“You were adopted. How far do you t

“You were adopted. How far do you think that’s shaped the way you are?” Oh, this is personal. I stare at him, hoping he’s not offended. His brow furrows.
“I have no way of knowing.”
My interest is piqued.
“How old were you when you were adopted?”
“That’s a matter of public record, Miss Steele.” His tone is stern. I flush, again. Crap. Yes of course – if I’d known I was doing this interview, I would have done some research. I move on quickly.
“You’ve had to sacrifice a family life for your work.”
“That’s not a question.” He’s terse.
“Sorry.” I squirm, and he’s made me feel like an errant child. I try again. “Have you had to sacrifice a family life for your work?”
“I have a family. I have a brother and a sister and two loving parents. I’m not interested in extending my family beyond that.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" คุณเป็นลูกบุญธรรม ไกลแค่ไหนที่คุณคิดว่าตัวคุณ ? " โอ้ นี่เป็นเรื่องส่วนตัว ฉันจ้องเขา หวังว่าเขาจะไม่โกรธนะ คิ้วของเขาขมวด .
" ฉันไม่รู้ "

" ฉันสนใจจะพุ่งพล่าน เมื่ออายุเท่าไหร่คุณเป็นลูกบุญธรรม ? "
" นั่นเป็นเรื่องของการบันทึกสาธารณะ คุณสตีล " น้ำเสียงของเขาคือ สเติร์น ฉันหน้าแดงอีกครั้ง อึใช่แน่นอน และถ้าผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไร การสัมภาษณ์นี้ ผม จะต้องทำวิจัยบางอย่าง ผมย้ายอย่างรวดเร็ว .
" คุณเคยเสียสละชีวิตครอบครัวของคุณทำงาน . "
" นั่นไม่ใช่คำถาม มันกะทัดรัด .
" ขอโทษ " ฉันดิ้น เขาทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่ประพฤติชั่ว . ฉันพยายามอีกครั้ง " คุณเคยเสียสละชีวิตครอบครัวสำหรับงานของคุณ ? "
" ผมมีครอบครัวผมมีน้องชายและน้องสาวทั้งสอง และความรักของพ่อแม่ ผมไม่ได้สนใจในการขยายครอบครัว นอกเหนือจากนั้น "