Whenever I look at the photograph,

Whenever I look at the photograph, it takes me back to those early years when every new experience was so important that it was almost unbearable. It was towards the end of the school year – my first year at primary school- that it happened. I had been looking forward to that day with such eagerness.
I can still remember the shouts of the spectators as I went out onto the sports field with my classmates. Earlier that week I had qualified for the finals of 100 metres. Now, looking around, I was determined to win.
As I was walking across to the start, I began to feel more and more nervous. I looked at the bustling crowd of spectators, and I saw my proud parents waving enthusiastically. My heart was pounding fast while I lined up with other eager competitors. I felt so excited that my whole body was shaking. I braced myself, took some deep breaths and waited for the signal. Then the starting pistol sounded and I set off down the track.
I could hear the crowd shouting excitedly, but the noise seemed very far away. I sprinted as fast as I could, not looking at anything except the finishing line. As soon as I crossed the line I was so exhausted I could hardly breathe. By the time I heard the result announced, I realized I had won ! Overjoyed, I collapsed on the soft grass with a broad grin on my face.
“ Well done ! ” said the Headmaster later, as he presented me with the winner’s certificate. I had never felt so happy and proud in my life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อฉันมองไปที่ภาพ ก็ฉันกลับเมื่อทุกประสบการณ์ใหม่ก็ให้ความสำคัญว่า เป็นความเกือบปีก่อน ก็สิ้นปีโรงเรียนปีแรกที่โรงเรียนที่จะเกิดขึ้น ผมมีแล้วรอวันที่กับ eagerness ดังกล่าว ฉันสามารถจำการตะโกนของผู้ชมที่ยังคงเป็นฉันก็ออกไปยังสนามกีฬากับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน สัปดาห์ก่อนหน้านี้ที่ฉันมีคุณสมบัติสำหรับรอบชิงชนะเลิศ 100 เมตร ตอนนี้ รอบคอบ ฉันถูกกำหนดจะชนะ เป็นฉันได้เดินข้ามไปเริ่มต้น เริ่มรู้สึกประสาทมากขึ้น ช็อปปิ้งที่คึกคักฝูงชนของผู้ชม และเห็นพ่อภูมิใจที่โบกใหม่ ๆ หัวใจของฉันถูกห้ำหั่นอย่างรวดเร็วในขณะที่ผมเรียงกันกับคู่แข่งอื่น ๆ กระตือรือร้น ผมรู้สึกตื่นเต้นมากที่ร่างกายของฉันทั้งหมดสั่น ผมชุ่มชื้นตัวเอง ใช้เวลาหายใจลึกบาง และรอสัญญาณ แล้วปืนเริ่มต้นแต่เพียงแห่ง และกำหนดปิดลงแทร็ค ฉันสามารถได้ยินเสียงฝูงชนตะโกนขึ้ง แต่เสียงดูเหมือนไกลมาก ผม sprinted ได้เร็วเท่าอาจ ไม่มองอะไรยกเว้นบรรทัดสิ้นสุด ทันทีที่ฉันข้ามบรรทัดที่ผมเหนื่อยดังนั้นฉันไม่สามารถหายใจ โดยเวลาผมได้ยินประกาศผล ฉันรู้ฉันชนะ ปลื้ม ฉันยุบบนหญ้าอ่อนทะเล้นหน้าผม "ทำดี" กล่าวครูภายหลัง ตามที่เขาเสนอผม มีใบรับรองของผู้ชนะ ผมไม่ได้รู้สึกความสุข และความภาคภูมิใจในชีวิตดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อใดก็ตามที่ฉันมองไปที่ภาพก็จะใช้เวลาฉันกลับไปในช่วงต้นปีที่ผ่านมานั้นเมื่อทุกประสบการณ์ใหม่ ๆ เป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้มันเป็นเกือบเหลือทน มันเป็นช่วงปลายของโรงเรียนปี - ปีแรกของฉันที่ School-หลักที่มันเกิดขึ้น ฉันได้รับการมองไปข้างหน้าเพื่อวันนั้นด้วยความกระตือรือร้นดังกล่าว.
ผมยังจำเสียงตะโกนของผู้ชมที่ผมเดินออกไปสู่สนามกีฬากับเพื่อนร่วมชั้นของฉัน สัปดาห์ก่อนหน้าว่าผมมีคุณสมบัติสำหรับรอบชิงชนะเลิศ 100 เมตร ตอนนี้มองไปรอบ ๆ ผมก็มุ่งมั่นที่จะชนะ.
ขณะที่ผมกำลังเดินข้ามไปยังจุดเริ่มต้นที่ผมเริ่มรู้สึกมากขึ้นและมากขึ้นประสาท ผมมองไปที่ฝูงชนที่คึกคักของผู้ชมและฉันเห็นพ่อแม่ภาคภูมิใจของฉันโบกกระตือรือร้น หัวใจของฉันได้รับการห้ำหั่นอย่างรวดเร็วในขณะที่ฉันเรียงรายไปด้วยความกระตือรือร้นที่คู่แข่งอื่น ๆ ผมรู้สึกตื่นเต้นมากที่ร่างกายของฉันก็สั่น ผมยันตัวเองเอาบางหายใจลึกและรอสัญญาณ จากนั้นเริ่มต้นปืนเป่าและผมตั้งปิดลงติดตาม.
ผมได้ยินฝูงชนตะโกนพล่าน แต่เสียงที่ดูเหมือนห่างไกลมาก ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่ได้มองที่อะไรยกเว้นเส้นชัย ทันทีที่ฉันข้ามเส้นผมจึงหมดฉันแทบจะไม่สามารถหายใจ ตามเวลาที่ฉันได้ยินผลประกาศฉันตระหนักฉันได้รับรางวัล! ปลื้มผมทรุดตัวลงบนหญ้านุ่มพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของฉัน. "ทำได้ดี!
"อาจารย์ใหญ่กล่าวว่าต่อมาขณะที่เขานำเสนอผมมีใบรับรองของผู้ชนะ ผมไม่เคยรู้สึกว่ามีความสุขและความภาคภูมิใจในชีวิตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อใดก็ตามที่ฉันมองไปที่ภาพ มันพาฉันกลับไปที่ปีแรกเมื่อทุกประสบการณ์ใหม่ที่สำคัญมาก มันแทบจะทนไม่ได้ มันเป็นช่วงปลายปีโรงเรียน ( ปีแรกที่โรงเรียนหลักว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมรอคอยวันนั้นด้วยเช่น
หวังผลฉันยังสามารถจำเสียงของผู้ชมขณะที่ฉันเดินออกไปยังสนามกีฬากับเพื่อนๆ สัปดาห์ก่อนหน้านี้ว่าผมมีคุณสมบัติสำหรับรอบชิงชนะเลิศ 100 เมตร ตอนนี้ มองไปรอบๆ ผมมุ่งมั่นที่จะชนะ
ขณะที่ผมเดินข้ามไปเริ่มต้น ฉันเริ่มรู้สึกประหม่ามากขึ้น . ผมมองฝูงชนที่คึกคักของผู้ชม และผมเห็นของฉันภูมิใจพ่อแม่โบกมืออย่างกระตือรือร้นหัวใจของฉันเต้นเร็วตอนเข้าแถวกับคู่แข่งอื่น ๆ กระตือรือร้น . ผมรู้สึกตื่นเต้นมากที่ร่างกายของฉันสั่น ฉันยันตัวเองเอา สูดลมหายใจลึก และรอสัญญาณ จากนั้นเริ่มเสียงปืนพกและฉันตั้งค่าปิดติดตาม .
ฉันได้ยินเสียงฝูงชนตะโกนอย่างตื่นเต้น แต่เสียงที่ดูเหมือนจะไกลมาก ฉันวิ่งหนีจุกตูดให้เร็วที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ไม่ได้ดูอะไรเลย ยกเว้นสิ้นสุดบรรทัด ทันทีที่ฉันก้าวข้ามเส้น ฉันเหนื่อย ฉันแทบจะไม่สามารถหายใจได้ โดยเวลาที่ฉันได้ยินเสียงประกาศผล ฉันว่าฉันต้องชนะ ปลื้ม ผมทรุดตัวลงบนหญ้านุ่มด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของฉัน .
" ดีมาก " ครูใหญ่กล่าวว่าภายหลังที่เขาแสดงฉันมีใบรับรองของผู้ชนะฉันไม่เคยรู้สึกมีความสุขและภูมิใจในชีวิต