DiscussionThe current investigation

Discussion

The current investigation compared a standard group-based BWLP with a stepped-down approach. There was little evidence to support the efficacy of the stepped-down approach for behavioural weight loss treatment employed in this investigation. While not statistically significant, by the end of the treatment, the standard treatment participants lost nearly 3% more body weight than the stepped-down participants (BWLP = 7.8% vs. SC = 4.9%).

One potential obstacle to favourable treatment outcomes in this investigation may have been SC participants’ concerns regarding being stepped-down to SH. Several participants indicated a desire to remain in a weight loss group and very few participants expressed a desire to actually be stepped-down. This may be, at least in part, a function of the majority female composition (69%) of the sample. Generally speaking, research suggests that women prefer weekly face-to-face group meetings relative to other weight loss treatment modalities (Phelan et al., 2010). Interestingly, SC participants were less likely to meet their 3% weight loss goal in Phase 1 (which would have resulted in them being stepped-down) than standard BWLP participants, 46 vs. 79%, respectively. It is possible that SC participants’ conscious or unconscious desires to stay in the group contributed to their diminished weight loss success. Thus, by failing to meet their 3% weight loss goal, some participants may have been able to stay in their preferred treatment format (group). However, even if a preference for treatment modality was a motivation for poor short-term performance during Phase 1 and Phase 2, it failed to favourably translate to later positive treatment outcomes in Phase 3 when meeting a goal to stay in group or step down was no longer a factor.

During weeks 6 through 12 (Phase 2), approximately 50% of the participants in the SC condition who were stepped-down to less intense treatment failed to meet their 3% weight loss goal and had to rejoin the treatment group. That is, approximately 50% of the participants performed well on their own and 50% were asked to rejoin the group. Only one participant who had previously missed the 3% goal in Phase 1 became eligible for stepped-down treatment in Phase 2. As such, those who did poorly during Phase 1 and remained in group treatment during Phase 2 continued to do poorly in subsequent phases. It would appear that treatment problems detected early in treatment (losing less than 3% weight loss during the first six weeks) decreased the likelihood of later success (reaching 3% in later phases). This is not entirely surprising because early weight loss performance is typically related to later weight loss performance. In fact, in one study, weight loss at week two was significantly correlated with post-treatment weight loss (Dubbert & Wilson, 1984).

It is not clear why some participants did well on their own, while others benefited from the group. Caloric intake, caloric expenditure, activity expenditure, caloric deficit and minutes exercised were not associated with SC eligibility. Of course, self-reported dietary intake and exercise often reflect errors in estimating and reporting as well as social desirability and social approval bias (Trabulsi & Schoeller, 2001). However, a significantly greater proportion of participants who were stepped-down self-monitored during Phase 2 compared with those who were not stepped-down (83 vs. 29%, respectively). In this investigation, because self-monitoring simply reflected whether an individual reported intake and expenditure on a particular day, it is likely less susceptible to error and bias. The findings from this investigation on self-monitoring are consistent with research indicating that self-monitoring is associated with positive treatment outcomes (Wing, 2002). Additionally, some participants appeared to benefit from the support, accountability and weekly attention that a group-based weight loss programme provides, while others appeared better able to lose weight on their own. Therefore, the ability to consistently self-monitor as well as a participants’ responsiveness to group-based programmes may be important factors in creating future weight loss treatment algorithms (Wadden et al., 2002).

During Phase 3 (weeks 13 through 18), there was relatively little weight loss in the SC condition while participants in the standard BWLP continued to lose weight (2.1%). It is not entirely clear why the standard BWLP outperformed the SC treatment during this Phase 3. Interestingly, the performance was unrelated to treatment intensity. As previously indicated, participants in the SC condition lost less weight relative to BWLP participants during Phase 3, even after participants in the SC condition who were in SH were removed from the analyses. It is possible that in the SC group, the processes of leaving and/or rejoining the group, or having other members transition in and out of the group was disruptive to group support and cohesion and compromised the performance of some participants.

SC approaches to weight loss have shown to be cost-effective (Jakicic et al., 2012). However, determining the optimal timing and level of intensity of SC treatments has proven to be somewhat elusive. For example, in the largest weight loss, SC, randomised clinical trial to date (i.e. Step-Up Study), a standard BWLP was compared with a SC weight loss intervention (Jakicic et al., 2012). The SC intervention was more cost-effective than the standard BWLP (i.e. cost per participant for BWLP was $1357 vs. $785 for the STEP group). However, weight loss outcomes favoured the standard BWLP (Jakicic et al., 2012). The standard BWLP participants lost 1.3 kg more than STEP participants at the 18-month assessment. Again, research on the appropriate timing and intensity of the stepped-progression is greatly needed.

Several limitations of the study should be acknowledged. The modest sample size in this investigation had limited power to detect group differences that did not evidence a large effect size. Additionally, the small number of individuals who participated in SC and the predominately Caucasian and female sample suggest that replication with a larger, more diverse sample is warranted. Future research may benefit from a thorough examination of baseline factors, such as motivation via stages of change (Prochaska & DiClemente, 1982), treatment preferences and their relationship to treatment outcome, SC status, attrition, group cohesion, attitudes towards stepping down, etc. Further, the observed changes in dietary intake in this study are based on self-report data, which are susceptible to considerable underreporting (Trabulsi et al., 2001). Similarly, because participants could use various sources to estimate caloric intake, discrepancies between caloric estimation sources may further diminish comparability among participants. Finally, because follow-up assessments beyond the end of treatment were not conducted, weight loss maintenance cannot be assessed.

Given the scope of the obesity epidemic, time-efficient and minimally intrusive treatments are greatly needed (Mokdad et al., 2003). SC treatments have considerable potential, but additional attention is needed to the timing and intensity of treatment, as well as patient characteristics associated with outcomes. While it is premature to conclude that a stepped-down approach has no merit for weight loss treatment, the findings from this investigation suggest that participant behaviours and predisposing factors may be an important consideration.


Go to:

Footnotes


1Completer analyses were reported because of the nature of the research (i.e. the effectiveness between two treatment groups at different times within treatment were compared). If intent-to-treat analyses were performed, then zero percent weight loss would be carried forward into each Phase. It would appear that some people were eligible for stepped-care, when, in fact, they were a drop-out. To be consistent, completer analyses were conducted within each Phase and at post-treatment. However, intent-to-treat analyses were also performed comparing pre-to post-treatment change in weight using all participants (dropouts were assumed to have returned to baseline weight) and results showed no significant differences between conditions in percent weight loss (BWLP: −6.6 vs. SC: −3.8) and total weight loss (kg; BWLP: −7.5 vs. SC: −4.2).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาตรวจสอบปัจจุบันเปรียบเทียบกับมาตรฐานตามกลุ่ม BWLP วิธีก้าวลง มีหลักฐานเพียงเล็กน้อยเพื่อสนับสนุนประสิทธิภาพของวิธีก้าวลงการรักษาสูญเสียน้ำหนักพฤติกรรมพนักงานในนี้ ในขณะที่ไม่ทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญ โดยรักษา ร่วมรักษามาตรฐานหายไปเกือบ 3% น้ำหนักตัวกว่าร่วมก้าวลง (BWLP = 7.8% เทียบกับ SC = 4.9%)หนึ่งอุปสรรคที่อาจเกิดขึ้นเพื่อผลการรักษาดีในนี้อาจมีการ SC คนกังวลเกี่ยวกับการก้าวลงไปดี หลายคนแสดงความปรารถนาที่จะอยู่ในกลุ่มน้ำหนักสูญหาย และผู้เข้าร่วมน้อยมากได้แสดงความปรารถนาที่จริง จะก้าวลง นี้ได้ น้อย ในฟังก์ชันของส่วนใหญ่หญิงองค์ประกอบ (69%) ของตัวอย่าง โดยทั่วไป งานวิจัยแนะนำว่า ผู้หญิงต้องการประชุมแบบพบปะกลุ่มทุกสัปดาห์สัมพันธ์อื่น ๆ น้ำหนักขาดทุนรักษา modalities (Phelan et al., 2010) เป็นเรื่องน่าสนใจ SC ร่วมได้น้อยน่าจะตรงกับเป้าหมายของพวกเขาสูญเสียน้ำหนัก 3% ในระยะที่ 1 (ซึ่งจะทำให้พวกเขาได้ก้าวลง) มากกว่าผู้เรียนมาตรฐาน BWLP, 46 เทียบกับ 79% ตามลำดับ เป็นไปได้ว่า SC คนสติ หรือสติความต้องการในกลุ่มส่วนจะประสบความสำเร็จขาดทุนน้ำหนักลดลง ดังนั้น โดยให้ตรงกับเป้าหมายของพวกเขาสูญเสียน้ำหนัก 3% บางคนอาจได้จะอยู่ในรูปแบบของการรักษา (กลุ่ม) อย่างไรก็ตาม แม้สำหรับรักษา modality เป็นแรงจูงใจประสิทธิภาพดีระยะสั้นระหว่างเฟส 1 และเฟส 2 ไม่ favourably แปลผลลัพธ์รักษาบวกภายหลัง 3 เฟสเมื่อเป้าหมายอยู่ในกลุ่ม หรือล้มการประชุมไม่ตัวในระหว่างสัปดาห์ที่ 6 ถึง 12 (เฟส 2), ประมาณ 50% ของผู้เรียนในสภาพ SC ที่ได้ก้าวลงไปเข้มน้อยรักษาไม่ตรงกับเป้าหมายของพวกเขาสูญเสียน้ำหนัก 3% และต้องไปสมทบกลุ่มบำบัด นั่นคือ ประมาณ 50% ของผู้เข้าร่วมทำดีกับตนเอง และ 50% ก็ต้องไปสมทบกลุ่ม ตำแหน่งที่เคยได้พลาดเป้าหมาย 3% ในระยะที่ 1 เป็นสิทธิการรักษาก้าวลงในระยะ 2 เช่น ผู้ที่ทำงานในช่วงระยะที่ 1 และยังคงอยู่ในกลุ่มการรักษาในช่วงระยะ 2 ต่อการทำงานในระยะต่อมา มันจะปรากฏว่า การรักษาปัญหาที่พบในช่วงการรักษา (สูญเสียน้อยกว่า 3% น้ำหนักในช่วงหกสัปดาห์แรก) ลดลงโอกาสความสำเร็จในภายหลัง (ถึง 3% ในระยะหลัง) คือไม่น่าแปลกใจทั้งต้นน้ำหนักสูญเสียประสิทธิภาพการทำงานมักจะเกี่ยวข้องกับประสิทธิภาพการสูญเสียน้ำหนักหลังนี้ ในความเป็นจริง ในหนึ่งการศึกษา การลดน้ำหนักในสองสัปดาห์ถูกมาก correlated กับการสูญเสียน้ำหนักหลังการรักษา (Dubbert & Wilson, 1984)ไม่ชัดเจนทำไมบางคนไม่ดีในตนเอง ในขณะที่ผู้อื่นได้รับประโยชน์จากกลุ่ม บริโภคแคลอริก แคลอริกรายจ่าย รายจ่ายกิจกรรม แคลอริกดุล และนาทีใช้ไม่สัมพันธ์กับสิทธิ SC แน่นอน บริโภคอาหารรายงานด้วยตนเองและออกกำลังกายมักจะสะท้อนให้เห็นถึงข้อผิดพลาดในการประเมิน และการรายงานสังคมปรารถนาและอคติทางสังคมอนุมัติ (Trabulsi และ Schoeller, 2001) อย่างไรก็ตาม สัดส่วนมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของผู้เรียนที่มีขั้นบันไดลงตรวจสอบด้วยตนเองระหว่าง 2 เฟสเทียบกับที่ไม่ก้าวลง (83 เทียบกับ 29% ตามลำดับ) ในการตรวจสอบนี้ เนื่องจากตรวจสอบด้วยตนเองเพียงสะท้อนให้เห็นว่า แต่ละรายงานรายจ่ายในวันกำหนด และเป็นไปได้น้อยที่ไวต่อการเกิดข้อผิดพลาดและอคติ ค้นพบจากการตรวจสอบการตรวจสอบด้วยตนเองสอดคล้องกับงานวิจัยบ่งชี้ว่า ตรวจสอบด้วยตนเองที่สัมพันธ์กับผลบวกรักษา (วิง 2002) นอกจากนี้ บางคนปรากฏให้ ได้รับประโยชน์จากความสนใจการสนับสนุน ความรับผิดชอบ และสัปดาห์ที่ตามกลุ่มน้ำหนักขาดทุนให้ ในขณะที่คนอื่น ๆ ปรากฏดีขึ้นสามารถลดน้ำหนักด้วยตนเอง ดังนั้น ให้เราตรวจสอบตนเองรวมทั้งตอบสนองของผู้เข้าร่วมโครงการตามกลุ่มได้ปัจจัยสำคัญในการสร้างน้ำหนักในอนาคตขาดทุนรักษาอัลกอริทึม (Wadden et al., 2002)ในช่วง 3 ระยะ (สัปดาห์ 13 ถึง 18), มีค่อนข้างน้อยน้ำหนักในสภาพ SC ในขณะที่ผู้เรียนในมาตรฐาน BWLP อย่างต่อเนื่องเพื่อลดน้ำหนัก (2.1%) มันไม่ได้ชัดเจนทำไม BWLP มาตรฐาน outperformed รักษา SC ในช่วง 3 ระยะนี้ เป็นเรื่องน่าสนใจ ประสิทธิภาพการทำงานไม่เกี่ยวข้องกับการรักษาความเข้ม ที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ ร่วมในเงื่อนไข SC หายน้ำหนักน้อยเมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วม BWLP ระหว่างระยะ 3 แม้หลังจากผู้เรียนในสภาพ SC ที่ในดีออกจากการวิเคราะห์ มันเป็นไปได้ว่า ในกลุ่ม SC กระบวนการของการออก และ/หรือเข้าร่วมใหม่กลุ่ม หรือมีการเปลี่ยนแปลงและออกจากกลุ่มสมาชิกอื่น ๆ ขวัญเพื่อสนับสนุนกลุ่มและสามัคคี และทำลายประสิทธิภาพของบางคนแนวน้ำหนัก SC ได้แสดงให้ คุ้มค่า (Jakicic et al., 2012) อย่างไรก็ตาม กำหนดระยะเวลาที่เหมาะสมและระดับของความเข้มของการรักษา SC ได้พิสูจน์จะค่อนข้างเข้าใจยาก ตัวอย่าง ในใหญ่ที่สุดน้ำหนัก SC, randomised ทดลองทางคลินิกวันที่ (เช่น Step-Up ศึกษา), มาตรฐาน BWLP ถูกเปรียบเทียบกับแบบ SC น้ำหนักขาดทุนแทรกแซง (Jakicic et al., 2012) แทรกแซง SC ถูกคุ้มค่ามากขึ้นกว่า BWLP มาตรฐานที่ (เช่นต้นทุนต่อผู้เข้าร่วม BWLP ถูกราคา $1357 เทียบกับ $785 สำหรับกลุ่มขั้นตอน) อย่างไรก็ตาม ผลสูญเสียน้ำหนัก favoured BWLP มาตรฐาน (Jakicic et al., 2012) ผู้เข้าร่วม BWLP มาตรฐานหายไป 1.3 กก.มากกว่าผู้เรียนขั้นตอนที่ประเมิน 18 เดือน งานวิจัยช่วงเวลาที่เหมาะสมอีกครั้ง และความเข้มของการก้าวก้าวหน้าเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมากควรได้รับทราบข้อจำกัดต่าง ๆ ของการศึกษา ขนาดตัวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวในนี้ได้จำกัดอำนาจในการตรวจสอบความแตกต่างของกลุ่มที่ไม่หลักฐานมีขนาดผลใหญ่ นอกจากนี้ หมายเลขขนาดเล็กของบุคคลที่เข้าร่วมใน SC และตัวอย่างคอเคซัส และหญิง predominately แนะนำที่ทำการจำลองขนาดใหญ่ warranted อย่างหลากหลายมากขึ้น งานวิจัยในอนาคตอาจได้รับประโยชน์จากปัจจัยพื้นฐาน เช่นแรงจูงใจผ่านขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง (Prochaska & DiClemente, 1982), ตรวจรักษาลักษณะและความสัมพันธ์ของผลการรักษา สถานะ SC, attrition กลุ่มสามัคคี ทัศนคติในการก้าวลง ฯลฯ เพิ่มเติม เปลี่ยนแปลงที่พบในการบริโภคอาหารในการศึกษานี้จะขึ้นอยู่กับตนเองรายงานข้อมูล ซึ่งมีความไวต่อการมาก underreporting (Trabulsi และ al., 2001) ในทำนองเดียวกัน เนื่องจากผู้เรียนสามารถใช้แหล่งต่าง ๆ เพื่อประเมินปริมาณแคลอริก ความขัดแย้งระหว่างแคลอริกประเมินแหล่งอาจเพิ่มเติมลดความระหว่างผู้เข้าร่วม ในที่สุด เนื่องจากไม่ได้ดำเนินติดตามผลประเมินนอกเหนือจากการรักษาสิ้นสุด บำรุงรักษาสูญเสียน้ำหนักไม่สามารถประเมินกำหนดขอบเขตของโรคอ้วนรักษาเรื้อรัง ประหยัดเวลา และสะดวกรำคาญจำเป็นอย่างมาก (Mokdad et al., 2003) รักษา SC มีมาก แต่ความสนใจเพิ่มเติมจำเป็นสำหรับการกำหนดเวลาและความเข้มของการรักษา ลักษณะผู้ป่วยที่เกี่ยวข้องกับผล ในขณะที่ก่อนกำหนดเพื่อสรุปว่า วิธีลงก้าวมีบุญไม่มีการรักษาสูญเสียน้ำหนัก ค้นพบจากการตรวจสอบนี้แนะนำว่า predisposing ปัจจัยและพฤติกรรมที่ผู้เรียนอาจพิจารณาเป็นสำคัญลุยเลย:เชิงอรรถมีรายงานวิเคราะห์ 1Completer เนื่องจากธรรมชาติของการวิจัย (เช่นประสิทธิภาพระหว่างสองกลุ่มการรักษาในหลายช่วงเวลาภายในรักษาได้เปรียบเทียบ) ถ้าดำเนินวิเคราะห์เจตนารักษา แล้วศูนย์เปอร์เซ็นต์น้ำหนักจะถูกยกเข้าไปในแต่ละขั้นตอน มันจะปรากฏว่า บางคนมีสิทธิ์ก้าวดูแล เมื่อ ในความเป็นจริง พวกเขาหล่นออกมา เพื่อให้สอดคล้อง วิเคราะห์ completer ได้ดำเนิน ในแต่ละขั้นตอน และหลังรักษา อย่างไรก็ตาม วิเคราะห์เจตนารักษายังดำเนินการเปรียบเทียบก่อน-การรักษาหลังการเปลี่ยนแปลงในน้ำหนัก ใช้ร่วม (ตกถูกถือว่าได้ส่งคืนให้น้ำหนักพื้นฐาน) และผลลัพธ์ทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าไม่แตกต่างกันระหว่างสภาพเปอร์เซ็นต์น้ำหนัก (BWLP: −6.6 เทียบกับ SC: −3.8) และน้ำหนักรวม (กิโลกรัม BWLP: −7.5 เทียบกับ SC: −4.2)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พูดคุยเรื่องการสืบสวนในปัจจุบันเทียบ BWLP ตามกลุ่มมาตรฐานด้วยวิธีการก้าวลง มีหลักฐานเพียงเล็กน้อยที่จะสนับสนุนประสิทธิภาพของวิธีการก้าวลงน้ำหนักการสูญเสียการรักษาพฤติกรรมที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ ในขณะที่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติในตอนท้ายของการรักษาผู้เข้าร่วมการรักษามาตรฐานหายไปเกือบ 3% ของน้ำหนักตัวมากกว่าผู้เข้าร่วมก้าวลง (BWLP = 7.8% เทียบกับ SC = 4.9%). หนึ่งในอุปสรรคที่อาจเกิดขึ้นเพื่อผลการรักษาที่ดีใน การสืบสวนคดีนี้อาจจะได้รับความกังวลเข้าร่วม SC 'เกี่ยวกับการเป็นก้าวลงไป SH ผู้เข้าร่วมหลายคนชี้ให้เห็นความปรารถนาที่จะยังคงอยู่ในกลุ่มการสูญเสียน้ำหนักและผู้เข้าร่วมน้อยมากที่แสดงความปรารถนาที่จริงจะก้าวลง นี้อาจจะเป็นอย่างน้อยในส่วนฟังก์ชั่นขององค์ประกอบเพศหญิงส่วนใหญ่ (69%) ของกลุ่มตัวอย่าง โดยทั่วไปการวิจัยแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงชอบการประชุมกลุ่มใบหน้าเพื่อใบหน้าทุกสัปดาห์เมื่อเทียบกับรังสีรักษาลดน้ำหนักอื่น ๆ (เฟลาน et al., 2010) ที่น่าสนใจเข้าร่วม SC มีโอกาสน้อยที่จะบรรลุเป้าหมายการลดน้ำหนัก 3% ในระยะที่ 1 (ซึ่งจะมีผลในพวกเขาเป็นก้าวลง) ผู้เข้าร่วมกว่า BWLP มาตรฐาน 46 เทียบกับ 79% ตามลำดับ มันเป็นไปได้ว่าผู้เข้าร่วม SC 'ปรารถนาสติหรือหมดสติที่จะอยู่ในกลุ่มที่มีส่วนทำให้ประสบความสำเร็จในการลดน้ำหนักของพวกเขาลดลง ดังนั้นโดยการล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายการลดน้ำหนัก 3% ของพวกเขาเข้าร่วมบางคนอาจได้รับสามารถที่จะอยู่ในรูปแบบที่ต้องการรักษาของพวกเขา (กลุ่ม) อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีการตั้งค่าสำหรับการรักษากิริยาเป็นแรงจูงใจในการดำเนินงานในระยะสั้นไม่ดีในระหว่างระยะที่ 1 และระยะที่ 2 ก็ไม่สามารถที่จะอยู่ในเกณฑ์ดีแปลภายหลังผลการรักษาในเชิงบวกในระยะที่ 3 เมื่อการประชุมเป้าหมายที่จะอยู่ในกลุ่มหรือก้าวลงเป็น ไม่มีปัจจัย. ในช่วงสัปดาห์ที่ 6 ถึง 12 (เฟส 2) ประมาณ 50% ของผู้เข้าร่วมอยู่ในสภาพที่ SC ซึ่งเป็นก้าวลงเพื่อรักษารุนแรงน้อยล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายการลดน้ำหนัก 3% ของพวกเขาและมีเพื่อไปสมทบกับกลุ่มทดลอง . นั่นคือประมาณ 50% ของผู้เข้าร่วมดำเนินการได้ดีด้วยตัวเองและ 50% ถูกถามเพื่อไปสมทบกับกลุ่ม เพียงคนเดียวที่ได้เข้าร่วมก่อนหน้านี้พลาดเป้าหมายที่ 3% ในระยะที่ 1 กลายเป็นมีสิทธิ์ได้รับการรักษาที่ก้าวลงไปในขั้นตอนที่ 2 เป็นเช่นนี้ผู้ที่ไม่ได้ไม่ดีในช่วงระยะที่ 1 และยังคงอยู่ในการรักษากลุ่มในช่วงระยะที่ 2 ยังคงทำไม่ดีในระยะต่อมา . ก็ปรากฏว่าปัญหาการรักษาตรวจพบเร็วในการรักษา (การสูญเสียน้อยกว่าการสูญเสียน้ำหนัก 3% ในช่วงหกสัปดาห์แรก) ลดโอกาสของความสำเร็จต่อมา (ถึง 3% ในขั้นตอนต่อมา) นี้ไม่น่าแปลกใจอย่างสิ้นเชิงเพราะประสิทธิภาพการสูญเสียน้ำหนักในช่วงต้นมักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับน้ำหนักการสูญเสียประสิทธิภาพในภายหลัง ในความเป็นจริงในการศึกษาการสูญเสียน้ำหนักในสัปดาห์ที่สองมีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญกับการลดน้ำหนักหลังการรักษา (Dubbert และวิลสัน, 1984). มันไม่ได้เป็นที่ชัดเจนว่าทำไมผู้เข้าร่วมบางคนได้เป็นอย่างดีด้วยตัวเองขณะที่คนอื่นได้รับประโยชน์จากกลุ่ม แคลอรี่, แคลอรี่ค่าใช้จ่ายค่าใช้จ่ายในกิจกรรมการขาดดุลแคลอรี่และนาทีการออกกำลังกายที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการมีสิทธิ์ SC แน่นอนว่าการบริโภคสารอาหารที่ตนเองรายงานและการออกกำลังกายมักจะสะท้อนให้เห็นถึงความผิดพลาดในการประเมินและการรายงานเช่นเดียวกับความพึงปรารถนาของสังคมและอคติทางสังคมที่ได้รับการอนุมัติ (Trabulsi และ Schoeller, 2001) อย่างไรก็ตามสัดส่วนมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของผู้เข้าร่วมที่กำลังก้าวลงตรวจสอบด้วยตนเองในช่วงระยะที่ 2 เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ก้าวลง (83 เทียบกับ 29% ตามลำดับ) ในการตรวจสอบนี้เพราะตรวจสอบตนเองก็สะท้อนให้เห็นว่าบุคคลที่รายงานปริมาณและค่าใช้จ่ายในวันหนึ่งก็มีโอกาสน้อยไวต่อข้อผิดพลาดและอคติ ผลการวิจัยจากการตรวจสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการตรวจสอบตนเองนี้มีความสอดคล้องกับการวิจัยแสดงให้เห็นว่าการตรวจสอบตัวเองมีความสัมพันธ์กับผลการรักษาในเชิงบวก (ปีก, 2002) นอกจากนี้ผู้เข้าร่วมบางอย่างที่ดูเหมือนจะได้รับประโยชน์จากการสนับสนุนที่รับผิดชอบและใส่ใจในรายสัปดาห์ว่ากลุ่มที่ใช้โปรแกรมการลดน้ำหนักให้ขณะที่คนอื่นปรากฏตัวดีขึ้นสามารถที่จะลดน้ำหนักด้วยตัวเอง ดังนั้นความสามารถในการอย่างต่อเนื่องในการตรวจสอบตัวเองเช่นเดียวกับการตอบสนองของผู้เข้าร่วมโปรแกรมตามกลุ่มอาจจะเป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างการสูญเสียน้ำหนักในอนาคตขั้นตอนวิธีการรักษา (วาดเดน et al., 2002). ในช่วงระยะที่ 3 (สัปดาห์ที่ 13 ถึง 18) มีการสูญเสียน้ำหนักค่อนข้างน้อยในสภาพที่เซาท์แคโรไลนาในขณะที่ผู้เข้าร่วมใน BWLP มาตรฐานอย่างต่อเนื่องที่จะลดน้ำหนัก (2.1%) มันไม่ชัดเจนว่าทำไม BWLP มาตรฐานการรักษาที่ดีกว่า SC ในช่วงระยะที่ 3 นี้ที่น่าสนใจคือผลการดำเนินงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับการรักษาความเข้ม ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ผู้เข้าร่วมอยู่ในสภาพที่เซาท์แคโรไลนาสูญเสียน้ำหนักสัมพัทธ์น้อยที่จะเข้าร่วมในช่วง BWLP ระยะที่ 3 แม้หลังจากที่เข้าร่วมอยู่ในสภาพที่ SC ที่อยู่ใน SH ถูกถอดออกจากการวิเคราะห์ มันเป็นไปได้ว่าในกลุ่ม SC กระบวนการของการออกและ / หรือเข้าร่วมกลุ่มหรือมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกคนอื่น ๆ ทั้งในและนอกกลุ่มที่ก่อกวนที่ให้การสนับสนุนกลุ่มและการทำงานร่วมกันและทำลายประสิทธิภาพการทำงานของผู้เข้าร่วมบาง. SC แนวทางน้ำหนัก การสูญเสียได้แสดงให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพ (Jakicic et al., 2012) อย่างไรก็ตามการกำหนดระยะเวลาที่เหมาะสมและระดับความรุนแรงของการรักษา SC ได้พิสูจน์ให้เป็นที่เข้าใจยากบ้าง ยกตัวอย่างเช่นในการลดน้ำหนักที่ใหญ่ที่สุดในเซาท์แคโรไลนา, การทดลองทางคลินิกแบบสุ่มวันที่ (เช่น Step-Up ศึกษา) ซึ่งเป็นมาตรฐาน BWLP เมื่อเทียบกับ SC แทรกแซงการสูญเสียน้ำหนัก (Jakicic et al., 2012) การแทรกแซงของ SC เป็นมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่า BWLP มาตรฐาน (เช่นค่าใช้จ่ายต่อผู้เข้าร่วมสำหรับ BWLP เป็น $ 1,357 เทียบกับ $ 785 สำหรับกลุ่มขั้น) อย่างไรก็ตามผลการสูญเสียน้ำหนักได้รับการสนับสนุน BWLP มาตรฐาน (Jakicic et al., 2012) ผู้เข้าร่วม BWLP มาตรฐานหายไป 1.3 กก. มากกว่าผู้เข้าร่วมขั้นตอนในการประเมิน 18 เดือน อีกครั้งการวิจัยในระยะเวลาที่เหมาะสมและความรุนแรงของความก้าวหน้าก้าวเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก. ข้อ จำกัด หลายของการศึกษาควรจะได้รับการยอมรับ ขนาดตัวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวในการสืบสวนคดีนี้มีอำนาจ จำกัด ในการตรวจสอบความแตกต่างของกลุ่มที่ไม่ได้มีหลักฐานขนาดผลขนาดใหญ่ นอกจากนี้จำนวนเล็ก ๆ ของบุคคลที่เข้าร่วมในเซาท์แคโรไลนาและตัวอย่างคนผิวขาวและมีอำนาจเหนือกว่าผู้หญิงขอแนะนำให้ทำแบบจำลองที่มีขนาดใหญ่ตัวอย่างที่หลากหลายมากขึ้นคือการรับประกัน การวิจัยในอนาคตอาจได้รับประโยชน์จากการตรวจสอบอย่างละเอียดของปัจจัยพื้นฐานเช่นแรงจูงใจผ่านขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง (Prochaska และ DiClemente, 1982), การตั้งค่าการรักษาและความสัมพันธ์ของพวกเขาเพื่อผลการรักษาสถานะ SC, ขัดสี, การทำงานร่วมกันกลุ่มทัศนคติต่อการก้าวลง ฯลฯ . นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงที่สังเกตได้ในการบริโภคสารอาหารในการศึกษานี้จะขึ้นอยู่กับข้อมูลที่ตนเองรายงานซึ่งมีความอ่อนไหวต่อ underreporting มาก (Trabulsi et al., 2001) ในทำนองเดียวกันเพราะผู้เข้าร่วมสามารถใช้แหล่งต่าง ๆ เพื่อประเมินแคลอรี่, ความแตกต่างระหว่างแหล่งการประมาณค่าแคลอรี่ต่อไปอาจลดการเปรียบเทียบระหว่างผู้เข้าร่วม ในที่สุดเพราะติดตามประเมินผลเกินสิ้นสุดการรักษาที่ไม่ได้ดำเนินการบำรุงรักษาการสูญเสียน้ำหนักไม่สามารถได้รับการประเมิน. ที่กำหนดขอบเขตของการระบาดของโรคอ้วนที่เวลาที่มีประสิทธิภาพและการรักษาล่วงล้ำน้อยที่สุดที่มีความจำเป็นอย่างมาก (Mokdad et al., 2003) การรักษา SC มีศักยภาพมาก แต่ความสนใจเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็นที่จะกำหนดเวลาและความรุนแรงของการรักษาเช่นเดียวกับลักษณะของผู้ป่วยที่เกี่ยวข้องกับผล ขณะที่มันเป็นก่อนวัยอันควรที่จะสรุปว่าเป็นวิธีการที่ก้าวลงมีบุญน้ำหนักรักษาสูญเสียไม่มีผลการวิจัยจากการสืบสวนคดีนี้ชี้ให้เห็นว่าพฤติกรรมการมีส่วนร่วมและปัจจัย predisposing อาจจะมีการพิจารณาที่สำคัญ. ไปที่: เชิงอรรถ1Completer วิเคราะห์ที่ได้รับรายงานเพราะของธรรมชาติ การวิจัย (เช่นประสิทธิภาพระหว่างสองกลุ่มการรักษาในช่วงเวลาที่แตกต่างกันภายในการรักษาเปรียบเทียบ) หากวิเคราะห์ความตั้งใจที่จะรักษาได้ดำเนินการแล้วการสูญเสียน้ำหนักร้อยละศูนย์จะได้รับการดำเนินการไปข้างหน้าในแต่ละเฟส ก็ปรากฏว่าบางคนมีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับการดูแลก้าวเมื่อในความเป็นจริงพวกเขาเป็นแบบเลื่อนออก เพื่อให้สอดคล้องวิเคราะห์ completer ได้ดำเนินการภายในระยะที่แต่ละคนและที่หลังการรักษา แต่ความตั้งใจที่จะรักษาวิเคราะห์ก็ยังดำเนินการเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงก่อนที่จะโพสต์การรักษาน้ำหนักที่ใช้ผู้เข้าร่วมทั้งหมด (dropouts ถูกสันนิษฐานว่าจะได้กลับไปน้ำหนักพื้นฐาน) และผลพบว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างเงื่อนไขในการลดน้ำหนักร้อยละ (BWLP: -6.6 เมื่อเทียบกับ SC: -3.8) และการสูญเสียน้ำหนักรวม (กก; BWLP: -7.5 เมื่อเทียบกับ SC: -4.2)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายในปัจจุบันเทียบมาตรฐานกลุ่มตาม bwlp กับก้าวลงตาม มีหลักฐานเพียงเล็กน้อยที่จะสนับสนุนประสิทธิภาพของก้าวลงแนวทางพฤติกรรมการลดน้ำหนัก การรักษาที่ใช้ในการสืบสวน ในขณะที่ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยจุดสิ้นสุดของการรักษาอบรมมาตรฐานการรักษาสูญเสียน้ำหนักเกือบ 3 % กว่าก้าวลงมาร่วม ( bwlp = 7.8% เทียบกับ SC = 4.9 % )

หนึ่งอาจเกิดอุปสรรคดีผลการรักษาในการสืบสวนนี้อาจมีความกังวล SC เข้าร่วม ' เกี่ยวกับก้าวลงไป .หลายๆ คน พบว่า ความปรารถนาที่จะอยู่ในการสูญเสียน้ำหนักกลุ่มและน้อยมากผู้เข้าร่วมแสดงความปรารถนาที่จะจริงจะก้าวลง นี่อาจเป็นอย่างน้อยในส่วนที่เป็นฟังก์ชันขององค์ประกอบส่วนใหญ่หญิง ( 69% ) ของตัวอย่าง พูดง่าย ๆงานวิจัยแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงชอบรายสัปดาห์ตัวต่อตัวประชุมกลุ่มญาติอื่น ๆการสูญเสียน้ำหนัก modalities การรักษา ( ฟีแลน et al . , 2010 ) อย่างน่าสนใจ , SC เข้าร่วมเป็นโอกาสน้อยที่จะพบพวกเขา 3 การสูญเสียน้ำหนักเป้าหมายในระยะที่ 1 ( ซึ่งจะมีผลในการก้าวลง ) กว่าผู้เข้าร่วม bwlp มาตรฐาน 46 และ 79% ตามลำดับมันเป็นไปได้ว่า SC เข้าร่วม ' สติ หรือสติปรารถนาที่จะอยู่ในกลุ่มที่สนับสนุนการลดลงของพวกเขาประสบความสำเร็จการสูญเสียน้ำหนัก . ดังนั้นโดยการตอบสนองของพวกเขา 3 การสูญเสียน้ำหนักเป้าหมาย บางคนอาจได้รับสามารถที่จะอยู่ในรูปแบบของพวกเขา การรักษาที่ต้องการ ( กลุ่ม ) อย่างไรก็ตามแม้ว่าการรักษากิริยาเป็นแรงจูงใจสำหรับการทำงานระยะสั้นที่ไม่ดีในช่วงระยะที่ 1 และระยะที่ 2 มันล้มเหลวที่จะสนับสนุนแปลทีหลังบวกผลการรักษาในขั้นตอนที่ 3 เมื่อเจอเป้าหมายจะอยู่ในกลุ่มหรือก้าวลงเป็นอีกปัจจัย

ช่วง 6 สัปดาห์ถึง 12 ( ระยะที่ 2 )ประมาณ 50% ของผู้เข้าร่วมในเงื่อนไขของ SC ที่ก้าวลงเพื่อรักษาน้อยกว่าเข้มล้มเหลวเพื่อให้ตรงกับของ 3 การสูญเสียน้ำหนักเป้าหมาย และได้เข้าร่วมกลุ่มการรักษา นั่นคือประมาณ 50 % ของผู้เข้าร่วมปฏิบัติดีต่อตนเอง และ 50% ถูกขอให้เข้าร่วมกลุ่มเพียงหนึ่งผู้ที่เคยพลาด 3 เป้าหมายในระยะที่ 1 ก็มีสิทธิ์ในการก้าวลง เฟส 2 เช่น ผู้ที่ทำงานในช่วงระยะที่ 1 และยังคงอยู่ในการรักษากลุ่มในเฟส 2 ยังคงทำงานในขั้นตอนต่อไปปรากฎว่า พบปัญหาการรักษาในช่วงต้นการสูญเสียน้อยกว่า 3 % การสูญเสียน้ำหนักในช่วง 6 สัปดาห์แรก ) ลดโอกาสของความสำเร็จในภายหลัง ( ถึง 3% ในขั้นตอนภายหลัง ) นี้ไม่ได้ทั้งหมดที่น่าแปลกใจเพราะประสิทธิภาพการสูญเสียน้ำหนักแรกมักจะเกี่ยวข้องกับประสิทธิภาพการลดน้ำหนักทีหลัง ในความเป็นจริง ในการศึกษาหนึ่งการสูญเสียน้ำหนักในสัปดาห์ที่ 2 มีความสัมพันธ์กับการสูญเสียน้ำหนักหลังการรักษา ( dubbert &วิลสัน , 1984 ) .

มันไม่ชัดเจนว่าทำไม ผู้เข้าร่วมบางคนทำดีต่อตนเอง ในขณะที่คนอื่นได้รับประโยชน์จากกลุ่ม แคลอรี่แคลอรี่แคลอรี่กิจกรรมค่าใช้จ่าย , ค่าใช้จ่าย , การขาดดุล และนาทีที่ใช้ไม่มีความสัมพันธ์กับ ม สิทธิ แน่นอนself-reported การบริโภคอาหารและการออกกำลังกายมักจะสะท้อนให้เห็นถึงข้อผิดพลาดในการประเมินและการรายงานรวมทั้งความอคติทางสังคมและอนุมัติ ( trabulsi & schoeller , 2001 ) อย่างไรก็ตาม สัดส่วนอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นของผู้ที่ก้าวลงมาด้วยตนเองตรวจสอบในระหว่างขั้นตอนที่ 2 เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ก้าวลง ( 83 และ 29 ตามลำดับ ) ในการสืบสวนนี้เพราะตนเองก็สะท้อนว่าบุคคลรายงานการบริโภค และการใช้จ่ายในแต่ละวัน มันเป็นโอกาสน้อยเสี่ยงต่อความคลาดเคลื่อนและอคติ . ผลการศึกษานี้สอดคล้องกับงานวิจัยที่ระบุว่าตนเป็นตนเกี่ยวข้องกับผลลัพธ์การรักษาที่ดี ( ปีก , 2002 ) นอกจากนี้ผู้เข้าร่วมบางคนดูเหมือนจะได้รับประโยชน์จากการสนับสนุน ความรับผิดชอบและความสนใจรายสัปดาห์ที่กลุ่มตามโครงการลดน้ำหนักให้ปรากฏขึ้น ในขณะที่คนอื่น ๆสามารถ ลดน้ำหนักได้ ด้วยตนเอง ดังนั้นความสามารถในการดูแลตนเองอย่างต่อเนื่อง รวมทั้งการใช้กิจกรรมกลุ่มและอาจเป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างอนาคตการสูญเสียน้ำหนักการรักษาอัลกอริทึม ( Wadden et al . , 2002 ) .

ช่วง ระยะที่ 3 ( สัปดาห์ที่ 13 ถึง 18 ) มีค่อนข้างน้อย การสูญเสียน้ำหนักในขณะเข้าร่วมใน bwlp สภาพอ มาตรฐานอย่างต่อเนื่องเพื่อลดน้ำหนัก ( 2.1% )มันไม่ได้ทั้งหมดชัดเจนว่าทำไม bwlp มาตรฐานในการรักษา ในขั้นตอนนี้ ม 3 ทั้งนี้ การแสดงความเข้มที่ไม่เกี่ยวข้องกับการรักษา ก่อนหน้านี้พบว่า ผู้ที่เข้าร่วมเงื่อนไข SC สูญเสียน้ำหนักน้อยเมื่อเทียบกับ bwlp เข้าร่วมในช่วงระยะที่ 3 หลังจากเข้าร่วมในเงื่อนไขในการดวลจุดโทษ SC ที่ถูกลบออกจากการวิเคราะห์ .มันเป็นไปได้ว่าในกลุ่ม SC , กระบวนการของการทิ้ง และ / หรือ จากกลุ่ม หรือมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกอื่น ๆในและนอกกลุ่มก่อกวนเพื่อสนับสนุนกลุ่มและการทำงานร่วมกัน และทำให้การปฏิบัติงานของผู้เข้าร่วมบางคน

) วิธีการลดน้ำหนักได้ให้คุ้มค่า ( jakicic et al . , 2012 ) อย่างไรก็ตามการกําหนดระยะเวลาและระดับที่เหมาะสมของความเข้มของ SC รักษาได้พิสูจน์จะค่อนข้างเปรียว ตัวอย่างเช่น ในการสูญเสียน้ำหนักที่ใหญ่ที่สุด มด้านการทดลองทางคลินิกเพื่อวันที่ ( เช่นขั้นตอนการศึกษา ) , bwlp มาตรฐานเมื่อเทียบกับ SC โดยการสูญเสียน้ำหนัก ( jakicic et al . , 2012 ) โดย SC ได้มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่า bwlp มาตรฐาน ( เช่นต้นทุนต่อผู้เข้าร่วมสำหรับ bwlp $ 975 VS $ 785 ในกลุ่มขั้นตอน ) อย่างไรก็ตาม ผลการสูญเสียน้ำหนักได้รับการ bwlp มาตรฐาน ( jakicic et al . , 2012 ) ผู้เข้าร่วม bwlp มาตรฐานหายไป 1.3 กกมากกว่าผู้เข้าร่วมขั้นตอนที่ 18 เดือน ประเมิน อีกครั้ง และช่วงเวลาที่เหมาะสม และความเข้มของก้าวก้าวหน้าที่ต้องการอย่างมาก

หลายข้อ จำกัด ของการศึกษาควรได้รับการยอมรับ ขนาดตัวอย่างที่เจียมเนื้อเจียมตัวในคดีนี้มีอำนาจที่จะตรวจสอบความแตกต่างระหว่างที่ไม่มีหลักฐาน ขนาดผลใหญ่ นอกจากนี้ จำนวนเล็ก ๆของบุคคลที่มีส่วนร่วมใน SC และผิวขาวเป็นส่วนใหญ่และหญิงตัวอย่างชี้ให้เห็นว่า ซ้ำกับที่มีขนาดใหญ่ หลากหลายมากขึ้นตัวอย่างที่รับประกันการวิจัยในอนาคตอาจได้รับประโยชน์จากการตรวจของปัจจัย พื้นฐาน เช่น แรงจูงใจ ผ่านขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง ( prochaska & diclemente , 1982 ) , การตั้งค่าการรักษาและความสัมพันธ์ของพวกเขาเพื่อผล การรักษาสถานภาพกลุ่ม SC , ขัดสี , กลุ่ม , ทัศนคติต่อการก้าวลง ฯลฯ เพิ่มเติม สังเกตการเปลี่ยนแปลงการบริโภคอาหาร ในการศึกษานี้ ขึ้นอยู่กับ รายงานข้อมูล ,ซึ่งมีความไวต่อ underreporting มาก ( trabulsi et al . , 2001 ) ในทำนองเดียวกัน เนื่องจากผู้เข้าร่วมสามารถใช้แหล่งข้อมูลต่างๆเพื่อประเมินการบริโภคแคลอริก ความขัดแย้งระหว่างแหล่งพลังงานเพิ่มเติมลดการอาจไม่สามารถเปรียบเทียบระหว่างผู้เข้าร่วม ในที่สุด เพราะการติดตามประเมินเกินสิ้นสุดการรักษาที่ไม่ได้ดำเนินการ , ลดความอ้วนรักษาไม่สามารถประเมิน

ให้ขอบเขตของโรคอ้วนระบาด เวลาที่มีประสิทธิภาพและปลอดภัย ซึ่งการรักษาที่ต้องการอย่างมาก ( mokdad et al . , 2003 ) อ วิทยา มีศักยภาพมาก แต่ความสนใจเพิ่มเติมคือ ต้องการเวลา และ ความเข้มของการรักษา ตลอดจนลักษณะผู้ป่วยที่เกี่ยวข้องกับผลลัพธ์ในขณะที่มันยังเร็วไปที่จะสรุปว่า ก้าวลงแบบไม่มีบุญสำหรับบำบัดการสูญเสียน้ำหนักผลจากการสืบสวนนี้ชี้ให้เห็นว่าพฤติกรรมผู้เข้าร่วมและปัจจัยที่อาจจะพิจารณาที่สำคัญ


ไป :




1completer เชิงอรรถวิเคราะห์รายงาน เนื่องจากลักษณะของการวิจัยได้แก่ประสิทธิผลระหว่างสองกลุ่มในช่วงเวลาที่แตกต่างกันในการเปรียบเทียบ ) ถ้าเจตนาที่จะรักษา วิเคราะห์ได้ แล้วน้ำหนักขาดทุนศูนย์เปอร์เซ็นต์จะถูกยกยอดไปในแต่ละขั้นตอน ปรากฎว่า บางคนมีสิทธิจะดูแลเมื่อในความเป็นจริงพวกเขาถูกปล่อยออกมา เพื่อให้สอดคล้องการวิเคราะห์ completer จำนวนในแต่ละเฟส และในการ . อย่างไรก็ตาม เจตนาที่จะรักษา การวิเคราะห์ยังแสดงเปรียบเทียบก่อนหลังในการเปลี่ยนน้ำหนักที่เข้าร่วมทั้งหมด ( เรียนไม่จบสมมติให้กลับมา ( น้ำหนัก ) และไม่พบความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเงื่อนไขในการสูญเสียน้ำหนักร้อยละ ( bwlp : − 6.6 กับ SC : − 38 ) และการสูญเสียน้ำหนัก ( กิโลกรัม bwlp : − 7.5 กับ SC : −
4.2 )