As soon as he gets home, Geppetto fashions the Marionette and calls it การแปล - As soon as he gets home, Geppetto fashions the Marionette and calls it ไทย วิธีการพูด

As soon as he gets home, Geppetto f

As soon as he gets home, Geppetto fashions the Marionette and calls it Pinocchio. The first pranks of the Marionette.
Little as Geppetto's house was, it was neat and comfortable. It was a small room on the ground floor, with a tiny window under the stairway. The furniture could not have been much simpler: a very old chair, a rickety old bed, and a tumble-down table. A fireplace full of burning logs was painted on the wall opposite the door. Over the fire, there was painted a pot full of something which kept boiling happily away and sending up clouds of what looked like real steam.
As soon as he reached home, Geppetto took his tools and began to cut and shape the wood into a Marionette.
"What shall I call him?" he said to himself. "I think I'll call him PINOCCHIO. This name will make his fortune. I knew a whole family of Pinocchi once—Pinocchio the father, Pinocchia the mother, and Pinocchi the children—and they were all lucky. The richest of them begged for his living."
After choosing the name for his Marionette, Geppetto set seriously to work to make the hair, the forehead, the eyes. Fancy his surprise when he noticed that these eyes moved and then stared fixedly at him. Geppetto, seeing this, felt insulted and said in a grieved tone:
"Ugly wooden eyes, why do you stare so?"
There was no answer.
After the eyes, Geppetto made the nose, which began to stretch as soon as finished. It stretched and stretched and stretched till it became so long, it seemed endless.
Poor Geppetto kept cutting it and cutting it, but the more he cut, the longer grew that impertinent nose. In despair he let it alone.
Next he made the mouth.
No sooner was it finished than it began to laugh and poke fun at him.
"Stop laughing!" said Geppetto angrily; but he might as well have spoken to the wall.
"Stop laughing, I say!" he roared in a voice of thunder.
The mouth stopped laughing, but it stuck out a long tongue.
Not wishing to start an argument, Geppetto made believe he saw nothing and went on with his work. After the mouth, he made the chin, then the neck, the shoulders, the stomach, the arms, and the hands.
As he was about to put the last touches on the finger tips, Geppetto felt his wig being pulled off. He glanced up and what did he see? His yellow wig was in the Marionette's hand. "Pinocchio, give me my wig!"
But instead of giving it back, Pinocchio put it on his own head, which was half swallowed up in it.
At that unexpected trick, Geppetto became very sad and downcast, more so than he had ever been before.
"Pinocchio, you wicked boy!" he cried out. "You are not yet finished, and you start out by being impudent to your poor old father. Very bad, my son, very bad!"
And he wiped away a tear.
The legs and feet still had to be made. As soon as they were done, Geppetto felt a sharp kick on the tip of his nose.
"I deserve it!" he said to himself. "I should have thought of this before I made him. Now it's too late!"
He took hold of the Marionette under the arms and put him on the floor to teach him to walk.
Pinocchio's legs were so stiff that he could not move them, and Geppetto held his hand and showed him how to put out one foot after the other.
When his legs were limbered up, Pinocchio started walking by himself and ran all around the room. He came to the open door, and with one leap he was out into the street. Away he flew!
Poor Geppetto ran after him but was unable to catch him, for Pinocchio ran in leaps and bounds, his two wooden feet, as they beat on the stones of the street, making as much noise as twenty peasants in wooden shoes.
"Catch him! Catch him!" Geppetto kept shouting. But the people in the street, seeing a wooden Marionette running like the wind, stood still to stare and to laugh until they cried.
At last, by sheer luck, a Carabineer* happened along, who, hearing all that noise, thought that it might be a runaway colt, and stood bravely in the middle of the street, with legs wide apart, firmly resolved to stop it and prevent any trouble.
* A military policeman
Pinocchio saw the Carabineer from afar and tried his best to escape between the legs of the big fellow, but without success.
The Carabineer grabbed him by the nose (it was an extremely long one and seemed made on purpose for that very thing) and returned him to Mastro Geppetto.
The little old man wanted to pull Pinocchio's ears. Think how he felt when, upon searching for them, he discovered that he had forgotten to make them!
All he could do was to seize Pinocchio by the back of the neck and take him home. As he was doing so, he shook him two or three times and said to him angrily:
"We're going home now. When we get home, then we'll settle this matter!"
Pinocchio, on hearing this, threw himself on the ground and refused to take another step. One person after another gathered around the two.
Some said one thing, some another.
"Poor Marionette," called out a man. "I am not surprised he doesn't want to go home. Geppetto, no doubt, will beat him unmercifully, he is so mean and cruel!"
"Geppetto looks like a good man," added another, "but with boys he's a real tyrant. If we leave that poor Marionette in his hands he may tear him to pieces!"
They said so much that, finally, the Carabineer ended matters by setting Pinocchio at liberty and dragging Geppetto to prison. The poor old fellow did not know how to defend himself, but wept and wailed like a child and said between his sobs:
"Ungrateful boy! To think I tried so hard to make you a well-behaved Marionette! I deserve it, however! I should have given the matter more thought."
What happened after this is an almost unbelievable story, but you may read it, dear children, in the chapters that follow.
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
ทันทีที่เขาได้รับบ้าน แฟชั่น Geppetto มาริโอเน็ตต์ และเรียกเรื่องพินอคคิโอ Pranks แรกของการมาริโอเน็ตต์น้อยเป็นบ้านของ Geppetto ขึ้น เรียบร้อย และสะดวกสบาย มันเป็นห้องเล็ก ๆ บนชั้น มีหน้าต่างเล็ก ๆ ใต้บันได เฟอร์นิเจอร์ไม่มีง่ายมาก: เก้าอี้เก่ามาก เตียงเก่าสาธารณ และตารางลงเกลือกกลิ้งได้ เตาไฟที่เต็มรูปแบบของการเขียนบันทึกที่วาดบนผนังตรงข้ามประตู เหนือไฟ มีภาพหม้อเต็มรูปแบบของสิ่งที่เก็บเดือดอย่างมีความสุขออกไป และส่งขึ้นเมฆของสิ่งที่ดูเหมือนไอน้ำที่แท้จริงทันทีที่เขามาถึงบ้าน Geppetto เอามือของเขา และเริ่มตัด และรูปร่างไม้เป็นเป็นมาริโอเน็ตต์"อะไรจะฉันโทรหาเขา" เขากล่าวว่า ตนเอง "ผมคิดว่า เราจะเรียกเขาพินอคคิโอ ชื่อนี้จะทำให้มรดกของเขา ผมรู้ว่าครอบครัวของ Pinocchi หนึ่งครั้ง — พินอคคิโอบิดา มารดา Pinocchia และ Pinocchi เด็ก — และพวกเขาโชคดีทั้งหมด รวยที่สุดของพวกเขาขอร้องสำหรับการใช้ชีวิตของเขา"หลังจากเลือกชื่อของเขามาริโอเน็ตต์ Geppetto ได้อย่างจริงจังในการทำงานให้ผม หน้าผาก ตา แฟนซีของเขาประหลาดใจเมื่อเขาพบว่า ดวงตาเหล่านี้ย้ายแล้ว จ้องไป fixedly ที่เขา Geppetto เห็นนี้ รู้สึกว่าในเสียง grieved และ insulted:"น่าเกลียดไม้ตา ทำไมคุณมองได้หรือไม่"คำตอบไม่ได้หลังจากตา Geppetto ทำจมูก ที่เริ่มยืดทันทีที่เสร็จสิ้น ยืด และยืดยืดออกจนมันกลายเป็นนาน มันเหมือนสิ้นสุดPoor Geppetto kept cutting it and cutting it, but the more he cut, the longer grew that impertinent nose. In despair he let it alone.Next he made the mouth.No sooner was it finished than it began to laugh and poke fun at him."Stop laughing!" said Geppetto angrily; but he might as well have spoken to the wall."Stop laughing, I say!" he roared in a voice of thunder.The mouth stopped laughing, but it stuck out a long tongue.Not wishing to start an argument, Geppetto made believe he saw nothing and went on with his work. After the mouth, he made the chin, then the neck, the shoulders, the stomach, the arms, and the hands.As he was about to put the last touches on the finger tips, Geppetto felt his wig being pulled off. He glanced up and what did he see? His yellow wig was in the Marionette's hand. "Pinocchio, give me my wig!"But instead of giving it back, Pinocchio put it on his own head, which was half swallowed up in it.At that unexpected trick, Geppetto became very sad and downcast, more so than he had ever been before."Pinocchio, you wicked boy!" he cried out. "You are not yet finished, and you start out by being impudent to your poor old father. Very bad, my son, very bad!"And he wiped away a tear.The legs and feet still had to be made. As soon as they were done, Geppetto felt a sharp kick on the tip of his nose."I deserve it!" he said to himself. "I should have thought of this before I made him. Now it's too late!"He took hold of the Marionette under the arms and put him on the floor to teach him to walk.Pinocchio's legs were so stiff that he could not move them, and Geppetto held his hand and showed him how to put out one foot after the other.When his legs were limbered up, Pinocchio started walking by himself and ran all around the room. He came to the open door, and with one leap he was out into the street. Away he flew!Poor Geppetto ran after him but was unable to catch him, for Pinocchio ran in leaps and bounds, his two wooden feet, as they beat on the stones of the street, making as much noise as twenty peasants in wooden shoes."Catch him! Catch him!" Geppetto kept shouting. But the people in the street, seeing a wooden Marionette running like the wind, stood still to stare and to laugh until they cried.At last, by sheer luck, a Carabineer* happened along, who, hearing all that noise, thought that it might be a runaway colt, and stood bravely in the middle of the street, with legs wide apart, firmly resolved to stop it and prevent any trouble. * A military policemanPinocchio saw the Carabineer from afar and tried his best to escape between the legs of the big fellow, but without success.The Carabineer grabbed him by the nose (it was an extremely long one and seemed made on purpose for that very thing) and returned him to Mastro Geppetto.The little old man wanted to pull Pinocchio's ears. Think how he felt when, upon searching for them, he discovered that he had forgotten to make them!All he could do was to seize Pinocchio by the back of the neck and take him home. As he was doing so, he shook him two or three times and said to him angrily:"We're going home now. When we get home, then we'll settle this matter!"Pinocchio, on hearing this, threw himself on the ground and refused to take another step. One person after another gathered around the two.Some said one thing, some another."Poor Marionette," called out a man. "I am not surprised he doesn't want to go home. Geppetto, no doubt, will beat him unmercifully, he is so mean and cruel!""Geppetto looks like a good man," added another, "but with boys he's a real tyrant. If we leave that poor Marionette in his hands he may tear him to pieces!"They said so much that, finally, the Carabineer ended matters by setting Pinocchio at liberty and dragging Geppetto to prison. The poor old fellow did not know how to defend himself, but wept and wailed like a child and said between his sobs:"Ungrateful boy! To think I tried so hard to make you a well-behaved Marionette! I deserve it, however! I should have given the matter more thought."What happened after this is an almost unbelievable story, but you may read it, dear children, in the chapters that follow.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
ทันทีที่เขากลับมา และเรียกมันว่า เก๊บเพ็ตโตแฟชั่นหุ่นกระบอก Pinocchio การเล่นตลกของหุ่นกระบอก
น้อยจิเปตโตของบ้าน คือมันเรียบร้อยและสบาย มันเป็นห้องเล็กชั้นล่างกับหน้าต่างเล็ก ๆ ใต้บันได เฟอร์นิเจอร์ไม่สามารถมีง่ายมาก : เก้าอี้เก่า เตียงเก่า โทรม และพลัดตกลงตารางเตาผิงเต็มรูปแบบของการเขียนบันทึกคือทาสีบนผนังฝั่งตรงข้ามกับประตู เหนือไฟ มีทาสีหม้อเต็มรูปแบบของสิ่งที่เก็บไว้ต้มไปอย่างมีความสุข และส่งเมฆที่เหมือนไอน้ำจริง
ทันทีที่เขาไปถึงบ้าน เก๊บเพ็ตโตเอาเครื่องมือของเขาและเริ่มที่จะตัดและรูปร่างไม้เป็นหุ่นกระบอก .
" ผมจะเรียกเขาว่าอะไร " เขาพูดกับตัวเอง" ฉันคิดว่าฉันจะโทรหาเขา พินอคคิโอ ชื่อนี้จะทำให้ดวงชะตาของเขา ผมรู้ว่าทั้งครอบครัวของ pinocchi เมื่อพิน็อคคิโอพ่อ pinocchia แม่และ pinocchi เด็กและพวกเขาทั้งหมดโชคดี ที่สุดของพวกเขาร้องขอชีวิตของเขา . "
หลังจากการเลือกชื่อสำหรับหุ่นเชิดของเขา เก๊บเพ็ตโตตั้งจริงๆทำงานให้ผม หน้าผาก ดวงตา
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: