When we say that the Buddha and the

When we say that the Buddha and the Enlightened Ones killed defilements, 11 it's not that they really killed them. If they had killed all defilements then we probably wouldn't have any! They didn't kill defilements; when they knew them for what they are, they let them go. Someone who's stupid will grab them, but the Enlightened Ones knew the defilements in their own minds as a poison, so they swept them out. They swept out the things which caused them to suffer, they didn't kill them. One who doesn't know this will see some things, such as happiness, as good, and then grab them, but the Buddha just knew them and simply brushed them away.
But when feeling arises for us we indulge in it, that is, the mind carries that happiness and unhappiness around. In fact they are two different things. The activities of mind, pleasant feeling, unpleasant feeling and so on, are mental impressions, they are the world. If the mind knows this it can equally do work involving happiness or unhappiness. Why? Because it knows the truth of these things. Someone who doesn't know them sees them as equal. If you cling to happiness it will be the birth-place of unhappiness later on, because happiness is unstable, it changes all the time. When happiness disappears, unhappiness arises.
The Buddha knew that because both happiness and unhappiness are unsatisfactory, they have the same value. When happiness arose he let it go. He had right practice, seeing that both these things have equal values and drawbacks. They come under the Law of Dhamma, that is, they are unstable and unsatisfactory. Once born, they die. When he saw this, right view arose, the right way of practice became clear. No matter what sort of feeling or thinking arose in his mind, he knew it as simply the continuous play of happiness and unhappiness. He didn't cling to them.
When the Buddha was newly enlightened he gave a sermon about indulgence in Pleasure and Indulgence in Pain. "Monks! Indulgence in Pleasure is the loose way, Indulgence in Pain is the tense way." These were the two things that disturbed his practice until the day he was enlightened, because at first he didn't let go of them. When he knew them, he let them go, and so was able to give his first sermon.
So we say that a meditator should not walk the way of happiness or unhappiness, rather he should know them. Knowing the truth of suffering, he will know the cause of suffering, the end of suffering and the way leading to the end of suffering. And the way out of suffering is meditation itself. To put it simply, we must be mindful.
Mindfulness is knowing, or presence of mind. Right now what are we thinking, what are we doing? What do we have with us right now? We observe like this, we are aware of how we are living. When we practice like this wisdom can arise. We consider and investigate at all times, in all postures. When a mental impression arises that we like to know it as such, we don't hold it to be anything substantial. It's just happiness. When unhappiness arises we know that it's Indulgence in Pain, it's not the path of a meditator.
This is what we call separating the mind from the feeling. If we are clever we don't attach, we leave things be. We become the 'one who knows'. The mind and feeling are just like oil and water; they are in the same bottle but they don't mix. Even if we are sick or in pain, we still know the feeling as feeling, the mind as mind. We know the painful or comfortable states but we don't identify with them. We stay only with peace: the peace beyond both comfort and pain.
You should understand it like this, because if there is no permanent self then there is no refuge. You must live like this, that is, without happiness and without unhappiness. You stay only with the knowing, you don't carry things around.
As long as we are still unenlightened all this may sound strange but it doesn't matter, we just set our goal in this direction. The mind is the mind. It meets happiness and unhappiness and we see them as merely that, there's nothing more to it. They are divided, not mixed. If they are all mixed up then we don't know them. It's like living in a house; the house and its occupant are related, but separate. If there is danger in our house we are distressed because we must protect it, but if the house catches fire we get out of it. If painful feeling arises we get out of it, just like that house. When it's full of fire and we know it, we come running out of it. They are separate things; the house is one thing, the occupant is the other.
We say that we separate mind and feeling in this way but in fact they are by nature already separate. Our realization is simply to know this natural separateness according to reality. When we say they are not separated it's because we're clinging to them through ignorance of the truth.
So the Buddha told us to meditate. This practice of meditation is very important. Merely to know with the intellect is not enough. The knowledge which arises from practice with a peaceful mind and the knowledge which comes from study are really far apart. The knowledge which comes from study is not real knowledge of our mind. The mind tries to hold onto and keep this knowledge. Why do we try to keep it? Just lose it! And then when it's lost we cry!
If we really know, then there's letting go, leaving things be. We know how things are and don't forget ourselves. If it happens that we are sick we don't get lost in that. Some people think, "This year I was sick the whole time, I couldn't meditate at all." These are the words of a really foolish person. Someone who's sick and dying should really be diligent in his practice. One may say he doesn't trust his body, and so he feels that he can't meditate. If we think like this then things are difficult. The Buddha didn't teach like that. He said that right here is the place to meditate. When we're sick or almost dying that's when we can really know and see reality.
Other people say they don't have the chance to meditate because they're too busy. Sometimes school teachers come to see me. They say they have many responsibilities so there's no time to meditate. I ask them, "When you're teaching do you have time to breathe?" They answer, "Yes." "So how can you have time to breathe if the work is so hectic and confusing? Here you are far from Dhamma."
Actually this practice is just about the mind and its feelings. It's not something that you have to run after or struggle for. Breathing continues while working. Nature takes care of the natural processes — all we have to do is try to be aware. Just to keep trying, going inwards to see clearly. Meditation is like this.
If we have that presence of mind then whatever work we do will be the very tool which enables us to know right and wrong continually. There's plenty of time to meditate, we just don't fully understand the practice, that's all. While sleeping we breathe, eating we breathe, don't we? Why don't we have time to meditate? Wherever we are we breathe. If we think like this then our life has as much value as our breath, wherever we are we have time.
All kinds of thinking are mental conditions, not conditions of body, so we need simply have presence of mind, then we will know right and wrong at all times. Standing, walking, sitting and lying, there's plenty of time. We just don't know how to use it properly. Please consider this.
We cannot run away from feeling, we must know it. Feeling is just feeling, happiness is just happiness, unhappiness is just unhappiness. They are simply that. So why should we cling to them? If the mind is clever, simply to hear this is enough to enable us to separate feeling from the mind.
If we investigate like this continuously the mind will find release, but it's not escaping through ignorance. The mind lets go, but it knows. It doesn't let go through stupidity, not because it doesn't want things to be the way they are. It lets go because it knows according to the truth. This is seeing nature, the reality that's all around us.
When we know this we are someone who's skilled with the mind, we are skilled with mental impressions. When we are skilled with mental impressions we are skilled with the world. This is to be a "Knower of the World." The Buddha was someone who clearly knew the world with all its difficulty. He knew the troublesome, and that which was not troublesome was right there. This world is so confusing, how is it that the Buddha was able to know it? Here we should understand that the Dhamma taught by the Buddha is not beyond our ability. In all postures we should have presence of mind and self-awareness — and when it's time to sit meditation we do that.
We sit in meditation to establish peacefulness and cultivate mental energy. We don't do it in order to play around at anything special. Insight meditation is sitting in samadhi itself. At some places they say, "Now we are going to sit in samadhi, after that we'll do insight meditation." Don't divide them like this! Tranquillity is the base which gives rise to wisdom; wisdom is the fruit of tranquillity. To say that now we are going to do calm meditation, later we'll do insight — you can't do that! You can only divide them in speech. Just like a knife, the blade is on one side, the back of the blade on the other. You can't divide them. If you pick up one side you get both sides. Tranquillity gives rise to wisdom like this.
Morality is the father and mother of Dhamma. In the beginning we must have morality. Morality is peace. This means that there are no wrong doings in body or speech. When we don't do wrong then we don't get agitated; when we don't become agitated then peace and collectedness arise within the mind. So we say that morality, concentration and wisdom are the path on which all the Noble Ones have walked to enlightenment.
They are all one. Morality is concentration, concentration is morality. Concentration is wisdom, wisdom is concentration. It's like a mango. When it's a flo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเราบอกว่า พระพุทธเจ้าและ Enlightened ฆ่า defilements, 11 มันไม่ที่ของ พวกเขาจริง ๆ ฆ่าพวกเขา ถ้าพวกเขาฆ่า defilements ทั้งหมด แล้วเราคงจะไม่มี พวกเขาไม่ได้ฆ่า defilements เมื่อพวกเขารู้พวกเขาสำหรับสิ่งที่พวกเขามี พวกเขาปล่อยให้พวกเขาไป คนที่จะโง่จะคว้าพวกเขา แต่ Enlightened รู้ว่า defilements ในจิตใจของตนเองเป็นยาพิษ เพื่อจะกวาดออก พวกเขากวาดออกสิ่งที่เกิดให้ประสบ พวกเขาไม่ได้ฆ่าพวกเขา คนที่ไม่รู้นี้จะเห็นบางสิ่งบางอย่าง เช่นความสุข ดี และคว้าพวกเขา ได้พระเพียงรู้ว่าพวกเขา และก็ทาสีเหล่านั้นออกไปแต่เมื่อเกิดความรู้สึกเราเราเพลิดเพลินไปกับมัน นั่นคือ จิตใจดำเนินความสุขและทุกข์สถานที่ ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน กิจกรรมของจิตใจ รู้สึกดี ความรู้สึกธรรมดา ๆ ใน จะแสดงผลทางจิตใจ มีโลก ถ้ารู้ว่าจิตใจนี้ มันเท่า ๆ กันทำงานที่เกี่ยวข้องกับความสุขหรือทุกข์ได้ ทำไม เพราะมันรู้ความจริงของสิ่งเหล่านี้ คนที่ไม่รู้ว่าพวกเขามองเห็นพวกเขาเป็นเท่า ถ้าคุณหวงมันจะสถานที่เกิดของความทุกข์ในภายหลัง ความสุขเนื่องจากความสุขเสถียร มันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เมื่อความสุขหายไป ทุกข์เกิดขึ้นพระพุทธเจ้ารู้ว่า เพราะความสุขและทุกข์อยู่เฉย ๆ มีค่าเหมือนกัน เมื่อความสุขเกิด คงให้มันไป เขาได้ฝึกด้านขวา เห็นว่า สิ่งเหล่านี้ทั้งสองมีค่าเท่ากันและข้อเสีย มาภายใต้กฎหมายธรรม คือ อยู่เฉย ๆ และไม่เสถียร เมื่อเกิด พวกเขาตาย เมื่อเขาเห็นนี้ สัมมาทิฏฐิเกิด วิธีการปฏิบัติได้ชัดเจนขึ้น ไม่เรียงลำดับสิ่งของความรู้สึกหรือความคิดที่เกิดขึ้นในจิตใจของเขา เขารู้ว่ามันเป็นเพียงการเล่นอย่างต่อเนื่องของความสุขและทุกข์ เขาไม่ได้ยึดไปเมื่อพระพุทธเจ้าใหม่ เขาให้เทศน์เกี่ยวกับการปล่อยตัวในใจในความเจ็บปวดและความสุข "ภิกษุ ใจในความสุขเป็นแบบหลวม ปลดปล่อยอาการเจ็บปวดเป็นแบบตึง" สองสิ่งที่รบกวนการปฏิบัติของเขาจนกระทั่งวันที่เขาถูกพุทธเจ้า เนื่องจากในตอนแรก เขาไม่ปล่อยให้ คนเหล่านี้ เมื่อเขารู้ว่าพวกเขา เขาให้ไป และดังนั้น ก็สามารถให้คำเทศนาของเขาครั้งแรกดังนั้นเราพูดว่า meditator ที่ควรเดินทางของความสุขหรือทุกข์ แต่เขาควรรู้ว่าพวกเขา รู้ความจริงของทุกข์ เขาจะทราบสาเหตุของความทุกข์ การสิ้นสุดของทุกข์และวิธีนำไปสู่การสิ้นสุดของทุกข์ และวิธีออกจากทุกข์คือ ทำสมาธิเอง ใส่เพียง เราต้องระวังมีสติรู้ หรือสถานะของจิตใจ ตอนนี้สิ่งเราคิด สิ่งเราทำหรือไม่ เรามีอะไรกับเราขณะนี้ เราปฏิบัติเช่นนี้ เราจะทราบว่าเรากำลังอาศัยอยู่ เมื่อเราฝึกเช่นภูมิปัญญานี้สามารถเกิดขึ้น เราพิจารณา และตรวจสอบตลอดเวลา ช่วยให้ร่างกายทั้งหมด เมื่อความประทับใจจิตเกิดขึ้นว่า เราอยากรู้ว่ามันเป็น เราไม่ถือเป็นสิ่งที่พบ มันเป็นความสุขเพียง เมื่อทุกข์เกิดขึ้น เรารู้ว่า ใจในความเจ็บปวด ไม่ใช่เส้นทางของการ meditatorนี่คือสิ่งเราเรียกแยกจิตใจจากความรู้สึก ถ้าเราฉลาด เราไม่แนบ ทิ้งสิ่งที่จะ เราเป็น 'คนรู้จัก' จิตใจและความรู้สึกเป็นเช่นเดียวกับน้ำมันและน้ำ อยู่ในขวดเดียวกัน แต่จะไม่ผสม แม้ว่าเราจะป่วย หรืออาการเจ็บปวด เรายังคงรู้ความรู้สึกเป็นความรู้สึก จิตเป็นจิตใจ เรารู้ว่าอเมริกาสบาย หรือเจ็บปวด แต่เราไม่ระบุได้ เราอยู่ ด้วยสันติภาพ: สันติภาพนอกเหนือจากความสะดวกสบายและความเจ็บปวดคุณควรเข้าใจเรื่องเช่นนี้ เพราะถ้าไม่มีตัวตนถาวร แล้วหลบไม่ คุณต้องอาศัยอยู่เช่นนี้ นั่นคือ โดยไม่มีความสุข และ ไม่ทุกข์ คุณพักเท่านั้นรู้ คุณไม่สามารถมีสิ่งรอบ ๆตราบใดที่เราจะปิดหูปิดตายังนี้อาจเสียงแปลก แต่มันไม่ได้เรื่อง เราเพียงตั้งเป้าหมายของเราในทิศทางนี้ จิตใจคือ จิตใจ เป็นไปตามความสุขและทุกข์ และเราเห็นเป็นเพียงที่ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมไป พวกเขามีแบ่ง ไม่ผสม ถ้าพวกเขาทั้งหมดผสมกันขึ้น แล้วเราไม่ทราบว่าพวกเขา เหมือนนั่งเล่นในบ้าน บ้านและ occupant ความเกี่ยวข้อง ได้แยก ถ้ามีอันตรายในบ้าน เราได้เป็นทุกข์ เพราะเราต้องปกป้อง แต่ถ้าจับไฟบ้าน เราได้รับประโยชน์จากมัน หากรู้สึกเจ็บปวดเกิดขึ้น เราได้จากมัน เพียงเช่นเดียวกับที่บ้าน เมื่อไฟเต็ม และเรารู้ว่า เรามาทำงานจากนั้น พวกเขาเป็นสิ่งที่แยกต่างหาก บ้านเป็นสิ่งหนึ่ง occupant เป็นอีกเราบอกว่า เราแยกจิตใจและความรู้สึกในลักษณะนี้ แต่ในความเป็นจริงอยู่ตามธรรมชาติแล้วแยกต่างหาก เรารับรู้นั้นรู้นี้ separateness ธรรมชาติตามความเป็นจริง เมื่อเราบอกว่า พวกเขาจะไม่แยกก็เพราะว่าเรากำลังเข้าใจยังพวกเขา โดยไม่รู้ความจริงดังนั้น พระพุทธเจ้าบอกว่า เราภาวนา ปฏิบัติสมาธินี้เป็นสิ่งสำคัญมาก เพียงต้องรู้ ด้วยสติปัญญาไม่เพียงพอ ความรู้ที่เกิดจากการปฏิบัติด้วยจิตใจที่สงบและรู้ที่มาศึกษาอยู่ห่าง ๆ จริง ๆ ความรู้ซึ่งมาจากการศึกษาไม่รู้จริงของจิตใจของเรา จิตพยายามจะระงับไป และให้ความรู้นี้ ทำไมทำเราจึงพยายามให้ เพียงสูญเสีย แล้ว เมื่อมีการสูญเสีย เราร้องไห้If we really know, then there's letting go, leaving things be. We know how things are and don't forget ourselves. If it happens that we are sick we don't get lost in that. Some people think, "This year I was sick the whole time, I couldn't meditate at all." These are the words of a really foolish person. Someone who's sick and dying should really be diligent in his practice. One may say he doesn't trust his body, and so he feels that he can't meditate. If we think like this then things are difficult. The Buddha didn't teach like that. He said that right here is the place to meditate. When we're sick or almost dying that's when we can really know and see reality.Other people say they don't have the chance to meditate because they're too busy. Sometimes school teachers come to see me. They say they have many responsibilities so there's no time to meditate. I ask them, "When you're teaching do you have time to breathe?" They answer, "Yes." "So how can you have time to breathe if the work is so hectic and confusing? Here you are far from Dhamma."Actually this practice is just about the mind and its feelings. It's not something that you have to run after or struggle for. Breathing continues while working. Nature takes care of the natural processes — all we have to do is try to be aware. Just to keep trying, going inwards to see clearly. Meditation is like this.ถ้าเรามีที่อยู่ของจิตใจ แล้ว ทำสิ่งที่เราทำจะได้เครื่องมือมากซึ่งช่วยให้เรารู้และเกรงอย่างต่อเนื่อง มีเวลาทำสมาธิมากมาย เราเพียงไม่เข้าใจแบบฝึกหัด ที่ทั้งหมด ขณะนอนหลับ เราหายใจ กินเราหายใจ อย่าเราหรือไม่ เหตุใดเราจึงไม่มีเวลาภาวนา ทุกที่เราเป็น เราหายใจ ถ้าเราคิดเช่นนี้แล้วชีวิตของเรามีค่ามากที่สุดเป็นลมหายใจของเรา ที่ใดก็ตามเราคือเรามีเวลาทุกความคิดมีสภาพจิตใจ ไม่เงื่อนไขของร่างกาย ดังนั้นเราจำเป็นเพียงสถานะของจิตใจ แล้วเราจะรู้และเกรงเลยเวลา ยืน เดิน นั่ง และนอน มีเวลามากมาย เราเพียงไม่ทราบวิธีการใช้อย่างถูกต้อง โปรดพิจารณาเรื่องนี้เราไม่สามารถหนีความรู้สึก เราต้องรู้ว่า ความรู้สึกเป็นเพียงการรู้สึก สุขเพียงสุข ทุกข์เป็นทุกข์เพียง พวกเขาเป็นเพียงที่ ดังนั้น ทำไมควรเรายึดไปหรือไม่ ถ้าจิตใจฉลาด เพียงเพื่อการได้ยินแบบนี้ ก็พอช่วยให้เราสามารถแยกความรู้สึกจากจิตใจถ้าเราตรวจสอบเช่นนี้ อย่างต่อเนื่องจิตใจจะหารุ่น แต่ไม่มีการหลบหนี โดยไม่รู้ ใจให้ไป แต่มันรู้ มันไม่ปล่อยผ่านความโง่ ไม่ได้ เพราะมันไม่ต้องการสิ่งที่เป็น วิธีการจะ ก็ให้ไป เพราะมันรู้ตามความจริง นี้จะเห็นธรรมชาติ ความจริงที่อยู่รอบ ๆ เราเมื่อเรารู้ว่านี่เราเป็นคนที่มี มีจิตใจ เราเป็นผู้เชี่ยวชาญ ด้วยความประทับใจจิต เมื่อเราเป็นผู้เชี่ยวชาญ ด้วยความประทับใจจิต เราเป็นผู้เชี่ยวชาญกับโลก นี้จะเป็นการ "ถูกรู้ของโลก" พระพุทธเจ้าเป็นคนชัดเจนรู้โลก ด้วยความยากลำบากของ เขารู้ว่าการแก้ปัญหา และที่ไม่ได้เดินถูกทาง โลกนี้สับสนดังนั้น คือว่า พระพุทธเจ้าได้รู้ว่า ที่นี่เราควรเข้าใจว่า ธรรมที่สอน โดยพระไม่เกินความสามารถของเรา ในท่าทางทั้งหมด เราควรมีอยู่ของจิตใจและ self-awareness — และเมื่อถึงเวลานั่งสมาธิ เราทำเรานั่งสมาธิเพื่อสร้างตึ้ง และปลูกพลังงานจิต เราไม่ทำมันเพื่อเล่นรอบที่อะไรเป็นพิเศษ มีการนั่งสมาธิเข้าใจในซามาดฮีเอง ในบางสถานที่พวกเขากล่าวว่า, "ตอนนี้เรากำลังอยู่ในซามาดฮี หลังจากนั้น เราจะทำสมาธิเข้าใจ" ไม่แบ่งพวกเขาเช่นนี้ เงียบสงบเป็นพื้นฐานซึ่งก่อให้เกิดภูมิปัญญา ภูมิปัญญาเป็นผลของเงียบสงบ จะบอกว่า ตอนนี้เรากำลังจะสงบทำสมาธิ ในภายหลังเราจะทำความเข้าใจกันคุณไม่ คุณสามารถเพียงแบ่งพวกเขาในการพูด เหมือนมีด ใบมีดอยู่ด้านหนึ่ง ด้านหลังของใบมีดอื่น ๆ คุณไม่สามารถแบ่งได้ ถ้าคุณเลือกด้านใดด้านหนึ่ง คุณได้รับทั้งสองด้าน เงียบสงบก่อให้เกิดปัญญาเช่นนี้ศีลธรรมคือ พ่อและแม่ของธรรม ในการเริ่มต้น เราต้องมีศีลธรรม ศีลธรรมคือ ความสงบ ซึ่งหมายความ ว่า มี doings ไม่ผิดในร่างกายหรือคำพูด เมื่อเราไม่ทำ ไม่ถูกต้องแล้วเราไม่รับนั้นกระตุ้นทำ เมื่อเราไม่กลายเป็น agitated แล้ว collectedness และสันติภาพเกิดขึ้นภายในจิตใจ ดังนั้น เราบอกว่า ศีลธรรม สมาธิ และปัญญาเป็นเส้นทางที่ทั้งหมดโนเบิลได้เดินเพื่อตรัสรู้ พวกเขาเป็นหนึ่งทั้งหมด ศีลธรรมเป็นสมาธิ สมาธิ ศีลธรรม สมาธิปัญญา ภูมิปัญญามีความเข้มข้น ได้เช่นมะม่วง เมื่อเป็นแบบโฟล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเราบอกว่าพระพุทธรูปและคนที่รู้แจ้งฆ่ากิเลส 11 ก็ไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นจริงพวกเขาถูกฆ่าตาย ถ้าพวกเขาได้ฆ่ากิเลสแล้วเราอาจจะไม่ได้มี! พวกเขาไม่ได้ฆ่ากิเลส; เมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขาสำหรับสิ่งที่พวกเขาพวกเขาให้พวกเขาไป คนที่โง่จะคว้าพวกเขา แต่คนที่รู้แจ้งรู้กิเลสในใจของตัวเองเป็นพิษดังนั้นพวกเขากวาดพวกเขาออก พวกเขากวาดสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานพวกเขาไม่ได้ฆ่าพวกเขา หนึ่งที่ไม่ได้รู้เรื่องนี้จะเห็นบางสิ่งบางอย่างเช่นความสุขที่ดีและจากนั้นคว้าพวกเขา แต่พระพุทธเจ้าเพิ่งรู้ว่าพวกเขาและเพียงแค่แปรงพวกเขาออกไป.
แต่เมื่อความรู้สึกที่เกิดขึ้นสำหรับเราเราหลงระเริงในนั้น, ที่อยู่, จิตใจที่พกความสุขและความทุกข์รอบ ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นสองสิ่งที่แตกต่าง กิจกรรมของจิตใจความรู้สึกที่น่าพอใจรู้สึกไม่พอใจและอื่น ๆ มีการแสดงผลทางจิตที่พวกเขามีโลก ถ้าใจมันรู้เรื่องนี้อย่างเท่าเทียมกันสามารถทำผลงานที่เกี่ยวข้องกับความสุขหรือความทุกข์ ทำไม? เพราะมันรู้ว่าความจริงของสิ่งเหล่านี้ คนที่ไม่ได้รู้ว่าพวกเขาเห็นพวกเขาในฐานะที่เท่าเทียมกัน ถ้าคุณยึดติดกับความสุขมันจะเป็นสถานที่เกิดของความทุกข์ในภายหลังเพราะความสุขไม่แน่นอนมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เมื่อความสุขหายไปความทุกข์ที่เกิดขึ้น.
พระพุทธเจ้ารู้ว่าเพราะทั้งความสุขและความทุกข์เป็นที่น่าพอใจที่พวกเขามีค่าเท่ากัน ความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อเขาปล่อยให้มันไป เขามีการปฏิบัติที่ถูกต้องทั้งสองเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มีค่าเท่ากันและข้อเสีย พวกเขามาอยู่ภายใต้กฎหมายของธรรมะคือว่าพวกเขามีความไม่แน่นอนและไม่น่าพอใจ เมื่อเกิดพวกเขาตาย เมื่อเขาเห็นว่านี่คือมุมมองที่ถูกต้องเกิดขึ้นในทางที่ถูกต้องของการปฏิบัติเป็นที่ชัดเจน ไม่ว่าสิ่งที่จัดเรียงของความรู้สึกหรือความคิดที่เกิดขึ้นในใจของเขาเขารู้ว่ามันเป็นเพียงแค่การเล่นอย่างต่อเนื่องของความสุขและความทุกข์ เขาไม่ได้ยึดติดกับพวกเขา.
เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่เขาให้พระธรรมเทศนาเกี่ยวกับการปล่อยตัวในความสุขและความเจ็บปวดใน Indulgence "พระสงฆ์! Indulgence ในความสุขเป็นวิธีที่หลวม Indulgence ในอาการปวดเป็นวิธีที่เครียด." เหล่านี้เป็นสองสิ่งที่รบกวนการปฏิบัติของเขาจนกว่าจะถึงวันที่เขาเป็นพุทธะเพราะในตอนแรกเขาไม่ได้ปล่อยให้ไปของพวกเขา เมื่อเขารู้ว่าพวกเขาเขาให้พวกเขาไปและอื่น ๆ ก็สามารถที่จะให้พระธรรมเทศนาครั้งแรกของเขา.
ดังนั้นเราจึงบอกว่าปฏิบัติไม่ควรเดินไปทางของความสุขหรือความทุกข์ แต่เขาควรจะรู้ว่าพวกเขา ทราบความจริงของความทุกข์ทรมานที่เขาจะได้รู้ว่าสาเหตุของความทุกข์ทรมานในตอนท้ายของความทุกข์ทรมานและวิธีการที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ และวิธีการออกจากความทุกข์คือการทำสมาธิตัวเอง จะนำมันก็เราจะต้องมีสติ.
สัมมาสติคือการรู้หรือการแสดงตนของจิตใจ ตอนนี้สิ่งที่เรากำลังคิดว่าสิ่งที่เรากำลังทำอะไรอยู่? เรามีอะไรกับเราในตอนนี้? เราสังเกตเช่นนี้เราจะได้ทราบว่าเรากำลังมีชีวิต เมื่อเราปฏิบัติเหมือนปัญญานี้สามารถเกิดขึ้น เราพิจารณาและตรวจสอบได้ตลอดเวลาในทุกท่า เมื่อความประทับใจที่เกิดขึ้นทางจิตที่เราต้องการจะรู้ว่ามันเป็นเช่นนี้เราไม่ได้ถือมันจะเป็นอะไรที่สำคัญ มันเป็นเพียงความสุข เมื่อความทุกข์เกิดขึ้นเรารู้ว่ามันเป็น Indulgence ในความเจ็บปวดก็ไม่ได้เส้นทางของการปฏิบัติที่.
นี่คือสิ่งที่เราเรียกว่าแยกใจจากความรู้สึก ถ้าเราฉลาดเราไม่ได้แนบเราออกจากสิ่งที่เป็น เรากลายเป็น 'คนที่รู้จัก' จิตใจและความรู้สึกเช่นเดียวกับน้ำมันและน้ำ พวกเขาอยู่ในขวดเดียวกัน แต่พวกเขาไม่ได้ผสม แม้ว่าเราป่วยหรืออยู่ในความเจ็บปวดเรายังรู้ว่ารู้สึกเป็นความรู้สึกจิตใจเป็นใจ เรารู้ว่ารัฐเจ็บปวดหรือความสะดวกสบาย แต่เราไม่ได้ระบุกับพวกเขา เราอยู่เฉพาะกับความสงบสุข.
ความสงบสุขเกินกว่าความสะดวกสบายทั้งในและความเจ็บปวดคุณควรเข้าใจเช่นนี้เพราะถ้าไม่มีตัวเองอย่างถาวรแล้วมีเป็นที่ลี้ภัยไม่มี คุณต้องมีชีวิตอยู่เช่นนี้นั่นคือความสุขโดยไม่ต้องและไม่มีความทุกข์ คุณจะอยู่เฉพาะกับรู้ที่คุณจะไม่ดำเนินการสิ่งต่าง ๆ รอบ.
ตราบใดที่เรายังคงได้รับความสว่างทั้งหมดนี้อาจฟังดูแปลก ๆ แต่มันไม่สำคัญเราเพียงแค่ตั้งค่าเป้าหมายของเราในทิศทางนี้ ใจเป็นใจ มันตรงกับความสุขและความทุกข์และเราเห็นพวกเขาเป็นเพียงที่มีอะไรมากไป พวกเขาจะแบ่งไม่ผสม ถ้าพวกเขาได้รับการผสมแล้วเราไม่ได้รู้ว่าพวกเขา มันก็เหมือนกับการที่อาศัยอยู่ในบ้าน; บ้านและผู้ครอบครองที่มีการเกี่ยวข้อง แต่แยกต่างหาก หากมีอันตรายในบ้านของเราที่เราเป็นทุกข์เพราะเราต้องปกป้องมัน แต่ถ้าบ้านจับไฟที่เราได้รับจากมัน หากความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่เราได้รับจากมันเช่นเดียวกับบ้านหลังนั้น เมื่อมันเต็มไปด้วยไฟและเรารู้ว่าเรามาทำงานออกมาจากมัน พวกเขาเป็นสิ่งที่แยกเป็นสัดส่วน บ้านเป็นสิ่งหนึ่งที่ผู้ครอบครองเป็นอื่น ๆ .
เราบอกว่าเราแยกความคิดและความรู้สึกในลักษณะนี้ แต่ในความเป็นจริงพวกเขาจะแยกโดยธรรมชาติอยู่แล้ว สำนึกของเราเป็นเพียงการที่จะรู้ว่าการแยกกันตามธรรมชาตินี้ตามความเป็นจริง เมื่อเราพูดพวกเขาจะไม่แยกออกจากกันก็เพราะเรายึดมั่นกับพวกเขาผ่านความไม่รู้ของจริง.
ดังนั้นพระพุทธเจ้าบอกให้เรานั่งสมาธิ การปฏิบัติของการทำสมาธินี้เป็นสิ่งสำคัญมาก เพียงที่จะรู้ว่ามีสติปัญญาไม่เพียงพอ ความรู้ที่เกิดจากการปฏิบัติด้วยใจที่สงบสุขและความรู้ที่มาจากการศึกษาจริงๆห่างไกลกัน ความรู้ที่มาจากการศึกษาไม่ได้เป็นความรู้ที่แท้จริงของใจของเรา ใจพยายามที่จะถือเข้าและให้ความรู้นี้ ทำไมเราพยายามที่จะให้มันได้หรือไม่ เพียงแค่สูญเสียมัน! และจากนั้นเมื่อมันหายไปเราร้องไห้!
ถ้าเรารู้ว่าจริงๆแล้วมีที่ให้ไปออกจากสิ่งที่เป็น เรารู้ว่าสิ่งที่เป็นและไม่ลืมที่ตัวเอง ถ้าเกิดว่าเรากำลังป่วยเราไม่ได้หายไปในที่ บางคนคิดว่า "ปีนี้ผมป่วยตลอดเวลาผมไม่สามารถนั่งสมาธิ at all." เหล่านี้เป็นคำพูดของคนที่โง่จริงๆ คนที่ป่วยและตายจริงๆควรจะขยันในการปฏิบัติของเขา หนึ่งอาจจะบอกว่าเขาไม่ไว้ใจร่างกายของเขาและเพื่อให้เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถนั่งสมาธิ ถ้าเราคิดเช่นนี้แล้วสิ่งที่เป็นเรื่องยาก พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนอย่างนั้น เขาบอกว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่จะนั่งสมาธิ เมื่อเรากำลังป่วยหรือเกือบตายที่เมื่อเราจริงๆสามารถรู้และเห็นความเป็นจริง.
คนอื่น ๆ กล่าวว่าพวกเขาไม่ได้มีโอกาสที่จะนั่งสมาธิเพราะพวกเขากำลังยุ่งเกินไป บางครั้งครูในโรงเรียนมาเห็นฉัน พวกเขากล่าวว่าพวกเขามีความรับผิดชอบจำนวนมากเพื่อให้มีเวลาในการนั่งสมาธิไม่ ผมข%E