3. Adaptive management definedThe o

3. Adaptive management defined
The origin of adaptive management draws from many sources,
including business (Senge, 1990), experimental science (Popper,
1968), systems theory (Ashworth, 1982), and industrial ecology
(Allenby and Richards, 1994). In natural resources adaptive
management simply refers to a structured process of learning by
doing, and adapting based on what’s learned (Walters and Holling,
1990). It is based on a recognition that resource systems typically
are only partially understood, and there is value in tracking
resource conditions and using what is learned as resources are
being managed. Learning in adaptive management occurs through
the informative practice of management itself, with management
strategy adjusted as understanding improves.
A number of more formal definitions of adaptive management
have been advanced. For example, the National Research Council
(2004) defines adaptive management as:
. flexible decision making that can be adjusted in the face of
uncertainties as outcomes from management actions and other
events become better understood. Careful monitoring of these
outcomes both advances scientific understanding and helps
adjust policies or operations as part of an iterative learning
process.
Published treatments of adaptive management variously
emphasize experimentation (Lee, 1993), uncertainty (Williams and
Johnson, 1995), science (Bormann et al., 2007), complexity (Allen
and Gould, 1986; Ludwig et al., 1993), management adjustments
(Lessard, 1998; Johnson, 1999; Rauscher, 1999), monitoring (Allen et al., 2001; Bormann et al., 2007), and stakeholder involvement
(Norton, 2005). In all cases adaptive management is seen as
a learning-based process involving the fundamental features of
learning (the accretion of understanding through time) and
adaptation (the adjustment of management through time based on
this learning). The iterative application of learning and adaptation
leads naturally to two salutary consequences: (1) improved
understanding of the resource system and (2) improved management
based on that understanding.
Adaptive decision making can be distinguished from a trial and
error approach of “try something, and if it doesn’t work try
something else,” involving an ad hoc revision of strategy through
time when it is seen as failing. Adaptive management differs from
trial and error by the structure used in adaptive decision making,
involving the articulation of objectives, identification of management
alternatives, predictions of management consequences,
recognition of key uncertainties, and monitoring (National Research
Council, 2004). In fact, adaptive management can itself be seen as an
application of structured decision making (Williams et al., 2007),
with special emphasis on iterative decision making in the face of
uncertainty. Thus, learning through ad hoc trial and error is replaced
with learning by careful design and testing (Walters, 1997).
The feedback between learning and decision making is
a defining feature of adaptive management, with learning
contributing to management by helping to inform decision making,
and management contributing to learning through interventions
that are useful for investigating resource processes and impacts.
Management interventions in adaptive management can be viewed
as experimental “treatments” that are implemented according to
a management design, with the resulting learning seen as a means
to an end, namely effective management, and not an end in itself
(Walters, 1986). That is, the ultimate focus of adaptive decision
making is on management, and the value of learning is inherited
from its contribution to improved management

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ปรับจัดการกำหนดจุดเริ่มต้นของการจัดการที่เหมาะสมที่วาดจากหลายแหล่งการรวมธุรกิจ (Senge, 1990), ทดลองวิทยาศาสตร์ (Popper1968), ทฤษฎีระบบ (Ashworth, 1982), และระบบนิเวศอุตสาหกรรม(อัลเลนบีและริชาร์ด 1994) ในทรัพยากรธรรมชาติที่เหมาะสมจัดการเพียงแค่อ้างถึงโครงสร้างกระบวนการเรียนรู้โดยทำ และดัดแปลงตามสิ่งที่ได้เรียนรู้ (Walters และโฮลลิ่ง1990) มันขึ้นอยู่กับการรับรู้เป็นระบบที่ทรัพยากรโดยทั่วไปมีเพียงบางส่วนที่เข้าใจ และมีค่าในการติดตามสภาพทรัพยากรและใช้สิ่งที่ได้เรียนรู้เป็นทรัพยากรการบริหารจัดการ เรียนรู้ในการจัดการที่เหมาะสมเกิดขึ้นตามการปฏิบัติจัดการตัวเอง มีการจัดการข้อมูลกลยุทธ์ปรับปรุงเป็นการปรับปรุงความเข้าใจจำนวนข้อกำหนดอย่างเป็นทางการมากขึ้นของการจัดการที่เหมาะสมมีการขั้นสูง ตัวอย่าง สภาวิจัยแห่งชาติ(2004) กำหนดจัดการแบบอะแดปทีฟ:. ทำให้ตัดสินใจยืดหยุ่นที่สามารถปรับปรุงใน face ของความไม่แน่นอนเป็นผลจากการดำเนินการจัดการและอื่น ๆกว่าจะเข้าใจเหตุการณ์ ตรวจสอบระมัดระวังเหล่านี้ผลความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ความเข้าใจ และช่วยปรับปรุงนโยบายหรือการดำเนินการเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนซ้ำกระบวนการเผยแพร่รักษาจัดการปรับเพิ่มเน้นการทดลอง (Lee, 1993), ความไม่แน่นอน (วิลเลียมส์ และJohnson, 1995) วิทยาศาสตร์ (Bormann et al., 2007), ความซับซ้อน (อัลเลนและ Gould, 1986 ลุดวิกแห่งร้อยเอ็ด al., 1993), ปรับปรุงการจัดการ(Lessard, 1998 Johnson, 1999 Rauscher, 1999), ตรวจสอบ (อัลเลนและ al., 2001 Bormann et al., 2007), และผู้มีส่วนร่วม(Norton, 2005) ในทุกกรณี การจัดการที่เหมาะสมจะเห็นเป็นกระบวนการเรียนรู้ที่เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติพื้นฐานของเรียนรู้ (accretion ความเข้าใจผ่านเวลา) และปรับตัว (การปรับปรุงการจัดการผ่านเวลาตามนี้เรียน) แอพลิเคชันซ้ำเรียนรู้และปรับตัวนำไปสู่ผลสอง salutary ธรรมชาติ: (1) ปรับปรุงเข้าใจระบบทรัพยากรและการจัดการ (2) ปรับปรุงตามที่เข้าใจการตัดสินใจที่เหมาะสมสามารถแตกต่างไปจากการทดลอง และวิธีการข้อผิดพลาด "ลอง และถ้ามันไม่ทำงานสิ่งอื่น เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงกิจกลยุทธ์ผ่านเมื่อเห็นเป็นการเสียเวลา จัดการที่เหมาะสมแตกต่างจากลองผิดลองถูก โดยโครงสร้างที่ใช้ในการตัดสินใจปรับให้เหมาะสมเกี่ยวข้องกับที่วิคิวลาร์วัตถุประสงค์ รหัสการจัดการทางเลือก การคาดคะเนผลกระทบการจัดการหลักความไม่แน่นอน และตรวจสอบ (วิจัยแห่งชาติมนตรี 2004) ในความเป็นจริง การจัดการที่เหมาะสมสามารถเองถือเป็นการแอพลิเคชันของโครงสร้างตัดสินใจ (วิลเลียมส์ et al., 2007),มีความสำคัญในการตัดสินใจซ้ำใน face ของความไม่แน่นอน ดังนั้น เรียนผ่านกิจลองผิดถูกแทนเรียนออกแบบระมัดระวัง และทดสอบ (Walters, 1997)ความคิดเห็นระหว่างเรียนรู้และตัดสินใจได้ลักษณะจัดการปรับให้เหมาะสม มีการเรียนรู้กำหนดสนับสนุน ด้วยการช่วยแจ้งให้ทราบการตัดสินใจ จัดการและการจัดการที่เอื้อต่อการเรียนรู้ผ่านการแทรกแซงที่มีประโยชน์สำหรับการตรวจสอบทรัพยากรกระบวนการและผลกระทบมาตรการจัดการในการจัดการที่เหมาะสมสามารถดูได้เป็นการทดลอง "รักษา" ที่จะดำเนินการตามออกแบบการจัดการ ด้วยการเรียนรู้ได้เห็นเป็นวิธีการที่สิ้นสุด ได้แก่การจัดการที่มีประสิทธิภาพ และไม่จบในตัวเอง(Walters, 1986) นั่นคือ โฟกัสที่ดีที่สุดของการตัดสินใจที่เหมาะสมทำอยู่จัดการ และค่าของการเรียนรู้สืบทอดมาจากสัดส่วนของการจัดการที่ดีขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . การจัดการแบบปรับตัวที่กำหนด
ที่มาของการจัดการแบบปรับตัว ดึงมาจากหลายแหล่ง ,
รวมทั้งธุรกิจ ( เซ็งเก , 2533 ) , การทดลองวิทยาศาสตร์ ( ปอปเปอร์ ,
1968 ) , ทฤษฎีระบบ ( แอชเวิร์ธ , 1982 ) และนิเวศวิทยาอุตสาหกรรม
( อัลเลนบี้ และ ริชาร์ด , 1994 ) การจัดการทรัพยากรธรรมชาติแบบ
เพียงแค่อ้างถึงโครงสร้างกระบวนการของการเรียนรู้โดย
ทําและปรับตามสิ่งที่ได้เรียนรู้ ( วอลเตอร์ และวิเคราะห์
, 1990 ) มันขึ้นอยู่กับการรับรู้ว่าระบบมัก
ทรัพยากรเป็นเพียงบางส่วนเท่านั้นที่เข้าใจ และมีมูลค่าในการติดตาม
เงื่อนไขทรัพยากรและใช้สิ่งที่เรียนรู้เป็นทรัพยากร
ถูกจัดการ การเรียนรู้ในการจัดการแบบปรับตัวขึ้นผ่านการปฏิบัติของการจัดการข้อมูล

กับการจัดการตัวเองกลยุทธ์ปรับตามความเข้าใจดีขึ้น ตัวเลขที่เป็นทางการมากขึ้น

ความหมายของการจัดการแบบปรับตัวได้สูง ตัวอย่างเช่น สภาวิจัยแห่งชาติ
( 2004 ) ได้กำหนดจัดการปรับตัวตาม :

มีความยืดหยุ่นในการตัดสินใจว่า จะสามารถปรับได้ในหน้าของความไม่แน่นอนเป็นผลจากการกระทํา

การจัดการและกิจกรรมอื่น ๆดีขึ้นครับ การเฝ้าระวังของเหล่านี้
ผลความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ทั้งความเข้าใจและช่วย
ปรับนโยบายหรือการดำเนินการเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเรียนรู้

หัวข้อซ้ำ การปรับการจัดการนานาเนก
เน้นการทดลอง ( ลี , 1993 ) , ความไม่แน่นอน ( วิลเลียมส์และ
จอห์นสัน , 1995 ) , ( วิทยาศาสตร์ บอร์มันน์ et al . , 2007 ) ความซับซ้อน ( Allen
และ โกลด์ 1986 ; ลุดวิก et al . , 1993 ) , การจัดการการปรับเปลี่ยน
( ตัว , 1998 ;จอห์นสัน , 1999 ; Rauscher , 1999 ) การตรวจสอบ ( Allen et al . , 2001 ; บอร์มันน์ et al . , 2007 ) และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียมีส่วนร่วม
( Norton , 2005 ) ในการจัดการรายได้จะถือเป็นการเรียนรู้ตามกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับ

คุณสมบัติพื้นฐานของการเรียนรู้ ( ใช้ความเข้าใจผ่านเวลา ) และ
การปรับตัว ( การปรับตัวของการจัดการผ่านเวลาตาม
การเรียนรู้นี้ )การประยุกต์ใช้วิธีการของการเรียนรู้และการปรับตัว
นำธรรมชาติสองประโยชน์ผล ( 1 ) ปรับปรุง
ความเข้าใจของระบบทรัพยากร และ ( 2 ) ปรับปรุงการจัดการบนพื้นฐานความเข้าใจ
.
และการตัดสินใจสามารถแยกได้จากการทดลองและข้อผิดพลาดของวิธีการของ "
ลองอะไร ถ้ามันไม่ทำงานลอง
อย่างอื่น" ที่เกี่ยวข้องกับเฉพาะกิจแก้ไขกลยุทธ์ผ่าน
เวลาเมื่อมันถูกมองว่าล้มเหลว การจัดการแบบปรับตัวแตกต่างจาก
ลองผิดลองถูก โดยโครงสร้างที่ใช้ในการการตัดสินใจ
เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติของวัตถุประสงค์ การกำหนดทางเลือกการจัดการ
, การคาดการณ์ผลการจัดการ
ยอมรับความไม่แน่นอน คีย์ และการตรวจสอบ (
สภาวิจัยแห่งชาติ , 2004 )ในความเป็นจริงการจัดการแบบปรับตัวได้เองจะเห็นเป็น
โปรแกรมโครงสร้างของการตัดสินใจ ( วิลเลียม et al . , 2007 ) ,
โดยเน้นเป็นพิเศษในเรื่องของการตัดสินใจในใบหน้าของ
ความไม่แน่นอน ดังนั้น การเรียนรู้ผ่านการทดลองและข้อผิดพลาดเฉพาะกิจถูกแทนที่ด้วยการเรียนรู้ ด้วยการออกแบบ
ระมัดระวังและการทดสอบ ( วอลเตอร์ , 1997 ) .
ความคิดเห็นระหว่างการเรียนรู้และการตัดสินใจคือ
มีการกำหนดคุณลักษณะของการจัดการแบบปรับตัวกับการเรียน
เกิดการจัดการโดยช่วยแจ้งการตัดสินใจ และการบริหารจัดการที่เอื้อต่อการเรียนรู้

ผ่านการแทรกแซงที่เป็นประโยชน์สำหรับการตรวจสอบกระบวนการทรัพยากรและผลกระทบ .
แทรกแซงการจัดการแบบปรับตัวที่สามารถดูเป็นแบบ
" วิทยา " ที่ใช้ตาม
การออกแบบการจัดการกับเป็นผลการเรียนรู้เห็นเป็นวิธีการ
ตอนจบ มีการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพ คือ ไม่ใช่จุดจบในตัวเอง
( วอลเตอร์ , 1986 ) นั่นคือสุดยอดของการมุ่งเน้นการตัดสินใจ
ทําเป็น การจัดการ และเห็นคุณค่าของการเรียนรู้คือการสืบทอดจากการบริจาคเพื่อปรับปรุงการจัดการ