❝WHAT IS HAPPENING?!Thus, their int

❝WHAT IS HAPPENING?!
Thus, their interaction had been better and nicer than the days before these. After a long jogging, Soonyoung brought Chan to Mansae Cafe and was happily greeted by Seungcheol and Jeonghan. They were served with delicious foods and drinks. As usual, Soonyoung would accompany him to home.

In the following morning, they planned for another jogs in the morning. Soonyoung will never fails to come earlier in crazy morning to wake Chan up by throwing small rocks then welcomed by a mother. They had breakfast again and it has grew like an habit to keep in touch. Ms. Lee could see their relationship obviously. She knows his son is attracting and she's not disappointed at all. She's happy.

Days counted and they habitually hangout after school ends. Now, they have arrived to one month friendship after all of those silly first day in Dokyeom High. Today is Wednesday, and Chan was informed by his mom that his parents may not came home until Friday for his dad's business vacation and events.

He did not have any idea of why it's like a good news for him.

Soonyoung dropped Chan to his classroom but no one had ever cares, anyways. There's no need to be afraid.

“See you after school,” and waving his hands. Chan does the same thing.

Why not breaktime you asking? Well, Dokyeom's mid-year examination had ends last month when Chan was not here yet. Soonyoung was incharged from his homeroom teacher to help them assembling the papers, so he had to spend his breaktime eating in the teacher's office.

Chan walks to his seat and meeting his deskmate, “Good morning, Seungkwan!”

He received a quick respond, “Morning!” he ticked Chan's name for attendance.

Hours passed. School ends after 10 hours of classes, plus 1 hour for breaktime. Students were given freedom to escape their school building.

As Lee Chan, Vernon, and Boo Seungkwan walked out of their classroom door, the sound of the pounding rain hitting the roof quited and soon was over come by the end of the day's chattering between students, noisily communicating over top one another about their weekend plans.

He didn't expecting a person to wait for his presence. He saw a familiar boy wearing a nametag, is patiently leaning against the wall next to a gateway and it reminds him of when they firstly meet up. He excused himself from his two class mates and jogs towards the person.

“Hi!”

Soonyoung immediately heads up and cheerfully grins, “Hi. Let's go?” in which Chan nodded and they begin to leave. Taking a long walks down the streets, opposite of their other group of friends. Without their realization, there was one unknown shadow behind a tree, have been spying them but object to trailing and left to another streets.

They jabbered along the way to Chan's house area, but then he was questioned by Soonyoung, who had change his tone to ask out of nowhere.

“By any chance, do your house has oven?”

Chan raising his eyebrows and nodding his head, “Yes, we do have it. Why?”

“That's good! I wanted to bake cupcakes but I don't have any oven in my house,” said Soonyoung as he pouted. “Sure thing! Moreover, my parents will not be at home until Friday for my dad's business travel and attending some events in Jeju,” he explained. Soonyoung had a circle mouth shape and nods twice rapidly.

As soon as they arrived, Chan unlocked the door and switch on the lights. Soon young removes his shoes and entered inside. The house owner's son lock the door back for safety reason.

“I will go change. Just make yourself at home,” he said before off-ing upstairs. Soonyoung eyeing the younger until he goes into his bedroom. Soonyoung placing down his backpack onto the couch and exploring his surroundings. He left his finger prints on each framed photos.

Chan had once told him that he had one elder sister who studied overseas. He had told him a lot about his family and relatives. Soonyoung find them lovable and admirable to have such good family members, unlike his own.

Later onwards, Chan came down, wearing a simple plain white sweatshirt with a pair of men's knee shorts. They went to the kitchen straightaway. Soonyoung thinks it'd be uneasy if he had his school blazer on, so he take them off, leaving only his white school buttoned shirt.

Chan snatch an apron and attempt to wear it for Soonyoung but the older refuses, “Oh? I can wear it myself, Chan,”

“Nope. Let me,”

Chan hang an apron around Soonyoung's neck and tries to reaches for straps. In those attempts, he didn't realize that he hugs Soonyoung's waist for tying the straps behind Soonyoung's back and resting his chin on Soonyoung's shoulder to look after the straps below.

Within those movements, Soonyoung shot his eyes in big shock and he could feel his own heartbeat fighting on the inner thoughts. To not make any worse situation, he raises his arms to let it be easy for Chan.

He finally tied it into ribbon and pulls away, “Done!” but he blinks a few times due to Soonyoung's facial expression.

“What's wrong?” and it hit to the world of Senior Kwon. He shove away his illusion and hyperly said, “Bake time!”

Soonyoung grab another free apron and put it on Chan. Like earlier, he copies the movements but in the end, he spin Chan a bit to adjusts the straps behind. During the spinning, Chan was quietly smiling to himself as well as a timid light blushes.

They prepared all ingredients and starts pouring baking powder on a mixing bowl. Chan helps Soonyoung with equipment, and staples while Soonyoung battles by decoration. A few minutes later, they insert those cupcakes sitting in a pan into an oven and allow them heated.

Watching Chan is being all cautious and concentrating on the oven. Soonyoung took his chance to tapped some balanced flours and pretending to cups Chan's cheeks which confuses the younger. Once Soonyoung freed his cheeks, Chan eventually realizes it's a flour on his both cheeks, almost covering his face.

He gasps, “My buns!”

Soonyoung laughs hysterically. Chan gritted between his teeth and grab a bowl of flours. It stops Soonyoung from laughing and widening his eyes, “Uh oh...,” he slowly steps backwards and runs away while screaming like a scared woman.

Chan chases after him. They have been playing around the whole house, includes kitchen room, living room, dining room, and every single areas that located in downstairs.

“Come hereee! You should makeup your face to look prettier!”

“No freaking way!! That's not makeup! That's like a shampoo in bathup!!!”

They argues for entire minutes but unfortunately, Soonyoung stumbled upon a dead end. He was near to spun around when Chan had already pour a bowl of flours onto Soonyoung. He was covered with white powders all over his body. From top head down to his feet.

Chan guffaw (laughing) hardly when he knows he had winning in this competition. Soonyoung was stood like a statue, looking down at his own lower body and his school uniforms will need to be washed later. He heaves a big sigh with Chan jumping around happily.

Soonyoung crept up a smirk and nevertheless, he pulls Chan's hand to let their body bumps, resulting Chan to loosen his bowl and fell onto the ground. This is a super greatest surprise for him. Someone can take him to hospital right at this moment.

He shot worried eyes into Soonyoung's relaxing dark brown pupils. They were pretty close. Unbelievably closest distance they could ever had. Their first time to zooming this close to each other's faces. As the tips of their nose touched.

Soonyoung could felt Chan's heartbeat since their bodies are glued together. Chan tries to shook himself up from this dream but this is too real to be fantasy. He pursed his lips nervously and his cheeks redden. Worser than tomatoes. His cheeks are mad, alongside his reddened ears.

Without receiving any protests, Soonyoung eventually leans in. He leans closer till he pressed his craved pinkish lips against Chan's sweet one. He shut his eyes. Only Chan had his eyes widening more than an owl's. He had fireworks filled his heart and stomach.

They kissed, for the very first time.

❝WHAT IS HAPPENING?!
Thus, their interaction had been better and nicer than the days before these. After a long jogging, Soonyoung brought Chan to Mansae Cafe and was happily greeted by Seungcheol and Jeonghan. They were served with delicious foods and drinks. As usual, Soonyoung would accompany him to home.
 
In the following morning, they planned for another jogs in the morning. Soonyoung will never fails to come earlier in crazy morning to wake Chan up by throwing small rocks then welcomed by a mother. They had breakfast again and it has grew like an habit to keep in touch. Ms. Lee could see their relationship obviously. She knows his son is attracting and she's not disappointed at all. She's happy.
 
Days counted and they habitually hangout after school ends. Now, they have arrived to one month friendship after all of those silly first day in Dokyeom High. Today is Wednesday, and Chan was informed by his mom that his parents may not came home until Friday for his dad's business vacation and events. 
 
He did not have any idea of why it's like a good news for him. 
 
Soonyoung dropped Chan to his classroom but no one had ever cares, anyways. There's no need to be afraid.
 
“See you after school,” and waving his hands. Chan does the same thing.
 
Why not breaktime you asking? Well, Dokyeom's mid-year examination had ends last month when Chan was not here yet. Soonyoung was incharged from his homeroom teacher to help them assembling the papers, so he had to spend his breaktime eating in the teacher's office.
 
Chan walks to his seat and meeting his deskmate, “Good morning, Seungkwan!”
 
He received a quick respond, “Morning!” he ticked Chan's name for attendance.
 
 
 
Hours passed. School ends after 10 hours of classes, plus 1 hour for breaktime. Students were given freedom to escape their school building. 
 
As Lee Chan, Vernon, and Boo Seungkwan walked out of their classroom door, the sound of the pounding rain hitting the roof quited and soon was over come by the end of the day's chattering between students, noisily communicating over top one another about their weekend plans.
 
He didn't expecting a person to wait for his presence. He saw a familiar boy wearing a nametag, is patiently leaning against the wall next to a gateway and it reminds him of when they firstly meet up. He excused himself from his two class mates and jogs towards the person.
 
“Hi!”
 
Soonyoung immediately heads up and cheerfully grins, “Hi. Let's go?” in which Chan nodded and they begin to leave. Taking a long walks down the streets, opposite of their other group of friends. Without their realization, there was one unknown shadow behind a tree, have been spying them but object to trailing and left to another streets.
 
 
 
They jabbered along the way to Chan's house area, but then he was questioned by Soonyoung, who had change his tone to ask out of nowhere.
 
“By any chance, do your house has oven?”
 
Chan raising his eyebrows and nodding his head, “Yes, we do have it. Why?”
 
“That's good! I wanted to bake cupcakes but I don't have any oven in my house,” said Soonyoung as he pouted. “Sure thing! Moreover, my parents will not be at home until Friday for my dad's business travel and attending some events in Jeju,” he explained. Soonyoung had a circle mouth shape and nods twice rapidly.
 
As soon as they arrived, Chan unlocked the door and switch on the lights. Soon young removes his shoes and entered inside. The house owner's son lock the door back for safety reason.
 
“I will go change. Just make yourself at home,” he said before off-ing upstairs. Soonyoung eyeing the younger until he goes into his bedroom. Soonyoung placing down his backpack onto the couch and exploring his surroundings. He left his finger prints on each framed photos.
 
Chan had once told him that he had one elder sister who studied overseas. He had told him a lot about his family and relatives. Soonyoung find them lovable and admirable to have such good family members, unlike his own.
 
Later onwards, Chan came down, wearing a simple plain white sweatshirt with a pair of men's knee shorts. They went to the kitchen straightaway. Soonyoung thinks it'd be uneasy if he had his school blazer on, so he take them off, leaving only his white school buttoned shirt.
 
Chan snatch an apron and attempt to wear it for Soonyoung but the older refuses, “Oh? I can wear it myself, Chan,”
 
“Nope. Let me,” 
 
Chan hang an apron around Soonyoung's neck and tries to reaches for straps. In those attempts, he didn't realize that he hugs Soonyoung's waist for tying the straps behind Soonyoung's back and resting his chin on Soonyoung's shoulder to look after the straps below. 
 
Within those movements, Soonyoung shot his eyes in big shock and he could feel his own heartbeat fighting on the inner thoughts. To not make any worse situation, he raises his arms to let it be easy for Chan.
 
He finally tied it into ribbon and pulls away, “Done!” but he blinks a few times due to Soonyoung's facial expression.
 
“What's wrong?” and it hit to the world of Senior Kwon. He shove away his illusion and hyperly said, “Bake time!”
 
Soonyoung grab another free apron and put it on Chan. Like earlier, he copies the movements but in the end, he spin Chan a bit to adjusts the straps behind. During the spinning, Chan was quietly smiling to himself as well as a timid light blushes.
 
They prepared all ingredients and starts pouring baking powder on a mixing bowl. Chan helps Soonyoung with equipment, and staples while Soonyoung battles by decoration. A few minutes later, they insert those cupcakes sitting in a pan into an oven and allow them heated.
 
Watching Chan is being all cautious and concentrating on the oven. Soonyoung took his chance to tapped some balanced flours and pretending to cups Chan's cheeks which confuses the younger. Once Soonyoung freed his cheeks, Chan eventually realizes it's a flour on his both cheeks, almost covering his face.
 
He gasps, “My buns!”
 
Soonyoung laughs hysterically. Chan gritted between his teeth and grab a bowl of flours. It stops Soonyoung from laughing and widening his eyes, “Uh oh...,” he slowly steps backwards and runs away while screaming like a scared woman.
 
Chan chases after him. They have been playing around the whole house, includes kitchen room, living room, dining room, and every single areas that located in downstairs.
 
“Come hereee! You should makeup your face to look prettier!”
 
“No freaking way!! That's not makeup! That's like a shampoo in bathup!!!”
 
They argues for entire minutes but unfortunately, Soonyoung stumbled upon a dead end. He was near to spun around when Chan had already pour a bowl of flours onto Soonyoung. He was covered with white powders all over his body. From top head down to his feet.
 
Chan guffaw (laughing) hardly when he knows he had winning in this competition. Soonyoung was stood like a statue, looking down at his own lower body and his school uniforms will need to be washed later. He heaves a big sigh with Chan jumping around happily.
 
Soonyoung crept up a smirk and nevertheless, he pulls Chan's hand to let their body bumps, resulting Chan to loosen his bowl and fell onto the ground. This is a super greatest surprise for him. Someone can take him to hospital right at this moment.
 
He shot worried eyes into Soonyoung's relaxing dark brown pupils. They were pretty close. Unbelievably closest distance they could ever had. Their first time to zooming this close to each other's faces. As the tips of their nose touched.
 
Soonyoung could felt Chan's heartbeat since their bodies are glued together. Chan tries to shook himself up from this dream but this is too real to be fantasy. He pursed his lips nervously and his cheeks redden. Worser than tomatoes. His cheeks are mad, alongside his reddened ears.
 
Without receiving any protests, Soonyoung eventually leans in. He leans closer till he pressed his craved pinkish lips against Chan's sweet one. He shut his eyes. Only Chan had his eyes widening more than an owl's. He had fireworks filled his heart and stomach.
 
They kissed, for the very first time.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

❝WHAT ที่เกิดขึ้นดังนั้น การโต้ตอบได้ดีกว่า และสวยกว่าวันก่อนเหล่านี้ หลังจากลองวิ่ง Soonyoung มาจันทร์ Mansae คาเฟ่ และได้รับการต้อนรับอย่างมีความสุข โดย Seungcheol และ Jeonghan พวกเขาถูกเสิร์ฟพร้อมอาหารอร่อยและเครื่องดื่ม ตามปกติ Soonyoung จะพร้อมเขาไปที่บ้าน ในตอนเช้าต่อไปนี้ พวกเขาวางแผนสำหรับ jogs อื่นในตอนเช้า Soonyoung จะไม่เคยล้มเหลวมาก่อนในตอนเช้าบ้าตื่นจัน โดยการขว้างปาก้อนหินขนาดเล็ก แล้วยินดี ด้วยแม่ มีอาหารเช้าอีกครั้ง และจะมีเพิ่มขึ้นเช่นนิสัยการให้สัมผัส นางสาวลีสามารถเห็นความสัมพันธ์อย่างชัดเจน เธอรู้ว่า ลูกชายของเขาถูกดึงดูด และเธอไม่ผิดหวังเลย เธอมีความสุข นับวันก็นิตย์แฮงค์เอ้าท์หลังจากเรียนจบ ตอนนี้ พวกเขาได้ถึงมิตรภาพหนึ่งเดือนหลังจากที่ทุกผู้โง่วันแรกใน Dokyeom สูง วันนี้เป็นวันพุธ และจันทร์ได้รับแจ้งจากแม่ของเขาว่า พ่ออาจไม่มาบ้านจนถึงวันศุกร์สำหรับวันหยุดธุรกิจของพ่อของเขาและเหตุการณ์ เขาไม่มีความคิดใด ๆ ทำไมเหมือนเป็นข่าวดีสำหรับเขา Soonyoung หลุดจันทร์ให้ห้องเรียนของเขา แต่ไม่มีใครได้เคยใส่ ไม่ต้องกลัวว่าจะได้ "เห็นคุณหลังโรงเรียน" และโบกมือ จันไม่เหมือน ไม่ breaktime ทำไมคุณถาม ดี สอบกลางปีของ Dokyeom ได้ปลายเดือนเมื่อจันทร์ไม่นี่ยัง Soonyoung incharged จากครูประจำชั้นของเขาเพื่อช่วยในการประกอบเอกสาร ดังนั้นเขาต้องใช้ breaktime ของเขาในสำนักงานของครูได้ จันเดินนั่งของเขาและการประชุมของเขา deskmate "สวัสดี Seungkwan" เขาได้รับการตอบสนองอย่างรวดเร็ว "เช้า" เขา ticked ชื่อ Chan เข้า ชั่วโมงผ่านไป โรงเรียนสิ้นสุดหลังจากชั่วโมงเรียน 10 บวก 1 ชั่วโมงสำหรับ breaktime นักเรียนได้รับอิสระในการหลบหนีของอาคารโรงเรียน เป็นลีจันทร์ เวอร์นอน และ Boo Seungkwan เดินออกจากประตูห้องเรียนของพวกเขา เสียงการห้ำฝนตี quited หลังคา และเร็ว ๆ นี้ มีมากว่า โดยการ chattering ระหว่างเรียน ฟ้าลั่นครืนสื่อสารมากกว่า ด้านอื่นเกี่ยวกับแผนวันหยุดของพวกเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนรอเขาอยู่ เขาเห็นคุ้นเคยเด็กสวมใส่เป็น nametag อดทนเป็นพิงกำแพงข้างประตู และมันจะแจ้งเตือนของเขาเมื่อพวกเขาแรกพบปะ เขาได้ขอตัวเองจากเพื่อนร่วมชั้นที่สองและ jogs ต่อบุคคลของเขา "Hi" Soonyoung หัวขึ้นทันที และ cheerfully grins, "Hi ลองไป "ซึ่งจันทร์พยักหน้า และพวกเขาเริ่มปล่อย การเดินยาวลงถนน ตรงข้ามกับของกลุ่มอื่น ๆ ของเพื่อน โดยไม่มีการรับรู้ของพวกเขา มีเงาหนึ่งไม่รู้จักหลังต้นไม้ การสอดแนมเขาแต่วัตถุที่จะต่อท้าย และด้านซ้ายไปถนนอื่น พวกเขา jabbered ตามวิธีการที่ตั้งบ้านของจัน แต่แล้ว เขาถูกสอบสวน โดย Soonyoung ที่มีเปลี่ยนโทนสีของเขาจะขอออกจากไหน "บังเอิญใด ๆ ทำบ้านของคุณมีเตาอบหรือไม่? " จันเพิ่มคิ้วของเขา และ nodding ศีรษะ "ใช่ เราจะ ทำไม" "ก็ดี อยากจะอบเค้ก แต่ไม่มีเตาอบในบ้านของฉัน กล่าวว่า Soonyoung เป็นเขา pouted "ตาย นอก พ่อจะไม่อยู่บ้านจนถึงวันศุกร์สำหรับพ่อของฉันเดินทางธุรกิจและการเข้าร่วมเหตุการณ์บางอย่างในเกาะเชจู เขาอธิบาย Soonyoung มีรูปร่างวงกลมปากและ nods สองครั้งอย่างรวดเร็ว ทันทีที่พวกเขามาถึง จันปลดล็อคประตูและสลับกับไฟ เร็ว ๆ นี้ยังเอารองเท้าของเขา และป้อนภายใน ลูกชายของเจ้าของบ้านล็อคประตูหลังสำหรับเหตุผลด้านความปลอดภัย "ฉันจะไปเปลี่ยน เขาเพียงแค่ทำให้ตัวเองที่บ้าน กล่าวว่า ก่อนการออกกำลังชั้นบน Soonyoung eyeing อายุน้อยกว่าจนกระทั่งเขาไปเข้าห้องนอนของเขา Soonyoung ใส่ลงกระเป๋าเป้ของเขาลงบนโซฟา และสำรวจสภาพแวดล้อมของเขา เขาซ้ายพิมพ์นิ้วมือของเขาในภาพถ่ายแต่ละกรอบ จันมีครั้งเดียวบอกว่า เขามีน้องสาวคนหนึ่งที่เรียนต่างประเทศ เขาได้บอกเขามากเกี่ยวกับครอบครัวและญาติของเขา Soonyoung ค้นหาพวกเขาน่ารัก และคุ้มได้เช่นดีครอบครัว ไม่เหมือนของเขาเอง ภายหลังวันที่ จันทร์ลงมา sweatshirt ธรรมดาสีขาวเรียบง่ายกับคู่ของกางเกงขาสั้นเข่าผู้ชายสวมใส่ พวกเขาไปห้องครัว straightaway Soonyoung คิดว่า มันจะไม่สบายใจหากเขามีเสื้อของเขาสามารถเรียน เพื่อให้เขานำพวกเขาออก ออกจากเฉพาะเสื้อ buttoned โรงเรียนสีขาวของเขา จันแนเป็นเรือ และพยายามที่จะสวมใส่มัน Soonyoung แต่ตัวเก่าปฏิเสธ "โอ้ ผมสามารถใส่ตัวเอง จันทร์, " "Nope ผม จานหางเรือมีรอบคอของ Soonyoung และพยายามไปจนถึงในสาย ในความพยายามเหล่านั้น เขาไม่ได้ตระหนักว่า เขา hugs ของ Soonyoung เอวสำหรับผูกสายด้านหลังของ Soonyoung หลัง และพักคางของเขาบนไหล่ของ Soonyoung บาลสายด้านล่าง ภายในที่เคลื่อนไหว Soonyoung ยิงตาใหญ่ช็อก และเขารู้สึกถึงการเต้นของเขาเองการต่อสู้ทางความคิดภายใน เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งใด ๆ เขายกแขนของเขาให้มันจะง่ายสำหรับจาน เขาก็ผูกมันใน ribbon และ "ดึงออก ทำ" แต่เขากะพริบกี่ครั้งเนื่องจากสีหน้าของ Soonyoung "คืออะไรผิด และมันตีโลกของ Kwon อาวุโส เขาผลักจากภาพลวงตาของเขา และกล่าวว่า hyperly "อบเวลา" Soonyoung หยิบฟรีเรืออื่น และวางลงในจาน เหมือนก่อนหน้านี้ เขาคัดลอกการเคลื่อนไหว แต่ ในสุด เขาหมุนจานไปนิดปรับสายรัดด้านหลัง ระหว่างปั่น จันทร์เงียบ ๆ ยิ้มเองตลอดจน blushes เบาเป็นพิเศษ พวกเขาเตรียมส่วนผสมทั้งหมด และเริ่มเทผงฟูในชามผสม จันทร์ช่วยให้ Soonyoung กับอุปกรณ์ และลวดเย็บกระดาษขณะต่อสู้ Soonyoung โดยตกแต่งด้วย ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาใส่คัพเค้กที่นั่งในกระทะที่เข้าเตาอบ และอนุญาตให้เร่าร้อน การดูจันทร์ทั้งหมดระมัดระวัง และ concentrating บนเตา Soonyoung เอาโอกาสของเขาเคาะแป้งบางสมดุล และหลอกถ้วย Chan cheeks ซึ่ง confuses ที่อายุน้อยกว่า เมื่อ Soonyoung รอดแก้มของเขา จันสุดตระหนักเป็นแป้งบนเขาทั้งสองแก้ม เกือบจะครอบคลุมใบหน้าของเขา เขา gasps "ฉันขนมปัง" Soonyoung หัวเราะที hysterically จัน gritted ระหว่างฟันของเขา และคว้าถ้วยของแป้ง มันหยุด Soonyoung หัวเราะ และขยับขยายตา, " Uh โอ้..., " รันเก็บขณะกรีดร้องเช่นผู้หญิงกลัว และเขาช้าขั้นตอนย้อนหลัง จัน chases หลังจากเขา พวกเขามีการเล่นรอบบ้านทั้งหมด มีห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องอาหาร และทุกพื้นที่เดียวที่อยู่ในชั้นล่าง "มา hereee คุณควรแต่งหน้าใบหน้าของคุณดูสวย" "วิธีซมัน!! ไม่แต่งหน้า ที่มีชอบแชมพูใน bathup !!!" จนนาทีทั้งหมด แต่น่า เสียดาย Soonyoung stumbled เมื่อตายสิ้นสุด เขาถูกใกล้ไปปั่นรอบ ๆ เมื่อจันทร์ได้แล้วเทน้ำแป้งลงบน Soonyoung เขาถูกปกคลุม ด้วยผงสีขาวทั่วร่างกายของเขา จากศีรษะด้านบนลงไปที่เท้าของเขา Guffaw จัน (หัวเราะ) ไม่เมื่อเขารู้เขาชนะในการแข่งขันนี้ Soonyoung ถูกยืนเหมือนรูปปั้น มองลงที่ร่างกายของตัวเองต่ำและโรงเรียนของเขาเครื่องจะต้องล้างทำความสะอาดในภายหลัง เขา heaves แยกกันใหญ่กับจันทร์กระโดดรอบอย่างมีความสุข Soonyoung crept ค่าเกเร และอย่างไรก็ตาม เขาดึงมือของจานให้กระแทกร่างกายของพวกเขา จันทร์เกิดพรวนเขากระปุก และล้มลงบนพื้นดิน นี่คือความประหลาดใจสุดสุดสำหรับเขา คนสามารถใช้เขาขณะนี้โรงพยาบาล เขายิงตากังวลเป็นของ Soonyoung พักผ่อนนักเรียนสีน้ำตาลเข้ม พวกสวยปิด ระยะภาพใกล้แต่ไม่เคยได้ ของพวกเขาครั้งแรกย่อนี้ปิดใบหน้าของผู้อื่น เป็นเคล็ดลับของจมูกการสัมผัส Soonyoung สามารถรู้สึกเต้นของจันเนื่องจากเขาติดกาวเข้าด้วยกัน จันพยายามจับตัวเองจากนี้ฝัน แต่เป็นจริงเกินกว่าจะ จินตนาการ เขา pursed ของเขาริมฝีปากคน และแก้มของเขา redden Worser กว่ามะเขือเทศ แก้มของเขาเป็นบ้า ควบคู่ไปกับหูของเขา reddened ได้รับการประท้วงใด ๆ Soonyoung ในที่สุดเอนใน เขาเอนใกล้จนเขากดริมฝีปากของเขาบัวโรย craved กับจานของหวานหนึ่ง เขาปิดตา เพียงจันทร์ตาขยับขยายมากกว่าของนกเค้าแมวได้ เขาดอกไม้ไฟเติมหัวใจและกระเพาะอาหารของเขา เขารั้ง ครั้งแรกการ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

❝WHATที่เกิดขึ้น ?!
ดังนั้นการมีปฏิสัมพันธ์ที่ได้รับดีขึ้นและดีขึ้นกว่าวันก่อนเหล่านี้ หลังจากที่วิ่งออกกำลังกายนาน Soonyoung นำจัน Mansae คาเฟ่และได้รับการต้อนรับอย่างมีความสุขโดย Seungcheol และ Jeonghan พวกเขาถูกนำมาเสิร์ฟกับอาหารอร่อยและเครื่องดื่ม ตามปกติ Soonyoung จะมาพร้อมกับเขาไปที่บ้าน. ในเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาวางแผนไว้สำหรับการจ๊อกกิ้งอื่นในตอนเช้า Soonyoung จะไม่เคยล้มเหลวที่จะมาก่อนหน้านี้ในช่วงเช้าจะตื่นบ้าจันทร์ขึ้นโดยการขว้างปาก้อนหินขนาดเล็กยินดีแล้วโดยแม่ พวกเขามีอาหารเช้าอีกครั้งและจะมีการขยายตัวเช่นนิสัยเพื่อให้ติดต่อ นางสาวลีจะได้เห็นความสัมพันธ์ของอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ว่าลูกชายของเขาจะดึงดูดและเธอก็ไม่ผิดหวังเลย เธอมีความสุข. วันนับและพวกเขาเป็นปกติวิสัยประจำหลังจากปลายโรงเรียน ตอนนี้พวกเขาได้มาถึงหนึ่งเดือนหลังจากมิตรภาพทุกคนวันแรกโง่ใน Dokyeom สูง วันนี้เป็นวันพุธและชานได้รับแจ้งจากแม่ของเขาว่าพ่อแม่ของเขาอาจจะไม่มาที่บ้านจนถึงวันศุกร์สำหรับวันหยุดของธุรกิจของพ่อและเหตุการณ์. เขาไม่ได้มีความคิดว่าทำไมมันเหมือนเป็นข่าวที่ดีสำหรับเขาใด ๆ . Soonyoung ลดลงจันไปที่ห้องเรียนของเขา แต่ไม่มีใครเคยใส่ใจนะ ไม่จำเป็นต้องเป็นต้องกลัว. "เห็นคุณหลังเลิกเรียน" และโบกมือของเขา จันไม่สิ่งเดียวกัน. ทำไมไม่ breaktime คุณถาม? ดีการตรวจสอบในช่วงกลางปีของ Dokyeom ได้สิ้นสุดลงเมื่อเดือนที่แล้วเมื่อจันทร์ยังไม่ได้ที่นี่ Soonyoung ถูก InCharged จากครูประจำชั้นของเขาที่จะช่วยให้พวกเขารวบรวมเอกสารเพื่อให้เขามีการใช้จ่ายการรับประทานอาหาร breaktime ของเขาในการทำงานของครู. จันเดินไปที่นั่งของเขาและการประชุม deskmate ของเขา "ดีตอนเช้า Seungkwan!" เขาได้รับการตอบสนองอย่างรวดเร็ว "อรุณ!" เขา ticked ชื่อจันสำหรับการเข้าร่วมประชุม. ชั่วโมงผ่านไป โรงเรียนหลังจากจบ 10 ชั่วโมงของการเรียนบวก 1 ชั่วโมงสำหรับ breaktime นักเรียนที่ได้รับอิสระในการหลบหนีอาคารเรียนของพวกเขา. ในฐานะที่เป็น Lee Chan, เวอร์นอนและบู Seungkwan เดินออกจากประตูห้องเรียนของพวกเขาเสียงของฝนตำตีหลังคา quited และเร็ว ๆ นี้ก็คือที่ผ่านมาในตอนท้ายของการพูดเจื้อยแจ้ววันระหว่างนักเรียน , การสื่อสารดังกว่าหนึ่งด้านบนอีกเกี่ยวกับแผนการวันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเขา. เขาไม่ได้คาดหวังให้คนที่จะรอให้ปรากฏตัวของเขา เขาเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นเคยสวมใส่ป้ายเป็นที่อดทนยืนพิงผนังที่อยู่ติดกับประตูและมันทำให้เขานึกถึงเมื่อพวกเขาแรกพบ เขาขอตัวจากสองเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาและวิ่งเหยาะๆต่อคน. "Hi!" Soonyoung หัวขึ้นมาทันทีและมีความสุขยิ้ม "สวัสดี Let 's go? "ซึ่งจันทร์พยักหน้าและพวกเขาก็เริ่มที่จะออกจาก การเดินเล่นไปตามถนนตรงข้ามของกลุ่มอื่น ๆ ของพวกเขาเพื่อน โดยไม่ก่อให้เกิดของพวกเขามีหนึ่งเงาที่ไม่รู้จักหลังต้นไม้ที่ได้รับการสอดแนมพวกเขา แต่คัดค้านการต่อท้ายและด้านซ้ายไปตามถนนอีก. พวกเขา jabbered ไปพร้อมกันไปยังพื้นที่บ้านจัน แต่แล้วเขาก็ถามโดย Soonyoung ที่มีเปลี่ยนเสียงของเขา ที่จะขอจากที่ไหนเลย. "โดยโอกาสใด ๆ ที่จะทำบ้านของคุณมีเตาอบ?" จันเลิกคิ้วของเขาและเขาพยักหน้า "ใช่เรามีมัน ทำไม? "" นั่นคือสิ่งที่ดี! ผมอยากที่จะอบคัพเค้ก แต่ฉันไม่ได้มีเตาอบใด ๆ ในบ้านของฉัน "Soonyoung กล่าวว่าในขณะที่เขา pouted "สิ่งที่แน่ใจ! นอกจากนี้พ่อแม่ของฉันจะไม่อยู่ที่บ้านจนถึงวันศุกร์ที่สำหรับการเดินทางทางธุรกิจพ่อของฉันและการเข้าร่วมกิจกรรมบางอย่างในเชจู "เขาอธิบาย Soonyoung มีรูปร่างปากวงกลมและพยักหน้าเป็นครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว. เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขามาถึงชานปลดล็อคประตูและสวิทช์ไฟ เร็ว ๆ นี้หนุ่มเอารองเท้าของเขาและเข้าไปภายใน เจ้าของบ้านลูกชายล็อคประตูด้านหลังเพื่อความปลอดภัย. "ฉันจะไปเปลี่ยนแปลง เพียงให้ตัวเองที่บ้าน "เขากล่าวว่าก่อนที่จะออกจากไอเอ็นจีชั้นบน Soonyoung eyeing น้องจนกว่าเขาจะเข้าสู่ห้องนอนของเขา Soonyoung วางกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาลงบนที่นอนและสำรวจสภาพแวดล้อมของเขา เขาออกจากลายนิ้วมือของเขาในแต่ละรูปกรอบ. จันเคยบอกเขาว่าเขามีพี่สาวคนหนึ่งที่ศึกษาในต่างประเทศ เขาได้บอกกับเขามากเกี่ยวกับครอบครัวและญาติของเขา Soonyoung พบพวกเขาน่ารักและน่าชื่นชมที่จะมีสมาชิกในครอบครัวที่ดีดังกล่าวแตกต่างจากของตัวเอง. หลังจากนั้นเป็นต้นมาจันลงมาสวมเสื้อยืดสีขาวที่เรียบง่ายธรรมดากับคู่ของผู้ชายกางเกงขาสั้นที่เข่า พวกเขาเดินไปที่ห้องครัวทันที Soonyoung คิดว่ามันจะไม่สบายใจถ้าเขามีเสื้อในโรงเรียนของเขาเพื่อให้เขานำพวกเขาออกเหลือเพียงโรงเรียนสีขาวเสื้อติดกระดุม. จันฉกผ้ากันเปื้อนและพยายามที่จะสวมใส่มันสำหรับ Soonyoung แต่พี่ไม่ยอม "โอ้? ฉันสามารถสวมใส่มันเองจัน "" Nope ให้ฉัน "จันแขวนผ้ากันเปื้อนรอบคอSoonyoung และพยายามที่จะถึงสำหรับสายรัด ในความพยายามเหล่านั้นเขาไม่ได้รู้ว่าเขากอดเอว Soonyoung สำหรับผูกสายรัดด้านหลัง Soonyoung และพักผ่อนคางของเขาบนไหล่ Soonyoung ไปดูหลังจากที่สายรัดด้านล่าง. ภายในการเคลื่อนไหวเหล่านั้น Soonyoung ยิงตาของเขาในช็อตขนาดใหญ่และเขาจะได้รู้สึก การเต้นของหัวใจของตัวเองในการต่อสู้ความคิดภายใน ที่จะไม่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายใด ๆ เขายกแขนของเขาที่จะปล่อยให้มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับ Chan. เขาผูกที่สุดลงในริบบิ้นและดึงไป "เสร็จสิ้น" แต่เขากระพริบไม่กี่ครั้งเนื่องจากการแสดงออกทางสีหน้า Soonyoung ของ. "มีอะไรผิดหรือเปล่า?" และมันตีสู่โลกของควอนอาวุโส เขาผลักออกไปภาพลวงตาของเขาและ hyperly กล่าวว่า "เวลาอบ!" Soonyoung คว้าผ้ากันเปื้อนฟรีอีกและวางไว้บนชาน เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ที่เขาสำเนาการเคลื่อนไหว แต่ในท้ายที่สุดเขาหมุนจันเล็กน้อยเพื่อปรับสายรัดที่อยู่เบื้องหลัง ในระหว่างการหมุนจันทน์ได้รับการอย่างเงียบ ๆ ยิ้มให้กับตัวเองเช่นเดียวกับแสงสีแดงขี้ขลาด. พวกเขาเตรียมส่วนผสมทั้งหมดและเริ่มเทผงฟูในชามผสม จันทร์ช่วย Soonyoung กับอุปกรณ์และลวดเย็บกระดาษในขณะที่การต่อสู้ Soonyoung โดยการตกแต่ง ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาใส่คัพเค้กเหล่านั้นนั่งอยู่ในกระทะลงในเตาอบและช่วยให้พวกเขาอุ่น. ดูจันจะถูกทั้งหมดระมัดระวังและมุ่งเน้นที่เตาอบ Soonyoung เอาโอกาสของเขาที่จะเคาะแป้งบางสมดุลและแกล้งทำเป็นถ้วยแก้มจันทร์ซึ่งสร้างความสับสนให้น้อง เมื่อ Soonyoung อิสระแก้มของเขาจันทน์ในที่สุดก็ตระหนักว่ามันเป็นแป้งบนแก้มทั้งสองของเขาเกือบจะครอบคลุมใบหน้าของเขา. เขาอ้าปากค้าง "ขนมปังของฉัน!" Soonyoung หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จันทร์ gritted ระหว่างฟันของเขาและคว้าชามแป้ง มันหยุด Soonyoung จากหัวเราะและขยับขยายดวงตาของเขา "เอ่อโอ้ ... " เขาค่อย ๆ ทำตามขั้นตอนข้างหลังและวิ่งหนีไปในขณะที่กรีดร้องเหมือนผู้หญิงกลัว. จันไล่หลังเขา พวกเขาได้รับการเล่นรอบบ้านทั้งหมดรวมถึงห้องครัว, ห้องนั่งเล่น, ห้องรับประทานอาหารและพื้นที่เดียวทุกคนที่อยู่ในชั้นล่าง. "มา hereee! คุณควรแต่งหน้าใบหน้าของคุณจะดูสวย! "" ไม่มีทางที่เลว !! ที่ไม่แต่งหน้า! นั่นเป็นเช่นแชมพูใน bathup !!! "พวกเขาระบุว่าสำหรับนาทีทั้งหมดแต่โชคไม่ดีที่ Soonyoung stumbled เมื่อปลายตาย เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้กับหมุนรอบเมื่อจันทร์มีอยู่แล้วเทลงในชามแป้งลงบน Soonyoung เขาถูกปกคลุมด้วยผงสีขาวทั่วร่างกายของเขา จากศีรษะด้านบนลงไปที่เท้าของเขา. จันหัวเราะก๊าก (หัวเราะ) แทบจะไม่ได้เมื่อเขารู้ว่าเขาเคยชนะในการแข่งขันครั้งนี้ Soonyoung ได้ยืนอยู่เช่นรูปปั้น, มองลงมาที่ร่างกายส่วนล่างของตัวเองและชุดเครื่องแบบนักเรียนของเขาจะต้องมีการล้างในภายหลัง เขา heaves ถอนหายใจขนาดใหญ่ที่มีจันทร์กระโดดไปรอบ ๆ อย่างมีความสุข. Soonyoung พุ่งขึ้นและรอยยิ้ม แต่เขาดึงมือจันที่จะปล่อยให้กระแทกร่างกายของพวกเขาส่งผลให้จันทร์เพื่อคลายชามของเขาและตกลงไปบนพื้นดิน นี้เป็นที่น่าแปลกใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสุดสำหรับเขา คนที่สามารถพาเขาไปโรงพยาบาลที่เหมาะสมในขณะนี้. เขายิงเข้าไปในดวงตากังวลผ่อนคลาย Soonyoung ของนักเรียนสีน้ำตาลเข้ม พวกเขาสวยใกล้ ที่ใกล้เคียงที่สุดอย่างไม่น่าเชื่อระยะทางที่พวกเขาจะเคย ครั้งแรกของพวกเขาเพื่อซูมใกล้กับใบหน้าของแต่ละคนนี้ ในฐานะที่เป็นเคล็ดลับของจมูกของพวกเขาสัมผัส. Soonyoung อาจรู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของจันตั้งแต่ร่างกายของพวกเขาถูกจับด้วยกัน จันทร์พยายามที่จะจับตัวเองขึ้นมาจากความฝันนี้ แต่นี้เป็นจริงมากเกินไปจะเป็นจินตนาการ เขาเม้มริมฝีปากของเขาประหม่าและแก้มของเขาทำให้เป็นสีแดง Worser กว่ามะเขือเทศ แก้มของเขาบ้าข้างหูแดงของเขา. โดยไม่ต้องได้รับการประท้วงใด ๆ Soonyoung ที่สุดก็โน้มตัวใน. เขาชะโงกใกล้ชิดจนเขากดริมฝีปากสีชมพูของเขา craved กับชานหวานอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาปิดตาของเขา เฉพาะจันตาของเขามีการขยับขยายมากกว่านกฮูกของ เขามีการจุดพลุดอกไม้ไฟที่เต็มไปด้วยหัวใจและกระเพาะอาหารของเขา. พวกเขาจูบเป็นครั้งแรก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

❝เกิดอะไรขึ้น ? !
ดังนั้นปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาได้รับที่ดีกว่าและดีกว่าก่อนวันเหล่านี้ หลังจากวิ่งยาว soonyoung นำชาน mansae คาเฟ่และมีความสุขต้อนรับและ seungcheol jeonghan . พวกเขาเสิร์ฟกับอาหารแสนอร่อยและเครื่องดื่ม ตามปกติ soonyoung จะเป็นเพื่อนเขาที่บ้าน

ในเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาวางแผนอีกวิ่งในตอนเช้าsoonyoung จะเคยล้มเหลวมาก่อนหน้านี้ในตอนเช้าบ้าปลุกชานขึ้นโดยขว้างหินขนาดเล็ก ยินดีแล้ว โดยคุณแม่ พวกเขาทานอาหารเช้าอีกและได้ขยายตัวเป็นนิสัยเพื่อให้ติดต่อ คุณ ลี ได้เห็นความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ว่าลูกชายของเขาคือการดึงดูดและก็ไม่ผิดหวังเลย เธอมีความสุข

วันนับและพวกเขาเป็นประจำเล่นหลังเลิกเรียน ตอนนี้พวกเขามาถึงแล้ว หนึ่งเดือนหลังจากทั้งหมดของมิตรภาพเหล่านั้นโง่ วันแรกใน dokyeom สูง วันนี้เป็นวันพุธ และ ชาน ได้รับแจ้งจากแม่ของเขาที่พ่อแม่ของเขาอาจจะไม่กลับบ้าน จนกว่าจะถึงวันศุกร์เพื่อพักผ่อน ธุรกิจของพ่อเขา และเหตุการณ์

เขาไม่ได้มีความคิดใด ๆว่าทำไมมันเป็นข่าวดีสำหรับเขา

soonyoung ทิ้งชานไปของเขาในห้องเรียน แต่ไม่มีใครสนอยู่ดีไม่มีอะไรต้องกลัว

" เจอกันหลังเลิกเรียน " และโบกมือ ชานก็เหมือนกัน

ทำไมไม่มีเวลาพักเลย คุณถาม อืม dokyeom อยู่กลางปี สอบได้สิ้นสุดลงเมื่อเดือน ชานไม่อยู่ที่นี่เลย soonyoung เป็นผู้รับผิดชอบ จากอาจารย์ประจำชั้นของเขาเพื่อช่วยให้พวกเขาประกอบเอกสาร ดังนั้น เขาจึงต้องใช้เวลาพักเลยของเขากิน ในสำนักอาจารย์

ชานเดินไปที่ที่นั่งของเขาและการประชุม deskmate ของเขา " อรุณสวัสดิ์ seungkwan ! "

เขาได้รับการตอบสนองที่รวดเร็ว " อรุณสวัสดิ์ ! " เขา ticked ชื่อชานสำหรับการเข้าร่วมประชุม .

ชั่วโมงผ่าน โรงเรียนจบหลังจากเรียน 10 ชั่วโมง แถม 1 ชั่วโมง เวลาพักเลย . นักเรียนได้รับเสรีภาพที่จะหลบหนีอาคารโรงเรียน

เป็น ลี ชาน เวอร์นอน และบู seungkwan เดินออกจากประตูห้องเรียนของพวกเขาเสียงของฝนที่กระทบหลังคารัวและเร็วกว่าเลิกเล่นมาทั้งวันก็คุยกันระหว่างนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวสื่อสารผ่านด้านบนกันเกี่ยวกับแผนการวันหยุดของพวกเขา .

เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนที่จะรอการแสดงตนของเขา เขาเห็นเด็กผู้ชายสวมป้ายชื่อที่คุ้นเคย ,เป็นท่าพิงกำแพงข้างๆประตู และมันทำให้เขานึกถึงเมื่อแรกเจอกัน เขา excused ตัวเองจากชั้นเรียน และวิ่งต่อเพื่อน ๆคน

" สวัสดี "

soonyoung ทันทีหัวขึ้นและมีความสุข grins " ไฮ ไปกันเถอะ " ซึ่งชานพยักหน้าและพวกเขาเริ่มที่จะออกจาก กำลังเดินลงถนน ตรงข้ามกับของกลุ่มอื่น ๆของเพื่อน ๆโดยของพวกเขา , มีหนึ่งไม่รู้จักเงาหลังต้นไม้ มีสายลับ แต่วัตถุอื่นต่อท้ายและซ้ายถนน

เค้า jabbered ตลอดทางถึงชานบ้าน พื้นที่ แต่จากนั้นเขาถูกสอบสวนโดย soonyoung ใครเคยเปลี่ยนน้ำเสียงของเขาถามออกมาจากไม่มีที่ไหนเลย

" ว่าแต่ . . . . ที่บ้านมีเตาอบ "

ชานยกคิ้วและหัวของเขาก็พยักหน้า " ครับเราทำมันได้ ทำไม ? "

" ดีมาก ฉันต้องการอบคัพเค้ก แต่ผมไม่มีเตาอบที่บ้านของฉัน " กล่าวว่า soonyoung ขณะที่เขายื่น . " แน่นอน ! นอกจากนี้ พ่อแม่จะไม่กลับบ้านจนกว่าศุกร์ สำหรับ การ เดินทาง ธุรกิจของพ่อ และเข้าร่วมกิจกรรมบางอย่างในเจจู " เขาอธิบาย soonyoung มีวงกลมปากรูปร่างและพยักหน้าสองครั้งอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเขามาถึงชาน ปลดล็อคประตูและเปิดไฟ แล้วยังเอารองเท้าของเขาและเข้าไปข้างใน ลูกชายเจ้าของบ้านก็ล็อคประตูด้านหลังสำหรับเหตุผลด้านความปลอดภัย

" ผมจะเข้าไปเปลี่ยน แค่ทำตัวตามสบายนะ " เขากล่าวก่อนที่จะปิดไอข้างบน soonyoung จ้องน้องจนเขาไปที่ห้องนอนของเขา soonyoung วางกระเป๋าเป้ลงบนโซฟาและสำรวจสิ่งแวดล้อมของเขาเขาทิ้งรอยนิ้วมือในแต่ละกรอบภาพ

ชานเคยบอกเขาว่าเขามีพี่สาวที่เรียนอยู่ต่างประเทศ เขาได้บอกมากเกี่ยวกับครอบครัวและญาติ soonyoung พบพวกเขาน่ารักและน่าชื่นชม มีสมาชิกครอบครัว เช่น ดี ไม่เหมือนของเขาเอง

หลังจากนั้นเป็นต้นมา จันมา ใส่ง่าย สีขาว เสื้อกับกางเกงของผู้ชาย เข่า กางเกงขาสั้นพวกเขาไปตรงห้องครัว soonyoung คิดว่ามันคงไม่สบายใจถ้าเขามีเสื้อที่โรงเรียนของเขา เขาถอดมันออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่โรงเรียนของเขา buttoned

ชานฉวยผ้ากันเปื้อนและพยายามที่จะใส่ soonyoung แต่พี่ปฏิเสธ " โอ้ ผมจะใส่เอง ชาน "

" ไม่ ให้ฉัน "

ชานแขวนผ้ากันเปื้อน soonyoung รอบคอและพยายามที่จะบรรลุสำหรับสายรัด

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.