ลักษณะการศึกษาภาษาตามแนวภาษาศาสตร์ 

ลักษณะการศึกษาภาษาตามแนวภาษาศาสตร์
                การศึกษาภาษาของนักภาษาศาสตร์ มีลักษณะสำคัญอยู่ ๒ ประการ โดยศรีวิไล   พลมณี  (๒๕๔๕ : ๑๖ – ๑๗)  ได้กล่าวไว้ดังต่อไป
              ๑. ศึกษาภาษาด้วยวิธีวิทยาศาสตร์
                วิธีศึกษาแบบวิทยาศาสตร์ มีการควบคุมตัวแปรต่าง ๆ ในการทดลอง ตลอดจนผลการศึกษาทดลองนั้นจะต้องพิสูจน์ได้ การศึกษาจึงเน้นการปฏิบัติทดลองจริง (Empirical) ความเที่ยงแท้แน่นอน (Exact) และความเป็นวัตถุวิสัย (Objective) นักภาษาศาสตร์นั้นเมื่อสนใจภาษาใดจะใช้ความพยายามแยกแยะภาษานั้นออกมาเพื่อดูว่าภาษานั้นมีองค์ประกอบอย่างไร เหมือนช่างเครื่องยนต์ที่รื้อส่วนประกอบของเครื่องยนต์ออกมาดู
                ไม่ได้หมายความว่า การศึกษาแบบเดิมนั้นจะขาดความเที่ยงตรงเสมอไป เพราะข้อมูลจากการศึกษาโดยวิธีอื่น ๆ ที่ไม่ใช่วิธีวิทยาศาสตร์ก็มีความเที่ยงตรงได้     เพื่อความเข้าใจเราอาจเปรียบเทียบการศึกษาภาษา ๒ วิธี คือ วิธีวิทยาศาสตร์ กับวิธีมนุษยศาสตร์ ซึ่ง ๒ วิธีนี้มีความแตกต่างกันมาก การศึกษาภาษาส่วนใหญ่ที่ทำกันมานั้น เป็นการศึกษาทางมนุษยศาสตร์ โดยมีจุดมุ่งหมายจะสร้างคุณค่าทางมนุษยศาสตร์ เป็นวิธีอัตวิสัยต้องใช้ความคิด ความรู้สึกในการรับระบบคุณค่า ซึ่งเป็นบรรทัดฐาน ดังตัวอย่างคำจำกัดความของคำนามที่ว่า “คำนามคือคำที่ใช้เรียกชื่อ คน สัตว์ สิ่งของ” การเข้าใจเรื่องคำนาม โดยคำจำกัดความนี้ต้องอาศัยความเข้าใจแบบอัตวิสัยที่ตรงกัน นักภาษาศาสตร์ไม่ได้ตำหนิการศึกษาภาษาแบบเดิมตรงวิธีการที่เป็นวิธีการทางมนุษยศาสตร์ แต่เป็นเพราะการศึกษาแบบเดิมนั้นมีข้อบกพร่องในวิธีการ จึงทำให้ขาดความเที่ยงตรงไป
              ๒. การศึกษาภาษาศาสตร์เป็นการบรรยายภาษา
                ข้อแตกต่างอีกอย่างหนึ่งของการศึกษาภาษาเชิงภาษาศาสตร์กับการศึกษาแบบเดิม นอกจากวิธีการแล้ว ก็คือลักษณะของผลที่ได้จากการศึกษา กล่าวคือ นักภาษาศาสตร์จะบรรยายภาษาตามผลการศึกษาทดลอง หรือจากการสำรวจ ตรวจสอบภาษา ส่วนนักภาษาแบบเดิมจะกำหนดหรือสั่งภาษา โดยถือเป็นหน้าที่ของนักไวยากรณ์ภาษาและครูสอนหลักภาษาในโรงเรียนทั่ว ๆ ไปที่จะต้องให้กฎเกณฑ์ว่าควรพูดอย่างไรจึงจะถูก เพราะสังคมผู้ใช้ภาษานั้น ๆ สื่อสารกันจะเป็นผู้พิจารณาตัดสินผลของการใช้ภาษาสื่อสารเอง ความต่างกันของนักภาษาศาสตร์กับนักไวยากรณ์ภาษาก็คือ ความแตกต่างของเป้าหมายการศึกษาว่า มุ่งความเป็นวิทยาศาสตร์หรือมุ่งทางมนุษยศาสตร์ทั้ง ๒ เป้าหมายล้วนมีความสำคัญในแง่มุมของตนทั้งนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะการศึกษาภาษาตามแนวภาษาศาสตร์ การศึกษาภาษาของนักภาษาศาสตร์มีลักษณะสำคัญอยู่ ๒ ประการโดยศรีวิไลพลมณี (๒๕๔๕: ๑๖ – ๑๗) ได้กล่าวไว้ดังต่อไป ๑ . ศึกษาภาษาด้วยวิธีวิทยาศาสตร์ วิธีศึกษาแบบวิทยาศาสตร์มีการควบคุมตัวแปรต่างๆ ในการทดลองตลอดจนผลการศึกษาทดลองนั้นจะต้องพิสูจน์ได้การศึกษาจึงเน้นการปฏิบัติทดลองจริงความเที่ยงแท้แน่นอน (ประจักษ์) และความเป็นวัตถุวิสัย (แน่นอน) (วัตถุประสงค์) นักภาษาศาสตร์นั้นเมื่อสนใจภาษาใดจะใช้ความพยายามแยกแยะภาษานั้นออกมาเพื่อดูว่าภาษานั้นมีองค์ประกอบอย่างไรเหมือนช่างเครื่องยนต์ที่รื้อส่วนประกอบของเครื่องยนต์ออกมาดู ไม่ได้หมายความว่าการศึกษาแบบเดิมนั้นจะขาดความเที่ยงตรงเสมอไปเพราะข้อมูลจากการศึกษาโดยวิธีอื่นๆ ที่ไม่ใช่วิธีวิทยาศาสตร์ก็มีความเที่ยงตรงได้เพื่อความเข้าใจเราอาจเปรียบเทียบการศึกษาภาษา ๒ วิธีคือวิธีวิทยาศาสตร์กับวิธีมนุษยศาสตร์ซึ่ง ๒ วิธีนี้มีความแตกต่างกันมากการศึกษาภาษาส่วนใหญ่ที่ทำกันมานั้นเป็นการศึกษาทางมนุษยศาสตร์โดยมีจุดมุ่งหมายจะสร้างคุณค่าทางมนุษยศาสตร์เป็นวิธีอัตวิสัยต้องใช้ความคิดความรู้สึกในการรับระบบคุณค่าซึ่งเป็นบรรทัดฐานดังตัวอย่างคำจำกัดความของคำนามที่ว่า "คำนามคือคำที่ใช้เรียกชื่อคนสัตว์สิ่งของ" การเข้าใจเรื่องคำนามโดยคำจำกัดความนี้ต้องอาศัยความเข้าใจแบบอัตวิสัยที่ตรงกันนักภาษาศาสตร์ไม่ได้ตำหนิการศึกษาภาษาแบบเดิมตรงวิธีการที่เป็นวิธีการทางมนุษยศาสตร์แต่เป็นเพราะการศึกษาแบบเดิมนั้นมีข้อบกพร่องในวิธีการจึงทำให้ขาดความเที่ยงตรงไป ๒ . การศึกษาภาษาศาสตร์เป็นการบรรยายภาษา ข้อแตกต่างอีกอย่างหนึ่งของการศึกษาภาษาเชิงภาษาศาสตร์กับการศึกษาแบบเดิม นอกจากวิธีการแล้ว ก็คือลักษณะของผลที่ได้จากการศึกษา กล่าวคือ นักภาษาศาสตร์จะบรรยายภาษาตามผลการศึกษาทดลอง หรือจากการสำรวจ ตรวจสอบภาษา ส่วนนักภาษาแบบเดิมจะกำหนดหรือสั่งภาษา โดยถือเป็นหน้าที่ของนักไวยากรณ์ภาษาและครูสอนหลักภาษาในโรงเรียนทั่ว ๆ ไปที่จะต้องให้กฎเกณฑ์ว่าควรพูดอย่างไรจึงจะถูก เพราะสังคมผู้ใช้ภาษานั้น ๆ สื่อสารกันจะเป็นผู้พิจารณาตัดสินผลของการใช้ภาษาสื่อสารเอง ความต่างกันของนักภาษาศาสตร์กับนักไวยากรณ์ภาษาก็คือ ความแตกต่างของเป้าหมายการศึกษาว่า มุ่งความเป็นวิทยาศาสตร์หรือมุ่งทางมนุษยศาสตร์ทั้ง ๒ เป้าหมายล้วนมีความสำคัญในแง่มุมของตนทั้งนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

                มีลักษณะสำคัญอยู่ 2 ประการโดยศรีวิไลพลมณี (2545: 16-17) ได้กล่าวไว้ดังต่อไป
              1
                มีการควบคุมตัวแปรต่าง ๆ ในการทดลอง (เชิงประจักษ์) ความเที่ยงแท้แน่นอน (แน่นอน) และความเป็นวัตถุวิสัย (วัตถุประสงค์)
                เพราะข้อมูลจากการศึกษาโดยวิธีอื่น ๆ 2 วิธีคือวิธีวิทยาศาสตร์กับวิธีมนุษยศาสตร์ซึ่ง 2 วิธีนี้มีความแตกต่างกันมาก เป็นการศึกษาทางมนุษยศาสตร์ เป็นวิธีอัตวิสัยต้องใช้ความคิดความรู้สึกในการรับระบบคุณค่าซึ่งเป็นบรรทัดฐาน "คำนามคือคำที่ใช้เรียกชื่อคนสัตว์สิ่งของ" การเข้าใจเรื่องคำนาม จึงทำให้ขาดความเที่ยงตรงไป
              2
                นอกจากวิธีการแล้วก็คือลักษณะของผลที่ได้จากการศึกษากล่าวคือ หรือจากการสำรวจตรวจสอบภาษา ๆ เพราะสังคมผู้ใช้ภาษานั้น ๆ ความแตกต่างของเป้าหมายการศึกษาว่า 2

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะการศึกษาภาษาตามแนวภาษาศาสตร์
               การศึกษาภาษาของนักภาษาศาสตร์มีลักษณะสำคัญอยู่๒ประการโดยศรีวิไล  พลมณี  ( ๒๕๔๕ : ๑๖–๑๗ )  ได้กล่าวไว้ดังต่อไป
            ๑ . ศึกษาภาษาด้วยวิธีวิทยาศาสตร์
               วิธีศึกษาแบบวิทยาศาสตร์มีการควบคุมตัวแปรต่างจะในการทดลองตลอดจนผลการศึกษาทดลองนั้นจะต้องพิสูจน์ได้การศึกษาจึงเน้นการปฏิบัติทดลองจริง ( เชิงประจักษ์ ) ความเที่ยงแท้แน่นอน ( แน่นอน ) และความเป็นวัตถุวิสัย ( วัตถุประสงค์ )เหมือนช่างเครื่องยนต์ที่รื้อส่วนประกอบของเครื่องยนต์ออกมาดู
               ไม่ได้หมายความว่าการศึกษาแบบเดิมนั้นจะขาดความเที่ยงตรงเสมอไปเพราะข้อมูลจากการศึกษาโดยวิธีอื่นจะที่ไม่ใช่วิธีวิทยาศาสตร์ก็มีความเที่ยงตรงได้    เพื่อความเข้าใจเราอาจเปรียบเทียบการศึกษาภาษา๒ความวิธีวิทยาศาสตร์กับวิธีมนุษยศาสตร์ซึ่ง๒วิธีนี้มีความแตกต่างกันมากการศึกษาภาษาส่วนใหญ่ที่ทำกันมานั้นเป็นการศึกษาทางมนุษยศาสตร์โดยมีจุดมุ่งหมายจะสร้างคุณค่าทางมนุษยศาสตร์ความรู้สึกในการรับระบบคุณค่าซึ่งเป็นบรรทัดฐานดังตัวอย่างคำจำกัดความของคำนามที่ว่า " คำนามคือคำที่ใช้เรียกชื่อคนสัตว์สิ่งของ " การเข้าใจเรื่องคำนามนักภาษาศาสตร์ไม่ได้ตำหนิการศึกษาภาษาแบบเดิมตรงวิธีการที่เป็นวิธีการทางมนุษยศาสตร์แต่เป็นเพราะการศึกษาแบบเดิมนั้นมีข้อบกพร่องในวิธีการจึงทำให้ขาดความเที่ยงตรงไป
            ๒ . การศึกษาภาษาศาสตร์เป็นการบรรยายภาษา
               ข้อแตกต่างอีกอย่างหนึ่งของการศึกษาภาษาเชิงภาษาศาสตร์กับการศึกษาแบบเดิมนอกจากวิธีการแล้วก็คือลักษณะของผลที่ได้จากการศึกษากล่าวคือนักภาษาศาสตร์จะบรรยายภาษาตามผลการศึกษาทดลองหรือจากการสำรวจส่วนนักภาษาแบบเดิมจะกำหนดหรือสั่งภาษาโดยถือเป็นหน้าที่ของนักไวยากรณ์ภาษาและครูสอนหลักภาษาในโรงเรียนทั่วจะไม่มีเพราะสังคมผู้ใช้ภาษานั้นไปที่จะต้องให้กฎเกณฑ์ว่าควรพูดอย่างไรจึงจะถูกความต่างกันของนักภาษาศาสตร์กับนักไวยากรณ์ภาษาก็คือความแตกต่างของเป้าหมายการศึกษาว่ามุ่งความเป็นวิทยาศาสตร์หรือมุ่งทางมนุษยศาสตร์ทั้ง๒เป้าหมายล้วนมีความสำคัญในแง่มุมของตนทั้งนั้น