I slept again, and woke up just as

I slept again, and woke up just as the winter sun was disappearing into the blueness of sea and sky. It was, again, Andrina’s time. Today there were things that she could do for me: get aspirin from the shop, put three or four very hot bottles around me, mix the strongest toddy in the world. A few words from her would be like a bell to a sailor lost in fog. She did not come.
She did not come again on the third afternoon.
I woke, shakily, like a ghost. It was black night. Wind sang in the chimney. There was, from time to tie, the beating of rain against the window. It was the longest night of my life. I lived, oer and over again, through the times in my life of which I am most ashamed’ the worst time was repeated endlessly, like the same piece of music playing again and again and again. It was a shameful time, but at last sleep shut it out. Love was dead, killed long age, but the ghosts of that time were now awake.
When I woke up, I heard for the first time in four days the sound of a voice. It was Stanley the postman speaking to Ben, the dog at Bighouse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันนอนอีกครั้งและตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาวได้รับหายไปในบรรยากาศในที่มืดทะเลและท้องฟ้า มันเป็นอีกครั้งคราว Andrina ของ วันนี้มีสิ่งที่เธอจะทำเพื่อฉัน: ได้รับยาแอสไพรินจากร้านค้าที่วางสามหรือสี่ขวดร้อนมากรอบ ๆ ตัวผมผสมน้ำตาลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คำไม่กี่คำจากเธอจะเป็นเช่นระฆังเพื่อกะลาสีเรือหายไปในหมอก เธอไม่ได้มา.
เธอไม่ได้มาอีกครั้งในช่วงบ่ายสาม.
ฉันตื่น, ตัวสั่นเหมือนผี มันเป็นสีดำคืน ลมร้องเพลงในปล่องไฟ มีจากเวลาที่จะผูก, การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันอาศัยอยู่ oer และมากกว่าอีกครั้งผ่านช่วงเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันละอายใจมากที่สุดเวลาที่เลวร้ายที่สุดซ้ำไม่รู้จบเช่นชิ้นเดียวกันของเพลงเล่นอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอาย แต่ในการนอนหลับที่ผ่านมาปิดมันออก รักตายฆ่าอายุยาว แต่ผีของเวลาที่มีความตื่นตัวในขณะนี้.
เมื่อผมตื่นขึ้นมาผมได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบสี่วันที่เสียงของเสียง มันเป็นสแตนเลย์บุรุษไปรษณีย์พูดกับเบนสุนัขที่ Bighouse

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมนอนอีก ตื่นมาก็เป็นฤดูหนาว แดดหายไปเป็นสีครามของทะเลและท้องฟ้า มันเป็นอีกแล้ว อาดรีนาเวลา วันนี้มีสิ่งที่เธอสามารถทำเพื่อฉันได้รับแอสไพรินจากร้าน ใส่สามหรือสี่ขวด ร้อนมากๆ ผสมลูกตาลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คําไม่กี่คําจากเธอจะเป็นเหมือนระฆังที่เป็นทหารเรือหายไปในหมอก เธอไม่ได้มา .
เธอไม่ได้มาอีกครั้งในตอนบ่าย 3 .
ผมตื่นดิกๆ เหมือนผี มันกลางคืนสีดำ ลมซางในปล่องไฟ มีเวลาเสมอ ความพ่ายแพ้ของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันมีชีวิตอยู่ และคิดอีกครั้ง ผ่านช่วงเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันอาย ' มากที่สุดเวลาที่เลวร้ายที่สุดคือซ้ำไม่รู้จบชอบเพลงเดิมๆเล่นอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอาย แต่สุดท้ายนอนปิดมันออก รัก คือ ตาย ตาย อายุยาว แต่ผีที่ตอนนี้ตื่น .
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบสี่วัน เสียง เสียง มันคือ Stanley บุรุษไปรษณีย์พูดกับเบน สุนัขที่ bighouse .