The historic forest coverage has sh

The historic forest coverage has shrunk to only five reserved forest areas, namely Asir, Ichhadevi,
Samardev, Mandwa and part of the Satpura water catchment area. The parks of the city, once known to
be a garden city, are either encroached upon or not satisfactorily conserved. Insensitive developments
throughout the landscape are degrading its highly evolved character. The picturesque Ahukhana, one of
the significant units of this landscape and, an excellent example of a Mughal-designed landscape,
presently stands completely isolated, without a proper access road or signage and with a deteriorating
traditional water system (presently non-functional). Its condition worsens during the rainy season. The
Collector administers Burhanpur District, the boundary of which is not the same as for the
management of forest areas because the forest boundaries are different. The Ministry of Environment
and Forests of India manages the forest boundaries, with goals and objectives that are related to only
the forest area and not the built heritage areas within the forest. The Archaeology Department and
Forest Department with their separate interests work under the legitimacy, framework and budget
allocations of their parent organizations, the “Ministry of Culture” and “Ministry of Environment and
Forests”. Neither ministry’s approach is sufficiently comprehensive to commemorate the merits of the
cultural landscape, leaving them acutely vulnerable and unprotected. In the absence of a governance or
planning mechanism that requires them to consult with each other, the former addresses the part of the
cultural landscape area known as the “prohibited or regulated areas”, but not in the spirit that these
landscapes have a broader cultural heritage and a nature-culture interrelationship. In contrast, the latter
excludes the forest-intertwined communities living near the fringes of the forest area and their
settlement in response to varying factors, such as local geological features, available resources, the
existing topography and microclimatic conditions. The defined landscape is thus beyond the purview
of a compartmentalized administrative system. The outdated legislative framework lacks the ability to
precisely address the overall surroundings or the context of the area, including the environment and
setting of monuments. In contrast to the colonial legislative framework, traditionally, nature and
culture have always been considered inseparable aspects of the environment [12,13]. Thus,
conservation efforts do not receive prominence in terms of the conservation of the cultural landscape.
Presently, a few historic gardens have almost vanished (for example, the pleasure-garden of Lalbagh,
of which there are now no traces, except for a cluster of trees). Currently, some parts of these gardens
are damaged because of vandalism and, more recently, by encroachment and urbanization. Some of
these gardens are designated as green belts in the development plan, and a few have become entirely
new urban parks, recalling only the original name. Consequently, the landscape and its gardens are
deteriorating rapidly, simultaneously giving rise to a growing environmental threat. However, restoring
these gardens means reviving the ideology of the authority, creating a plan for sustainability and
addressing the economic and social factors that support a cultural landscape.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความครอบคลุมประวัติศาสตร์ป่ามี shrunk เพียงห้าป่าสงวนพื้นที่ ได้แก่ Asir, IchhadeviSamardev, Mandwa และเป็นส่วนหนึ่งของบริเวณลุ่มน้ำ Satpura น้ำ สวนสาธารณะของเมือง รู้จักครั้งเป็นการ์เด้นซิตี้ จะล้ำ หรือไม่ผ่านอยู่ พัฒนาซ้อนทั้งภูมิทัศน์จะลดอักขระตัว evolved สูง Ahukhana งดงาม หนึ่งหน่วยสำคัญของภูมิทัศน์นี้ ตัวอย่างยอดเยี่ยมของ Mughal ออกแบบแนวนอนปัจจุบันหมายถึงสมบูรณ์แยก มีถนนเข้าถึงเหมาะสมหรือป้าย และไม่ มีการเสื่อมสภาพโบราณน้ำระบบ (ปัจจุบันไม่ใช่ฟังก์ชัน) สภาพ worsens ในช่วงฤดูฝน ที่รวบรวมดูแลเขต Burhanpur เขตแดนที่ไม่เหมือนกันเป็นการการจัดการพื้นที่ป่าเพราะขอบเขตป่าแตกต่างกัน กระทรวงสิ่งแวดล้อมและขอบเขตป่า มีเป้าหมายและวัตถุประสงค์ที่เกี่ยวข้องจะจัดการป่าของอินเดียพื้นที่ป่าและไม่สร้างมรดกพื้นที่ในป่า แผนกโบราณคดี และกรมป่าไม้ มีความสนใจของพวกเขาต่างหากที่ทำงานภายใต้ชอบธรรม กรอบ และงบประมาณปันส่วนองค์กรของพวกเขาหลัก "กระทรวงวัฒนธรรม" และ "กระทรวงสิ่งแวดล้อม และป่า" วิธีการของกระทรวงใดจะครอบคลุมพอที่จะระลึกถึงข้อดีของการภูมิทัศน์วัฒนธรรม ทิ้งทั้งเสี่ยง และไม่มีการป้องกัน ของการกำกับดูแลกิจการ หรือวางกลไกที่ต้องการให้ปรึกษากัน อดีตอยู่ส่วนหนึ่งของการพื้นที่ภูมิทัศน์วัฒนธรรมที่เรียกว่า เป็น "สิ่งต้องห้าม หรือควบคุมพื้นที่" แต่ไม่ได้อยู่ ในจิตวิญญาณเหล่านั้นภูมิประเทศมี interrelationship ธรรมชาติวัฒนธรรมและมรดกทางวัฒนธรรมกว้างขึ้น ในทางตรงข้าม หลังแยกชุมชนเจอป่าที่อาศัยอยู่ใกล้พื้นที่ป่าชาน และของพวกเขาการชำระเงินในการตอบสนองต่อปัจจัยต่าง ๆ แตกต่างกัน เช่นท้องถิ่นลักษณะธรณีวิทยา ทรัพยากรที่พร้อมใช้งาน การภูมิประเทศที่มีอยู่และเงื่อนไข microclimatic ภูมิทัศน์กำหนดจึงอยู่นอกเหนือจากการ purviewดูแลระบบ compartmentalized กรอบประเทศล้าสมัยขาดความสามารถในการแม่นยำโดยรวมสภาพแวดล้อมหรือบริบทของพื้นที่ รวมถึงสิ่งแวดล้อม และการตั้งค่าของอนุสาวรีย์ ตรงข้ามสภากรอบโคโลเนียล ประเพณี ธรรมชาติ และวัฒนธรรมมีการคลุมด้านต่อสภาพแวดล้อม [12,13] ดังนั้นความพยายามอนุรักษ์ได้รับความโดดเด่นในแง่ของการอนุรักษ์วัฒนธรรมปัจจุบัน สวนประวัติศาสตร์กี่มีเกือบศาสดา (ตัวอย่าง สวนความสุขของ Lalbaghซึ่งขณะนี้มีร่องรอยไม่ ยกเว้นสำหรับคลัสเตอร์ของต้นไม้) ปัจจุบัน บางส่วนของสวนเหล่านี้จะเสียหายเนื่องจากป่าเถื่อนและ เพิ่มเติมล่าสุด encroachment และเป็น บางสวนเหล่านี้ถูกกำหนดให้เป็นเข็มขัดสีเขียวในแผนการพัฒนา และกี่ได้กลายเป็นทั้งหมดใหม่เมืองสวน เรียกชื่อเดิมเท่านั้น ดังนั้น ภูมิทัศน์และสวนอยู่กำลังทรุดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมให้เพิ่มขึ้นถึงภัยคุกคามด้านสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตาม คืนสวนเหล่านี้หมายถึง ฟื้นฟูกล้ามอุดมการณ์ของอำนาจ สร้างแผนการพัฒนาอย่างยั่งยืน และกำหนดปัจจัยทางเศรษฐกิจ และสังคมที่สนับสนุนภูมิทัศน์วัฒนธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุ้มครองป่าประวัติศาสตร์ได้หดเพียงห้าพื้นที่ป่าสงวนคือ Asir, Ichhadevi,
Samardev, Mandwa และเป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่น้ำ Satpura
สวนสาธารณะของเมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รู้จักกันที่จะเป็นเมืองที่สวนมีการบุกรุกอย่างใดอย่างหนึ่งหรือไม่เมื่อป่าสงวนที่น่าพอใจ
การพัฒนาความรู้สึกตลอดภูมิทัศน์ที่มีการย่อยสลายตัวละครที่พัฒนาสูง งดงาม Ahukhana ซึ่งเป็นหนึ่งในหน่วยงานที่สำคัญของภูมิทัศน์นี้และตัวอย่างที่ดีของภูมิทัศน์โมกุลได้รับการออกแบบในปัจจุบันยืนแยกอย่างสมบูรณ์โดยไม่มีถนนเข้าถึงที่เหมาะสมหรือป้ายและทวีความรุนแรงขึ้นกับระบบน้ำแบบดั้งเดิม(ปัจจุบันไม่ทำงาน) สภาพเลวร้ายในช่วงฤดูฝน สะสมบริหารจัดการ Burhanpur อำเภอขอบเขตของการที่ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับการจัดการพื้นที่ป่าเพราะขอบเขตป่าที่แตกต่างกัน กระทรวงสิ่งแวดล้อมและป่าไม้ของประเทศอินเดียจัดการขอบเขตของป่าที่มีเป้าหมายและวัตถุประสงค์ที่เกี่ยวข้องกับเฉพาะพื้นที่ป่าไม้และไม่พื้นที่มรดกสร้างขึ้นภายในป่า กรมโบราณคดีและกรมป่าไม้ที่มีความสนใจแยกกันทำงานภายใต้กรอบการทำงานถูกต้องตามกฎหมายและงบประมาณจัดสรรขององค์กรผู้ปกครองของพวกเขา"กระทรวงวัฒนธรรม" และ "กระทรวงสิ่งแวดล้อมและป่าไม้" วิธีการของกระทรวงไม่ครอบคลุมเพียงพอที่จะรำลึกถึงบุญของภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมออกจากพวกเขาอย่างรุนแรงและไม่มีการป้องกันความเสี่ยง ในกรณีที่ไม่มีการกำกับดูแลหรือกลไกการวางแผนที่ต้องการให้พวกเขาที่จะปรึกษากับแต่ละอื่น ๆ ที่อยู่ในอดีตส่วนหนึ่งของพื้นที่ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมที่เรียกว่า"พื้นที่ต้องห้ามหรือควบคุม" แต่ไม่ได้อยู่ในจิตวิญญาณที่เหล่านี้ภูมิประเทศที่มีความกว้างทางวัฒนธรรมมรดกทางวัฒนธรรมและความสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติวัฒนธรรม ในทางตรงกันข้ามหลังไม่รวมชุมชนป่าพันที่อาศัยอยู่ใกล้ขอบของพื้นที่ป่าไม้ของพวกเขาและการตั้งถิ่นฐานในการตอบสนองต่อปัจจัยที่แตกต่างกันเช่นลักษณะทางธรณีวิทยาท้องถิ่นทรัพยากรที่มีอยู่ในภูมิประเทศที่มีอยู่และเงื่อนไขmicroclimatic ภูมิทัศน์ที่กำหนดไว้จึงเกินข่ายของระบบการบริหาร compartmentalized กรอบกฎหมายที่ล้าสมัยขาดความสามารถในการได้อย่างแม่นยำอยู่ที่สภาพแวดล้อมโดยรวมหรือบริบทของพื้นที่รวมทั้งสภาพแวดล้อมและการตั้งค่าของอนุเสาวรีย์ ในทางตรงกันข้ามกับกรอบกฎหมายอาณานิคมประเพณีธรรมชาติและวัฒนธรรมที่ได้รับการพิจารณาแยกออกด้านสิ่งแวดล้อม [12,13] ดังนั้นความพยายามอนุรักษ์ไม่ได้รับความสำคัญในแง่ของการอนุรักษ์ภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรม. ปัจจุบันสวนประวัติศาสตร์ไม่กี่ได้หายไปเกือบ (เช่นสวนความสุขของ Lalbagh, ของที่มีอยู่ในขณะนี้ไม่มีร่องรอยยกเว้นกลุ่ม ของต้นไม้) ขณะนี้บางส่วนของสวนเหล่านี้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการป่าเถื่อนและเมื่อเร็ว ๆ นี้โดยการบุกรุกและการขยายตัวของเมือง บางส่วนของสวนเหล่านี้จะถูกกำหนดให้เป็นเข็มขัดสีเขียวในการวางแผนการพัฒนาและไม่กี่ทั้งหมดได้กลายเป็นสวนสาธารณะในเมืองใหม่นึกถึงเพียงชื่อเดิม ดังนั้นภูมิทัศน์และสวนหย่อมที่มีการทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กันทำให้เกิดเป็นภัยคุกคามด้านสิ่งแวดล้อมที่เพิ่มมากขึ้น อย่างไรก็ตามการฟื้นฟูสวนเหล่านี้หมายถึงการฟื้นฟูอุดมการณ์ของผู้มีอำนาจในการสร้างแผนสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืนและที่อยู่ในปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคมที่สนับสนุนภูมิทัศน์วัฒนธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความคุ้มครองป่าประวัติศาสตร์ลดลงไปเพียงห้าสงวนพื้นที่ป่าไม้ ได้แก่ asir ichhadevi samardev mandwa
, , , และเป็นส่วนหนึ่งของ satpura น้ำพื้นที่ . สวนสาธารณะของเมือง เมื่อรู้จัก

เป็นเมืองสวน ทั้งการบุกรุกตาม หรือไม่พอใจสามารถ . กระแสการพัฒนา
ตลอดแนวมีสูงพัฒนาการของตัวละคร การ ahukhana ที่งดงามหนึ่งในหน่วยงานสำคัญของ
แนวนี้ และเป็นตัวอย่างที่ดีของ Mughal การออกแบบภูมิทัศน์ ,
ปัจจุบันยืนแยกอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องเข้าถึงที่เหมาะสมกับถนนหรือป้ายและเสื่อมสภาพ
น้ำเดิม ( ปัจจุบันไม่มีระบบการทำงาน ) อาการมันแย่ลงในช่วงฤดูฝน
burhanpur สะสมผู้บริหารเขตเขตแดนที่ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับในการจัดการพื้นที่ป่า เพราะป่าเขตแตกต่าง กระทรวงสิ่งแวดล้อมและป่าไม้ของอินเดีย
จัดการป่า ขอบเขต เป้าหมาย และวัตถุประสงค์ที่เกี่ยวข้องกับเฉพาะ
พื้นที่ป่าและไม่สร้างพื้นที่มรดกภายในป่า ภาควิชาโบราณคดีและ
กรมป่าไม้ที่มีความสนใจที่แยกของพวกเขาทำงานภายใต้ความถูกต้อง กรอบและงบประมาณ
จัดสรรขององค์กรผู้ปกครอง " กระทรวงวัฒนธรรม " และ " กระทรวงสิ่งแวดล้อมและป่าไม้
" วิธีการที่ไม่เพียงพอที่ครอบคลุมของกระทรวงเพื่อระลึกถึงความดีของ
ภูมิทัศน์วัฒนธรรม , ออกจากพวกเขาเสี่ยงอย่างเข้มข้น และไม่มีการป้องกันในการขาดของธรรมาภิบาลหรือ
กลไกการวางแผนที่ต้องการใช้ให้กับแต่ละอื่น ๆ , อดีตที่อยู่ในส่วนของ
พื้นที่ภูมิทัศน์วัฒนธรรมที่เรียกว่า " ห้ามหรือควบคุมพื้นที่ แต่ไม่มีจิตวิญญาณที่ภูมิประเทศเหล่านี้
มีวงกว้างมรดกทางวัฒนธรรมและธรรมชาติวัฒนธรรมความสัมพันธ์ . ในทางตรงกันข้าม หลัง
ไม่รวมป่าพันชุมชนที่อาศัยอยู่ใกล้ขอบของพื้นที่ป่าและการตั้งถิ่นฐานของพวกเขา
ในการตอบสนองที่แตกต่างกันปัจจัย เช่น ลักษณะทางธรณีวิทยาท้องถิ่นทรัพยากรที่มีอยู่ ,
ที่มีอยู่ภูมิประเทศและสภาพ microclimatic . กำหนดแนวนอนจึงเกินขอบเขต
ของ compartmentalized การบริหารระบบกรอบกฎหมายล้าสมัย ขาดความสามารถ
แม่นยำที่อยู่สภาพแวดล้อมโดยรวม หรือบริบทของพื้นที่ รวมถึงสิ่งแวดล้อม
ตั้งของอนุสาวรีย์ ในทางตรงกันข้ามกับอาณานิคมกรอบกฎหมาย , ประเพณี , ธรรมชาติและ
วัฒนธรรมได้เสมอพิจารณาด้านซี้ของสิ่งแวดล้อม [ 12 , 13 ‘ ] ดังนั้น
ความพยายามอนุรักษ์ไม่ได้รับความโดดเด่นในแง่ของการอนุรักษ์ภูมิทัศน์วัฒนธรรม .
ปัจจุบันเป็นสวนประวัติศาสตร์น้อยเกือบจะหายไป ( เช่น สวนสุขของ lalbagh
, ซึ่งขณะนี้มีร่องรอย ยกเว้นกลุ่มของต้นไม้ ) ในปัจจุบัน บางส่วนของเหล่านี้สวน
เสียหายเพราะของความป่าเถื่อน และเมื่อเร็วๆ นี้ โดยการบุกรุกเมือง .บางส่วนของ
สวนเหล่านี้จะกำหนดให้เป็นเข็มขัดสีเขียวในแผนพัฒนา และบางคนได้กลายเป็นทั้งหมด
ใหม่ในสวนสาธารณะ เรียกแค่ชื่อเดิม ดังนั้น , ภูมิทัศน์และสวน
ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็วพร้อมกันให้สูงขึ้นเพื่อการเติบโตด้านภัยคุกคาม อย่างไรก็ตาม การฟื้นฟู
สวนเหล่านี้หมายถึงการฟื้นฟูอุดมการณ์ของอำนาจการสร้างแผนเพื่อความยั่งยืนและ
การทางเศรษฐกิจและสังคม ปัจจัยที่สนับสนุนภูมิทัศน์วัฒนธรรม