The theory of development, which in

The theory of development, which influenced the world from the mid-1940s to the 1970s, viewed the problem of less developed countries stemming from low capital and resource misallocation. Economists during this period believed that development was equivalent to a growth process that required high capital and resource reallocation from low-productivity agricultural sectors to high-productivity manufacturing sectors. Rostow (1960) argued that countries had to go through successive stages of growth, from the taking-off stage to the sustaining growth stage. Also, savings-led growth was considered essential (Harrod 1939; Domar 1957). However, there was a problem of capital accumulation in less developed countries—people were too poor to save. It was thought that foreign aid, together with the right combination of savings and investment, would solve the capital accumulation problem. These patterns of growth-driven development and structural change dominated development theory at that early stage (see, for example, Singer, 1950; Lewis, 1955; Kuznets, 1955; and Prebisch, 1962).
When the theory of a non-linear long-term growth process emerged, it was considered to be a reason why a country experienced multiple stable equilibrium. One equilibrium occurs at a high level of investment, thus resulting in high output and income. The other occurs at low capital and investment levels, which leads a country to a poor income situation. A country might be stuck in a bad equilibrium; such a situation is called a poverty trap. This poverty trap, together with problems of inadequate infrastructure, high social overhead capital and coordination failure, could impede the growth and development of a country for a long time. The Big Push or public-led policy helps accelerate the economy and pushes the economy out of the poverty trap (Rosenstein-Rodan, 1943; Nurkse, 1953).
Because of the successes of active Keynesian government and the Marshall Plan in the 1940s, the government was regarded as a prime mover in correcting all problems obstructing economic growth during this period. This type of economic development valued a strong role for the government. There were huge market interventions from the government, such as directing and coordinating investment flow, subsidizing investment, and opening new investment opportunities by creating new industries, especially in relation to import-substitution industries.
After the glory days of State-led development stressing capital accumulation and structural change, problems began in the 1970s. The record showed that, even with high income and industrialization growth rates, countries still suffered from high unemployment, high income inequality, excessive debt, high inflation, unbalanced growth and economic instability. As a result of these failures in the development process, the second era of development theory emerged in the late 1970s.
This phase of development theory is based on the neoclassical theory, originating from the works of Milton Friedman in the 1960s, which reasserted classical principles in new models. This phase of development theory viewed the problems of underdevelopment as resulting from overly active government. Therefore, sustaining growth and stability required that government interventions—which included price distortions in the domestic factors of production and commodity markets, and barriers to international trade—be removed. The economy would then achieve efficient movement of resources among sectors, appropriate technology adoption, and an increase in capital accumulation.
From the late 1970s to the late 1990s, government failure was blamed for impediments to development. Instead, laissez-faire government was suggested as more effective (Krueger, 1990). This was an era of neoliberalism, which emphasized liberalizing domestic and international markets for both goods and factors for production, which would help a country to achieve a sustained economic growth. This market-oriented development strategy dominated the world, especially during the 1980s. The Washington Consensus,1 a set of reforms aimed at stabilizing the economy via liberalization and openness, is evidence of the development thought during this stage.2 However, neoliberalism eventually lost some of its credibility because of unrealistic assumptions of efficient markets and resource allocation that a country would achieve through market liberalization. Stiglitz (2002) commented that, without higher capacity to cope with risk, liberalization increased countries’ risk exposure. Markedly, there were several economic collapses—such as the Mexican peso crisis in 1994, the Asian financial crisis in 1997 and the Russian ruble crisis in 1998. Also, most countries under the Washington Consensus performed poorly in terms of growth and poverty reduction (Rodrik, 2002). More importantly, the practice was not applicable to less developed countries that had been bombarded by problems of imperfect markets, incomplete or missing markets, asymmetric information, or dysfunctional or missing institutions.
The institutional problem is currently seen as one of the most challenging hurdles to development. The problem of dysfunctional or missing institutions is the root of several problems associated with market and non-market activities. Additionally, the new kinds of market failures, such as an incomplete market, transaction costs, imperfect and costly information, and the absence of futures markets (Meier, 2001, p. 21) interest economists because they are believed to be obstacles to economic growth and development.
Furthermore, capital accumulation was later seen as an insufficient source of sustainable economic growth. Technology and human capital are crucial for driving long-term economic growth. Effective use of human capital as well as the existence of a suitable institution that encourages the acquirement of technology, have been placed high on the research agenda because of the complementary effects between them.
The role of government has shifted from minimal to optimal.3 Government becomes more active when it takes on the important task of improving the institutional setup by strengthening or creating institutions. With the right institutions, economic incentives will be created and the market will function properly. Nevertheless, the government must pay attention, not only to economic matters, but also to social development issues, including politics. Still, the problem of good governance remains an agenda of development theory.
Others focus not on aggregate economic growth but on the broader aspect of development. At the 2006 Copenhagen Consensus Conference, well-known economists, United Nations ambassadors and senior diplomats from 24 countries (accounting for 54 per cent of the world’s population), prioritized current major world challenges4 that needed immediate attention. Those ranking at the top were: communicable diseases; sanitation and clean water; malnutrition and hunger; and education. All of them target improvement of people’s quality of life.
The Millennium Development Goals5 are also aimed at improving the well-being of people, especially in less developed countries. The Goals are to eradicate extreme poverty, to achieve universal primary education, to promote gender equality and to empower women, to reduce child mortality, to improve maternal health, to combat HIV/AIDS, malaria and other diseases, and to ensure environmental sustainability. Human well-being is considered a key to achieving all other aspects of development.
Another challenge to development concerns environmental issues. Environmental sustainability has received much attention in the international arena since the Brundtland Report, Our Common Future (WCED, 1987), was published. It is obvious that environmental degradation and depletion of resources are clear and present dangers, and pursuing economic prosperity at the expense of the environment and natural resources is considered unsustainable. Therefore, environmental protection and natural resource conservation are requisites for development.
From the previous discussion of past theories and other development concerns, there are still challenges in development that need to be addressed: the problems of institutions, of human capital, of environment and of the role of government.
This paper proposes a new theory of development: the philosophy of sufficiency economy. Both the theoretical framework and the practices of the philosophy are discussed in addressing the above-mentioned development challenges. The theoretical framework is in section II; section III presents the contribution of the philosophy to development concerns; and concluding remarks are included in section IV.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีพัฒนา ซึ่งมีอิทธิพลต่อโลกจากกลางทศวรรษ 1940 โดยให้สาว ๆ ดูปัญหาของประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าอันเนื่องมาจากเงินทุนที่ต่ำและทรัพยากร misallocation นักเศรษฐศาสตร์ในช่วงเวลานี้เชื่อว่า พัฒนาได้เทียบเท่ากับกระบวนการเจริญเติบโตที่ต้องใช้ทุนสูงและปันส่วนทรัพยากรจากภาคเกษตรผลผลิตต่ำให้ภาคการผลิตผลผลิตสูง Rostow (1960) โต้เถียงว่า ประเทศมีผ่านขั้นต่อเนื่องของการเติบโต จากขั้นตอนการปิดระยะเจริญเติบโตอยู่ได้ ยัง ประหยัดไฟ led เติบโตเขาก็หอม (Harrod 1939 Domar 1957) อย่างไรก็ตาม มีปัญหาของการสะสมทุนในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่า – คนไม่ยากจนเกินไปเมื่อต้องการบันทึก เราเคยคิดกันว่า ความช่วยเหลือต่างประเทศ พร้อมผสมของการออมและการลงทุน จะแก้ปัญหาการสะสมทุน รูปแบบเหล่านี้เจริญเติบโตพัฒนาและโครงสร้างเปลี่ยนแปลงทฤษฎีพัฒนาที่ครอบงำในระยะแรก ๆ นั้น (ดู เช่น นักร้อง 1950 ลูอิส 1955 Kuznets, 1955 ก Prebisch, 1962) เมื่อทฤษฎีของกระบวนการเจริญเติบโตระยะยาวไม่ใช่เส้นเกิด ถูกถือว่าเป็น เหตุผลที่ทำไมประเทศประสบการณ์สมดุลมั่นคงหลาย สมดุลหนึ่งเกิดขึ้นที่ระดับความสูงลงทุน จึง เกิดรายได้และผลผลิตสูง อื่น ๆ เกิดระดับต่ำเงินทุนและการลงทุน ที่นำประเทศไปสู่สถานการณ์ที่รายได้ดี ประเทศอาจติดอยู่ในสมดุลไม่ดี สถานการณ์ที่เรียกว่ากับดักความยากจน กับดักนี้ความยากจน กับปัญหาโครงสร้างพื้นฐานไม่เพียงพอ ทุนจ่ายทางสังคมสูง และความล้ม เหลวในการประสานงาน สามารถเป็นอุปสรรคขัดขวางการเจริญเติบโตและพัฒนาของประเทศเป็นเวลานาน ผลักดันขนาดใหญ่หรือนโยบายสาธารณะนำช่วยเร่งเศรษฐกิจ และผลักดันเศรษฐกิจออกจากกับดักความยากจน (Rosenstein-Rodan, 1943 Nurkse, 1953) เนื่องจากความสำเร็จของรัฐบาลงานสำนักเคนส์และแผนการมาร์แชลในทศวรรษ 1940 โดย รัฐบาลได้ถือเป็นนายกดี mover ในการแก้ไขปัญหาทั้งหมดที่สกัดกั้นการเติบโตทางเศรษฐกิจในช่วงเวลานี้ ชนิดนี้พัฒนาเศรษฐกิจมูลค่าบทบาทที่แข็งแกร่งสำหรับรัฐบาล มีตลาดขนาดใหญ่การแทรกแซงจากรัฐบาล ผู้กำกับ และประสานงานขั้นตอนการลงทุน subsidizing ลงทุน และการเปิดโอกาสการลงทุนใหม่ โดยการสร้างอุตสาหกรรมใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับอุตสาหกรรมทดแทนการนำเข้า หลังจากวันเกียรตินำรัฐพัฒนาเน้นหนักการสะสมทุนและการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง ปัญหาเริ่มขึ้นในทศวรรษ 1970 เรกคอร์ดที่แสดงให้เห็นว่า แม้ว่าจะ มีรายได้สูงและอัตราการขยายตัวทวีความรุนแรงมาก ประเทศยังคงรับความเดือดร้อนจากการว่างงานที่สูง ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้สูง หนี้มากเกินไป อัตราเงินเฟ้อสูง เจริญเติบโตไม่สมดุลย์ และขาดเสถียรภาพทางเศรษฐกิจ จากความล้มเหลวเหล่านี้ในกระบวนการพัฒนา พัฒนาทฤษฎียุคที่สองเกิดในปลายทศวรรษที่ 1970 ทฤษฎีการพัฒนาระยะนี้ขึ้นอยู่กับทฤษฎีฟื้นฟูคลาสสิก เกิดใน 1960 ที่ reasserted หลักคลาสสิกในรูปแบบใหม่จากงานของมิลตันฟรีดแมน ทฤษฎีการพัฒนาระยะนี้ดู underdevelopment ปัญหาที่เป็นผลจากรัฐบาลมากเกินไปใช้งาน ดังนั้น เสริมการเจริญเติบโตและความมั่นคงจำเป็นที่รัฐบาลแทรกแซง — ซึ่งรวมราคาบิดเบือนในปัจจัยภายในประเทศผลิตและสินค้าตลาด และอุปสรรคการค้าระหว่างประเทศซึ่งถูก เศรษฐกิจแล้วจะบรรลุประสิทธิภาพเคลื่อนย้ายทรัพยากรระหว่างภาค ยอมรับเทคโนโลยีที่เหมาะสม และการสะสมทุนเพิ่มขึ้นจากปลายทศวรรษที่ 1970 ถึงปลายทศวรรษที่ 1990 รัฐบาลล้มเหลวถูกตำหนิสำหรับ impediments พัฒนา แทน รัฐบาล laissez-faire แนะนำเป็นข้อมูลเพิ่มเติมมีผลบังคับใช้ (Krueger, 1990) นี่คือยุคของ neoliberalism ซึ่งเน้น liberalizing ตลาดภายในประเทศ และต่างประเทศทั้งสินค้าและปัจจัยการผลิต ซึ่งจะช่วยประเทศให้ sustained เติบโตทางเศรษฐกิจ กลยุทธ์พัฒนาตลาดนี้ครอบงำโลก โดยเฉพาะในช่วงทศวรรษ 1980 รับฉันทามติวอชิงตัน 1 ชุดปฏิรูปมุ่ง stabilizing เศรษฐกิจเปิดเสรีและเปิดกว้าง มีหลักฐานของการพัฒนาที่คิดว่า ช่วงนี้ stage.2 อย่างไรก็ตาม neoliberalism ในที่สุดสูญเสียบางส่วนของความน่าเชื่อถือเนื่องจากสมมติฐานของตลาดที่มีประสิทธิภาพและการจัดสรรทรัพยากรที่ประเทศจะบรรลุผ่านตลาดเปิดเสรีที่ไม่ สติกลิตส์ (2002) ความเห็นว่า ไม่ มีกำลังสูงขึ้นเพื่อรับมือกับความเสี่ยง เปิดเสรีเพิ่มขึ้นประเทศเสี่ยง อย่างเด่นชัด มียุบทางเศรษฐกิจหลายตัวเช่นวิกฤตเปโซเม็กซิโกในปี 1994 วิกฤตการณ์การเงินเอเชียในปี 1997 และวิกฤตเบิลเบลารุสรัสเซียในปี 1998 ยัง ประเทศส่วนใหญ่ภายใต้มติวอชิงตันดำเนินงานในด้านการเจริญเติบโตและความยากจนลด (Rodrik, 2002) ที่สำคัญ การปฏิบัติไม่ใช้น้อยกว่าประเทศพัฒนาแล้วที่มีการระดมยิงจากปัญหาตลาดที่ไม่สมบูรณ์ ไม่สมบูรณ์ หรือขาดตลาด ข้อมูล asymmetric หรือนบา หรือสถาบันที่ขาดหายไป ในปัจจุบันมีเห็นปัญหาสถาบันเป็นหนึ่งในอุปสรรคท้าทายมากที่สุดเพื่อพัฒนา รากของปัญหาต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการตลาดและกิจกรรมการตลาดไม่ใช่ปัญหาของสถาบันนบา หรือหายไปได้ นอกจากนี้ ชนิดใหม่ของการล้มเหลวของตลาด เช่นตลาดไม่สมบูรณ์ ต้นทุนธุรกรรม ข้อมูลที่ไม่สมบูรณ์ และค่าใช้จ่าย และการขาดงานของตลาดล่วงหน้า (มุนเช่น 2001, p. 21) สนใจนักเศรษฐศาสตร์เนื่องจากพวกเขาเชื่อว่าเป็นอุปสรรคในการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ นอกจากนี้ สะสมทุนได้ในภายหลังมองเห็นเป็นไม่เพียงพอของการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืน เทคโนโลยีและทุนมนุษย์มีความสำคัญในการขับรถการเติบโตทางเศรษฐกิจระยะยาว มีประสิทธิภาพการใช้ทุนมนุษย์และการดำรงอยู่ของสถาบันที่เหมาะสมที่กระตุ้น acquirement เทคโนโลยี ไว้สูงในวาระการประชุมวิจัยเนื่องจาก มีลักษณะพิเศษเพิ่มเติมระหว่างการ บทบาทของรัฐบาลได้เปลี่ยนจากน้อยที่สุดเพื่อ optimal.3 ที่รัฐบาลจะอยู่เมื่อใช้งานที่สำคัญของการปรับปรุงการตั้งค่าสถาบันเข้มแข็ง หรือสร้างสถาบัน สถาบันขวา จะสร้างแรงจูงใจทางเศรษฐกิจ และตลาดจะทำงานอย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตาม รัฐบาลต้องจ่ายความสนใจ ไม่เพียงแต่เรื่องเศรษฐกิจ แต่ยัง ปัญหาสังคม การเมืองรวมทั้ง ยังคง ปัญหาของธรรมาภิบาลอยู่ วาระการพัฒนาทฤษฎี คนอื่นโฟกัสไม่รวมเศรษฐกิจ แต่ ในด้านกว้างของการพัฒนา ที่ประชุมมติ 2006 โคเปนเฮเกน รู้จักนักเศรษฐศาสตร์ แอมบาสเดอร์ของสหประชาชาติ และทูตอาวุโสจาก 24 ประเทศ (บัญชีสำหรับ 54 ร้อยละของประชากรโลก), จัดลำดับความสำคัญ challenges4 โลกที่สำคัญปัจจุบันที่ต้องการความสนใจทันที ผู้จัดอันดับด้านบนถูก: โรค communicable สุขาภิบาลและน้ำสะอาด ขาดสารอาหารและความหิว และการศึกษา ทั้งหมดของพวกเขาเป้าหมายปรับปรุงคุณภาพชีวิตของประชาชน Goals5 การพัฒนามิลเลนเนียมยังมุ่งเน้นที่การปรับปรุงดีของผู้คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่พัฒนาน้อย เป้าหมายจะขจัดความยากจนมาก เพื่อให้บรรลุสากลประถมศึกษา เพื่อส่งเสริมความเสมอภาคของเพศ และอำนาจผู้หญิง การลดการตายในเด็ก ปรับปรุงสุขภาพของมารดา การต่อสู้กับเชื้อเอชไอวี/เอดส์ โรคมาลาเรีย และโรคอื่น ๆ และให้ความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม มนุษย์ถือว่าคีย์จะบรรลุด้านอื่น ๆ ทั้งหมดของการพัฒนา อีกความท้าทายการพัฒนาเกี่ยวข้องกับปัญหาสิ่งแวดล้อม ความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อมได้รับความสนใจมากในเวทีระหว่างประเทศเนื่องจากมีการเผยแพร่รายงาน Brundtland อนาคตร่วมของเรา (WCED, 1987), เป็นที่ชัดเจนว่า การลดลงของทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมย่อยสลายเป็นอันตรายที่ชัดเจน และนำเสนอ และใฝ่หาความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจค่าใช้จ่ายของสภาพแวดล้อมและทรัพยากรธรรมชาติถือ unsustainable ดังนั้น อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติมี requisites เพื่อการพัฒนา จากการสนทนาก่อนหน้านี้ของทฤษฎีที่ผ่านมาและข้อสงสัยอื่น ๆ พัฒนา ยังมีความท้าทายในการพัฒนาที่ต้องการได้รับ: ปัญหา ของสถาบัน บุคลากร สิ่งแวดล้อม และบทบาทของรัฐบาล กระดาษนี้เสนอทฤษฎีใหม่ของการพัฒนา: ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง กรอบทฤษฎีและแนวทางของปรัชญากล่าวถึงในการจัดการกับความท้าทายดังกล่าวพัฒนา เป็นกรอบทฤษฎีในส่วน II ส่วน III แสดงสัดส่วนของปรัชญาการพัฒนากังวล และหมายเหตุสรุปรวมไว้ในส่วนที่ IV

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีของการพัฒนาซึ่งมีอิทธิพลต่อโลกจากช่วงกลางปี ​​1940 ที่จะปี 1970 ที่ดูปัญหาของประเทศที่พัฒนาน้อยอันเนื่องมาจากเงินทุนที่ต่ำและการจัดสรรทรัพยากร นักเศรษฐศาสตร์ในช่วงเวลานี้เชื่อว่าการพัฒนาเท่ากับกระบวนการเจริญเติบโตที่จำเป็นต้องใช้เงินทุนสูงและการจัดสรรทรัพยากรจากภาคการเกษตรต่ำผลผลิตภาคการผลิตสูงในการผลิต Rostow (1960) เป็นที่ถกเถียงกันว่าประเทศจะต้องผ่านขั้นตอนต่อเนื่องของการเจริญเติบโตจากการปิดเวทีเพื่อระยะการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน นอกจากนี้การเติบโตของเงินฝากออมทรัพย์ที่นำโดยได้รับการพิจารณาที่สำคัญ (Harrod 1939; Domar 1957) แต่มีปัญหาที่เกิดจากการสะสมทุนในการพัฒนาน้อยกว่าประเทศ-คนยากจนเกินไปที่จะช่วย มันเป็นความคิดที่ช่วยเหลือจากต่างประเทศร่วมกับสิทธิการรวมกันของการออมและการลงทุนจะแก้ปัญหาการสะสมทุน รูปแบบของการพัฒนาเหล่านี้เจริญเติบโตเป็นตัวขับเคลื่อนและเปลี่ยนแปลงโครงสร้างครอบงำทฤษฎีการพัฒนาที่ว่าในระยะเริ่มต้น (ดูตัวอย่างเช่นนักร้อง, 1950; ลูอิส, 1955; Kuznets 1955 และ Prebisch 1962).
เมื่อทฤษฎีของการไม่เชิงเส้นยาว กระบวนการการเจริญเติบโตระยะโผล่ออกมามันก็ถือว่าเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมประเทศที่มีประสบการณ์สมดุลหลาย หนึ่งสมดุลที่เกิดขึ้นในระดับสูงของการลงทุนจึงทำให้ผลผลิตสูงและรายได้ อื่น ๆ ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงต่ำและระดับการลงทุนซึ่งจะนำประเทศไปสู่สถานการณ์รายได้ที่ไม่ดี ประเทศอาจจะติดอยู่ในความสมดุลที่ไม่ดี สถานการณ์ดังกล่าวจะเรียกว่ากับดักความยากจน กับดักความยากจนนี้ร่วมกับปัญหาของโครงสร้างพื้นฐานไม่เพียงพอค่าใช้จ่ายทุนสูงสังคมและความล้มเหลวของการประสานงานอาจเป็นอุปสรรคต่อการเจริญเติบโตและการพัฒนาของประเทศมาเป็นเวลานาน ผลักดันขนาดใหญ่หรือนโยบายสาธารณะนำช่วยเร่งเศรษฐกิจและผลักดันเศรษฐกิจออกจากกับดักความยากจน (Rosenstein-Rodan 1943; Nurkse, 1953).
เพราะความสำเร็จของรัฐบาลเคนส์ที่ใช้งานและแผนมาร์แชลล์ในปี 1940, รัฐบาลถูกมองว่าเป็นผู้เสนอญัตติสำคัญในการแก้ไขปัญหาทั้งหมดขัดขวางการเติบโตทางเศรษฐกิจในช่วงเวลานี้ ประเภทของการพัฒนาทางเศรษฐกิจนี้มูลค่าบทบาทที่แข็งแกร่งสำหรับรัฐบาล มีรัฐบาลจากการแทรกแซงตลาดขนาดใหญ่ได้เช่นผู้กำกับและประสานงานการไหลของการลงทุน, การอุดหนุนการลงทุนและเปิดโอกาสในการลงทุนใหม่โดยการสร้างอุตสาหกรรมใหม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่เกี่ยวกับอุตสาหกรรมทดแทนการนำเข้า.
หลังจากวันพระสิริของการพัฒนารัฐนำเงินทุนที่เน้นหนัก การสะสมและการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างปัญหาเริ่มต้นขึ้นในปี 1970 บันทึกแสดงให้เห็นว่าแม้จะมีรายได้สูงและอุตสาหกรรมอัตราการเติบโตที่ประเทศยังคงได้รับความเดือดร้อนจากการว่างงานสูง, ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้สูงหนี้มากเกินไปอัตราเงินเฟ้อสูง, การเจริญเติบโตที่ไม่สมดุลและความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจ อันเป็นผลมาจากความล้มเหลวเหล่านี้ในกระบวนการพัฒนายุคที่สองของทฤษฎีการพัฒนาโผล่ออกมาในช่วงปลายปี 1970.
ขั้นตอนของการพัฒนาทฤษฎีนี้เป็นไปตามทฤษฎีนีโอคลาสสิที่มีต้นกำเนิดมาจากผลงานของมิลตันฟรีดแมนในปี 1960 ซึ่งชุ่มฉ่ำหลักการคลาสสิก ในรูปแบบใหม่ ขั้นตอนของการพัฒนาทฤษฎีนี้ดูปัญหาของการด้อยพัฒนาเป็นผลมาจากรัฐบาลที่ใช้งานมากเกินไป ดังนั้นการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนและมีเสถียรภาพที่จำเป็นต้องใช้การแทรกแซงของรัฐบาลซึ่งรวมถึงการบิดเบือนราคาในปัจจัยภายในประเทศการผลิตและการตลาดสินค้าโภคภัณฑ์และอุปสรรคในการค้าระหว่างประเทศ-ถูกลบออก เศรษฐกิจก็จะประสบความสำเร็จในการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพของทรัพยากรระหว่างภาคการนำเทคโนโลยีที่เหมาะสมและการเพิ่มขึ้นของการสะสมทุน.
จากช่วงปลายปี 1970 ถึงปลายปี 1990 ที่ล้มเหลวของรัฐบาลถูกกล่าวหาว่าเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนา แต่รัฐบาลไม่รู้ไม่ชี้ถูกชี้ให้เห็นเป็นที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น (ครูเกอร์, 1990) นี่คือยุคของลัทธิเสรีนิยมใหม่ที่เน้นการเปิดเสรีตลาดในประเทศและต่างประเทศทั้งสินค้าและปัจจัยการผลิตซึ่งจะช่วยให้ประเทศเพื่อให้เกิดการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืน ยุทธศาสตร์การพัฒนาที่มุ่งเน้นการตลาดที่โดดเด่นของโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงทศวรรษ 1980 ฉันทามติวอชิงตัน 1 ชุดของการปฏิรูปที่มุ่งรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจผ่านการเปิดเสรีและการเปิดกว้างเป็นหลักฐานของการพัฒนาความคิดในช่วง stage.2 นี้อย่างไรก็ตามลัทธิเสรีนิยมใหม่ในที่สุดก็หายไปบางส่วนของความน่าเชื่อถือของเพราะสมมติฐานที่ไม่สมจริงของตลาดที่มีประสิทธิภาพและการจัดสรรทรัพยากรที่ ประเทศที่จะบรรลุถึงการเปิดเสรีตลาด สติกลิตซ์ (2002) ให้ความเห็นว่าไม่มีกำลังการผลิตที่สูงขึ้นในการรับมือกับความเสี่ยงความเสี่ยงประเทศที่เพิ่มขึ้นการเปิดเสรี ' อย่างเห็นได้ชัดมีหลายทางเศรษฐกิจล่มสลายเช่นวิกฤตเปโซเม็กซิกันในปี 1994 เกิดวิกฤตทางการเงินในเอเชียในปี 1997 และวิกฤตรูเบิลรัสเซียในปี 1998 นอกจากนี้ประเทศส่วนใหญ่ภายใต้ฉันทามติวอชิงตันดำเนินการได้ไม่ดีในแง่ของการเจริญเติบโตและการลดความยากจน (Rodrik , 2002) ที่สำคัญการปฏิบัติไม่ได้บังคับใช้กับประเทศที่พัฒนาน้อยที่ได้รับการรุมเร้าจากปัญหาของตลาดที่ไม่สมบูรณ์ตลาดที่ไม่สมบูรณ์หรือหายไปข้อมูลข่าวสารหรือสถาบันที่ผิดปกติหรือขาดหายไป.
ปัญหาสถาบันมีให้เห็นในปัจจุบันเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่ท้าทายที่สุดในการ พัฒนาการ ปัญหาของสถาบันที่ผิดปกติหรือขาดหายไปเป็นรากของปัญหาหลายประการที่เกี่ยวข้องกับการตลาดและกิจกรรมที่ไม่ใช่ตลาด นอกจากนี้ชนิดใหม่ของความล้มเหลวของตลาดเช่นตลาดที่ไม่สมบูรณ์, ค่าใช้จ่ายในการทำธุรกรรมข้อมูลที่ไม่สมบูรณ์และค่าใช้จ่ายและการขาดการตลาดฟิวเจอร์ส (ไมเออร์, 2001 พี. 21) นักเศรษฐศาสตร์ที่น่าสนใจเพราะพวกเขาเชื่อว่าจะเป็นอุปสรรคต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และการพัฒนา.
นอกจากนี้การสะสมทุนที่เห็นต่อมาเป็นแหล่งที่มาไม่เพียงพอของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืน เทคโนโลยีและทุนมนุษย์ที่มีความสำคัญสำหรับการขับรถการเติบโตทางเศรษฐกิจในระยะยาว การใช้งานที่มีประสิทธิภาพของทุนมนุษย์เช่นเดียวกับการดำรงอยู่ของสถาบันการศึกษาที่เหมาะสมที่เอื้อให้เกิดการได้มาของเทคโนโลยีที่ได้รับการวางสูงในวาระการวิจัยเนื่องจากผลกระทบที่เกื้อกูลระหว่างพวกเขา.
บทบาทของรัฐบาลได้เปลี่ยนจากน้อยที่สุดเพื่อ optimal.3 รัฐบาล กลายเป็นใช้งานมากขึ้นเมื่อมันจะใช้เวลาในงานที่สำคัญของการปรับปรุงการติดตั้งโดยการเสริมสร้างสถาบันหรือการสร้างสถาบัน กับสถาบันที่เหมาะสมสิ่งจูงใจทางเศรษฐกิจจะถูกสร้างขึ้นและตลาดจะทำงานอย่างถูกต้อง แต่รัฐบาลจะต้องให้ความสนใจไม่เพียง แต่จะเรื่องเศรษฐกิจ แต่ยังประเด็นการพัฒนาสังคมรวมทั้งการเมือง ยังคงมีปัญหาของการกำกับดูแลที่ดียังคงเป็นวาระการประชุมของทฤษฎีการพัฒนา.
อื่น ๆ ไม่ได้มุ่งเน้นการเติบโตทางเศรษฐกิจโดยรวม แต่ในมุมมองที่กว้างขึ้นของการพัฒนา ที่ 2006 โคเปนเฮเกน Consensus ประชุมนักเศรษฐศาสตร์ที่รู้จักกันดีทูตสหประชาชาติและนักการทูตระดับสูงจาก 24 ประเทศ (คิดเป็นร้อยละ 54 ของประชากรโลก) จัดลำดับความสำคัญ challenges4 สำคัญของโลกในปัจจุบันที่จำเป็นต้องให้ความสนใจทันที ผู้จัดอันดับที่ด้านบนคือโรคติดต่อ; สุขอนามัยและน้ำสะอาด การขาดสารอาหารและความหิว; และการศึกษา ทั้งหมดของพวกเขากำหนดเป้าหมายการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน.
การพัฒนาแห่งสหัสวรรษ Goals5 ยังมีจุดมุ่งหมายเพื่อที่จะปรับปรุงความเป็นอยู่ของผู้คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่พัฒนาน้อย เป้าหมายคือการขจัดความยากจนที่รุนแรงเพื่อให้เกิดการศึกษาระดับประถมศึกษาสากลเพื่อส่งเสริมความเสมอภาคทางเพศและการที่จะช่วยให้ผู้หญิงที่จะลดการตายของเด็กเพื่อปรับปรุงสุขภาพของมารดาในการต่อสู้กับเอชไอวี / เอดส์มาลาเรียและโรคอื่น ๆ และเพื่อให้แน่ใจความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม มนุษย์เป็นอยู่ที่ดีถือเป็นกุญแจสำคัญในการประสบความสำเร็จในด้านอื่น ๆ ของการพัฒนา.
ท้าทายอีกประการหนึ่งในการพัฒนาที่เกี่ยวข้องกับปัญหาสิ่งแวดล้อม ความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อมได้รับความสนใจมากในเวทีระหว่างประเทศตั้งแต่ Brundtland รายงานในอนาคตร่วมกันของเรา (WCED, 1987) ได้รับการตีพิมพ์ เป็นที่ชัดเจนว่าการทำลายสิ่งแวดล้อมและการสูญเสียของทรัพยากรที่มีอันตรายที่ชัดเจนและปัจจุบันการใฝ่หาการเจริญทางเศรษฐกิจที่ค่าใช้จ่ายของสภาพแวดล้อมและทรัพยากรธรรมชาติเป็นที่ยอมรับว่าไม่ยั่งยืน ดังนั้นการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมและอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติมีความจำเป็นสำหรับการพัฒนา.
จากการสนทนาก่อนหน้าของทฤษฎีที่ผ่านมาและความกังวลการพัฒนาอื่น ๆ ยังคงมีความท้าทายในการพัฒนาที่จำเป็นต้องได้รับการแก้ไขปัญหาของสถาบันการศึกษาของทุนมนุษย์ของสภาพแวดล้อมและ . บทบาทของรัฐบาล
กระดาษนี้นำเสนอทฤษฎีใหม่ของการพัฒนา: ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ทั้งกรอบทฤษฎีและการปฏิบัติของปรัชญาที่จะกล่าวถึงในที่อยู่ดังกล่าวข้างต้นความท้าทายการพัฒนา กรอบทฤษฎีที่อยู่ในส่วนที่สอง; ส่วนที่สามนำเสนอผลงานของปรัชญาความกังวลการพัฒนา; และหมายเหตุประกอบสรุปจะรวมอยู่ในส่วนที่สี่