In 1946, the Philippines won its independence and established a democratic constitutional republic modeled after the United States. Yet the system of elites and political favors remained. How were oligarchic power and patrimonial practices sustained even with the creation of a democratic national government
The creation of a national state merely expanded and centralized the opportunities for patrimonial practices. Pre-1946, when land in the Philippines was divided into feudalistic haciendas, resources for kinship distribution had been derived from the land. However, as the nation-state and government were established, resources could be derived from state capacities (such as tax collection, enactment of large-scale industries, manufacturing). A modernized state also brings with it enterprises beyond feudalist agricultural activities, including commerce, manufacturing, and finance that made “access to the state machinery more important than ever for the creation of wealth” (Hutchcroft 423).
Another factor that perpetuated the system of patrimonialism and oligarchy into the political system is external support. Patrimonial redistribution was necessary to sustain political power but there was no effort for sustainable growth in the economy. “Rent-seeking” from the government was how economic leaders profited from business enterprises rather than by innovation, increasing inputs, or improving “internal efficiencies and investments” (Hutchcroft 423). This system of patrimonialism put distribution pressure on politicians and removed the incentive for growth. The state suffered from the inability or unwillingness of the oligarchy to create sustainable revenue. Additionally, an inefficient national tax collection concentrated this dependence on patrimonialism. Hutchcroft writes, “real property and personal income tax rates remained low, and indirect taxes continued to supply 70-80 percent of total tax revenue for the state” (445). Tax exemption is one tool of patrimonial states use to reward clients, thus the creation of efficient tax revenue would undermine support for the government. Thus foreign aid, primarily from ex-colonizer United States, was imperative to sustain the oligarchy. “Three years after independence the Philippine state nearly collapsed, in large part because of its lack of tariff autonomy vis-à-vis the former colonial power (U.S.) and its inability to extract revenue from the oligarchy” (Hutchcroft 421). Especially during the Cold War, the United States provided aid to many third world countries in order to guarantee their loyalty to Western nations, despite the dictatorial or repressive nature of these governments. In the Philippines, in return for military access and bases, the United States gave hundreds of millions to Ferdinand Marcos and counterinsurgency assistance, which prolonged his inefficient and corrupt regime. Whatever growth the Philippines experienced during these years was largely a result of foreign inflow, which went into the pockets of Marcos and his patrimonial obligations rather than developmental state-building enterprises. Foreign aid allowed patrimonialism to continue despite its unsustainability and reduced the incentive to create real economic development.
Thus despite a façade of democracy (elections, constitutions, etc.), political policies narrowly served the interests of the oligarchy and their supporters and excluded the masses. Meaningful democracy had barely even had a chance to develop when Marcos established his authoritarian regime. The introduction of modern western governmental institutions without first addressing this entrenched system of patrimonialism explains why the Philippines have a government characterized by vested interests and cronyism. As the Philippines grew larger, this system exacerbated oligarchy and inequality of wealth.
POLITICAL AND ECONOMIC EXCLUSION AND UNDERDEVELOPMENT
Political and economic exclusion for the majority of the population resulted from the domination of the government by oligarchy. Wealth requirements for political office, the distributional duties of elected politicians, and economic policies that reinforced elite interests all created a political system controlled by and for the oligarchy.
Oeschlin explains the detrimental effects of oligarchy on the economy. He states that as the “established producers hold political power, less-advanced economies will adopt elite-protecting institutions, preventing the economy from advancing” (Oeschlin 314). He argues that in lower developed economies, oligarchs create policies that protect their industries from competition at the expense of productivity, eventually slowing down aggregate capital accumulation and minimizing economic growth. Workers experience a reduced incentive to save because they are unable to engage in entrepreneurial activities due to high startup costs and their small savings see small returns while elites have a greater incentive to participate in the economy. Thus, wealth is concentrated in the hands of the oligarchy, while the overall economy is minimally developed.
One sees this pattern with the Philippines’ oligarchy, which controls both economics and politics. Under Oeschlin’s theory the Philippines should enforce elite-protecting policies that reduce aggregate savings, prevent competition, and concentrate wealth unevenly. Indeed, distributional policies over time have been largely to the benefit of oligarchs. There were monopolies, tax breaks, and subsidies characterizing oligarchic agricultural industries. Land reform efforts were neither substantial nor enforced. In the 1970s, Ferdinand Marcos claimed he would create a “New Society” by breaking up traditional haciendas and redistributing them to the tenant workers. However, only 8% of five million landless peasants were eligible for land redistribution acts and the largest industries, sugar and coconut (which employed 1/3 of all Filipinos), were exempt (Zich 123). Additionally, despite GNP indicators of growth, the majority of people did not see these benefits. During Marcos regime, growth was measured at 6% (Muego 227). Yet, minimum wage for urban workers remained at 11 pesos, while commodity prices increased (Muego 228). Thus, workers were essentially at subsistence levels and prevented from accumulating enough savings that would allow them to engage in entrepreneurial activities or see investment returns.
The historical oligarchy in the Philippines’s history was a burden on the development of democracy. Since political leaders require vast reserves of wealth to participate in elections, only the rich can run for office. Therefore, the Philippines’ elite retain and rotate political power because patrimonial practices are extended to electoral systems. To illustrate, in the 1960s, national election candidates’ expenditures were equivalent to 13% of the budget (the highest ratio of campaign cost to budget in the world at the time) and half of all campaign expenses were payments to local groups, individuals, and leaders (Wurfel 764). This vast spending indicates the wealth required to be a viable candidate, and also the patrimonial manner in which it is spent. Also, there have been negligible efforts in meaningful campaign reform. For example, the Republic Act No. 7166 in 1991 was meant to curb campaign expenditures. Candidates are supposed to spend maximum 10 pesos for every voter. According to Pera’t Pulitika, an election monitoring group in the Philippines, in 2007 it cost five billion pesos to finance a campaign, vastly exceeding what the Act’s limit states should be about 450 million. It was also roughly 3% of the GDP in 2007. In addition, there are no laws restricting the amount of campaign contributions, thereby giving wealthy special interests an advantage in producing a candidate. Thus, the wealthy oligarchy assumed and reinforced political control because of already existing perceptions as leaders and also with political practices that required vast sums of money to campaign with and distribute to supporters.
Another effect that patrimonialism has on governance is inconsistency. Government jobs are another source of patrimony, and these will shift as new presidents are elected. Balicasan states that the ‘personal
ในปี 1946 ฟิลิปปินส์ชนะเอกราช และก่อตั้งเป็นประชาธิปไตยสาธารณรัฐรัฐธรรมนูญจำลองหลังจากที่สหรัฐอเมริกา แต่ ระบบของฝ่ายอนุรักษ์และหอมเมืองยังคงอยู่ เคยมีไฟ oligarchic และปฏิบัติ patrimonial ที่ยั่งยืนแม้แต่กับการสร้างของรัฐบาลแห่งชาติประชาธิปไตยการสร้างรัฐแห่งชาติเพียงขยาย และโอกาสสำหรับ patrimonial ปฏิบัติส่วนกลาง ก่อน-1946 เมื่อที่ดินในฟิลิปปินส์ถูกแบ่งออกเป็น feudalistic haciendas ได้รับการมาทรัพยากรสำหรับแจกญาติจากแผ่นดิน อย่างไรก็ตาม เป็น nation-state และรัฐบาลได้ก่อตั้ง ทรัพยากรอาจได้มาจากรัฐกำลังการผลิต (เช่นการเก็บภาษี ออกของอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ การผลิต) รัฐที่ทันสมัยนอกจากนี้ยังจะมีองค์กรนอกเหนือจากกิจกรรมทางการเกษตร feudalist พาณิชย์ ผลิต และเงินที่ทำ "ถึงสถานะเครื่องจักรสำคัญกว่าเคยสำหรับสร้างมั่งคั่ง" (Hutchcroft 423)อีกหนึ่งปัจจัยที่ perpetuated ความระบบคณาธิปไตยและ patrimonialism เป็นระบบการเมือง จะสนับสนุนภายนอก ซอร์ส patrimonial จำเป็นในการรักษาอำนาจทางการเมือง แต่มีความพยายามไม่เติบโตที่ยั่งยืนในเศรษฐกิจ "เช่าหา" จากรัฐบาลถูกวิธีเศรษฐกิจผู้นำ profited จากองค์กรธุรกิจ มากกว่า โดย นวัตกรรม การเพิ่มปัจจัยการผลิต หรือการพัฒนา "ประสิทธิภาพภายในและการลงทุน" (Hutchcroft 423) Patrimonialism ระบบนี้ดันกระจายกับนักการเมือง และเอางานสิทธิประโยชน์สำหรับการเจริญเติบโต รัฐรับความเดือดร้อนจากไม่หรือ unwillingness คณาธิปไตยที่สร้างรายได้อย่างยั่งยืน นอกจากนี้ การเก็บภาษีต่ำชาติเข้มข้นนี้พึ่งพา patrimonialism Hutchcroft เขียน "อสังหาริมทรัพย์และภาษีรายได้ส่วนบุคคลราคายังคงต่ำ และภาษีทางอ้อมต่อการจัดหา 70-80 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ภาษีรวมสำหรับรัฐ" (445) ยกเว้นภาษีเป็นเครื่องมือหนึ่งที่ใช้รางวัลลูกค้าอเมริกา patrimonial จึง สร้างรายได้ภาษีที่มีประสิทธิภาพจะบั่นทอนการสนับสนุนรัฐบาล จึงต่างช่วยเหลือ จากอดีต colonizer ประเทศสหรัฐอเมริกา มีความจำเป็นคณาธิปไตยที่หนุน "สามปีหลังจากประกาศอิสรภาพรัฐฟิลิปปินส์เกือบยุบ ส่วนใหญ่เนื่องจากการขาดภาษีอิสระ vis-เซ็ต-vis อำนาจอาณานิคมเดิม (สหรัฐอเมริกา) และไม่สามารถแยกรายได้จากการคณาธิปไตย" (Hutchcroft 421) โดยเฉพาะในช่วงสงครามเย็น สหรัฐอเมริกาให้ความช่วยเหลือกับประเทศโลกที่สามเพื่อรับประกันภักดีชาติตะวันตก แม้มีลักษณะเสนอ หรือกดขี่ของรัฐบาลนี้ ในฟิลิปปินส์ มในเข้าทหารและฐาน สหรัฐอเมริกาให้หลายร้อยล้านให้เฟอร์ดินานด์ Marcos และ counterinsurgency ความช่วยเหลือ ซึ่งขยายระบอบของเขาต่ำ และเสียหาย เจริญเติบโตสิ่งฟิลิปปินส์มีประสบการณ์ในช่วงปีเหล่านี้คือ ส่วนใหญ่ผลลัพธ์ของกระแสต่างประเทศ ที่เดินเข้าไปในกระเป๋าของ Marcos และเขาผูกพัน patrimonial มากกว่าพัฒนาสร้างรัฐวิสาหกิจ ช่วยเหลือต่างประเทศอนุญาตให้ patrimonialism เพื่อดำเนินต่อแม้ unsustainability ของ และลดลงจูงเพื่อสร้างการพัฒนาทางเศรษฐกิจอย่างแท้จริงดังนั้นแม้ มีซุ้มของประชาธิปไตย (เลือกตั้ง ธรรมนูญ ฯลฯ), นโยบายทางการเมืองท่ามกลางอาหารประโยชน์ของคณาธิปไตยการและหัวใจของพวกเขา และรวมฝูง ประชาธิปไตยมีความหมายได้แม้เพิ่งจะมีโอกาสที่จะพัฒนาเมื่อ Marcos ก่อตั้งระบอบการปกครองของประเทศ แนะนำทันสมัยสถาบันรัฐบาลตะวันตกโดยไม่ต้องแรกแก้ปัญหานี้ระบบ entrenched ของ patrimonialism อธิบายทำไมฟิลิปปินส์มีรัฐบาลโดยต่างมีผลประโยชน์และ cronyism เป็นฟิลิปปินส์เติบโตใหญ่ขึ้น ระบบนี้เลวร้ายคณาธิปไตยและความไม่เท่าเทียมกันของให้เลือกมากมายแยกทางการเมือง และเศรษฐกิจและ UNDERDEVELOPMENTแยกทางการเมือง และเศรษฐกิจสำหรับประชากรส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการปกครองของรัฐบาล โดยคณาธิปไตย อีกมากมายให้ความต้องการในทางการเมือง หน้าที่ของนักการเมืองได้รับเลือก และนโยบายทางเศรษฐกิจที่เสริมประโยชน์ยอดขึ้นควบคุมโดย และคณาธิปไตยระบบการเมืองที่สร้างขึ้นOeschlin อธิบายถึงผลกระทบผลดีของคณาธิปไตยเศรษฐกิจ เขาระบุว่า เป็นการ "สร้างผู้ผลิตถืออำนาจทางการเมือง เศรษฐกิจน้อยขั้นสูงจะนำมาใช้ยอดปกป้องสถาบัน ป้องกันไม่ให้เศรษฐกิจก้าวหน้า" (Oeschlin 314) เขาจนว่า ในประเทศที่มีการพัฒนาต่ำ oligarchs สร้างนโยบายที่ป้องกันอุตสาหกรรมการแข่งขันค่าใช้จ่ายผลผลิต ชะลอสะสมรวมทุน และลดการเติบโตทางเศรษฐกิจในที่สุด ประสบการณ์แรงจูงใจลดการบันทึกเนื่องจากไม่สามารถมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่ผู้ประกอบการเนื่องจากต้นทุนเริ่มต้นสูง และดูความประหยัดเล็กเล็กกลับขณะที่ร่ำรวยมีการจูงใจมากกว่าการมีส่วนร่วมในเศรษฐกิจ ดังนั้น ให้เลือกมากมายเป็นเข้มข้นให้ในมือของคณาธิปไตย ขณะผ่ามีพัฒนาเศรษฐกิจโดยรวมหนึ่งเห็นลายนี้กับคณาธิปไตยของฟิลิปปินส์ การควบคุมเศรษฐกิจและการเมือง ภายใต้ทฤษฎีของ Oeschlin ฟิลิปปินส์ควรบังคับใช้นโยบายปกป้องอีลิทที่ลดรวมประหยัด ป้องกันการแข่งขัน และเข้มข้นให้เลือกมากมายซึ่ง แน่นอน นโยบายขึ้นเวลาได้ส่วนใหญ่เพื่อประโยชน์ของ oligarchs มี monopolies แบ่งภาษี และเงินอุดหนุนที่กำหนดลักษณะของอุตสาหกรรมเกษตร oligarchic ปฏิรูปที่ดินก็ไม่พบ หรือถูกบังคับ ในทศวรรษ 1970 เฟอร์ดินานด์ Marcos อ้างว่า เขาจะสร้าง "สังคมใหม่" โดยแบ่งค่าดั้งเดิม haciendas redistributing ให้คนงานเช่า อย่างไรก็ตาม เท่านั้น 8% ของชาวนา landless 5 ล้านได้สิทธิ์ที่ดินซอร์สกิจการใหญ่ที่สุดอุตสาหกรรม น้ำตาล และ มะพร้าว (ที่ทำงาน 1/3 ของทั้งหมด Filipinos), ถูกยกเว้น (Zich 123) นอกจากนี้ แม้ มีมวลรวมของตัวบ่งชี้ของการเจริญเติบโต คนส่วนใหญ่ไม่ได้เห็นประโยชน์เหล่านี้ ระหว่างระบอบ Marcos เจริญเติบโตเป็นวัดที่ 6% (Muego 227) ยัง ค่าจ้างขั้นต่ำสำหรับแรงงานเมืองยังคงที่ pesos 11 ในขณะที่ราคาสินค้าโภคภัณฑ์เพิ่มขึ้น (Muego 228) ดังนั้น แรงงานถูกหลักระดับชีพ และไม่สามารถสะสมยอดประหยัดเพียงพอที่จะช่วยให้พวกเขามีส่วนร่วมในกิจกรรมของกิจการ หรือดูผลตอบแทนการลงทุนThe historical oligarchy in the Philippines’s history was a burden on the development of democracy. Since political leaders require vast reserves of wealth to participate in elections, only the rich can run for office. Therefore, the Philippines’ elite retain and rotate political power because patrimonial practices are extended to electoral systems. To illustrate, in the 1960s, national election candidates’ expenditures were equivalent to 13% of the budget (the highest ratio of campaign cost to budget in the world at the time) and half of all campaign expenses were payments to local groups, individuals, and leaders (Wurfel 764). This vast spending indicates the wealth required to be a viable candidate, and also the patrimonial manner in which it is spent. Also, there have been negligible efforts in meaningful campaign reform. For example, the Republic Act No. 7166 in 1991 was meant to curb campaign expenditures. Candidates are supposed to spend maximum 10 pesos for every voter. According to Pera’t Pulitika, an election monitoring group in the Philippines, in 2007 it cost five billion pesos to finance a campaign, vastly exceeding what the Act’s limit states should be about 450 million. It was also roughly 3% of the GDP in 2007. In addition, there are no laws restricting the amount of campaign contributions, thereby giving wealthy special interests an advantage in producing a candidate. Thus, the wealthy oligarchy assumed and reinforced political control because of already existing perceptions as leaders and also with political practices that required vast sums of money to campaign with and distribute to supporters.ผลอื่นที่ patrimonialism ในการกำกับดูแลกิจการคือ ความไม่สอดคล้อง งานรัฐบาลจะแหล่งอื่นของ patrimony และเหล่านี้จะเปลี่ยนเป็นมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีใหม่ Balicasan ระบุว่า การ ' ส่วนตัว
การแปล กรุณารอสักครู่..