He lowered his voice.”The best way

He lowered his voice.”The best way to get through to the children is to start with teacher,” he said to Miss Aitcheson. “If they see you’re not afraid, then they won’t be.” She must be near retiring age, I thought. A city women. Never handled a snake in her life. Her face was pale. She just managed to drag the fear from her eyes to some place in their depths, where it lurked like a dark stain. Surely the attendant and the children noticed? “It’s harmless,” the attendant said. He’d been working with snakes for years. Miss Aitcheson, I thought again. A city woman born and bred. All snakes were creatures to kill, to be protected from, alike the rattler, the copperhead, king snake, grass snake-venom and victims. Were there not places in the South where you couldn’t go into the streets for fear of the rattlesnakes? Her eyes faced the lighted exit. I saw her fear. The exit light blinked, hooded. The children, none of whom had ever touched a live snake, were sitting hushed, waiting for the drama to begin; one or two looked afraid as the attendant withdrew a green snake about three feet long from the basket and with a swift movement, before and teacher could protest, draped it around her neck and stepped back, admiring and satisfied. “There,”he said to the class. “You teacher has a snake around her neck and she’s not afraid.”
Miss Aitcheson stood rigid; she seemed to be holding her breath. “Teacher’s not afraid, are you?” the attendant persisted. He leaned forward, pronouncing judgement on her, while she suddenly jerked her head and lifted her hands in panic to get rid of the snake. Then, seeing the children watching her, she whispered. “No, I’m not afraid. Of course not.” She looked around her.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

He lowered his voice.”The best way to get through to the children is to start with teacher,” he said to Miss Aitcheson. “If they see you’re not afraid, then they won’t be.” She must be near retiring age, I thought. A city women. Never handled a snake in her life. Her face was pale. She just managed to drag the fear from her eyes to some place in their depths, where it lurked like a dark stain. Surely the attendant and the children noticed? “It’s harmless,” the attendant said. He’d been working with snakes for years. Miss Aitcheson, I thought again. A city woman born and bred. All snakes were creatures to kill, to be protected from, alike the rattler, the copperhead, king snake, grass snake-venom and victims. Were there not places in the South where you couldn’t go into the streets for fear of the rattlesnakes? Her eyes faced the lighted exit. I saw her fear. The exit light blinked, hooded. The children, none of whom had ever touched a live snake, were sitting hushed, waiting for the drama to begin; one or two looked afraid as the attendant withdrew a green snake about three feet long from the basket and with a swift movement, before and teacher could protest, draped it around her neck and stepped back, admiring and satisfied. “There,”he said to the class. “You teacher has a snake around her neck and she’s not afraid.”นางสาว Aitcheson ยืนแข็ง เธอดูเหมือนจะจับลมหายใจของเธอ "ครูของไม่กลัว คุณ" ผู้ดูแลมีอยู่ เขาก็เอนไปข้างหน้า รอการออกเสียงตัดสินในเธอ เธอก็ jerked ศีรษะของเธอ และยกมือเธอเปิดเปิงกำจัดงู เธอเห็นเด็กดูเธอ เกมส์แล้ว "ไม่ ฉันไม่กลัว แน่นอนไม่" เธอมองรอบ ๆ เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาลดลงเสียงของเขา. "วิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับผ่านไปยังเด็กคือการเริ่มต้นกับครู" เขากล่าวว่านางสาว Aitcheson "ถ้าพวกเขาเห็นคุณไม่กลัวแล้วพวกเขาก็จะไม่." เธอควรจะอยู่ใกล้เกษียณอายุผมคิดว่า ผู้หญิงเมือง ไม่เคยจัดการงูในชีวิตของเธอ ใบหน้าของเธอซีด เธอพยายามที่จะลากเพียงความหวาดกลัวจากตาของเธอไปยังสถานที่บางส่วนของพวกเขาในระดับความลึกที่ lurked เช่นคราบสีเข้ม แน่นอนผู้เข้าร่วมประชุมและเด็กสังเกตเห็น? "มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นอันตราย" ผู้เข้าร่วมประชุมดังกล่าว เขาต้องการได้ทำงานร่วมกับงูมานานหลายปี นางสาว Aitcheson ผมคิดว่าอีกครั้ง หญิงเมืองที่เกิดและเติบโต งูเป็นสัตว์ทั้งหมดที่จะฆ่าจะได้รับการป้องกันจากเหมือนกันงูกะปะที่งูพิษกษัตริย์งูหญ้างูพิษและผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ ไม่ได้มีสถานที่ในภาคใต้ที่คุณไม่สามารถไปลงถนนเพราะกลัวงูหางกระดิ่งหรือไม่ ดวงตาของเธอต้องเผชิญกับทางออกสว่าง ผมเห็นความกลัวของเธอ ไฟทางออกกระพริบตา, หน้ากาก เด็กที่ไม่มีใครเคยได้สัมผัสงูสดกำลังนั่งเงียบรอให้ละครเรื่องนี้จะเริ่มต้น; หนึ่งหรือสองมองกลัวเป็นผู้ดูแลถอนตัวออกงูสีเขียวประมาณสามฟุตยาวจากตะกร้าและมีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วก่อนที่ครูจะประท้วงมันพาดรอบคอของเธอและเดินกลับชื่นชมและความพึงพอใจ "มี" เขากล่าวในชั้นเรียน "คุณครูมีงูรอบคอของเธอและเธอไม่กลัว."
นางสาว Aitcheson ยืนแข็ง; เธอดูเหมือนจะกลั้นลมหายใจของเธอ "ครูไม่กลัวแล้วคุณล่ะ?" ผู้เข้าร่วมประชุมยังคง เขาโน้มตัวไปข้างหน้าในการออกเสียงตัดสินของเธอในขณะที่เธออยู่ ๆ ก็กระชากหัวของเธอและยกมือของเธอในความหวาดกลัวที่จะกำจัดของงู จากนั้นได้เห็นเด็ก ๆ ดูเธอกระซิบ "ไม่ฉันไม่กลัว ไม่แน่นอน. "เธอมองไปรอบ ๆ ของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขากระซิบของเขา . " วิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับผ่านเด็กคือการเริ่มต้นกับครู " เขาพูดกับคุณ aitcheson . " ถ้าเขาเห็นคุณก็ไม่กลัว ก็ไม่ต้อง . . . " เธอคงใกล้เกษียณอายุ ฉันคิดว่า เมืองผู้หญิง ไม่เคยจับงูในชีวิตของเธอ ใบหน้าซีดๆ เธอจัดการลากกลัวจากสายตา บางสถานที่ในส่วนลึกของเขาที่ lurked เหมือนคราบดำ แน่นอน ผู้ดูแล และเด็กสังเกตเห็น ? " มันไม่มีอันตราย " พ่อบ้านพูด เขาเคยทำงานกับงูสำหรับปี นางสาว aitcheson ผมคิดอีก เมืองที่ผู้หญิงเกิดและโตที่นั่น งูเป็นสัตว์ที่จะฆ่าเพื่อปกป้องจากเหมือนกันงูหางกระดิ่ง , งู พิษงูคอปเปอร์เฮด หญ้า และ เหยื่อมีไม่สถานที่ในภาคใต้ ซึ่งคุณไม่สามารถไปในถนนเพราะกลัวงูหางกระดิ่ง ? ตาของเธอต้องเผชิญกับแสงออก ผมเห็นความกลัวของเธอ แสงออกสนใจ คลุมหัว เด็ก ไม่มีใครได้เคยสัมผัสอยู่งู , นั่งเงียบ รอละครที่จะเริ่มต้นหนึ่งหรือสองคน กลัวเป็นผู้ดูแลถอนงูเขียวประมาณสามฟุตยาวจากตะกร้า และมีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อาจารย์จะประท้วง , draped รอบคอของเธอและก้าวกลับชื่นชมและพอใจ " ที่นั่น " เขากล่าวกับการเรียน " อาจารย์มีงูรอบคอของเธอ และเธอไม่กลัว "
คิดถึง aitcheson ยืนตัวแข็ง เธอดูเหมือนจะกลั้นหายใจ