There was once upon a time a little

There was once upon a time a little village girl, the prettiest ever seen or known, of whom her mother was dotingly fond. Her grandmother was even fonder of her still, and had a little red hood made for the child, which suited her so well, that wherever she went, she was known by the name of Little Red Riding-Hood.

One day, her mother having baked some cakes, said to her, “Go and see how your grandmother is getting on, for I have been told she is ill; take her a cake and this little jar of butter.” Whereupon Little Red Riding-Hood started off without delay towards the village in which her grandmother lived. On her way she had to pass through a wood, and there she met that sly old fellow, Mr Wolf, who felt that he should very much like to eat her up on the spot, but was afraid to do so, as there were woodcutters at hand in the forest. He asked her which way she was going, and the poor child, not knowing how dangerous it is to stop and listen to a wolf, answered, “I am going to see my grandmother, and am taking a cake and a little jar of butter, which my mother has sent her.”

“Does she live far from here?” asked the Wolf.

“Oh, yes!” replied Little Red Riding-Hood, “on the further side of the mill that you see down there; hers is the first house in the village.”

“Well, I was thinking of going to visit her myself,” rejoined the Wolf, “so I will take this path, and you take the other, and we will see which of us gets there first.”

The Wolf then began running off as fast as he could along the shorter way, which he had chosen, while the little girl went by the longer way, and amused herself with stopping to gather nuts, or run after butterflies, and with making little nosegays of all the flowers she could find.

It did not take the Wolf long to reach the grandmother’s house; he knocked: tap, tap.

“Who is there?”

“It is your grand-daughter, Little Red Riding-Hood,” answered the Wolf, imitating the child’s voice. “I have brought a cake and a little jar of butter, which my mother has sent you.” The good grandmother, who was ill in bed, called out, “Pull the bobbin, and the latch will go up.” The Wolf pulled the bobbin, and the door opened. He leaped on to the poor old woman, and ate her up in less than no time, for he had been three days without food. He then shut the door again, and laid himself down in the grandmother’s bed, to wait for Little Red Riding-Hood. Presently she came and knocked at the door: tap, tap.

“Who is there?” Little Red Riding-Hood was frightened at first, on hearing the Wolf’s gruff voice, but thinking that her grandmother had a cold, she answered,—

“It is your grand-daughter, Little Red Riding-Hood. I have brought a cake and a little jar of butter, which my mother has sent you.”

The Wolf called out, this time in rather a softer voice, “Pull the bobbin, and the latch will go up.” Little Red Riding-Hood pulled the bobbin, and the door opened.

When the Wolf saw her come in, he hid himself under the bedclothes, and said to her, “Put the cake and the little jar of butter in the cupboard, and come into bed with me.”

Little Red Riding-Hood undressed, and went to the bedside, and was very much astonished to see how different her grandmother looked to what she did when she was up and dressed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

There was once upon a time a little village girl, the prettiest ever seen or known, of whom her mother was dotingly fond. Her grandmother was even fonder of her still, and had a little red hood made for the child, which suited her so well, that wherever she went, she was known by the name of Little Red Riding-Hood.One day, her mother having baked some cakes, said to her, “Go and see how your grandmother is getting on, for I have been told she is ill; take her a cake and this little jar of butter.” Whereupon Little Red Riding-Hood started off without delay towards the village in which her grandmother lived. On her way she had to pass through a wood, and there she met that sly old fellow, Mr Wolf, who felt that he should very much like to eat her up on the spot, but was afraid to do so, as there were woodcutters at hand in the forest. He asked her which way she was going, and the poor child, not knowing how dangerous it is to stop and listen to a wolf, answered, “I am going to see my grandmother, and am taking a cake and a little jar of butter, which my mother has sent her.”“Does she live far from here?” asked the Wolf.“Oh, yes!” replied Little Red Riding-Hood, “on the further side of the mill that you see down there; hers is the first house in the village.”“Well, I was thinking of going to visit her myself,” rejoined the Wolf, “so I will take this path, and you take the other, and we will see which of us gets there first.”หมาป่าแล้วเริ่มทำงานออกเป็นรวดเร็ว เหมือนที่เขาสามารถเขาสั้น ซึ่งเขาได้เลือก ใน ขณะที่ลูกสาวไปตามทางยาว และ amused ตัวเองกับหยุด การรวบรวมถั่ว รันหลังจากผีเสื้อ มี nosegays น้อยของดอกไม้ทั้งหมดทำให้ เธอสามารถค้นหาไม่ได้เอาหมาป่าลองถึงที่บ้านของยาย เขาโบว์ลิ่ง: เคาะ เคาะ"ใครอยู่ที่นั่น"ตอบ "มันเป็นของแกรนด์ลูกสาว เล็กแดงหมวก หมาป่า เลียนแบบเสียงของเด็ก "ฉันได้นำเค้กและกระปุกน้อยของเนย ที่แม่ส่งคุณ" ยายดี ผู้ป่วยในเตียงได้ เรียกว่า "ดึงกระสวย และสลักจะขึ้นไป" หมาป่าดึงกระสวย และเปิดประตู เขา leaped ไปจนเฒ่า กกินเธอขึ้นในระยะเวลาไม่น้อยกว่า สำหรับเขาได้สามวันไม่ มีอาหาร เขาแล้วปิดประตูอีกครั้ง และวางตนเองลงในเตียงของยาย รอสำหรับน้อยแดงหมวก ปัจจุบันเธอมา และโบว์ลิ่งที่ประตู: เคาะ เคาะ"ใครอยู่ที่นั่น" เล็ก ๆ สีแดงหมวกถูกกลัวตอนแรก ในการได้ยินเสียงลักษณะของหมาป่า แต่เธอคิดว่า ยายมีหวัด ตอบ, —"มันเป็นของแกรนด์ลูกสาว เล็กแดงหมวก ฉันได้นำเค้กและกระปุกน้อยของเนย ที่แม่ส่งคุณ"หมาป่าที่เรียก เวลานี้ค่อนข้างนุ่มเสียง "ดึงกระสวย และสลักจะขึ้นไป" เล็ก ๆ สีแดงหมวกดึงกระสวย และเปิดประตูWhen the Wolf saw her come in, he hid himself under the bedclothes, and said to her, “Put the cake and the little jar of butter in the cupboard, and come into bed with me.”Little Red Riding-Hood undressed, and went to the bedside, and was very much astonished to see how different her grandmother looked to what she did when she was up and dressed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เคยเห็นหรือรู้จักกัน ซึ่งแม่ของเธอ dotingly รัก . คุณยายของเธอก็ fonder ของเธอยังและมีเครื่องดูดควันสีแดงเล็ก ๆน้อย ๆให้กับเด็ก ซึ่งเหมาะกับเธอมาก ทุกที่ที่เธอไป เธอเป็นที่รู้จักกันโดยชื่อของหนูน้อยหมวกแดง

วันนึง แม่ของเธอกำลังอบเค้ก บอกกับเธอ" ไปดูว่าคุณย่าของเธอขึ้น ผมเคยบอกว่าเธอป่วยเอาเค้กและขวดเล็ก ๆน้อย ๆของเนย " แล้วหนูน้อยหมวกแดงเริ่มต้นโดยไม่ล่าช้า ไป หมู่บ้าน ซึ่งคุณยายของเธออยู่ ระหว่างทาง เธอต้องผ่านป่า และที่นั่นเธอได้พบกับไอ้แก่นั่น คุณหมาป่า ที่รู้สึกว่าเขาควรจะมากชอบกินเธอขึ้นบนจุดแต่กลัวที่จะทำเช่นนั้น เพราะมี woodcutters มือในป่า เขาถามเธอที่เธอจะไป และเด็กยากจน ไม่รู้ว่ามันอันตรายแค่ไหนที่จะหยุดและฟังหมาป่า ตอบว่า " ผมจะเห็นคุณยายของฉันและฉันทำเค้ก และ ขวดเล็ก ๆน้อย ๆของเนย ซึ่งแม่ได้ส่งเธอ "

" เธออยู่ไกลจากที่นี่ไหม ? " ถาม หมาป่า . . .

" โอ้ ใช่ !" ตอบหนูน้อยหมวกแดง " ด้านเพิ่มเติมของโรงสีที่คุณเห็นข้างล่าง เธออยู่บ้านหลังแรกในหมู่บ้าน "

" เอ่อ ฉันกำลังคิดจะไปเยี่ยมเธอเอง " กับหมาป่า " ดังนั้นผมจะใช้เส้นทางนี้และคุณจะมีอื่น ๆ และเราก็จะเห็นที่เราได้รับมีครั้งแรก "

หมาป่า แล้วเริ่มวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถไปตามทางที่สั้นกว่า ,ซึ่งเขาได้เลือก ในขณะที่สาวน้อยไปอีกทาง และขำตัวเองด้วยการหยุดเพื่อรวบรวมถั่ว หรือวิ่งตามผีเสื้อ และทำน้อย nosegays ดอกไม้ทั้งหมดที่เธอสามารถค้นหา

มันไม่ได้เอาหมาป่ายาวไปถึงบ้านคุณยาย เขาเคาะ : แตะ , แตะ

" มีใคร ? "

" มันเป็นหลานของคุณ หนูน้อยหมวกแดง " ตอบหมาป่าเลียนแบบเสียงของเด็ก " ผมได้นำเค้กและขวดเล็ก ๆน้อย ๆของเนย ซึ่งแม่ได้ส่งคุณ " ยายดี ผู้ป่วยบนเตียง เรียก " ดึงกระสวย และสลักจะขึ้นไป " หมาป่าดึงกระสวย แล้วประตูก็เปิดออก เขากระโดดไปยังหญิงชราผู้น่าสงสาร และก็กินเธอขึ้นน้อยกว่า ไม่มีเวลา เขามา 3 วันโดยไม่มีอาหารจากนั้นเขาก็ปิดประตูอีกครั้ง และลงนอนในเตียงของคุณยาย เพื่อรอให้หนูน้อยหมวกแดง . ปัจจุบันเธอมาเคาะที่ประตู : แตะแตะ .

" มีใคร ? หนูน้อยหมวกแดงตกใจในตอนแรกที่ได้ยินเสียงของหมาป่าเสียงแหบ แต่คิดว่าคุณย่าของเธอ มีหนาว เธอตอบว่า " -

" เป็นหลานสาวของคุณสีแดงเล็ก ๆขี่เครื่องดูดควันฉันซื้อเค้กและขวดเล็ก ๆน้อย ๆของเนย ซึ่งแม่ได้ส่งคุณ "

หมาป่าเรียกในครั้งนี้แทนที่จะเป็นเสียงนุ่ม " ดึงกระสวย และสลักจะขึ้นไป หนูน้อยหมวกแดงดึงกระสวยและ

เมื่อประตูเปิด หมาป่าที่เห็นเธอมา เขาซ่อนตัวอยู่ภายใต้ที่นอนหมอนมุ้ง และพูดกับเธอว่า " วางเค้กและเนยเล็กน้อยโหลในตู้ ,และเข้ามานอนกับผม "

หนูน้อยหมวกแดงเปลื้องผ้า และไปที่ข้างเตียง และก็มากประหลาดใจเพื่อดูวิธีการที่แตกต่างกันคุณยายของเธอดูสิ่งที่เธอทำตอนที่เธอขึ้นและแต่งตัว