ACCESSION to the European Conventio

ACCESSION to the European Convention on Human Rights (ECHR) has
long been on the EU’s political agenda. The EU’s membership of the
ECHR (European Convention on Human Rights)is not only seen as symbolically significant, but is also aimed at
filling an important gap in the enforceability of human rights across
Europe. At present, the EU cannot be brought before the European Court
of Human Rights (ECtHR - European Court of Human Rights, Strasbourg) and, while all EU Member States are parties
to the ECHR, as long as the EU protects fundamental rights to a standard
equivalent to that required under the ECHR (European Convention on Human Rights), Member States cannot be held
responsible for alleged violations of the Convention resulting from EU law
either (Bosphorus v Ireland (2006) 42 E.H.R.R. 1).
But the EU’s judicial branch has been rather more resistant to accession.
Back in 1994, the Court of Justice stated that the Community, as it was then
known, did not have the competence to accede to the ECHR (European Convention on Human Rights) (Opinion 2/94
[1996] E.C.R. I-1759) and that such competence could only be granted
through a Treaty amendment. The Member States took the Court’s suggestion
to the letter and the Treaty of Lisbon added an express obligation for
the EU to join the ECHR (European Convention on Human Rights) in Article 6(2) TEU. After protracted negotiations,
the EU and the Council of Europe finally reached an agreement (the “draft
agreement”), which was designed to ensure compliance with a number of
conditions set out in Article 6 TEU and Protocol No. 8 to the Treaty of
Lisbon – themselves largely a reflection of the Court’s case law.
However, when the Court was asked whether the draft agreement was compatible
with the Treaties, its answer was again a robust “no” (Opinion 2/13
of 18 December 2014, ECLI: EU:C:2014:245).
Although grouped under five headings that are seemingly distinct, most
of the reasons for the Court’s opinion can be linked back to the fact that the
draft agreement undermines the specific characteristics of the EU and of EU law. As the Court indeed explained in its preliminary remarks, the conditions
to which accession is subject are designed to accommodate the fact
that the EU is not a state but instead a new kind of entity with its own
unique features. As such, the question before the Court had a strong constitutional
law dimension and called upon it to assess whether sufficient account
was taken of the EU’s main constitutional and institutional principles, including
the autonomy of the EU legal order and the role of the Court in ensuring
that these features are preserved.
For the sake of simplicity, the Court’s concerns can be divided into two
categories. On the one hand, some concerns were voiced about some of the
more substantive and/or systemic aspects of the draft agreement. While the
Court accepted that the EU’s submission to an external body is not as such
problematic, the conditions necessary to maintain the specificity and autonomy
of the EU legal order were found to be lacking. First, there was no provision
to ensure that Article 53 ECHR(European Convention on Human Rights), which preserves the Member States’
right to lay down higher standards of protection than those guaranteed
under the ECHR (European Convention on Human Rights), would not jeopardize the primacy and unity of EU law,
which essentially means that, when they act within the scope of EU law,
Member States cannot apply higher standards of fundamental rights protection
than those recognised in the Charter (Case C-399/11 Melloni ECLI:
EU:C:2013:107). Second, the draft agreement did not preclude Member
States from reviewing each other’s decisions on human rights grounds,
which could undermine the principle of mutual trust. Third, there was no
mechanism to ensure that the power granted to the highest domestic courts
and tribunals to ask the ECtHR (European Court of Human Rights, Strasbourg) for an advisory opinion would not undermine
the preliminary reference procedure. Finally, the envisaged framework
did not take account of the special features of judicial review in the
area of the Common Foreign and Security Policy (CFSP). According to
the Court, given its own limited jurisdiction in this area, the draft agreement
amounted to conferring exclusive jurisdiction to a non-EU body over certain
questions of EU law.
On the other hand, another set of concerns was more specifically directed
at the procedural and institutional mechanisms designed to govern the litigation
of cases with an EU law dimension. The Court first found that the
possibility, not specifically excluded by the relevant rules, for the EU or
a Member State to submit an application against the EU or another
Member State to the ECtHR (European Court of Human Rights, Strasbourg) breached Article 344 TFEU, which grants
the CJEU exclusive jurisdiction over disputes concerning EU law and
hence, following accession, the ECHR (European Convention on Human Rights). The Court also expressed concerns
over the co-respondent mechanism. The mechanism has two main components.
On the one hand, it enables the EU or a Member State to be joined to
proceedings, either by invitation or upon request, in cases where the individual
application may not have named the correct respondent. On the
other hand, it provides for the joint responsibility of the EU and any relevant Member State(s) in cases of violation of the ECHR (European Convention on Human Rights) save for exceptional
circumstances where the ECtHR (European Court of Human Rights, Strasbourg), on the basis of the reasons put forward
by the parties, can itself decide the issue of attribution. The Court
considered that part of the relevant rules would call upon the ECtHR(European Court of Human Rights, Strasbourg) to
consider the division of powers in the EU – a question of EU law reserved
for the Court of Justice. Furthermore, the Court took the view that the provisions
on joint responsibility affected the Member States’ position under
the ECHR (European Convention on Human Rights) as they could lead them to be accountable for the violation of
a provision in relation to which they had entered a valid reservation.
Finally, the Court identified two shortcomings in the prior involvement procedure,
a mechanism designed to enable it to consider the compatibility of
an EU law provision with the ECHR (European Convention on Human Rights) if it did not yet have the opportunity to
do so. First, the draft agreement did not reserve the power to decide whether
the Court had already ruled on the question of EU law that was relevant to
the proceedings to an EU institution. Second, it excluded from those questions
issues pertaining to the interpretation – as opposed to the validity – of
secondary EU legislation.
From a practical viewpoint, Opinion 2/13 makes accession, at least in the
near future, rather difficult. This contrasts sharply with the position of
Advocate General Kokott who, having identified some room for improvement,
was nonetheless willing to endorse the compatibility of the draft
agreement with the Treaties. In one sense, the outcome is not, however, entirely
unexpected. Indeed, it is not the first time the principle of autonomy
has been used by the Court to guard the constitutive features of the EU legal
order against external intrusion and a number of envisaged agreements have
faced a similar fate on that basis (e.g. Opinion 1/09 [2011] E.C.R. I-1137).
Yet, the particular human rights context of the opinion raises serious questions
about the nature of EU constitutionalism. The Court claims to be
standing in defence of the EU’s constitutional features, but the opinion displays
a rather thin commitment to the substantive protection of fundamental
rights. This is particularly noticeable on the point about the CFSP, where
the Court essentially opted for the immunity of CFSP acts over the possibility
of control by an external body. But it is also more broadly discernible
in the prioritization of other constitutional principles such as the effectiveness
and primacy of EU law over the respect for human rights.
Particularly in the EU context, the Court’s strategy is problematic. In the
face of the EU’s political and democratic deficit, human rights are at the
heart of the EU as a constitutional project. By undermining the EU’s apparent
commitment to human rights, the Court is thus not reinforcing, but rather
weakening, the EU’s constitutional credentials. By holding on to a
rather dogmatic and formalistic version of autonomy, the Court is not preserving
the specific features of EU law, but largely showing their limitations
as expressions of a more substantive vision. By distancing itself
from its European counterpart at Strasbourg, the Court of Justice is not necessarily safeguarding the distinctiveness of the EU’s identity but risks
losing an important ally in the EU’s attempt at building a genuine
European polity. At the moment, it is unclear how the conundrum will
be solved. But, if the question of accession was rightly not only about
human rights but also about the preservation of the EU’s constitutional
order, the Court may not only have jeopardized its relationship to the
ECtHR (European Court of Human Rights, Strasbourg) but ultimately also undermined rather than furthered its own constitutionalist
agenda.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้ภาคยานุวัติอนุสัญญายุโรปในสิทธิมนุษยชน (ECHR)นานในวาระทางการเมืองของสหภาพยุโรป สมาชิกภาพของ EU ของECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ไม่เท่านั้นถือเป็นสัญลักษณ์สำคัญ แต่ยังมีวัตถุประสงค์ที่เติมช่องว่างสำคัญใน enforceability ของสิทธิมนุษยชนข้ามยุโรป ปัจจุบัน EU ไม่นำก่อนศาลยุโรปสิทธิมนุษยชน (ECtHR - ยุโรปคอร์ทของสิทธิมนุษยชน สตราสบูร์ก) และ ใน ขณะที่รัฐสมาชิก EU ทั้งหมดเป็นฝ่ายถึง ECHR ตราบเท่าที่ EU ปกป้องสิทธิขั้นพื้นฐานให้มีมาตรฐานเทียบเท่ากับที่จำเป็นภายใต้ ECHR (ยุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน), รัฐสมาชิกไม่สามารถจัดรับผิดชอบสำหรับการประชุมที่เกิดจากกฎหมาย EU ถูกกล่าวหาละเมิดอย่างใดอย่างหนึ่ง (วีสวีไอร์แลนด์ (2006) 42 E.H.R.R. 1)แต่สาขายุติธรรมของ EU ได้มากกว่าทนให้ภาคยานุวัติในปี 1994 ศาลยุติธรรมกล่าวว่า ชุมชน มันถูกแล้วรู้จัก ไม่มีความสามารถปฏิบัติตามข้อเรียก ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) (ความคิดเห็น 2/94[1996] E.C.R. I-1759) และ ที่เท่านั้นได้รับความสามารถดังกล่าวผ่านการแก้ไขสนธิสัญญา รัฐสมาชิกเอาคำแนะนำของศาลตัวอักษรและสนธิสัญญาลิสบอนเพิ่มหน้าที่ด่วนสำหรับEU เข้า ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ในบทความ 6(2) TEU หลังจากการเจรจายืดเยื้อสหภาพยุโรปและสภายุโรปในที่สุดแล้ว ("ร่างข้อตกลงข้อตกลง"), ซึ่งถูกออกแบบให้สอดคล้องกับจำนวนเงื่อนไขที่กำหนดในบทความ 6 TEU และโพรโทคอลหมายเลข 8 สนธิของลิสบอน – ตัวเองส่วนใหญ่สะท้อนของศาลกรณีกฎหมายอย่างไรก็ตาม เมื่อศาลถูกถามว่า ร่างข้อตกลงเข้ากันได้ด้วยสนธิสัญญา คำตอบของถูกอีกแข็งแกร่ง "ไม่" (ความคิดเห็น 2/1318 ธันวาคมปี 2557, ECLI: EU:C:2014:245)แม้ว่าการจัดกลุ่มภายใต้ 5 หัวข้อที่ดูเหมือนว่า สุดเหตุผลสำหรับความเห็นของศาลสามารถเชื่อมโยงไปความจริงที่จะร่างข้อตกลงทำลายลักษณะเฉพาะ ของ EU และ ของกฎหมายสหภาพยุโรป ตามที่ศาลอธิบายไว้แน่นอนเป็นข้อสังเกตเบื้องต้น เงื่อนไขการภาคยานุวัติที่มี เรื่องถูกออกแบบมาเพื่อรองรับความเป็นจริงที่ EU ไม่ใช่รัฐแต่แทนแบบใหม่ของเอนทิตีด้วยตนเองคุณสมบัติเฉพาะตัว เช่น ถามก่อนศาลมีรัฐธรรมนูญที่แข็งแรงกฎหมายมิติ และเรียกไปประเมินว่าพอบัญชีกระทำของ EU หลักรัฐธรรมนูญ และสถาบันหลัก รวมทั้งอิสระสั่งกฎหมายสหภาพยุโรปและบทบาทของศาลในว่า คุณลักษณะเหล่านี้จะถูกสงวนไว้เพื่อความเรียบง่าย ความกังวลของศาลสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท คง ความกังวลบางอย่างมีเสียงบางอย่างของการเพิ่มเติมเรา และ/หรือระบบด้านร่างข้อตกลง ในขณะศาลยอมรับว่า ส่งของ EU มีร่างกายภายนอกไม่ได้เช่นปัญหา เงื่อนไขจำเป็นต้องรักษา specificity และอิสระสั่งกฎหมาย EU พบเพื่อจะขาด ครั้งแรก มีไม่ส่วนสำรองเพื่อให้แน่ใจว่าบทความ 53 ECHR(European Convention on Human Rights) ที่ของรัฐสมาชิกสิทธิในการวางมาตรฐานป้องกันสูงกว่าผู้รับประกันภายใต้ ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน), จะไม่ jeopardize primacy และเอกภาพของกฎหมายสหภาพยุโรปซึ่งเป็นหลักหมายความ ว่า เมื่อพวกเขาทำหน้าที่ภายในขอบเขตของกฎหมายสหภาพยุโรปรัฐสมาชิกไม่สามารถใช้มาตรฐานการคุ้มครองสิทธิขั้นพื้นฐานที่สูงขึ้นกว่ายังในกฎบัตร (กรณี C-399 11 Melloni ECLI:EU:C:2013:107) สอง ร่างข้อตกลงได้ไม่ได้ห้ามสมาชิกอเมริกาจากการตรวจสอบของผู้อื่นตัดสินใจบนเหตุผลสิทธิมนุษยชนซึ่งสามารถทำลายหลักการของความน่าเชื่อถือซึ่งกันและกัน ที่สาม มีไม่กลไกเพื่อให้แน่ใจว่าพลังงานที่ให้กับศาลสูงสุดในประเทศและ tribunals ขอ ECtHR (ยุโรปคอร์ทของสิทธิมนุษยชน สตราสบูร์ก) ความเห็นที่ปรึกษาจะไม่ทำลายกระบวนการอ้างอิงเบื้องต้น สุดท้าย กรอบ envisagedไม่ได้เอาบัญชีของคุณลักษณะพิเศษของความคิดเห็นที่ยุติธรรมในการพื้นที่ทั่วไปต่างประเทศและนโยบายความปลอดภัย (CFSP) ตามที่ศาล เขตอำนาจของตนเองจำกัดบริเวณนี้ ร่างข้อตกลงที่กำหนดมี conferring ศาลให้ร่างกายไม่ใช่ EU มากกว่าบางคำถามกฎหมาย EUบนมืออื่น ๆ ชุดอื่นของความกังวลได้โดยตรงมากขึ้นโดยเฉพาะที่กลไกขั้นตอน และสถาบันที่ออกแบบมาเพื่อควบคุมการดำเนินคดีกรณีมีมิติเพิ่มกฎหมาย EU ศาลก่อนพบว่าการความเป็นไปได้ โดยไม่แยกตามกฎเกี่ยวข้อง สำหรับ EU หรือรัฐสมาชิกยื่นกับ EU หรืออื่นสถานะสมาชิก ECtHR (ยุโรปคอร์ทของสิทธิมนุษยชน สตราสบูร์ก) พอบท 344 TFEU ที่CJEU เขตอำนาจศาลเหนือข้อพิพาทเกี่ยวกับกฎหมาย EU และดังนั้น ต่อทะเบียน ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ศาลยังแสดงความกังวลผ่านกลไกตอบร่วมกัน กลไกที่มีส่วนประกอบหลักสองคง มันทำให้ EU หรือรัฐสมาชิกสามารถเข้าร่วมกับตอน โดยเชิญ หรือไม่ก็ ตาม ในกรณีที่บุคคลโปรแกรมประยุกต์อาจไม่มีชื่อผู้ตอบถูกต้อง ในการมืออื่น ๆ มันแสดงความรับผิดชอบร่วมกันของสหภาพยุโรป และ State(s) สมาชิกใด ๆ ที่เกี่ยวข้องในกรณีของการละเมิด ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) บันทึกคุณภาพกรณีที่ ECtHR (ยุโรปคอร์ทของสิทธิมนุษยชน สตราสบูร์ก), ตามเหตุผลที่ใส่ไปข้างหน้าโดยฝ่าย สามารถตัวเองตัดสินใจแสดงออก ศาลถือว่า เป็นส่วนหนึ่งของกฎเกี่ยวข้องจะทูล ECtHR (ยุโรปศาลสิทธิมนุษยชน สตราสบูร์ก) เพื่อพิจารณาส่วนของอำนาจใน EU – คำถามกฎหมาย EU ที่สงวนไว้สำหรับศาลยุติธรรม นอกจากนี้ ศาลเอามุมมองที่บทบัญญัติในความรับผิดชอบร่วมกันของรัฐสมาชิกตำแหน่งที่ได้รับผลกระทบECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) เป็นพวกเขาอาจจะรับผิดชอบในการละเมิดของพวกเขาบทบัญญัติที่เกี่ยวกับที่พวกเขาได้ป้อนสำรองห้องพักที่ถูกต้องในที่สุด ศาลระบุแสดงสองในกระบวนการมีส่วนร่วมก่อนกลไกที่ออกแบบมาเพื่อใช้ในการพิจารณาของกฎหมาย EU เงินสำรอง ด้วย ECHR (อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ถ้ามันไม่ ได้มีโอกาสทำเช่นนั้น ครั้งแรก ร่างข้อตกลงได้ไม่จองห้องพักที่อำนาจในการตัดสินใจว่าศาลได้พิพากษาแล้วคำถามที่กฎหมายของ EU ที่เกี่ยวข้องกับตอนการถาวรวัตถุใน EU สอง การแยกออกจากคำถามเหล่านั้นปัญหาเกี่ยวกับการตีความจำกัดตั้งแต่วันนี้ –รองกฎหมาย EUจากจุดชมวิวทางปฏิบัติ ความคิดเห็น 2/13 ทำให้ภาคยานุวัติ น้อยในการใกล้ในอนาคต ค่อนข้างยาก ซึ่งความแตกต่างอย่างรวดเร็วกับตำแหน่งของสนับสนุนทั่วไป Kokott คน มีระบุบางห้องปรับปรุงกระนั้นยินดีสนับสนุนของร่างข้อตกลงกับสนธิสัญญา ในแง่หนึ่ง ผลไม่ อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดไม่คาดคิด แน่นอน มันไม่ใช่ครั้งแรกเวลาหลักของอิสระhas been used by the Court to guard the constitutive features of the EU legalorder against external intrusion and a number of envisaged agreements havefaced a similar fate on that basis (e.g. Opinion 1/09 [2011] E.C.R. I-1137).Yet, the particular human rights context of the opinion raises serious questionsabout the nature of EU constitutionalism. The Court claims to bestanding in defence of the EU’s constitutional features, but the opinion displaysa rather thin commitment to the substantive protection of fundamentalrights. This is particularly noticeable on the point about the CFSP, wherethe Court essentially opted for the immunity of CFSP acts over the possibilityof control by an external body. But it is also more broadly discerniblein the prioritization of other constitutional principles such as the effectivenessand primacy of EU law over the respect for human rights.Particularly in the EU context, the Court’s strategy is problematic. In theface of the EU’s political and democratic deficit, human rights are at theheart of the EU as a constitutional project. By undermining the EU’s apparentcommitment to human rights, the Court is thus not reinforcing, but ratherweakening, the EU’s constitutional credentials. By holding on to arather dogmatic and formalistic version of autonomy, the Court is not preservingthe specific features of EU law, but largely showing their limitationsas expressions of a more substantive vision. By distancing itselffrom its European counterpart at Strasbourg, the Court of Justice is not necessarily safeguarding the distinctiveness of the EU’s identity but riskslosing an important ally in the EU’s attempt at building a genuineEuropean polity. At the moment, it is unclear how the conundrum willbe solved. But, if the question of accession was rightly not only abouthuman rights but also about the preservation of the EU’s constitutionalorder, the Court may not only have jeopardized its relationship to theECtHR (European Court of Human Rights, Strasbourg) but ultimately also undermined rather than furthered its own constitutionalistagenda.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาคยานุวัติยุโรปอนุสัญญาด้านสิทธิมนุษยชน (ECHR)
ได้มานานแล้วในวาระทางการเมืองของสหภาพยุโรป สมาชิกสหภาพยุโรปของ
ECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) จะไม่เห็นเป็นเพียงสัญลักษณ์ที่สำคัญ แต่ยังมีวัตถุประสงค์ที่เติมช่องว่างที่สำคัญในการบังคับใช้สิทธิมนุษยชนทั่วยุโรป ในปัจจุบันสหภาพยุโรปไม่สามารถนำมาก่อนที่ศาลยุโรปสิทธิมนุษยชน (ECtHR - ยุโรปศาลสิทธิมนุษยชน, สบูร์ก) และในขณะที่ทุกประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปเป็นบุคคลที่จะECHR ที่ตราบใดที่สหภาพยุโรปปกป้องสิทธิขั้นพื้นฐานในการมาตรฐานเทียบเท่ากับการที่ต้องอยู่ภายใต้ ECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ประเทศสมาชิกไม่สามารถจัดผู้รับผิดชอบในการละเมิดข้อกล่าวหาของอนุสัญญาที่เกิดจากกฎหมายของสหภาพยุโรปทั้ง(บอสฟอรัส vs ไอร์แลนด์ (2006) 42 EHRR 1). แต่อำนาจตุลาการของสหภาพยุโรปมี ค่อนข้างทนต่อการภาคยานุวัติ. ย้อนกลับไปในปี 1994 ศาลยุติธรรมกล่าวว่าชุมชนที่เป็นมันก็เป็นที่รู้จักกันไม่ได้มีความสามารถที่จะลงนามในสนธิสัญญากับECHR (ที่ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) (ความเห็น 2/94 [1996 ] ECR I-1759) และความสามารถดังกล่าวเท่านั้นที่จะได้รับผ่านการแก้ไขสนธิสัญญา ประเทศสมาชิกเอาข้อเสนอแนะของศาลไปที่ตัวอักษรและสนธิสัญญาลิสบอนเพิ่มภาระด่วนสำหรับสหภาพยุโรปที่จะเข้าร่วมECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ในมาตรา 6 (2) เจ๊ หลังจากการเจรจายืดเยื้อสหภาพยุโรปและสภายุโรปในที่สุดก็บรรลุข้อตกลง("การร่างข้อตกลง") ซึ่งได้รับการออกแบบเพื่อให้สอดคล้องกับจำนวนของเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในข้อ 6 TEU และพิธีสารฉบับที่ 8 สนธิสัญญาลิสบอน. - ตัวเองส่วนใหญ่สะท้อนของกฎหมายของศาลอย่างไรก็ตามเมื่อศาลถูกถามว่าร่างข้อตกลงเข้ากันได้กับสนธิสัญญาคำตอบของมันคืออีกครั้งที่แข็งแกร่ง"ไม่" (ความเห็น 2/13 วันที่ 18 ธันวาคม 2014 ECLI: สหภาพยุโรป C: 2,014. 245) แม้ว่ากลุ่มภายใต้ห้าหัวข้อที่มีความแตกต่างที่ดูเหมือนจะมากที่สุดในเหตุผลที่การแสดงความเห็นของศาลสามารถเชื่อมโยงกลับไปที่ความจริงที่ว่าในร่างข้อตกลงทำลายลักษณะเฉพาะของสหภาพยุโรปและกฎหมายของสหภาพยุโรป ในฐานะที่เป็นศาลอธิบายในคำพูดแน่นอนเบื้องต้นเงื่อนไขที่คู่สัญญาเป็นเรื่องที่ได้รับการออกแบบมาเพื่อรองรับความจริงที่ว่าสหภาพยุโรปไม่ได้เป็นรัฐแต่แทนที่จะเป็นชนิดใหม่ของกิจการของตัวเองที่มีคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ เช่นคำถามก่อนที่ศาลมีรัฐธรรมนูญที่แข็งแกร่งมิติกฎหมายและเรียกร้องไปยังประเมินว่าบัญชีที่เพียงพอถูกนำของสหภาพยุโรปหลักการตามรัฐธรรมนูญและสถาบันหลักรวมถึงความเป็นอิสระของการสั่งซื้อทางกฎหมายของสหภาพยุโรปและบทบาทของศาลในการตรวจสอบที่ว่าคุณสมบัติเหล่านี้จะถูกเก็บไว้. เพื่อประโยชน์ของความเรียบง่ายความกังวลของศาลสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท ในมือข้างหนึ่งความกังวลบางคนถูกเปล่งออกมาเกี่ยวกับบางส่วนของเนื้อหาสาระเพิ่มเติมและ / หรือด้านระบบของร่างข้อตกลง ในขณะที่ศาลได้รับการยอมรับว่าการส่งของสหภาพยุโรปกับร่างกายภายนอกไม่เป็นเช่นปัญหาเงื่อนไขที่จำเป็นในการรักษาที่เฉพาะเจาะจงและความเป็นอิสระของการสั่งซื้อทางกฎหมายของสหภาพยุโรปพบว่าจะขาด ครั้งแรกที่มีการไม่มีบทบัญญัติเพื่อให้แน่ใจว่าข้อ 53 ECHR (ยุโรปอนุสัญญาด้านสิทธิมนุษยชน) ซึ่งเก็บรักษาประเทศสมาชิก 'สิทธิที่จะล้มตัวลงนอนมาตรฐานที่สูงขึ้นของการป้องกันกว่าที่รับประกันภายใต้ECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ก็จะไม่ เป็นอันตรายต่อความเป็นอันดับหนึ่งและความสามัคคีของกฎหมายของสหภาพยุโรปซึ่งเป็นหลักหมายความว่าเมื่อพวกเขาทำหน้าที่อยู่ในขอบเขตของกฎหมายของสหภาพยุโรปที่ประเทศสมาชิกไม่สามารถใช้มาตรฐานที่สูงขึ้นของการคุ้มครองสิทธิขั้นพื้นฐานกว่าผู้ที่ได้รับการยอมรับในกฎบัตร(คดี C-399/11 Melloni ECLI: สหภาพยุโรป: C: 2013: 107) ประการที่สองการร่างข้อตกลงไม่ได้ดักคอสมาชิกสหรัฐอเมริกาจากการทบทวนการตัดสินใจของแต่ละคนบนพื้นฐานสิทธิมนุษยชนซึ่งอาจส่งผลเสียหลักการของความไว้วางใจซึ่งกันและกัน ประการที่สามไม่มีกลไกในการตรวจสอบให้แน่ใจว่าอำนาจให้แก่ศาลในประเทศสูงสุดและศาลจะถามECtHR (ที่ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป, สบูร์ก) ความเห็นที่ปรึกษาจะไม่ทำลายขั้นตอนการอ้างอิงเบื้องต้น ในที่สุดกรอบการวาดภาพไม่ได้คำนึงถึงคุณสมบัติพิเศษของการทบทวนการพิจารณาคดีในพื้นที่ของต่างประเทศและนโยบายการรักษาความปลอดภัย(CFSP) ตามที่ศาลกำหนดเขตอำนาจของตัวเองที่ จำกัด ในพื้นที่นี้ร่างข้อตกลงมีจำนวนการหารืออำนาจพิเศษกับตัวนอกสหภาพยุโรปในช่วงบางคำถามของกฎหมายของสหภาพยุโรป. ในทางกลับกันชุดของความกังวลอีกกำกับมากขึ้นโดยเฉพาะที่กลไกในการดำเนินการและสถาบันการออกแบบมาเพื่อควบคุมการดำเนินคดีกรณีที่มีมิติกฎหมายของสหภาพยุโรป ศาลครั้งแรกที่พบว่ามีความเป็นไปได้ไม่รวมโดยเฉพาะกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องสำหรับสหภาพยุโรปหรือรัฐสมาชิกที่จะส่งใบสมัครกับสหภาพยุโรปหรืออีกรัฐสมาชิกจะECtHR (ที่ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป, สบูร์ก) ฝ่าฝืนมาตรา 344 TFEU ซึ่งถือCJEU อำนาจพิเศษเหนือข้อพิพาทเกี่ยวกับกฎหมายของสหภาพยุโรปและด้วยเหตุดังต่อไปนี้เข้าที่ECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ศาลยังแสดงความกังวลมากกว่ากลไกการร่วมตอบแบบสอบถาม กลไกที่มีสององค์ประกอบหลัก. ในมือข้างหนึ่งจะช่วยให้สหภาพยุโรปหรือรัฐสมาชิกที่จะเข้าร่วมในการดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งตามคำเชิญหรือเมื่อมีการร้องขอในกรณีที่แต่ละแอปพลิเคอาจจะไม่ได้ชื่อผู้ตอบที่ถูกต้อง บนมืออื่น ๆ ก็ให้ความรับผิดชอบร่วมกันของสหภาพยุโรปและรัฐสมาชิกใด ๆ ที่เกี่ยวข้อง (s) ในกรณีของการละเมิด ECHR (ที่ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) บันทึกที่โดดเด่นสถานการณ์ที่ECtHR (ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป, Strasbourg) บนพื้นฐานของเหตุผลที่นำมาโดยบุคคลที่ตัวเองสามารถตัดสินใจในเรื่องของการกำหนดลักษณะ ศาลพิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นส่วนหนึ่งของกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องจะเรียกร้องให้ ECtHR (ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป, สบูร์ก) เพื่อพิจารณาการแบ่งอำนาจในสหภาพยุโรป- คำถามของกฎหมายของสหภาพยุโรปที่สงวนไว้สำหรับศาลยุติธรรม นอกจากนี้ศาลเอามุมมองที่บทบัญญัติในความรับผิดชอบร่วมกันได้รับผลกระทบประเทศสมาชิก 'ตำแหน่ง ECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ในขณะที่พวกเขาจะนำพวกเขาไปต้องรับผิดชอบในการละเมิดบทบัญญัติในความสัมพันธ์ที่พวกเขาได้เข้ามาสำรองห้องพักที่ถูกต้อง. ในที่สุดศาลระบุสองข้อบกพร่องในขั้นตอนการมีส่วนร่วมก่อนเป็นกลไกที่ออกแบบมาเพื่อเปิดใช้งานได้ที่จะต้องพิจารณาความเข้ากันได้ของบทบัญญัติกฎหมายของสหภาพยุโรปกับECHR (ยุโรปอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน) ถ้ามันยังไม่ได้มีโอกาส ที่จะทำเช่นนั้น ครั้งแรกที่ร่างข้อตกลงไม่ได้สงวนอำนาจในการตัดสินใจว่าศาลได้ตัดสินแล้วในคำถามของกฎหมายของสหภาพยุโรปที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการไปยังสถาบันการศึกษาของสหภาพยุโรป ที่สองก็แยกออกจากผู้คำถามประเด็นเกี่ยวกับการตีความ - เมื่อเทียบกับความถูกต้อง - ของ. การออกกฎหมายของสหภาพยุโรปรองจากมุมมองในทางปฏิบัติความเห็น 2/13 ทำให้คู่สัญญาอย่างน้อยในอนาคตอันใกล้ค่อนข้างยาก ซึ่งขัดแย้งกับตำแหน่งของผู้สนับสนุนทั่วไป Kokott ที่มีการระบุว่าห้องพักบางส่วนสำหรับการปรับปรุงเป็นอย่างไรก็ตามยินดีที่จะรับรองความเข้ากันได้ของร่างข้อตกลงกับสนธิสัญญา ในอีกแง่หนึ่งผลที่ไม่ได้เป็น แต่ทั้งหมดที่ไม่คาดคิด อันที่จริงมันไม่ได้เป็นครั้งแรกหลักการของตนเองได้ถูกนำมาใช้โดยศาลเพื่อป้องกันคุณสมบัติที่เป็นส่วนประกอบของกฎหมายของสหภาพยุโรปเพื่อต่อต้านการบุกรุกจากภายนอกและจำนวนของข้อตกลงการวาดภาพได้ที่ต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันบนพื้นฐานที่ว่า(เช่นความเห็นที่ 1 / 09 [2011] ECR I-1137). แต่สิทธิมนุษยชนโดยเฉพาะบริบทของการมีความคิดเห็นที่รุนแรงก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของสหภาพยุโรปรัฐธรรมนูญ ศาลอ้างว่าจะยืนอยู่ในการป้องกันของคุณสมบัติตามรัฐธรรมนูญของสหภาพยุโรปแต่ความเห็นที่แสดงความมุ่งมั่นที่บางมากกว่าที่จะป้องกันที่สำคัญของพื้นฐานสิทธิมนุษยชน นี้เป็นที่เห็นได้ชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับประเด็นเกี่ยวกับ CFSP ที่ศาลเป็นหลักเลือกสำหรับการสร้างภูมิคุ้มกันของ CFSP ทำหน้าที่มากกว่าความเป็นไปได้ของการควบคุมโดยองค์กรภายนอก แต่ก็ยังเป็นวงกว้างมากขึ้นมองเห็นได้ในการจัดลำดับความสำคัญของหลักการตามรัฐธรรมนูญอื่น ๆ เช่นประสิทธิภาพและเป็นอันดับหนึ่งของกฎหมายของสหภาพยุโรปในช่วงการเคารพสิทธิมนุษยชน. โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของสหภาพยุโรปกลยุทธ์ของศาลเป็นปัญหา ในการเผชิญกับการขาดดุลทางการเมืองและประชาธิปไตยของสหภาพยุโรปสิทธิมนุษยชนอยู่ที่หัวใจของสหภาพยุโรปเป็นโครงการตามรัฐธรรมนูญ โดยการทำลายความชัดเจนของสหภาพยุโรปที่มุ่งมั่นในการสิทธิมนุษยชนศาลจึงไม่ได้เสริมแต่อ่อนตัวลงสิทธิตามรัฐธรรมนูญของสหภาพยุโรป โดยถือไปยังรุ่นที่ค่อนข้างดื้อรั้นและเป็นนิสัยเจ้าระเบียบของตนเองศาลไม่ได้รักษาคุณลักษณะเฉพาะของกฎหมายของสหภาพยุโรปแต่ส่วนใหญ่แสดงให้เห็นข้อ จำกัด ของพวกเขาในขณะที่การแสดงออกของความมีวิสัยทัศน์ที่สำคัญมากขึ้น โดยปลีกตัวเองจากคู่ของยุโรปที่ Strasbourg, ศาลยุติธรรมไม่จำเป็นต้องปกป้องความเป็นเอกเทศของตัวตนของสหภาพยุโรป แต่ความเสี่ยงที่จะสูญเสียเป็นพันธมิตรที่สำคัญในความพยายามของสหภาพยุโรปในการสร้างของแท้รัฐธรรมนูญยุโรป ในขณะที่มันยังไม่ชัดเจนว่าปริศนาจะได้รับการแก้ไข แต่ถ้าคำถามของคู่สัญญาได้อย่างถูกต้องไม่เพียง แต่เกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนแต่ยังเกี่ยวกับการเก็บรักษาของรัฐธรรมนูญสหภาพยุโรปสั่งศาลอาจไม่เพียง แต่มีอันตรายความสัมพันธ์ของตนกับ ECtHR (ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป, สบูร์ก) แต่ในท้ายที่สุดทำลายยัง มากกว่าเลื่องลือกระฉ่อนรัฐธรรมนูญของตัวเองวาระการประชุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเข้าเป็นภาคีอนุสัญญาอนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ( ECHR )
นานในสหภาพยุโรปทางการเมืองแอบแฝง ของสหภาพยุโรปเป็นสมาชิกของ
ECHR ( อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ) คือไม่เพียง แต่เห็นเป็นสัญลักษณ์สำคัญ แต่ยังมีวัตถุประสงค์ที่สำคัญในการกรอกช่องว่าง

ตามสิทธิมนุษยชนในยุโรป ปัจจุบันสหภาพยุโรปไม่สามารถนำก่อน
ศาลยุโรปสิทธิมนุษยชน ( ecthr - ศาลสิทธิมนุษยชนของยุโรปที่ ) และในขณะที่ประเทศสมาชิก EU เป็นฝ่าย
กับ ECHR ตราบใดที่สหภาพยุโรปปกป้องสิทธิพื้นฐานที่จะเทียบเท่ามาตรฐาน
ที่ต้องใช้ภายใต้ ECHR ( อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ) ประเทศสมาชิกไม่สามารถจัด
รับผิดชอบกล่าวหา การละเมิดอนุสัญญาที่เกิดจาก
กฎหมายสหภาพยุโรปเหมือนกัน ( Bosphorus ไอร์แลนด์ v ( 2006 ) 42 e.h.r.r. 1 ) .
แต่สหภาพยุโรปสาขาตุลาการได้รับค่อนข้างทนต่อการ .
กลับมาในปี 1994 ศาล ยุติธรรม กล่าวว่า ชุมชน จากนั้น
รู้จัก ไม่ได้มีความสามารถที่จะทำตามอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ( ECHR ยุโรป ) ( ความเห็นที่ 2 / 94
[ 1996 ] e.c.r. i-1759 ) และความสามารถดังกล่าวจะได้รับ
ผ่านสนธิสัญญา การแก้ไข รัฐสมาชิกเอาของศาลคำแนะนำ
กับตัวอักษรและสนธิสัญญาลิสบอนเป็นแสดงภาระผูกพันสำหรับ
สหภาพยุโรปเข้าร่วม ECHR ( อนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรป ) ในข้อ 6 ( 2 ) อียู หลังจากการเจรจายืดเยื้อ ,
สหภาพยุโรปและสภายุโรปได้บรรลุข้อตกลง ( " ร่าง
ข้อตกลง " )ซึ่งถูกออกแบบมาเพื่อให้สอดคล้องกับจำนวนของเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในข้อ 6
ทือพิธีสารฉบับที่ 8 และ สนธิสัญญาลิสบอน ( ตัวเอง )
ภาพสะท้อนของกฎหมายของศาล .
แต่เมื่อศาลได้ถามว่าข้อตกลงร่างเข้ากันได้
กับสนธิสัญญา คำตอบของมันคือ อีกครั้ง แข็งแกร่ง " ไม่ " ( ความเห็นที่ 2 / 13
18 ธันวาคม 2014 ecli : สหภาพยุโรป : c :
2014:245 )แม้ว่าจะถูกจัดกลุ่มภายใต้ 5 หัวข้อที่ดูเหมือนชัดเจนที่สุด
เหตุผลความเห็นของศาลสามารถเชื่อมโยงกลับไปที่ความจริงที่ว่า
ข้อตกลงร่างเอง คุณลักษณะเฉพาะของสหภาพยุโรปและกฎหมายของสหภาพยุโรป เป็นศาลแน่นอนอธิบายในความเห็นเบื้องต้นของ เงื่อนไข
ที่ภาคยานุวัติอาจมีถูกออกแบบมาเพื่อรองรับความเป็นจริง
ที่อียูไม่ใช่รัฐแต่เป็นชนิดใหม่ของบริษัทที่มีคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของมันเอง

เช่น คำถามก่อนศาลมีมิติกฎหมายรัฐธรรมนูญ
แข็งแรง และเรียกร้องให้ประเมินว่า
บัญชีเพียงพอถูกของหลักรัฐธรรมนูญและสถาบันหลักของสหภาพยุโรป รวมทั้ง
ความเป็นอิสระของสหภาพยุโรปกฎหมาย สั่ง และบทบาทของศาลในการมั่นใจ
ว่าคุณลักษณะเหล่านี้จะถูกรักษาไว้
เพื่อความเรียบง่าย ความกังวลของศาลสามารถแบ่งออกเป็นสอง
ประเภท ในมือข้างหนึ่ง , ความกังวลบางอย่างถูกเปล่งออกมาเกี่ยวกับบางส่วนของ
เนื้อหาสาระเพิ่มเติม และ / หรือ ทางด้านของร่างบันทึกข้อตกลง ในขณะที่
ศาลยอมรับว่า สหภาพยุโรปเสนอร่างกายภายนอกไม่เช่น
ปัญหาเงื่อนไขที่จำเป็นในการรักษาที่เฉพาะเจาะจงและเอกราช
ของสหภาพยุโรปตามกฎหมายเพื่อพบว่าขาด แรกนั้น ไม่มีบทบัญญัติ
เพื่อให้มั่นใจว่าบทความ 53 ECHR ( อนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรป ) ซึ่งรักษาประเทศสมาชิก
ถูกวางสูงกว่ามาตรฐานการป้องกันกว่ารับประกัน
ภายใต้ ECHR ( อนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน )