In the remote southern seas there i

In the remote southern seas there is a cluster of islands. The weather is fair, the land is fertile and the ocean is rich with fish. Each island is inhabited by a different race of people. Although physically they look alike, you can tell them apart by their styles of dress, their distinctive dialects and even their most casual gestures. A cursory tour of the archipelago reveals that each island has its own unique form of architecture. If there is any similarity between them, it is that each race builds in a manner that is stubbornly at odds with the immediate environment. On rocky hillsides there are wooden huts and in wooded valleys, towns of brick. Arid uplands are irrigated and planted with leafy gardens, whereas, on fertile plains, the parks are paved with stone. On windswept outposts people live in tents but in the most sheltered regions they have stout, resilient cottages.

Despite their differences, the islanders coexist peacefully. There is rivalry over certain fishing waters and sporting prowess but it rarely amounts to more than a few heated exchanges. Distances between the islands are not great and the sea is calm but people prefer to stick with their own kind and mixed marriages are rare. For the most part, the only contact between the different races is for trading purposes.

At the centre of the archipelago, perhaps in the most favoured spot of all, lies an island that has been deserted for many generations. There is no obvious reason for its abandonment; it has good soil, plenty of freshwater, two natural ports and a climate no more or less suitable to the raising of crops than its neighbour's. But no birds circle overhead and no lights come on in the evenings.

It has not always been like this. Long ago, it was inhabited by farmers and fishermen much like everywhere else in the archipelago. They sailed brightly painted boats and were known for being excellent divers. Their beaches were rarely empty and even at night there were often fires in the dunes and people in the water, enjoying a swim. An offshore beacon on the north side, which warned sailors of a treacherous ridge of rocks, was tended by the islanders, who never let it go out. Goats were kept on the upland slopes, their bells tinkling as they grazed. The people were fond of seafood and sun- bathing, were enthusiastic winemakers, reluctant housekeepers and notoriously bad at ball games. They married early, died late and generally kept themselves to themselves. Things could have gone on like this forever, but everything changed when they decided to dynamite the cliffs and began building the first wall.

Now their island looks very different from the rest; darker, taller, silent. Giant loops of barbed wire lie rusting in the surf. The cliffs are sheer, blasted smooth and bristling with broken glass. Above them a great fortress extends the precipice way beyond its natural height. Slabs of granite, quarried relentlessly from the once volcanic heart of the island, make up the base of the wall. Smoothed flat by generations of wind and rain, they glitter in the sun. Above them the rocks give way to brick, darker in colour than the stone foundations and topped with ramparts, unbroken and lowering.

It looks as if the wall was meant to end there but as soon as it was finished a second circle of battlements began to rise from the centre. This one was interspersed with watchtowers, which, as far as anyone knows, were never used. When it was finished, yet a third ring of defences was built, slightly narrower than the one before, so that from faraway the island resembled an enormous wedding cake. Caged in scaffolding, the beginnings of a fourth wall are just visible at the top but unlike the rest, its edges are jagged and crumbling.

The surrounding islanders cannot say for sure why the wall was built. Nobody was planning an assault of any kind, nor was anyone powerful enough to pose a threat with enough strength to justify such a fortress. There were no rumours of an attack from overseas, although the people admit that while the wall was under construction, they had grown nervous. Perhaps the builders had heard of a new, formidable enemy that they had not. They felt uneasy, as if they too should be taking special precautions but against what, they had no idea. As the work intensified, so did their alarm. But they had crops to plant, cattle to feed, children to care for and pleasures to seek. Despite their bewilderment, the people of the archipelago got on with their lives and watched in wonder as year after year the fortress grew, until the low clouds grazed its upper reaches and its blackened walls seemed to swallow the sunshine; a broken crown in the deep blue sea.

Gradually the island fell silent. First, trade petered out and then ceased altogether. Onlookers muttered that with so much time spent on the wall, the builders simply had nothing left to sell. Next, the fishing boats st

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คลัสเตอร์เกาะอยู่ในทะเลใต้ระยะไกล สภาพอากาศยุติธรรม แผ่นดินอุดม และท้องทะเลอุดมไป ด้วยปลา แต่ละเกาะอาศัยอยู่ โดยการแข่งขันที่แตกต่างกันของคน แม้ว่าร่างกายพวกเขาดูเหมือนกัน คุณสามารถแยกแยะ โดยลักษณะการแต่งตัว ภาษาที่โดดเด่นของพวกเขา และแม้แต่ท่าทางสบาย ๆ มากที่สุดของพวกเขา ทัวร์คร่าว ๆ ของหมู่เกาะแสดงให้เห็นว่า แต่ละเกาะมีรูปแบบสถาปัตยกรรมของตัวเองโดดเด่น หากมีความคล้ายคลึงกันใด ๆ ระหว่างพวกเขา มันเป็นที่แต่ละการแข่งขันสร้างในลักษณะที่ขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมโดยตะแบง บนเนินเขาหิน มีกระท่อมไม้ ในหุบ เขาอันอุดมสมบูรณ์ เมืองด้วยอิฐ ชลประทาน และปลูกสวนอันเขียวชอุ่ม ในขณะ ในที่ราบอุดมสมบูรณ์ สวนสาธารณะจะปู ด้วยหินโกรกแห้งแล้ง บนช่องกลาง outposts คนอาศัยอยู่ ในเต็นท์ แต่ ในภูมิภาคสุดกำบัง มีอ้วน ยืดหยุ่นคอทเทจ แม้ มีความแตกต่างของพวกเขา เกาะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ มีแข่งขันผ่านบางน้ำตกปลา และกีฬาความกล้าหาญ แต่ไม่ค่อยมีการแลกเปลี่ยนความร้อนน้อยยอด ระยะทางระหว่างเกาะไม่ดี และทะเลคือความสงบ แต่คนที่ต้องการติดด้วยตนเอง และแต่งงานผสมเป็นของหายาก ส่วนใหญ่ เพียงติดต่อระหว่างชนชาติต่าง ๆ เป็นการค้า ศูนย์กลางของหมู่เกาะ บางทีในจุดมากนัก อยู่มีการร้างสำหรับรุ่นต่าง ๆ มีเหตุผลไม่ชัดเจนสำหรับขายของ มีดินดี ปลาน้ำจืดมากมาย ธรรมชาติสองพอร์ต และสภาพภูมิอากาศไม่เหมาะสมมากหรือน้อยทุ่งเลี้ยงพืชกว่าเพื่อนบ้านของ แต่วงกลมนกไม่มีค่าใช้จ่ายและไม่มีไฟมาในยามเย็น มันไม่ได้เสมอเช่นนี้ นานมาแล้ว มันอาศัยอยู่ โดยเกษตรกร และชาวประมงมากชอบทุกคนในหมู่เกาะ พวกเขาแล่นเรือทาสีสดใส และเป็นที่รู้จักสำหรับการดำน้ำที่ยอดเยี่ยม ชายหาดของพวกเขาก็ไม่ค่อยว่าง แล้วแม้เวลากลางคืนที่มีมักยิงในเนินทรายและผู้คนในน้ำ เพลิดเพลินกับการว่ายน้ำ เบคอนนอกชายฝั่งด้านทิศเหนือ ที่เตือนชาวเรือของชะง่อนหินทุจริต แก้ไขแนวโน้ม โดยชาวเกาะ ผู้ไม่เคยปล่อยให้มันออกไป แพะถูกเก็บไว้บนเนินเขาบนพื้นที่สูง ระฆังของพวกเขา tinkling เป็นพวกเขาสัตว์เล็มหญ้า คนรักทะเล และอาบแดด มีผู้กระตือรือร้น housekeepers เต็มใจ และไม่ดีที่บอลเกมฉาวโฉ่ พวกเขาแต่งงานเร็ว ตายช้า และมักเก็บตัวเองตัวเอง สิ่งที่ไม่ได้ไปเช่นนี้ตลอดไป แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาตัดสินใจที่จะระเบิดหน้าผา และเริ่มสร้างกำแพงแรก ตอนนี้ เกาะของพวกเขามีลักษณะแตกต่างจากส่วนเหลือ มืด สูง เงียบ ลูปยักษ์ของลวดหนามอยู่ขึ้นสนิมในคลื่น หน้าผาจะเรียบโปร่ง เสียหายและเต็มไป ด้วยกระจกแตก ด้าน ป้อมปราการดีขยายทางหน้าผานอกเหนือจากความเป็นธรรมชาติสูง แผ่นของแกรนิต quarried อย่างไม่ลดละจากใจกลางเกาะ ภูเขาไฟเมื่อทำขึ้นฐานของผนัง พวกเขาให้เรียบแบน โดยรุ่นของลมและฝน แววในดวงอาทิตย์ เหนือพวกเขา หินอนุโลมอิฐ สีเข้มขึ้นกว่าหินรากฐาน และยอดกับปราการ ไม่เสียหาย และลด มันดูเหมือนว่าถ้าผนังหมายถึงจบ แต่ทันทีที่มันเสร็จเป็นวงกลมที่สองของนิวคาร์เริ่มเพิ่มขึ้นจากศูนย์กลาง อันนี้ถูกสลับกับ watchtowers ซึ่ง เป็นใครรู้ ไม่เคยใช้ เมื่อเสร็จสิ้น ได้ของป้องกันแหวนสามได้สร้าง แคบกว่าเล็กน้อยหนึ่งก่อน เพื่อให้ห่างไกลจาก เกาะคล้ายเค้กแต่งงานเป็นอย่างมาก ขังในนั่งร้าน จุดเริ่มต้นของกำแพงสี่จะเห็นเพียงด้านบน แต่แตกต่างจากส่วนเหลือ ขอบเป็นหยัก และบี้ ชาวเกาะโดยรอบไม่สามารถพูดว่า ทำไมผนังถูกสร้างขึ้น ไม่มีใครวางแผนที่โจมตีใด ๆ หรือว่าเป็นคนมีประสิทธิภาพพอที่จะเป็นภัยคุกคามกับความแข็งแรงเพียงพอพิสูจน์ป้อมปราการดังกล่าว มีข่าวลือไม่มีการโจมตีจากต่างประเทศ แม้ว่าคนยอมรับว่า ในขณะที่ผนังก่อ พวกเขาป่วยประสาท บางทีผู้สร้างมีได้ยินของศัตรูใหม่ น่าสะพรึงกลัวที่พวกเขาไม่ พวกเขารู้สึกไม่สบายใจ เป็นถ้าพวกเขาเกินไปควรจะใช้ข้อควรระวังพิเศษ แต่กับสิ่งที่ พวกเขามีความคิด เป็นการทำงานรุนแรง จึงปลุกของพวกเขา แต่พวกเขามีพืชพืช ปศุสัตว์การเลี้ยง การดูแลเด็ก และความสุขแสวงหา แม้ มีความสับสนของตน คนของหมู่เกาะได้บนกับชีวิต และดูพบเนื่องปีป้อมปราการ จน กระทั่งเมฆต่ำ grazed ถึงด้านบนของผนังนตลอดดูเหมือนจะ กลืนแสงแดด มงกุฎ ที่ใช้งานไม่ได้ในความสวยงาม ค่อย ๆ เกาะตกเงียบ ครั้งแรก การค้าแผ่วแล้ว หยุดโดยสิ้นเชิง เอ็นดูญี่ปุ่นว่า มีมากเวลาบนผนัง ผู้สร้างก็มีอะไร ๆ ขาย ถัดไป เซนต์เรือตกปลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทะเลทางตอนใต้ระยะไกลมีกลุ่มของหมู่เกาะ สภาพอากาศที่มีความเป็นธรรม, ที่ดินมีความอุดมสมบูรณ์และมหาสมุทรอุดมไปด้วยปลา แต่ละเกาะเป็นที่อยู่อาศัยโดยการแข่งขันที่แตกต่างกันของผู้คน แม้ว่าร่างกายพวกเขามีลักษณะเหมือนกันคุณสามารถบอกพวกเขาออกจากกันโดยรูปแบบของพวกเขาของการแต่งกายภาษาท้องถิ่นที่โดดเด่นของพวกเขาและแม้กระทั่งท่าทางสบาย ๆ ที่สุดของพวกเขา ทัวร์คร่าวๆของหมู่เกาะที่เผยให้เห็นว่าแต่ละเกาะมีรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองของสถาปัตยกรรม หากมีความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเขาก็คือการแข่งขันแต่ละสร้างในลักษณะที่เป็นหัวชนฝาที่ขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมได้ทันทีที่ บนเนินเขาหินมีกระท่อมไม้และในหุบเขาป่าเมืองก่อด้วยอิฐ โกรกแห้งแล้งชลประทานและปลูกสวนใบในขณะที่บนที่ราบอุดมสมบูรณ์, สวนสาธารณะที่มีการปูด้วยหิน จักรภพมีลมพัดแรงผู้คนอาศัยอยู่ในเต็นท์ แต่ในพื้นที่ที่กำบังที่สุดที่พวกเขาได้อ้วนกระท่อมยืดหยุ่น.

แม้จะมีความแตกต่างของพวกเขาเกาะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มีการแข่งขันเหนือน่านน้ำประมงบางอย่างและความกล้าหาญของกีฬาเป็น แต่มันไม่ค่อยจะมีจำนวนมากกว่าการแลกเปลี่ยนความร้อนไม่กี่ ระยะทางระหว่างเกาะจะไม่ดีและทะเลสงบ แต่คนชอบที่จะยึดติดอยู่กับชนิดของตัวเองของพวกเขาและการแต่งงานผสมเป็นของหายาก ส่วนใหญ่ที่ติดต่อระหว่างการแข่งขันที่แตกต่างกันเพื่อการซื้อขาย.

ที่เป็นศูนย์กลางของหมู่เกาะที่อาจอยู่ในจุดที่ชื่นชอบมากที่สุดของทั้งหมดที่อยู่บนเกาะที่ได้รับการทิ้งร้างมาหลายชั่วอายุ ไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนสำหรับการละทิ้งมันคือ; มันมีดินดีอุดมสมบูรณ์ของน้ำจืดสองพอร์ตธรรมชาติและสภาพภูมิอากาศไม่มากหรือน้อยกว่าที่เหมาะสมในการเลี้ยงของพืชกว่าเพื่อนบ้านของ แต่นกไม่มีวงกลมค่าใช้จ่ายและไม่มีไฟมาในช่วงเย็น.

มันไม่ได้เป็นอย่างนี้เสมอ นานมาแล้วมันเป็นที่อยู่อาศัยของเกษตรกรและชาวประมงเหมือนที่อื่น ๆ ในหมู่เกาะ พวกเขาแล่นเรือทาสีสดใสและเป็นที่รู้จักกันสำหรับการเป็นนักดำน้ำที่ดีเยี่ยม ชายหาดของพวกเขาไม่ค่อยว่างเปล่าและแม้ในเวลากลางคืนมีมักจะถูกยิงเนินทรายและคนที่อยู่ในน้ำที่เพลิดเพลินกับการว่ายน้ำ สัญญาณต่างประเทศทางด้านทิศเหนือซึ่งเตือนลูกเรือของสันเขาทุจริตของหินก็มีแนวโน้มโดยชาวเกาะที่ไม่เคยปล่อยให้มันออกไป แพะถูกเก็บไว้บนเนินเขาดอน, ระฆังของพวกเขาทำให้เกิดเสียงติ้งที่พวกเขากินหญ้า คนที่มีความรักอาหารทะเลและดวงอาทิตย์อาบน้ำถูกผลิตไวน์กระตือรือร้นแม่บ้านไม่เต็มใจและไม่ดีฉาวโฉ่ที่เกมลูก ทั้งคู่แต่งงานกันในช่วงต้นตายปลายและโดยทั่วไปจะเก็บไว้กับตัวเองเพื่อตัวเอง สิ่งที่จะได้ไปเช่นนี้ตลอดไป แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาตัดสินใจที่จะระเบิดหน้าผาและเริ่มสร้างกำแพงแรก.

ตอนนี้เกาะของพวกเขาดูแตกต่างกันมากจากส่วนที่เหลือ; เข้มสูงเงียบ ลูปยักษ์ใหญ่ของลวดหนามโกหกสนิมในคลื่น หน้าผาจะเลี่ยงเสียหายอย่างราบรื่นและปลาซาร์ดีกับกระจกแตก เหนือกว่าพวกเขาป้อมปราการที่ดีขยายทางหน้าผาสูงเกินตามธรรมชาติของมัน แผ่นหินแกรนิตทิ้งร้างอย่างไม่ลดละจากหัวใจของภูเขาไฟครั้งเดียวของเกาะทำให้ฐานของผนัง เรียบแบนโดยรุ่นของลมและฝนตกพวกเขาแววในดวงอาทิตย์ เหนือกว่าพวกเขาหินทางให้อิฐสีเข้มกว่าฐานรากหินและมุงหลังคาด้วยกำแพง, ทิวและลด.

ดูเหมือนว่าถ้าผนังก็หมายความว่าจะจบที่นั่น แต่ทันทีที่เสร็จวงกลมที่สองของเชิงเทินเริ่ม ลุกขึ้นมาจากศูนย์ หนึ่งในนี้ถูกสลับกับ watchtowers ซึ่งเท่าที่ใครรู้ไม่เคยถูกนำมาใช้ เมื่อมันเสร็จ แต่แหวนที่สามของการป้องกันถูกสร้างขึ้นแคบกว่าหนึ่งก่อนเล็กน้อยเพื่อให้ห่างไกลจากเกาะคล้ายกับเค้กแต่งงานมหาศาล ขังอยู่ในกรงในนั่งร้าน, จุดเริ่มต้นของกำแพงที่สี่จะมองเห็นได้เพียงแค่ที่ด้านบน แต่ไม่เหมือนที่เหลือขอบเป็นหยักและบี้.

หมู่เกาะโดยรอบไม่สามารถพูดได้ว่าทำไมผนังที่ถูกสร้างขึ้น ไม่มีใครกำลังวางแผนการโจมตีใด ๆ มิได้เป็นทุกคนที่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะก่อให้เกิดภัยคุกคามที่มีความแข็งแรงพอที่จะปรับเช่นป้อมปราการ มีข่าวลือของการโจมตีจากต่างประเทศไม่มีแม้คนยอมรับว่าในขณะที่ผนังที่อยู่ภายใต้การก่อสร้างที่พวกเขาได้เติบโตขึ้นประสาท บางทีผู้สร้างเคยได้ยินของใหม่ศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวว่าพวกเขาไม่ได้ พวกเขารู้สึกไม่สบายใจเช่นถ้าพวกเขาก็ควรจะได้รับการป้องกันเป็นพิเศษ แต่กับสิ่งที่พวกเขามีความคิด เป็นงานที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเพื่อให้ได้การเตือนภัยของพวกเขา แต่พวกเขามีการปลูกพืชที่จะปลูกวัวจะเลี้ยงเด็กในการดูแลและความสุขที่จะแสวงหา สับสนแม้พวกเขาคนของหมู่เกาะที่มีในชีวิตของพวกเขาด้วยและดูในสงสัยเป็นปีแล้วปีเล่าป้อมปราการเติบโตจนเมฆต่ำเล็มหญ้าต้นน้ำลำธารและผนังสีดำของมันดูเหมือนจะกลืนแสงแดด; มงกุฎแตกในท้องทะเลสีคราม.

ค่อยๆเกาะเงียบ ประการแรกการค้าแผ่วแล้วหยุดโดยสิ้นเชิง ไทยมุงพึมพำว่ามีเวลามากใช้เวลาบนผนัง, ผู้สร้างก็ไม่ได้มีอะไรเหลือขาย ถัดไปเรือประมง ST