SOME OF THE MAIN PROBLEMS OF ETHICS

SOME OF THE MAIN PROBLEMS OF ETHICS
C. D. Broad
Published in Philosophy 21 (1946).
Analysis of Moral Judgments
The Interjectional Analysis
The Autobiographical Analysis
The Statistical Analysis
The Objective Analysis
Naturalistic v. Non-naturalistic Theories
Right-making and Good-making Characteristics
Intention and Rightness
Motives and their Ethical Function
Specifically Moral Motivation and Emotion
Epistemological Questions

Ethics, in the sense in which that word is used by philosophers, may be described as the theoretical treatment of moral phenomena. I use the phrase 'moral phenomena' to cover all those facts and only those in describing which we have to use such words as 'ought', 'right and wrong', 'good and evil', or any others which are merely verbal translations of these.
Moral phenomena fall into three distinct, though closely interconnected groups, viz. moral judgment, moral emotion, and moral volition. Suppose that I know or believe that I ought to keep a promise, though it might be more convenient to break it; that it is wrong to inflict useless pain on an innocent person, though it might be pleasant to score off him in public; that love is a good emotion and jealousy an evil one; and so on. These bits of knowledge or belief are instances of moral judgments. Suppose that I believe myself to have behaved wrongly on a certain occasion and that I feel remorse or self-disapproval, as distinct from mere fear of punishment or embarrassment at being found out, on that account. These feelings will be instances of moral emotion. Suppose, finally, that I have to decide between two alternative courses of action, one of which I believe to be right, and the other of which is pleasanter in itself or more attractive in its probable consequences. In so far as I am influenced in my decision by the thought that one of them is right and that the other would be wrong, and by the desire to do what is right as such, this is an instance of moral volition.
Analysis of Moral Judgments
The first and most fundamental problem of Ethics is about the nature of moral judgments and the concepts 'ought', 'right', 'good', etc., which are the most characteristic elements in them. Suppose I assert, deliberately and reflectively and not merely talking like a parrot, that on a certain occasion ought not to have broken a promise which he had made to B. Then,prima facie, the following things seem to be true:
That in uttering this sentence, which I will call a 'moral sentence in the indicative mood', I am asserting an opinion(correct or incorrect) which I hold, and am not merely expressing an emotion which I feel.
That the opinion which I am asserting is not merely about my own feelings or wishes or beliefs. In saying that A ought to have kept his promise to B. I seem to be asserting about A and B and their relationship something which is no more about me and my attitude towards them than if I had asserted that A is B's second cousin.
That what I assert about A's breach of his promise to B, viz. that it was wrong and ought not to have happened, is something unique and peculiar, though perfectly familiar and intelligible to everyone. It cannot be expressed by any form of words which does not contain the words 'right' or 'ought' or some others which are obviously mere verbal translations of them.
Now all these prima facie appearances have been questioned on more or less plausible grounds by competent moral philosophers, and this has led to some of the most fundamental discussions in ethics. I will now say something of the various alternative views which have been held on these points.
1. The Interjectional Analysis.
The most radically sceptical view is that what appear to be moral judgments are not really judgments, i.e. assertions of knowledge or opinion, at all; but are merely expressions of a certain kind of emotion. It is alleged that, when a person utters such a sentence as, 'This is wrong' or 'That is evil', he is really only expressing a certain kind of anti-emotion towards this or that. It is true that he uses a form of sentence which inevitably suggests that he is asserting an opinion and not merely expressing an emotion. For the sentence is of the same grammatical form as if he had said 'This is triangular', which is certainly an assertion of opinion. But, it is alleged, the grammatical form is misleading in the case of moral sentences in the indicative.
I propose to call this theory the interjectional analysis. On this view there are no moral judgments; there are only what might be called 'ostensible moral judgments'. Moral sentences in the indicative mood are really interjections, like 'Hurray!' or 'Blast!', masquerading as assertions of opinion.
2. The Autobiographical Analysis.
Suppose we reject the interjectional analysis. Suppose we hold that, when a person utters a moral sentence in the indicative, he really is making a moral judgment. Then the next most sceptical view is that what he is asserting is simply that he feels a certain kind of emotion, pro or anti, towards the subject which he pronounces to be right or wrong, good or evil. I shall call this the autobiographical analysis.
It must be noticed that it could take two different forms.
It might be held that, when I judge that so-and-so is right, what I am asserting is simply that I here and now am feeling towards so-and-so a certain kind of pro-emotion. If so, my judgment is analogous to 'This butter tastes nice' uttered by a person while eating that butter.
It might be held that what I am asserting is that I have a disposition to feel this kind of pro-emotion towards such persons or acts or situations as so-and-so. If so, my judgment is analogous to 'I like butter'. A person might truly say that he likes butter even if, on the occasion when he said so, he found the taste of butter repulsive because, e.g., he was feeling bilious.
I shall call these two forms of the autobiographical analysis respectively the occurrent and the dispositional form.
It might be thought that there is no difference between the interjectional analysis and the occurrent form of the autobiographical analysis. This would be a mistake. There is a difference between merely expressing an emotion by means of an exclamation, e.g., ejaculating 'Damn!' when one is annoyed at losing one's collar-stud, and asserting that one is feeling such and such an emotion towards such and such an object, e.g., saying, 'I am annoyed at finding that I have lost my collar-stud'. An animal, e.g., can express an emotion of anger by snarling, but it cannot make the judgment which a man would express by saying, 'I am angry with so-and-so'. On the interjectional analysis to utter a moral sentence in the indicative is like expressing a feeling of annoyance with so-and-so by exclaiming, 'Damn you!'; on the occurrent form of the autobiographical analysis it is like stating that one is feeling annoyed with so-and-so.
3. The Statistical Analysis.
Suppose next that both forms of the autobiographical analysis are rejected also. It is still possible to suggest an analysis in terms of pro-emotion and anti-emotion. The suggestion would be that, when I judge that so-and-so is right, what I am asserting is that all or most men, or all or most members of some more restricted class, e.g. Englishmen or Etonians, have a disposition to feel a certain kind of pro-emotion towards persons or acts or situations like so-and-so. On this view moral judgments may be compared to such a judgment as 'Jazz music is popular'. This might be truly asserted by a person even if he were himself indifferent to jazz music or heartily disliked it. I shall call this the statistical analysis.
Before going further I want to make two remarks about the three alternative kinds of analysis which I have been describing.
All three of them arc stated in terms of certain emotions which a person may feel towards himself or towards another person or towards an action or a relationship. They may therefore all be described as emotional-reaction theories.
The interjectional analysis and the two forms of autobiographical analysis agree with each other and differ from the statistical analysis in the following respect. The former may be described as intra-subjective. For, according to them, when a person utters a moral sentence in the indicative, what he is doing is either to express an emotion which he is feeling or to make an assertion to the effect that he is feeling a certain emotion or has a disposition to feel it. The statistical analysis, on the other hand, may be described as trans-subjective. For, according to it, when a person utters such a sentence he is asserting something about a whole class of persons which may or may not happen to include himself.
4. The Objective Analysis.
Finally, let us suppose that all forms of emotional reaction theory are rejected. Then we must hold that a person who makes a moral judgment is ascribing to its subject a certain property which would belong to it even if no one had ever contemplated it or felt any kind of emotion towards it. On this view A's judgment that B’s act of telling a lie on a certain occasion was wrong is comparable, in this respect at any rate, to a person's judgment that the weather in Cambridge on a certain day was rainy. He may indeed have been influenced by his emotions to make this assertion; but what he asserts is not about the emotions of himself or anyone else towards the weather in Cambridge on that day. Let us call this theObjective Analysis of moral judgments.
Naturalistic v. Non-naturalistic Theories
The question of analysis brings us to another question which is closely connected with it. Are moral predicates, such asright, ought and good, unique and peculiar; or can they be completely analysed and defined in terms of non-moral predicates? Theories which answer this question in the affirmative are called naturalistic; those which answer it in the negative are calle

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางปัญหาหลักของจริยธรรม
กว้าง C. D.
ในปรัชญา 21 (1946)
วิเคราะห์ตัดสินคุณธรรม
วิเคราะห์ Interjectional
วิเคราะห์อัตชีวประวัติ
วิเคราะห์ทางสถิติ
วิเคราะห์วัตถุประสงค์
Naturalistic v. ทฤษฎีไม่ใช่ naturalistic
ขวาทำและลักษณะดีทำ
เจตนาและ Rightness
ไม่สนคำครหาและการทำงานจริยธรรม
โดยเฉพาะแรงจูงใจคุณธรรมและอารมณ์
ถาม Epistemological

จริยธรรม ในแง่ที่ใช้คำว่า โดยปรัชญา อาจจะอธิบายว่า การรักษาทฤษฎีของปรากฏการณ์ทางศีลธรรมได้ ใช้วลี 'ปรากฏการณ์ทางศีลธรรม' เพื่อครอบคลุมข้อเท็จจริงเหล่านั้นและเฉพาะผู้ที่ในการอธิบายซึ่งเราจำเป็นต้องใช้เช่นคำ 'ควร' 'เหมาะสม และไม่ถูกต้อง" "ดี และความชั่วร้าย" หรืออื่น ๆ ซึ่งแปลเพียงวาจาเหล่านี้
ปรากฏการณ์ทางศีลธรรมแบ่งออกเป็นสามทั้งหมด แม้ใกล้ชิดเข้าใจกลุ่ม คำพิพากษาทางศีลธรรมได้แก่ อารมณ์คุณธรรม และ volition คุณธรรม สมมติว่า ผมรู้ หรือเชื่อว่า ฉันควรจะให้สัญญา แม้ว่ามันอาจจะสะดวกกว่าการทำลายมัน ไม่ถูกต้องจะไม่ปวดจกับอม แม้ว่า มันอาจจะดีคะแนนจากเขาในที่สาธารณะ ความรักที่มีอารมณ์ดีและพระร้ายหนึ่ง และอื่น ๆ บิตของความรู้หรือความเชื่อที่มีอินสแตนซ์ของคำพิพากษาทางศีลธรรม สมมติว่า ผมเชื่อว่าตัวเองจะได้ประพฤติตัวผิดเป็นบางครั้งที่ ฉันรู้สึกไม่ต้องหรือความผิดหวังด้วยตัวเอง as distinct from กลัวเพียงลงโทษหรือความลำบากใจที่จะพบ ในบัญชีนั้น ความรู้สึกเหล่านี้จะมีอินสแตนซ์ของอารมณ์คุณธรรม สมมติ สุดท้าย ที่ ฉันต้องตัดสินใจระหว่างสองหลักสูตรอื่นของการกระทำ หนึ่งซึ่งผมเชื่อว่าต้องขวา และอื่น ๆ ที่เป็น pleasanter ในตัวเอง หรือน่าสนใจมากขึ้นในผลที่เกิดขึ้นน่าเป็น ในตราบฉันเป็นอิทธิพลในการตัดสินใจของฉันโดยคิดว่า หนึ่งในนั้นถูก และที่อื่น ๆ จะไม่ถูกต้อง และ โดยท่านที่ต้องเป็นเช่น นี้คือตัวอย่างของคุณธรรม volition
วิเคราะห์คำพิพากษาทางศีลธรรม
ปัญหาแรก และพื้นฐานที่สุดของจริยธรรมคือลักษณะของการตัดสินทางศีลธรรม และแนวคิด 'ควร''ขวา' 'ดี' ฯลฯ ., ซึ่งมีองค์ประกอบลักษณะส่วนใหญ่ใน สมมติว่า ผมยืนยันรูป ตั้งใจ และ reflectively และไม่เพียงแต่พูดเช่นนกแก้ว ที่บางครั้งไม่ควรได้เสียสัญญาที่เขาได้ทำให้เกิด แล้ว prima facie สิ่งต่อไปนี้ดูเหมือนจะจริง:
ที่กล่าวคำประโยคนี้ ซึ่งผมจะเรียก "จริยธรรมประโยคอารมณ์ตัวชี้ให้เห็น' ฉันเป็นกรรมสิทธิ์ความเห็น (ถูกต้อง หรือไม่ถูกต้อง) ซึ่งผมค้าง และฉันไม่เพียงแสดงอารมณ์ที่ผมรู้สึก
ให้ความเห็นซึ่งฉันกำลังกรรมสิทธิ์ไม่เพียงเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเอง หรือความปรารถนา หรือความเชื่อ ที่พูดว่า A ควรจะได้เก็บคำสัญญาจะเกิด ฉันดูเหมือนจะได้กรรมสิทธิ์เกี่ยวกับ A และ B และความสัมพันธ์ของสิ่งที่มีไม่มากกว่าเกี่ยวกับทัศนคติของฉันที่มีต่อพวกเขาและฉันถ้าฉันมีคนที่ เป็นลูกพี่ลูกน้องสองของ B .
ว่า อะไรฉันยืนยันรูปเกี่ยวกับ A ของละเมิดสัญญาของเขากับ B, viz.ว่า ผิด และไม่ควรเกิดขึ้น เป็นสิ่งที่แปลก และมีเอกลักษณ์แต่อย่างคุ้นเคย และ intelligible ทุกคน ไม่สามารถแสดง โดยรูปแบบใด ๆ ของคำที่ประกอบด้วยคำว่า 'ถูก' หรือ 'ควร' หรือบางคนที่แปลอย่างชัดเจนเพียงวาจาของพวกเขา .
ตอนนี้ ถูกไต่สวนนัด prima facie เหล่านี้รองรับความเป็นไปได้น้อยรอบ โดยปรัชญาทางศีลธรรมมีอำนาจ และนี้ได้นำบางส่วนของการสนทนาขั้นพื้นฐานที่สุดในจริยธรรมได้ ผมตอนนี้จะบอกว่า บางมุมมองทางเลือกต่าง ๆ ซึ่งได้จัดขึ้นในสถานที่เหล่านี้
1 Interjectional วิเคราะห์
ดูความมากที่สุดก็คือว่าต้อง คำพิพากษาทางศีลธรรมไม่จริง ๆ ตัดสิน assertions เช่นความรู้หรือความคิด เลย แต่มีเพียงนิพจน์ชนิดของอารมณ์ จึงถูกกล่าวหาว่า เมื่อผู้ utters ประโยคดังกล่าวเป็น 'นี้ไม่ถูกต้อง' หรือ 'ที่เป็นความชั่วร้าย' เขาจริง ๆ แสดงอารมณ์ต่อต้านนี้ หรือว่าบางชนิดเท่า นั้น มันเป็นความจริงที่เขาใช้รูปแบบของประโยคซึ่งย่อมชี้ให้เห็นว่า เขามีกรรมสิทธิ์ความเห็น และไม่เพียงแต่การแสดงอารมณ์ สำหรับประโยคมีแบบไวยากรณ์เหมือนกับว่า เขาได้กล่าวว่า 'นี่คือสามเหลี่ยม' ซึ่งได้แน่นอนยืนยันหลักการของความคิด แต่ มันก็ถูกกล่าวหา แบบไวยากรณ์เป็นระยะ ๆ ในกรณีที่ประโยคทางศีลธรรมในการบ่งชี้
ฉันเสนอเรียกทฤษฎีนี้การวิเคราะห์ interjectional ในมุมมองนี้ มีคำพิพากษาไม่มีคุณธรรม มีอยู่เท่านั้น ที่อาจเรียกว่า 'ostensible คำพิพากษาทางศีลธรรม' ประโยคคุณธรรมอารมณ์ตัวชี้ให้เห็นเป็นจริงคำอุทานภาษา เช่น 'Hurray ' หรือ 'ระเบิด ' ปัญหาเป็น assertions ของความเห็น
2 ในอัตชีวประวัติวิเคราะห์
สมมติว่าเราปฏิเสธการวิเคราะห์ interjectional สมมติว่าเราถือว่า เมื่อผู้ utters ประโยคทางศีลธรรมในการบ่งชี้ เขาจริง ๆ คือการทำให้คำพิพากษาทางศีลธรรม แล้ว ดูความสุดถัดไปคือสิ่งที่เขาเป็นกรรมสิทธิ์เพียง ว่า เขารู้สึกชนิดอารมณ์ โปร หรือ ป้องกัน ต่อเรื่องที่เขา pronounces จะเหมาะสม หรือไม่ถูกต้อง ดี หรือชั่วร้าย ฉันจะเรียกนี้ในอัตชีวประวัติวิเคราะห์ได้
ต้องสังเกตว่า มันอาจใช้เวลาสองต่างฟอร์ม.
อาจจัด เมื่อท่า so-and-so อยู่ สิ่งที่ฉันเป็นกรรมสิทธิ์ว่า เพียงว่า ฉันนี่ และตอนนี้รู้สึกต่อ so-and-so ชนิดของอารมณ์ที่สนับสนุนการ ถ้าเป็นเช่นนั้น พิพากษาฉันจะคล้ายคลึงกับ 'เนยนี้รสดี' พูด โดยบุคคลในขณะที่กินเนยที่ได้
อาจถือว่า สิ่งที่ฉันเป็นกรรมสิทธิ์เป็นที่มีครอบครองใจชนิดนี้อารมณ์สนับสนุนต่อบุคคลดังกล่าว หรือกระทำ หรือสถานการณ์เป็น so-and-so ถ้าเป็นเช่นนั้น คำพิพากษาของฉันเป็นคู่ 'ชอบเนย' คนอาจพูดว่า เขาชอบเนยอย่างแท้จริงแม้ว่า ครั้งเมื่อเขากล่าวว่า ดังนั้น เขาพบรสชาติของเนย repulsive เนื่องจาก เช่น เขารู้สึกในแง่ร้าย.
ฉันจะเรียกรูปแบบการวิเคราะห์อัตชีวประวัติเหล่านี้สองตามลำดับ occurrent และการโอนการครอบครองแบบฟอร์ม.
อาจคิดว่า มีไม่มีความแตกต่างระหว่างการวิ interjectional และการวิเคราะห์อัตชีวประวัติแบบ occurrent ได้ นี้จะเป็นความผิดพลาด มีความแตกต่างระหว่างห้องแสดงอารมณ์ โดยอัศเจรีย์ เช่น ejaculating 'ไอ้ ' เมื่อหนึ่งคือรำคาญที่สูญเสียของคอหมาก และกรรมสิทธิ์เป็นดังกล่าวและดังกล่าวรู้สึกอารมณ์ดังกล่าวและดังกล่าวไปทางวัตถุ เช่น กล่าวว่า 'ฉันรำคาญที่หาว่า ผมได้สูญเสียหมากคอของฉัน' สัตว์ เช่น สามารถที่แสดงอารมณ์โกรธ โดย snarling แต่ก็ไม่สามารถทำให้คำพิพากษาซึ่งคนจะแสดง ด้วยการพูดว่า "ฉันโกรธกับ so-and-so' การวิเคราะห์ interjectional ส่ง ประโยคทางศีลธรรมในการบ่งชี้ได้เช่นแสดงออกถึงความรู้สึกของความรำคาญกับ so-and-so โดย exclaiming "ไอ้ห่า ' แบบฟอร์ม occurrent การวิเคราะห์อัตชีวประวัติ ก็เช่นระบุว่า หนึ่งจะรู้สึกรำคาญกับเพื่อ และดังนั้น
3 การทางสถิติวิเคราะห์.
สมมติต่อไปว่า รูปแบบของการวิเคราะห์อัตชีวประวัติจะถูกปฏิเสธยัง ยังสามารถแนะนำการวิเคราะห์สนับสนุนอารมณ์ และอารมณ์ความรู้สึกต่อต้านได้ คำแนะนำจะเป็นที่ เมื่อท่าว่า so-and-so ขวา อะไรฉันเป็นกรรมสิทธิ์เป็นที่คนส่วนใหญ่ หรือทั้งหมด หรือทั้งหมด หรือส่วนใหญ่สมาชิกของคลาสบางจำกัดเพิ่มเติม เช่น Englishmen หรือ Etonians ครอบครองใจอารมณ์สนับสนุนบุคคล หรือกิจการ หรือสถานการณ์เช่น so-and-so บางชนิดได้ ในมุมมองนี้ ตัดสินทางศีลธรรมอาจเปรียบเทียบได้กับคำพิพากษาดังกล่าวเป็น' แจ๊สเพลงยอดนิยม' นี้อาจจะจริงคน โดยบุคคลแม้เขาได้เองสนใจกับดนตรีแจ๊ส หรือพ่อ disliked ฉันจะเรียกซึ่งการวิเคราะห์ทางสถิติ
ก่อนจะเพิ่มเติมต้องให้หมายเหตุ 2 เกี่ยวกับสามชนิดทางการวิเคราะห์ที่ฉันอธิบาย
ทั้งสามอาร์คบางอารมณ์ซึ่งบุคคลอาจรู้สึก ต่อตัวเอง หรือ ต่อบุคคลอื่น หรือการกระทำหรือความสัมพันธ์ที่ ระบุไว้ในเงื่อนไข พวกเขาอาจดังนั้นทั้งหมดสามารถอธิบายเป็นทฤษฎีปฏิกิริยาทางอารมณ์
การวิเคราะห์ interjectional และแบบฟอร์ม 2 การวิเคราะห์อัตชีวประวัติตกลงกัน และแตกต่างจากการวิเคราะห์ทางสถิติในการเคารพต่อไปนี้ เดิมอาจจะอธิบายตามอัตวิสัยภายในเป็นการ ตามนั้น เมื่อผู้ utters ประโยคในการบ่งชี้ คุณธรรม เขาทำอะไรอยู่เป็น การแสดงอารมณ์ที่เขารู้สึก หรือต้องการยืนยันถึงผลกระทบที่เขารู้สึกอารมณ์บางอย่าง หรือมีครอบครองใจมัน การวิเคราะห์ทางสถิติ คง อาจจะอธิบายเป็นธุรกรรมตามอัตวิสัย ตามนั้น เมื่อผู้ utters ประโยคดังกล่าว เขาเป็นกรรมสิทธิ์เรื่องทั้งชั้นของบุคคลซึ่งอาจ หรืออาจไม่เกิดขึ้นแก่ตัวเอง
4 วัตถุประสงค์วิเคราะห์.
ในที่สุด ให้เราสมมติว่า เป็นปฏิเสธทฤษฎีปฏิกิริยาทางอารมณ์ทุกรูปแบบ แล้ว เราต้องถือว่า ผู้พิพากษาทางศีลธรรมที่เป็น ascribing กับเรื่องของคุณสมบัติบางอย่างที่จะเป็นได้แม้ไม่เคยมีไตร่ตรองมัน หรือความรู้สึกใด ๆ ออกไปได้ คำพิพากษานี้มุมมองของ A B การกระทำของการโกหกบางครั้งผิดเป็นเทียบเท่า ในนี้ในอัตราใด การพิพากษาบุคคลที่ว่า สภาพอากาศในเคมบริดจ์ในบางวันฝนตก เขาอาจแน่นอนได้รับอิทธิพลมาจากตามอารมณ์ของเขาต้องการยืนยันนี้ แต่สิ่งที่เขายืนยันไม่เกี่ยวกับอารมณ์ของตัวเองหรือคนอื่นต่อในเคมบริดจ์ในวันที่ เราเรียก theObjective นี้วิเคราะห์คำพิพากษาทางศีลธรรม
Naturalistic v. ทฤษฎีไม่ใช่ naturalistic
คำถามวิเคราะห์นำเราคำถามอื่นที่สัมพันธ์ใกล้ชิดกับมัน ศีลธรรมควรเคต เช่น asright ใจดี ไม่ซ้ำกัน และ แปลกประหลาด หรือพวกเขาสามารถทั้ง analysed และกำหนดในเพรดิเคตมีศีลธรรม ทฤษฎีการตอบคำถามนี้ในยืนยันเรียกว่า naturalistic ผู้ที่ตอบในนี้ลบ calle

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางส่วนของปัญหาหลักของจริยธรรม
C . D . กว้าง
ตีพิมพ์ในปรัชญา 21 ( 1946 )
วิเคราะห์ตัดสินจริยธรรม
การวิเคราะห์การวิเคราะห์อัตชีวประวัติ interjectional



มีการวิเคราะห์ทางสถิติการวิเคราะห์ด V ไม่ใช่ทฤษฎี
ถูกและดีด ทำให้ลักษณะ

แรงจูงใจและความตั้งใจและความถูกต้องของจริยธรรมการทำงาน
โดยเฉพาะคุณธรรมแรงจูงใจและอารมณ์

ญาณวิทยาคำถามจริยธรรม ในความรู้สึกที่เป็นคำที่ใช้โดยนักปรัชญา อาจจะเป็นการรักษาเชิงทฤษฎีของปรากฏการณ์ทางจริยธรรม ผมใช้คำว่า ' จริยธรรม ' ครอบคลุมปรากฏการณ์ทั้งหมดที่ข้อเท็จจริงและเฉพาะผู้ที่อธิบาย ซึ่งเราต้องใช้คำพูดว่า ' ควร ' ' ผิด ' , ' ดีและความชั่ว "หรืออื่นๆ ที่เป็นเพียงวาจาแปลเหล่านี้
ปรากฏการณ์ศีลธรรมตกอยู่ในสามที่แตกต่างกัน แม้ว่าอย่างใกล้ชิดเชื่อมโยงกลุ่ม ได้แก่ จริยธรรมการตัดสินใจ อารมณ์ คุณธรรม และจริยธรรมอย่าง . สมมติว่าผมรู้หรือว่าผมควรจะรักษาสัญญา แม้ว่ามันอาจจะสะดวกกว่าที่จะทำลายมัน ว่ามันผิด ความปวดร้าวที่ไร้ประโยชน์บนบุคคลบริสุทธิ์แม้ว่ามันอาจจะถูกใจกับคะแนนจากเขาในที่สาธารณะ ว่า ความรักคือความรู้สึกที่ดีและความหึงหวงปีศาจหนึ่ง ; และ เหล่านี้บิตของความรู้หรือความเชื่อเป็นอินสแตนซ์ของการตัดสินทางศีลธรรม สมมติว่า ผมเชื่อว่าตัวเองต้องประพฤติผิดในโอกาสบางอย่าง และผมรู้สึกสำนึกผิด หรือตนเองไม่เห็นด้วย เช่น แตกต่างจากเพียงเพราะความกลัวการลงโทษ หรืออายที่ถูกจับได้ในบัญชีที่ ความรู้สึกเหล่านี้จะมีอินสแตนซ์ของความรู้สึกทางศีลธรรม สมมติว่า สุดท้าย ผมต้องเลือกระหว่างสองหลักสูตรทางเลือกของการกระทำ ซึ่งผมเชื่อว่าจะเป็นสิทธิและอื่น ๆซึ่งเป็น pleasanter ในตัวเองหรือน่าสนใจมากขึ้นซึ่งน่าจะเป็นผลเท่าที่ผมได้รับอิทธิพลในการตัดสินใจโดยคิดว่าหนึ่งในนั้นเป็นสิทธิที่คนอื่นจะผิด และความปรารถนาที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้องเช่น นี้เป็นตัวอย่างของ volition ทางศีลธรรม จริยธรรม

วิเคราะห์ตัดสินปัญหาแรกและพื้นฐานที่สุดของจริยธรรมเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ธรรมชาติของการตัดสินทางศีลธรรมและแนวคิด ' ควรจะ ' , ' ใช่ ' , ' ดี ' , ฯลฯซึ่งเป็นองค์ประกอบที่มีมากที่สุดในเกมส์ สมมติว่า ผมยืนยัน โดยเจตนา และไตร่ตรอง และไม่เพียงแค่พูดเหมือนนกแก้วที่เนื่องในโอกาสบางอย่างไม่ควรจะทำผิดสัญญาที่เขาได้ให้กับ บี แล้ว ในตอนพบครั้งแรก สิ่งต่อไปนี้ ดูเหมือนจะจริง :
ที่กล่าวประโยคนี้ ซึ่งผมจะเรียก ' จริยธรรมประโยคในอารมณ์ แสดง ' ,ผมยืนยันความเห็นที่ถูกต้อง ( หรือผิด ) ซึ่งผมถือ และไม่ใช่เพียงการแสดงอารมณ์ที่ผมรู้สึก .
ที่ความคิดเห็นซึ่งผมยืนยันไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองหรือความปรารถนาหรือความเชื่อ ที่บอกว่าควรจะรักษาสัญญาของเขาเพื่อฉันดูเหมือนจะยืนยันเรื่อง A และ B และความสัมพันธ์บางอย่างซึ่งไม่เกี่ยวกับฉันและทัศนคติของผมที่มีต่อพวกเขามากกว่าถ้าผมอ้างว่าเป็นญาติ B 2 .
สิ่งที่ผมยืนยันเรื่องของการละเมิดสัญญาของเขากับ บี ได้แก่ ว่ามันผิด และไม่ควรจะเกิดขึ้น เป็นสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์และพิเศษแม้ว่าจะสมบูรณ์คุ้นเคยและเข้าใจกับทุกคนมันไม่สามารถแสดงออกในรูปแบบใด ๆของคำที่ไม่ประกอบด้วยคำที่ ' ใช่ ' หรือ ' ควรจะ ' หรือบางอื่น ๆซึ่งจะเห็นได้ชัดเพียงวาจาการแปลของพวกเขา .
ตอนนี้ปรากฏ facie พรีม่า ถูกสอบสวนในมากหรือจะน้อยบริเวณโดยนักปรัชญาทางศีลธรรมที่เชี่ยวชาญ และนี้ได้นำบางส่วนของการอภิปราย พื้นฐานที่สุดในจริยธรรมตอนนี้ผมจะพูดบางอย่างของทางเลือกต่าง ๆซึ่งได้ถูกจัดขึ้นในมุมมองจุดเหล่านี้ .
1 การวิเคราะห์ interjectional .
มุมมองมากที่สุดอย่างรุนแรงสงสัยนั่นคือสิ่งที่ปรากฏจะตัดสินทางจริยธรรมไม่ได้ตัดสิน คือ ยืนยันความรู้หรือความคิดเห็นที่ทั้งหมด แต่เป็นเพียงการแสดงออกของบางชนิดของอารมณ์ มันก็ถูกกล่าวหาว่า เมื่อบุคคลกล่าวเช่นประโยคเป็น' ผิด ' หรือ ' นั่นคือความชั่ว เขาก็แค่แสดงชนิดต่อต้านความรู้สึกต่อนี้ หรือที่ มันเป็นความจริงที่เขาใช้รูปแบบของประโยค ซึ่งย่อมแสดงให้เห็นว่าเขาจะยืนยันความเห็นและไม่เพียงการแสดงอารมณ์ สำหรับประโยคเป็นรูปแบบไวยากรณ์เหมือนกับเขาได้กล่าวว่า ' มันเป็นรูปสามเหลี่ยม ซึ่งแน่นอน ยืนยัน ของความคิดเห็น แต่มันก็ถูกกล่าวหา รูปแบบไวยากรณ์ที่เป็นความเข้าใจผิด กรณีจริยธรรมประโยคในจํานวน .
ผมขอเรียกทฤษฎีนี้การวิเคราะห์ interjectional . ในมุมมองนี้ไม่มีการตัดสินทางจริยธรรม มีเฉพาะสิ่งที่อาจจะเรียกว่า ' เสแสร้งคุณธรรมตัดสิน ' จริยธรรมประโยคซึ่งบ่งบอกอารมณ์จริงๆเป็นคำอุทาน เช่น ' ' จงเจริญ ! หรือ ' ระเบิด ' ! ,ที่สวมหน้ากากเป็นยืนยันความคิดเห็น .
2 การวิเคราะห์อัตชีวประวัติ .
ถ้าเราปฏิเสธการวิเคราะห์ interjectional . สมมติว่า เราถือว่า เมื่อบุคคลกล่าวประโยคเชิงจริยธรรมในเคลือ มันทำให้การตัดสินทางศีลธรรม แล้วดูหน้าสงสัยที่สุดก็คือสิ่งที่เขาจะยืนยันว่าเขารู้สึกเป็นเพียงบางชนิดของอารมณ์ โปรหรือต่อต้านต่อเรื่องที่พระองค์ทรงเป็น ผิดหรือถูก ดีหรือชั่ว ผมจะเรียกสิ่งนี้ว่าการวิเคราะห์อัตชีวประวัติ .
มันต้องสังเกตว่ามันอาจใช้เวลาสองรูปแบบที่แตกต่างกัน .
มันอาจจะถือกันว่า เมื่อผมตัดสินว่าดังนั้นจึงเป็นสิทธิที่ผมยืนยันเพียงฉันที่นี่และเดี๋ยวนี้ความรู้สึกดังนั้นและดังนั้นชนิดของโปรอารมณ์ ถ้าเป็นเช่นนั้นเป็นการตัดสินใจที่คล้ายคลึงกับเนยอร่อยดี ' uttered โดยบุคคลในขณะที่การรับประทานอาหารที่เนย
อาจจัดขึ้นที่ฉันยืนยันว่าฉันมีการจัดการที่จะรู้สึกแบบนี้ความรู้สึกต่อบุคคลดังกล่าว หรือ การกระทำโปรหรือสถานการณ์ที่เป็นดังนั้น และดังนั้น ถ้าผมตัดสินใจจะคล้ายคลึงกับ ' ฉันชอบเนย ' คนอาจจะพูดได้อย่างที่เขาชอบเนย แม้ว่าในโอกาสที่เมื่อเขากล่าวว่าเขาพบว่ารสชาติของเนยที่น่ารังเกียจเพราะ เช่น เขารู้สึกอยากอาเจียน .
ผมจะเรียกทั้งสองรูปแบบของการวิเคราะห์อัตชีวประวัติตามลำดับการกระตุกและรูปแบบ dispositional .
มันอาจจะคิดว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างการวิเคราะห์ interjectional และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรูปแบบของการวิเคราะห์ อัตชีวประวัติของ . นี้จะเป็นความผิดพลาดมีความแตกต่างระหว่างเพียงการแสดงอารมณ์โดยใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ เช่น การถึงจุดสุดยอด ' ' บ้า ! ! เมื่อหนึ่งคือรำคาญเสียหนึ่งของปลอกคอสตั๊ด และยืนยันว่า หนึ่งในนั้นคือ ความรู้สึกดังกล่าวและเช่นอารมณ์ต่อดังกล่าวและเช่นวัตถุ เช่นว่า ผมรำคาญที่พบว่าฉันได้สูญเสียแกน ' คอเสื้อ สัตว์ เช่น สามารถแสดงอารมณ์ของความโกรธโดย snarlingแต่มันไม่สามารถทำให้การพิพากษา ซึ่งผู้ชายจะแสดง โดยกล่าวว่า " ผมโกรธมากและดังนั้น ' ในการวิเคราะห์ interjectional เปล่งประโยคเชิงจริยธรรมในเคลือ เป็นเหมือนความรู้สึกรำคาญกับดังนั้นและดังนั้นโดยอุทาน ' ให้ตายสิ ! ' การกระตุก ; ในรูปแบบของการวิเคราะห์อัตชีวประวัติเหมือนระบุว่าหนึ่งจะรู้สึกรำคาญไง .
3การวิเคราะห์เชิงสถิติ .
สมมติต่อไปว่า ทั้งรูปแบบของการวิเคราะห์อัตชีวประวัติ ถูกปฏิเสธด้วย มันยังคงเป็นไปได้ที่จะแนะนำการวิเคราะห์ในแง่ของโปรอารมณ์และต่อต้านความรู้สึก คําแนะนําการจะเมื่อฉันตัดสินว่า ดังนั้นจึงเป็นสิทธิที่ผมยืนยันว่า ทุกคน หรือคนส่วนใหญ่ หรือทั้งหมดหรือส่วนใหญ่ของสมาชิกบางระดับเช่น ชาวอังกฤษ หรือ etonians จำกัด , ,มีการจัดการที่จะรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกต่อบุคคล หรือการกระทำของ Pro หรือสถานการณ์แบบนี้ และดังนั้น ในมุมมองนี้คุณธรรมตัดสินอาจจะเทียบกับการตัดสินดังกล่าวเป็นเพลงแจ๊สยอดนิยม ' นี้อาจจะมีอย่างแท้จริง กล่าวหา โดยบุคคล แม้ว่าเขาเองชินชากับเพลงแจ๊ส หรือ กับไม่ชอบมัน ผมจะเรียกสิ่งนี้
สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลก่อนที่จะไปฉันต้องการให้สองข้อสังเกตเกี่ยวกับสามชนิดทางเลือกของการวิเคราะห์ ซึ่งผมได้อธิบาย
ทั้งหมดสามของพวกเขาในแง่ของอารมณ์บางอย่างที่ระบุไว้ ( ซึ่งคนอาจรู้สึกต่อตนเอง หรือต่อบุคคลอื่น หรือ ต่อการกระทำ หรือ ความสัมพันธ์ พวกเขาจึงอาจจะอธิบายเป็นทฤษฎี
ปฏิกิริยาทางอารมณ์การ interjectional การวิเคราะห์และสองรูปแบบของการวิเคราะห์อัตชีวประวัติเห็นด้วยกับแต่ละอื่น ๆและแตกต่างจากการวิเคราะห์ทางสถิติในส่วนต่อไปนี้ อดีตอาจจะอธิบายภายในอัตวิสัย สำหรับ ของพวกเขา เมื่อบุคคลกล่าวประโยคบ่งบอกถึงคุณธรรมใน ,สิ่งที่เขาทำคือให้แสดงอารมณ์ที่เขารู้สึกได้ หรือทำการยืนยันผลว่า เขารู้สึกอารมณ์บางอย่าง หรือมีความต้องการที่จะรู้สึกได้ การวิเคราะห์เชิงสถิติในมืออื่น ๆอาจจะเป็นทราน อัตนัย สำหรับตามมันเมื่อมีคนกล่าวเช่นประโยคที่เขาจะยืนยันอะไรเกี่ยวกับชั้นทั้งหมดของบุคคล ซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่เกิดขึ้น รวมถึงตัวเขาเอง .
4 การวิเคราะห์วัตถุประสงค์
ในที่สุด ให้เราสมมติว่าทุกรูปแบบของทฤษฎีปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่ถูกปฏิเสธแล้วเราก็ต้องถือว่าเป็นคนที่ทำให้การตัดสินทางศีลธรรมเป็น ascribing ของเรื่องบางคุณสมบัติที่เป็นของมัน แม้ไม่มีใครเคยคิด หรือรู้สึก ชนิดใด ๆของอารมณ์ต่อเลย ในมุมมองของการกระทำของ B พูดโกหกเนื่องในโอกาสบางอย่างผิดจะเปรียบในส่วนนี้ในอัตราใด ๆการตัดสินใจของบุคคล ว่า สภาพอากาศในเคมบริดจ์ในบางวันก็ฝนตก เขาแน่นอน อาจได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ของเขาให้ยืนยันนี้ แต่สิ่งที่เขายืนยันไม่เกี่ยวกับอารมณ์ของตัวเองหรือคนอื่นต่อสภาพอากาศในเคมบริดจ์ในวันนั้น เราเรียกการวิเคราะห์นี้โดยการตัดสินทางศีลธรรม
V
ด ด ไม่ใช่ทฤษฎีคำถามของการวิเคราะห์ พาเราไปอีกคำถามซึ่งมีการเชื่อมต่ออย่างใกล้ชิดกับมัน มีคุณธรรม asright ภาคแสดงนั้นควรจะดี และเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ หรือพวกเขาสามารถสมบูรณ์วิเคราะห์และกำหนดไว้ในข้อตกลงของภาคแสดงไม่จริยธรรม ? ทฤษฎีที่ตอบคำถามนี้ยืนยันจะเรียกว่าด ; ผู้ที่ตอบในทางลบเป็นคาล