towards both participatory manageme

towards both participatory management and adaptive governance
(Gleick, 2003; Pahl-Wostl, 2007; Huitema et al., 2009).
The arid region of northwest China, situated in the hinterland of
the Eurasian continent, occupies about 30% of China's total land
area (Zhao, 1985). Low precipitation and high evaporation make
this one of the world's most arid regions (Shi and Zhang, 1995). In
recent decades, this region has experienced serious water shortages,
drought, and desertification due to population growth,
intensive agricultural activities, and poor water resources management
(Zha and Gao, 1997; Feng and Cheng, 1998; Wang and
Cheng, 1999; Fan and Zhou, 2001; Yang et al., 2005; Zhou and
Yang, 2006; Bao and Fang, 2007; Wang et al., 2008). Most residents
earn their livelihood through irrigated agriculture that relies
on meltwater from snow and glaciers. The projected increase in the
surface air temperature of northwest China is expected to result in a
27.2% decline in glacial area and severe drinking and irrigation
water shortages by 2050 (Qin, 2002; MOST et al., 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อทั้งการจัดการแบบมีส่วนร่วมและการกำกับดูแลการปรับตัว
(Gleick 2003; Pahl-Wostl 2007. Huitema et al, 2009).
พื้นที่แห้งแล้งทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศจีนตั้งอยู่ในฝั่งของทวีปเอเชียตรงประมาณ 30% ของพื้นที่ทั้งหมดของจีน พื้นที่ (Zhao, 1985) การเร่งรัดการระเหยต่ำและสูงทำให้หนึ่งในดินแดนแห้งแล้งที่สุดในโลก (ชิและวอชิงตันโพสต์, 1995) ในทศวรรษที่ผ่านมาภูมิภาคนี้มีประสบการณ์การขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงในฤดูแล้งและทะเลทรายอันเนื่องมาจากการเติบโตของประชากร, กิจกรรมทางการเกษตรอย่างเข้มข้นและการบริหารจัดการทรัพยากรน้ำที่ไม่ดี(Zha และ Gao, 1997; ฮและเฉิง 1998; วังและเฉิง 1999; พัดลม และโจว 2001; Yang et al, 2005;. โจวและยาง2006 เบ้าและฝาง 2007. วัง et al, 2008) ประชาชนส่วนใหญ่ได้รับการทำมาหากินของพวกเขาผ่านทางการเกษตรชลประทานที่อาศัยในนํ้าแข็งจากหิมะและธารน้ำแข็ง การเพิ่มขึ้นของการคาดการณ์ในพื้นผิวที่อุณหภูมิอากาศของทิศตะวันตกเฉียงเหนือของจีนคาดว่าจะส่งผลให้มีการลดลง27.2% ในพื้นที่น้ำแข็งและดื่มอย่างรุนแรงและการชลประทานการขาดแคลนน้ำภายในปี2050 (ฉิน., 2002; มากที่สุด et al, 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไปสู่การจัดการแบบมีส่วนร่วมและแบบ (
ธรรมาภิบาล เกลก , 2003 ; พัล wostl , 2007 ; huitema et al . , 2009 ) .
เขตแห้งแล้งของภาคตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศจีน ตั้งอยู่ในผืนแผ่นดินหลังฝังทะเลของทวีปเอเชีย
, ใช้ประมาณ 30% ของพื้นที่ที่ดิน
จีนทั้งหมด ( Zhao , 1985 ) ฝนน้อยและการระเหยสูงให้
อันนี้ของภูมิภาคที่แห้งแล้งที่สุดของโลก ( ซือ และ ซาง , 1995 )
ในทศวรรษล่าสุดภูมิภาคนี้มีประสบการณ์เลวร้าย น้ำขาดแคลน
ความแห้งแล้งและทะเลทรายเนื่องจากการเจริญเติบโตของประชากร ,

กิจกรรมการเกษตรที่เข้มข้น และการบริหารจัดการน้ำไม่ดี ( จา และเกา , 1997 ; เฟิงเฉิง , 1998 ; วังและ
เฉิง , 1999 ; พัดลม และ โจว , 2001 ; ยาง et al . , 2005 ; โจวและ
หยาง , 2006 ; เปาและฟาง , 2007 ; Wang et al . , 2008 ) ประชาชนส่วนใหญ่
ได้รับการดำรงชีวิตของพวกเขาผ่านเกษตรชลประทานที่อาศัย
ในเมลท์วอเตอร์ จากหิมะและธารน้ำแข็ง เพิ่มประมาณการใน
พื้นผิวอุณหภูมิอากาศภาคตะวันตกเฉียงเหนือจีน คาดว่าจะส่งผลในการปฏิเสธ
27.2 % ในเขตธารน้ำแข็งและดื่ม รุนแรง และการขาดแคลนน้ำชลประทาน
โดย 2050 ( ฉิน , 2002 ; ที่สุด et al . , 2007 )