The effects of global warming are c

The effects of global warming are cruelly ironic: the impact of fossil-fuel consumption will be most severe in regions where the least fuel has been consumed. Sub-Saharan Africa is becoming drier: in East Africa droughts of the kind that used to strike every 40 years are arriving every four or five.

On the Indian subcontinent the great centres of population and food production, the valleys of the Ganges, the Brahmaputra and the Indus, are all fed by Himalayan glaciers. These are retreating so fast that the rivers may dry up by 2040. The results will be catastrophic. Bangladesh will be hit twice, as the people of the river deltas are driven off their land by rising sea levels.

Environmental refugees already outnumber those displaced by conflict. Last month Sajeeda Choudhury, the Bangladeshi environment minister, told the BBC that climate change would leave her country with 20m environmental refugees. Rich nations would have to "rethink their immigration policies".

The distinction between political and economic refugees has always been an artificial one: poor regions of the world remain so as a result of the policies of rich. But in this case the West's moral responsibility is incontestable: every time someone in the West turns on a kettle, he or she is helping to flood Bangladesh. Global warming requires an ethical framework that classifies hitherto innocent actions as deadly. There is nowhere else for the displaced people of Bangladesh or sub-Saharan Africa to go. The cities have nothing to offer them: there will be no industrial revolution in these regions. If the West doesn't let them in, they will die, and Westerners, the consumers of fossil fuels, will be responsible. If global warming is not contained, the West will face a choice of a refugee crisis of unimaginable proportions, or direct complicity in crimes against humanity.

The alternative is to reduce carbon consumption by 90% over the next 10 years. This may sound impossible. But there are few economic activities whose impact cannot be cut to this extent, either through technology or reduced consumption, without harming the quality of life. What this requires is radical thinking: the abandonment of gross domestic product as the index of prosperity, confrontation with the most powerful industrial lobbies, regulation that forces producers and consumers to carry their own costs. Is any government brave enough to do this? Is any government brave enough not to?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบของภาวะโลกร้อนเป็นเรื่อง cruelly: ผลกระทบของปริมาณการใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลจะรุนแรงที่สุดในภูมิภาคที่มีการใช้เชื้อเพลิงน้อยที่สุด แอฟริกาใต้ซาฮาราเป็นเครื่องเป่า: ในแอฟริกาตะวันออก droughts ชนิดที่ใช้ในการตีทุก 40 ปีเดินทางมาทุกสี่หรือห้าในอนุทวีปอินเดีย ศูนย์ดีของประชากรและการผลิตอาหาร หุบเขา ของแม่น้ำคงคา Brahmaputra เอยู รเว มีทั้งหมดเลี้ยง โดยธารน้ำแข็งหิมาลัย เหล่านี้เป็นเพียงอย่างรวดเร็วว่า แม่น้ำอาจแห้ง โดย 2040 ผลจะรุนแรง ประเทศบังกลาเทศจะเป็นตีสอง เป็นคน deltas แม่จะขับออกจากที่ดิน โดยระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นผู้ลี้ภัยสิ่งแวดล้อมแล้วมีจำนวนมากกว่าหน่วยเหล่านั้นจากความขัดแย้ง เดือน Sajeeda Choudhury รัฐมนตรีสิ่งแวดล้อมบังคลาเทศ บอก BBC ว่า เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจะทำให้ประเทศ มี 20 เมตรผู้ลี้ภัยสิ่งแวดล้อม ประเทศรวยจะต้อง "rethink นโยบายตรวจคนเข้าเมือง"ความแตกต่างระหว่างผู้ลี้ภัยทางการเมือง และเศรษฐกิจตลอดมาเป็นส่วนหนึ่งของเทียม: พื้นที่ยากจนของโลกยังคงอยู่ดังนั้นเป็นผลมาจากนโยบายของคนรวย แต่ในกรณีนี้ ความรับผิดชอบจริยธรรมของตะวันตกคือ incontestable: ทุกครั้งที่คนตะวันตกเปิดตัวกาต้มน้ำ เขาหรือเธอจะช่วยน้ำท่วมบังกลาเทศ ภาวะต้องมีกรอบจริยธรรมที่แบ่งประเภทของการดำเนินการมาจนบัดบริสุทธิ์เป็นอันตราย มีคือไม่มีที่ไหนที่คนหน่วยของบังกลาเทศแอฟริกาใต้ซาฮาราไปอื่น ในเมืองมีอะไรจะเสนอ: มีจะไม่มีการปฏิวัติอุตสาหกรรมในภูมิภาคเหล่านี้ ถ้าตะวันไม่ให้พวกเขาใน พวกเขาจะตาย และชาวตะวันตก ผู้บริโภคเชื้อเพลิงฟอสซิล จะรับผิดชอบ ถ้าไม่ประกอบด้วยภาวะโลกร้อน ทิศตะวันตกจะเผชิญทางเลือกของผู้ลี้ภัยวิกฤตคับขันสัด หรือเข้าไปโดยตรงในอาชญากรรมต่อมนุษยชาติทางเลือกจะลดการใช้คาร์บอน 90% ต่อ 10 ปี ฟังดูแล้วอาจเป็นไปไม่ แต่มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจผลกระทบไม่สามารถตัดขอบเขตนี้ ทั้งผ่าน ทางเทคโนโลยีหรือการใช้ลดลง ไม่เป็นอันตรายต่อคุณภาพชีวิต นี้ต้องเป็นความคิด: abandonment ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศเป็นดัชนีของความเจริญรุ่งเรือง เผชิญหน้ากับอุตสาหกรรมล็อบบี้มีประสิทธิภาพมากที่สุด ข้อบังคับที่บังคับให้ผู้ผลิตและผู้บริโภคมีต้นทุนของตนเอง มีรัฐบาลใดกล้าพอที่จะทำเช่นนี้ มีรัฐบาลใดกล้าไม่พอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบของภาวะโลกร้อนเป็นเรื่องที่น่าขบขันอย่างโหดร้าย: ผลกระทบของการบริโภคเชื้อเพลิงฟอสซิลจะรุนแรงมากที่สุดในภูมิภาคที่เชื้อเพลิงน้อยได้รับการบริโภค ทะเลทรายซาฮาราเป็นที่แห้งในภัยแล้งแอฟริกาตะวันออกของชนิดที่ใช้ในการตีทุก 40 ปีที่จะมาถึงทุกสี่หรือห้าในชมพูทวีปศูนย์ที่ดีของประชากรและการผลิตอาหาร, หุบเขาของแม่น้ำคงคา, พรหมบุตร และสินธุ, เป็นอาหารที่ตอบโดยธารน้ำแข็งหิมาลัย เหล่านี้จะถอยอย่างรวดเร็วว่าแม่น้ำอาจแห้งโดย 2040 ผลจะเป็นความหายนะ บังคลาเทศจะถูกตีสองครั้งเป็นคนของสันดอนแม่น้ำถูกผลักดันออกไปจากที่ดินของพวกเขาโดยการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลที่ลี้ภัยสิ่งแวดล้อมแล้วมีจำนวนมากกว่าผู้ที่ย้ายจากความขัดแย้ง เมื่อเดือนที่แล้ว Sajeeda Choudhury รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสิ่งแวดล้อมบังคลาเทศ, บีบีซีบอกว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่จะออกจากประเทศของเธอกับผู้ลี้ภัย 20m สิ่งแวดล้อม ประเทศที่ร่ำรวยจะต้อง "คิดใหม่นโยบายตรวจคนเข้าเมืองของพวกเขา" ความแตกต่างระหว่างผู้ลี้ภัยทางการเมืองและเศรษฐกิจที่ได้รับเสมอเทียมหนึ่งภูมิภาคที่ยากจนของโลกยังคงอยู่เพื่อให้เป็นผลมาจากนโยบายของคนรวย แต่ในกรณีนี้ทางทิศตะวันตกของคุณธรรมความรับผิดชอบเป็นที่เถียงไม่ได้ทุกครั้งที่มีคนในประเทศตะวันตกจะเปิดกาต้มน้ำเขาหรือเธอจะช่วยให้น้ำท่วมประเทศบังคลาเทศ ภาวะโลกร้อนจะต้องมีกรอบจริยธรรมที่จัดประเภทการกระทำที่บริสุทธิ์จนบัดนี้เป็นอันตรายถึงตายได้ ไม่มีที่อื่นมีสำหรับคนที่ย้ายของบังคลาเทศหรือ sub-Saharan Africa ที่จะไป เมืองที่มีอะไรให้พวกเขาจะไม่มีการปฏิวัติอุตสาหกรรมในภูมิภาคนี้ ถ้าเวสต์จะไม่ปล่อยให้พวกเขาในพวกเขาจะตายและชาวตะวันตกผู้บริโภคเชื้อเพลิงฟอสซิลที่จะต้องรับผิดชอบ หากภาวะโลกร้อนไม่ได้มีเวสต์จะต้องเผชิญกับทางเลือกของวิกฤตผู้ลี้ภัยของสัดส่วนเป็นไปไม่ได้หรือคิดโดยตรงในการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติทางเลือกคือการลดการใช้คาร์บอนลง 90% ในช่วง 10 ปีข้างหน้า นี้อาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่มีผลกระทบน้อยไม่สามารถตัดเท่านี้ทั้งผ่านทางเทคโนโลยีหรือการบริโภคลดลงโดยไม่ทำร้ายคุณภาพชีวิต สิ่งนี้ต้องเป็นความคิดหัวรุนแรง: ละทิ้งของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศเป็นดัชนีของความเจริญรุ่งเรืองเผชิญหน้ากับล็อบบี้อุตสาหกรรมที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดกฎระเบียบที่บังคับให้ผู้ผลิตและผู้บริโภคเพื่อดำเนินการค่าใช้จ่ายของตัวเอง เป็นรัฐบาลใดกล้าพอที่จะทำเช่นนี้? เป็นรัฐบาลใดกล้าหาญพอที่จะไม่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบของภาวะโลกร้อนที่โหดร้ายแดก : ผลกระทบของเชื้อเพลิงฟอสซิลจะรุนแรงมากที่สุดในภูมิภาคที่เชื้อเพลิงน้อยที่สุดถูกใช้ เกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาย่อยเป็นแห้ง : ในแอฟริกาตะวันออกภัยแล้งของชนิดที่ใช้ตีทุก 40 ปีจะมาถึงทุกสี่หรือห้า

ในอนุทวีปอินเดียศูนย์ที่ดีของประชากรและการผลิตอาหารหุบเขาแห่งแม่น้ำคงคา สินธุ และพรหมบุตร ทั้งหมดถูกเลี้ยงโดยธารน้ำแข็งหิมาลัย . เหล่านี้ล่าถอยอย่างรวดเร็วว่าแม่น้ำจะแห้งขึ้นโดย 2040 ผลลัพธ์จะเป็นหายนะครั้งใหญ่ บังคลาเทศจะตี 2 ครั้ง เป็นคนแม่น้ำ deltas ขับออกจากที่ดินของตนเอง โดยระดับน้ำทะเลสูงขึ้น

แล้วมากกว่าสิ่งแวดล้อมผู้ลี้ภัยผู้พลัดถิ่นจากความขัดแย้งเดือนสุดท้าย sajeeda Choudhury , Bangladesh สิ่งแวดล้อมรัฐมนตรีบอกบีบีซีว่า การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศจะออกจากประเทศของเธอกับผู้ลี้ภัยทางสิ่งแวดล้อม 20m . รวย ประเทศจะต้องทบทวนนโยบายตรวจคนเข้าเมืองของพวกเขา " .

ความแตกต่างระหว่างผู้อพยพทางเศรษฐกิจและการเมืองได้รับการประดิษฐ์ : ภูมิภาคของโลกที่ยากจนอยู่ ดังนั้น ผลของนโยบายของคนรวยแต่ในกรณีนี้ความรับผิดชอบทางศีลธรรมของตะวันตกที่โต้แย้งไม่ได้ : ทุกครั้งที่มีใครในตะวันตกเปิดกาน้ำ เขาหรือเธอจะช่วยน้ำท่วมที่บังคลาเทศ โลกร้อนต้องมีกรอบจริยธรรมที่จัดนี้บริสุทธิ์ การกระทำที่ร้ายแรง ไม่มีที่ไหนอีกแล้วสำหรับผู้พลัดถิ่นของประเทศบังคลาเทศหรือย่อยเกี่ยวกับทะเลทรายซาฮาราแอฟริกาไป เมืองที่ไม่มีอะไรให้พวกเขา :จะไม่มีการปฏิวัติอุตสาหกรรมในภูมิภาคเหล่านี้ ถ้าทางไม่ให้พวกเขา พวกเขาก็จะตาย และชาวตะวันตก ผู้บริโภคของเชื้อเพลิงฟอสซิล ก็จะต้องรับผิดชอบ ถ้าภาวะโลกร้อนไม่ใช่ที่มีอยู่ ตะวันตกจะเผชิญกับทางเลือกของวิกฤติผู้ลี้ภัยของสัดส่วนโดยตรงไม่ได้ หรือร่วมคิดในการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติ .

ทางเลือกคือการลดการใช้คาร์บอน โดย 90 เปอร์เซ็นต์ อีก 10 ปี นี้อาจเสียงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็มีไม่กี่กิจกรรมทางเศรษฐกิจที่มีผลกระทบไม่สามารถตัดได้ขนาดนี้ ผ่านเทคโนโลยี หรือลดการบริโภค โดยไม่ทำร้ายคุณภาพชีวิต สิ่งที่ต้องคิดหัวรุนแรง : การละทิ้งของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศเป็นดัชนีของความเจริญการเผชิญหน้ากับที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในอุตสาหกรรมตรงระเบียบที่บังคับให้ผู้ผลิตและผู้บริโภคต้องแบกต้นทุนของตนเอง รัฐบาลใดกล้าพอที่จะทำ รัฐบาลใดกล้าพอที่จะไม่ ?