1 IntroductionWhat caused the large

1 Introduction
What caused the large exchange rate depreciations and stock market declines in some Asian countries during 1997–98? The three main explanations for the “Asian crisis” emphasize macroeconomic and banking issues. The standard Washington view attributes the Asian crisis to inappropriate macroeconomic policy during the 1990s, made worse by inept management of the initial depreciation in 1997 (Greenspan, 1998; Corsetti et al., 1998). In contrast, Radelet and Sachs, 1998a and Radelet and Sachs, 1998b and Wade and Veneroso (1998) argue that the crisis began with a mild panic that had no real foundation and was made serious only by IMF pressure to increase interest rates and to close down banks. Krugman (1998) presents a third theory based on international bank behavior, arguing there was a “Pangloss equilibrium” that caused a bubble in asset prices. In his view, the Asian panics had their origins in implicit (and implausible) guarantees offered by governments and believed by investors.

These explanations agree that for some reason, perhaps unrelated to economic fundamentals, there was a loss of confidence by domestic and foreign investors in all emerging markets. This led to a fall in capital inflows and an increase in capital outflows that triggered, in some cases, a very large nominal depreciation and a stock market crash. At the same time, these explanations do not address exactly why this loss of confidence had such large effects on the exchange rate and stock market in some emerging market countries but not in others.

This paper presents evidence that the weakness of legal institutions for corporate governance had an important effect on the extent of depreciations and stock market declines in the Asian crisis. By “corporate governance” we mean the effectiveness of mechanisms that minimize agency conflicts involving managers, with particular emphasis on the legal mechanisms that prevent the expropriation of minority shareholders (see Shleifer and Vishny, 1997a). The theoretical explanation is simple and quite complementary to the usual macroeconomic arguments. If expropriation by managers increases when the expected rate of return on investment falls, then an adverse shock to investor confidence will lead to increased expropriation as well as lower capital inflow and greater attempted capital outflow for a country. These, in turn, will translate into lower stock prices and a depreciated exchange rate. In the case of the Asian crisis, we find that corporate governance provides at least as convincing an explanation for the extent of exchange rate depreciation and stock market decline as any or all of the usual macroeconomic arguments.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทนำ 1สิ่งที่เกิดจากค่าเสื่อมราคาอัตราแลกเปลี่ยนมีขนาดใหญ่และตลาดหุ้นลดลงในบางประเทศในเอเชียระหว่างปี 1997 – 98 อธิบายหลักสามสำหรับ "วิกฤตเอเชีย" เน้นปัญหาเศรษฐกิจมหภาค และการธนาคาร ดูคุณลักษณะมาตรฐานของวอชิงตันทำยิ่งวิกฤตเอเชียนโยบายเศรษฐกิจมหภาคที่ไม่เหมาะสมในช่วงปี 1990 โดย inept จัดการค่าเสื่อมราคาครั้งแรกในปี 1997 (กรีนสแป 1998 Corsetti et al. 1998) คมชัด Radelet และแซคส์ 1998a และ Radelet และแซคส์ 1998b และลุย และ Veneroso (1998) โต้แย้งว่า วิกฤตเริ่ม ด้วยตกใจเล็กน้อยที่มีพื้นฐานไม่มีจริง และทำจริงจังเท่านั้น ด้วยแรงดันของ IMF เพื่อเพิ่มอัตราดอกเบี้ย และ การปิดธนาคาร พอลครุกแมน (1998) เสนอทฤษฎีสามตามพฤติกรรมธนาคารนานาชาติ โต้เถียงมีการ "Pangloss สมดุล" ที่ทำให้เกิดฟองในราคาสินทรัพย์ ในมุมมองของเขา panics เอเชียมีต้นกำเนิดของพวกเขาในการรับประกันโดยนัย (และไม่น่าเชื่อ) ที่เสนอ โดยรัฐบาล และเชื่อ โดยนักลงทุนคำอธิบายเหล่านี้ยอมรับว่า เหตุผลบางอย่าง บางทีอาจจะไม่เกี่ยวข้องกับปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจ มีการสูญเสียความเชื่อมั่นจากนักลงทุนภายในประเทศ และต่างประเทศในตลาดเกิดใหม่ทั้งหมด นี้นำไปตกอยู่ในกระแสทุนและเพิ่มกระแสเงินทุนที่ทริกเกอร์ ในบางกรณี ค่าเสื่อมราคาน้อยมาก และมีความล้มเหลวของตลาดหุ้น ในเวลาเดียวกัน คำอธิบายเหล่านี้อยู่ว่าทำไมนี้สูญเสียความเชื่อมั่นมีผลใหญ่เช่นอัตราแลกเปลี่ยนและตลาดหุ้น ในประเทศตลาดเกิดใหม่ แต่ไม่ ในผู้อื่นเอกสารนี้แสดงหลักฐานว่า ความอ่อนแอของสถาบันทางกฎหมายการกำกับดูแลกิจการที่มีผลต่อขอบเขตของค่าเสื่อมราคาและการลดลงของตลาดหุ้นสำคัญในวิกฤตเอเชีย โดย "กำกับดูแล" เราหมายถึง ประสิทธิภาพของกลไกที่ลดความขัดแย้งของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับผู้จัดการ กลไกทางกฎหมายที่ป้องกันการเวนคืนของผู้ถือหุ้นส่วนน้อย (ดู Shleifer และ Vishny, 1997a) เน้นเฉพาะ คำอธิบายทฤษฎีง่าย และค่อนข้างสมบูรณ์การเศรษฐกิจมหภาคอาร์กิวเมนต์ปกติ ถ้าเวนคืนผู้จัดการเพิ่มเมื่ออยู่อัตราที่คาดไว้ของการลงทุน ช็อกมีผลให้ความเชื่อมั่นของนักลงทุนจะนำไปสู่การเวนคืนเพิ่มขึ้นตลอดจนลดเงินทุนไหลเข้า และกระแสเงินทุนพยายามมากสำหรับประเทศ นอกจากนี้เหล่านี้ จะ จะแปลเป็นราคาหุ้นที่ต่ำกว่าและอัตราแลกเปลี่ยนเสื่อม ในกรณีวิกฤตเอเชีย เราพบว่า กำกับดูแลมีน้อยเป็นผลคำอธิบายสำหรับขอบเขตของการลดลงอัตราค่าเสื่อมราคาและตลาดหลักทรัพย์ใด ๆ หรือทั้งหมดของอาร์กิวเมนต์เศรษฐกิจปกติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1
บทนำสิ่งที่เกิดจากค่าเสื่อมราคาอัตราแลกเปลี่ยนมีขนาดใหญ่และการลดลงของตลาดหุ้นในบางประเทศในเอเชียในช่วง1997-1998? สามคำอธิบายหลักสำหรับ "วิกฤตเอเชีย" เน้นประเด็นเศรษฐกิจมหภาคและการธนาคาร มุมมองวอชิงตันมาตรฐานคุณลักษณะวิกฤตเอเชียกับนโยบายเศรษฐกิจมหภาคที่ไม่เหมาะสมในช่วงปี 1990 ที่ทำให้แย่ลงโดยการจัดการไม่เหมาะสมของค่าเสื่อมราคาเริ่มต้นในปี 1997 (กรีนสแป 1998;. Corsetti, et al, 1998) ในทางตรงกันข้าม Radelet และแซคส์, 1998 และ Radelet และแซคส์, 1998b และเวดและ Veneroso (1998) ยืนยันว่าวิกฤติที่เกิดขึ้นเริ่มต้นด้วยความตื่นตระหนกอ่อนที่ไม่มีรากฐานที่แท้จริงและถูกสร้างขึ้นมาอย่างรุนแรงโดยเฉพาะความดันกองทุนการเงินระหว่างประเทศที่จะเพิ่มอัตราดอกเบี้ยและจะปิด ลงธนาคาร ครุกแมน (1998) นำเสนอทฤษฎีที่สามขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของธนาคารต่างประเทศเถียงนั่นคือ "สมดุล Pangloss" ที่ทำให้เกิดฟองสบู่ในราคาสินทรัพย์ ในมุมมองของเขาในเอเชียตื่นตกใจมีต้นกำเนิดของพวกเขาโดยปริยาย (และไม่น่าเชื่อ) การค้ำประกันที่นำเสนอโดยรัฐบาลและเชื่อว่านักลงทุน. คำอธิบายเหล่านี้ยอมรับว่าเหตุผลอาจจะไม่เกี่ยวข้องกับปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจบางส่วนมีการสูญเสียความเชื่อมั่นของนักลงทุนในประเทศและต่างประเทศ ในตลาดเกิดใหม่ทั้งหมด นี้นำไปสู่การล่มสลายในเงินทุนไหลเข้าและการเพิ่มขึ้นของเงินทุนไหลออกที่เรียกในบางกรณีค่าเสื่อมราคาที่ระบุมีขนาดใหญ่มากและตลาดหุ้นตก ในเวลาเดียวกัน, คำอธิบายเหล่านี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าทำไมการสูญเสียความเชื่อมั่นมีผลขนาดใหญ่เช่นนี้กับอัตราแลกเปลี่ยนและตลาดหุ้นในบางประเทศตลาดเกิดใหม่ แต่ไม่ได้อยู่ในที่คนอื่น ๆ . บทความนี้นำเสนอหลักฐานที่แสดงว่าความอ่อนแอของสถาบันทางกฎหมายสำหรับการกำกับดูแลกิจการ มีผลสำคัญในขอบเขตของค่าเสื่อมราคาและการลดลงของตลาดหุ้นในภาวะวิกฤตเอเชีย โดย "บรรษัทภิบาล" เราหมายถึงประสิทธิภาพของกลไกที่ลดความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับหน่วยงานการบริหารที่มีความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับกลไกทางกฎหมายที่ป้องกันไม่ให้การเวนคืนถือหุ้นรายย่อย (ดู Shleifer และ Vishny, 1997a) คำอธิบายทางทฤษฎีเป็นเรื่องง่ายและสมบูรณ์มากทีเดียวที่จะขัดแย้งทางเศรษฐกิจมหภาคปกติ หากการเวนคืนโดยผู้บริหารเพิ่มขึ้นเมื่อคาดว่าอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนที่ตกแล้วช็อตที่ไม่พึงประสงค์ที่จะเชื่อมั่นนักลงทุนจะนำไปสู่การเวนคืนเพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับเงินทุนไหลเข้าที่ลดลงและเงินทุนไหลออกมากขึ้นพยายามสำหรับประเทศ เหล่านี้ในที่สุดก็จะแปลเป็นราคาที่ต่ำกว่าหุ้นและอัตราแลกเปลี่ยนที่อ่อนค่าลง ในกรณีของวิกฤตเอเชียเราจะพบว่าการกำกับดูแลกิจการให้อย่างน้อยเป็นที่น่าเชื่อคำอธิบายสำหรับขอบเขตของค่าเสื่อมราคาอัตราแลกเปลี่ยนและการลดลงในขณะที่ตลาดหุ้นใดหรือทั้งหมดของการขัดแย้งทางเศรษฐกิจมหภาคปกติ