับการรับ: อ่านใจ แม้กระทั่งก่อนที่เราสามารถพูดคุยเกือบทั้งหมดของเรารู้วิธีการอ่านคำแนะนำที่ลึกซึ้งในใบหน้า, เสียงและท่าทางของคนที่เลื่อนประมาณเปลของเรา นั่นก็คือเราสามารถทำได้ด้วยสัญชาตญาณนักประสาทวิทยาสิ่งที่เป็นเพียงการเรียนรู้ที่จะทำอย่างไรกับสแกนเนอร์และจอมอนิเตอร์ โดยปกติเราตระหนักถึงของขวัญนี้เฉพาะเมื่อเราเจอคนที่ไม่ได้ - ผู้ที่มีความรุนแรงหรือบางส่วนออทิสติกและอาจจะมากหรือน้อยใจคนตาบอด. โฆษณาอ่านต่อเรื่องหลักโฆษณาอ่านต่อเรื่องหลักต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับความสามารถของตัวเอง mindreading จอห์นสันจะใช้เวลาการทดสอบที่มีชื่อเสียงคิดค้นโดยนักจิตวิทยาชาวอังกฤษไซมอนบารอนโคเฮน ในการทดสอบที่คุณจะแสดงชุดของ 36 คู่ที่แตกต่างกันของตาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ละคู่มีการแสดงออกที่โดดเด่น สำหรับแต่ละท่านจะต้องเลือกคำคุณศัพท์หนึ่งจากชุดของสี่ที่บารอนโคเฮนให้ หลายตัวเลือก: เป็นคู่ของตาสิ้นหวังนี้หมกมุ่นระมัดระวังหรือเสียใจ? จอห์นสันพบว่าเขามีปฏิกิริยาทางเดินอาหารได้ทันทีเพื่อคู่ของตาแต่ละ แต่เมื่อเขามองยากที่เขารู้สึกน้อยลงและน้อยแน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็น ('' ฉันจะตกการทดสอบนี้ '' เขาเขียน. เขาตัดสินใจที่จะไปกับลางสังหรณ์ของเขาและได้รับเอ) ทำให้เกิดความสามารถของเราในการอ่านใบหน้าของผู้คนที่อยู่นอกความคิดมีสติ เช่นเดียวกับการหายใจหรือกลืนเราไม่สามารถอธิบายวิธีการที่เราทำมัน บารอนโคเฮนและคนอื่นเชื่อว่าสกิลขึ้นอยู่ส่วนบนต่อมทอนซิลซึ่งเป็นหนึ่งในศูนย์อารมณ์ของสมอง เขาได้ทำสแกนสมองของผู้คนการอ่านที่ตาของเขาโดยใช้การทดสอบการทำงาน MRI ซึ่งแสดงให้เห็นว่าส่วนของสมองที่มีการทำงานที่ยากที่สุดจากขณะที่ช่วงเวลา เมื่อคนส่วนใหญ่พยายามที่จะถอดรหัสอารมณ์ในคู่ของตาที่ amygdalae ของพวกเขาสว่างขึ้น เมื่อผู้ป่วยออทิสติกจะทำมัน amygdalae ของพวกเขามีมากหรี่. ในบทอื่น ๆ จอห์นสันสำรวจบางส่วนของข้อความความกลัวว่าจะถูกควบคุมโดยต่อมทอนซิลของเขากลัวบาดแผลที่ถูกเรียกโดยภัยพิบัติที่อยู่ใกล้เมื่อพายุพัดในหน้าต่างภาพของอพาร์ตเมนต์ของเขา เหนือแม่น้ำฮัดสัน เขาสำรวจเคมีในสมองของเราอธิบายบางส่วนของยาเสพติดที่เป็นธรรมชาติที่เราใช้ยาตัวเองโดยไม่ทราบว่ามันตื่นเต้นอุ้ง serotonin, โดพามีน, คอร์ติซอ เขาได้เรียนรู้วิธีการรับรู้ที่เป็นธรรมชาติสูงที่เขาจะขี่ม้าหรือการเดินทางที่ไม่ดีเขาเป็นที่ยั่งยืนชั่วโมงชั่วโมงพร้อมกับบทเรียนที่มีประโยชน์บางอย่างเกี่ยวกับวิธีการที่ยาเสพติดที่สมองของเราส่งผลกระทบต่อทรงจำของเรา นอกจากนี้ยังมีบทที่เกี่ยวกับการพักแรมของเขาใน $ 2,000,000 เครื่อง MRI การทำงานในการที่เขาอ่านเนื้อเรื่องโดยรางวัลโนเบลสาขาประสาทวิทยารางวัลเอริค Kandel แล้วทางเดินของเขาเอง การทดสอบที่พิสูจน์ให้เห็นว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้แสงที่สมองของนักเขียนขึ้นเช่นการอ่านคำพูดของเขา. เพ้อพกจอห์นสัน, ระบบอากาศของชีวิตภายในของเขาเองให้ขี่จักรยานกลับไปบทที่หลังจากบท: สยองขวัญของเขาเมื่อหน้าต่างที่พัดในและฆ่าภรรยาของเขาเกือบ; ช่วงเวลาของความอ่อนโยนของเขาจ้องมองลูกชายที่เพิ่งเกิดของพวกเขานอนหลับ ขณะที่เขาสำรวจโลกภายในของเขาและโมดูลจิตที่ช่วยในการสร้างรูปร่างของมันเราจะเริ่มรู้สึกว่าเรามีสิทธิในการมีกับเขา - และเรามีความรู้สึกใหม่ของมันหมายความว่าอะไรที่จะเป็นมนุษย์. บทที่ดีที่สุดคือที่ผ่านมา เมื่อจอห์นสันจะนำหุ้นของมุมมองปัจจุบันของจิตใจ จะเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ความเข้าใจขั้นพื้นฐานที่สุดของฟรอยด์ที่ถูกต้อง - มีอื่น ๆ อีกมากมายที่เกิดขึ้นในมีมากกว่าที่เรามีความตระหนักใน มีเกิดขึ้นกว่าแม้ฟรอยด์มากขึ้นมีการคาดเดากับแผนงานที่เรียบง่ายของเขาอัตตาหิริโอตตัปปะ, รหัส นี้ไม่ได้เป็นข่าวใหม่ แต่จอห์นสันนำมันทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่ เขาสรุป '' แม้ sanest ในหมู่พวกเรามีหลายเสียงในหัวของเราทั้งหมดของพวกเขาการแข่งขันสำหรับความสนใจว่ามันเป็นความมหัศจรรย์ที่เราเคยได้รับสิ่งที่ทำ. '' นี่คือการนั่งสนุกสนานและให้คำแนะนำภายในไปยังสถานที่ที่มีลักษณะ ไม่คุ้นเคยที่ดีกว่าที่เราจะไปรู้ว่ามัน ขณะที่จอห์นสันกล่าวว่า '' มันเป็นป่าในมี. '' '' ถ้าสิงโตสามารถพูดคุยเราจะไม่เข้าใจเขาว่า '' Wittgenstein กล่าวว่า '' ใจเปิดกว้าง '' ใช้เวลาจุดใกล้บ้าน ถ้าส่วนหนึ่งของสมองของเราทุกคนสามารถพูดคุยเราจะไม่เข้าใจตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บนหน้า 1 ของ 'mind ' เปิด ' , ' Steven Johnson คำคม Franz Kafka : ' ' น่าสงสารลีบของฉันความรู้คือเมื่อเทียบกับว่า ความรู้จากห้องของผม . . . . . . . ไม่มีสิ่งเช่นการสังเกตโลกภายใน เป็น มี โลกภายนอก ' '

ในการเผชิญหน้า จอห์นสัน แสดงให้เราเห็นภาพสมองของเขาเอง เท่าที่เห็นในการทำเอ็มอาร์ไอ สแกน

จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ครุ่นคิดคนจะนอนบนโซฟาและเชื่อมโยงฟรี หรือ นั่งที่โต๊ะและเขียน ' ' การเปลี่ยนแปลง ' ' คนไม่ได้ดูเองโดยตรง เพื่อสำรวจสิ่งที่เจราร์ด แมนลีย์ฮอปกินส์เรียกด้วยความโหยหา 'inscapes ของเรา ' , ' ' แต่ตอนนี้เราสามารถ กับ MRI , PET สแกนและอื่น ๆอีกมากมายที่มีกระจกที่ neuroscientists มาอยู่ตรงหน้าเราเราสามารถมองเห็นทะลุหน้าผากของเราเอง และเริ่มดูเครื่องมือ จิตใจของเราในการกระทำ

' 'mind เปิดกว้าง ' ' จอห์นสันทำให้ตัวเองทดสอบของเขาเองเพื่อดูว่า neuroscientists สามารถแสดงให้เราเห็นเรื่องครอบคลุมความสนใจของเราด้าน อารมณ์ ความคิด และไดรฟ์ -- ของเรามากขึ้น เขามีความคิดสำหรับการเดินทางของการค้นพบตัวเองเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่กับ biofeedback เครื่องจักร