1. INTRODUCTIONMental health lies o

1. INTRODUCTION
Mental health lies on a continuum from having no symptoms and being fully functioning to having a
severe mental disorder. Mental disorders are not categorically distinct, but rather label the part of the
continuum where symptoms are longer lasting and cause disability. They are characterized by
problems in thinking, emotional state, and behavior. Mental disorders are common in Australia.
Recent studies show that the 12-month prevalence in adults was 14.4% for anxiety disorders, 6.2%
for affective disorders (such as depression) and 5.1% for substance use disorders (37). In addition,
the 12-month treated prevalence rate of psychotic disorders such as schizophrenia is 0.45% (26).
The population impact of mental disorders is principally on disability rather than on mortality. In
Australia, mental disorders are the third largest source of disease burden after cancers and
cardiovascular diseases, but the largest source of disability burden (4). This disability burden arises in
part because mental disorders often begin early in life and have a relapsing course. For anxiety and
affective disorders, the major treatment options are psychological therapy and antidepressant
medication, with the latter being appropriate for more severe cases (9). For psychotic disorders,
antipsychotic medication is a key component of treatment, but needs to be accompanied by
psychosocial intervention and practical support (33). The present review looks at the evidence for
exercise as a treatment option, in particular for depression, anxiety, and psychotic disorders.
There is a strong relationship between physical activity and mental health. Cross-sectional studies
show that regular physical activity is associated with better mental health and emotional well-being
(11) and lower rates of mental disorders (12). Longitudinal studies also show an association between
physical activity and reduced risk of developing a mental disorder (41). For example, a populationbased
study of 7076 Dutch adults found that engaging in physical exercise reduced the risk of
developing a mood or anxiety disorder over the 3-yr follow-up period, even when controlling for
sociodemographic characteristics and physical illnesses (41).
However, the relationship between physical activity and mental health is likely to be complex and
bidirectional. Physical inactivity may be the cause and/or the consequence of poor mental health, and
there may be common factors (such as overlapping genetic vulnerabilities) that predict both (6).
Consistent with the relationship between physical activity and mental health is that individuals with a
mental disorder are at higher risk of chronic physical conditions such as heart disease, diabetes,
arthritis, and asthma (40,45).
66
2. ROLE OF EXERCISE IN TREATMENT
Exercise has been investigated for its potential to improve mental health outcomes in a variety of
mental disorders, but there is a paucity of high-quality research. Apart perhaps from depression,
exercise is not considered an established treatment for mental disorders, and it is typically evaluated
as an adjunctive treatment to pharmacotherapy or psychological therapy. Nevertheless, the Royal
Australian and New Zealand College of Psychiatrists recommends that exercise may complement
other treatments and be used as a stress management strategy to improve recovery, help prevent
recurrences, to manage the side effects of some medications, and to improve lifestyle practices and
overall health (42,43).
Most research to date has been conducted on the benefits of exercise as a treatment for depression.
Several recent meta-analyses of randomized controlled trials indicate that compared to controls,
exercise has a moderate (21,24) to large (24,31) effect size for individuals with a depressive disorder.
The benefits from exercise may not be long-lasting however, as research suggests no difference at
follow-up between exercise and control groups (21), or a reduced effect size compared to effects at
the end of the exercise intervention (24). Participants in these studies typically have mild to moderate
depression rather than severe depression. Exercise is also mildly effective at improving depressive
symptoms in individuals with a chronic physical illness (e.g., cardiovascular disease and chronic pain)
(18).
Though exercise has been evaluated in over 25 randomized controlled trials, there are few wellconducted
studies on which to make conclusions about how effective it is and how to optimize its
effectiveness for depression. Despite these concerns, it does appear reasonable to recommend
exercise as a treatment for depression. Indeed, the National Institute for Health and Clinical
Excellence in the United Kingdom recommends that a structured group program of exercise should
be considered as a first step in the treatment and management of people with persistent ‘subthreshold’
depressive symptoms or mild to moderate depression (27). Exercise is also highly rated by
people who have experienced depression (29).
Exercise is also moderately effective for anxiety, though most studies have evaluated its effect on
anxiety symptoms in non-clinical populations (47). One RCT showed that exercise may be helpful for
panic disorder. It found that 10 wks of aerobic exercise was more effective than a placebo pill but less
effective than medication (5). However, a more recent study failed to show a benefit for exercise
when completed as an adjunct to medication (46). Although panic symptoms improved in the group
undergoing exercise training, exercise was no more beneficial than a relaxation training control.
Research in adults with schizophrenia shows that exercise programs can improve certain kinds of
mental health symptoms (e.g., blunted emotions, loss of drive, and thinking difficulties), but are less
effective for other symptoms (e.g., delusions and hallucinations) (13). Exercise programs may also
improve other psychological outcomes, such as social competence, self-esteem, and well-being (19).
Exercise is also important in improving the physical health of individuals with serious mental disorders
(e.g., schizophrenia), as these individuals die 16 to 20 yrs earlier than the general population, with
this differential mortality gap growing in recent decades (34). Two-thirds of these premature deaths
are related to physical health risk factors resulting from poor access to medical care, poor diet, little
exercise, and medication-induced weight gain (34). Indeed, up to 86% of patients treated with
antipsychotic medication experience significant gain in weight (2).
Likewise, metabolic syndrome, a combination of medical disorders associated with an increased risk
for developing cardiovascular disease, diabetes, and early death occurs in approximately 40% of
67
patients receiving antipsychotic treatment (23). As a result, the prevalence of type 2 diabetes mellitus
among people with schizophrenia more than doubles that of the general population (16). Given the
benefits of exercise on weight control, preventing the onset of type 2 diabetes mellitus, and improving
glycemic control in those with pre-diabetes (20), there is a growing interest in the interventions
focused on increasing physical activity as an adjunctive therapy for this population (8,13). Most
studies have evaluated structured, supervised exercise interventions lasting between 4 and 16 wks
that includes predominantly aerobic exercise (i.e., walking, cycling, and swimming) (8,13). These
studies indicate that exercise therapy is well received, and is associated with improved physical
health (3,8,13).3. EXERCISE PRESCRIPTION – BOUNDARIES OF EVIDENCE
There is a lack of rigorous research on which to guide decisions about optimal exercise parameters
(e.g., dose, type of exercise) for individuals with mental disorders. Meta-analyses of exercise
interventions for mental health have examined this issue by evaluating which factors explain
heterogeneity in effect sizes from different studies (e.g., 17,18,21,24,31,47). But these analyses can
be limited by the small number of studies to compare and the variety of confounding parameters and
study characteristics. Another strategy is to compare different kinds of exercise and doses head-tohead
within a clinical trial (7,22,36,44). A third approach has been to summarize the most common
parameters in exercise interventions shown to be helpful in clinical trials (30).
For treating depression and anxiety, most studies have evaluated aerobic exercise rather than
resistance or mixed exercise interventions. One meta-analysis (24) suggested that aerobic exercise
may be less effective than resistance or mixed exercise, but effect size confidence intervals
overlapped, and other meta-analyses have not shown a moderating effect from type of exercise
(21,31,47). Only a handful of studies have directly compared the effectiveness of aerobic and
resistance exercise for mental disorders. These studies have indicated no difference in effectiveness
for depression (39). The effect of exercise supervision is also unclear (24), though the majority of
studies have involved some degree of supervision (30) and it may be helpful to improve adherence.
There are too few studies to determine whether individual- or group-based exercise is better (24).
Both have been shown to be effective (30), but for individuals with serious mental disorders,
encouraging other people to be involved in the physical activity will lead to a higher chance of
success (1).
Duration of the exercise intervention may have an effect on mental health outcomes. One metaanalysis
of exercise to treat depression showed that interventions lasting 10 wks or longer had
weaker effects than durations less than 10 wks (21). However, the reverse was found in a different
meta-analysis of exercise for clinical depression with interventions lasting 10 to 16 wks more effective
than shorter durations (31). It is possible that other study characteristics may be responsi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำสุขภาพจิตอยู่ในความต่อเนื่องจากมีอาการและการทำงานอย่างมีความรุนแรงโรคจิต โรคจิตไม่แตกต่างกัน categorically แต่ป้ายชื่อเป็น ส่วนหนึ่งของการความต่อเนื่องซึ่งอาการจะยาวนาน และทำให้เกิดความพิการ พวกเขามีลักษณะปัญหาความคิด อารมณ์ และลักษณะการทำงาน โรคจิตทั่วไปในออสเตรเลียได้การศึกษาล่าสุดแสดงว่า ชุก 12 เดือนในผู้ใหญ่อยู่ 14.4% โรควิตกกังวล 6.2%ผลผิดปกติ (เช่นภาวะซึมเศร้า) และ 5.1% สำหรับสารใช้โรค (37) นอกจากนี้อัตราชุกบำบัด 12 เดือนของ psychotic โรคเช่นโรคจิตเภทเป็น 0.45% (26)ประชากรผลกระทบของโรคจิตเป็นหลัก บนพิการ มากกว่าการตาย ในออสเตรเลีย โรคจิตเป็นต้นที่สามที่ใหญ่ที่สุดของภาระโรคหลังจากโรคมะเร็ง และโรคหัวใจและหลอดเลือด ได้แหล่งใหญ่ที่สุดของภาระพิการ (4) ภาระนี้พิการเกิดขึ้นในส่วนหนึ่งเนื่องจากความผิดปกติทางจิตใจมักจะ เริ่มต้นในชีวิต และมีหลักสูตร relapsing อาการวิตกกังวล และโรคผล ตัวเลือกการรักษาที่สำคัญคือ จิตวิทยาบำบัดและ antidepressantยา กับหลังที่เหมาะสมสำหรับกรณีที่รุนแรงมากขึ้น (9) สำหรับโรค psychoticยา antipsychotic เป็นส่วนประกอบสำคัญของการรักษา แต่ต้องร่วมแทรกแซง psychosocial และสนับสนุนการปฏิบัติ (33) ตรวจทานปัจจุบันค้นหาหลักฐานในการออกกำลังกายเป็นตัวรักษา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การซึมเศร้า วิตกกังวล โรค psychoticมีความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายภาพและสุขภาพจิตที่ดี ศึกษาเหลวแสดงว่ากิจกรรมทางกายภาพปกติเกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตที่ดีและอารมณ์(11) และอัตราการลดลงของโรคจิต (12) การศึกษาระยะยาวแสดงความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายภาพและลดความเสี่ยงโรคความผิดปกติทางจิต (41) ตัวอย่าง populationbasedศึกษาผู้ใหญ่ 7076 เนเธอร์แลนด์พบว่า ในกายลดความเสี่ยงของพัฒนาโรคอารมณ์หรือวิตกกังวลในช่วง 3 ปีติดตามผล แม้ว่าการควบคุมสำหรับลักษณะ sociodemographic และการเจ็บป่วยจริง (41)อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายภาพและสุขภาพจิตมีแนวโน้มที่จะซับซ้อน และแบบสองทิศทาง สาเหตุทางกายภาพอาจเป็นสาเหตุหรือผลมาจากสุขภาพจิตที่ดี และอาจมีปัจจัยร่วม (เช่นการทับซ้อนปัญหาทางพันธุกรรม) ที่ทำนายทั้ง (6)สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมทางกายภาพและสุขภาพจิตคือบุคคลที่มีความโรคจิตเป็นโรคเรื้อรังทางกายภาพเช่นโรคหัวใจ เบาหวาน เสี่ยงสูงโรคไขข้ออักเสบ และโรคหอบหืด (40,45)662. บทบาทของการออกกำลังกายในการรักษาออกกำลังกายมีการตรวจสอบสำหรับศักยภาพในการปรับปรุงผลลัพธ์ของสุขภาพจิตโรคจิต แต่มี paucity วิจัยคุณภาพสูง แยกจากภาวะซึมเศร้า บางทีออกกำลังกายไม่ถือว่าการรักษาโรคจิตขึ้น และมักจะถูกประเมินเป็นการรักษา adjunctive pharmacotherapy หรือบำบัดทางจิตใจ อย่างไรก็ตาม รอยัลออสเตรเลียและนิวซีแลนด์วิทยาลัยจิตแพทย์แนะนำให้ ออกกำลังกายอาจช่วยเติมเต็มรักษาอื่น ๆ และใช้เป็นกลยุทธ์การบริหารความเครียดการปรับปรุงการกู้คืน ป้องกันเกิด จัดการผลข้างเคียงของยา และปรับปรุงแนวทางการดำเนินชีวิต และโดยรวมสุขภาพ (42,43)ดำเนินการวิจัยส่วนใหญ่วันในประโยชน์ของการออกกำลังกายในโรคซึมเศร้าวิเคราะห์ล่าสุด meta ต่าง ๆ ของการทดลองควบคุม randomized บ่งชี้ว่า เมื่อเทียบกับตัวควบคุมออกกำลังกายปานกลาง (21,24) ต้องได้ผล (24,31) ขนาดใหญ่สำหรับบุคคลที่มีโรค depressiveประโยชน์จากการออกกำลังกายอาจไม่ยาวนานอย่างไรก็ตาม เป็นงานวิจัยที่แนะนำไม่มีความแตกต่างที่ติดตามระหว่างการออกกำลังกายและการควบคุมของกลุ่ม (21), หรือขนาดผลลดลงเมื่อเทียบกับผลที่จุดสิ้นสุดของการแทรกแซงการออกกำลังกาย (24) ผู้เข้าร่วมในการศึกษาเหล่านี้มักจะมีอ่อนบรรเทาภาวะซึมเศร้ามากกว่าภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง ออกกำลังกายก็มีประสิทธิภาพ mildly ปรับปรุง depressiveอาการในบุคคลที่มีความจริงเจ็บป่วยเรื้อรัง (เช่น โรคหัวใจและหลอดเลือดและอาการปวดเรื้อรัง)(18)แม้ว่าการออกกำลังกายได้รับการประเมินในการทดลองควบคุม randomized 25 มี wellconducted น้อยที่จะทำให้ข้อสรุปเกี่ยวกับวิธีที่มีประสิทธิภาพจึงเป็นการศึกษาและวิธีการเพิ่มประสิทธิภาพของประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า แม้ มีความกังวลเหล่านี้ มันปรากฏเหมาะสมที่จะแนะนำออกกำลังกายในโรคซึมเศร้า แน่นอน สถาบัน เพื่อสุขภาพ และคลินิกในสหราชอาณาจักรแนะนำโปรแกรมกลุ่มโครงสร้างของการออกกำลังกายควรถือได้ว่าเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาและการบริหารคนแบบ 'subthreshold'อาการ depressive หรือไมลด์บรรเทาภาวะซึมเศร้า (27) ออกกำลังกายจะดีคะแนนเป็นคนที่มีประสบการณ์ซึมเศร้า (29)ออกกำลังกายก็มีประสิทธิภาพปานกลางอาการวิตกกังวล แม้ว่าส่วนใหญ่ศึกษาได้ประเมินผลของบนอาการวิตกกังวลในกลุ่มประชากรที่ไม่ใช่คลินิก (47) RCT หนึ่งแสดงให้เห็นว่า การออกกำลังกายอาจจะมีประโยชน์สำหรับโรคตื่นตระหนก พบว่า 10 wks แอโรบิกออกกำลังกายมีประสิทธิภาพมากกว่ายายาหลอกแต่น้อยมีประสิทธิภาพมากกว่ายา (5) อย่างไรก็ตาม การศึกษาล่าสุดไม่มีประโยชน์ออกกำลังกายเมื่อเสร็จสมบูรณ์เป็นเกียรติคุณการให้ยา (46) แม้ว่าอาการหวาดกลัวขึ้นในกลุ่มในระหว่างการฝึกออกกำลังกาย ออกกำลังกายมีประโยชน์ไม่มากขึ้นกว่าการผ่อนคลายฝึกควบคุมวิจัยในผู้ใหญ่กับโรคจิตเภทแสดงว่า โปรแกรมออกกำลังกายสามารถปรับปรุงบางชนิดของอาการสุขภาพจิต (เช่น blunted อารมณ์ สูญเสียไดรฟ์ และความยากลำบากความคิด), แต่มีน้อยมีประสิทธิภาพสำหรับอาการอื่น ๆ (เช่น delusions และเห็นภาพหลอน) (13) โปรแกรมออกกำลังกายอาจจะปรับปรุงผลการทางจิตวิทยาอื่น ๆ เช่นความสามารถทางสังคม นับถือตนเอง และสุขภาพ (19)ออกกำลังกายเป็นสิ่งสำคัญในการปรับปรุงสุขภาพของบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตอย่างจริงจัง(เช่น โรคจิตเภท), เป็นตายบุคคลเหล่านี้ 16-20 ปีก่อนหน้านี้มากกว่าประชากรทั่วไป ด้วยช่องว่างการตายส่วนนี้เติบโตในทศวรรษล่าสุด (34) สองในสามของเหล่านี้เสียชีวิตก่อนวัยอันควรเกี่ยวข้องกับปัจจัยเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกิดจากการเข้าถึงที่ดีการดูแลทางการแพทย์ อาหารดี น้อยออกกำลังกาย และทำให้เกิดยาน้ำหนัก (34) จริง ๆ ถึง 86% ของผู้ป่วยที่รักษาด้วยกำไรสำคัญของประสบการณ์ยา antipsychotic น้ำหนัก (2)ในทำนองเดียวกัน เผาผลาญอาการ รวมโรคทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับพัฒนาโรคหัวใจและหลอดเลือด เบาหวาน และตายช่วงเกิดขึ้นประมาณ 40% ของ 67ผู้ป่วยที่รับรักษา antipsychotic (23) ดังนั้น ส่วนชนิดเบาหวาน 2คนมีโรคจิตเภทมากกว่าคู่ของประชากรทั่วไป (16) ได้รับการประโยชน์ของการออกกำลังกายควบคุมน้ำหนัก ป้องกันเริ่มมีอาการของเบาหวานชนิดที่ 2 และปรับปรุงควบคุม glycemic ในผู้ที่มีโรคเบาหวานก่อน (20) มีดอกเบี้ยเติบโตในงานเน้นการเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพเป็นการบำบัด adjunctive สำหรับประชากรนี้ (8,13) มากที่สุดศึกษาได้ประเมินงานโครงสร้าง มีกายยาวนานระหว่าง 16 และ 4 wksที่มีการเต้นแอโรบิกเป็นการออกกำลังกาย (เช่น เดิน ขี่จักรยาน และว่ายน้ำ) (8,13) เหล่านี้ศึกษาบ่งชี้ว่า การออกกำลังกายบำบัดดีรับ และเกี่ยวข้องกับทางกายภาพดีขึ้นสุขภาพ (3,8,13) . 3 ออกกำลังกายยา – ขอบเขตของหลักฐานมีการขาดการวิจัยอย่างเข้มงวดซึ่งในการตัดสินใจเกี่ยวกับพารามิเตอร์การออกกำลังกายที่เหมาะสม(เช่น ยา ชนิดของการออกกำลังกาย) สำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต วิเคราะห์เมตาของการออกกำลังกายการรักษาสุขภาพจิตได้ตรวจสอบปัญหา โดยประเมินซึ่งอธิบายปัจจัยheterogeneity ขนาดผลจากการศึกษาแตกต่างกัน (เช่น 17,18,21,24,31,47) แต่สามารถวิเคราะห์เหล่านี้ถูกจำกัด ด้วยจำนวนขนาดเล็กของการศึกษาเพื่อเปรียบเทียบและมีความหลากหลายของพารามิเตอร์ confounding และศึกษาลักษณะ อีกกลยุทธ์คือการ เปรียบเทียบชนิดของการออกกำลังกายและปริมาณหัว toheadภายในเป็นเชิงทดลองทางคลินิก (7,22,36,44) วิธีที่สามที่ได้รับการ สรุปร่วมกันมากที่สุดพารามิเตอร์ในการแทรกแซงการออกกำลังกายแสดงเพื่อเป็นประโยชน์ในการทดลองทางคลินิก (30)สำหรับการรักษาภาวะซึมเศร้าและวิตกกังวล การศึกษาส่วนใหญ่ได้ประเมินการออกกำลังกายแอโรบิก rather กว่าต้านทานหรือการแทรกแซงการออกกำลังกายที่ผสม หนึ่ง meta-analysis (24) แนะนำให้ออกกำลังกายเต้นแอโรบิกอาจมีประสิทธิภาพน้อยกว่าความต้านทาน หรือออกกำลังกายผสม แต่ผลขนาดช่วงความเชื่อมั่นเหตุการณ์ และอื่น ๆ meta วิเคราะห์ให้แสดงผล moderating จากชนิดของการออกกำลังกาย(21,31,47) เพียงกำมือของศึกษาได้โดยตรงเปรียบเทียบประสิทธิภาพของแอโรบิก และต้านทานการออกกำลังกายสำหรับโรคจิต การศึกษานี้ได้ระบุไม่แตกต่างในประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า (39) ผลของการออกกำลังกายดูแลก็ชัดเจน (24), แม้ว่าส่วนใหญ่การศึกษามีส่วนร่วมบางส่วนของดูแล (30) และอาจช่วยในการปรับปรุงต่าง ๆมีการศึกษาน้อยเกินไปในการกำหนดว่า บุคคล หรือกลุ่มการออกกำลังกายเป็นดี (24)ทั้งสองได้รับการแสดงจะมีผลบังคับใช้ (30), แต่ สำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตอย่างรุนแรงส่งเสริมให้บุคคลอื่นมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางกายภาพจะทำให้มีโอกาสสูงความสำเร็จ (1)ระยะเวลาของการแทรกแซงการออกกำลังกายอาจมีผลกระทบสุขภาพจิตผล Metaanalysis หนึ่งออกกำลังกายเพื่อรักษาภาวะซึมเศร้าพบว่างานวิจัยที่ยาวนาน 10 wks หรืออีกต่อไปได้ผลแข็งแกร่ง กว่าระยะเวลาน้อย กว่า 10 wks (21) อย่างไรก็ตาม กลับที่พบในที่แตกต่างกันmeta-analysis ของการออกกำลังกายสำหรับคลินิกซึมเศร้ามีงานวิจัยที่ยาวนานมีประสิทธิภาพ 10-16 wksกว่าสั้นกว่าระยะเวลา (31) เป็นไปได้ว่า ลักษณะการศึกษาอื่น ๆ อาจ responsi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำสุขภาพจิตอยู่บนต่อเนื่องจากที่มีอาการใดๆ
และเป็นที่ทำงานอย่างเต็มที่จะมีความผิดปกติทางจิตอย่างรุนแรง ความผิดปกติทางจิตที่แตกต่างกันไม่ได้เด็ดขาด
แต่ป้ายส่วนหนึ่งของความต่อเนื่องที่มีอาการยาวนานอีกต่อไปและก่อให้เกิดความพิการ
พวกเขามีลักษณะปัญหาในการคิดอารมณ์และพฤติกรรม ความผิดปกติทางจิตที่พบบ่อยในประเทศออสเตรเลีย.
การศึกษาล่าสุดแสดงให้เห็นว่าความชุก 12 เดือนในผู้ใหญ่เป็น 14.4% สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวล 6.2%
สำหรับความผิดปกติทางอารมณ์ (เช่นภาวะซึมเศร้า) และ 5.1% สำหรับความผิดปกติใช้สารเสพติด (37) นอกจากนี้อัตราความชุกรับการรักษา 12 เดือนจากความผิดปกติทางจิตเช่นโรคจิตเภทเป็น 0.45% (26). ผลกระทบของประชากรผิดปกติทางจิตเป็นหลักเกี่ยวกับความพิการมากกว่าการตาย ในประเทศออสเตรเลียผิดปกติทางจิตเป็นแหล่งที่ใหญ่เป็นอันดับสามของภาระโรคหลังจากการเกิดโรคมะเร็งและโรคหัวใจและหลอดเลือดแต่แหล่งใหญ่ที่สุดของภาระความพิการ (4) ภาระความพิการนี้เกิดขึ้นในส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดปกติทางจิตมักจะเริ่มต้นในช่วงต้นชีวิตและมีความแน่นอนกำเริบ สำหรับความวิตกกังวลและความผิดปกติของอารมณ์ตัวเลือกการรักษาที่สำคัญคือการรักษาทางด้านจิตใจและยากล่อมประสาทยาที่เหมาะสมกับความเป็นอยู่หลังสำหรับกรณีที่รุนแรงมากขึ้น(9) สำหรับความผิดปกติทางจิต, ยารักษาโรคจิตเป็นองค์ประกอบสำคัญของการรักษา แต่ความต้องการที่จะมาพร้อมกับการแทรกแซงทางจิตสังคมและสนับสนุนการปฏิบัติ(33) ความคิดเห็นที่ปัจจุบันมีลักษณะที่หลักฐานสำหรับการออกกำลังกายเป็นตัวเลือกการรักษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลและความผิดปกติทางจิต. มีความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิต การศึกษาแบบตัดขวางแสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายเป็นประจำมีความเกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตที่ดีขึ้นและอารมณ์เป็นอยู่ที่ดี(11) และอัตราการลดลงของความผิดปกติทางจิต (12) การศึกษาระยะยาวยังแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและการลดความเสี่ยงของการพัฒนาโรคทางจิต (41) ยกตัวอย่างเช่น populationbased ศึกษา 7076 ดัตช์ผู้ใหญ่พบว่าการมีส่วนร่วมในการออกกำลังกายช่วยลดความเสี่ยงของการพัฒนาอารมณ์หรือความผิดปกติของความวิตกกังวลในช่วงติดตาม3 ปีแม้ในขณะที่ควบคุมลักษณะที่ยาวนานและการเจ็บป่วยทางกาย(41). อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิตที่มีแนวโน้มที่จะมีความซับซ้อนและแบบสองทิศทาง ขาดการออกกำลังกายอาจจะเป็นสาเหตุและ / หรือผลที่ตามมาของการมีสุขภาพจิตที่ไม่ดีและอาจจะมีปัจจัยร่วมกัน(เช่นที่ทับซ้อนกันช่องโหว่ทางพันธุกรรม) ที่คาดการณ์ทั้งสอง (6). สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างการออกกำลังกายและสุขภาพจิตคือการที่บุคคลที่มีโรคทางจิตที่มีความเสี่ยงที่สูงขึ้นของสภาพทางกายภาพเรื้อรังเช่นโรคหัวใจโรคเบาหวานโรคข้ออักเสบและโรคหอบหืด (40,45). 66 2 บทบาทของการออกกำลังกายในการรักษาการออกกำลังกายที่ได้รับการตรวจสอบเพื่อศักยภาพในการปรับปรุงการรักษาสุขภาพจิตในความหลากหลายของความผิดปกติทางจิตแต่มีความยากจนของการวิจัยที่มีคุณภาพสูง บางทีอาจจะนอกเหนือจากภาวะซึมเศร้า, การออกกำลังกายจะไม่ถือว่าการรักษาที่จัดตั้งขึ้นเพื่อผิดปกติทางจิตและจะมีการประเมินผลโดยทั่วไปการรักษาเสริมในการรักษาด้วยยาหรือการบำบัดทางด้านจิตใจ อย่างไรก็ตามรอยัลออสเตรเลียและนิวซีแลนด์วิทยาลัยจิตแพทย์แนะนำว่าการออกกำลังกายอาจเสริมการรักษาอื่นๆ และนำมาใช้เป็นกลยุทธ์การจัดการกับความเครียดในการปรับปรุงการกู้คืนช่วยป้องกันการเกิดซ้ำในการจัดการผลข้างเคียงของยาบางอย่างและเพื่อปรับปรุงการปฏิบัติดำเนินชีวิตและโดยรวมสุขภาพ (42,43). การวิจัยส่วนใหญ่วันที่ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับประโยชน์ของการออกกำลังกายเป็นยาสำหรับภาวะซึมเศร้า. the หลายวิเคราะห์เมตาที่ผ่านมาของการทดลองแบบสุ่มแสดงให้เห็นว่าเมื่อเทียบกับการควบคุมการออกกำลังกายที่มีในระดับปานกลาง (21,24) เพื่อ ขนาดใหญ่ (24,31) ขนาดผลสำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติซึมเศร้า. ผลประโยชน์จากการออกกำลังกายอาจจะไม่ได้ในระยะยาวอย่างไรก็ตามในขณะที่แสดงให้เห็นความแตกต่างการวิจัยที่ไม่มีการติดตามผลระหว่างการออกกำลังกายและควบคุมกลุ่ม (21) หรือลดขนาดของผลกระทบ เมื่อเทียบกับผลกระทบที่ตอนท้ายของการแทรกแซงการออกกำลังกาย(24) ผู้เข้าร่วมในการศึกษาเหล่านี้มักจะมีน้อยถึงปานกลางภาวะซึมเศร้ามากกว่าภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง การออกกำลังกายยังมีประสิทธิภาพอย่างอ่อนโยนที่การปรับปรุงซึมเศร้าอาการในบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางกายเรื้อรัง (เช่นโรคหลอดเลือดหัวใจและอาการปวดเรื้อรัง) (18). การออกกำลังกายแม้ว่าจะได้รับการประเมินในกว่า 25 งานวิจัยแบบสุ่มมี wellconducted ไม่กี่การศึกษาเกี่ยวกับการที่จะทำให้ข้อสรุปเกี่ยวกับวิธีการที่มีประสิทธิภาพและวิธีการที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า แม้จะมีความกังวลเหล่านี้ก็ไม่ปรากฏเหตุผลที่จะแนะนำการออกกำลังกายการรักษาภาวะซึมเศร้า ที่จริงที่สถาบันแห่งชาติเพื่อสุขภาพและคลินิกความเป็นเลิศในสหราชอาณาจักรแนะนำว่าโปรแกรมกลุ่มโครงสร้างของการออกกำลังกายควรได้รับการพิจารณาเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาและการจัดการของคนที่มีความถาวร'subthreshold' อาการซึมเศร้าหรืออ่อนถึงปานกลางภาวะซึมเศร้า (27 ) การออกกำลังกายยังมีการจัดอันดับอย่างสูงจากผู้ที่มีประสบการณ์ภาวะซึมเศร้า (29). การออกกำลังกายยังมีประสิทธิภาพในระดับปานกลางสำหรับความวิตกกังวลแม้ว่าการศึกษาส่วนใหญ่มีการประเมินผลกระทบต่ออาการวิตกกังวลในประชากรที่ไม่ใช่ทางคลินิก (47) RCT หนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับโรคตื่นตระหนก พบว่า 10 สัปดาห์ของการออกกำลังกายแอโรบิกเป็นผลดีกว่ายาหลอก แต่น้อยที่มีประสิทธิภาพมากกว่ายา(5) อย่างไรก็ตามการศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ล้มเหลวที่จะแสดงให้เห็นประโยชน์สำหรับการออกกำลังกายเมื่อเสร็จสิ้นการเป็นส่วนเสริมยา(ที่ 46) แม้ว่าอาการตื่นตระหนกที่ดีขึ้นในกลุ่มที่ได้รับการฝึกอบรมการออกกำลังกายการออกกำลังกายก็ไม่ได้ประโยชน์มากขึ้นกว่าการควบคุมการฝึกผ่อนคลาย. การวิจัยในผู้ใหญ่ที่มีอาการจิตเภทแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการออกกำลังกายสามารถปรับปรุงบางชนิดของอาการสุขภาพจิต (เช่นอารมณ์ความรู้สึกทื่อ, การสูญเสียของไดรฟ์และ ความยากลำบากในการคิด) แต่มีน้อยที่มีประสิทธิภาพสำหรับอาการอื่นๆ (เช่นหลงผิดและภาพหลอน) (13) โปรแกรมการออกกำลังกายนอกจากนี้ยังอาจปรับปรุงผลทางจิตวิทยาอื่น ๆ เช่นความสามารถทางสังคม, ความนับถือตนเองและความเป็นอยู่ (19). การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่สำคัญในการปรับปรุงสุขภาพร่างกายของบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต(เช่นโรคจิตเภท) เป็นบุคคลเหล่านี้ ตาย 16-20 ปีก่อนหน้านี้กว่าประชากรทั่วไปที่มีช่องว่างที่แตกต่างกันนี้การตายที่เพิ่มขึ้นในทศวรรษที่ผ่านมา(34) สองในสามของการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรเหล่านี้มีความสัมพันธ์กับปัจจัยเสี่ยงสุขภาพร่างกายที่เกิดจากการเข้าถึงที่ไม่ดีในการดูแลทางการแพทย์อาหารไม่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ การออกกำลังกายและการเพิ่มน้ำหนักยาที่เกิดขึ้น (34) อันที่จริงถึง 86% ของผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วยประสบการณ์การใช้ยารักษาโรคจิตกำไรอย่างมีนัยสำคัญในน้ำหนัก(2). ในทำนองเดียวกันภาวะ metabolic syndrome การรวมกันของความผิดปกติทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาโรคหัวใจและหลอดเลือดโรคเบาหวานและตายเร็วเกิดขึ้นในประมาณ40 % ของ67 ผู้ป่วยได้รับการรักษาโรคจิต (23) เป็นผลให้ความชุกของโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เบาหวานในหมู่คนที่มีอาการจิตเภทมากกว่าสองเท่าของประชากรทั่วไป(16) ได้รับผลประโยชน์ของการออกกำลังกายในการควบคุมน้ำหนัก, การป้องกันการโจมตีของเบาหวานชนิดที่ 2 และการปรับปรุงการควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดในผู้ที่มีโรคเบาหวานก่อน(20) มีการเติบโตที่น่าสนใจในการแทรกแซงมุ่งเน้นไปที่การออกกำลังกายเพิ่มขึ้นเป็นยาเสริมสำหรับประชากรกลุ่มนี้ (8,13) ส่วนใหญ่การศึกษาได้รับการประเมินโครงสร้างการกำกับดูแลการแทรกแซงการออกกำลังกายที่ยั่งยืนระหว่างวันที่ 4 และ 16 สัปดาห์ที่มีส่วนใหญ่ออกกำลังกายแบบแอโรบิค(เช่นการเดินการขี่จักรยานและว่ายน้ำ) (8,13) เหล่านี้การศึกษาแสดงให้เห็นว่าการรักษาด้วยการออกกำลังกายที่ได้รับอย่างดีและมีความเกี่ยวข้องกับทางกายภาพที่ดีขึ้นสุขภาพ(3,8,13) 0.3 การออกกำลังกาย - ขอบเขตของหลักฐานมีการขาดของการวิจัยอย่างเข้มงวดที่จะเป็นแนวทางในการตัดสินใจเกี่ยวกับการออกกำลังกายที่ดีที่สุดพารามิเตอร์เป็น(เช่นยาประเภทของการออกกำลังกาย) สำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิต การวิเคราะห์อภิมาของการออกกำลังกายการแทรกแซงสุขภาพจิตได้ตรวจสอบปัญหานี้โดยการประเมินปัจจัยที่อธิบายความแตกต่างในขนาดที่มีผลจากการศึกษาที่แตกต่างกัน(เช่น 17,18,21,24,31,47) แต่การวิเคราะห์เหล่านี้สามารถถูก จำกัด ด้วยจำนวนเล็ก ๆ ของการศึกษาเพื่อเปรียบเทียบและความหลากหลายของพารามิเตอร์รบกวนและลักษณะการศึกษา กลยุทธ์หนึ่งคือการเปรียบเทียบที่แตกต่างกันของการออกกำลังกายและปริมาณหัว tohead ภายในการทดลองทางคลินิก (7,22,36,44) วิธีที่สามได้รับการสรุปที่พบมากที่สุดพารามิเตอร์ในการออกกำลังกายการแทรกแซงการแสดงให้เห็นว่าจะเป็นประโยชน์ในการทดลองทางคลินิก (30). สำหรับการรักษาภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวลการศึกษาส่วนใหญ่มีการประเมินการออกกำลังกายแอโรบิกมากกว่าความต้านทานหรือแทรกแซงการออกกำลังกายผสม หนึ่ง meta-analysis (24) ชี้ให้เห็นว่าการออกกำลังกายแอโรบิกอาจจะมีประสิทธิภาพน้อยกว่าความต้านทานหรือการออกกำลังกายที่หลากหลายแต่ช่วงความเชื่อมั่นผลขนาดซ้อนกันและการวิเคราะห์อภิอื่น ๆ ที่ไม่ได้แสดงผลการดูแลจากชนิดของการออกกำลังกาย (21,31,47) . เพียงไม่กี่คนของการศึกษาได้โดยตรงเมื่อเทียบกับประสิทธิภาพของแอโรบิกและการออกกำลังกายต้านทานสำหรับความผิดปกติทางจิต การศึกษาเหล่านี้ได้แสดงให้เห็นความแตกต่างในไม่มีประสิทธิภาพสำหรับภาวะซึมเศร้า (39) ผลของการกำกับดูแลการยังไม่มีความชัดเจนใน (24) แต่ส่วนใหญ่ของการศึกษาระดับปริญญามีความเกี่ยวข้องกับการกำกับดูแลบางส่วน (30) และมันอาจจะเป็นประโยชน์ในการปรับปรุงการยึดมั่น. มีการศึกษาน้อยเกินไปที่จะตรวจสอบว่า individual- หรือกลุ่มที่ใช้ออกกำลังกาย ซึ่งจะดีกว่า (24). ทั้งสองได้รับการแสดงที่จะมีประสิทธิภาพ (30) แต่สำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตอย่างรุนแรงส่งเสริมให้คนอื่นๆ ที่จะมีส่วนร่วมในการออกกำลังกายจะนำไปสู่โอกาสสูงในการประสบความสำเร็จ(1). ระยะเวลาของ การแทรกแซงการออกกำลังกายอาจจะมีผลต่อผลลัพธ์ด้านสุขภาพจิต metaanalysis หนึ่งของการออกกำลังกายเพื่อรักษาภาวะซึมเศร้าพบว่าการแทรกแซงยาวนาน10 สัปดาห์หรือนานกว่านั้นมีผลกระทบที่อ่อนแอกว่าระยะเวลาน้อยกว่า10 สัปดาห์ (21) แต่กลับถูกพบในที่แตกต่างกันmeta-analysis ของการออกกำลังกายสำหรับภาวะซึมเศร้าทางคลินิกที่มีการแทรกแซงที่ยั่งยืน 10-16 สัปดาห์มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าระยะเวลาที่สั้นลง(31) มันเป็นไปได้ว่าลักษณะการศึกษาอื่น ๆ อาจจะ responsi