The treasures of Vanity Fair, that

The treasures of Vanity Fair, that is, money and position, are desirable but transient. The gaiety, the mask of the ball, do not stay with the person when he faces death. Thackeray does not underestimate the importance of having a home, clothes and food; but he does expose the cruelty, the deception, the futility of making possessions and power the only aim in life.

The book is so saturated with the vanity of Vanity Fair, the duplicity of social climbers, and the weakness of human nature, that it would be impossible to separate idea from plot or plot from characters. If the book appears to ramble, it never strays from the focus of attention on the foibles of human nature in its struggle to reach the highest strata of Vanity Fair.

The setting could be changed to modern times and the observations would be true today. The vanity of man is universal and ever present. Women still berate and betray women; relatives still fight over money; mothers still sell their daughters for popularity, money, or position. Yet, there are some people, the reader hopes and Thackeray indicates, who do not bow down to the idols of Vanity Fair.

The winners at the end of the story are those who cherished human relationships first: Amelia, Dobbin, and Lady Jane, with the children Georgy and little Rawdon. Thackeray's idea, then, is that although one may live in Vanity Fair, one need not be a slave to its values, which in the final analysis turn into futility and emptiness. The reader feels that Georgy and little Rawdon will be better men than their grandfathers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมบัติของ Vanity Fair ที่มีเงินและตำแหน่งที่ต้องการ แต่ชั่วคราว ความสนุกสนาน, หน้ากากของลูกที่ไม่ได้อยู่กับคนที่เขาเผชิญเมื่อความตาย Thackeray ไม่ประมาทความสำคัญของการมีบ้านเสื้อผ้าและอาหาร แต่เขาไม่เปิดเผยความโหดร้ายหลอกลวง, ไม่ได้ผลในการทำให้ดินแดนและอำนาจจุดมุ่งหมายเดียวในชีวิต. หนังสือเล่มนี้จะอิ่มตัวให้กับโต๊ะเครื่องแป้งของ Vanity Fair, การตีสองหน้าของนักปีนเขาทางสังคมและความอ่อนแอของธรรมชาติของมนุษย์ว่า จะไม่สามารถแยกออกจากความคิดพล็อตหรือพล็อตมาจากตัวอักษร หากหนังสือที่ดูเหมือนจะเดินเล่นก็ไม่เฉไฉไปจากการมุ่งเน้นความสนใจในข้อบกพร่องของธรรมชาติของมนุษย์ในการต่อสู้ในการเข้าถึงชั้นสูงสุดของ Vanity Fair. การตั้งค่าอาจมีการเปลี่ยนแปลงสมัยใหม่และการสังเกตจะเป็นจริงในวันนี้ โต๊ะเครื่องแป้งของมนุษย์ที่เป็นสากลและไม่เคยนำเสนอ ผู้หญิงยังคงด่าและทรยศต่อผู้หญิง ญาติยังคงต่อสู้กับเงิน คุณแม่ยังคงขายลูกสาวของพวกเขาสำหรับความนิยมเงินหรือตำแหน่ง . แต่มีบางคนที่หวังให้ผู้อ่านและแสดงให้เห็น Thackeray ที่ไม่ก้มลงไปที่ไอดอลของ Vanity Fair ผู้โชคดีในตอนท้ายของเรื่องคือบรรดาผู้ที่รักความสัมพันธ์ของมนุษย์ครั้งแรก: อเมเลีย, ม้า, และเลดี้เจน ที่มีเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ และ Georgy Rawdon ความคิด Thackeray แล้วคือว่าถึงแม้คนหนึ่งอาจมีชีวิตอยู่ใน Vanity Fair หนึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นทาสให้กับค่าของมันซึ่งในทางกลับกันการวิเคราะห์สุดท้ายเข้าไม่ได้ผลและความว่างเปล่า ผู้อ่านรู้สึกว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ และ Georgy Rawdon จะเป็นคนที่ดีกว่าปู่ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมบัติของ Vanity Fair ที่ เงิน และตำแหน่ง พึงปรารถนาแต่ชั่วคราว ความสนุกสนาน , หน้ากากของลูกไม่ได้อยู่กับคนเมื่อเขาเผชิญความตาย แทกเคอรีย์ไม่ประมาทความสำคัญของการมีบ้าน เสื้อผ้า และอาหาร แต่เขาไม่เปิดเผยความโหดร้าย , การหลอกลวง , ความไร้ประโยชน์ของทำให้เงินทองและอำนาจจุดมุ่งหมายเดียวในชีวิต

หนังสือมันอิ่มตัวกับโต๊ะเครื่องแป้งของ Vanity Fair ที่ตีสองหน้าของนักปีนเขาทางสังคม และความอ่อนแอของมนุษย์ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกความคิดจากแปลงหรือแปลงจากตัวอักษร ถ้าหนังสือที่ดูเหมือนจะเลื้อย มันไม่เคยสุนัขเร่ร่อนจากจุดสนใจใน foibles ของธรรมชาติของมนุษย์ในการต่อสู้ถึงชั้นสูงสุดของ Vanity Fair .

การตั้งค่าที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ถึงสมัยใหม่และสังเกตจะเป็นจริงในวันนี้ ความหยิ่งยะโสของมนุษย์เป็นสากล และเคยนำเสนอ ผู้หญิงยังด่าและหักหลังผู้หญิง ญาติยังทะเลาะกันมากกว่าเงิน มารดายังคงขายลูกสาวเพื่อความนิยม เงิน หรือตำแหน่ง แต่ก็มีบางคน อ่านแทกเคอรีย์และความหวังว่า ใครไม่กราบไหว้รูปเคารพของ Vanity Fair .

ผู้ชนะในตอนท้ายของเรื่อง เป็นคนที่หวงแหนความสัมพันธ์ของมนุษย์แรก : Amelia , ด็อบบิ้น และ เลดี้ เจน กับเด็กและ จอร์จี รอว์เดิ้น . ความคิด , แทกเคอรีย์อยู่นั้น ก็คือ แม้ว่าหนึ่งอาจจะอยู่ใน วานิตี้แฟร์ ไม่ต้องเป็นทาสให้กับค่าของ ซึ่งในการวิเคราะห์สุดท้ายกลายเป็นไร้ประโยชน์ และความว่างเปล่าอ่านแล้วรู้สึกว่าจอร์จี รอว์เดิ้นจะคนน้อยมากกว่าปู่ของพวกเขา