Apartheid (lit. "aparthood") (prono

Apartheid (lit. "aparthood") (pronounced [uh-pahrt-heyt, [uh-pahr-hahyt]) is an Afrikaans word for a system of racial segregation enforced through legislation by the National Party governments, who were the ruling party from 1948 to 1994, of South Africa, under which the rights of the majority black inhabitants of South Africa were curtailed and white supremacy and Afrikaner minority rule was maintained. Apartheid was developed after World War II by the Afrikaner-dominated National Party and Broederbond organizations and was practiced also in South West Africa, which was administered by South Africa under a League of Nations mandate (revoked in 1966 via United Nations Resolution 2145), until it gained independence as Namibia in 1990.

Racial segregation in South Africa began in colonial times under Dutch[4] and British rule. However, apartheid as an official policy was introduced following the general election of 1948. New legislation classified inhabitants into four racial groups ("native", "white", "coloured", and "Asian"),[5] and residential areas were segregated, sometimes by means of forced removals. Non-white political representation was completely abolished in 1970, and starting in that year black people were deprived of their citizenship, legally becoming citizens of one of ten tribally based self-governing homelands called bantustans, four of which became nominally independent states. The government segregated education, medical care, beaches, and other public services, and provided black people with services inferior to those of white people.[6]

Apartheid sparked significant internal resistance and violence as well as a long arms and trade embargo against South Africa.[7] Since the 1950s, a series of popular uprisings and protests were met with the banning of opposition and imprisoning of anti-apartheid leaders. As unrest spread and became more effective and militarized, state organisations responded with repression and violence.

Reforms to apartheid in the 1980s failed to quell the mounting opposition, and in 1990 President Frederik Willem de Klerk began negotiations to end apartheid,[8] culminating in multi-racial democratic elections in 1994, which were won by the African National Congress under Nelson Mandela. The vestiges of apartheid still shape South African politics and society. Although the official abolishment of Apartheid occurred in 1990 with repeal of the last of the remaining Apartheid laws, the end of Apartheid is widely regarded as arising from the 1994 democratic general elections being held.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นโยบายการแบ่งแยกสีผิว ( lit . " aparthood " ) ( ออกเสียง [ เอ่อ pahrt heyt [ เอ่อ PAHR T-shirt ป่าว hahyt ] ) เป็นภาษาไทย คำว่า ระบบของการแยกเชื้อชาติบังคับผ่านกฎหมายโดยแห่งชาติพรรครัฐบาล ใครเป็นรัฐบาลจาก 2491 - 1994 , แอฟริกาใต้นโยบายการแบ่งแยกสีผิว ( lit . " aparthood " ) ( ออกเสียง [ เอ่อ pahrt heyt [ เอ่อ PAHR T-shirt ป่าว hahyt ] ) เป็นภาษาไทย คำว่า ระบบของการแยกเชื้อชาติบังคับผ่านกฎหมายโดยแห่งชาติพรรครัฐบาล ใครเป็นรัฐบาลจาก 2491 - 1994 , แอฟริกาใต้ภายใต้สิทธิของคนส่วนใหญ่ของชาวแอฟริกาใต้ถูก curtailed สีดำและสีขาวและแอฟริกันเนอร์คนกลุ่มน้อยมีอำนาจรักษา การแบ่งแยกสีผิวถูกพัฒนาขึ้นภายหลังสงครามโลกครั้งที่สองโดยแอฟริกันเนอร์ถูกควบคุมและ broederbond องค์กรและถูกปฏิบัติในตะวันตกแอฟริกาใต้พรรคชาติกฎหมายใหม่ที่แบ่งออกเป็นสี่กลุ่มประชากรเชื้อชาติ ( " พื้นเมือง " , " ขาว " , " สี " และ " เอเชีย " ) , [ 5 ] และพื้นที่อยู่อาศัยถูกแยก บางครั้งด้วยวิธีการบังคับออก . การเป็นตัวแทนทางการเมือง ไม่ใช่ขาวสมบูรณ์ยกเลิกในปี 1970 และเริ่มในปีนั้นคนผิวดำถูกลิดรอนของพลเมืองของตนซึ่งถูกปกครองโดยแอฟริกาใต้ภายใต้อาณัติของสันนิบาตชาติ ( เพิกถอนในปี 1966 ผ่านมติยอง ) จนกระทั่งได้รับเอกราชเป็นนามิเบียในปี 1990

แยกเชื้อชาติในแอฟริกาใต้เริ่มขึ้นในอาณานิคมครั้งในดัตช์ [ 4 ] และอังกฤษปกครอง อย่างไรก็ตาม นโยบาย เป็นนโยบายอย่างเป็นทางการเป็นที่รู้จักต่อการเลือกตั้งทั่วไปปี 1948กฎหมายกลายเป็นพลเมืองของหนึ่งในสิบจากถิ่น tribally ปกครองตนเองที่เรียกว่า bantustans , สี่ที่เป็นในนามรัฐอิสระ รัฐบาลแยกการศึกษา , การดูแลทางการแพทย์ , ชายหาด , และการบริการสาธารณะอื่น ๆและให้คนดำด้วยบริการที่ด้อยกว่าคนผิวขาว [ 6 ]

การแบ่งแยกจุดประกายอย่างมีนัยสำคัญความต้านทานภายใน และความรุนแรง ตลอดจนแขนยาว และค้าขายกับแอฟริกาใต้ [ 7 ] ตั้งแต่ปี 1950 , ชุดของการจลาจลที่นิยมและการประท้วงได้พบกับห้ามฝ่ายค้านและจำคุกผู้นำต่อต้านการแบ่งแยกสีผิวอยู่ เหตุการณ์ไม่สงบลุกลามและกลายเป็นที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นและ militarized , องค์กรรัฐตอบโต้ด้วยการปราบปรามและความรุนแรง .

เพื่อการปฏิรูปนโยบายการแบ่งแยกสีผิวในไฟต์ล้มเหลวที่จะระงับการต่อต้านและในปี 1990 ประธานาธิบดีเฟรเดอริค วิลเลม เดอ เคลิร์ก เริ่มการเจรจาเพื่อยุติการแบ่งแยกสีผิว , [ 8 ] culminating ในหลากเชื้อชาติประชาธิปไตยการเลือกตั้งในปี 1994 ซึ่งจะโดยสภาแห่งชาติแอฟริกาใต้ เนลสัน แมนเดลา ร่องรอยของการเหยียดผิวยังคงรูปร่างการเมืองชาวแอฟริกาใต้ และ สังคมแม้ว่าการปลดอย่างเป็นทางการของการแบ่งแยกเกิดขึ้นในปี 1990 ด้วยการยกเลิกการล่าสุดของที่เหลือกฎหมายการแบ่งแยกสีผิว , การสิ้นสุดของการแบ่งแยกเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางที่เกิดขึ้นจาก 1994 ประชาธิปไตยการเลือกตั้งถูกจัดขึ้น