"Will you tell me...?" were the fir

"Will you tell me...?" were the first of your words to reach the doors of my heart;Without realizing, I'd found myself used to spending time alone...But pain was piercing my chest, my thoughts weren't being heard,And I was telling myself lies to keep from noticing -I kept thinking that there mustn't be any meaning in loneliness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

“จะบอกผมมั้ย…?” เป็นคำพูดแรกของคุณที่ไปถึงประตูใจของฉัน ฉันพบว่าตัวเองเคยชินกับการใช้เวลาอยู่คนเดียวโดยไม่รู้ตัวแต่ความเจ็บปวดก็แทงทะลุหน้าอก ความคิดของฉันก็ไม่ได้ยินและฉันก็โกหกตัวเองเพื่อไม่ให้สังเกตเห็น - ฉันเอาแต่คิดว่าจะต้องไม่มี จะมีความหมายใด ๆ ในความเหงา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"คุณบอกฉันได้ไหม..." เป็นประโยคแรกของคุณที่มาถึงประตูหัวใจของฉัน
โดยไม่รู้ตัว ฉันพบว่าตัวเองเคยชินกับการอยู่คนเดียว
แต่ความเจ็บปวดแทงหน้าอกฉัน ความคิดฉันไม่ได้ยิน
ฉันโกหกตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ
ฉันคิดมาตลอดว่า ความเหงาต้องไม่มีความหมายอะไรเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

"คุณจะบอกฉันไหม...? "เป็นคนแรกในคําพูดของคุณมาถึงประตูของหัวใจของฉัน;
โดยไม่รู้ตัวฉันพบว่าตัวเองชินกับการอยู่คนเดียว . . .

แต่ความเจ็บปวดแทงทะลุหน้าอกของฉัน ความคิดของฉันไม่ได้รับการยิน,
ฉันโกหกตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองสังเกตเห็น-
ฉันคิดมาตลอดว่าความโดดเดี่ยวต้องไม่มีความหมายอะไร