The JayThe JayKawabata YasunariTran

The Jay
The Jay

Kawabata Yasunari
Translated by Edward Seidensticker

Indulge yourself in the short story set in modern Japan. Traces in the modern day characters of the good old values, the life filled with grace, humble dignity, brotherly love, and respect for elders in Ancient Japan are noted although the circumstances have been brought to this century.
The Jay was noisy from dawn.
It seemed to have flown from a lower branch of the pine tree as Yoshiko was opening the shutters and then come back again. They could hear its wings from the breakfast table.
“What a racket,” said her brother, starting to get up.
“Leave it alone,” said her grandmother. “I think the little one must have fallen from the nest yesterday. I could still hear the mother last night after dark. I suppose she couldn’t find it. And isn’t that nice, here she is back again this morning.”
“Are you sure?” asked Yoshiko.
Save for a liver attack some ten years before, her grandmother had never been ill, but she had suffered from cataracts ever since she was very young. Now she could barely see, and with the left eye only. She had to be handed her food. She could grope her way around the house, but she never went out alone into the garden.
She would sometimes stand and sit at the glass door and gaze at her fingers, spread out in the sunlight. Her whole life seemed to be concentrated in the gaze.
Yoshiko would be afraid of her. She would want to call from behind, and then she would slip away.
Yoshiko was filled with admiration that her blind grandmother could talk about the jay as if she had not seen it.
When she went out to do the breakfast dishes, the jay was calling from the next door.
There were chestnuts and several persimmons in the backyard. She could see against them that a gentle rain was falling, so gentle that she could not make it out except against the dark background.
The jay flew to the chestnut, skimmed the ground, and flew back again, calling out all the while.
Would the nestling still be near, that the mother was so reluctant to leave?
Yoshiko went to her room. She must be ready by noon.
Her mother and father would be bringing her fiancé’s mother.
As she sat down before the mirror she glanced at the white dots on her fingernails. They were said to be signs that someone would come with gifts, but she had read in a newspaper that they really showed a deficiency in vitamin C or something of the sort. She was pleased with her face when she had finished making herself up. She thought her eyebrows and lips rather charming. She liked the set of her Kimono.
She had thought she would wait for her mother to help her, and then she was glad that she had dressed by herself.
Her father and mother, actually her stepmother, did not live with them.
Her father had divorced her mother when Yoshiko was four and her brother two. It was said that her mother had been gaudy and extravagant, but Yoshiko suspected that there had been deeper causes.
Her father had said nothing when her brother had found a picture of their mother and shown it to him. He had frowned and torn the picture to pieces.
When Yoshiko was thirteen her new mother came into the house. Later, Yoshiko was to think it rather remarkable of her father to have waited almost ten years. Her new mother was a kind woman and they lived a quiet, happy life.
When her brother entered high school and went to live in a dormitory, it was plain to all of them that his attitude toward his stepmother was changing.
“I’ve seen Mother,” he said to Yoshiko. “She was sure that she had turned white, and she was trembling.
Her stepmother came in from the next room.
“It’s all right. There’s nothing wrong at all with his seeing his own mother. It’s only natural. I knew it would happen. It doesn’t bother me at all.”
Her stepmother seemed drained of strength, and so tiny that Yoshiko felt somehow protective.
Her brother got up and went out. Yoshiko wanted to slap him.
“You are not to say anything, Yoshiko,” said her stepmother softly. “It would only make things worse.”
Yoshiko was in tears.
Her father brought her brother home from the dormitory. She thought that would be the end of the matter; and then her father and stepmother moved away.
She was frightened; she felt that she had the full force of a man’s anger, perhaps of vengefulness? She wondered if she and her brother had something of the same thing in them. She had felt certain, as she had left the room, that her brother had inherited that terrible masculine something.
Yet she felt, too, that she knew her father’s loneliness those ten years he had waited to take a new wife.
She was startled when her father came to talk of a prospective bride-groom.
“You have had a hard time of it, Yoshiko, and I’m sorry. I have told his mother that I want you to have the girlhood you never had.”
There were tears in Yoshiko’s eyes.
With Yoshiko married, there would be no one to take care of her grandmother and brother, and so it was decided that they would live with her father and stepmother. The decision was what touched Yoshiko most. Because of what her father had been through, she had been frightened of marriage, but now that it was coming it did not seem so frightening after all.
She went to her grandmother when she had finished dressing.
“Can you see the red, grandmother?”
“I can see that here is something red.” She pulled Yoshiko to her and looked intently at her kimono and obi. “I have forgotten what you look like, Yoshiko. How nice if I could see you again.”
Embarrassed, Yoshiko put her hand to her grandmother’s head.
She went out into the garden. She wanted to run and meet her father and stepmother. She opened a hand, but the rain was scarcely enough to wet it. Lifting her skirts she looked through the shrubs and bamboo, and found the nestling jay in the grass under the hagi.
She stole up to it. Head pulled in, it was a tight little ball. It seemed without strength and she had no trouble taking it. She looked around but could not find the mother.
She ran to the house.
“I’ve found it, Grandmother. It seemed very weak.”
“Really?” You must give it water.”
Her grandmother was very calm.
She brought a cup of water and put its beak in, and it drank most prettily, swelling its small throat.
“Kikikikiki.” It quickly revived.
Hearing, the mother jay called from a power line.
“Kikiki.” The nestling struggled in Yoshiko’s hand.
“How very nice,” said her grandmother. “You must give it back.”
Yoshiko went into the garden. The mother jay left the power line and sat watching Yoshiko from the cherry tree.
Raising her hand to show the nestling, Yoshiko put it on the ground.
She watched from inside the glass door. The nestling called forlornly up. The mother came nearer and then was at the lower branches of the pine tree just above. The nestling flapped its wings as if it were to take a flight. And fell forward, calling out to its mother.
Very cautious, the mother still did not alight.
Then, in a swoop, it was beside the nestling, whose joy was boundless. The head shook, the outstretched wings were trembling, it was like a spoiled child. The mother seemed to be feeding it.
Yoshiko wished that her father and stepmother would hurry. She wanted them to see.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจย์เจย์สำรองห้องคาวาบาตะโดยเอ็ดเวิร์ด Seidenstickerตามใจตัวเองในเรื่องที่ตั้งในประเทศญี่ปุ่นที่ทันสมัย ร่องรอยในอักขระสมัยของค่าเก่าดี ชีวิตที่เต็มไป ด้วยพระคุณ ยังไงก็ศักดิ์ศรี ความรักฉันพี่ฉันน้อง และการเคารพผู้สูงอายุในญี่ปุ่นโบราณที่ไว้แม้ว่าสถานการณ์ได้รับมาให้ชัดเจย์ไม่ยุ่งยากจากรุ่งอรุณเหมือนจะมีบินจากสาขาต้นสนล่างโยะชิโกะถูกเปิดบานเกล็ดที่ และจากนั้น กลับมาอีกครั้ง พวกเขาสามารถได้ยินเสียงของปีกจากโต๊ะอาหาร"สิ่งไม้ กล่าวว่า พี่ชายของเธอ เริ่มต้นลุกขึ้น"ไม่ได้อยู่ กล่าวว่า ยายของเธอ "ผมคิดว่า น้อยต้องลดลงจากเมื่อวานรัง อาจยังฟังแม่คืนมหัศจรรย์ สมมติว่า เธอไม่พบ และไม่ว่า ดี นี่เธอจะกลับมาอีกครั้งเช้านี้""คุณแน่ใจหรือไม่" ถามโยะชิโกะบันทึกสำหรับการโจมตีตับบางสิบปีก่อน ยายของเธอไม่ได้ป่วย แต่เธอได้รับความเดือดร้อนจากต้อกระจกตั้งแต่เธออายุน้อยมาก ตอนนี้ เธอสามารถแทบไม่เห็น และกับตาเท่านั้น เธอได้ถูกมอบอาหาร เธอสามารถ grope เธอทางรอบบ้าน แต่เธอไม่เคยออกไปอยู่คนเดียวในสวนเธอจะบางครั้งยืนนั่งที่กระจกประตู และมองที่มือของเธอ แผ่ในแสงแดด ชีวิตของเธอดูเหมือนจะเข้มข้นในสายตา โยะชิโกะจะกลัวเธอ เธอจะต้องเรียกจากด้านหลัง และจากนั้น เธอจะจัดส่งไปโยะชิโกะก็เต็มไป ด้วยชื่นชมที่ยายตาบอดสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเจย์ว่าเธอได้เห็นเมื่อเธอออกไปทำอาหารเช้า เจย์ที่ถูกเรียกจากประตูถัดไปมี chestnuts และ persimmons หลายบ้าน เธอได้เห็นกับพวกเขาว่า ฝนอ่อนโยนถูกล้ม ดังนั้นอ่อนโยนว่า เธอไม่สามารถทำให้มันออกมายกเว้นกับพื้นหลังสีดำเจย์บินมาเกาลัด เอาดิน แล้วบินกลับมาอีก โทรออกในขณะที่หลังยังจะใกล้ ว่า แม่ถูกต่อต้านมากไปโยะชิโกะไปห้องของเธอ เธอต้องได้พร้อม ด้วยเที่ยงแม่และพ่อของเธอจะสามารถนำ fiancé เธอแม่ขณะที่เธอนั่งลงก่อนกระจกเธอ glanced ที่จุดขาวบนเล็บของเธอ พวกเขาได้กล่าวว่า เป็น อาการที่คนจะมาพร้อมกับของขวัญ แต่เธอได้อ่านในหนังสือพิมพ์ว่า พวกเขาจริง ๆ พบการขาดวิตามินซีหรือสิ่งของการเรียงลำดับ เธอพอใจกับใบหน้าของเธอเมื่อเธอได้สร้างตัวเอง เธอคิดว่า คิ้วและริมฝีปากของเธอจึงค่อนข้าง เธอชอบชุดกิโมโนของเธอเธอก็คิดว่า เธอจะรอให้แม่ของเธอเพื่อช่วยให้เธอ แล้ว เธอก็ดีใจที่เธอได้แต่งตัว ด้วยตนเองพ่อและแม่ จริงแม่เลี้ยงของเธอ เธอไม่ได้อยู่กับพวกเขาพ่อของเธอได้หย่าแล้วแม่ของเธอเมื่อโยะชิโกะ 4 และพี่ชายของเธอ 2 มันก็บอกว่า แม่ของเธอได้ gaudy และโรงแรม แต่โยะชิโกะสงสัยว่า เคยมีสาเหตุลึกพ่อของเธอได้ว่า ไม่มีอะไรเมื่อพี่ชายของเธอได้พบรูปของแม่ และแสดงให้เขา เขามี frowned และขาดรูปภาพที่เป็นชิ้นเมื่อโยะชิโกะ thirteen แม่ใหม่ของเธอมาถึงบ้าน ภายหลัง โยะชิโกะไม่คิดว่า มันค่อนข้างโดดเด่นของพ่อของเธอได้รอเกือบสิบปี แม่ใหม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่ดี และพวกเขาอาศัยอยู่มีชีวิตที่เงียบสงบ มีความสุขเมื่อพี่ชายของเธอป้อนมัธยม และไปอาศัยอยู่ในหอพัก มันเป็นธรรมดาของพวกเขาที่เปลี่ยนแปลงทัศนคติของเขาต่อแม่เลี้ยงของเขาทั้งหมด"ผมเคยเห็นแม่ เขาว่า โยะชิโกะ "เธอแน่ใจว่า เธอมีเปิดสีขาว และเธอถูกงก ๆแม่เลี้ยงของเธอมาที่ห้องข้าง ๆ"มันถูก ไม่มีอะไรผิดเลยเขาเห็นแม่ของเขาเอง มันเป็นเพียงธรรมชาติ รู้ว่า มันจะเกิดขึ้น มันไม่รำคาญฉันเลย"แม่เลี้ยงของเธอดูเหมือนระบายน้ำของความแข็งแรง และขนาดเล็กเพื่อให้โยะชิโกะที่รู้สึกอย่างใดป้องกันพี่ชายของเธอมีค่า และออกไป โยะชิโกะอยากตบเขา"คุณจะไม่พูดอะไร โยะชิโกะ กล่าวว่า แม่เลี้ยงของเธอเบา ๆ "มันจะทำซ้ำ"โยะชิโกะอยู่ในน้ำตาพ่อของเธอนำบ้านพี่ชายของเธอจากหอพัก เธอคิดที่จะเป็นการสิ้นสุดของเรื่อง แล้ว พ่อและแม่เลี้ยงของเธอย้ายไปเธอกลัว เธอรู้สึกว่า เธอมีแรงโกรธของมนุษย์ ของ vengefulness อาจจะเต็มหรือไม่ เธอสงสัยว่า หาก เธอและพี่ชายของเธอมีสิ่งของสิ่งเดียวกันได้ เธอมีความรู้สึกบาง เป็นเธอได้ทิ้งห้อง ที่พี่ชายของเธอได้รับมาชายที่น่ากลัวบางสิ่งบางอย่างแต่เธอรู้สึก เกินไป ว่า เธอรู้ความเหงาของพ่อเธอสิบปีที่เขามารอรับภรรยาใหม่เธอ startled เมื่อพ่อของเธอมาพูดคุยกับอนาคตเจ้าสาวฝ่ายเจ้าบ่าว"คุณมีเวลาหนักของมัน โยะชิโกะ และฉันขออภัย บอกลูกว่า ต้องคุณ girlhood คุณไม่เคย"ยังมีน้ำตาในดวงตาของโยะชิโกะโยะชิโกะแต่งงาน จะมีใครดูแลยายและพี่ชายของเธอ และดังนั้น จึงได้ตัดสินใจว่า พวกเขาจะอาศัยอยู่กับบิดาและแม่เลี้ยงของเธอ การตัดสินใจมีอะไรสัมผัสโยะชิโกะมากที่สุด เพราะว่าพ่อของเธอเคยผ่าน เธอเคยกลัวของแต่งงาน แต่ขณะที่มันกำลังเดินมา ได้ไม่เหมือนน่ากลัวดังนั้นหลังจากทั้งหมดเธอไปกับยายของเธอเมื่อเธอได้แต่งตัว"คุณสามารถเห็นสีแดง ยาย""ฉันสามารถดูว่า นี่คือสิ่งที่แดง" เธอดึงโยะชิโกะเธอ และมองเธอแบบกิโมโนและ obi intently "ฉันลืมสิ่งที่คุณค้นหาเช่น โยะชิโกะ อย่างไรดีถ้าฉันได้เห็นคุณอีก"อาย โยะชิโกะใส่มือของเธอให้หัวของยายเธอออกไปเป็นสวน เธออยากทำงาน และพบกับพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ เธอเปิดมือ แต่ฝนแทบพอฉี่ก็ ยกกระโปรงของเธอเธอมองผ่านพุ่มไม้ไผ่ กพบเจย์หลังในหญ้าใต้ฮากิเธอขโมยถึงมัน หัวลากใน มันเป็นลูกบอลเล็ก ๆ แน่น เหมือนไม่ มีแรง และเธอก็ไม่มีปัญหาในการนำ เธอมองรอบ ๆ แต่ไม่พบแม่เธอวิ่งไปบ้าน"ฉันได้พบมัน ยาย เหมือนอ่อนมาก""จริง ๆ หรือ" คุณต้องให้น้ำ"ยายได้สบาย ๆเธอนำถ้วยน้ำ และใส่ของจะงอยปากใน และก็ดื่มมากที่สุด prettily อาการบวมของจมูกเล็ก"Kikikikiki" จะฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วได้ยิน เจย์แม่เรียกจากสายไฟฟ้า"Kikiki" หลังการต่อสู้ในมือของโยะชิโกะยายว่า "อย่างไรดี "คุณต้องให้มันกลับมา"โยะชิโกะเดินเข้าไปในสวน เจย์แม่ซ้ายสายไฟฟ้า และโยะชิโกะดูจากต้นเชอร์รี่เสาร์เพิ่มการแสดงที่หลังมือของเธอ โยะชิโกะวางบนพื้นดินเธอดูจากในกระจกประตู หลังที่เรียกว่า forlornly ขึ้น แม่เอื้อมมาแล้ว ที่สาขาต้นสนต่ำเพียงข้างต้น ที่หลัง flapped ปีกของมันนั้นจะเที่ยวบิน และตกไปข้างหน้า เรียกออกไปของแม่ระมัดระวังให้มาก แม่ยังทำไม่ลงจาก นั้น ในการถลา มันเป็นข้างที่หลัง มีความสุขได้มากมาย หัวจับ ปีก outstretched ได้ตะลึงงัน มันเป็นเหมือนลูกบูด แม่ดูเหมือนจะ เป็นอาหารโยะชิโกะปรารถนาที่พ่อและแม่เลี้ยงของเธอจะรีบ เธออยากให้เห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจย์
เจย์Kawabata Yasunari แปลโดยเอ็ดเวิร์ด Seidensticker ตามใจตัวเองในเรื่องสั้นที่ทันสมัยตั้งอยู่ในประเทศญี่ปุ่น ร่องรอยในตัวละครวันที่ทันสมัยของค่าเก่าที่ดีในชีวิตที่เต็มไปด้วยความสง่างามศักดิ์ศรีอ่อนน้อมถ่อมตนรักเหมือนพี่เหมือนน้องและให้ความเคารพผู้สูงอายุในญี่ปุ่นโบราณมีการตั้งข้อสังเกตถึงแม้ว่าสถานการณ์ได้ถูกนำไปศตวรรษนี้. เจย์เป็นที่มีเสียงดังตั้งแต่เช้ามันดูเหมือนจะมีการบินจากสาขาที่ต่ำกว่าของต้นสนเป็นโยชิโกะได้รับการเปิดบานประตูหน้าต่างและจากนั้นกลับมาอีกครั้ง พวกเขาสามารถได้ยินเสียงปีกของมันจากโต๊ะอาหารเช้า. "สิ่งที่แร็กเก็ต" กล่าวว่าพี่ชายของเธอเริ่มที่จะได้รับการขึ้น. "ปล่อยมันคนเดียว" คุณยายของเธอกล่าวว่า "ผมคิดว่าหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ จะต้องมีการลดลงจากเมื่อวานนี้รัง ผมก็ยังสามารถได้ยินเสียงแม่ของคืนที่ผ่านมาหลังจากที่มืด ฉันคิดว่าเธอไม่สามารถหาได้ และไม่ว่าดีนี่เธอกลับมาอีกครั้งในเช้าวันนี้. " "คุณแน่ใจหรือ?" ถามโยชิโกะ. ประหยัดสำหรับการโจมตีตับบางสิบปีก่อนคุณยายของเธอไม่เคยป่วย แต่เธอได้รับความเดือดร้อนจากต้อกระจกนับตั้งแต่ เธอยังเด็กมาก ตอนนี้เธอแทบจะไม่สามารถมองเห็นด้วยตาข้างซ้ายเท่านั้น เธอต้องถูกส่งมอบอาหารของเธอ เธอจะควานทางของเธอไปรอบ ๆ บ้าน แต่เธอก็ไม่เคยออกไปอยู่คนเดียวในสวน. บางครั้งเธอจะยืนและนั่งอยู่ที่ประตูกระจกและจ้องมองที่นิ้วมือของเธอกระจายออกไปในแสงแดด ชีวิตทั้งชีวิตของเธอดูเหมือนจะกระจุกตัวอยู่ในสายตา. โยชิโกะจะต้องกลัวของเธอ เธอจะต้องการที่จะเรียกจากด้านหลังแล้วเธอจะหลุดมือไป. โยชิโกะก็เต็มไปด้วยความชื่นชมว่าคุณยายของเธอตาบอดสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเจย์ราวกับว่าเธอไม่เคยเห็นมัน. เมื่อเธอเดินออกไปทำอาหารเช้า, เจย์เป็น โทรจากประตูถัดไป. มีเกาลัดและลูกพลับมีหลายในสนามหลังบ้าน เธอจะได้เห็นกับพวกเขาว่าฝนกำลังตกอ่อนโยนจึงอ่อนโยนว่าเธอไม่สามารถทำให้มันออกมายกเว้นกับพื้นหลังสีดำ. เจย์บินไปเกาลัดไขมันต่ำพื้นดินและบินกลับมาอีกครั้งโทรออกทั้งหมดในขณะที่. Would นกยังคงอยู่ใกล้กับที่แม่จึงลังเลที่จะออก? โยชิโกะเดินไปที่ห้องของเธอ เธอต้องมีความพร้อมโดยน. พ่อและแม่ของเธอจะเป็นแม่ของเธอนำคู่หมั้นของ. ขณะที่เธอนั่งลงก่อนที่กระจกที่เธอเหลือบมองไปที่จุดสีขาวบนเล็บของเธอ พวกเขาได้รับการกล่าวถึงเป็นสัญญาณว่าคนที่จะมาพร้อมกับของขวัญ แต่เธอได้อ่านในหนังสือพิมพ์ว่าพวกเขาจริงๆแสดงให้เห็นการขาดวิตามิน C หรือบางสิ่งบางอย่างของการจัดเรียง เธอก็พอใจกับใบหน้าของเธอเมื่อเธอได้เสร็จสิ้นการทำของตัวเองขึ้นมา เธอคิดว่าคิ้วและริมฝีปากของเธอค่อนข้างมีเสน่ห์ เธอชอบชุดกิโมโนของเธอ. เธอคิดว่าเธอจะรอให้แม่ของเธอจะช่วยให้เธอแล้วเธอก็ดีใจที่เธอได้สวมใส่ด้วยตัวเอง. พ่อของเธอและแม่ของเธอจริงแม่เลี้ยงไม่ได้อยู่กับพวกเขา. พ่อของเธอ ได้หย่าขาดจากแม่ของเธอเมื่อโยชิโกะสี่และพี่ชายของเธอทั้งสอง มันก็บอกว่าแม่ของเธอได้รับการฉูดฉาดและฟุ่มเฟือย แต่โยชิโกะที่น่าสงสัยว่ามีสาเหตุลึก. พ่อของเธอได้กล่าวว่าไม่มีอะไรเมื่อพี่ชายของเธอได้พบภาพของแม่ของพวกเขาและแสดงให้เขา เขาขมวดคิ้วและฉีกรูปชิ้น. โยชิโกะเมื่ออายุสิบสามแม่ใหม่ของเธอเข้ามาในบ้าน ต่อมาโยชิโกะก็จะคิดว่ามันค่อนข้างโดดเด่นของพ่อของเธอที่จะต้องรอเกือบสิบปี แม่ใหม่ของเธอเป็นผู้หญิงชนิดและพวกเขาอาศัยอยู่เงียบ, ชีวิตมีความสุข. เมื่อพี่ชายของเธอเข้าโรงเรียนมัธยมและไปอาศัยอยู่ในหอพักก็เป็นธรรมดาที่จะทั้งหมดของพวกเขาว่าทัศนคติของเขาที่มีต่อแม่เลี้ยงของเขาก็เปลี่ยน. "ผมได้ เห็นแม่ "เขาพูดกับโยชิโกะ "เธอแน่ใจว่าเธอได้กลายเป็นสีขาวและเธอก็สั่น. แม่เลี้ยงของเธอมาจากในห้องถัดไป. "มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องทั้งหมด มีอะไรผิดปกติที่ทุกคนได้เห็นกับแม่ของเขาเป็นของเขาเอง มันเป็นเพียงธรรมชาติ ผมรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น มันไม่รำคาญฉัน at all. " แม่เลี้ยงของเธอดูเหมือนจะระบายความแข็งแรงและขนาดเล็กเพื่อให้โยชิโกะรู้สึกป้องกันอย่างใด. พี่ชายของเธอลุกขึ้นและเดินออกไป โยชิโกะอยากจะตบเขา. "คุณไม่ได้ที่จะพูดอะไร, โยชิโกะ" กล่าวว่าแม่เลี้ยงของเธอเบา ๆ "มันจะทำให้สิ่งที่เลวร้ายยิ่ง." โยชิโกะอยู่ในน้ำตา. พ่อของเธอนำพี่ชายของเธอกลับบ้านจากหอพัก เธอคิดว่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่อง; แล้วพ่อและแม่เลี้ยงของเธอย้ายออกไป. เธอเป็นคนที่กลัว; เธอรู้สึกว่าเธอมีผลบังคับใช้เต็มรูปแบบของความโกรธของมนุษย์บางทีของ vengefulness? เธอสงสัยว่าเธอและพี่ชายของเธอมีอะไรบางอย่างของสิ่งเดียวกันในพวกเขา เธอมีความรู้สึกบางอย่างที่เธอได้ออกจากห้องไปที่พี่ชายของเธอได้รับมรดกว่าสิ่งที่ผู้ชายที่น่ากลัว. แต่เธอรู้สึกเช่นกันว่าเธอรู้ว่าเหงาพ่อของเธอเหล่านั้นสิบปีที่เขารอคอยที่จะใช้ภรรยาใหม่. เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อ พ่อของเธอมาพูดคุยในอนาคตของเจ้าสาวเจ้าบ่าว. "คุณได้มีช่วงเวลาที่ยากของมันโยชิโกะและฉันขอโทษ ผมได้บอกกับแม่ของเขาที่ฉันต้องการให้คุณมี girlhood คุณไม่เคยมี. " มีน้ำตาในดวงตาของโยชิโกะของถูก. ด้วยโยชิโกะแต่งงานก็จะไม่มีใครที่จะดูแลคุณยายและพี่ชายของเธอและอื่น ๆ มันก็ตัดสินใจว่าพวกเขา จะมีชีวิตอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ การตัดสินใจคือสิ่งที่โยชิโกะสัมผัสมากที่สุด เพราะสิ่งที่พ่อของเธอเคยผ่านมาเธอได้รับการกลัวการแต่งงาน แต่ตอนนี้มันได้มามันไม่ได้ดูเหมือนน่ากลัวดังนั้นหลังจากทั้งหมด. เธอไปที่คุณยายของเธอเมื่อเธอได้เสร็จสิ้นการแต่งตัว. "คุณสามารถเห็นสีแดงคุณยาย ? " "ผมจะเห็นว่านี่คือสิ่งที่สีแดง." เธอดึงโยชิโกะกับเธอและมองอย่างตั้งใจในชุดกิโมโนของเธอและโอบี "ฉันจะลืมสิ่งที่คุณมีลักษณะเช่นโยชิโกะ วิธีการที่ดีถ้าฉันจะได้เห็นคุณอีกครั้ง ". อาย, โยชิโกะใส่มือของเธอไปที่หัวของคุณยายของเธอ. เธอเดินออกไปในสวน เธอต้องการที่จะทำงานและตอบสนองความต้องการของพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ เธอเปิดมือ แต่ฝนก็แทบจะไม่พอที่จะเปียก ยกกระโปรงของเธอที่เธอมองผ่านพุ่มไม้และไม้ไผ่และพบว่าเจย์เบียดในหญ้าที่อยู่ภายใต้ Hagi. เธอขโมยขึ้นไป หัวหน้าดึงมันเป็นลูกเล็ก ๆ น้อย ๆ คับ มันลำบากโดยไม่ต้องมีความแข็งแรงและเธอมีปัญหาในการใช้มันไม่มี เธอมองไปรอบ ๆ แต่ไม่สามารถหาแม่. เธอวิ่งไปที่บ้าน. "ฉันได้พบมัน, คุณยาย มันดูเหมือนอ่อนแอมาก. " "จริงเหรอ?" คุณต้องให้น้ำ. " คุณยายของเธอคือความสงบมาก. เธอนำถ้วยน้ำและใส่ในปากและดื่มมากที่สุดพริ้มบวมคอเล็ก. "Kikikikiki." มันฟื้นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว. ได้ยินแม่ของเจย์เรียกจากสายไฟ. "Kikiki." เบียดดิ้นรนอยู่ในมือของโยชิโกะ. "วิธีที่ดีมาก" เธอกล่าวว่าคุณยาย "คุณต้องให้มันกลับมา." โยชิโกะเดินเข้าไปในสวน แม่เจย์ที่เหลือสายไฟและนั่งดูโยชิโกะจากต้นเชอร์รี่. เพิ่มมือของเธอที่จะแสดงเบียด, โยชิโกะวางไว้บนพื้นดิน. เธอดูจากภายในประตูกระจก เบียดเรียก forlornly ขึ้น แม่มาใกล้แล้วที่สาขาล่างของต้นสนเหนือ เบียดกระพือปีกของมันราวกับว่ามันเป็นจะใช้เที่ยวบิน และล้มลงไปข้างหน้าโทรออกไปแม่ของมัน. ระมัดระวังมากแม่ก็ยังไม่ลง. จากนั้นในถลาลงมันก็เบียดข้างที่มีความสุขก็ไม่มีที่สิ้นสุด หัวสั่นสะเทือนปีกยื่นออกสั่นมันก็เหมือนเด็กใจแตก แม่ดูเหมือนจะให้อาหารมัน. โยชิโกะหวังว่าพ่อและแม่เลี้ยงของเธอจะรีบ เธออยากให้พวกเขาเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจย์เจย์ Kawabata Yasunari





แปลโดยเอ็ดเวิร์ด seidensticker ตามใจตัวเองในเรื่องสั้นชุดญี่ปุ่นสมัยใหม่ ร่องรอยในสมัยใหม่วันของตัวละครเก่าดีค่า ชีวิตที่เต็มไปด้วยพระคุณ ถ่อมตัว ศักดิ์ศรี ความรักระหว่างพี่น้อง และการเคารพผู้อาวุโสในญี่ปุ่นโบราณระบุไว้ แม้ว่าสถานการณ์ได้รับมาถึงศตวรรษนี้ เจย์ยังเสียงดังจาก

---มันดูเหมือนจะบินจากกิ่งล่างของต้นสนเป็น โยชิโกะเปิดบานประตูหน้าต่างและจากนั้นกลับมาอีกครั้ง พวกเขาได้ยินเสียงของปีกจากโต๊ะอาหารเช้า .
" ไม้ " กล่าวว่าพี่ชายของเธอเริ่มต้นขึ้น .
" ปล่อยมันไป " บอกว่า ย่าของเธอ " ฉันคิดว่าตัวเล็กๆ ตกลงมาจากรัง เมื่อวานนี้ ฉันก็ยังได้ยินเสียงแม่เมื่อคืนหลังจากที่มืดฉันคิดว่าเธอคงไม่เจอ และมันไม่ใช่คนดี แล้วเธอจะกลับมาอีกครั้ง เช้านี้ "
" คุณแน่ใจหรือไม่ ? " บอกให้โยชิโกะ
ช่วยให้ตับวายบางสิบปีก่อน คุณย่าของเธอไม่เคยป่วย แต่เธอได้รับความเดือดร้อนจากต้อกระจก ตั้งแต่เธอยังเด็กมาก ตอนนี้เธอแทบไม่เห็น ด้วยตาซ้ายเท่านั้น เธอต้องส่งอาหารของเธอเธออาจจะคลำทางของเธอรอบ ๆบ้าน แต่เธอไม่ได้ไปคนเดียวในสวน
เธอบางครั้งจะยืนและนั่งที่ประตูกระจก และมองที่นิ้วของเธอ กระจายออกในแสงแดด ชีวิตของเธอดูเหมือนจะเข้มข้นในการเพ่งมอง
โยชิโกะจะกลัวเธอ เธอจะต้องเรียกจากข้างหลัง แล้วเธอจะหลุดมือไป
โยชิโกะ เปี่ยมด้วยความชื่นชมว่า ยายตาบอด เธอสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเจย์เป็นถ้าเธอไม่ได้เห็นมัน .
เมื่อเธอออกไปทำอาหารเช้าจาน เจย์ถูกเรียกจากประตูถัดไป เกาลัด และลูกพลับ
มีหลายสวนหลังบ้าน เธออาจจะเจอกับพวกเขาที่สายฝนที่อ่อนโยนถูกล้ม อ่อนโยนที่เธอไม่อาจทำให้มันออกมา ยกเว้นกับพื้นหลังมืด
เจย์บินกับเกาลัด ตักดิน บินกลับมาอีก โทรออกทั้งหมดในขณะที่ .
จะอิงแอบอยู่ใกล้ๆ ว่า แม่จึงลังเลที่จะออก ?
โยชิโกะไปที่ห้องของเธอ เธอต้องเสร็จก่อนเที่ยง
แม่และพ่อจะพาแม่ของเธอคู่หมั้น . . . .
ขณะที่เธอนั่งลงที่หน้ากระจก เธอเห็นจุดขาวบนเล็บพวกเขากล่าวว่าเป็นสัญญาณว่า ใคร จะ มา กับของขวัญ แต่เคยอ่านในหนังสือพิมพ์ว่าพวกเขาจริงๆมี ขาด วิตามิน ซี หรืออะไรของการจัดเรียง เธอพอใจกับใบหน้าของเธอเมื่อเธอได้เสร็จสิ้นการทำของตัวเองขึ้น เธอนึกว่าเธอคิ้วและริมฝีปากค่อนข้างมีเสน่ห์ เธอชอบชุดกิโมโนของเธอ เธอมีความคิด
เธอจะรอแม่ของเธอช่วยเธอแล้วเธอก็ดีใจที่เธอแต่งเอง
พ่อและแม่ของเธอ แล้วแม่เลี้ยงของเธอไม่ได้อยู่กับพวกเขา .
พ่อหย่ากับแม่ของเธอเมื่อโยชิโกะเป็นสี่ และพี่ชายสองคน มันบอกว่า แม่ของเธอได้ฉูดฉาด และฟุ่มเฟือย แต่ โยชิโกะ สงสัยมีสาเหตุลึก
พ่อของเธอเคยพูดว่าอะไรเมื่อพี่ชายของเธอได้พบรูปแม่ของพวกเขาและแสดงให้เขา เขาขมวดคิ้ว และขาดภาพชิ้น .
เมื่อโยชิโกะอายุสิบสาม แม่คนใหม่เข้ามาในบ้าน ต่อมา โยชิโกะ คือคิดว่ามันค่อนข้างโดดเด่นของพ่อของเธอที่จะต้องรอมาเกือบสิบปี แม่ของเธอเป็นผู้หญิงและพวกเขาอาศัยอยู่เงียบชีวิตมีความสุข
.เมื่อพี่ชายของเธอเข้ามาในโรงเรียน และไปอยู่หอ มันก็ธรรมดาที่จะทั้งหมดของพวกเขาว่าทัศนคติของเขาที่มีต่อแม่เลี้ยงของเขาคือการเปลี่ยนแปลง .
" ฉันเห็นแม่ " เขากล่าวว่า โยชิโกะ " เธอแน่ใจว่าเธอได้กลายเป็นสีขาว เธอตัวสั่น
แม่เลี้ยงของเธอมาจากห้องข้างๆ .
" มันทั้งหมดขวา ไม่มีอะไรผิดเลย เขาเห็นแม่ของเขาเองมันเป็นเรื่องธรรมชาติ ฉันรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น มันไม่กวนใจฉันเลย "
นางแม่เลี้ยงดูเนื้อของความแข็งแรงและดังนั้นเล็ก ๆที่โยชิโกะรู้สึกอย่างใดป้องกัน .
พี่ชายเธอลุกขึ้นและเดินออกไป โยะชิโกะ อยากตบเขา .
" คุณไม่ต้องพูดอะไร โยชิโกะ " กล่าวว่า แม่เลี้ยงของเธอเบาๆ " มันจะทำให้แย่ลง . "

โยชิโกะอยู่ในน้ำตาพ่อของเธอพาน้องชายกลับจากหอพัก หล่อนคิดว่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่อง แล้ว พ่อ และ แม่เลี้ยง ย้ายไป
เธอกลัวมาก เธอรู้สึกว่าเธอมีแรงที่เต็มไปด้วยความโกรธของคน บางทีของ vengefulness ? เธอสงสัยว่าเธอและพี่ชายของเธอ มีบางอย่างของสิ่งเดียวกันในพวกเขา เธอเคยรู้สึกบางอย่าง เธอออกจากห้องว่าพี่ชายของเธอได้รับการถ่ายทอดที่น่ากลัวผู้ชายอะไร .
เธอยังรู้สึกเหมือนกัน เธอคงรู้ว่าความเหงาของพ่อของเธอที่เป็นสิบปี เขารอที่จะพาภรรยาใหม่ เธอตกใจ
เมื่อพ่อของเธอมาพูดของเจ้าบ่าว เจ้าสาวในอนาคต .
" คุณมีเวลาที่ยากมัน โยชิโกะและฉันขอโทษ ฉันได้บอกกับแม่ของเขาว่า ผมต้องการให้คุณได้รับว่าคุณไม่เคยมี "
.มีคราบน้ำตาในดวงตาของโยชิโกะ .
กับโยชิโกะแต่งงาน ไม่มีคนที่จะดูแลยายและน้องชาย จึงตัดสินใจว่า พวกเขาจะอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง การตัดสินใจเป็นสิ่งที่ประทับใจที่สุด โยชิโกะ เพราะสิ่งที่พ่อของเธอเคยผ่าน เธอเคยกลัวการแต่งงาน แต่ตอนนี้มันมา มันไม่ได้ดูน่ากลัวเลย
.เธอไปที่คุณยายของเธอเมื่อเธอได้เสร็จสิ้นการตกแต่ง .
" คุณสามารถเห็นสีแดงครับ คุณย่า "
" ผมเห็นว่าที่นี่มีอะไรสีแดง เธอดึงโยชิโกะของเธอและมองอย่างตั้งใจ ในชุดกิโมโนและโอบิ . " ฉันลืมไปว่าคุณเหมือน โยชิโกะ อย่างไรดี ถ้าฉันได้เห็นเธออีกครั้ง "
อาย โยชิโกะก็เอามือไว้ที่หัวยาย
เธอเดินออกไปที่สวนเธออยากพบพ่อและแม่เลี้ยง เธอเปิดมือ แต่ฝนก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้มันเปียก เธอยกกระโปรงเธอมองผ่านพุ่มไม้ และไม้ไผ่ และพบอิงแอบเจย์ในหญ้าใต้ฮากิ .
เธอขโมยขึ้นมัน หัวลาก มันคือลูกน้อยคับ ดูเหมือนจะไม่แข็งแรง เธอมีปัญหาละเธอมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอแม่ เธอวิ่งไปบ้าน
.
" ฉันได้พบคุณย่า มันดูอ่อนแอมาก "
" จริงๆเหรอ ? " คุณต้องให้ยายน้ำ "

เธอนิ่งมากๆ เอา ถ้วยน้ำ และใส่ปาก ดื่มมากที่สุด และมันยังบวมของมันเล็กคอ .
" kikikikiki . " มันรีบฟื้น
ได้ยิน แม่เจย์ เรียกจากสายไฟ .
" kikiki ." อิงแอบดิ้นรนอยู่ในมือของโยชิโกะ .
" วิธีที่ดีมาก " บอกว่า ย่าของเธอ " คุณต้องให้มันกลับ "
โยชิโกะเข้าสวน แม่เจย์ออกจากสายไฟ และนั่งดู โยชิโกะจากต้นเชอร์รี่
เลี้ยงมือของเธอเพื่อแสดง nestling , โยชิโกะวางลงบนพื้น
เธอดูจากภายในประตูกระจก - เรียกตาละห้อยเลยแม่เข้ามา ใกล้ แล้ว อยู่ที่ส่วนล่างกิ่งก้านของต้นสนแค่ข้างบน - ถ้ามันเป็นแบบปีกของมันจะใช้เวลาเที่ยวบิน ล้มไปข้างหน้า ร้องเรียกหาแม่ของมัน .
ระมัดระวังมาก แม่ยังไม่ได้ลง .
จากนั้นในถลาลง มันอยู่ข้างๆ อิงแอบ ซึ่งจอยก็ไม่มีที่สิ้นสุด หัวสั่น ปีกที่ยื่นตัวสั่น เหมือนเป็นเด็กเอาแต่ใจแม่จะให้อาหารมัน .
โยชิโกะปรารถนาที่พ่อและแม่เลี้ยงจะรีบ เธออยากให้พวกเขาเห็น