กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนอันไกลโพ้นยัง

กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนอันไกลโพ้น
ยังมีเมืองเมืองหนึ่งที่ตั้งอยู่ไกลออกไป เหล่าผู้คนอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างผาสุก เพราะที่แห่งนี้ถูกปกครองโดยกษัตริย์ผู้มากด้วยพระปรีชาสามารถและพระราชินีผู้เปี่ยมด้วยเมตตา ความสงบสุขจึงดำรงค์สืบมา
และแล้ววันหนึ่ง วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง พระราชินีทรงครรภ์ และได้ให้กำเนิดองค์รัชทายาทในเวลาต่อมา
ราชชินนีได้ให้กำเนิดพระราชธิดารูปงาม มีผิวกายขาวราวกับหิมะ ปากเล็กแดงระเรื่อ และเมื่อองหญิงน้อยลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก ก็เผยให้เห็นดวงตาสีนำ้ตาล นัยตากลมโตดูใสซื่อ ทุกคนต่างพากันเรียกขานว่"เจ้าหญิงสโนไวน์"
แต่เมื่อองหญิงเจริญอายุได้เพียง2พรรษา พระราชินนีก็เสด็จสวรรคตด้วยโรคไข้ป่า ทำให้พระราชาต้องหาราชินนีองค์ใหม่เพื่อที่จะมาทำหน้าที่เป็นแม่ให้แก่สโนไวน์
หลังจากนั้นไม่นาน พระราชาก้ได้พบรักดับหญิงสาวปริศนาที่เพิ่งพบกันแค่วันเดียว และได้จัดงานอภิเษกสมรสอย่างใหญ่โต
"นับวันข้าก็ยิ่งแก่ลงทุกวัน องค์หญิงก็ยิ่งโตวันๆ เห้อ ข้ากลัวว่าถ้าวันหนึ่งข้าได้จากโลกนี้ไป ใครจะคอยดูแลนาง...หวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจองค์หญิงน้อยลูกสาวข้านะ"
"ทรงอย่าได้กังวลเลยเพคะ หม่อมฉันจะดูแลพระราชธิดาให้ดียิ่งกว่าลูกในไส้เสียอีก หม่อมฉันสัญญา"
แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่
5ปีผ่านไป เรื่องน่าสลดก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
จู่ๆ พระราชาก็ทรงสวรรคตลงอย่างกะทันหัน อำนาจทั้งหมดจึงตกเป็นของราชินนีแต่เพียงผู้เดียว เธอจึงลดฐานะสโนไวน์จากเจ้าหญิงมาเป็นคนใช้และย้ายที่พักมาอยู่กระท่อมเก่าๆหลังปราสาทเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาพบเห็นและมีคำสั่งให้ฆ่าใครก็ตามที่คิดจะทรยศเธอ
14ปีต่อมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้สโนไวน์จะถูกลดตัวมาเป็นคนใช้ แต่ความงามของเธอหาลดตามด้วยไม่ เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่นับวันยิ่งโตยิ่งงามสะพรั่ง
(ร้องเพลง)
ในขณะที่เธอทำความสะอาดอยู่ริมบ่อนำ้นั่นเอง
"หากแต่พระผู้เป็นเจ้าได้ยินเสียงของข้า ขอดลบันดาลให้ข้าได้เจอกับรักแท้ด้วยเถิด"
ทันใดนั้นเอง นำ้ในบ่อก็ปรากฏให้เห็นใบหน้าของหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง สโนไวน์ตกใจชั่วขณะ
"ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ากลัวนะ เผอิญข้ามาล่าสัตว์แถวๆนี้น่ะ แล้วบังเอิญได้ยินเสียงเจ้าร้องเพลงเลยตามมาดู..."สโนไวน์รีบเดินหนีเข้าปราสาทแต่หนุ่มรูปงามก็ยังคงเดินตาม"อย่าเพิ่งไปสิ"(ร้องเพลง)

ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปีๆ ความสวยของราชชินนีก็ไม่มีวี่แววลดลงไป นางยังคงเหมือนสาวรุ่นต้นๆทั้งที่จริงๆนางเองก็แก่มากแล้ว สร้างความประหลาดใจให้แก่คนที่อยู่รอบตัวนาง กิจวัตรที่นางทำเวลาว่างๆคือนางจะเฝ้าถามกระจกวิญญาณถึงความสวยของนางทุกวัน ถามแล้วถามเล่า วันนี้ก็เช่นกัน เพียงแต่ คำตอบมันไม่เป็นเหมือนเดิม
"กระจกวิเศษเอ๋ย ท่านจงบอกเราเถิด ใครงามเลิศที่สุดในปฐพี"
"โอ้ราชินนีของข้า ในปฐพีนี้ไม่มีใครงดงามเกินท่านไปได้อีกแล้ว"
"มันแน่อยู่แล้วล่ะ"
"เอ๊ะ แต่ช้าก่อน หญิงสาววัยละอ่อนผู้นั้นช่างน่ารักและงดงามยิ่งนัก ข้าเกรงว่าความงามของท่านคงแพ้นางเสียแล้ว"
"ว่าไงนะ...มันเป็นใครกัน"
"สโนไวน์ยังไงล่ะท่าน"
"จะเป็นไปได้ยังไงกัน ในปฐพีนี้ใครจะงดงามเกินข้า"
"มันเป็นไปแล้วล่ะท่าน"
"หุบปากอิกระจกตาถั่ว"//ปาของใส่กระจก
"เจ้านี่มันก้างขวางคอข้าจริงๆ ข้าอุตส่าห์ไว้ชีวิตเจ้าแล้วแท้ๆ นังเด็กเลี้ยงไม่เชื่อง เจ้าได้เจอดีแน่"

สโนไวน์ใจเต้นรัว บัดนี้คำขอของเธอเป็นจริงแล้ว แต่เเล้วเธอก็นึกขึ้นได้
"ข้าต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อน เราไม่ควรเจอกันอีกนะ"
"เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ ข้าต้องได้เจอเจ้าอีกแน่"
"เชื่อข้าเถอะ มันจะปลอดภัยกว่าถ้าเราไม่เจอกัน"
"อย่ามาล้อเล่นข้าอย่างนี้สิ ไม่ว่าจะยังไงเราต้องได้เจอกันอีก ไม่ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญหรืออันตรายแค่ไหนก็ตาม ข้าให้สัญญา"
"ท่านจะสัญญากะคนที่เพิ่งพบกันเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งวันเนี่ยนะ"
"ใช่ เพราะข้าไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ใจข้าเต้นรัวได้ขนาดนี้ ถึงแม้จะเพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่ข้ากลับรู้สึกว่าเรารู้จักกันมานาน นานมาก มันเหมือนกับว่าเราคือคนคุ้นเคยที่ถูกพรัดพรากจากกันมาแสนนานยังไงอย่างงั้น แล้ววันนี้ก็ได้มาเจอกันอีก ข้าไม่สนว่าเจ้าจะต้องรู้สึกเหมือนข้า แต่ได้โปรด ให้โอกาสข้าเถอะนะ"
สโนไวน์ตกอยู่ในภวังชั่วขณะ ใช่ เธอเองก็รู้สึกเหมือนกัน
"ข ข้าคงต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะ ลาก่อน"
"ลาก่อน แค่ตอนนี้นะ"แต่แล้วเจ้าชายก็เพิ่งนึกอะไรออก"เดี๋ยวก่อนสิ เจ้ายังไม่บอกชื่อข้าเลยนะ"
"ข้าชื่อสโนไวน์"
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ก่อนที่จะควบม้าจากไป
สโนไวน์แอบยืนมองชายหนุ่มจากไปสักพักเธอก็เดินเข้าปราสาทด้วยหัวใจที่เอิบอิ่ม แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าราชชินนีไม่ดันไปเห็นและได้ยินทั้งสองคุยกัน
ในขณะที่สโนไวน์กำลังทำความสะอาดตามปกติ
"หนูจ๊ะ หนูพอจะมีนำ้สักแก้วให้ยายไหมจ๊ะ ยายเดินทางมา3วันแล้วยังไม่กินอะไรเลย"
"มีค่ะ เดี๋ยวข้าไปเอามาให้ ยายนั่งรอตรงนี้สักครู่นะจ๊ะ"
สักพัก...
"นี่จ่ะยาย ยายเดินทางมาตั้งไกล คงจะหิว ข้าเลยเอาขนมเนยกับเค้กมาให้"
"โอ้ หนูชั่งใจดีจัง ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ และเพื่อตอบแทนที่หนูเป็นเด็กดี..."//ก้มหาของ
"นี่นำ้ใจเล็กๆน้อยๆนะจ๊ะ"หญิงแก่ยื่นแอปเปิลสีแดงสดให้
"ขอบคุณมากจ่ะยาย"
"ลองทานดูสิจ๊ะ ผลแดงกำลังหวานเลย"
"ก็ได้ค่ะยาย"
เมื่อสโนไวน์ได้กัดแอปเปิ้ลเพียงอค่คำแรก หัวใจของเธอก็หยุดเต้นโดยฉับพลัน เธอล้มลงและเข้าสู่ห้วงนิทรา
"เรียบร้อยแล้วสินะ"ราชินนีเดินเข้ามา"อะ นี่ของเจ้า"
"ขอบพระทัยเพคะ"หญิงชรารับเงินและเดินออกไป
ส่วนเจ้าทั้งสอง เอานางไปขังไว้ห้องใต้ดินที่ลึกที่สุด อย่าให้ใครเห็นล่ะ"
"พ่ะย่ะค่ะ"
ราชชินนีเดินเข้ามาหาสโนไวน์อย่างมีความสุข
"หลับให้สบายนะองค์หญิงน้อย"
.......
เจ้าชายจดๆจ้องๆอยู่นอกระเบียงร่วมชั่วโมง ที่ๆเขาทั้งสองเจอกันครั้งแรกเมื่อไม่นานมานี้เอง
"สโนไวน์ เจ้าอยู่ในนั้นรึเปล่า"
ไร้ซึ่งคำตอบ
ว่าไงองค์ชาย
ตกใจหมดเลย พวกเจ้านี่เอง ตามมาได้ไงเนี่ย
"ท่านลืมไปแล้วหรือ ข้าเป็นผีนะ ข้ารู้หมดแหละว่าท่านอยู่ไหน"
"แล้วนี่องชายมารอใครหรือเพคะ"
"ที่แน่ๆคงเป็นคนที่ชื่ออะไรไวน์ๆนี่ล่ะ"
"มันไม่ใช่ธุระของพวกเจ้าเลย เออ แต่เจ้ามาก็ดีละ แชปเปอ เจ้าช่วยทางในหาผู้หญิงที่ชื่อสโนไวน์ให้หน่อยสิ"
"นางคนนี้คงสำคัญกับพระองค์ ท่าทางท่านดูร้อนรนเชียว"
"เร็วๆเถอะน่า"
"ได้เพคะ"
....
"แย่แล้ว"
"มีอะไรรึ ผู้หญิงที่ชื่อสโนไวน์ เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย มีคนกำลังพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งณดินแดนอันไกลโพ้นยังมีเมืองเมืองหนึ่งที่ตั้งอยู่ไกลออกไปเหล่าผู้คนอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างผาสุกเพราะที่แห่งนี้ถูกปกครองโดยกษัตริย์ผู้มากด้วยพระปรีชาสามารถและพระราชินีผู้เปี่ยมด้วยเมตตาความสงบสุขจึงดำรงค์สืบมาและแล้ววันหนึ่งวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงพระราชินีทรงครรภ์และได้ให้กำเนิดองค์รัชทายาทในเวลาต่อมาราชชินนีได้ให้กำเนิดพระราชธิดารูปงามมีผิวกายขาวราวกับหิมะปากเล็กแดงระเรื่อและเมื่อองหญิงน้อยลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรกก็เผยให้เห็นดวงตาสีนำ้ตาลนัยตากลมโตดูใสซื่อทุกคนต่างพากันเรียกขานว่ "เจ้าหญิงสโนไวน์" แต่เมื่อองหญิงเจริญอายุได้เพียง2พรรษา พระราชินนีก็เสด็จสวรรคตด้วยโรคไข้ป่าทำให้พระราชาต้องหาราชินนีองค์ใหม่เพื่อที่จะมาทำหน้าที่เป็นแม่ให้แก่สโนไวน์หลังจากนั้นไม่นานพระราชาก้ได้พบรักดับหญิงสาวปริศนาที่เพิ่งพบกันแค่วันเดียวและได้จัดงานอภิเษกสมรสอย่างใหญ่โต "นับวันข้าก็ยิ่งแก่ลงทุกวันองค์หญิงก็ยิ่งโตวัน ๆ เห้อข้ากลัวว่าถ้าวันหนึ่งข้าได้จากโลกนี้ไปใครจะคอยดูแลนาง... หวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจองค์หญิงน้อยลูกสาวข้านะ""ทรงอย่าได้กังวลเลยเพคะหม่อมฉันจะดูแลพระราชธิดาให้ดียิ่งกว่าลูกในไส้เสียอีกหม่อมฉันสัญญา"แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่5ปีผ่านไป เรื่องน่าสลดก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งจู่ ๆ พระราชาก็ทรงสวรรคตลงอย่างกะทันหันอำนาจทั้งหมดจึงตกเป็นของราชินนีแต่เพียงผู้เดียวเธอจึงลดฐานะสโนไวน์จากเจ้าหญิงมาเป็นคนใช้และย้ายที่พักมาอยู่กระท่อมเก่าๆหลังปราสาทเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาพบเห็นและมีคำสั่งให้ฆ่าใครก็ตามที่คิดจะทรยศเธอ14ปีต่อมาถึงแม้ว่าตอนนี้สโนไวน์จะถูกลดตัวมาเป็นคนใช้แต่ความงามของเธอหาลดตามด้วยไม่เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่นับวันยิ่งโตยิ่งงามสะพรั่ง(ร้องเพลง)ในขณะที่เธอทำความสะอาดอยู่ริมบ่อนำ้นั่นเอง"หากแต่พระผู้เป็นเจ้าได้ยินเสียงของข้าขอดลบันดาลให้ข้าได้เจอกับรักแท้ด้วยเถิด"ทันใดนั้นเองนำ้ในบ่อก็ปรากฏให้เห็นใบหน้าของหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งสโนไวน์ตกใจชั่วขณะ"ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ากลัวนะเผอิญข้ามาล่าสัตว์แถวๆนี้น่ะแล้วบังเอิญได้ยินเสียงเจ้าร้องเพลงเลยตามมาดู..."สโนไวน์รีบเดินหนีเข้าปราสาทแต่หนุ่มรูปงามก็ยังคงเดินตาม"อย่าเพิ่งไปสิ"(ร้องเพลง)ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปี ๆ ความสวยของราชชินนีก็ไม่มีวี่แววลดลงไปนางยังคงเหมือนสาวรุ่นต้นๆทั้งที่จริงๆนางเองก็แก่มากแล้วสร้างความประหลาดใจให้แก่คนที่อยู่รอบตัวนางกิจวัตรที่นางทำเวลาว่างๆคือนางจะเฝ้าถามกระจกวิญญาณถึงความสวยของนางทุกวันถามแล้วถามเล่าวันนี้ก็เช่นกันเพียงแต่คำตอบมันไม่เป็นเหมือนเดิม"กระจกวิเศษเอ๋ยท่านจงบอกเราเถิดใครงามเลิศที่สุดในปฐพี""โอ้ราชินนีของข้าในปฐพีนี้ไม่มีใครงดงามเกินท่านไปได้อีกแล้ว""มันแน่อยู่แล้วล่ะ""เอ๊ะ แต่ช้าก่อน หญิงสาววัยละอ่อนผู้นั้นช่างน่ารักและงดงามยิ่งนัก ข้าเกรงว่าความงามของท่านคงแพ้นางเสียแล้ว""ว่าไงนะ...มันเป็นใครกัน""สโนไวน์ยังไงล่ะท่าน""จะเป็นไปได้ยังไงกัน ในปฐพีนี้ใครจะงดงามเกินข้า""มันเป็นไปแล้วล่ะท่าน""หุบปากอิกระจกตาถั่ว"//ปาของใส่กระจก"เจ้านี่มันก้างขวางคอข้าจริงๆ ข้าอุตส่าห์ไว้ชีวิตเจ้าแล้วแท้ๆ นังเด็กเลี้ยงไม่เชื่อง เจ้าได้เจอดีแน่"สโนไวน์ใจเต้นรัว บัดนี้คำขอของเธอเป็นจริงแล้ว แต่เเล้วเธอก็นึกขึ้นได้"ข้าต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อน เราไม่ควรเจอกันอีกนะ""เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ ข้าต้องได้เจอเจ้าอีกแน่""เชื่อข้าเถอะมันจะปลอดภัยกว่าถ้าเราไม่เจอกัน""อย่ามาล้อเล่นข้าอย่างนี้สิไม่ว่าจะยังไงเราต้องได้เจอกันอีกไม่ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญหรืออันตรายแค่ไหนก็ตามข้าให้สัญญา""ท่านจะสัญญากะคนที่เพิ่งพบกันเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งวันเนี่ยนะ""ใช่เพราะข้าไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ใจข้าเต้นรัวได้ขนาดนี้ถึงแม้จะเพิ่งเจอกันครั้งแรกแต่ข้ากลับรู้สึกว่าเรารู้จักกันมานานนานมากมันเหมือนกับว่าเราคือคนคุ้นเคยที่ถูกพรัดพรากจากกันมาแสนนานยังไงอย่างงั้นแล้ววันนี้ก็ได้มาเจอกันอีกข้าไม่สนว่าเจ้าจะต้องรู้สึกเหมือนข้าแต่ได้โปรดให้โอกาสข้าเถอะนะ"สโนไวน์ตกอยู่ในภวังชั่วขณะใช่เธอเองก็รู้สึกเหมือนกัน"ขข้าคงต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะลาก่อน""ลาก่อนแค่ตอนนี้นะ"แต่แล้วเจ้าชายก็เพิ่งนึกอะไรออก"เดี๋ยวก่อนสิเจ้ายังไม่บอกชื่อข้าเลยนะ""ข้าชื่อสโนไวน์"ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ก่อนที่จะควบม้าจากไปสโนไวน์แอบยืนมองชายหนุ่มจากไปสักพักเธอก็เดินเข้าปราสาทด้วยหัวใจที่เอิบอิ่มแต่มันจะดีกว่านี้ถ้าราชชินนีไม่ดันไปเห็นและได้ยินทั้งสองคุยกันในขณะที่สโนไวน์กำลังทำความสะอาดตามปกติ"หนูจ๊ะหนูพอจะมีนำ้สักแก้วให้ยายไหมจ๊ะ ยายเดินทางมา3วันแล้วยังไม่กินอะไรเลย""มีค่ะเดี๋ยวข้าไปเอามาให้ยายนั่งรอตรงนี้สักครู่นะจ๊ะ"สักพัก..."นี่จ่ะยายยายเดินทางมาตั้งไกลคงจะหิวข้าเลยเอาขนมเนยกับเค้กมาให้""โอ้หนูชั่งใจดีจังขอบคุณมากๆนะจ๊ะและเพื่อตอบแทนที่หนูเป็นเด็กดี..."//ก้มหาของหญิงแก่ยื่นแอปเปิลสีแดงสดให้ "นี่นำ้ใจเล็กๆน้อยๆนะจ๊ะ""ขอบคุณมากจ่ะยาย""ลองทานดูสิจ๊ะผลแดงกำลังหวานเลย""ก็ได้ค่ะยาย"เมื่อสโนไวน์ได้กัดแอปเปิ้ลเพียงอค่คำแรกหัวใจของเธอก็หยุดเต้นโดยฉับพลันเธอล้มลงและเข้าสู่ห้วงนิทรา"เรียบร้อยแล้วสินะ" ราชินนีเดินเข้ามา "อะนี่ของเจ้า"หญิงชรารับเงินและเดินออกไป "ขอบพระทัยเพคะ"ส่วนเจ้าทั้งสองเอานางไปขังไว้ห้องใต้ดินที่ลึกที่สุดอย่าให้ใครเห็นล่ะ""พ่ะย่ะค่ะ"ราชชินนีเดินเข้ามาหาสโนไวน์อย่างมีความสุข "หลับให้สบายนะองค์หญิงน้อย".......เจ้าชายจดๆจ้องๆอยู่นอกระเบียงร่วมชั่วโมงที่ๆเขาทั้งสองเจอกันครั้งแรกเมื่อไม่นานมานี้เอง"สโนไวน์เจ้าอยู่ในนั้นรึเปล่า"ไร้ซึ่งคำตอบว่าไงองค์ชายตกใจหมดเลยพวกเจ้านี่เองตามมาได้ไงเนี่ย"ท่านลืมไปแล้วหรือข้าเป็นผีนะข้ารู้หมดแหละว่าท่านอยู่ไหน""แล้วนี่องชายมารอใครหรือเพคะ""ที่แน่ๆคงเป็นคนที่ชื่ออะไรไวน์ๆนี่ล่ะ""มันไม่ใช่ธุระของพวกเจ้าเลยเออแต่เจ้ามาก็ดีละแชปเปอเจ้าช่วยทางในหาผู้หญิงที่ชื่อสโนไวน์ให้หน่อยสิ""นางคนนี้คงสำคัญกับพระองค์ท่าทางท่านดูร้อนรนเชียว""เร็วๆเถอะน่า""ได้เพคะ"...."แย่แล้ว""มีอะไรรึผู้หญิงที่ชื่อสโนไวน์เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายมีคนกำลังพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่ง ณ วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงพระราชินีทรงครรภ์ มีผิวกายขาวราวกับหิมะปากเล็กแดงระเรื่อ ก็เผยให้เห็นดวงตาสีนำ้ตาลนัยตากลมโตดูใสซื่อ องค์หญิงก็ยิ่งโตวัน ๆ เห้อ พระราชาก็ทรงสวรรคตลงอย่างกะทันหัน แต่ความงามของเธอหาลดตามด้วยไม่ เผอิญข้ามาล่าสัตว์แถว ๆ นี้น่ะ ถามแล้วถามเล่าวันนี้ก็เช่นกันเพียง แต่ ท่านจงบอกเราเถิด แต่ช้าก่อน ข้าอุตส่าห์ไว้ชีวิตเจ้าแล้วแท้ๆนังเด็กเลี้ยงไม่เชื่องเจ้าได้เจอดีแน่ "สโนไวน์ใจเต้นรัวบัดนี้คำขอของเธอเป็นจริงแล้ว ลาก่อน ไม่ว่าจะยังไงเราต้องได้เจอกันอีก ถึงแม้จะเพิ่งเจอกันครั้งแรก นานมาก แล้ววันนี้ก็ได้มาเจอกันอีก แต่ได้โปรด ใช่เธอเองก็รู้สึกเหมือนกัน"ขข้าคงต้องขอตัวก่อนแล้วล่ะลาก่อน" "ลาก่อน หนูพอจะมีนำ้สักแก้วให้ยายไหมจ๊ะ เดี๋ยวข้าไปเอามาให้ ยายเดินทางมาตั้งไกลคงจะหิวข้าเลยเอาขนมเนยกับเค้กมาให้ "" โอ้หนูชั่งใจดีจังขอบคุณมาก ๆ นะจ๊ะ หัวใจของเธอก็หยุดเต้นโดยฉับพลัน พวกเจ้านี่เองตามมาได้ไงเนี่ย"ท่านลืมไปแล้วหรือข้าเป็นผีนะ เออ แต่เจ้ามาก็ดีละแชปเปอ ผู้หญิงที่ชื่อสโนไวน์เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายมีคนกำลังพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งณดินแดนอันไกลโพ้น
ยังมีเมืองเมืองหนึ่งที่ตั้งอยู่ไกลออกไปเหล่าผู้คนอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างผาสุกเพราะที่แห่งนี้ถูกปกครองโดยกษัตริย์ผู้มากด้วยพระปรีชาสามารถและพระราชินีผู้เปี่ยมด้วยเมตตาความสงบสุขจึงดำรงค์สืบมา
และแล้ววันหนึ่งวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงพระราชินีทรงครรภ์และได้ให้กำเนิดองค์รัชทายาทในเวลาต่อมา
ราชชินนีได้ให้กำเนิดพระราชธิดารูปงามมีผิวกายขาวราวกับหิมะปากเล็กแดงระเรื่อและเมื่อองหญิงน้อยลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรกก็เผยให้เห็นดวงตาสีนำ้ตาลนัยตากลมโตดูใสซื่อ
แต่เมื่อองหญิงเจริญอายุได้เพียงพรรษาพระราชินนีก็เสด็จสวรรคตด้วยโรคไข้ป่าทำให้พระราชาต้องหาราชินนีองค์ใหม่เพื่อที่จะมาทำหน้าที่เป็นแม่ให้แก่สโนไวน์
2หลังจากนั้นไม่นานพระราชาก้ได้พบรักดับหญิงสาวปริศนาที่เพิ่งพบกันแค่วันเดียวและได้จัดงานอภิเษกสมรสอย่างใหญ่โต
" นับวันข้าก็ยิ่งแก่ลงทุกวันองค์หญิงก็ยิ่งโตวันๆเห้อข้ากลัวว่าถ้าวันหนึ่งข้าได้จากโลกนี้ไปใครจะคอยดูแลนางหวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจองค์หญิงน้อยลูกสาวข้านะ
. . . . . . . "" ทรงอย่าได้กังวลเลยเพคะหม่อมฉันจะดูแลพระราชธิดาให้ดียิ่งกว่าลูกในไส้เสียอีกหม่อมฉันสัญญา "
5

แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ปีผ่านไปเรื่องน่าสลดก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งจู่ๆพระราชาก็ทรงสวรรคตลงอย่างกะทันหันอำนาจทั้งหมดจึงตกเป็นของราชินนีแต่เพียงผู้เดียว14 ปีต่อมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้สโนไวน์จะถูกลดตัวมาเป็นคนใช้แต่ความงามของเธอหาลดตามด้วยไม่เธอยังคงเป็นหญิงสาวที่นับวันยิ่งโตยิ่งงามสะพรั่ง
( ร้องเพลง )

ในขณะที่เธอทำความสะอาดอยู่ริมบ่อนำ้นั่นเอง" หากแต่พระผู้เป็นเจ้าได้ยินเสียงของข้าขอดลบันดาลให้ข้าได้เจอกับรักแท้ด้วยเถิด "

ทันใดนั้นเองนำ้ในบ่อก็ปรากฏให้เห็นใบหน้าของหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งสโนไวน์ตกใจชั่วขณะ" ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ากลัวนะเผอิญข้ามาล่าสัตว์แถวๆนี้น่ะแล้วบังเอิญได้ยินเสียงเจ้าร้องเพลงเลยตามมาดู . . . . . . . " สโนไวน์รีบเดินหนีเข้าปราสาทแต่หนุ่มรูปงามก็ยังคงเดินตาม " อย่าเพิ่งไปสิ " ( ร้องเพลง )