Min Ho’s jaw dropped, surprised at

Min Ho’s jaw dropped, surprised at her statement. But he eventually broke into a chuckle. “You know, for an assassin, you don’t take punches all too well,” he ribbed back. “That was my first sparring match but I’m guessing I won?” He flashed her a mischievous smile.

“Please. You’re just lucky I’m already injured,” she added with a scoff. She jerked her chin back, causing some of her hair to fall over her face. She glanced down at the hair band around her wrist and thought she should have tied her hair into a ponytail. She was about to let go of the ice pack to do it, when all of a sudden, Min Ho’s hand came into view.

His fingers expertly pushed her hair away from her face and tucked them behind her ears. Shin Hye looked up at him with wide-eyes, but he was too busy staring at her forehead and brushing more strands away to notice her bewilderment. When he drew back, Shin Hye let out the breath she’d been holding. He’s at it again. Touching where he isn’t supposed to touch. Sitting too near, breathing too close.

Her relief was only temporary, since apparently, Min Ho grabbed the towel beside him before dabbing the towel on her face. Shin Hye tried to keep a straight expression, but Min Ho’s face was too close for comfort. She swallowed hard, mentally telling her thudding heart to calm down. For a moment, she was afraid he’d actually hear the commotion in her chest, or worse, read her inner thoughts.

Min Ho dropped his eyes to look down at her. He squinted suspiciously, as if scrutinizing her expression. “You don’t seem comfortable around men, either.”

“Well, I’m not a player like you,” she snapped back, her voice sounding particularly weak.

Min Ho’s gaze playfully travelled to all of her features before stopping dead straight to her eyes. Shin Hye’s body stiffened at the eye contact, wondering why the room was suddenly so painfully quiet.

“Haven’t you considered the possibility that maybe… I’m comfortable around all women except for one?” He raised a brow.

She let his statement hang in the air, and for a few seconds they just looked at each other quietly. Her heart was beating as wildly as ever so she looked down to avoid his eyes and cleared her throat, just to fill the space with a sound.

“Why? Because you’re scared she could kill you at any moment?” She asked with a dry laugh.

Min Ho frowned.“No, not kill me,” he countered. Shin Hye didn’t know why, but she was pleased by the conviction in his tone – as if he couldn’t even imagine she was capable of harming him now.

“But… I think she can break me,” he continued. Shin Hye lifted her head up to look at him and noticed his gaze has softened. “And I’m willing to let her,” he added softly. There was a vulnerability and innocence in the way he said it; almost as if he was shy.

Shin Hye opened her mouth to speak but she couldn’t form words to respond to what he just said. Min Ho kept his eyes on hers and they sat there motionless. That was until he scooted closer and on instinct, Shin Hye leaned back. At the movement, an ache shot through her and she winced in discomfort.

“Are you okay?” Min Ho’s hand immediately flew to her shoulder to steady her.

“Yeah,” she replied, looking down at her bruise. When she looked up, Min Ho was still eyeing her with concern. She bit her lip and thought of something to ease the tension. Anything.

“I think you’re the one who broke me, you jerk,” she used her leg to kick his shin, and he yelped in pain. “Oops,” she let slip when she realized she’d kicked him a little too hard.

Min Ho shot her a pained expression, still clutching his leg. “That was a foul.”

Shin Hye smiled faintly and shifted so she can sit up straighter. She felt the sting, but the pain was slowly subsiding now. Min Ho attempted to touch her at her every little movement, but Shin Hye would swat his hands away.

“Ya, you’re not done with training! Go there and practice with the punching bag instead!” She ordered, pointing to the other corner of the gym. Her heart was still trying to regain back its normal pace, so she needed to get him away from her fast.

Min Ho scoffed. “Tss. Always ruining the moment,” he grumbled under his breath as he stood up but Shin Hye heard it.

“Eo? What did you just say about your trainer?” She demanded, pretending to sound pissed off.

Min Ho flashed her a wide smile. “I said you’re the best. You should teach young kids, too. I’m sure they’ll think you’re delightful.”

Shin Hye rolled her eyes at him but she couldn’t help but feel a flutter in her stomach. He watched him put on his gloves again and face the bag. Shin Hye shut her eyelids and breathed in and out deeply. When she fluttered her eyes open, he watched Min Ho from where she sat. She should be taking note of his movements, but her mind was preoccupied.

“I think she can break me… And I’m willing to let her.”

The words replayed in her mind and she felt a knot in her chest.

“I think she can break me… And I’m willing to let her.”

Min Ho was getting close. Too close. It scared the shit out of her. She didn’t think she’d be afraid anything anymore. Not her enemies, not even the prospect of death. To a degree, she was just waiting for someone to kill her and end her pathetic existence. She was a heartless criminal. An empty shell without a soul. There was nothing she was afraid of because there was nothing that could hurt her anymore.

But ever since Lee Min Ho walked into her world, she felt things again. And the worst of those things was fear. She hated that feeling most of all.

Because that meant there was something that could hurt her now. Him.

From someone who wasn’t afraid of anything, now, she’s scared she might not be able to protect him. She’s scared of him losing more than he already has. She’s scared he won’t be able to get back to his old life.

And yet… she’s also scared that when he does go back to his old life, he’ll forget about her. She’s scared that this useless, foolish, arrogant prince would mean too much to her that when he decides to walk out of her world and back into his, he’ll leave a dark, gaping hole where his warm eyes used to be.

“I think she can break me… And I’m willing to let her.”

You can break me, too, Shin Hye thought.

“But I can’t let you,” she whispered.

Min Ho stopped the punches and looked her way. He wiped his forehead with his arm, his chest heaving up and down. “Did you say something?”

Shin Hye shook her head in response. Min Ho gave her a curious look but turned to the punching bag again to resume what he was doing.

She bit the insides of her cheek, feeling oddly depressed. Like someone just punched her in the gut, but it was worse than physical pain. The more she convinced herself not to feel anything, the more she felt a squeeze in her chest.

She waited for Min Ho to turn his back to her, and when he did, she stood up from the bench, ignoring the pain in her torso. She quietly left the gym, hoping Min Ho doesn't hear her leave.

She was already halfway down the stairs when she felt someone hold her back. She glanced up and saw a sweaty Min Ho looking down at her with a quizzical expression.

“Ya, where are you go—“

He stopped when he caught sight of her face.

Shin Hye blinked and felt something trickle down her cheeks. She gasped. When she lifted her hand to touch her face, she realized they were tears. What the.

“Hey, hey, what’s wrong?” Min Ho descended one more step so his face was levelled with hers. He wiped her cheeks with his fingers.

Shin Hye bit her lower lip, feeling her heart constricting at his touch. “I… I don’t know,” she mumbled back. She was having a hard time breathing now, as if the air was knocked out of her lungs. She felt another tear fall down and she let out a curse. Min Ho inched nearer and cupped her face close to his. His eyes were full of confusion and worry as he looked at her.

Shin Hye didn’t know what she was thinking, but she found herself leaning her cheek against his palm. It was warm, and somehow, it both soothed and intensified the ache.

“Does it hurt that much?” He asked softly.

She closed her eyes and nodded, although she knew Min Ho was probably asking about the bruise.

“I’m sorry,” he whispered, leaning his forehead on hers. “I’m so sorry,” he said again as one of his hands fell to the back of her waist. Shin Hye trembled at the sensation of his fingers on her skin. They stayed like that for a while, as Shin Hye struggled to steady her breathing. Min Ho just held her close –while conflicting emotions coursed through her. But there was no denying which one was stronger.

The tears finally stopped, but she was still out of breath. When she opened her eyes, Min Ho looked genuinely upset with himself. He clenched his jaw and gently caressed her cheek. “How do I make the pain go away?” He asked, his voice cracking as if he was also hurt.

There was a lump in her throat when she locked eyes with the man in front of him. And in that instant, she felt the whole world collapsing in on her. It was a mere few inches, but it felt like she ran a mile to get there – to that moment when she finally gave up.

She drew out a soft sigh, releasing so much more than a labored breath, and kissed Lee Min Ho to make the pain go away.

10/31/14/ 2:55 AM. 8264

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาทีโฮจิมินห์กรามหลุด ประหลาดใจในคำของหล่อน แต่เขาก็ยากจนเป็นการ chuckle "คุณทราบ สำหรับนักฆ่า คุณอย่าเจาะเกินไปพัก, " เขารมกลับมา "ที่ถูกจับ sparring แรกของฉัน แต่ฉันคาดเดาฉันชนะ" เขาถ่ายเธอยิ้มซน"กรุณา คุณนะผมกำลังบาดเจ็บอยู่แล้ว เธอเพิ่ม ด้วย scoff นาง jerked ชินเธอกลับ ทำให้เกิดผมลงผ่านใบหน้าของเธอ นาง glanced ลงที่วงผมรอบ ๆ ข้อมือของเธอ และคิดว่า เธอควรมีมัดผมของเธอเข้ากับ ponytail เธอจะปล่อยของชุดน้ำแข็งได้ เมื่อจู่ ๆ Min โฮจิมินห์คงเข้ามาดูนิ้วของเขาผลักผมออกจากใบหน้าของเธออย่างกลมกลืน และซ่อนตัวอยู่หลังหูของเธอ Shin Hye ดูค่าที่เขา ด้วยสายตาทั้ง แต่เขาไม่ว่างเกินไปจ้องที่หน้าผากของเธอ และแปรง strands เพิ่มเติมจากการสังเกตของเธอ bewilderment เมื่อเขาดึงกลับ Shin Hye ให้ออกลมหายใจเธอก็ถูกจับ เขาอยู่ที่นั้นอีก สัมผัสที่เขาไม่ควรสัมผัส ห้องเกินไป หายใจกระชั้นขึ้นเธอบรรเทาได้เพียงชั่วคราว เนื่องจากเห็นได้ชัด โฮจิมินห์นาทีคว้าผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างเขาก่อน dabbing ผ้าบนใบหน้าของเธอ Shin Hye พยายามเก็บนิพจน์ตรง แต่หน้านาทีโฮจิมินห์ได้ใกล้ชิดเกินไปเพื่อความสะดวกสบาย เธอกลืนกินยาก จิตใจว่า ใจของเธอ thudding สงบ ช่วง เธอกลัวเขาจะได้ยินจริงหลีกหนีความวุ่นวายในเธออก แย่ลง อ่านความคิดภายในของเธอนาทีโฮหลุดตามองลงที่เธอ เขา squinted พิรุธ scrutinizing นิพจน์ของเธอว่า "คุณดูเหมือนจะไม่สบายรอบคน อย่างใดอย่างหนึ่ง""ดี ฉันไม่เล่นเช่นคุณ เธอจัดชิดกลับ เสียงของหล่อนเสียงอ่อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสายตานาทีโฮจิมินห์เดินทางไปทั้งหมดของเธอก่อนที่จะหยุดตายตรงกับดวงตาของเธอเล่น ร่างกายชิน Hye stiffened ที่ตา สงสัยว่า ทำไมห้องเงียบทันใดนั้นเจ็บปวด"ไม่ได้พิจารณาเป็นไปได้... ฉันสบายรอบผู้หญิงทั้งหมดยกเว้นหนึ่ง" เขายกคิ้วเป็นเขาให้งบเขาแขวนในอากาศ และในไม่กี่วินาที เพียงดูกันอย่างเงียบ ๆ หัวใจของเธอถูกตีอาละวาดตามเคยเพื่อเธอมองลงไป หลีกเลี่ยงตา และล้างจมูกของเธอ เพื่อเติมช่องว่าง ด้วยเสียง"ทำไม เพราะคุณกำลังกลัว เธอสามารถฆ่าคุณตลอดเวลาหรือไม่" เธอถามพร้อมหัวเราะแห้งโฮจิมินห์นาที frowned " ไม่ ไม่ฆ่าฉัน เขา countered ชิน Hye ไม่รู้ทำไม แต่เธอพอใจเชื่อมั่นในเสียงของเขา – ถ้าเขาไม่คิดแม้แต่เธอสามารถเป็นอันตรายต่อเขาทันที"แต่... เขาคิดว่า เธอสามารถทำลายฉัน ต่อ Shin Hye ยกหัวของเธอขึ้นดูเขา และสังเกตเห็นสายตาของเขาได้ก่อ "และฉันยินดีให้เธอ แกร่งเบา ๆ มีช่องโหว่และบริสุทธิ์แบบที่เขาบอกว่า มัน เกือบเป็นถ้าเขาอายShin Hye เปิดปากของเธอพูด แต่ไม่สามารถสร้างเป็นคำตอบเขาเพียงพูด นาทีโฮจิมินห์เก็บตาบนเธอ และพวกเขานั่งนิ่ง ที่ถูกเขา scooted ใกล้ชิด และในสัญชาตญาณ Shin Hye กลับเอง ในการเคลื่อนไหว การยิงผ่านเธอ และเธอ winced ในสบาย"เป็นคุณล่ะ" มือนาทีโฮจิมินห์บินทันทีเพื่อเธอให้ไหล่เธออย่างต่อเนื่อง"ใช่ เธอตอบกลับ มองลงที่เธอระบม เมื่อเธอมองขึ้น โฮจิมินห์นาทีถูกยัง eyeing เธอ ด้วยความกังวล เธอบิต lip ของเธอ และคิดว่า สิ่งที่จะบรรเทาความตึงเครียด อะไรก็"ผมคิดว่า คุณเป็นผู้หนึ่งที่ยากจนฉัน คุณ ตวัด เธอใช้ขาของเธอเตะชินของเขา และเขา yelped อาการเจ็บปวด "โอ๊ะ เธอให้จัดส่งเมื่อเธอรู้เธอก็เตะเขายากเกินไปนักนาทีโฮยิงเธอนิพจน์ pained ยัง กำขาของเขา "ที่มีความสกปรก"Shin Hye ยิ้มรวย ๆ และเปลี่ยนเพื่อเธอสามารถนั่งสาย straighter เธอรู้สึกต่อย แต่อาการปวดไม่ช้า subsiding ตอนนี้ นาทีโฮจิมินห์พยายามสัมผัสเธอที่เธอสิ่งเล็กน้อย แต่ Shin Hye จะตีมือเขาไป"ยา คุณไม่ทำ ด้วยการฝึกอบรม ไป และฝึกกับถุง punching แทน" เธอสั่ง ชี้ไปที่มุมของโรงยิม หัวใจของเธอยังคงพยายามที่จะฟื้นกลับเป็นจังหวะปกติ ดังนั้นเธอจำเป็นต้องยอมรับเขาอย่างรวดเร็วของเธอนาทีโฮ scoffed "Tss เสมอให้เวลา เขา grumbled ภายใต้ลมหายใจของเขาเขาลุกขึ้นยืน แต่ Shin Hye ได้ยินก็"อีโอ อะไรได้คุณว่า เกี่ยวกับพี่เลี้ยงของคุณหรือไม่" เธอเรียกร้อง อ้างเสียงโกรธนาทีโฮจิมินห์ถ่ายเธอยิ้มกว้าง "ฉันกล่าวว่า คุณดีสุด คุณควรสอนเด็กหนุ่ม เกินไป ฉันแน่ใจว่า พวกเขาจะคิดว่า คุณน่ารื่นรมย์"Shin Hye สะสมตาของเธอที่เขา แต่เธอไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกกระพือในท้องของเธอ เขาเห็นเขาใส่ในถุงมือของเขาอีก และหน้าถุง Shin Hye ปิดเปลือกตาของเธอ และหายใจออกอย่างล้ำลึก เมื่อเธอ fluttered เธอ เปิดตา เขาดูโฮจิมินห์นาทีจากการที่เธอนั่ง เธอควรมีการบันทึกความเคลื่อนไหวของเขา แต่ใจของเธอหวั่นใจ"ฉันคิดว่า เธอสามารถทำลายฉัน... และฉันยินดีให้เธอ"คำโซร์ในใจของเธอ และเธอรู้สึกปมในอกของเธอ"ฉันคิดว่า เธอสามารถทำลายฉัน... และฉันยินดีให้เธอ"นาทีโฮจิมินห์คือการปิด ปิดเกินไป มันกลัวคนออกจากเธอ เธอไม่คิดว่า เธอจะกลัวอะไรอีกต่อไป ไม่ศัตรูของเธอ ไม่ได้โอกาสตาย ระดับ เธอเพียงถูกรอฆ่าเธอ และสิ้นสุดการดำรงอยู่ของเธอน่าสงสาร เธออาญา heartless เปลือกที่ว่างเปล่า โดยไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีอะไรเธอกลัวเนื่องจากไม่มีอะไรที่สามารถทำร้ายเธออีกต่อไปแต่นับตั้งแต่ลีนาทีโฮเดินเข้าไปในโลกของเธอ เธอรู้สึกสิ่งอีกครั้ง และร้ายสิ่งเหล่านั้นเป็นความกลัว เธอเกลียดชังความรู้สึกที่สุดของทั้งหมดเนื่องจากที่หมาย มีบางสิ่งบางอย่างที่อาจทำร้ายเธอตอนนี้ เขาจากคนที่ไม่กลัวอะไร ขณะนี้ เธออยู่กลัวเธออาจจะไม่สามารถปกป้องเขา เธอไม่กลัวเขาเสียมากกว่าที่เขามีอยู่แล้ว เธอจะกลัวจะไม่ได้กลับไปชีวิตเก่าและ ยัง...เธอได้ยังกลัวที่เมื่อเขากลับไปชีวิตเก่าของเขา เขาจะลืมเธอ เธอจะกลัวเจ้านี้ไม่มีประโยชน์ โง่ หยิ่งจะหมายถึงมากเกินไปกับเธอ เมื่อเขาตัดสินใจเดินออก จากโลกของเธอ และกลับไป เป็นของ เขา เขาจะปล่อยให้หลุมมืด gaping ที่ใช้เป็นตาอบอุ่น"ฉันคิดว่า เธอสามารถทำลายฉัน... และฉันยินดีให้เธอ"คุณสามารถแบ่งฉัน เกินไป Shin Hye คิด"แต่ไม่สามารถให้คุณ เธอกระซิบโฮจิมินห์นาทีหยุดการเจาะ และดู ลักษณะของเธอ เขาเช็ดหน้าผากของเขา ด้วยแขนของเขา เขาอก heaving ขึ้นและลง "นะอะไร"Shin Hye จับศีรษะของเธอตอบสนอง นาทีโฮจิมินห์ให้เธอดูอยากรู้อยากเห็น แต่เปิดกระเป๋า punching อีกครั้งเพื่อดำเนินต่อสิ่งที่เขาได้ทำเธอบิต insides ของแก้ม รู้สึกน่าหดหู่ เหมือนคนเพียงเจาะรูเธอในลำไส้ แต่มันเลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวด ยิ่งเธอเชื่อตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไร ยิ่งเธอรู้สึกบีบตัวในหน้าอกของเธอเธอรอนาทีโฮจิมินห์เปิดเขาให้เธอ และเมื่อเขาไม่ได้ เธอขึ้นยืนจากม้านั่ง ละเว้นความเจ็บปวดในลำตัวของเธอ เธอเงียบ ๆ ซ้ายยิม หวังนาทีโฮไม่ได้ยินเสียงเธอออกเธออยู่อยู่ตรงกลางลงบันไดเมื่อเธอรู้สึกว่ามีคนค้างไว้เธอกลับ นาง glanced ขึ้น และเห็นโฮจิมินห์นาที sweaty ที่มองลงที่เธอกับนิพจน์ quizzical
“Ya, where are you go—“

He stopped when he caught sight of her face.

Shin Hye blinked and felt something trickle down her cheeks. She gasped. When she lifted her hand to touch her face, she realized they were tears. What the.

“Hey, hey, what’s wrong?” Min Ho descended one more step so his face was levelled with hers. He wiped her cheeks with his fingers.

Shin Hye bit her lower lip, feeling her heart constricting at his touch. “I… I don’t know,” she mumbled back. She was having a hard time breathing now, as if the air was knocked out of her lungs. She felt another tear fall down and she let out a curse. Min Ho inched nearer and cupped her face close to his. His eyes were full of confusion and worry as he looked at her.

Shin Hye didn’t know what she was thinking, but she found herself leaning her cheek against his palm. It was warm, and somehow, it both soothed and intensified the ache.

“Does it hurt that much?” He asked softly.

She closed her eyes and nodded, although she knew Min Ho was probably asking about the bruise.

“I’m sorry,” he whispered, leaning his forehead on hers. “I’m so sorry,” he said again as one of his hands fell to the back of her waist. Shin Hye trembled at the sensation of his fingers on her skin. They stayed like that for a while, as Shin Hye struggled to steady her breathing. Min Ho just held her close –while conflicting emotions coursed through her. But there was no denying which one was stronger.

The tears finally stopped, but she was still out of breath. When she opened her eyes, Min Ho looked genuinely upset with himself. He clenched his jaw and gently caressed her cheek. “How do I make the pain go away?” He asked, his voice cracking as if he was also hurt.

There was a lump in her throat when she locked eyes with the man in front of him. And in that instant, she felt the whole world collapsing in on her. It was a mere few inches, but it felt like she ran a mile to get there – to that moment when she finally gave up.

She drew out a soft sigh, releasing so much more than a labored breath, and kissed Lee Min Ho to make the pain go away.

10/31/14/ 2:55 AM. 8264

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขากรรไกรของมินโฮลดลง, แปลกใจที่คำพูดของเธอ แต่ในที่สุดเขาก็บุกเข้าไปหัวเราะ "คุณรู้สำหรับนักฆ่าคุณไม่ได้ใช้หมัดทั้งหมดเป็นอย่างดี" เขายางกลับ "นั่นคือการจับคู่ซ้อมครั้งแรกของฉัน แต่ฉันเดาฉันได้รับรางวัล?" เขาประกายของเธอมีรอยยิ้มซุกซน. "โปรด คุณโชคดีเพียงฉันได้รับบาดเจ็บแล้ว "เธอกล่าวด้วยความเย้ยหยัน เธอกระชากคางเธอกลับทำให้บางส่วนของผมของเธอจะตกอยู่บนใบหน้าของเธอ เธอมองลงที่วงผมที่อยู่รอบข้อมือของเธอและคิดว่าเธอควรจะได้ผูกผมของเธอเข้าไปในผมหางม้า เธอกำลังจะปล่อยให้ไปของแพ็คน้ำแข็งที่จะทำเมื่อทั้งหมดในทันทีที่มือมินโฮมาในมุมมอง. นิ้วมือของเขาเชี่ยวชาญการผลักดันให้ผมของเธอออกไปจากใบหน้าของเธอและพวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังหูของเธอ ชินเฮมองมาที่เขาด้วยสายตาที่กว้าง แต่เขาก็ยุ่งมากจ้องมองที่หน้าผากของเธอและแปรงเส้นมากขึ้นไปสังเกตเห็นความสับสนของเธอ เมื่อเขาดึงกลับชินเฮให้ออกลมหายใจที่เธอต้องการได้รับการถือครอง เขาเป็นคนที่มันอีกครั้ง สัมผัสที่เขาไม่ควรที่จะสัมผัส นั่งอยู่ใกล้เกินไปหายใจใกล้เกินไป. โล่งอกของเธอเป็นเพียงชั่วคราวเนื่องจากเห็นได้ชัดว่ามินโฮคว้าผ้าขนหนูข้างเขาก่อนที่จะ dabbing ผ้าที่บนใบหน้าของเธอ ชินเฮพยายามที่จะให้การแสดงออกตรง แต่ใบหน้าของมินโฮก็ใกล้เกินไปเพื่อความสะดวกสบาย เธอกลืนกินยากจิตใจบอกหัวใจการทุบหรือตีหรือต่อยที่ทำให้เกิดเสียงดังของเธอที่จะสงบลง สำหรับช่วงเวลาที่เธอกลัวจริง ๆ แล้วเขาจะได้ยินความวุ่นวายในหน้าอกของเธอหรือเลว, อ่านความคิดภายในของเธอ. มินโฮลดลงตาของเขาที่จะมองลงมาที่เธอ เขา squinted พิรุธเช่นถ้าการวิเคราะห์การแสดงออกของเธอ "คุณไม่ได้ดูสบาย ๆ ผู้ชายอย่างใดอย่างหนึ่ง." "ดีฉันไม่ได้เล่นเช่นเดียวกับคุณ" เธอตะคอกกลับเสียงของเธอทำให้เกิดเสียงที่อ่อนแอโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. สายตาของมินโฮเล่นเดินทางไปทั้งหมดของคุณสมบัติของเธอก่อนที่จะหยุดตรงที่ตายแล้ว เพื่อดวงตาของเธอ ร่างกายของชินฮเยแข็งทื่อในสายตาที่สงสัยว่าทำไมห้องพักเป็นอยู่ ๆ ก็เงียบเจ็บปวด. "ยังไม่ได้รับการพิจารณาความเป็นไปได้ที่คุณว่าบางที ... ฉันสบาย ๆ ผู้หญิงทุกคนยกเว้นหนึ่งได้หรือไม่" เขายกคิ้ว. เธอให้เขา คำสั่งแขวนในอากาศและไม่กี่วินาทีพวกเขาเพียงแค่มองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ หัวใจของเธอเต้นได้เป็นอย่างดุเดือดเช่นเคยเพื่อให้เธอมองลงไปเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเขาและล้างลำคอของเธอเพียงเพื่อเติมช่องว่างด้วยเสียงที่. "ทำไม? เพราะคุณกลัวเธอจะฆ่าคุณในช่วงเวลาใด? "เธอถามพร้อมกับหัวเราะแห้ง. มินโฮขมวดคิ้ว." ไม่ได้ฆ่าฉัน "เขาโต้ ชินเฮก็ไม่ทราบว่าทำไม แต่เธอก็ยินดีโดยความเชื่อมั่นในน้ำเสียงของเขา -. ราวกับว่าเขาอาจไม่ได้คิดว่าเธอเป็นความสามารถในการทำร้ายเขาตอนนี้"แต่ ... ฉันคิดว่าเธอสามารถทำลายฉัน" เขาอย่างต่อเนื่อง ชินเฮยกหัวของเธอขึ้นไปดูที่เขาและสังเกตเห็นสายตาของเขาได้ปรับตัวลดลง "และฉันยินดีที่จะปล่อยให้เธอ" เขากล่าวเสริมเบา ๆ มีช่องโหว่และความไร้เดียงสาเป็นในทางที่เขาบอกว่ามัน; เกือบจะเป็นถ้าเขาเป็นคนขี้อาย. ชินเฮอ้าปากจะพูด แต่เธอไม่สามารถคำที่จะตอบสนองกับสิ่งที่เขาพูด มินโฮเก็บไว้ในดวงตาของเขาเธอและพวกเขานั่งนิ่ง นั่นคือจนกว่าเขาจะ scooted ใกล้ชิดและในสัญชาตญาณชินเฮโน้มตัวกลับ ในการเคลื่อนไหวปวดยิงผ่านของเธอและเธอสะดุ้งในความรู้สึกไม่สบาย. "คุณโอเค?" มือมินโฮทันทีบินไปไหล่ของเธอให้มั่นคงของเธอ. "ใช่" เธอตอบว่ามองลงมาที่รอยช้ำของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองมินโฮยังคง eyeing เธอด้วยความกังวล เธอกัดริมฝีปากของเธอและคิดว่าบางสิ่งบางอย่างที่จะบรรเทาความตึงเครียด สิ่งใด. "ผมคิดว่าคุณเป็นหนึ่งที่ยากจนฉันคุณเหวี่ยง" เธอใช้ขาของเธอที่จะเตะหน้าแข้งของเขาและเขา yelped ในความเจ็บปวด "โอ๊ะ" เธอให้ใบเมื่อเธอรู้เธอจะเตะเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ยากเกินไป. มินโฮยิงเธอแสดงออกเจ็บปวดยังคงกำขาของเขา "นั่นคือเหม็น." ชินฮเยยิ้มแผ่วเบาและขยับตัวเพื่อให้เธอสามารถลุกขึ้นนั่งตรง เธอรู้สึกต่อย แต่ความเจ็บปวดค่อย ๆ ทรุดในขณะนี้ มินโฮพยายามที่จะสัมผัสของเธอที่เธอทุกการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ชินฮเยจะตบมือของเขาออกไป. "ยาที่คุณไม่ได้ทำด้วยการฝึกอบรม! ไปที่นั่นและปฏิบัติกับกระสอบแทน! "เธอสั่งชี้ไปที่มุมอื่น ๆ ของการออกกำลังกาย หัวใจของเธอก็ยังคงพยายามที่จะฟื้นกลับมาก้าวปกติดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องได้รับเขาออกไปจากเธอได้อย่างรวดเร็ว. มินโฮเย้ยหยัน "ท์์ ทำลายเสมอขณะนี้ "เขาบ่นภายใต้ลมหายใจของเขาในขณะที่เขาลุกขึ้นยืน แต่ชินฮเยได้ยินมัน." Eo? สิ่งที่คุณไม่เพียงแค่พูดเกี่ยวกับผู้ฝึกสอนของคุณ? "เธอถามเสียงทำท่าโกรธ. มินโฮประกายของเธอมีรอยยิ้มกว้าง "ผมบอกว่าคุณกำลังที่ดีที่สุด คุณควรจะสอนเด็กเล็กเกินไป ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะคิดว่าคุณมีความสุข. "ชินฮเยรีดตาของเธอที่เขาแต่เธอไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกกระพือในท้องของเธอ เขาดูเขาวางบนถุงมือของเขาอีกครั้งและต้องเผชิญกับกระเป๋า ชินเฮปิดเปลือกตาของเธอและสูดลมหายใจเข้าและออกได้อย่างล้ำลึก เมื่อเธอเบาโผบินดวงตาของเธอเปิดเขาเฝ้ามองมินโฮจากที่เธอนั่ง เธอควรจะได้รับการจดบันทึกการเคลื่อนไหวของเขา แต่ใจของเธอกำลังหมกมุ่นอยู่. "ฉันคิดว่าเธอสามารถทำลายฉัน ... และฉันยินดีที่จะให้เธอ." คำย้อนในใจของเธอและเธอก็รู้สึกว่าปมที่หน้าอกของเธอ. "ฉัน คิดว่าเธอสามารถทำลายฉัน ... และฉันยินดีที่จะให้เธอ. "มินโฮได้รับใกล้เคียง ใกล้เกินไป. มันกลัวอึของเธอ เธอไม่คิดว่าเธอจะต้องกลัวอะไรอีกต่อไป ไม่ศัตรูของเธอไม่ได้คาดหมายของการเสียชีวิต ในระดับที่เธอเป็นเพียงการรอให้คนที่จะฆ่าเธอและสิ้นสุดการดำรงอยู่ของเธอน่าสงสาร เธอเป็นความผิดทางอาญาใจร้าย เปลือกที่ว่างเปล่าโดยไม่ต้องจิตวิญญาณ ไม่มีอะไรที่เธอกลัวเพราะมีอะไรที่อาจทำร้ายเธออีกต่อไป. แต่นับตั้งแต่ลีมินโฮเดินเข้าไปในโลกของเธอ, เธอรู้สึกว่าสิ่งที่อีกครั้ง และที่เลวร้ายที่สุดของสิ่งเหล่านั้นเป็นความกลัว เธอเกลียดความรู้สึกว่ามากที่สุดของทั้งหมด. เพราะนั่นหมายความว่ามีอะไรบางอย่างที่อาจจะทำร้ายเธอในขณะนี้ พระองค์. จากคนที่ไม่กลัวอะไรตอนนี้เธอกลัวเธออาจจะไม่สามารถที่จะปกป้องเขา เธอกลัวเขาสูญเสียมากขึ้นกว่าที่เขามีอยู่แล้ว เธอกลัวเขาจะไม่สามารถที่จะได้รับกลับไปใช้ชีวิตเก่าของเขา. และยัง ... เธอยังกลัวว่าเมื่อเขาไม่กลับไปชีวิตเก่าของเขาเขาจะลืมเกี่ยวกับเธอ เธอกลัวว่าเรื่องนี้ไร้ประโยชน์โง่เจ้าชายหยิ่งจะหมายถึงมากเกินไปที่จะเธอว่าเมื่อเขาตัดสินใจที่จะเดินออกจากโลกของเธอและกลับเข้ามาของเขาเขาจะออกจากความมืดช่องโหว่ที่ตาอุ่น ๆ ของเขาที่เคยเป็น. "ฉัน คิดว่าเธอสามารถทำลายฉัน ... และฉันยินดีที่จะให้เธอ. "คุณสามารถทำลายฉันเกินไปชินเฮคิดว่า." แต่ผมไม่สามารถปล่อยให้คุณ "เธอกระซิบ. มินโฮหยุดเจาะและมองไปทางของเธอ เขาเช็ดหน้าผากของเขากับแขนของเขาหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นและลง "คุณพูดอะไรบางอย่าง?" ชินเฮส่ายหัวของเธอในการตอบสนอง มินโฮให้เธอดูอยากรู้อยากเห็น แต่หันไปกระสอบอีกครั้งเพื่อดำเนินการต่อสิ่งที่เขาทำ. เธอกัดข้างแก้มของเธอรู้สึกหดหู่อย่างผิดปกติ เช่นเดียวกับคนที่เพิ่งชกของเธอในลำไส้ แต่มันก็เลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดทางกาย ยิ่งเธอเชื่อว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรที่มากกว่าที่เธอรู้สึกบีบหน้าอกของเธอ. เธอรอคอยสำหรับมินโฮจะหันหลังกลับของเขากับเธอและเมื่อเขาทำเธอลุกขึ้นจากม้านั่งโดยไม่สนใจความเจ็บปวดในลำตัวของเธอ . อย่างเงียบ ๆ เธอออกจากโรงยิมหวังว่ามินโฮไม่ได้ยินการลาของเธอ. เธอได้แล้วครึ่งทางลงบันไดเมื่อเธอรู้สึกว่ามีคนถือของเธอกลับมา เธอเหลือบมองขึ้นและเห็นเหงื่อมินโฮมองลงมาที่เธอด้วยสีหน้าแปลก. "ยาที่คุณเวย์" เขาหยุดเมื่อเขาจับสายตาของใบหน้าของเธอ. ชินเฮกระพริบตาและรู้สึกว่าสิ่งที่หยดลงแก้มของเธอ เธออ้าปากค้าง เมื่อเธอยกมือของเธอที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอเธอตระหนักว่าพวกเขาน้ำตา อะไร. "เฮ้เดี๋ยวก่อนมีอะไรผิดปกติ?" มินโฮเดินลงมาหนึ่งขั้นตอนเพื่อให้ใบหน้าของเขาได้รับการปรับระดับกับเธอ เขาเช็ดแก้มของเธอกับนิ้วมือของเขา. ชินเฮกัดริมฝีปากล่างของเธอรู้สึกหัวใจของเธอหดที่สัมผัสของเขา "ผม ... ผมไม่ทราบว่า" เธอพึมพำกลับ เธอเป็นคนที่มีการหายใจเวลาที่ยากลำบากในขณะนี้เช่นถ้าอากาศที่ถูกเขี่ยออกจากปอดของเธอ เธอรู้สึกฉีกขาดอีกล้มลงและเธอให้ออกคำสาปแช่ง มินโฮขยับเข้ามาใกล้และป้องใกล้ใบหน้าของเธอของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและกังวลว่าเขามองมาที่เธอ. ชินเฮไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอคิด แต่เธอก็พบว่าตัวเองพิงแก้มของเธอกับปาล์มของเขา มันเป็นความอบอุ่นและอย่างใดมันทั้งกายและทวีความรุนแรงมากปวด. "มันเจ็บที่มาก?" เขาถามเบา ๆ . เธอปิดตาของเธอพยักหน้าและแม้ว่าเธอจะรู้ว่ามินโฮอาจจะถามเกี่ยวกับรอยช้ำ. "ฉัน ขอโทษ "เขากระซิบพิงหน้าผากของเขาเกี่ยวกับเธอ "ฉันขอโทษ" เขากล่าวอีกครั้งว่าเป็นหนึ่งในมือของเขาลดลงไปด้านหลังของเอวของเธอ ชินเฮก็หวั่นไหวด้วยความรู้สึกของนิ้วมือของเขาบนผิวของเธอ พวกเขาอยู่อย่างนั้นในขณะที่เป็นชินเฮพยายามที่จะคงหายใจของเธอ มินโฮที่จัดขึ้นเพียงแค่อารมณ์ที่ขัดแย้งกันของเธอใกล้ -while แผ่ซ่านผ่านเธอ แต่ไม่มีการปฏิเสธที่หนึ่งเป็นแข็งแกร่ง. น้ำตาในที่สุดก็หยุด แต่เธอยังคงออกจากลมหายใจ เมื่อเธอเปิดตาของเธอ, มินโฮมองไม่พอใจอย่างแท้จริงด้วยตัวเอง เขากำแน่นขากรรไกรของเขาและลูบเบา ๆ แก้มของเธอ "ฉันจะทำให้อาการปวดหายไปได้อย่างไร?" เขาถามว่าเสียงของเขาแตกเป็นถ้าเขายังเจ็บ. มีก้อนเนื้อในลำคอของเธอเมื่อเธอถูกล็อคตากับคนที่อยู่ในด้านหน้าของเขา และในทันทีที่เธอรู้สึกว่าโลกทั้งโลกยุบในของเธอ มันเป็นไม่กี่นิ้วเท่านั้น แต่มันรู้สึกเหมือนเธอวิ่งไมล์ที่จะได้รับมี -. ถึงช่วงเวลาที่ว่าเมื่อในที่สุดเธอก็ยอมแพ้เธอดึงออกมาถอนหายใจอ่อนปล่อยมากขึ้นกว่าหายใจลำบากและจูบลีมินโฮไปทำให้อาการปวดหายไป. 10/31/14 / 02:55 8264

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขากรรไกรของมินโฮลง ประหลาดใจที่คำให้การของเธอ แต่ในที่สุดเขาก็งัดๆ " รู้ไหม นักฆ่า ไม่เจาะดี " เขายางหลัง " นั่นคือก่อนชก แต่ฉันเดาว่าฉันชนะ " เขาเห็นเธอ รอยยิ้มร้าย

" ครับ เธอแค่โชคดีที่ผมบาดเจ็บแล้ว " เธอกล่าวด้วยความเย้ยหยัน . เธอสะบัดคางของเธอกลับมาทำให้บางส่วนของเส้นผมของเธอลงบนใบหน้าของเธอ เธอเหลือบลงมาที่ผม วงรอบข้อมือของเธอ และคิดว่าเธอควรมัดผมเป็นหางม้า . เธอจะปล่อยให้ไปของน้ำแข็งที่จะทำ เมื่อจู่ๆ มือของมินโฮเข้ามาดู

นิ้วของเขาโดยผลักผมของเธออยู่ห่างจากใบหน้าของเธอและซุกไว้หลังหู ชินเฮเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่กว้างแต่เขามัวแต่จ้องที่หน้าผากและแปรงเส้นเพิ่มเติม ไปแจ้งความสับสนของเธอ เมื่อเขาดึงกลับ ชิน เฮ ให้ลมหายใจเธอกำลังถืออยู่ เขาทำแบบนั้นอีกแล้ว สัมผัส ที่เขาไม่ต้องสัมผัส นั่งใกล้เกินไป หายใจใกล้เกินไป

โล่งอก เธอเพียงชั่วคราว เนื่องจากเห็นได้ชัดว่ามินโฮคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ข้างๆเขา ก่อนที่ dabbing ผ้าขนหนูบนใบหน้าของเธอชินเฮพยายามรักษาสีหน้าตรง แต่ใบหน้าของมินโฮใกล้เกินไปเพื่อความสะดวกสบาย เธอกลืนลำบาก ใจบอกเธอลากหัวใจสงบลง สักครู่ เธอกลัวเขาจะได้ยินเสียงเอะอะในหน้าอกของเธอ หรือแย่กว่านั้นอ่านความคิดภายในของเธอ

มินโฮหลุดตาไปมองเธอ เขา squinted ที่น่าสงสัย เช่น ถ้าศึกษาการแสดงออกของเธอ