The study of disasters has in recen

The study of disasters has in recent years moved from the periphery to the centre of sociological interest (Tierney, 2007). Natural disasters have in the past been largely taken for granted, and studies focused narrowly on the management of their consequences.
Recent work on disasters, however, has stressed the extent to which ‘natural’ disasters, even rare and unexpected ones, are to a significant extent socially produced (Oliver-Smith, 2002; Oliver-Smith & Hoffman, 1999). Indeed, even the effects of a unique and unforeseeable natural disaster such as the tsunami in Thailand have been considerably aggravated by human transformation of the coastal zone of the Andaman Sea from mangrove forests to tourist resorts (Cohen, 2008, p. 49). Anthropologists have also shown that repetitive ‘disasters’ frequently constitute part of a society’s habitat, and are expected and adapted to by the affected populations (Oliver-Smith & Hoffman, 2002, p. 8).


The central plains of Thailand have in the past regularly experienced heavy flooding during the monsoon period; their population was well adapted to them, by constructing houses on stilts and using boats for transportation. The well-known Thai architect Sumet Jumsai (1988) has in fact characterised Thailand as an “aquatic society” and argued that its settlements in the past functioned as “amphibious communities” (Jumsai, 2011). However, the construction of dams with huge reservoirs, the creation of a network of irrigation canals, and the more recent landfills for the establishment of massive industrial estates and housing developments in the huge Bangkok metropolitan area, transformed the ecological and hydraulic conditions of the central plains (Na Ayuthaya, 2011), turning even regular floods into potential disasters. Hydraulic management thus plays a central role in the prevention and management of floods, but is ridden by rivalries between authorities with conflicting priorities and interests (e.g. “BMA gives,” 2011).


The huge disaster elicited a fierce controversy regarding the question whether the floods were due to natural causes or to hydraulic mismanagement (e.g. Kertbundit, 2011; Praiwan, 2011); and if the latter was the case, who bore the responsibility for the
tragedy. That government, headed by Yingluck Shinawatra (the sister of Prime Minister ThaksinShinawatra, deposed in the 2006 military coup) was as yet little experienced to deal with a crisis of such proportions. As the crisis worsened, the government put up a Flood Relief Operations Command (FROC), intended to coordinate the flood management efforts; but this body was soon submitted to severe criticism and declared incompetent SEAS 5(2) 320 321 to take hold of the situation (Achakulwisut, 2011a; “FROC worsens,” 2011; Yoon, 2011). Individual FROC members were accused of pushing flood relief priorities in different directions, according to their political interests, preventing the formation of a coherent policy (Yoon, 2011). FROC became the butt of jokes in the foreign language press, especially after its own headquarters, on Don Meuang Airport north of Bangkok, was itself
flooded and its members had to flee to new headquarters in the city (Sheldon, 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาของภัยพิบัติได้ในปีที่ผ่านมาย้ายจากรอบนอกที่จะเป็นศูนย์กลางของความสนใจสังคมวิทยา (Tierney 2007) ภัยพิบัติทางธรรมชาติได้ในอดีตที่ผ่านมาถูกนำส่วนใหญ่ได้รับการศึกษาและมุ่งเน้นไปอย่างหวุดหวิดในการบริหารจัดการของผลกระทบของพวกเขา.
เมื่อเร็ว ๆ นี้การทำงานเกี่ยวกับภัยพิบัติ แต่ได้เน้นขอบเขตที่ภัยพิบัติทางธรรมชาติ 'แม้แต่คนที่หายากและที่ไม่คาดคิดที่จะ ระดับสำคัญทางสังคมที่ผลิต (โอลิเวอร์สมิ ธ 2002 โอลิเวอร์สมิ ธ แอนด์ฮอฟแมน, 1999) อันที่จริงแม้ผลกระทบของภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ไม่ซ้ำกันและการคาดเดาเช่นสึนามิในประเทศไทยได้รับการกำเริบมากโดยการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์ในพื้นที่ชายฝั่งของทะเลอันดามันจากป่าชายเลนไปยังรีสอร์ทท่องเที่ยว (โคเฮน, 2008 พี. 49) นักมานุษยวิทยายังแสดงให้เห็นว่าซ้ำ 'ภัยพิบัติ' บ่อยถือเป็นส่วนหนึ่งของที่อยู่อาศัยของสังคมและได้รับการคาดหวังและปรับตัวให้เข้าโดยประชากรที่ได้รับผลกระทบ (โอลิเวอร์สมิ ธ แอนด์ฮอฟแมน, 2002 พี. 8). ที่ราบภาคกลางของประเทศไทยมีในอดีต อย่างสม่ำเสมอมีประสบการณ์น้ำท่วมหนักในช่วงเวลาที่ลมมรสุม; ประชากรของพวกเขาได้รับการปรับตัวได้ดีกับพวกเขาโดยการสร้างบ้านบนเสาและการใช้เรือในการขนส่ง สถาปนิกไทยที่รู้จักกันดีสุเมธชุมสาย ณ อยุธยา (1988) มีความโดดเด่นในความเป็นจริงประเทศไทยเป็น "สังคมน้ำ" และเป็นที่ถกเถียงกันว่าการตั้งถิ่นฐานในอดีตที่ผ่านมาทำหน้าที่เป็น "ชุมชนสะเทินน้ำสะเทินบก" (ชุมสาย 2011) อย่างไรก็ตามการก่อสร้างเขื่อนอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ที่มีการสร้างเครือข่ายของคลองชลประทานและหลุมฝังกลบเมื่อเร็ว ๆ นี้สำหรับการจัดตั้งนิคมอุตสาหกรรมขนาดใหญ่และการพัฒนาที่อยู่อาศัยในขนาดใหญ่ในเขตกรุงเทพมหานคร, เปลี่ยนสภาพนิเวศวิทยาและไฮดรอลิของภาคกลาง ที่ราบ (ณ อยุธยา, 2011), เปลี่ยนแม้กระทั่งน้ำท่วมปกติเป็นภัยพิบัติที่อาจเกิดขึ้น ไฮดรอลิจัดการจึงมีบทบาทสำคัญในการป้องกันและการจัดการน้ำท่วม แต่ขี่โดยการแข่งขันระหว่างหน่วยงานที่มีลำดับความสำคัญของความขัดแย้งและความสนใจ (เช่น "บีเอ็มให้" 2011). ภัยพิบัติขนาดใหญ่ที่เกิดความขัดแย้งที่รุนแรงเกี่ยวกับคำถามที่ว่าน้ำท่วม ได้เนื่องจากสาเหตุตามธรรมชาติหรือการจัดการไม่ดีไฮโดรลิค (เช่น Kertbundit, 2011; ไพรวัลย์, 2011); และถ้าหลังเป็นกรณีที่ผู้แบกความรับผิดชอบต่อโศกนาฏกรรม ของรัฐบาลที่นำโดยนางสาวยิ่งลักษณ์ชินวัตร (น้องสาวของนายกรัฐมนตรี ThaksinShinawatra ปลดในทหารทำรัฐประหาร 2006) เป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังมีประสบการณ์ในการจัดการกับวิกฤตของสัดส่วนดังกล่าว เป็นวิกฤตที่เลวร้ายลงรัฐบาลวางคำสั่งการดำเนินการบรรเทาน้ำท่วม (ศปภ) ตั้งใจในการประสานงานความพยายามของการจัดการน้ำท่วม; แต่ร่างกายนี้ถูกส่งมาในเร็ว ๆ นี้การวิจารณ์อย่างรุนแรงและประกาศ SEAS ไร้ 5 (2) 320 321 ที่จะถือของสถานการณ์ (Achakulwisut, 2011a; "ศปภแย่ลง" 2011; ยุน 2011) สมาชิกศปภบุคคลถูกกล่าวหาว่าจัดลำดับความสำคัญของการผลักดันบรรเทาน้ำท่วมในทิศทางที่แตกต่างกันตามผลประโยชน์ทางการเมืองของพวกเขาป้องกันการก่อตัวของนโยบายที่สอดคล้องกัน (Yoon, 2011) ศปภกลายเป็นก้นของเรื่องตลกในหนังสือพิมพ์ภาษาต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่สำนักงานใหญ่ของตัวเองในสนามบินดอนอำเภอเมืองทางตอนเหนือของกทม. ได้รับตัวเองถูกน้ำท่วมและสมาชิกมีการหนีไปยังสำนักงานใหญ่แห่งใหม่ในเมือง (เชลดอน, 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาของภัยพิบัติได้ใน ปี ล่าสุดย้ายจากรอบนอกให้ศูนย์กลางของความสนใจสังคม ( Tierney , 2007 ) ภัยพิบัติทางธรรมชาติในอดีตยังคงมองข้าม และการศึกษาที่เน้นหวุดหวิดในการจัดการผลกระทบของพวกเขา .
ผลงานล่าสุดเมื่อเกิดภัยพิบัติ อย่างไรก็ตาม ได้เน้นขอบเขตที่ ' ภัยธรรมชาติ ' แม้แต่คนที่หายากและไม่คาดคิดเพื่อทดสอบขอบเขตสังคมผลิต ( โอลิเวอร์สมิธ , 2002 ; โอลิเวอร์สมิธ&ฮอฟแมน , 1999 ) แน่นอน แม้ผลของลักษณะเฉพาะ และภัยธรรมชาติ ที่คาดไม่ถึง เช่น สึนามิในประเทศไทยได้รับ aggravated โดยการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์มากของชายฝั่งของทะเลอันดามันจากป่าชายเลนเพื่อการท่องเที่ยวรีสอร์ท ( Cohen , 2551 , หน้า 49 )